Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 21 września 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 28 czerwca 2018 r. sygn. akt III SA/Lu 246/18 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie aktualizacji informacji zawartych w operacie ewidencji gruntów oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2018 r. sygn. akt III SA/Lu 246/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę M. K. na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie aktualizacji informacji zawartych w operacie ewidencji gruntów.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

Wnioskiem z dnia 26 września 2017 r. M. K. zwrócił się do Starosty Tomaszowskiego o wszczęcie postępowania administracyjnego w celu wyjaśnienia przyczyn i podstaw zmiany w ewidencji gruntów powierzchni działki oznaczonej nr [...] obręb [...]. Ponadto wyjaśnił, że w wyniku dokonanej w 2014 r. modernizacji ewidencji gruntów, wielkość jego działki uległa zmniejszeniu o 480m2 w stosunku do działki sąsiedniej, oznaczonej nr [...].

W związku z powyższym zażądał, aby w ramach wszczętego postępowania administracyjnego, ustalono i wyjaśniono przebieg postępowania w przedmiocie modernizacji, w tym sposób dokonywania pomiarów, metodologię oraz przyczyny zmiany powierzchni działki o nr [...], a także wniósł aby z uwagi na wskazane nieprawidłowości dokonano zmiany danych poprzez przywrócenie poprzedniego pasa ewidencyjnego.

Decyzją z dnia [...] listopada 2017 r. Starosta Tomaszowski orzekł o odmowie aktualizacji informacji zawartych w operacie ewidencyjnym obrębu [...], jednostka ewidencyjna [...], w jednostce rejestrowej nr [...], polegającej na zmianie powierzchni działki nr [...] z pow. [...]ha na [...]ha, stanowiącej własność M.K.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł M.K.

Lubelski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geograficznego i Kartograficznego w Lublinie decyzją z dnia [...] marca 2018 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że organ I instancji prawidłowo ustalił zakres żądania skarżącego i w konsekwencji rozstrzygnął sprawę decyzją. Niekwestionowane jest to, że pierwotnie przedmiotowa działka oznaczona została nr [...], a jej powierzchnia wynosiła [...]ha. Z akt sprawy wynika, że Starosta Tomaszowski realizując swoje zadania, na terenie obrębu [...], położonego w gminie Łaszczów (jednostka ewidencyjna [...]) przeprowadził w 2014 r. modernizację ewidencji gruntów i budynków. Z pisma wyjaśniającego wykonawcy modernizacji ewidencji gruntów i budynków z dnia 28 października 2017 r. wynika, że przebieg granic działki nr [...] wykazany jest w źródłowej dokumentacji geodezyjnej, zalegającej w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym. Dane te w ocenie wykonawcy były wiarygodne i spełniały standardy opisane w przepisach dotyczących geodezji i kartografii. Dane dotyczące przebiegu tych granic pozyskano na podstawie danych zawartych w operatach geodezyjnych przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, tj. granica południowa została przyjęta z operatu podziału działek nr [...] o nr [...], granice wschodnia i zachodnia zostały przyjęte z operatu scalenia gruntów wsi D. z 1971 r, nr [...], a granica północna została przyjęta z operatu numerycznego opracowania granic obrębów – [...] o nr [...]. Powierzchnia działki została obliczona analitycznie, ze współrzędnych z wymienionych operatów oraz na podstawie miar według szkiców scaleniowych, z określoną precyzją do 1m2 i wynosi [...]ha (wykaz zmian danych ewidencyjnych, akta I instancji – karta nr 6). Wykonawca prac geodezyjnych podkreślił, że operat będący wynikiem tych prac został pozytywnie zweryfikowany i przyjęty do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Wskazał ponadto, że dotychczas powierzchnia tejże działki była obliczona mniej dokładną metodą graficzną, co jest główną przyczyną zmiany jej powierzchni.

W ocenie organu odwoławczego nie może być dowodem podważającym wiarygodność operatu informacja skarżącego o sposobie zagospodarowania działek przyległych (usytuowanie na działce nr [...] studzienek lokalnej kanalizacji sanitarnej) lub informacja o pomięciu w modernizacji ewidencji gruntów punktów załamania granicy działki [...] z działką [...], która nie została potwierdzona w materiale źródłowym.

Organ odwoławczy podkreślił przy tym, że skarżący w trakcie przeprowadzenia procedury modernizacji ewidencji gruntów miał możliwość kwestionowania jej wyników, jednakże tego nie uczynił. Natomiast po upływie określonych w prawie terminów, projekt operatu opisowo-kartograficznego stał się operatem ewidencji gruntów i budynków. Na wniosek strony można wprowadzić do ewidencji gruntów i budynków jedynie zmiany danych objętych tą ewidencją, wynikające z nowych zdarzeń, a nie korygować wpisy na podstawie powtórnej oceny archiwalnych dokumentów. Powtórna ocena dokumentów archiwalnych możliwa jest tylko w ramach postępowania prowadzonego z urzędu, nie zaś postępowania wszczynanego na wniosek podmiotu ewidencyjnego.

Organ odwoławczy stwierdził także, że skarżący nie udokumentował swojego żądania wprowadzenia zmiany w ewidencji żadnym nowym zdarzeniem prawnym, zaistniałym po wprowadzeniu danych przez niego kwestionowanych (nie został przedstawiony jakikolwiek dokument przyjęty do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, który określałby w sposób inny, niż jest to wykazane w ewidencji gruntów przebieg granic oraz powierzchnię nieruchomości). Jednocześnie wskazywana przez stronę nieprawidłowość nie ma charakteru oczywistej omyłki. Całkowicie błędnym było zaś oczekiwanie strony postępowania, że w ramach postępowania ewidencyjnego dojdzie do załatwienia sporu o prawo własności, czy granice, gdyż powierzchnie ich działek wynikającą wprost z ustalonych granic, ponieważ organy ewidencyjne nie są uprawnione do rozstrzygania tego rodzaju kwestii, lecz jedynie do zbadania, czy na podstawie dostępnych dokumentów zasadnym jest dokonanie zmian istniejących w ewidencji wpisów.

W skardze na powyższą decyzję M. K. zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalając skargę zwrócił uwagę, że kontrolowane przez sąd postępowanie zakończone decyzją odmawiającą wprowadzenia żądanej zmiany powierzchni, ze względu na zgłoszone przez skarżącego wątpliwości co do prawidłowości przebiegu po modernizacji granicy pomiędzy działką o nr [...] (należącej do skarżącego) a działką nr [...], było postępowaniem wnioskowym, a nie postępowaniem prowadzonym z urzędu. Oznacza to, że aktualizacja danych zawartych w ewidencji gruntów we wnioskowanym zakresie mogła nastąpić wyłącznie po przedłożeniu przez zainteresowanego dokumentów uzasadniających potrzebę aktualizacji.

Sąd podkreślił, że dokumenty określające poprzedni stan prawny działek gruntu nie stanowią podstawy do zarejestrowania tego stanu w ewidencji gruntów w ramach aktualizacji, jeżeli stan ten został zatwierdzony późniejszym dokumentem, z którym ustawodawca związał skutek wiążącego ustalenia stanu prawnego danych działek gruntu. Wnioskując zatem o dokonanie przywrócenia (zmiany) przebiegu linii rozgraniczającej działki oznaczone nr [...] i [...] na mapie ewidencyjnej, strona wnioskującą powinna powołać się na jedno ze źródeł wymienionych w § 36 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2016 r., poz. 1034 ze zm.), jako podstawę żądanej zmiany i doręczyć organowi stosowny dokument. W zaistniałym stanie faktycznym bezsporne jest natomiast to, że skarżący nie przedłożył stosownej dokumentacji. Jeżeli zaś modernizacja ewidencji z roku 2014, spowodowała, że doszło do powstania sporu o przebieg granic nieruchomości, wówczas rozstrzygnięcie powstałego sporu wymagać może przeprowadzenia postępowania rozgraniczeniowego, w ramach którego sporządzana jest stosowna dokumentacja geodezyjno-kartograficzna z wykazem zmian danych ewidencyjnych oraz mapą do uregulowania stanu prawnego nieruchomości, które po przyjęciu do zasobu geodezyjnego i kartograficznego mogłyby prowadzić do wprowadzenia w ewidencji zmiany danych nieruchomości (działki), w tym też jej powierzchni. Natomiast postępowanie ewidencyjne nie rozstrzyga i nie może rozstrzygać sporów o prawa do gruntów, a więc prawa własności. Organy ewidencyjne są tylko rejestratorem tych zmian prawnych, które zostały ustalone w innym trybie lub przez inne organy, a mogą tego dokonać wyłącznie w oparciu o decyzje administracyjne, orzeczenia sądowe, akty notarialne, w których zawarte są dane objęte ewidencją gruntów. Organy nie mają zatem podstaw, wbrew oczekiwaniom skarżącego, do wprowadzania zmian, w wyniku których mogłoby dochodzić do zmiany zakresu prawa własności.

Odnosząc się zaś do zarzutów dotyczących prawidłowości przeprowadzenia postępowania modernizacyjnego Sąd wskazał, że nie mogą one podlegać rozpatrzeniu w tej sprawie na skutek wniesionej skargi. Czym innym było bowiem zakończone ostatecznie postępowanie modernizacyjne, które nie zostało w żaden sposób wzruszone i w sprawie tej nie podlegało ocenie, a czym innym jest przedmiot niniejszego postępowania dotyczący zmiany danych wynikających z przeprowadzonej modernizacji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł M. K., zarzucając naruszenie:

1) art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne;

2) § 45 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków;

3) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 9 k.p.a.;

4) art. 77 § 1 oraz § 4 k.p.a.

W uzasadnieniu skarżący kasacyjnie wskazał, że organ a za nim Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął z założenia, że przeprowadzana przez Starostę Tomaszowskiego aktualizacja informacji zawartych w operacie ewidencji gruntów, obejmująca również i działkę skarżącego, była przeprowadzana w oparciu o niezmieniane punkty osnowy geodezyjnej. Z akt sprawy administracyjnej nie wynika jednak aby Starosta Tomaszowski badał, czy były zmieniane współrzędne punktów geodezyjnych w odniesieniu do przedmiotowej działki. W sprawie doszło zatem do naruszenia art. 22 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez nieujawnienie faktycznie wprowadzanych zmian w ewidencji gruntów.

Ponadto, rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków w § 45 pkt 1 stanowi, że aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje przez wprowadzanie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych. Zdaniem skarżącego zmiany (w zakresie wytyczania geodezyjnego) nie zostały udokumentowane, co powoduje ze naruszony został powołany przepis.

Skarżący kasacyjnie podkreślił, że charakter żądanego od skarżącego dowodu, sprowadzający się do wykazania zmian w zakresie podania współrzędnych punktów geodezyjnych powoduje, że mógłby on je uzyskać wyłącznie z danych w posiadaniu Starosty Tomaszowskiego - ze znajdującego się tam zasobu geodezyjnego, gdzie jakiekolwiek zmiany w tym zakresie winny być uwidocznione. W ten sposób organ administracji żądał od skarżącego dowodów, które sam posiadał i mógł z łatwością je pokazać zaprzeczając twierdzeniom skarżącego lub potwierdzając je.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie;

2) zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Ponadto w piśmie z dnia 14 listopada 2018 r. M. K. oświadczył, że wnosi o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W związku z wnioskiem o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie na wstępie należy wskazać, że zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału I Izby Ogólnoadministracyjnej rozpoznawana sprawa została skierowana do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.), zwanej dalej "uCOVID-19". Wyjaśnić trzeba, że prawo do publicznej rozprawy nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniu, w tym także ze względu na treść art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w którym jest mowa o ograniczeniach w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to unormowane w ustawie oraz tylko wtedy, gdy jest to konieczne w demokratycznym państwie m.in. dla ochrony zdrowia. Nie ulega wątpliwości, że celem stosowania konstrukcji przewidzianych przepisami uCOVID-19 jest m.in. ochrona życia i zdrowia ludzkiego w związku z zapobieganiem i zwalczaniem zakażenia wirusem COVID-19. Z perspektywy zachowania prawa do rzetelnego procesu sądowego najistotniejsze jest zachowanie prawa przedstawienia przez stronę swojego stanowiska w sprawie (gwarancja prawa do obrony). Dopuszczalne przepisami szczególnymi odstępstwo od posiedzenia jawnego sądu administracyjnego na rzecz formy niejawnej winno bowiem następować z zachowaniem wymogów rzetelnego procesu sądowego. Ten standard ochrony praw stron i uczestników został zachowany, skoro zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału strony zostały powiadomione o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne i miały możliwość zajęcia stanowiska w sprawie. W konsekwencji skład Sądu rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że dopuszczalne jest rozpoznanie wniesionej skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym albowiem przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących.

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej biorąc po uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiła. Granice skargi kasacyjnej wyznaczają zatem zawarte w niej podstawy. Związanie podstawami kasacyjnymi polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego lub procesowego określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd ten jest uprawniony jedynie do zbadania, czy podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty polegające na naruszeniu przez wojewódzki sąd administracyjny konkretnych przepisów prawa materialnego lub procesowego w rzeczywistości istniały. Zakres kontroli wyznacza zatem autor skargi kasacyjnej, wskazując które normy prawa zostały naruszone. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego określenia podstaw kasacyjnych, co zgodnie z art. 176 p.p.s.a. oznacza obowiązek powołania przez skarżącego konkretnych przepisów prawa, którym jego zdaniem, uchybił Sąd I instancji w zaskarżonym orzeczeniu oraz uzasadnienie ich naruszenia.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przepis art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli niezasadne uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Natomiast dla poprawności zarzutu sformułowanego w ramach drugiej podstawy kasacyjnej, tj. naruszeniu przepisów postępowania konieczne jest wskazanie przepisów procedury sądowoadministracyjnej naruszonych przez sąd w powiązaniu z właściwymi przepisami regulującymi postępowanie przed organami, a także wykazaniu, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie każde bowiem naruszenie przepisów postępowania stanowi podstawę do uwzględnienia skargi kasacyjnej.

To przypomnienie podstawowych zasad dotyczących sporządzania skarg kasacyjnych stało się konieczne z uwagi na sposób sformułowania zarzutów w skardze kasacyjnej w niniejszym postępowaniu.

Mianowicie w skardze kasacyjnej, zarzucono Sądowi I instancji na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego: art. 22 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, § 45 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, art. 7 w zw. z art. 9 k.p.a., art. 77 § 1 oraz § 4 k.p.a. Tak sformułowany zarzut skargi kasacyjnej nie spełnia wymagań wynikających z art. 174 p.p.s.a. Przede wszystkim w ramach jednej podstawy kasacyjnej, tj. naruszenia prawa materialnego wskazano zarówno przepisy prawa materialnego dotyczące ewidencji gruntów jak i przepisy postępowania z k.p.a., nie wskazano czy naruszenie przepisów prawa materialnego ma polegać na błędnej wykładni, czy niewłaściwym zastosowaniu. Umieszczając w ramach naruszenia prawa materialnego przepisy postępowania nie wskazano, czy naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Nie odwołano się również do naruszenia przez Sąd I instancji przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a to te przepisy stosuje Sąd w powiązaniu z właściwymi dla danej sprawy przepisami materialnymi i przepisami postępowania stosowanymi przez organ.

Dodatkowo niezależnie od powyższych uwag stwierdzić należy, że powołany w skardze kasacyjnej art. 22 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie został naruszony. Przepis ten stanowi, podmioty, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 (czyli właściciele) zgłaszają właściwemu staroście zmiany danych objętych ewidencją gruntów i budynków, w terminie 30 dni, licząc od dnia powstania tych zmian. Obowiązek ten nie dotyczy zmian danych objętych ewidencją gruntów i budynków, wynikających z aktów normatywnych, prawomocnych orzeczeń sądowych, decyzji administracyjnych, aktów notarialnych, materiałów zasobu, wpisów w innych rejestrach publicznych oraz dokumentacji architektoniczno-budowlanej przechowywanej przez organy administracji architektoniczno-budowlanej. Powołany przepis nakłada na właściciela obowiązek zgłoszenia staroście zmian w danych objętych ewidencją gruntów i budynków w terminie 30 dni od ich powstania, adresatem tego obowiązku jest właściciel nieruchomości, a nie organ, tym samym organ nie może naruszyć obowiązku wynikającego z powyższego przepisu. Nadto w rozpoznawanej sprawie skarżący składając wniosek z dnia 26 września 2017 r., na podstawie którego zostało wszczęte postępowanie administracyjne nie zgłaszał nowych zmian w danych objętych ewidencją gruntów, natomiast kwestionował przeprowadzone w 2014 r. postępowanie modernizacyjne i wpisane na jego podstawie dane w ewidencji gruntów.

Niezasadny jest również zarzut dotyczący naruszenia § 45 ust. 1 rozporządzenia w sprawie ewidencji. Zgodnie z tym przepisem, aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje poprzez wprowadzanie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych w celu: 1) zastąpienia danych niezgodnych ze stanem faktycznym, stanem prawnym lub obowiązującymi standardami technicznymi odpowiednimi danymi zgodnymi ze stanem faktycznym lub prawnym oraz obowiązującymi standardami technicznymi; 2) ujawnienia nowych danych ewidencyjnych; 3) wyeliminowania danych błędnych. Powołany przepis rozporządzenia określa w jakim celu dokonuje się aktualizacji operatu ewidencyjnego, przepis ten nie był przedmiotem sporu, natomiast odrębnym zagadnieniem są zasady postępowania przy wprowadzaniu zmian w tym sposób ich udokumentowania.

W zarzucie dotyczącym naruszenia prawa materialnego wskazano również na naruszenie art. 7 w zw. z art. 9 k.p.a. oraz art. 77 § 1 oraz § 4 k.p.a., zarzut ten jest błędnie sformułowany, albowiem powołane przepisy dotyczą postępowania, a nie prawa materialnego. Dodatkowo należy jeszcze zwrócić uwagę, że postępowanie w sprawie wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów zostało uregulowane w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz w rozporządzeniu w sprawie ewidencji gruntów i budynków, to te przepisy w pierwszej kolejności regulują zasady tego postępowania, a w szczególności rodzaje dokumentów w oparciu o które wpis może być dokonany. Stąd też w przypadku postępowania administracyjnego w sprawie ewidencji gruntów nie można, tak jak w przypadku innych postepowań administracyjnych poprzestać tylko na odwołaniu się do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze, tak sformułowane zarzuty skargi kasacyjnej nie mogły być uwzględnione, a zważywszy na związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazanymi podstawami skarga kasacyjna na podstawie art. 184 p.p.s.a. została oddalona.