Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędziowie Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2008 r. sprawy ze skargi A. AG z siedzibą w R., N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego udzielonego na znak towarowy APETITO oddala skargę

Urząd Patentowy RP, działając w trybie postępowania spornego po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] lutego 2008 r. sprawy z wniosku firmy B. S.A. z siedzibą w V., F. przeciwko firmie A. A. z siedzibą w R., N. o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego udzielonego na znak towarowy APETITO IR-615850 na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i ust. 6 w związku z art. 315 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.; dalej jako p.w.p.) stwierdził wygaśnięcie prawa ochronnego udzielonego na ww. znak towarowy APETITO IR-615850 w części dotyczącej towarów zawartych w klasie 29 z dniem [...] lipca 2003 r., a w pozostałej części wniosek oddalił.

Decyzja ta zapadła w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny.

W dniu [...] lipca 2003 r. do Urzędu Patentowego RP wpłynął wniosek firmy B. S.A. z F. o stwierdzenie wygaśnięcia prawa z międzynarodowej rejestracji znaku towarowego APETITO IR-615850 udzielonego na rzecz firmy A. A. z N. na skutek nieużywania. Jako podstawę prawną swego żądania wnioskodawca podał art. 169 p.w.p.

W uzasadnieniu swego żądania wnioskodawca wskazał na okoliczność ubiegania się o uzyskanie ochrony na znak towarowy APETITO zgłoszony za numerem Z-204328, któremu Urząd Patentowy przeciwstawił sporny znak towarowy. Wnioskodawca podniósł, że zamierza używać w Polsce swojego znaku APETITO

w odniesieniu do różnego rodzaju produktów spożywczych, w tym objętych rejestracją międzynarodową IR-615850, do czego ma uprawnienie zgodnie

z zakresem działalności gospodarczej wpisanej do rejestru handlowego firmy. Wnioskodawca podniósł także, że zgodnie z posiadaną przez niego wiedzą znak towarowy APETITO IR-615850 nie jest i nie był używany w Polsce w ciągu ostatnich pięciu lat.

Uprawniony z międzynarodowej rejestracji wniósł o oddalenie wniosku bowiem jego zdaniem wnioskodawca nie ma obiektywnego interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia spornego prawa z rejestracji. Wygaszenie prawa

z rejestracji tego znaku nastąpi z datą złożenia wniosku, tj. [...] lipca 2003 r., a zatem rejestracja międzynarodowa nadal będzie stanowić przeszkodę w udzieleniu prawa ochronnego na zgłoszony przez wnioskodawcę do ochrony za numerem Z-204328 znak towarowy. O braku obiektywnego interesu prawnego wnioskodawcy, zdaniem uprawnionego, świadczy także to, że znak towarowy APETITO IR-615850 jest tożsamy z firmą uprawnionego, która stanowi jego dobro osobiste, tak więc kolizja znaku towarowego z firmą uprawnionego wyklucza rejestrację znaku zgłoszonego przez wnioskodawcę do ochrony.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2004 r. organ stwierdził z dniem [...] lipca 2003 r. wygaśnięcie prawa ochronnego udzielonego na sporny znak towarowy z uwagi na brak materiału dowodowego świadczącego o rzeczywistym i poważnym używaniu znaku towarowego w obrocie. Wskazał, że nie podano ważnych powodów usprawiedliwiających jego nieużywanie.

W uzasadnieniu decyzji Urząd Patentowy zaznaczył, iż celem instytucji stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego jest eliminowanie praw ochronnych udzielonych na te oznaczenia, które nie są faktycznie używane w obrocie gospodarczym. Udzielenie ochrony na znak towarowy wiąże się bowiem

z ustawowym obowiązkiem używania znaku towarowego dla towarów i usług dla których znak został zarejestrowany. Z kolei nieużywanie znaku towarowego może skutkować w określonych sytuacjach stwierdzeniem wygaśnięcia prawa ochronnego.

W ocenie organu, skoro ustawodawca wprowadził instytucję stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego celem wymuszenia rzeczywistego używania znaku towarowego dla towarów objętych rejestracją, zatem sytuacja w jakiej znalazł się wnioskodawca uzasadnia jego interes prawny w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego. W niniejszej sprawie wnioskodawca wystąpił z żądaniem stwierdzenia wygaśnięcia prawa z międzynarodowej rejestracji znaku towarowego w dniu [...] lipca 2003 r., a więc pod rządami ustawy prawo własności przemysłowej, która weszła w życie 22 sierpnia 2001 r. zatem zastosowanie w rozpatrywanej sprawie będą miały przepisy tej ustawy, a zwłaszcza art. 169 ust.1 pkt 1 p.w.p.

W ocenie Urzędu Patentowego uprawniony z międzynarodowej rejestracji nie wykazał również, że istniały ważne powody usprawiedliwiające nieużywanie spornego znaku. Wskazując na te okoliczności uprawniony ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że formalności związane z przekraczaniem granic utrudniały mu używanie tego znaku w Polsce, co nie stanowi ważnego powodu usprawiedliwiającego nieużywanie znaku. Uprawniony z międzynarodowej rejestracji nie przedstawił wiarygodnych materiałów dowodowych, które skłaniałyby do opinii, że dołożył on starań w dążeniu do rzeczywistego używania spornego znaku w Polsce. Organ uznał, że wniosek uprawnionego o zawieszenie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie bowiem nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 98 k.p.a. w związku z art. 256 ust. 1 p.w.p. Ponadto z wnioskiem o zawieszenie postępowania wystąpiła inna strona, niż ta, na żądanie której postępowanie zostało wszczęte, zaś strona, na żądanie której postępowanie zostało wszczęte, sprzeciwiła się zawieszeniu postępowania.

Na powyższą decyzję wniesiono skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21 lutego

2006 r. uchylił zaskarżoną decyzję. Zdaniem Sądu stanowisko skarżącego dotyczące interesu prawnego wnioskodawcy nie zostało poddane wszechstronnej analizie

z punktu widzenia realiów konkretnej sprawy. Urząd nie wyjaśnił powodów,

dla których uznał, że interes prawny wnioskodawcy istnieje w odniesieniu do całego zakresu towarów. Sąd podniósł, że dopiero w odpowiedzi na skargę Urząd powołał się na dodatkowy argument uzasadniający interes prawny wnioskodawcy,

a wywiedziony z zasady wolności prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym Urząd ograniczył stronie skarżącej możliwość polemiki z takim stanowiskiem, co sprawia, że działaniami takimi organ dopuścił się także obrazy przepisu art. 107

§ 3 k.p.a. Sąd przyznał natomiast rację Urzędowi, że zarówno decyzja tego Urzędu o uznaniu, jak i decyzja o stwierdzeniu wygaśnięcia prawa z międzynarodowej rejestracji odnosi się wyłącznie do terytorium Polski.

Na powyższy wyrok wnioskodawca – B. S.A z siedzibą w V., F. wniósł skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 października 2006 r.

(Sygn. akt II GSK 163/06) oddalił skargę kasacyjną. Sąd stwierdził, że wnioskodawca powołując się na fakt zgłoszenia do ochrony podobnego znaku APETITO w klasie towarowej 29 wykazał dostatecznie, że jest legitymowany do żądania stwierdzenia wygaśnięcia spornego znaku towarowego APETITO

w zakresie obejmującym tę klasę towarową. Natomiast żądanie stwierdzenia wygaśnięcia tego znaku w pełnym zakresie, a więc również w klasach 5, 30 i 32 wykracza poza jej interes prawny.

Na rozprawie przed organem w dniu [...] lutego 2008 roku pełnomocnik wnioskodawcy podtrzymał stanowisko w sprawie żądając stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego w odniesieniu do wszystkich klas towarowych.

Pełnomocnik uprawnionego stwierdził, że zamiar wprowadzenia swojego znaku i towarów nim oznaczonych nie uzasadnia interesu prawnego wnioskodawcy. Przyznał, że nie przedstawiono dowodów świadczących o stosowaniu spornego znaku towarowego, lecz istniały usprawiedliwione powody jego niestosowania. Przyczyną zaś były: niedrożność granicy, różnice w poziomie życia oraz wysokie koszty produktu [...]. Pełnomocnik wnioskodawcy podniósł, że jeżeli istniały wspomniane przeszkody dla używania spornego znaku towarowego, uprawniony powinien je znać i nie zgłaszać znaku celem uzyskania ochrony w Polsce.

Organ w ramach postępowania spornego wskazał, iż celem instytucji stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego jest eliminowanie praw ochronnych udzielonych na te oznaczenia, które nie są faktycznie używane w obrocie gospodarczym. Udzielenie ochrony na znak towarowy wiąże się bowiem

z ustawowym obowiązkiem używania znaku towarowego dla towarów (usług), dla których znak został zarejestrowany. Z kolei nieużywanie znaku towarowego może skutkować w określonych sytuacjach stwierdzeniem wygaśnięcia prawa ochronnego. Instytucja ta została unormowana w art. 169 ustawy Prawo własności przemysłowej. Obowiązujące przepisy możliwość stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy wiążą z obowiązkiem wykazania interesu prawnego w żądaniu wygaśnięcia prawa, co wynika z art. 169 ust. 2 wspomnianej ustawy, a więc wskazania takiej normy prawa materialnego, która z uwagi na prawa lub obowiązki wnioskodawcy, bądź też sytuację, w której się znalazł, stanowi podstawę do wystąpienia z takim wnioskiem.

W rozpatrywanej sprawie organ związany był oceną prawną wyrażoną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 października 2006 r. oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 21 lutego 2006 r.

W uchylonej decyzji Urzędu z dnia [...] grudnia 2004 roku organ stwierdził wygaśnięcie prawa ochronnego w całości z uwagi na pewną umowność podziału towarów na klasy oraz fakt, że wygaśnięcie prawa w części, w zakresie towarów zawartych tylko w jednej klasie nie wyeliminuje rzeczywistego konfliktu istniejącego między konkurencyjnymi firmami. Niemniej Naczelny Sąd Administracyjny ostatecznie przesądził istnienie interesu prawnego wnioskodawcy wyłącznie w zakresie żądania stwierdzenia wygaśnięcia spornego znaku towarowego w klasie 29. W zakresie pozostałych klas Sąd jednoznacznie odmówił wnioskodawcy posiadania interesu prawnego. Z uwagi na powyższe zadaniem organu było zbadanie, czy w zakresie towarów wskazanych w klasie 29 słuszne jest żądanie wnioskodawcy stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na podstawie art. 169 p.w.p.

Mając na uwadze powyższe Urząd Patentowy stwierdził, że uprawniony ze spornej rejestracji nie wykazał używania spornego znaku towarowego dla towarów zawartych w klasie 29 ani też nie wskazał na ważne powody nieużywania, które usprawiedliwiałyby jego bierność. Zasadne jest zatem, zdaniem organu, żądanie wnioskodawcy stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy, ale jedynie w części dotyczącej towarów zawartych w klasie 29.

Urząd Patentowy uznał jednocześnie, że zarzut naruszenia prawa do firmy uprawnionego pozostaje bez wpływu na przedmiotowe rozstrzygnięcie, gdyż

w ramach postępowania spornego o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego nie prowadzi się jednocześnie postępowania mającego na celu ustalenie, czy zgłoszony przez wnioskodawcę znak towarowy spełnia inne ustawowe kryteria rejestracji. Celem niniejszego postępowania, co zostało stwierdzone powyżej, było natomiast ustalenie faktu używania spornego znaku towarowego w rozumieniu

art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego uprawniony zarzucił naruszenie prawa, a mianowicie naruszenie art. 169 ust. 2 p.w.p., poprzez błędne zastosowanie tego przepisu i uznanie, sprzecznie ze stanowiskiem NSA wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 października 2006 r. (sygn. akt. II GSK 163/06),

że firma B. S.A. wnioskująca o stwierdzenie wygaśnięcia prawa

z rejestracji międzynarodowej nr IR 615850 posiada wymagany interes prawny

i może skutecznie żądać stwierdzenia wygaśnięcia w/w przedmiotowej rejestracji międzynarodowej w odniesieniu do wszystkich towarów z klasy 29 pierwotnie wskazanych w tej rejestracji. Uprawniony zarzucił również naruszenie art. 169 ust. 1 pkt. 1 p.w.p., poprzez błędne zastosowanie tego przepisu i uznanie, że nie istnieją ważne powody nieużywania znaku APETITO chronionego w Polsce prawem

z rejestracji międzynarodowej nr IR 615850, a także art. 7, 77 § 1, 77 § 4, 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a.) w związku z art. 252 p.w.p., poprzez błędne zastosowanie tych przepisów.

Skarżący stwierdził, że firma B. S.A. może wykazać się interesem prawnym w dochodzeniu stwierdzenia wygaśnięcia rejestracji międzynarodowej nr IR 615850 w Polsce jedynie w odniesieniu do towarów tego samego rodzaju co towary wskazane w zgłoszeniu nr Z-204328 i to jedynie w takim zakresie, w jakim zachodzi ryzyko wprowadzenia w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów firmy B. S.A. w zwykłych warunkach obrotu.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy podtrzymał swoje stanowisko

w sprawie i wniósł o oddalenie skargi. Wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz że w decyzji tej wskazano podstawę prawną, jak też zawiera ona uzasadnienie. Podkreślił również, że w przedmiotowej sprawie organ związany był oceną prawną wyrażoną przez NSA w wyroku z dnia 25 października 2006 r. (sygn. akt II GSK 163/06) oraz WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. (sygn. akt VI SA/Wa 780/05).

Zdaniem organu, z treści skargi wynika, iż postawione zarzuty nie są skierowane przeciwko zaskarżonej decyzji, lecz są de facto polemiką

z prawomocnym wyrokiem sądu wydanym w niniejszej sprawie.

W ocenie Urzędu Patentowego podniesione zarzuty nie znajdują uzasadnienia w stanie faktycznym, a wydana decyzja nie uchybiła przepisom prawa. Brak jest więc podstaw do stwierdzenia, że organ naruszył przepisy prawa materialnego oraz przepisy postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny

w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt administracyjny z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie rozpatrzenia sprawy. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- dalej jako p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę z punktu widzenia wskazanych wyżej kryteriów skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Urząd Patentowy, działając w trybie postępowania spornego jest związany regułami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania. Musi zatem przestrzegać m.in. zasady dochodzenia prawdy materialnej, w sposób wyczerpujący rozpatrzeć materiał dowodowy i ocenić na podstawie tego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w art. 107 § 3 k.p.a.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wystąpił z żądaniem stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego w dniu [...] lipca 2003 roku, a więc pod rządami ustawy Prawo własności przemysłowej - zatem zastosowanie w rozpatrywanej sprawie będą miały przepisy tej ustawy, a zwłaszcza art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Przepis art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. wiąże skutek wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy z nieużywaniem znaku towarowego przez okres pięciu lat.

W tym miejscu na uwagę zasługuje uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r. (sygn. II GPS 1/08) wydana w związku z przedstawieniem do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów NSA zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości. Chodziło mianowicie

o wątpliwość, "czy w sytuacji, gdy okres rzeczywistego nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), przypadający przed datą złożenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na ten znak jest dłuższy niż pięć lat, za datę stwierdzenia wygaśnięcia tego prawa, o której mowa w art. 172 powołanej ustawy, należy przyjąć ostatni dzień pięcioletniego okresu liczonego od początkowej daty nieużywania znaku, czy dzień złożenia powyższego wniosku". Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę, zgodnie z którą datą stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.,

o której mowa w art. 172 tej ustawy, jest ostatni dzień pięcioletniego okresu liczonego od początkowej daty nieużywania znaku.

Używanie znaku, aby wyłączało możliwość postawienia zarzutu niewykonywania obowiązku używania znaku towarowego musi mieć miejsce na obszarze Polski, musi mieć niedwuznaczny charakter, jak również musi być rzeczywiste i poważne oraz powinno dotyczyć zarejestrowanego znaku dla towarów

i usług objętych ochroną. Rzeczywiste używanie znaku towarowego uniemożliwiające jego wygaśnięcie z reguły polega na nakładaniu znaku na towar i wprowadzaniu tak oznaczonych towarów do obrotu w określonym przedziale czasowym, który to okres czasu ma decydujące znaczenie w sprawie o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego.

W rozpatrywanej sprawie w rachubę wchodzi okres od [...] lipca 1998 roku do

[...] lipca 2003 roku.

Zgodnie z art. 169 ust. 6 p.w.p. w przypadku wszczęcia postępowania

w sprawie o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego. W świetle wyżej powołanego przepisu ciężar przeprowadzenia dowodu w sprawie

o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego spoczywa na uprawnionym

z rejestracji znaku, który powinien wykazać, że znaku używał lub jeśli znaku nie używał miał ku temu ważne powody.

W niniejszej sprawie pełnomocnik uprawnionego przyznał, że nie przedstawiono dowodów świadczących o stosowaniu spornego znaku towarowego. Przedstawione przez pełnomocnika materiały w postaci artykułów z zagranicznej prasy fachowej faktycznie nie stanowią, w ocenie Sądu, dowodu, aby sporny znak towarowy był rzeczywiście używany i to w sposób poważny na obszarze Polski.

W załączonym materiale dowodowym brak jest bowiem dowodów pojawienia się

w Polsce towarów oznaczanych znakiem towarowym APETITO, a więc takich towarów (lub ich opakowań) objętych rejestracją, na które nałożono ów znak towarowy.

Zdaniem pełnomocnika uprawnionego istniały usprawiedliwione powody nieużywania spornego znaku towarowego. Organ nie podzielił powyższego stanowiska. Na uwagę zasługuje w tym miejscu wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2004 r. (Sygn. akt 6 II SA 4027/03), stwierdzający: "Zgodnie z utrwalonym w doktrynie stanowiskiem,

o usprawiedliwionym nieużywaniu znaku można mówić wówczas, gdy zostały podjęte działania, które niewątpliwie zmierzają do podjęcia w wymaganym zakresie używania znaku towarowego. Działania te muszą jednak czasowo i funkcjonalnie wiązać się

z przyszłym używaniem znaku w sposób określony przez art. 28 ustawy o znakach towarowych. Charakter czynności przygotowawczych w powyższym rozumieniu mają m.in. działania takie jak: zawarcie umowy licencyjnej o używaniu znaku, podjęcie działań zmierzających do utworzenia przedsiębiorstwa na obszarze Polski lub utworzenie już takiego przedsiębiorstwa, które będzie wytwarzać lub zbywać towary

z tym znakiem lub świadczyć usługi pod tym znakiem". Jednocześnie nie można utożsamiać czynności przygotowawczych z wystąpieniem przyczyny usprawiedliwiającej nieużywanie znaku towarowego. Samo bowiem podjęcie określonych czynności przygotowawczych bez związku z ważną przyczyną uniemożliwiającą używanie znaku towarowego nie może determinować oddalenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia. W niniejszej sprawie uprawniony nie wykazał, że istniały obiektywne czynniki uniemożliwiające podjęcia choćby czynności przygotowawczych. Twierdzenia, że przyczyną nieużywania były niedrożność granic, różnice w poziomie życia oraz wysokie koszty produktu [...] również nie zostały udowodnione w kontekście towarów uprawnionego. Niezależnie od powyższego musiałyby być to przyczyny, które pojawiły się po zgłoszeniu znaku towarowego celem ochrony. Pełnomocnik wnioskodawcy słusznie bowiem stwierdził, że jeżeli istniały wspomniane przeszkody dla używania spornego znaku towarowego uprawniony powinien je znać i nie zgłaszać znaku celem uzyskania ochrony

w Polsce. Przedsiębiorca dokonując zgłoszenia znaku towarowego powinien działać racjonalnie. Powinien zatem dokonać zgłoszenia będąc świadomym negatywnych konsekwencji nieużywania znaku towarowego przez pięcioletni okres czasu wskazany w art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. Oznacza to, że wszelkie plany dotyczące całego procesu wprowadzania towaru do obrotu powinny, o ile nie napotkają ważnych i usprawiedliwionych powodów, skutkować jego wprowadzeniem

w powyższym terminie. Brak jakichkolwiek dowodów dotyczących napotykanych barier i trudności może wręcz sugerować, że uprawniony z góry zakładał, że nie wprowadzi towaru do obrotu w terminie pięciu lat od rejestracji. Mimo to dokonał zgłoszenia znaku towarowego w określonej dacie. W ocenie Sądu, podnoszone zatem przyczyny nieużywania spornego znaku towarowego nie usprawiedliwiają, uprawnionego. W niniejszej sprawie brak także podstaw do wzięcia pod uwagę podnoszonej przez uprawnionego bariery popytu oraz niedrożności granic.

Zdaniem Sądu uznać należy, że uprawniony ze spornej rejestracji nie wykazał używania spornego znaku towarowego dla towarów zawartych w klasie 29 ani też nie wskazał na ważne powody nieużywania, które usprawiedliwiałyby jego bierność. Zasadne jest zatem żądanie wnioskodawcy stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy.

Twierdzenia skarżącego dotyczące powodów nieużywania znaku towarowego pozostają nadal, w ocenie Sądu, całkowicie gołosłowne. Nie wiadomo dlaczego skarżący powołuje się na fakty powszechnie znane skoro przeciwnik procesowy kwestionował, że w istotnym dla sprawy okresie pięciu lat istniała jakoby blokada granicy polsko – [...] uniemożliwiająca transport określonych towarów. Uprawniony nie przedstawił żadnych materiałów dowodowych, z których wynikałaby choćby chęć poważnego wprowadzania takich towarów do obrotu w Polsce oraz stosownych badań, czy też raportów lub nawet wewnętrznej korespondencji,

z których wynikałoby, że właśnie te, podnoszone bariery są przyczyną nieobecności wspomnianych towarów w naszym kraju. W konsekwencji nie można zgodzić się

z nieudowodnionym twierdzeniem, że mrożone towary pochodzące z obszaru Unii Europejskiej nie mogły trafić na polski rynek i że towary mrożone innych firm z tego obszaru nie były obecne na rynku krajowym we wskazanym przedziale czasowym,

a taki właśnie wniosek należałoby wyprowadzić skoro skarżący powołuje się

na paraliż wspomnianej granicy.

Należy tu stwierdzić, że zakwestionowanie posiadania przez wnioskodawcę interesu prawnego, legitymującego go do żądania stwierdzenia wygaśnięcia prawa do spornego znaku APETITO dla towarów w klasie 29, jest nieprawidłowe.

Na uwagę zasługuje fakt, cytując powoływany wyżej wyrok NSA z dnia

25 października 2006 r., "że podmiot ma interes prawny w postępowaniu, jeżeli pomiędzy jego sytuacją prawną, a przedmiotem postępowania istnieje – uzasadnione treścią normy prawa materialnego – realne, rzeczywiste powiązanie, czyniące go "zainteresowanym" tym postępowaniem i w konsekwencji uprawnionym do udziału

w nim w charakterze strony. Ta realność jest istotną cechą interesu prawnego, na co wskazuje piśmiennictwo i orzecznictwo sądowe. Nie jest zatem legitymowanym do występowania w postępowaniu administracyjnym w charakterze strony ten, kto uzasadnia swój interes prawny zdarzeniami i okolicznościami przewidywanymi, takimi które według jego zamiarów wystąpią dopiero w przyszłości".

Zdaniem Sądu należało zatem przyjąć, że wnioskodawca – B. S.A. powołując się na fakt zgłoszenia do ochrony podobnego znaku APETITO w klasie towarowej 29 wykazał dostatecznie, że jest legitymowany do żądania stwierdzenia wygaśnięcia spornego znaku towarowego APETITO w zakresie obejmującym tę klasę towarową. Natomiast żądanie stwierdzenia wygaśnięcia tego znaku w pełnym zakresie, a więc również w klasach 5, 30 i 32 wykracza, w ocenie Sądu, poza interes prawny wnioskodawcy. B. S.A. nie wykazała bowiem, że sporny znak towarowy jest aktualnie i rzeczywiście przeszkodą w używaniu podobnego znaku do oznaczania jej towarów. Nie sprecyzowała, kiedy zamierza rozszerzyć zakres używania swojego znaku APETITO na towary objęte klasami 5, 30 i 32 i na ile te zamierzenia są realne. Dla wykazania interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia znaku towarowego nie wystarczy zaś powołanie się jedynie na sam fakt wprowadzenia do obrotu produktów tego samego rodzaju, co produkty oznaczone spornym znakiem. Prawo do prowadzenia działalności tak rozumianej nie koliduje, zdaniem Sądu, z prawem ochronnym na znak towarowy, przysługującym innemu podmiotowi i dlatego nie upoważnia do domagania się stwierdzenia wygaśnięcia prawa na ten znak.

Mając powyższe na względzie należy uznać, iż w zaskarżonej decyzji Urząd Patentowy dokonał szczegółowej analizy interesu prawnego wnioskodawcy

i ustosunkował się do zarzutów strony skarżącej.

Również w odpowiedzi na skargę organ przywołał stanowisko NSA wyrażone w wyroku z dnia 25 października 2006 r., że wnioskodawca, powołując się na fakt zgłoszenia do ochrony podobnego znaku APETITO w klasie towarowej 29, wykazał dostatecznie, że jest legitymowany do żądania stwierdzenia wygaśnięcia spornego znaku towarowego w zakresie obejmującym tę klasę towarową. Zatem treść samej skargi sugeruje, zdaniem Sądu, że postawione zarzuty nie są skierowane przeciwko zaskarżonej decyzji, lecz są de facto polemiką z prawomocnym wyrokiem sądu wydanym w niniejszej sprawie. Niezależnie od powyższego Sąd zauważył, że Urząd Patentowy stwierdzając "kolizję" znaku wnioskodawcy, który ubiega się o udzielenie prawa ochronnego na swój znak APETITO o numerze Z-204328, nie zawęził powyższej kolizji tylko do wybranych towarów z klasy 29, które miały być oznaczane znakiem towarowy skarżącego. Również przywołana w skardze decyzja Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego z dnia [...] marca 2008 r. w żaden sposób nie potwierdza zarzucanego naruszenia.

Zdaniem Sądu, bez najmniejszego wpływu na prawidłowość lub ewentualną wadliwość zaskarżonej decyzji, pozostaje informacja skarżącej, że "wstąpiła obecnie do Biura Międzynarodowej Światowej Organizacji Własności Przemysłowej

z wnioskiem o ograniczenie wykazu towarów" dla swojego znaku towarowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.