Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Dominik Gajewski, Sędzia WSA (del.) Anna Juszczyk-Wiśniewska (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. sp. z o.o. z siedzibą w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 7 lutego 2023 r. sygn. akt I SA/Bd 694/22 w sprawie ze skargi E. sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia 26 września 2022 r. nr SKO-433/45/22 w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2023 r. WSA w Bydgoszczy oddalił skargę E. Sp. z o.o. w B. (dalej jako: Spółka, Skarżąca, Strona) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy (dalej: SKO, Organ) z dnia 26 września 2022 r. nr SKO-433/45/22 w przedmiocie określenia miesięcznej wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W uzasadnieniu wyroku Sąd nie podzielił stanowiska Skarżącej spółki, która twierdziła, że nie ma obowiązku ponoszenia cząstkowych opłat za szkło i bioodpady, gdyż nie wytwarza ww. odpadów komunalnych. W ocenie Sądu I instancji dla określenia opłaty miesięcznej bez znaczenia jest okoliczność czy odpady wytworzone na nieruchomości zostały skompostowane, albo w jakikolwiek inny sposób usunięte z nieruchomości. Sąd podkreślił, że odpady na nieruchomości należącej do Spółki powstają, stąd istnieje obowiązek uiszczenia opłaty od wszystkich frakcji odpadów, a nie wybiórczo tylko od niektórych z nich wybranych przez właściciela nieruchomości. W ocenie Sądu zobowiązany do opłaty nie ma też możliwości swobodnego jej kształtowania i wybiórczego deklarowania rodzaju odpadów, skoro podjęta przez Radę Miasta Bydgoszczy uchwała postanawia o odbieraniu odpadów komunalnych z nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne. Sąd nie dostrzegł uchybień w zakresie zastosowanej przez organ zasady ponoszenia opłat, którą zakwestionowała Spółka, wobec czego uznał, że sposób ustalenia wysokości opłaty jest prawidłowy nie ma konieczności uchylenia zaskarżonej decyzji.

Zaskarżony wyrok, jak również inne przytoczone w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych publikowane są na stronie internetowej Naczelnego Sądu Administracyjnego (www.nsa.gov.pl).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodła Spółka, która na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. zarzuciła naruszenie przez Sąd I instancji prawa materialnego poprzez naruszenie:

a) art. 6q, art. 6m ust. 1 i 2, art. 6o, art. 6i ust. 1 i art. 6j ust. 3 w zw. z art. 6h ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach z dnia 13 września 1996 r. (Dz. U. z 2022 r. poz. 1297), dalej jako: u.c.p.g.;

b) § 3 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 29 grudnia 2016 r. w sprawie szczegółowego sposobu selektywnego zbierania wybranych frakcji odpadów;

c) § 9 uchwały nr XI/195/19 Rady Miasta Bydgoszczy z dnia 24 kwietnia 2019 r. w sprawie szczegółowego sposobu i zakresu świadczenia usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości i zagospodarowania tych odpadów;

d) § 4 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Bydgoszczy w brzmieniu nadanym uchwałą XI/194/19 Rady Miasta Bydgoszczy z dnia 24 kwietnia 2019 r. zmieniającej uchwałę w spawie uchwalania regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Bydgoszczy; poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że Skarżący jest zobowiązany do zadeklarowania wszystkich frakcji odpadów w sytuacji, w której nie wynika to z treści przepisów i w konsekwencji niewłaściwe przyjęcie, że Organ wydający decyzję prawidłowo określił cząstkowe sumy miesięcznej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości, na której nie zamieszkują mieszkańcy a powstają odpady komunalne za okres od 1 stycznia 2022 r. w następującej wysokości: Odpady typu szkło; opłata cząstkowa w wysokości 5,91 zł.

Ponadto na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. zarzuciła naruszenie przez Sąd I instancji przepisu postępowania art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a P.p.s.a. poprzez oddalenie skargi w sytuacji, w której decyzje Prezydenta Miasta Bydgoszczy nr BOK-II 13/2022 z dnia 30 czerwca 2022 r. o określeniu miesięcznej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości, a następnie SKO w Bydgoszczy z dnia 26 września 2022 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Bydgoszczy, wydane były z naruszeniem przepisów prawa materialnego opisanych w pkt 1 wyżej i w sytuacji, w której należało obie te decyzje uchylić na podstawie art. 135 P.p.s.a.

W związku z powyższym Strona skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Bydgoszczy w myśl art. 185 § 1 P.p.s.a. oraz zasądzenie od SKO w Bydgoszczy na rzecz Skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

Organ nie złożył odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a., rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie niniejszej Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się okoliczności uzasadniających nieważność postępowania (art. 183 § 2 P.p.s.a.) i rozpoznał skargę kasacyjną w podstawach w niej wskazanych.

Zarzuty skargi kasacyjnej oparto na naruszeniu przepisów prawa materialnego jak i przepisów postępowania. Zasadniczo zatem Naczelny Sąd Administracyjny powinien się w pierwszej kolejności odnieść do zarzutów procesowych, a dopiero po stwierdzeniu, czy podstawa faktyczna wyroku była prawidłowa, ocenić zarzuty naruszenia prawa materialnego. W tym jednak wypadku ocena zarzutów procesowych wymaga uprzedniego odniesienia się do zarzutów naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię.

Spór koncentruje się na tym, czy Spółka mogła zadeklarować wybrane przez siebie frakcje odpadów, przy jednoczesnym braku podania w deklaracji zapotrzebowania na pojemniki na odpady biodegradowalne i szkło oraz podania częstotliwości ich odbioru. Zdaniem organów podmiot zobowiązany do uiszczenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przypadku ustalenia wysokości opłaty od ilości pojemników, jest zobowiązany do uiszczania opłaty od pojemnika, bez względu na to ile faktycznie odpadów zostało wytworzonych. Sąd I instancji stanowisko organów podzielił.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego sporze tym należy przyznać rację organom oraz Sądowi I instancji.

Na wstępie rozważań należy poczynić kilka uwag natury ogólnej. Publicznoprawny i przymusowy charakter opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi wyklucza po stronie podmiotów zobowiązanych do jej uiszczenia swobodę decydowania o potrzebie i obowiązku jej ponoszenia. Podmioty zobowiązane do jej uiszczenia nie mają zatem swobody kształtowania treści stosunku prawnego, w szczególności wysokości opłaty, ewentualnego jej obniżenia lub odstąpienia od jej pobrania przez gminę (por. M. Budziarek, A. Szymczak, Utrzymanie porządku i czystości w gminach. Komentarz, LEX nb 3, WKP 2021 - stan prawny: 1 maja 2021 r.). Elementy te określa u.c.p.g. oraz akt prawa miejscowego w zakresie wskazanym w tej ustawie (wyrok WSA w Gliwicach, sygn. akt I SA/GI 358/19).

Odpady komunalne to wszelkie odpady i substancje stałe, niebędące ściekami, ale powstałe w wyniku działalności bytowej człowieka. W odpadach komunalnych przeważają odpady organiczne, szkło, papier, tworzywa sztuczne, metale, odpady chemiczne z gospodarstw domowych, kartony, tekstylia i drobne materiały. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy o odpadach (Dz.U. 2018 poz. 21 z późn. zm.) odpady komunalne (lub inaczej mówiąc odpady bytowe) to odpady, które powstają w gospodarstwach domowych i są związane z nieprzemysłową działalnością człowieka. Do grupy tej zalicza się również odpady, które pochodzą od innych wytwórców (firm, szkoły) i których charakter oraz skład jest podobny do odpadów wytwarzanych przez gospodarstwa domowe.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego niezasadne są zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego: art. 6q, art. 6m ust. 1 i 2, art. 6o, art. 6i ust. 1 i art. 6j ust. 3 w zw. z art. 6h u.c.p.g. oraz wskazanych przepisów uchwał Rady Miasta Bydgoszczy (§9 uchwały nr XI/195/19 oraz § 4 regulaminu utrzymania czystości i porządku (...) - poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że Skarżący jest zobowiązany do zadeklarowania wszystkich frakcji odpadów w sytuacji, w której nie wynika to z treści przepisów i w konsekwencji niewłaściwe przyjęcie, że Organ wydający decyzję prawidłowo określił cząstkowe sumy miesięcznej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości, na której nie zamieszkują mieszkańcy a powstają odpady komunalne za okres od 1 stycznia 2022 r.

Oprócz tak ogólnego stwierdzenia jak powyżej, autor skargi kasacyjnej nie uzasadnił w czym upatruje dokonania przez Sąd I instancji błędnej wykładni powołanych przepisów. W art. 6q u.c.p.g wskazano, że w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej, a także określono jakim podmiotom przysługują uprawnienia organów podatkowych. Przepis art. 6m ust. 1 u.c.p.g. wskazuje podmiot zobowiązany do złożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, natomiast ust. 2 dotyczy obowiązku złożenia nowej deklaracji w przypadku zaistnienia zmiany danych będących podstawą ustalenia wysokości należnej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. W art. 6o u.c.p.g. określono kiedy wydawana jest decyzja o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Art. 6i u.c.p.g. określa obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi – w art. 6i ust. 1 pkt 2 - wskazano, że obowiązek ponoszenia opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi powstaje w przypadku nieruchomości, na której nie zamieszkują mieszkańcy – za każdy miesiąc w którym na danej nieruchomości powstały odpady komunalne. Z kolei w art. 6j ust. 3 wskazano sposób ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na nieruchomości na której nie zamieszkują mieszkańcy. Zgodnie z jego treścią opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi iloczyn zadeklarowanej liczby pojemników lub worków, przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych powstających na danej nieruchomości, oraz stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, o której mowa w art. 6k ust. 1 pkt 2. Przez zadeklarowaną liczbę pojemników lub worków rozumie się iloczyn liczby pojemników lub worków przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości oraz liczby ich opróżnień lub odbiorów wynikającej z częstotliwości odbioru odpadów komunalnych określonych na podstawie art. 6r ust. 3 i 3b albo harmonogramu odbioru odpadów komunalnych dla danej nieruchomości. W niniejszej sprawie Rada Miasta Bydgoszczy określiła w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego szczegółowy sposób i zakres świadczenia usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości i zagospodarowania tych odpadów, w zamian za uiszczoną przez właściciela nieruchomości opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w szczególności częstotliwość odbierania odpadów komunalnych od właściciela nieruchomości i sposób świadczenia usług przez punkty selektywnego zbierania odpadów komunalnych (art. 6r ust.3 u.p.c.g.). Natomiast art. 6h określa podmiot zobowiązany do ponoszenia opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Z wskazanych powyżej przepisów u.p.c.g. nie wynika możliwość "obniżenia" opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi z uwagi na brak wytworzenia określonych frakcji odpadów (szkło i bioodpady) w wytwarzanych odpadach komunalnych. Na marginesie wskazać należy, że rada gminy może przewidzieć obniżenie opłaty tylko z uwagi na zagospodarowanie przez właściciela nieruchomości odpadów organicznych (bioodpadów), ale jest to uwarunkowane ustawowo – wymóg posiadania kompostownika i zobowiązanie właściciela nieruchomości do kompostowania odpadów organicznych. Natomiast nie jest taka okolicznością brak "wytwarzania" tego rodzaju odpadu.

Zadaniem autora skargi kasacyjnej obowiązek zbierania odpadów komunalnych w sposób selektywny nie łączy się z koniecznością posiadania pojemników na odpady, których nie generuje na danej nieruchomości. Selektywność w ocenie autora przejawia się w obejmowaniu jedynie niektórych elementów jakiejś całości, co też Skarżący czyni, segregując odpady komunalne, które generuje według ustalonego wzorca tj. zgodnie z treścią § 3 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 29 grudnia 20016 r. w sprawie szczegółowego sposobu selektywnego zbierania wybranych frakcji odpadów. Zbieranie odpadów odbywa się bowiem ze stosownym podziałem, jednakże z uwagi na brak wytworzenia określonej frakcji odpadów posiadanie pojemników stricte do nich przeznaczonych staje się całkowicie zbędne i gospodarczo nieuzasadnione.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd wyrażony przez WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że obowiązkiem właściciela nieruchomości wynikającym wprost z przepisów u.c.p.g. oraz właściwych uchwał Rady Miasta jest gromadzenie odpadów w odpowiednich pojemnikach, złożenie deklaracji oraz ponoszenie na rzecz gminy opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Wskazane w zarzutach skargi kasacyjnej przepisy nie pozwalają na stwierdzenie, że właściciel nieruchomości na której powstają odpady komunalne uprawniony jest do wybiórczego deklarowania określonych frakcji odpadów komunalnych – z wyłączeniem odpadów organicznych i szkła z uwagi, że takich frakcji odpadów nie wytwarza.

Zgodnie z art. 6i ust. 1 pkt 2 tejże ustawy, w przypadku nieruchomości niezamieszkałej obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi powstaje za każdy miesiąc, w którym na danej nieruchomości powstały odpady komunalne - powstanie obowiązku ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi uzależnione jest od tego, czy na danej nieruchomości generowano odpady komunalne. Właściciele nieruchomości niezamieszkałych zobligowani są przy tym do przekazywania zarówno zmieszanych, jak również selektywnie zebranych odpadów komunalnych, podmiotom wyłonionym w drodze przetargu do odbioru odpadów komunalnych z terenu gminy (por. wyrok NSA z dnia 7 września 2023 r., sygn. akt III FSK 2776/21). Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skoro na nieruchomości powstają odpady komunalne (których definicja znajduje się w ustawie o odpadach) to w "zbiorze" tych odpadów znajdują się wszystkie frakcje odpadów takie jak powyżej wskazano w tym również szkło i odpady organiczne i za odbiór tych odpadów zbieranych selektywnie właściciel jest zobowiązany uiszczać opłatę i to niezależnie czy w odpadach komunalnych występują wszystkie ich frakcje czy tylko poszczególne z nich.

Podmiot zobowiązany do uiszczenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w przypadku ustalenia wysokości opłaty od ilości pojemników, jest zobowiązany do uiszczenia opłaty od pojemnika, bez względu na to ile faktycznie odpadów zostało wytworzonych. Wyraźnie wskazuje na to regulacja art. 6j ust. 3 u.c.p.g., w którym podstawa ustalenia opłaty uzależniona jest od ilości pojemników (których normatyw ustalany jest w oparciu o uchwałę), nie zaś od ilości odpadów. Ustawodawca i uchwałodawca nie powiązał w tym przypadku wysokości opłaty z faktyczną ilością odpadów, które zostały wytworzone.

Przepisy u.c.p.g. nie uzależniają ponoszenia przez właściciela nieruchomości opłaty z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi od ilości, czy rodzaju wytwarzanych na tejże nieruchomości odpadów, lecz od samego faktu powstawania tychże odpadów komunalnych. Bezsprzeczne jest, że na przedmiotowej nieruchomości odpady komunalne powstają, nie ma przy tym znaczenia, w jakiej ilości ani jakiego rodzaju (w znaczeniu frakcji odpadu komunalnego) odpady powstają.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego właściciel nieruchomości niezamieszkałej ma obowiązek poddać się rygorom gminnego systemu gospodarowania odpadami komunalnymi i nie zwalnia takiego właściciela samodzielne zagospodarowanie odpadami komunalnymi. Opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma charakter ekwiwalentnego świadczenia obowiązkowego, które obowiązkowo należy uiszczać dopóty, dopóki spełnia się ustawowe przesłanki, precyzowane w odpowiednich uchwałach będących aktami prawa miejscowego. Taką przesłanką jest również bycie właścicielem nieruchomości niezamieszkałej (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2017 r., sygn. akt II FSK 1579/15).

Opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi nie jest bowiem świadczeniem wzajemnym uiszczanym za wykonaną przez gminę usługę, lecz wynika z ustawowego obowiązku partycypowania przez właścicieli nieruchomości w kosztach gospodarowania odpadami komunalnymi ponoszonymi przez gminę, na terenie której położona jest nieruchomość stanowiąca przedmiot własności podmiotu zobowiązanego do zapłaty tej opłaty (por. wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2020 r., sygn. akt II FSK 36/20).

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 28 listopada 2013 r., sygn. K 17/12 wyjaśnił, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma charakter daniny publicznej. Opłata ta została nałożona ustawą i ma charakter powszechnego, jednostronnie ustalanego świadczenia pieniężnego, od którego wniesienia uzależnione jest dopiero świadczenie innego podmiotu, opłata ta jest świadczeniem pieniężnym o charakterze przymusowym. Opłata ta należy do dochodów publicznych i jest przeznaczona na realizację celów publicznych. Stanowi bowiem dochód gminy, z którego pokrywa się funkcjonowanie systemu gospodarowania odpadami komunalnymi, a mianowicie: odbieranie, transport, zbieranie, odzysk i unieszkodliwianie odpadów komunalnych, tworzenie i utrzymanie punktów selektywnego zbierania odpadów komunalnych oraz obsługę administracyjną tego systemu (art. 6r ust. 1 w związku z ust. 2 ustawy).

Prawidłowe pozostawało zatem stanowisko organów, zaakceptowane przez WSA, że z uwagi na fakt złożenia deklaracji, z której wprost wynika, iż właścicielem przedmiotowej nieruchomości była Skarżąca oraz że przedmiotowa nieruchomość jest niezamieszkała, ale powstają na niej odpady komunalne, to organ I instancji prawidłowo określił opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi w łącznej wysokości 88,65 zł, w tym również za odpady typu BIO oraz szkło.

Słusznie wskazał Sąd I instancji, iż skoro powstają odpady na nieruchomości i zadeklarowano selektywną zbiórkę odpadów, to istnieje obowiązek uiszczania opłaty od wszystkich frakcji odpadów, a nie tylko od niektórych z nich wybranych przez właściciela nieruchomości. Zaakceptowanie stanowiska Spółki prowadziłoby praktycznie do dowolności w uiszczaniu opłat i wybieraniu przez właścicieli, od których frakcji odpadów będą płacić opłatę, a od której nie, pomimo w ogóle wytwarzania odpadów komunalnych na nieruchomości i selektywnej zbiórki odpadów. Prawidłowo również w oparciu o przepisy prawa miejscowego ustalono minimalną ilość pojemników przewidzianą dla właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, przyjmując stawki dla pojemników danej frakcji odpadów.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazano, że pobieranie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi jest czynnością mieszczącą się w sferze publicznoprawnej, w wykonywaniu której gmina występuje w roli organu władzy publicznej. Jak już wskazano wyżej opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma charakter publicznoprawny i jest oderwana od faktycznej ilości wytwarzanych i odbieranych przez gminę odpadów. Podmioty zobowiązane do uiszczenia opłaty nie mają swobody kształtowania treści stosunku prawnego, w szczególności wysokości opłaty jej obniżenia lub odstąpienia od jej pobrania. Elementy te określa bowiem ustawa oraz akt prawa miejscowego w zakresie wskazanym w ustawie. W niniejszej sprawie aktami tymi są uchwały Rady Miasta Bydgoszczy:

- z dnia 24 kwietnia 2019 r. nr XI/195/19 w sprawie szczegółowego sposobu i zakresu świadczenia usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości i zagospodarowania tych odpadów w zamian za uiszczoną przez właścicieli nieruchomości opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi (Dz.Urz. Woj. Kuj-Pom. z 2019 r. poz. 2670),

- z dnia 24 kwietnia 2019 r. nr XI/194/19 zmieniającej uchwałę w sprawie uchwalenia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Bydgoszczy (Dz.Urz. Woj. Kuj-Pom. z 2019 r. poz. 2669),

- z dnia 25 listopada 2020 r. nr XXXI/723/20 zmieniającej uchwałę w sprawie ustalenia stawek opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi (Dz.Urz. Woj. Kuj-Pom. z 2020 r. poz. 5949).

Odnosząc się do zarzutów błędnej wykładni przepisów we wskazanych uchwałach Rady Miasta Bydgoszczy wskazać należy że autor skargi kasacyjnej nie uzasadnił w czym upatruje błędnej wykładni wskazanych przepisów. W § 9 ust. 1 uchwały nr XI/195/19 Rady Miasta Bydgoszczy określono, jakie będą świadczone usługi przez Miasto Bydgoszcz w zamian za opłatę, uiszczoną przez właściciela nieruchomości na której nie zamieszkują mieszkańcy a powstają odpady komunalne, pozostałe ustępy wskazanego § nie dotyczą nieruchomości niezamieszkałych na których powstają odpady komunalne. Z kolei wskazany w zarzutach skargi kasacyjnej § 4 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta Bydgoszczy w ust. 4 określa, że na "nieruchomości (...), na której nie zamieszkują mieszkańcy a powstają odpady komunalne, należy wyposażyć w szczelne, zamykane i o odpowiedniej wytrzymałości mechanicznej pojemniki do zbierania niesegregowalnych (zmieszanych) odpadów komunalnych o pojemności zapewniającej zbieranie wszystkich odpadów z terenu nieruchomości przez okres między kolejnymi wywozami jednak nie mniejszej niż 120 litrów, a w ust. 5 pkt 4 wskazuje się w jakich pojemnikach zbierane będą z tych nieruchomości poszczególne frakcje odpadów. Pozostałe ustępy tego § nie dotyczą nieruchomości innych niż niezamieszkałe na których powstają odpady komunalne.

Z tego też względu, wbrew zarzutom skargi kasacyjnej nie można podzielić poglądu, że Sąd I instancji dokonał błędnej wykładni przyjmując, że Skarżący jest zobowiązany do zadeklarowania wszystkich frakcji odpadów w sytuacji w której nie wynika to z treści przepisów.

To właśnie na podstawie uchwał oraz na podstawie u.c.p.g. organ I instancji prawidłowo ustalił wysokość opłaty, mając na względzie fakt, że została złożona deklaracja oraz że Skarżąca zadeklarowała selektywny odbiór odpadów. Jak już wskazano wyżej, bez znaczenia pozostaje okoliczność zadeklarowania, że odpady danej frakcji nie są wytwarzane na danej nieruchomości. Samo zadeklarowanie selektywnego odbioru oznacza segregowanie każdego rodzaju odpadów. Zatem argumentacja Skarżącej nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ramach zarzutu naruszenia przepisów postępowania Skarżąca wskazała, że Sąd I instancji naruszył ww. przepisy poprzez oddalenie jej skargi w sytuacji, w której decyzje organów I i II instancji wydane były z naruszeniem przepisów prawa materialnego i jej zdaniem obie decyzje należało uchylić na podstawie art. 135 P.p.s.a.

Mając na względzie powyższy wywód w zakresie nienaruszenia przez organy oraz Sąd I instancji przepisów prawa materialnego, NSA uznał zatem, że nie naruszono również przepisów postępowania.

Mając na uwadze powyższe wywody, za całkowicie niezasadny należy uznać zarzut naruszenia przez WSA przepisów postępowania, które to naruszenia miały istotny wpływ na wynik sprawy. Zebrany w sprawie materiał dowodowy został oceniony przez WSA zgodnie z zasadami logiki oraz zasadami wiedzy, w sposób właściwy, co doprowadziło do wydania wyroku WSA w oparciu o prawidłowo ustalony stan faktyczny.

Z uwagi na powyższe okoliczności, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw, działając na podstawie art. 184 P.p.s.a.

|Sędzia WSA (del.) |Sędzia NSA |Sędzia NSA |

|Anna Juszczyk-Wiśniewska |Jan Rudowski |Dominik Gajewski |