Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Szydłowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędzia WSA Urszula Wilk Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi R. P. i S. P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2010 roku Główny Inspektor Transportu Drogowego, po rozpatrzeniu odwołania R. P. i S. P. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa.), art. 6 ust.1, art. 7, art. 8 ust. 1 -5 i ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) 3820/85 (Dz. Urz. UE nr L 102/1 z 11.04.2006 r.), art. 14 ust. 2 i art. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L370 z 31.12.1985 r.), art. 92 ust. 1 pkt 8 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz lp. 10.2 a i b, lp. 10.3 a i b, lp. 10.4 a i b, lp. 11.2 ust. 2, lp. 11.4 ust. 1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 27 sierpnia 201 r. o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 30 000 złotych.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ wyjaśnił, iż podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły:

-skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny oraz za każdą rozpoczętą kolejną godzinę,

-przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut i za każde następne rozpoczęte 30 minut,

-przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny oraz za każdą następną rozpoczętą godzinę,

-nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego: wykresówka zapisywana była za długo - za każdą wykresówkę,

-nieokazanie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie - za każdy dzień.

Powyższe naruszenia zostały stwierdzone podczas kontroli dokumentacji przedsiębiorstwa zakończonej sporządzeniem protokołu nr [...] z dnia [...] maja 2010 r.

Organ wskazał, iż zgodnie z art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych- podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych.

Konsekwencją powyższego rozwiązania jest załącznik do ustawy określający wysokość kary pieniężnej za dane naruszenie.

Suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 30.000 złotych - w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie (art. 92 ust. 2 pkt 2).

Organ przytoczył treść przepisów mających zastosowanie w sprawie i stanowiących materialnoprawną podstawę decyzji. Dokonał ponownej analizy tarcz tachografów, wykresówek oraz innych dokumentów okazanych podczas kontroli w przedsiębiorstwie i opisał szczegółowo naruszenia prawidłowo określone przez organ I instancji.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu GITD podniósł, iż art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej określa jedynie łączną maksymalną długość trwania kontroli w roku kalendarzowym przeprowadzonej przez dany organ kontroli. Przepisu tego nie należy rozumieć jako podstawy wyznaczenia łącznego maksymalnego okresu trwania wszystkich kontroli u danego przedsiębiorcy prowadzonych przez różne organy kontroli. Przekroczenie czasu kontroli nie pociąga za sobą sankcji powodującej niemożność wydania decyzji merytorycznej, a naruszenie tych przepisów nie powoduje skutków zarówno dla samej kontroli, jej wyników oraz wydanej na jej skutek decyzji.

Organ stwierdził, że odpowiedzialność przedsiębiorstwa za naruszenia przepisów transportowych wynika wprost z przepisów unijnych tj. z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r., w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i 2135/98 jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE L102/1 z 11.04.2006 r.). Podkreślił także, iż podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc działalność w celach zarobkowych, zawodowo i we własnym imieniu zobowiązany jest dołożyć maksimum staranności by była prowadzona ona zgodnie z przepisami prawa.

W ocenie organu prawo strony do czynnego udziału w postępowaniu, wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego, możliwości zgładzenia wniosków czy żądań nie doznały żadnego ograniczenia. Organ I instancji chociażby w piśmie z dnia [...] nr [...] pouczył stronę postępowania o przysługujących jej w powyższym zakresie uprawnieniach. Ponadto na wszystkich dokumentach widnieje podpis kontrolowanej strony (tj. na imiennym upoważnieniu do przeprowadzenia kontroli, na protokole kontroli oraz na załączniku do protokołu). Podpisy te potwierdzają, iż strona miała wiedzę o tych działaniach, była pouczona o uprawnieniach i obowiązkach wskazanych w ww. dokumentach i była przy nich obecna.

Zdaniem organu w sprawie nie znajduje zastosowania art. 93 ust. 7 u.t.d.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, R. P. i S. P., zwani dalej skarżącymi, wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji, wstrzymanie jej wykonania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżący podnieśli zarzut braku ustosunkowania się do zarzutów podniesionych w odwołaniu tj. naruszenia art. 77 ust.6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności prowadzenia kontroli z naruszeniem tego przepisu oraz zarzut naruszenia:

- art. 80 ust. 1 i art. 85 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym poprzez dokonywanie kontroli pod nieobecność kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej,

-art. 80a ust. 1 ww. ustawy poprzez dokonywanie kontroli poza siedzibą kontrolowanego bez jego zgody.

W obszernym uzasadnieniu skargi skarżący rozwinęli podniesione zarzuty wskazując m.in., iż kontrola Inspekcji Transportu Drogowego w roku 2009 r. trwała ponad 12 dni , wbrew temu co zapisano w protokole z kontroli, do czego nie mógł odnieść poprzez brak pouczenia w protokole z kontroli o możliwości wnoszenia uwag. Ponadto nawet przyjmując że kontrola Inspekcji trwała tylko 12 dni, to i tak ustawowy roczny termin czasu kontroli został przez organ przekroczony, a to poprzez pominięcie dokonywania kontroli przez Państwową Inspekcję Pracy w dniach 22, 30, 31 lipca oraz 11 i 12 sierpnia 2009 r. Skarżący stwierdzili, iż ustalenie stanu faktycznego następuje w protokole i jego wydanie zakreśla termin końcowy kontroli. Ustawodawca ramy czasowe kontroli oznaczył w sposób ścisły w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Czas kontroli u mikroprzedsiębiorcy, jakim jest spółka [...], nie mógł w roku przekraczać 12 dni roboczych. Ustawodawca zakreślił zamknięty termin, którego przekroczenie opatrzone jest sankcją zawartą w 77 ust.6 ustawy. Sankcja ta ma charakter procesowy o cechach nieważności czy też bezskuteczności czynności polegających na gromadzeniu materiału dowodowego, w warunkach naruszenia dyspozycji normy art. 83 ust. 1 powołanej ustawy. Zdaniem skarżących rolą organu kontroli jest ustalenie czy jakaś inna kontrola w danym roku miała miejsce u przedsiębiorcy oraz dostosowanie własnej kontroli do tego faktu lub zaplanowanie jej w innym czasie. Skarżący nadmienili, że kontrolujący byli informowani przez kontrolowanego o tym że Państwowa Inspekcja Pracy kontrolowała te same okoliczności, co Inspekcja Transportu Drogowego.

W ocenie skarżących za początek kontroli przyjąć należy dzień [...] października 2009 r. tj. realizację wezwania z dnia [...] września 2009 r. o przedstawieniu dokumentów. Natomiast za koniec kontroli, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli przewozu drogowego- dzień sporządzenia i doręczenia protokołu tj. [...] maja 2010 r.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. W działaniu organu administracji Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości, zarówno, gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i o zastosowanie do jego oceny przepisów prawa. Wyjaśnione zostały motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja jest wyczerpująca.

Jak stanowi art. 92 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych ustawy podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15000 złotych. Suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty: 30.000 złotych - w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy.

W myśl art. 8 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 roku, kierowca korzysta z dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku. W każdym 24 godzinnym okresie po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku. Jeśli część dziennego okresu odpoczynku zawarta w 24 godzinnym okresie wynosi, co najmniej 9 godzin, ale mniej niż 11 godzin, wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku. Dzienny okres odpoczynku może zostać przedłużony do rozmiarów regularnego lub skróconego tygodniowego okresu odpoczynku. Kierowca może mieć najwyżej trzy skrócone dzienne okresy odpoczynku pomiędzy dwoma tygodniowymi okresami odpoczynku.

Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2, w ciągu 30 godzin od zakończenia dziennego lub tygodniowego okresu odpoczynku, kierowca należący do kilkuosobowej załogi musi skorzystać z kolejnego dziennego okresu odpoczynku trwającego, co najmniej 9 godzin. W ciągu dwóch kolejnych tygodni kierowca wykorzystuje, co najmniej dwa regularne tygodniowe okresy odpoczynku, lub jeden regularny tygodniowy okres odpoczynku i jeden skrócony tygodniowy okres odpoczynku trwający, co najmniej 24 godziny.

Skrócenie to należy jednak skompensować równoważnym odpoczynkiem wykorzystanym jednorazowo przed końcem trzeciego tygodnia następującego po danym tygodniu. Tygodniowy okres odpoczynku rozpoczyna się nie później niż po zakończeniu sześciu okresów 24 godzinnych licząc od końca poprzedniego tygodniowego okresu odpoczynku.

Odpoczynek wykorzystywany, jako rekompensata za skrócony tygodniowy okres odpoczynku wykorzystuje się łącznie z innym okresem odpoczynku trwającym, co najmniej dziewięć godzin. Jeżeli kierowca dokona takiego wyboru, dzienne okresy odpoczynku i skrócone tygodniowe okresy odpoczynku poza bazą można wykorzystywać w pojeździe, o ile posiada on odpowiednie miejsce do spania dla każdego kierowcy i pojazd znajduje się na postoju. Tygodniowy okres odpoczynku, który przypada na dwa tygodnie można zaliczyć do dowolnego z nich, ale nie obu.

Lp. 10.2 lit. a załącznika do ustawy o transporcie drogowym za skrócenie dziennego okresu odpoczynku o czas jednej godziny nakłada karę pieniężną w wysokości 100 zł oraz lp. 10.2 lit b w/w załącznika, nakłada karę pieniężną za skrócenie dziennego okresu odpoczynku w wysokości 200 zł za każdą rozpoczętą kolejną godzinę.

Zgodnie z art. 7 cyt. Rozporządzenia (WE) po okresie prowadzenia pojazdu trwającym cztery i pół godziny kierowcy przysługuje przerwa trwająca, co najmniej 45 minut, chyba, że kierowca rozpoczyna okres odpoczynku. Przerwę tę może zastąpić przerwa długości, co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa długości, co najmniej 30 minut rozłożone w czasie w taki sposób, aby zachować zgodność z przepisami akapitu pierwszego.

Konsekwencją powyższego rozwiązania jest lp. 10.3 lit. a załącznika do ustawy o transporcie drogowym, który za przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy o czas powyżej 15 minut do 30 minut nakłada karę pieniężną w wysokości 150 zł oraz lp. 10.3 lit b w/w załącznika, nakładający karę pieniężną za przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy za każde następne rozpoczęte 30 minut w wysokości 200 zł.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 w/w rozporządzenia (WE). dzienny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 9 godzin. Jednakże dzienny czas prowadzenia pojazdu może zostać przedłużony do nie więcej niż 10 godzin nie częściej niż dwa razy w tygodniu.

Stosownie do treści art. 12 w/w rozporządzenia (WE) pod warunkiem, że nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju, kierowca może odstąpić od przepisów art. 6-9 w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu lub ładunku. Kierowca wskazuje powody takiego odstępstwa odręcznie na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego, albo na planie pracy najpóźniej po przybyciu do miejsca pozwalającego na postój.

W myśl art. 10 ust. 2 omawianego rozporządzenia (WE) przedsiębiorstwo transportowe organizuje pracę kierowców w taki sposób, aby kierowcy ci mogli przestrzegać przepisów rozporządzenia. Przedsiębiorstwo transportowe wydaje odpowiednie polecenia kierowcy i przeprowadza regularne kontrole przestrzegania przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II rozporządzenia 561/2006 (WE).

Zgodnie natomiast z Rozporządzeniem Rady (EWG) NR 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.U.UE L z dnia 31 grudnia 1985 r.) - art.14 ust. 2 przedsiębiorstwo przechowuje wykresówki i wydruki w każdym przypadku sporządzenia wydruków zgodnie z art. 15 ust. 1, w porządku chronologicznym oraz czytelnej formie, przez co najmniej rok po ich użyciu oraz wydaje ich kopie zainteresowanym kierowcom, na ich wniosek. Przedsiębiorstwo wydaje także zainteresowanym kierowcom na ich wniosek kopie danych wczytanych z kart kierowców oraz ich wydruki na papierze. Wykresówki, wydruki, oraz wczytane dane okazuje się lub doręcza na żądanie każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 2 tegoż Rozporządzenia kierowcy stosują wykresówki lub karty kierowcy w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują. Nie wyjmuje się wykresówki lub karty kierowcy z urządzenia przed zakończeniem dziennego okresu pracy, chyba, że jej wyjęcie jest dopuszczalne z innych powodów. Wykresówka lub karta kierowcy nie może być używana przez okres dłuższy niż ten, na który jest przeznaczona.

Konsekwencją powyższych rozwiązań są załączniki lp. 11.2 ust. 2, 11.4 ust. 1, do ustawy o transporcie drogowym określające wysokość kary pieniężnej za konkretne naruszenie.

W rozpoznawanej sprawie organ odwoławczy, kontrolując w wyniku odwołania skarżących ustalenia organu pierwszej instancji, ponownie poddał szczegółowej analizie wykresówki i tarcze tachografu wymienionych kierowców.

W ocenie Sądu GIDT dokonał odczytu okresów aktywności kontrolowanych kierowców w sposób prawidłowy i zgodny z przytoczonymi wyżej przepisami prawa. Bezspornym jest nadto fakt, iż podczas kontroli w przedsiębiorstwie nie okazano wykresówek ani też dokumentów wskazujących przyczynę ich nieposiadania w łącznej liczbie 222.

Należy wskazać, że decyzje administracyjne nakładające kary pieniężne za naruszenia przepisów prawnych regulujących sprawy transportu drogowego mają charakter szczególny. Są to mianowicie decyzje wydawane w ramach tzw. uznania związanego, niestwarzającego właściwym organom administracji praktycznie żadnych luzów interpretacyjnych. Odpowiedzialność administracyjna za popełnione wykroczenia drogowe, określone zarówno w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, innych przepisach krajowych oraz przepisach unijnych, jest, co do zasady oderwana od kwestii winy. Organ orzekający ma obowiązek stwierdzenia, czy nastąpiło wykroczenie określone powołanymi wyżej przepisami, bez wnikania, jakie były jego przyczyny i kto ponosi za to winę. W postępowaniu administracyjnym w tego rodzaju sprawach istotne jest, bowiem przede wszystkim stwierdzenie faktu popełnienia wykroczenia i stwierdzenie odpowiedzialności za ten czyn – przy założonej odpowiedzialności przedsiębiorcy, niezależnie od jego winy, możliwości przyczynienia się do jej powstania, czy ewentualnych żądań miarkowania wysokości kary. A zatem stwierdzenie określonego ustawą wykroczenia musi spowodować jego odpowiednią, zgodną z przepisami ustawy kwalifikację, a następnie nałożenie kary w wymaganej tą ustawą wysokości. Te same zasady obowiązują przy kontroli przedsiębiorstwa. Organ nie ma tu żadnych luzów decyzyjnych, żadnej granicy swobodnego uznania. Podkreślenia wymaga, iż to do przedsiębiorcy należy właściwa organizacja pracy kierowców wykonujących przewozy, a co się z tym wiąże organizacja kontroli przestrzegania przez nich właściwych przepisów. Przedsiębiorca jest profesjonalistą, od którego można wymagać należytej staranności przy wykonywaniu przez niego działalności gospodarczej. Sprawą przedsiębiorcy jest takie zorganizowanie wykonywanej działalności, by nie dochodziło na łamania prawa. Dla organów inspekcji istotny jest, bowiem fakt wystąpienia określonego naruszenia, bez – jak to już wyżej wskazano – wnikania w jego przyczyny oraz kwestie odpowiedzialności i winy.

Dodatkowo należy podnieść, iż przedsiębiorca korzysta z pełnej swobody w wyborze osób, które na jego rzecz wykonują przewozy oraz z takiej formy ich zatrudnienia, która umożliwi mu zabezpieczenie swoich interesów i należyte wykonanie ciążących na pracownikach obowiązków i aczkolwiek ponosi on w płaszczyźnie prawa administracyjnego wyłączną odpowiedzialność za skutki wadliwego wykonywania przez kierowcę swych obowiązków, to obowiązujące prawo przewiduje możliwość wystąpienia przeciwko takiemu kierowcy ze stosownym powództwem o odszkodowanie z tytułu wyrządzonej przez niego szkody w związku z nienależytym wykonywaniem obowiązków. Podkreślić nadto należy, iż wina i stopień ewentualnego zawinienia nie są przesłankami odpowiedzialności administracyjnej. Przesłanką powyższej odpowiedzialności, jest stwierdzenie nieprzestrzegania przez ustalony podmiot, w tym przypadku skarżącą nałożonych przez wskazane przepisy prawa obowiązków.

Sąd nie podzielił zarzutów naruszenia wymienionych w skardze przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

W myśl 77 ust. 6 u.s.d.g., dowody przeprowadzone w toku kontroli przez organ kontroli z naruszeniem przepisów prawa w zakresie kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, jeżeli miały istotny wpływ na wyniki kontroli, nie mogą stanowić dowodu w żadnym postępowaniu administracyjnym, podatkowym, karnym lub karno-skarbowym dotyczącym kontrolowanego przedsiębiorcy.

A zatem nie każde naruszenie przepisów o kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy skutkować będzie zastosowaniem przewidzianego w nim rygoru.

Art. 83 w/w ustawy wskazuje jak długo może trwać kontrola w przedsiębiorstwach – w zależności od ich wielkości, w jednym roku kalendarzowym, przy czym okresy te obejmują tylko dni robocze. Skarżących należy zaliczyć do mikroprzedsiebiorców (art. 104 s.d.g.), wobec czego maksymalny okres kontroli nie powinien przekroczyć 12 dni roboczych (art. 83 ust. 1 pkt 1s.d.g.), przy czym do tych dni należy zaliczyć tylko te w których pracownicy kontrolującego organu faktycznie przebywają w siedzibie przedsiębiorcy. Analiza unormowań rozdziału 5 omawianej ustawy pozwala bowiem na stwierdzenie, że dotyczą one kontroli w ścisłym rozumieniu tego pojęcia, więc tych czynności organów kontroli, które przeprowadzane są u przedsiębiorcy, w jego siedzibie, mając przez to wpływ na bieżące funkcjonowanie przedsiębiorstwa. Są to czynności organu kontrolującego w siedzibie przedsiębiorstwa, związane m.in. z zapoznaniem się z dokumentacją i zabezpieczeniem dokumentów, akt oraz innych środków dowodowych znajdujących się u kontrolowanego na cele dalszego postępowania.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejsza sprawę podziela stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 26 sierpnia 2008 r. sygn. akt II SA/Bd 528/08, iż nie ma żadnych podstaw, by do czasokresu trwania kontroli wliczać czas, gdy inspektor faktycznie nie przebywał w siedzibie przedsiębiorcy, a więc ten okres od momentu poinformowania o planowanej kontroli do czasu podjęcia faktycznych czynności kontrolnych, czy też okres wymagany na opracowanie protokołu. Do czasu kontroli należy więc wliczyć tylko ten okres, gdy inspektor faktycznie przebywał w siedzibie przedsiębiorcy bezpośrednio przystępując do wykonywania czynności kontrolnych. Organ kontroli pobiera więc stosowne dokumenty i następnie dokonuje ich analizy w swej siedzibie umożliwiając tym samym kontrolowanemu przedsiębiorcy normalne i niezakłócone prowadzenie swej działalności.

Nie można również podzielić stanowiska skarżących odnośnie naruszenia art. 83 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy stosownie do którego czas trwania wszystkich kontroli organu kontroli u przedsiębiorcy w jednym roku kalendarzowym nie może przekraczać w odniesieniu do mikroprzedsiębiorców - 12 dni roboczych. W nawiązaniu do tej okoliczności strona skarżąca utrzymywała, iż czas trwania czynności kontrolnych przedsiębiorstwie takim jak przedsiębiorstwo skarżących nie może przekraczać w ciągu roku kalendarzowego12 dni. Stanowisko to jest błędne bowiem przepis art. 83 ust. 1 ustawy o s.d.g. wprowadza generalne wyznaczenie ram czasowych, tj. łącznej maksymalnej kontroli w jednym roku kalendarzowym przeprowadzonej przez dany organ kontroli. Należy podkreślić, iż przepis ten nie stanowi podstawy wyznaczenia łącznego maksymalnego czasu trwania wszystkich kontroli (tj. kontroli różnych organów kontroli) u jednego przedsiębiorcy.(por. S. Szuster, Komentarz do art. 83 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej). Odmienna interpretacja prowadziłaby do zablokowania możliwości przeprowadzania kontroli przez inne uprawnione organy.

Orzecznictwo sądowoadministracyjne wskazuje, że nawet przekroczenie czasu kontroli i niezachowanie szeregu wymogów formalnych nie dyskwalifikuje wyników kontroli oraz nie czyni niemożliwym merytoryczne rozstrzygnięcie a limity czasowe wynikające z art. 83 u.s.d.g. należy traktować jako dyscyplinujące organ w załatwieniu sprawy.

Należy zatem uznać, że przekroczenie limitów czasowych przewidzianych dla roku kalendarzowego, wynikających z przepisu art. 83 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, nie powoduje niemożności prowadzenia kontroli jak i nie dyskwalifikuje w jakikolwiek sposób czynności dokonanych w tym postępowaniu (por. wyrok NSA z 29 sierpnia 2006 r., sygn. akt I FSK 1045/05, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 80 ust.1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i art.85 ust.3 ustawy o transporcie drogowym poprzez dokonanie kontroli pod nieobecność kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej, należy zważyć, iż jak wynika z akt sprawy skarżący mieli wiedzę o prowadzonym postępowaniu administracyjnym, byli także pouczeni o przysługujących uprawnieniach.

Na zgromadzonych w aktach dokumentach widnieje podpis kontrolowanego przedsiębiorcy co potwierdza, iż miał on wiedzę o podjętych przez organ administracji działaniach, był pouczony o uprawnieniach i obowiązkach wskazanych w ww. dokumentach i był przy nich obecny.

Zgodnie z art. 80 ust. 4 jeżeli nieobecność kontrolowanego przedsiębiorcy lub osoby przez niego upoważnionej w czynnościach kontrolnych stanowi przeszkodę w prowadzeniu czynności kontrolnych, to do czasu kontroli nie wlicza się tej nieobecności. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny jeżeli nieobecność kontrolowanego przedsiębiorcy lub osoby przez niego upoważnionej nie przeszkadza w prowadzeniu czynności kontrolnych (faktycznie czynności kontrolne mogą być prowadzone), nie stanowi to podstawy do niewliczania tego czasu do czasu kontroli (zob. Małgorzata Sieradzka "Kontrola działalności przedsiębiorcy" Dodatek do Monitora Prawniczego nr 17/2009, Wydawnictwo C.H. Beck, str.26).

Skoro, zatem, co trafnie ustaliły organy, skarżący naruszyli przepisy prawa wskazane w podstawie materialnoprawnej decyzji to skutkiem takiego stanu rzeczy jest nałożenie kary w łącznej kwocie 30 000, 00 zł.

Dla organów istotne było stwierdzenie, że niezależnie od przyczyny, analiza przedstawionych do kontroli dokumentów wykazała uchybienia. W takiej sytuacji organ miał obowiązek stwierdzić określone naruszenia i nałożyć karę w wysokości przewidzianej w odpowiednich przepisach.

Zasady odpowiedzialności związane z wykonywaniem transportu drogowego powinny być znane osobom wykonującym profesjonalnie działalność w tym zakresie.

Reasumując powyższe uznać należy, iż zaskarżona decyzja nie narusza unormowań kpa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ustalona we wskazany sposób sytuacja faktyczna i jej implikacje prawne uzasadniały nałożenie na skarżącego kary za uchybienia stwierdzone podczas kontroli przedsiębiorstwa.

Również wysokość kary została ustalona w sposób prawidłowy, na podstawie właściwych przepisów załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, które sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia, 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.