Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Sędziowie WSA Robert Hałabis (sprawozdawca), WSA Iwona Tchórzewska, Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Barański, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 28 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie aktualizacji informacji zawartych w operacie ewidencji gruntów oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2018 r., nr [...], L. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geograficznego i Kartograficznego w L. utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...], o odmowie aktualizacji informacji zawartych w operacie ewidencyjnym obrębu [...], jednostka ewidencyjna [...]_4 Ł. - miasto, w jednostce rejestrowej nr [...], polegającej na zmianie powierzchni działki nr [...] z pow. 2,8920 ha na 2,94 ha, stanowiącej własność skarżącego M. K..

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że podstawę prawną rozstrzygnięcia sprawy stanowiły przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (j.t. Dz. U. z 2017 r. poz. 2101). Podniósł, że w przypadku stwierdzenia, iż ewidencja gruntów i budynków stała się nieaktualna, organ administracji geodezyjnej i kartograficznej zobowiązany jest podjąć z urzędu lub na wniosek upoważnionego podmiotu działania niezbędne do jej zaktualizowania. Skarżący wniósł o wyjaśnienie nieprawidłowości związanej z powierzchnią jego działki nr [...], opierając żądanie na własnych ustaleniach podważających prawidłowość wykonania modernizacji ewidencji gruntów, zarówno w zakresie ustalenia przebiegu granic jak i powierzchni przedmiotowej działki. Wywodził, że zapisy w ewidencji gruntów i budynków są błędne, oparte na błędnych pomiarach wykonanych w podczas modernizacji ewidencji gruntów i budynków, domagając się przeprowadzenia dodatkowych dowodów (przesłuchania świadków i dołączenia dokumentacji scaleniowej – operat nr [...]).

Organ odwoławczy uznał, że organ I instancji prawidłowo ustalił zakres żądania skarżącego i w konsekwencji rozstrzygnął sprawę decyzją. Niekwestionowane jest to, że pierwotnie przedmiotowa działka oznaczona została nr [...], a jej powierzchnia wynosiła 2,94 ha. Z akt sprawy wynika, że Starosta [...] realizując swoje zadania, na terenie obrębu [...], położonego w gminie Ł. (jednostka ewidencyjna [...] Ł. -Miasto) przeprowadził w 2014 r. modernizację ewidencji gruntów i budynków. Z pisma wyjaśniającego wykonawcy modernizacji ewidencji gruntów i budynków z dnia 28 października 2017 r. wynika, że przebieg granic działki nr [...] wykazany jest w źródłowej dokumentacji geodezyjnej, zalegającej w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym. Dane te w ocenie wykonawcy były wiarygodne i spełniały standardy opisane w przepisach dotyczących geodezji i kartografii. Dane dotyczące przebiegu tych granic pozyskano na podstawie danych zawartych w operatach geodezyjnych przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, tj. granica południowa została przyjęta z operatu podziału działek nr 6, 7 i 8 o nr [...], granice wschodnia i zachodnia zostały przyjęte z operatu scalenia gruntów wsi D., Kol. Ł. , Ł. P. , M. i cz. Z. z 1971 r, nr [...], a granica północna została przyjęta z operatu numerycznego opracowania granic obrębów – miasto Ł. o nr [...]. Powierzchnia działki została obliczona analitycznie, ze współrzędnych z wymienionych operatów oraz na podstawie miar według szkiców scaleniowych, z określoną precyzją do 1 m2 i wynosi 2,8920 ha (wykaz zmian danych ewidencyjnych, akta I instancji – karta nr [...]). Wykonawca prac geodezyjnych podkreślił, że operat będący wynikiem tych prac został pozytywnie zweryfikowany i przyjęty do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Wskazał ponadto, że dotychczas powierzchnia tejże działki była obliczona mniej dokładną metodą graficzną, co jest główną przyczyną zmiany jej powierzchni.

W ocenie organu odwoławczego nie może być dowodem podważającym wiarygodność operatu informacja skarżącego o sposobie zagospodarowania działek przyległych (usytuowanie na działce nr 286 studzienek lokalnej kanalizacji sanitarnej) lub informacja o pomięciu w modernizacji ewidencji gruntów punktów załamania granicy działki 281 z działką 286, która nie została potwierdzona w materiale źródłowym. Organ odwoławczy podkreślił przy tym, że skarżący w trakcie przeprowadzenia procedury modernizacji ewidencji gruntów miał możliwość kwestionowania jej wyników, jednakże tego nie uczynił. Natomiast po upływie określonych w prawie terminów, projekt operatu opisowo-kartograficznego stał się operatem ewidencji gruntów i budynków. Na wniosek strony można wprowadzić do ewidencji gruntów i budynków jedynie zmiany danych objętych tą ewidencją, wynikające z nowych zdarzeń, a nie korygować wpisy na podstawie powtórnej oceny archiwalnych dokumentów. Powtórna ocena dokumentów archiwalnych możliwa jest tylko w ramach postępowania prowadzonego z urzędu, nie zaś postępowania wszczynanego na wniosek podmiotu ewidencyjnego. Wskazał również, że aktualizacja operatu ewidencyjnego polega na zastąpieniu dotychczasowych zapisów ewidencyjnych nowymi lub na ich zmodyfikowaniu. Każdorazowa konieczność dokonania zmiany lub modyfikacji (aktualizacji) powinna być udokumentowana. W ramach pojęcia aktualizacji można dokonywać prostowania jak i usuwania danych błędnych. Jednakże może się to odbywać wyłącznie w sytuacji, gdy uzasadnia to aktualny stan prawny lub gdy błędne wpisy w bazie danych ewidencyjnych mają charakter oczywistych – w świetle złożonych dokumentów – pomyłek. Z uwagi na czysto deklaratoryjny charakter ewidencji gruntów i budynków, niezgodność danych ewidencyjnych ze stanem faktycznym oraz nieprawidłowość ujawnionych w ewidencji danych musi być oczywista, a zatem bezsporna i niewymagająca prowadzenia postępowania wyjaśniającego. Organ odwoławczy stwierdził także, że w okolicznościach niniejszej sprawy skarżący nie udokumentował swojego żądania wprowadzenia zmiany w ewidencji żadnym nowym zdarzeniem prawnym, zaistniałym po wprowadzeniu danych przez niego kwestionowanych (nie został przedstawiony jakikolwiek dokument przyjęty do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, który określałby w sposób inny, niż jest to wykazane w ewidencji gruntów przebieg granic oraz powierzchnię nieruchomości). Jednocześnie wskazywana przez stronę nieprawidłowość nie ma charakteru oczywistej omyłki. Całkowicie błędnym było zaś oczekiwanie strony postępowania, że w ramach postępowania ewidencyjnego dojdzie do załatwienia sporu o prawo własności, czy granice, gdyż powierzchnie ich działek wynikającą wprost z ustalonych granic, ponieważ organy ewidencyjne nie są uprawnione do rozstrzygania tego rodzaju kwestii, lecz jedynie do zbadania, czy na podstawie dostępnych dokumentów zasadnym jest dokonanie zmian istniejących w ewidencji wpisów.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skarżący M. K. zaskarżył decyzję L. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geograficznego i Kartograficznego w całości i wniósł o jej uchylenie.

Zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:

1) art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i utrzymanie w mocy decyzji podlegającej uchyleniu;

2) art. 80 k.p.a., przez dowolne uznanie, że w czasie modernizacji ewidencji gruntów i budynków obrębu [...], jednostka ewidencyjna [...] [...] miasto, jednostka rejestrowa nr [...], polegającej na zmianie powierzchni rejestrowej działki nr 281 z 2,8920 ha na 2,94 ha (w istocie odwrotnej), zmniejszenie się powierzchni działki wynikało z obliczenia powierzchni działki metodą analityczną w miejsce wcześniejszej graficznej, bez zmiany przebiegu wschodniej granicy działki.

W uzasadnieniu skargi zarzucił również, że w postępowaniu administracyjnym został pozbawiony możliwości czynnego udziału w sprawie, ponieważ organ I instancji nie odniósł się do złożonych przez niego wniosków dowodowych, nie ocenił ich i nie wyjaśnił, dlaczego nie należało przeprowadzić tych dowodów.

W odpowiedzi na skargę L. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geograficznego i Kartograficznego w L. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie została podjęta z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy..

Podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (j.t. Dz. U. 2017 r. poz. 2101, z późn. zm. – dalej jako "Prawo geodezyjne i kartograficzne" lub "p.g.i.k."), oraz przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 1034, z późn. zm.).

Będąca przedmiotem niniejszego postępowania ewidencja gruntów i budynków (kataster nieruchomości) to – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 8 p.g.i.k. – system informacyjny zapewniający gromadzenie, aktualizację oraz udostępnianie, w sposób jednolity dla kraju, informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych podmiotach władających lub gospodarujących tymi gruntami, budynkami lub lokalami. W odniesieniu do gruntów, ewidencja zawiera dane dotyczące ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas bonitacyjnych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty (art. 20 ust. 1 pkt 1 p.g.i.k.). Wskazuje ona także właściciela lub władającego gruntem (art. 20 ust. 2 p.g.i.k.).

Stosownie do art. 22 ust. 1 p.g.i.k., ewidencję gruntów i budynków oraz gleboznawczą klasyfikację gruntów prowadzą starostowie. Wedle art. 22 ust. 2 p.g.i.k., podmioty, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1, zgłaszają właściwemu staroście zmiany danych objętych ewidencją gruntów i budynków, w terminie 30 dni, licząc od dnia powstania tych zmian. Obowiązek ten nie dotyczy zmian danych objętych ewidencją gruntów i budynków, wynikających z aktów normatywnych, prawomocnych orzeczeń sądowych, decyzji administracyjnych, aktów notarialnych, materiałów zasobu, wpisów w innych rejestrach publicznych oraz dokumentacji architektoniczno-budowlanej przechowywanej przez organy administracji architektoniczno-budowlanej.

Podstawową zasadą dotyczącą prowadzenia ewidencji jest, wynikająca z § 44 pkt 2 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, zasada utrzymywania operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, tj. zgodności z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami. Aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje poprzez wprowadzanie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych (§ 45 § 1 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 24 ust. 2b p.g.i.k., aktualizacja informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków następuje:

1) w drodze czynności materialno-technicznej na podstawie:

a) przepisów prawa,

b) wpisów w księgach wieczystych,

c) prawomocnych orzeczeń sądu, a w przypadkach dotyczących europejskiego poświadczenia spadkowego – orzeczeń sądu,

d) ostatecznych decyzji administracyjnych,

e) aktów notarialnych,

ea) aktów poświadczenia dziedziczenia oraz europejskich poświadczeń spadkowych,

f) zgłoszeń budowy budynku, zawiadomień o zakończeniu budowy budynku oraz zgłoszeń rozbiórki budynku, o których mowa odpowiednio w art. 30, art. 54 oraz art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, oraz zgłoszeń dotyczących zmiany sposobu użytkowania budynku lub jego części, o których mowa w art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, do których właściwy organ nie wniósł sprzeciwu,

g) wpisów w innych rejestrach publicznych,

h) wniosku zainteresowanego podmiotu ewidencyjnego i wskazanej w tym wniosku dokumentacji geodezyjnej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, jeżeli wnioskowana zmiana obejmuje informacje gromadzone w ewidencji gruntów i budynków dotyczące nieruchomości znajdujących się w wyłącznym władaniu wnioskodawcy albo wnioskodawców;

2) w drodze decyzji administracyjnej – w pozostałych przypadkach.

Kompetencje organów ewidencyjnych, jak zasadnie przyjęto w sprawie, sprowadzają się zatem do rejestracji stosownego dokumentu i naniesienia wynikających z niego zmian. Wynika to z istoty ewidencji gruntów i budynków, która mając charakter techniczno-deklaratoryjny rejestruje jedynie stany prawne ustalone w innym trybie i przez inne organy (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego – z dnia 27 października 1998 r., sygn. akt II SA 1094/98, LEX nr 41305, z dnia 18 marca 1999 r., II SA 1728/98, LEX nr 46224, z dnia 19 kwietnia 2001 r., II SA 862/00, LEX nr 53361).

Zapisy w ewidencji gruntów mają charakter wyłącznie techniczno-deklaratoryjny. Rejestr ewidencji gruntów jest bowiem jedynie odzwierciedleniem aktualnego stanu prawnego dotyczącego danej nieruchomości. Nie ma charakteru konstytutywnego, co oznacza, że nie tworzy nowego stanu prawnego nieruchomości, a jedynie potwierdza stan faktyczny i prawny gruntów, budynków i lokali wynikający z dokumentów, które stanowiły podstawę do odnotowania tegoż stanu faktycznego i prawnego. W postępowaniu aktualizacyjnym możliwa jest też korekta danych, czyli usuwanie (prostowanie) błędnych wpisów do bazy danych ewidencyjnych. Możliwość tę przewiduje § 45 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, który stanowi, że aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje również w celu wyeliminowania danych błędnych. Jednakże podlegające korekcie błędne wpisy muszą mieć charakter oczywistych (w świetle złożonych dokumentów geodezyjnych lub innych materiałów dowodowych) omyłek. Tak też przyjmuje się w orzecznictwie – dokonywanie zmian w ewidencji gruntów i budynków przez korygowanie błędów lub omyłek nie jest wyłączone, jeżeli pozostaje to w zgodzie ze stanem prawnym, który ewidencja ma odzwierciedlać, a nie tworzyć (tak: WSA w Lublinie w wyroku z dnia 15 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Lu 86/12).

Postępowanie mające na celu aktualizację operatu ewidencyjnego ma charakter rejestrowy, czyli wtórny względem zdarzeń prawnych, z których wynikają zmiany danych podlegających ujawnieniu w ewidencji. W żadnym razie rolą ewidencji nie jest rozstrzyganie sporów własnościowych. W ramach postępowania ewidencyjnego nie może zatem dojść do załatwienia sporu o granice nieruchomości lub ich powierzchnię, ponieważ organy prowadzące ewidencję nie są uprawnione do rozstrzygania tego rodzaju kwestii. Mogą jedynie badać, czy na podstawie udostępnionych dokumentów dotyczących ustalenia granic i powierzchni nieruchomości, zasadnym jest wprowadzenie zmian w ewidencji, przy czym dokonując aktualizacji ewidencji gruntów, organy ewidencyjne nie są uprawnione do merytorycznego kontrolowania treści dokumentów stanowiących źródło ujawnionych w niej praw, wydanych przez uprawnione do tego podmioty.

W rozpoznawanej sprawie skarżący oczekiwał od organów geodezyjnych wprowadzenia do ewidencji powierzchni działki wedle jej stanu (powierzchni) sprzed modernizacji przeprowadzonej w roku 2014. C. zatem o powrotne ujawnienie figurującej w ewidencji przed modernizacją większej niż obecnie powierzchni działki nr 281.

Kontrolowane przez sąd postępowanie zakończone decyzją odmawiającą wprowadzenia żądanej zmiany powierzchni, ze względu na zgłoszone przez skarżącego wątpliwości co do prawidłowości przebiegu po modernizacji granicy pomiędzy działką o nr 281 (należącej do skarżącego) a działką nr 286, było postępowaniem wnioskowym, a nie postępowaniem prowadzonym z urzędu. Oznacza to, że aktualizacja danych zawartych w ewidencji gruntów we wnioskowanym zakresie mogła nastąpić wyłącznie po przedłożeniu przez zainteresowanego dokumentów uzasadniających potrzebę aktualizacji. Nanoszone na wniosek zmiany w ewidencji muszą być bowiem udokumentowane i nowopowstałe w stosunku do figurujących obecnie w ewidencji danych ewidencyjnych. W wyniku postępowania aktualizacyjnego nie można merytorycznie korygować wpisów w ewidencji na podstawie powtórnej oceny archiwalnych dokumentów. Z urzędu, w trybie aktualizacji mogą być jedynie prostowane oczywiste omyłki, czy błędy pisarskie operatu, tj. likwidowane nieistotne jego wady, a ewentualna zmiana granic i powierzchni działki nie jest kwestią nieistotną, przez co nie może być objęta sprostowaniem. Weryfikowaniu danych już wprowadzonych do ewidencji w zakresie ich zgodności z treścią dokumentów źródłowych stanowiących podstawę wpisu do ewidencji, czy zgodności treści mapy ewidencyjnej ze stanem faktycznym w terenie, służy kompleksowe postępowanie weryfikacyjne prowadzone z urzędu, w odniesieniu do zgodności wpisów z treścią dokumentów źródłowych, co 10 lat, a w odniesieniu do zgodności treści mapy ze stanem faktycznym w terenie, co 15 lat (§ 54 rozporządzenia). Jak wynika z powyższego, w ramach aktualizacji ewidencji istnieje możliwość usuwania błędów lub pomyłek, jednakże pod warunkiem, że uzasadnia to aktualny stan prawny, który ewidencja ma odzwierciedlać, a nie tworzyć. Organy ewidencyjne rejestrują bowiem jedynie stany prawne ustalone w innym trybie lub przez inne organy orzekające, nie mogą natomiast samodzielnie rozstrzygać kwestii uprawnień wnioskodawcy do gruntu lub budynku, czy przebiegu granicy działki.

Skarżący wskazując na inne powierzchnie działek przed i po modernizacji uznał, że doszło do nieuprawnionego uszczerbku w powierzchni jego działki, która na skutek modernizacji została zmniejszona. Stanowisko takie nie było uzasadnione. Jak bowiem wyjaśnił organ, różnica w wykazanej w ewidencji powierzchni nieruchomości w stosunku do powierzchni przyjętej uprzednio wynikała z zastosowania innych metod obliczania oraz dokładności zapisu powierzchni działek oraz powierzchni użytków gruntowych, a nie ze zmiany przebiegu granic działki należącej do skarżącego. W niniejszej sprawie organy ustaliły, że powierzchnia działki nr 281 wynosi 2,8920 ha. Przed modernizacją działka ta oznaczona była nr 5, a jej powierzchnia wynosiła 2,94 ha. Powierzchnia działki uległa zmianie w wyniku ponownego przeliczenia powierzchni działki i określenia jej w hektarach z precyzją zapisu do 0,0001 ha (zgodnie z § 61 i § 62 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r.). Organ powołał się na pismo wyjaśniające złożone przez wykonawcę modernizacji ewidencji gruntów i budynków w roku 2014, z którego wynika, że powierzchnia działki nr 281 została obliczona analitycznie ze współrzędnych z operatów oraz na podstawie miar według szkiców scaleniowych i określona obecnie z dokładnością do 1 m2. Natomiast powierzchni działki przed modernizacją obliczona byłą metodą graficzną i określona z dokładnością do 1 ara. W ocenie wykonawcy modernizacji takie obliczenia były niekiedy obarczone błędami spowodowanymi tym, że miary obliczenia powierzchni działek były pobierane graficznie z mapy w skali 1:5000.

Odnosząc się natomiast do zarzutów skarżącego podkreślić należy, że dokumenty określające poprzedni stan prawny działek gruntu nie stanowią podstawy do zarejestrowania tego stanu w ewidencji gruntów w ramach aktualizacji, jeżeli stan ten został zatwierdzony późniejszym dokumentem, z którym ustawodawca związał skutek wiążącego ustalenia stanu prawnego danych działek gruntu. Zgodnie bowiem z § 36 cytowanego wyżej rozporządzenia, przebieg granic działek ewidencyjnych wykazuje się w ewidencji na podstawie dokumentacji geodezyjnej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, sporządzonej: 1) w postępowaniu rozgraniczeniowym; 2) w celu podziału nieruchomości; 3) w postępowaniu scaleniowym i wymiany gruntów; 4) w postępowaniu dotyczącym scalenia i podziału nieruchomości; 5) na potrzeby postępowania sądowego lub administracyjnego, a następnie wykorzystanej do wydania prawomocnego orzeczenia sądowego lub ostatecznej decyzji administracyjnej; 6) przy zakładaniu, na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów, katastru nieruchomości i ewidencji gruntów i budynków; 7) przez Straż Graniczną, jeżeli dokumentacja ta określa przebieg granic państwa z dokładnością odpowiednią dla ewidencji; 8) w wyniku geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego istniejących lub wznowionych znaków granicznych albo wyznaczonych punktów granicznych. Wyliczenie powyższe stanowi zamknięty katalog podstaw wykazywania przebiegu granic działek ewidencyjnych na mapie ewidencyjnej.

Wnioskując zatem o dokonanie przywrócenia (zmiany) przebiegu linii rozgraniczającej działki oznaczone nr 281 i 286 na mapie ewidencyjnej, strona wnioskującą powinna powołać się na jedno ze źródeł wymienionych w § 36 rozporządzenia, jako podstawę żądanej zmiany i doręczyć organowi stosowny dokument. W zaistniałym stanie faktycznym bezsporne jest natomiast to, że skarżący nie przedłożył stosownej dokumentacji. Jeżeli zaś modernizacja ewidencji z roku 2014, spowodowała, że doszło do powstania sporu o przebieg granic nieruchomości, wówczas rozstrzygnięcie powstałego sporu wymagać może przeprowadzenia postępowania rozgraniczeniowego, w ramach którego sporządzana jest stosowna dokumentacja geodezyjno-kartograficzna z wykazem zmian danych ewidencyjnych oraz mapą do uregulowania stanu prawnego nieruchomości, które po przyjęciu do zasobu geodezyjnego i kartograficznego mogłyby prowadzić do wprowadzenia w ewidencji zmiany danych nieruchomości (działki), w tym też jej powierzchni. Natomiast postępowanie ewidencyjne nie rozstrzyga i nie może rozstrzygać sporów o prawa do gruntów, a więc prawa własności. Organy ewidencyjne są tylko rejestratorem tych zmian prawnych, które zostały ustalone w innym trybie lub przez inne organy, a mogą tego dokonać wyłącznie w oparciu o decyzje administracyjne, orzeczenia sądowe, akty notarialne, w których zawarte są dane objęte ewidencją gruntów. Organy nie mają zatem podstaw, wbrew oczekiwaniom skarżącego, do wprowadzania zmian, w wyniku których mogłoby dochodzić do zmiany zakresu prawa własności.

Odnosząc się zaś do zarzutów dotyczących prawidłowości przeprowadzenia postępowania modernizacyjnego należy podkreślić, że nie mogą one podlegać rozpatrzeniu w tej sprawie na skutek wniesionej skargi. Czym innym było bowiem zakończone ostatecznie postępowanie modernizacyjne, które nie zostało w żaden sposób wzruszone i w sprawie tej nie podlegało ocenie, a czym innym jest przedmiot niniejszego postępowania dotyczący zmiany danych wynikających z przeprowadzonej modernizacji.

Zaskarżona decyzja wydana została po przeprowadzeniu postępowania zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7, 77 i 80 k.p.a. Materiał dowodowy jest kompletny i został zgromadzony w sposób wystarczający do podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia. Organ odwoławczy odniósł się do argumentów przytoczonych przez skarżącego w odwołaniu. Jej uzasadnienie odpowiada wymogom wynikającym z art. 107 § 3 k.p.a., jest szczegółowe i w ocenie Sądu wyczerpujące, zawiera bowiem przedstawienie zgromadzonych dowodów i ich omówienie, odwołuje się do treści obowiązujących i właściwych przepisów ustawy oraz rozporządzenia wykonawczego, które zostały w sposób prawidłowy zastosowane. Nie doszło tym samym również do naruszenia przepisu art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., skoro podjęte rozstrzygnięcie jest prawidłowe i odpowiada prawu.

Z przytoczonych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie – na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) oddalił skargę, o czym orzekł w sentencji wyroku.