Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla (sprawozdawca) Sędziowie: WSA Aldona Gąsecka-Duda WSA Iwona Niżnik-Dobosz Protokolant: Maciej Żelazny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2015 r. sprawy ze skarg M. S., M. S., K. G., K. G. oraz A. sp. z o.o. sp. k. w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 23 kwietnia 2014 r. nr CIII/1578/14 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Monte Cassino - Konopnickiej" I. odrzuca skargę A. sp. z o.o. sp. k. w K.; II. zwraca skarżącej A. sp. z o.o. sp. k. w K. kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem uiszczonego wpisu; III. oddala skargę M. S. i M. S.; IV. w następstwie skargi K. G. i K. G. stwierdza nieważność zaskarżonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie obejmującym działkę nr 73/2 obr. 11 Podgórze w Krakowie; V. zasądza od Rady Miasta Krakowa na rzecz K. G. oraz K. G. kwotę 557 zł (pięćset pięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Rada Miasta Krakowa podjęła w dniu 23.04.2014 r. uchwałę nr CIII/1578/14 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Monte Casino - Konopnickiej".

Uchwała ta została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie przez M. S. i M. S. (sygn. akt II SA/Kr 1278/14), K. G. i K. G. (sygn. akt II SA/Kr 1279/14) oraz A. sp. z o.o. sp. k. w K. (sygn. akt II SA/Kr 1450/14).

M. S. i M. S. wskazali na naruszenie przez zaskarżoną uchwałę następujących przepisów:

1. Art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 140 K.c. poprzez nieuprawnione zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli działek nr [...] i [...] (położonych w terenie planu oznaczonym symbolem U.8) oraz właścicieli działki nr [...] (która należy do skarżących). Zróżnicowanie polegać ma na preferencyjnym ustaleniu zasad zagospodarowani terenu U.8. (odnośnie do wysokości zabudowy, funkcji usługowej) względem oddalonej o kilkadziesiąt metrów od tego terenu nieruchomości stanowiącej własność skarżących, w sytuacji gdy nieruchomości te przylegają do tej samej drogi publicznej, znajdują się w podobnej odległości od obiektów zabytkowych.

2. par. 2 rozporządzenia Wojewody Małopolskiego z dnia 17.10.2006 r. w sprawie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego, poprzez brak uwzględnienia tego przepisu przy ustalaniu warunków zagospodarowania terenu U.8. Zdaniem skarżących, dopuszczalny sposób zabudowy terenu U.8 nie uwzględnia zasad ochrony obszaru Parku i jego otuliny, w tym wartości historycznych i kulturowych oraz społecznych celów tej ochrony.

3. art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 140 i art. 144 Kc poprzez uchwalenie planu, który nie respektuje ochrony prawa własności, gdyż umożliwia na ternie U.8 lokalizację obiektu generującego hałas przenikający na nieruchomości sąsiednie, wyłącza dostęp światła do budynku stanowiącego własność skarżących.

4. Art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 7 pkt 4 i art. 4 pkt 2 i 6 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – poprzez przekroczenie władztwa planistycznego i brak określenia w planie, że teren oznaczony symbolem U.8 jest terenem położonym w sąsiedztwie obiektów wpisanych do rejestru zabytków oraz ujętych w gminnej ewidencji zabytków. Zdaniem skarżących, odległość terenu U.8 od obiektów zabytkowych jest nieznaczna co powoduje, że możliwy do wybudowania na tym terenie obiekt nie musi nawiązywać do obiektów zabytkowych. To zaś narusza wymagania ochrony zabytków.

5. Art. 3 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – poprzez brak zapewnia dla terenu U.8. odpowiedniej obsługi komunikacyjnej. Skarżący wskazali, że obsługa ta nie jest możliwa ze względu na ograniczoną przepustowość ul. B. i K. .

6. Art. 3 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – poprzez brak uwzględnienia dla terenu U.8. konieczności zachowania korytarzy przewietrzania Miasta Krakowa. Skarżący zarzucili, iż dopuszczona zabudowa zakłóci funkcjonowanie istniejącego na tym terenie korytarza powietrznego.

7. Art. 9 ust. 4 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – poprzez uchwalenie planu niezgodnego ze studium, w tym zmienionym uchwałą z dnia 9.07.2014 r. CXII/1700/14).

8. Art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak określenia w treści uchwały o uchwaleniu zaskarżonego planu zagospodarowania przestrzennego szczegółowych warunków scalania nieruchomości objętych planem.

W związku z powyżej wskazanymi zarzutami, skarżący domagali się stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały Rady Miasta Krakowa w całości względnie w części obejmującej obszar U.8. Złożyli także wniosek o zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi M. S. oraz M. S. wskazali, że stanowiąca ich własność nieruchomość nie znajduje sie na terenie objętym planem dla obszaru Monte Cassino-Konopnickiej, jednakże ustalenia planu naruszają ich interes prawny. Skarżący podawali, że obszar na którym położone są przedmiotowe nieruchomości – jest objęty ustaleniami dwóch planów miejscowych tj. planu Dębniki oraz zaskarżonego obecnie planu. Nierówność sytuacji prawnej skarżących i właścicieli nieruchomości położonej na obszarze U.8 wynika z braku spójności obu planów.

M. S. oraz M. S. zauważyli, że w planie sporządzonym dla obszaru Dębnik (w którym znajduje się ich nieruchomości) chroniąc zabytki, wprowadza się istotne ograniczenia w zakresie zagospodarowania terenu. Zaskarżony zaś plan (dla obszaru sąsiedniego) żadnych ograniczeń w tym względzie nie przewiduje. Zróżnicowanie tych standardów narusza art. 32 Konstytucji. Skarżący wskazali, iż:

1. W planie "Dębniki", nieruchomość skarżących położona jest w strefie ochrony krajobrazu kulturowego (nowa zabudowa ma nawiązywać do historycznego układu urbanistycznego). Obowiązuje tu nakaz lokalizacji nowej zabudowy w sposób zapewniający zachowanie wartościowego historycznie układu urbanistycznego

Natomiast w planie "Monte Cassino – Konopnickiej" jest ustanowiona strefa "sąsiedztwa obiektów wpisanych do rejestru lub ewidencji zabytków". Strefą tą nie został objęty teren U.8, mimo, że jest położony w sąsiedztwie dwóch obiektów zabytkowych. Nadto, teren ten jest "sztucznie wydzielony" z planu Dębniki. Tworzy bowiem trójkąt wykrojony z dzielnicy Stare Dębniki, który od terenów objętych ustaleniami planu Dębniki oddziela wyłącznie kreska wyrysowana przez projektanta planu.

Nadto, plan Dębniki wprowadził dla nieruchomości skarżących ograniczenia w zakresie wysokości budynku – 9 m., a jednoczenie zaskarżony plan dla terenu U.8 daje możliwość budowy budynku o wysokości 22 m. (24 m. wysokości zabudowy).

Skarżący podkreślili, że oceniane nieruchomości znajdują się przy tej samej drodze publicznej, w podobnej odległości od zabytków. Cały zaś obszar "Starych Dębnik" jest zabudowany niskimi obiektami, natomiast obiekt na obszarze U.8 stanowił będzie dominantę wysokościową na tym obszarze.

Nadto, plan Dębniki określił dla nieruchomości skarżących wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej na poziomie minimum 40%, zaś dla terenu U.8, wskaźnik ten ustalono na poziomie 5 %. Umożliwia to wykorzystanie pod zabudowę praktycznie całej powierzchni znajdującej się tam działki. Powyższe różnicuje sytuację prawną właścicieli obu nieruchomości, natomiast układ urbanistyczny lub ukształtowanie ternu nie dają podstaw do różnicowania parametrów i funkcji tych dziełek.

2. Odnośnie do niezgodności zaskarżonego planu z rozporządzeniem Wojewody dotyczącym Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego, skarżący wskazali, że teren U.8 nie uwzględnia zapisów tego rozporządzenia, które wyraźnie ogranicza umiejscawianie na obszarze Parku i jego otuliny nowych terenów pod zabudowę. W szczególności par. 2 rozporządzenia Wojewody chroni wartości przyrodnicze, historyczne, kulturowe, krajobrazowe Parku. Ochrona zaś wartości historycznych i kulturowych powinna być realizowana przez położnie szczególnego nacisku na ochronę tradycyjnych form zabudowy i zespołów miejskich, natomiast realizacja społecznych celów ochrony powinna następować poprzez racjonalną gospodarkę przestrzenną i hamowanie presji urbanizacyjnej. Zdaniem skarżących, skoro obszar objęty planem znajduje się w otulinie Parku, to Rada Miasta Krakowa powinna przy uchwalaniu zaskarżonego planu "wziąć pod uwagę szeroko rozumiany interes społeczny", w postaci ochrony tego obszaru przed nową zabudową.

3. Skarżący zwrócili uwagę, że plan miejscowy dopuścił na terenie oznaczonym symbolem U.8 nową zabudowę o parametrach wpływających na ograniczenie zakresu i możliwości korzystania z prawa własności ich nieruchomości przyczyniając się tym samym do wzrostu immisji na tę nieruchomość. W bezpośrednim sąsiedztwie działki skarżących (o charakterze mieszkaniowym) dopuszczono obiekt hotelowy (wydana została decyzja WZ dla terenu w planie oznaczonego jako U.8.). To spowoduje dodatkowy hałas oraz całkowicie wyłączy dostęp światła słonecznego do zabudowań usytuowanych wzdłuż pierzei ul. K. , w tym do nieruchomości stanowiących własność skarżących.

4. Podkreślono w skardze fakt, że teren U.8 wadliwie nie został objęty ograniczeniami związanymi ze strefą sąsiedztwa obiektów wpisanych do rejestru zabytków oraz ujętych w gminnej ewidencji zabytków. Jest to tym bardziej nielogiczne, gdyż teren ten jest wręcz otoczony obiektami zabytkowymi. Natomiast nieruchomość stanowiąca własność skarżących została objęta strefą ochrony krajobrazu kulturowego wprowadzającą ograniczenia w zagospodarowaniu terenu związane z występowaniem w sąsiedztwie obiektów zabytkowych. Nadto, rozwiązanie przyjęte w treści planu odnośnie terenu U.8 pozostaje w konflikcie z warunkami wpisu Krakowa na listę UNESCO. Obszar wpisany na wskazaną listę jest objęty strefą buforową, w celu ochrony sylwety miasta. Plan powinien zatem zawierać ograniczenia, by sylwetę miasta chronić. Brak tych ograniczeń może zagrozić statusowi wpisu na ww. listę.

5. Organ uchwałodawczy nie wziął pod uwagę faktu, że w sąsiedztwie zabudowy jednorodzinnej powstanie obiekt do obsługi setek gości i turystów. Nie oceniano przy tym, czy istniejący system dróg to obsłuży.

6. Dopuszczając na terenie U.8 obiekt o wskazanych gabarytach, eliminuje się możliwość przewietrzenia tzw. "Starych Dębnik". W tym zakresie skarżący powołali się na załączoną do skargi opinię prof. Miczyńskiego z dnia 22.11.2013 r.

7. Wg skarżących, teren U.8 w studium znajduje się w obszarze MU tj. teren o przeważającej funkcji mieszkalno-usługowej. Wykorzystanie tego terenu to: gabaryty i linia zabudowy dostosowana do zabudowy sąsiedniej, zapewnienie prawidłowej obsługi komunikacyjnej miasta. Zwrócono uwagę, że w studium ustalono "ochronę obszarów, które tworzą unikalną sylwetę Krakowa i wymagają całkowitego zakazu zainwestowania lub ograniczeń gabarytowych pozwalających na właściwą ochronę sylwety". Ta strefa obejmuje m.in. Stare Dębniki, Wzgórze Wawelskie oraz zakole Wisły. Zdaniem skarżących, treść zaskarżonej uchwały jest sprzeczna z ustaleniami studium. W żaden sposób w ustaleniach planu dotyczących terenu U.8 nie można doszukać się dostosowania do zabudowy sąsiedniej, czy też rozwiązań zapewniających prawidłową obsługę komunikacyjną. Dokonana w lipcu 2014 r. zmiana studium (z 9.07.2014 r.) wprowadza ograniczenia dla zabudowania terenu U.8. W nowym studium działki nr [...] i [...] znajdują się w terenie MNW – Tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i wielorodzinnej niskiej intensywności.

8. W zakresie warunków scalania nieruchomości – zdaniem skarżących - w zaskarżonym planie brak jest takich regulacji. Są jedynie przepisy dotyczące podziału nieruchomości (par. 13 ust. 2). Zgodnie zaś z art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, regulacje dotyczące scaleń są elementem obligatoryjnym planu.

W odpowiedzi na skargę M. S. i M. S. organ podał, że:

1. Skarżący nie mają legitymacji do wniesienia skargi, albowiem stanowiąca ich własność nieruchomość nie znajduje się na terenie objętym zaskarżonym planem. Skarżący przedstawiają jedynie subiektywnie postrzegane i hipotetyczne zagrożenia związane z zagospodarowaniem terenu U.8.

2. Odnośnie do zarzutu naruszenia przez zapisy zaskarżonego planu art. 32 Konstytucji, organ wskazał, że równość wobec prawa nie może być postrzegana jako brak możliwość zróżnicowania pozycji prawnej różnych podmiotów. Uchwalenie planu poprzedzono różnymi analizami (wysokościową, widokową, ekofizjograficzną) oraz inwentaryzacją urbanistyczną. Jednym z obszarów szczególnie wnikliwie analizowanych był obszar obejmujący działki nr [...] i [...] obr. [...]. Działki te (teren U.8) stanowią otoczenie Ronda Grunwaldzkiego. Teren ten w studium był oznaczony symbolem MU (obszar o przeważającej funkcji mieszkaniowo-usługowej). Projekt planu zakładał obudowę głównych ciągów komunikacyjnych (ul. Monte Cassino i Konopnickiej) obiektami usługowymi. Zatem na wskazanych działkach wyznaczono teren U.8, co jest zgodne z jedną z głównych funkcji terenu MU. Parametry i wskaźniki dla tego terenu ustalono biorąc pod uwagę kontekst miejsca w nawiązaniu do realizowanego po przeciwnej stronie ul. Monte Cassino "Centrum Kongresowego", a w szczególności do jego wysokości.

3. Odnośnie do zarzutu naruszenia par. 2 rozporządzenia Wojewody Małopolskiego nr 81/06 w sprawie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego podano, że fakt objęcia przez część planu otuliny tego Parku implikował konieczność uzgodnienia projektu planu z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w Krakowie. W toku procesu planistycznego projekt planu uzyskał takie uzgodnienie (z dnia 15.01.2014 r.). To powoduje, ze zarzut nie jest zasadny.

4. Odnośnie do przekroczenia władztwa planistycznego organ podał, że subiektywne i hipotetyczne są zarzuty dotyczące hałasu i zacienienia nieruchomości stanowiącej własność skarżących. Weryfikacja tych zarzutów nastąpi w sprawie o pozwolenie na budowę dla zamierzenia inwestycyjnego na terenie U.8.

Odnośnie do "przewietrzenia" miasta wskazano, że teren U.8 leży poza zasięgiem obszaru wymiany i regeneracji powietrza (korytarz napływu powietrza). Właściwe organy ochrony środowiska i sanitarne nie wniosły zastrzeżeń w zakresie naruszenia ciągłości korytarzy przewietrzania miasta. Projekt planu uzyskał opinie i uzgodnienia Małopolskiego Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska oraz Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie. Organ zwrócił uwagę na pracę prof. Krzysztofa Błażejczyka "Analiza stanu aerosanitarnego Krakowa oraz opracowanie koncepcji układu przewietrzania nawietrzania miasta i regeneracji powietrza wraz ze wskazaniem możliwości rozwoju określonych funkcji i ograniczeń w użytkowaniu". Dokument ten wskazuje na barierę architektoniczną w rejonie ul. N. i K. , która utrudnia przepływ powietrza w rejonie Dębnik.

5. Odnośnie do położenia terenu U.8 w sąsiedztwie zabytków wskazano, że teren ten znajduje się poza historycznym centrum Krakowa, w tym wpisanym na listę UNESCO. Jest natomiast objęty strefą buforową. Granice strefy wyznaczone zostały przez Miejskiego Konserwatora Zabytków. Wyznaczenie strefy nie oznacza zakazu jakiejkolwiek jej zabudowy. Nadto ustalenia planu znalazły akceptację Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

6. Odnośnie do obsługi komunikacyjnej terenu podkreślono, że jest ona wystarczająca, wskazując konkretne ulice, które obsługę tę zapewniają. Nadto podano, że projekt planu uzyskał akceptację (uzgodnienie) ZIKiT w Krakowie.

7. Odnośnie do kolizji planu ze studium, zaprezentowano funkcje i kierunki zagospodarowania terenu MU. Podano, że w studium nakazano aby wszelkie działania inwestorskie odbywały się w uzgodnieniu z odpowiednimi służbami konserwatorskimi. Zauważono, że w trakcie procedury planistycznej Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków nie zgłosił zastrzeżeń. Odnośnie do nawiązywania nowej zabudowy do sąsiedztwa wskazano, że przeznaczenie terenu U.8 nawiązuje do znajdującego się po przeciwnej stronie ulicy - Centrum Kongresowego.

8. Strona przeciwna podniosła, że zmiana Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dokonana w lipcu 2014 r. nie ma wpływu na ocenę legalności zaskarżonej uchwały, która podjęta została wcześniej bo w dniu 23 kwietnia 2014 r.

9. Odnośnie do zarzutu dotyczącego braku w zaskarżonym palnie miejscowym przepisów o scaleniach organ wskazał, że zamieszczenie ich w planie nie ma charakteru bezwzględnego. Muszą bowiem zaistnieć przesłanki uwarunkowane konkretnym obszarem (np. nieregularny kształt nieruchomości, stopień zainwestowania terenu). Podkreślono, że na terenie objętym spornym planem nie było takiej potrzeby.

W piśmie z dnia 5.01.2015 r. M. S. oraz M. S. wskazali że WSA w Krakowie wyrokiem z dnia 21.10.2014 r. sygn. akt II SA/Kr 1199/14 uchylił postanowienie SKO w Krakowie, które dotyczyło odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji pod nazwą "Budowa budynku biurowo-usługowego z czterokondygnacyjnym garażem na działce nr [...] obr. [...] w Krakowie (...). Wg skarżących sąd wskazał, że winni oni być stronami postępowania o ustalenie warunków zabudowy dla zamierzenia budowlanego pomimo tego, iż ich nieruchomość nie graniczy z obszarem na którym planowana jest inwestycja. Sąd przy tym wskazał na immisje jako okoliczność przemawiającą za zapewnieniem możliwości ochrony właścicielom nieruchomości sąsiednich na etapie ustalania warunków zabudowy. Wskazano także na wyrok WSA w Krakowie z dnia 6.11.2014 r. sygn. akt II SA/Kr 1195/14, który wydany został w sprawie o podobnym do opisanego wyżej, stanie faktycznym. Sprawa ta bowiem dotyczyła postanowienia odmawiającego wszczęcia postępowania o stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku hotelowego z garażem podziemnym na działce nr [...] obr. [...] w Krakowie (...). Skarżący podkreślili, że z uzasadnienia wskazanego wyroku wynika, że planowana inwestycja może powodować różnego rodzaju immisje, a przez to negatywnie ingerować w prawo własności nieruchomości M. S. i M. S..

Zdaniem skarżących, powyżej prezentowane wyroki przemawiają uznaniem, że posiadają interes prawny w niniejszej sprawie.

Skarżący K. G. oraz K. G. zarzucili naruszenie przez zaskarżoną uchwałę następujących przepisów:

- w zakresie naruszenia zasad sporządzenia planu:

1. Art. 6 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i art. 140 Kc poprzez przekroczenie władztwa planistycznego i nadmierne ograniczenie prawa własności skarżących względem działki nr 73/2 w K. przy ul. T. ;

2. Art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez ustalenie zasad zagospodarowania działki 73/2 w sposób niezgodny ze studium;

3. Art. 15 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez ustalenie zasad zagospodarowania działki 73/2 w sposób sprzeczny z walorami ekonomicznymi przestrzeni;

4. Art. 19 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez bark uwzględniania uwag skarżących do projektu planu, a przez to zaniechanie dokonania zmian w planie;

5. Art. 64 ust. 2 Konstytucji RP

- w zakresie naruszenia trybu sporządzenia planu:

1. par. 5, par. 7 pkt 4, par. 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - poprzez oparcie uchwalonego planu na wadliwej mapie ewidencyjnej, zawierającej nieprawidłowe oznaczenie granic i numerów ewidencyjnych działek

2. art. 17 ust. 1 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z par. 6 rozporządzenia Min. Środowiska w sprawie opracowań ekofizjograficznych w zw. z art. 72 ust. 5 ustawy Prawo ochrony środowiska – poprzez oparcie planu na opracowaniu, które nie spełnia przesłanek określonych w rozporządzeniu

3. par. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wymaganego projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – poprzez niezamieszczenie pod rysunkiem planu legendy zawierającej objaśnienia wszystkich użytych na rysunku oznaczeń.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości, względnie w części odnoszącej się do działki nr 73/2 i kwartału ograniczonego ulicami M. D. i T. . Nadto, domagali się zasądzenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

W uzasadnieniu tej skargi wskazano, że postanowienia planu odnoszące się do możliwości zagospodarowania działki nr 73/2 pozostają w sprzeczności z zasadami kształtowania ładu przestrzennego. Określone bowiem w zaskarżonym planie miejscowym przeznaczenie działki 73/2 obejmuje od północy teren zabudowy usługowej z mieszkaniową wielorodzinną (U/MW.4), zaś od południa teren zieleni urządzonej towarzyszącej obiektom budowlanym (ZPm.2) – z zakazem lokalizacji budynków przy ustaleniu minimalnego wskaźnika terenu biologicznie czynnego na poziomie 70 %. Dopuszczono jednak remont, przebudowę oraz odbudowę budynków w dotychczasowych gabarytach. Zdaniem skarżących, takie przeznaczenie nie uwzględnia jednak zasad projektowania w budownictwie wielorodzinnym i usługowym usytuowanym w pierzejach ulic. Wskazano, iż działka nr 73/2 jest zabudowana 2-ma budynkami parterowymi w pierzei ul. T. . Zabudowa ta, z racji wieku, wymaga całkowitej przebudowy. Szerokość budynku winna wynosić 12-14 m przy czym okoliczność zabudowy sąsiedniej działki nr [...] budynkiem o szerokości 14 m, z usytuowaniem jego ściany szczytowej w granicy działki skarżących przesądza, iż przebudowa ich domu winna obejmować jego poszerzenie do 14 m. Zapewni to ład architektoniczny. Taka szerokość modułu (12-14 m) występuje na całej długości ul. T. , ulegając zwężeniu do 7 m. tylko na działce skarżących. Aby zachować ład konieczne jest poszerzenie w zaskarżonym planie szerokości obszaru zabudowy usługowo-mieszkaniowej do 12-14 m, z równoczesnym ustaleniem możliwości dobudowania budynku na działce skarżących na całej szerokości ściany szczytowej budynku na sąsiedniej działce nr [...].

Wskazano, iż zaskarżony plan nie jest zgodny ze studium, w którym cała działka nr 73/2 objęta była terenem UC/UP (tj. usług, z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej). Zatem południowa część działki przeznaczona na zieleń urządzoną (ZPm.2) nie jest zgodne ze studium.

Nadto zauważono, iż organy planistyczne oparły się na wadliwej mapie ewidencyjnej. Działka skarżących o pow. 633 m2 została błędnie wyrysowana jako dwie działki i oznaczona w północno-zachodniej części nr [...]. Skutkowało to nieprawidłowym oznaczeniem granic terenu UMW/4 i przełożyło się na określenie w planie miejscowym sposobu zagospodarowania działki nr 73/2.

Nadto skarżący zarzucili, że rysunek planu nie odpowiada wymogom par. 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z rozporządzeniem rysunek planu winien zawierać objaśnienia wszystkich użytych oznaczeń. Pomija on tereny ujęte w par. 5 uchwały.

Zdaniem skarżących, po podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu nie zawiadomiono o tym fakcie wymaganych instytucji i organów a sporządzone opracowanie ekofizjograficzne, nie spełnia przesłanek z par. 6 rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie opracowań ekofizjograicznych (nie podano jednak jakich).

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podając, iż w studium działka skarżących znajdowała się częściowo w ternie usług publicznych/komercyjnych (UP/UC), a częściowo ZP (Zieleni Publicznej). Konsekwencją tego jest, iż część działki K. G. i K. G. ma przeznaczenie U/MW.4, a część ZPm.2. Zdaniem organu nie występuje w tym przypadku niezgodność planu ze studium.

Odnośnie do zarzutu dotyczącego aktualności mapy organ wskazał, że plan został sporządzony na aktualnej kopii mapy zasadniczej przekazanej przez właściwy organ. Ewentualne zaś wadliwe wskazanie na mapie granic działki nie miało żadnego wpływu na przyjęte w planie ustalenie przeznaczenia działki nr 73/2.

Odnośnie do legendy rysunku planu organ podał, że zawiera ona wszystkie elementy wskazane w par. 5 ust. 1-4 planu. Wadliwie skarżący utożsamiają legendę do wyrysu studium, zamieszczonego na rysunku planu z legendą rysunku samego planu. Wprawdzie obie legendy zostały zamieszczone na załączniku graficznym do zaskarżonej uchwały, niemniej jednoznacznie zostało wskazane, która legenda odnosi się do rysunku planu.

Odnośnie do zawiadomienia instytucji i organów wskazano, iż w tym zakresie procedura planistyczna przeprowadzona została prawidłowo.

Odnośnie do zarzutu dotyczącego wadliwości w opracowaniu ekofizjograficznym podano, że opracowanie to zostało sporządzone zgodnie z wymogami prawa.

Skarżąca spółka A. sp. z o.o. sp. k. w K. wskazała na naruszenie w przez zaskarżoną uchwałę następujących przepisów:

1. Art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – poprzez podjęcie uchwały niezgodnej ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Miasta Krakowa;

2. Art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – poprzez ich niezastosowanie, co skutkowało nadużyciem władztwa planistycznego;

3. Art. 21 w zw. z art. 64 Konstytucji RP - poprzez naruszenie prawa własności przysługującego skarżącej spółce.

Skarżąca domagała się stwierdzenia nieważności par. 20 zaskarżonego planu oraz części graficznej w zakresie w jakim określa przeznaczenie na cele usługowe terenu oznaczonego w planie symbolem U.1.-U.7. Nadto, domagała się zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazano, iż w studium przedmiotowe tereny znajdowały sie na obszarach oznaczonych symbolem UP/UC tj. tereny o przeważającej funkcji usług publicznych oraz przeważającej części usług komercyjnych. Główna funkcja terenów UC to zabudowa usługowa – obiekty i urządzenia umożliwiające realizację przedsięwzięć komercyjnych wraz z możliwym uzupełniającym programem mieszkaniowym wielorodzinnym. Działki skarżących w zaskarżonym planie znajdują się na terenie przeznaczonym wyłącznie na cele usług (teren U). Teren ten nie dopuszcza możliwości realizacji inwestycji mieszkaniowych. Zdaniem skarżącej spółki, przeznaczenie terenów oznaczonych symbolem U nie odpowiada funkcjom określonych w studium terenów UC. Powyższe narusza art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz istotnie narusza interes prawny A. sp. z o.o. sp. k.

Skarżąca podkreśliła, że z analizy urbanistycznej przedmiotowego terenu wynika, że zabudowa usługowa z uzupełniającym programem mieszkaniowym wielorodzinnym istnieje na większości tego terenu. Ograniczenie funkcji zabudowy wyłącznie do "usług" kreuje nową funkcję tego obszaru.

Wskazano również, że ustalenia planu naruszają, określone w art. 21 Konstytucji RP prawo własności przysługujące skarżącej spółce.

A. sp. z o.o. sp.k. zwróciła uwagę, że uzyskała decyzję z dnia 20.05.2014 r. o pozwoleniu na budowę dla zamierzenia polegającego na budowie budynków mieszkalnych. Podkreślono, że nie istnieje interes publiczny, który mógłby stanowić podstawę do tak dużej ingerencji w prawo własności, jaka ma miejsce w tej sprawie.

Nadto spółka wskazała, że zapisy "nowego studium" uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (uchwała z dnia 9.07.2014 r. w sprawie zmiany studium) ustalają przeznaczenie spornych obszarów, w tym działek należących do strony skarżącej, jako "tereny zabudowy usługowej oraz zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej" – UM, co dodatkowo przesądza o wadliwości kwestionowanych zapisów planu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, względnie oddalenie.

Uzasadniając żądanie odrzucenia skargi wskazano na okoliczność wniesienia jej po upływie terminu określonego w art. 53 par. 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Uzasadniając żądanie oddalenia skargi wskazano, iż:

1. Ustalenia planu w pełnym zakresie uwzględniają wytyczne studium, w taki sposób, że ze względu na położenie części terenów planu wzdłuż głównych ulic śródmiejskich oraz ważnego węzła komunikacyjnego (Ronda Grunwaldzkiego) koniecznym było skoncentrowanie zabudowy usługowej w tym obszarze. Realizację funkcji mieszkaniowej wielorodzinnej, ze względu na wymogi ochrony akustycznej – przewidziano w istniejących obiektach mieszkalnych wielorodzinnych lub w pasie zabudowy położonym w sąsiedztwie terenów zielonych (wzdłuż ul. W. , T. , D. ), a niegraniczącym bezpośrednio z głównymi ulicami (K. , M. , K. ). Wskazano, że teren U.8 nie stanowi korzystnego obszaru do powstania zabudowy mieszkaniowej, ze względu na olbrzymi ruch komunikacyjny tam występujący.

2. Ustalenia studium nie przewidują obowiązku wyznaczania na każdej działce – powstania budynków mieszkalnych wielorodzinnych. Studium wskazuje, że tereny UC "mogą zostać zagospodarowane uzupełniającym programem mieszkaniowym wielorodzinnym, który musi uwzględniać racjonalne wykorzystanie terenu, charakter miejsca, powiązania ze strukturą miasta i układem komunikacyjnym".

3. Aktualny sposób użytkowania budynku na ternie [...] polegający na przekształceniu lokali mieszkalnych w usługowe – w coraz większym stopniu odzwierciedla kierunek zagospodarowania wskazany w studium.

4. Podnoszone przez skarżącą spółkę, wynikające z planu ograniczenia prawa własności, mieszczą się w granicach dopuszczalnych prawem. Z istoty prawa własności nie można wywodzić uprawnienia do powstania konkretnego rodzaju zabudowy.

5. Odnośnie do kwestii zmiany Studium dokonanej w dniu 9.07.2014 r. i wynikającej z niej zmiany przeznaczenia spornego terenu organ podał, że powyższa zmiana nie ma wpływu na ocenę legalności zaskarżonej uchwały. Nowe regulacje studium mogą stanowić jedynie przesłankę do oceny zasadności konieczności zmiany części planu. Wskazano dodatkowo, że ustalenia studium dla terenu objętego skargą nie uległy zmianie na skutek nowych rozwiązań wprowadzonych do studium w dniu 9.07.2014 r. Przyjęto odmienne oznaczenie dla kierunku zagospodarowania terenu (MU) jednak część tekstowa wskazuje na dominację funkcji usługowej w obszarze położonym w sąsiedztwie ul. M. .

W piśmie z dnia 30.10.2014 r. skarżąca spółka wskazała, że powołane w odpowiedzi na skargę powody dla których w planie miejscowym ustalono przeznaczenie wyłącznie usługowe spornych działek – pozostają w sferze ocen Gminy i właścicieli terenów. Dotychczasowe zagospodarowanie terenów wzdłuż ul. M. , R. i ul. K. , zostało zrealizowane na podstawie planów zagospodarowania K. z lat 1988 i 1994 r., a także na podstawie decyzji o warunkach zabudowy. Dotychczasowa praktyka urbanistyczna wskazuje, że bezzasadne są argumenty Gminy o konieczności przeznaczenia spornych terenów wyłącznie pod "usługi". Argumenty Gminy mają uzasadniać pewien błąd w rozstrzygnięciach urbanistycznych. Projektanci planu rozstrzygając o przeznaczeniu tych terenów brali pod uwagę rysunek studium, bez analizy jego części tekstowej. Zdaniem skarżącej, uzasadnione było przyjęcie w projekcie planu kontynuacji funkcji zastanej na przedmiotowym terenie i dopuszczonej ustaleniami studium (tj. funkcji usługowo-mieszkaniowej). Wymieniona funkcja jest możliwa do pogodzenia z lokalnymi uwarunkowaniami istniejącymi w tym obszarze. Potwierdzeniem tego poglądu jest zmiana studium dokonana w 2014 r. Skarżąca spółka podkreśliła, że nie można w ocenie rozstrzygnięć podejmowanych przez organ administracji publicznej powoływać się wyłącznie na istniejące kompetencje do dokonywania ograniczeń prawa własności, należy bowiem wykazać, że to ograniczenie zostało dokonane zgodnie z przepisami dotyczącymi sposobu wykonywania swoich kompetencji, a nadto, że względy obiektywne uzasadniają takie ograniczenie. Zdaniem skarżącej spółki, Gmina Kraków wadliwie rozumie i uzasadnia istotę prawa własności. Ustaleń planu nie należy rozważać jako określających granice prawa własności, a jako wprowadzających niezbędne ograniczenia w wykonywaniu tego prawa. Przy takim rozumieniu roli ustaleń planu, zasadnicze znaczenie należy przywiązywać do skali ograniczeń prawa własności i konieczności ich wprowadzania. Organ planistyczny wprowadzając ograniczenia dalej idące niż wynikające z obowiązującego studium, nie może uzasadniać tych ograniczeń standardami korzystania z ewentualnej zabudowy mieszkaniowej, jakim jest nadmierny hałas generowany przez ul. M. . W ten bowiem sposób kwestionowałby zasadność zabudowy mieszkaniowej dotychczas zrealizowanej wzdłuż tej ulicy.

W piśmie z dnia 19.12.2014 r. Prezydent Miasta Krakowa podjął dalszą polemikę z przedstawionymi powyżej argumentami spółki.

Na zasadzie art. 111 par. 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r., poz. 270; dalej powoływana jako p.p.s.a.) sąd zarządził połączenie do sprawy II SA/Kr 1278/14, spraw o sygnaturze akt II SA/Kr 1279/14 oraz sygn. akt II SA/Kr 1450/14 - do łącznego ich rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 594; dalej ustawa powoływana jako u.s.g.) każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Z przepisu tego wynika, że sądowa kontrola zaskarżonej uchwały lub zarządzenia organu gminy winna w pierwszej kolejności dotyczyć tego, czy wniesiona skarga spełnia następujące wymogi:

1) zaskarżona uchwała dotyczy sprawy z zakresu administracji publicznej;

2) strona przed wzniesieniem skargi bezskuteczne wezwała radę gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wywołanego podjętą uchwałą lub zarządzeniem;

3) zachowany został termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Odnosząc się do wskazanych wyżej wymogów stwierdzić należy, że nie budzi wątpliwości okoliczność, że będąca przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie uchwała dotycząca miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uchwałą z zakresu administracji publicznej.

Odnośnie do wymogu wcześniejszego (tj. przed wniesieniem skargi) bezskutecznego wezwania organu gminy przez skarżących - do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia – wskazać należy, że powyższy wymóg został dochowany przez wszystkie strony składające skargę na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru Monte Cassino-Konopnickiej.

Jednocześnie należało uznać, że inicjujące kontrolę sądową skargi skarżących M. S. oraz M. S., a także K. G. i K. G. - zostały wniesione do sądu w terminie.

Analiza dokumentów składających się na akta sprawy wykazała jednak, iż skarga A. sp. z o.o. sp. k. w K. wniesiona została do sądu po upływie przewidzianego ustawą terminu.

Zgodnie bowiem z art. 53 par. 2 p.p.s.a. w przypadku, w którym ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi - skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (por. też teza 1 uchwały 7 sędziów NSA z dnia 2.04.2007 r. II OPS 2/2007; LexPolonica nr 1314862). W kontrolowanej sprawie Rada Miasta Krakowa nie udzieliła skarżącej spółce A. sp. z o.o. sp. k. w K. odpowiedzi na skierowane do niej wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wywołanego uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Monte Cassino-Konopnickiej", lecz jedynie przesłała spółce pismo Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 30.06.2014 r. zawierające stanowisko projektodawcy uchwały zajęte wobec zarzutów zawartych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. W tych okolicznościach uznać należało, że skarżąca spółka mogła skutecznie wnieść skargę do sądu w terminie 60 dni od dnia wezwania Rady Miasta Krakowa do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia.

Z akt sprawy wynika tymczasem, iż wezwanie Rady Miasta Krakowa do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wywołanego zaskarżonym planem, skarżąca spółka skierowała w dniu 2.06.2014 r. (k. 55v akt sprawy o sygn. II SA/Kr 1450/14). Zatem termin do wniesienia skargi upływał w dniu 1.08.2014 r. Natomiast, skarga wpłynęła do sądu w dniu 5.09.2014 r. (k. 37 akt wymienionej sprawy), co oznacza, iż termin do wniesienia skargi przez A. sp. z o.o. sp. k. w K. – nie został zachowany. Jednocześnie, nawet przyjmując, że pismo Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 30.06.2014 r. stanowić może odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, to i tak skargę wniesioną przez skarżącą spółkę uznać należy za spóźnioną. Wymienione bowiem pismo Prezydenta Miasta Krakowa spółka odebrała w dniu 11.07.2014 r. (k. 54 akt). Zatem, termin do wniesienia skargi (doliczając 30 dni o których mówi cytowany wyżej przepis art. 53 par. 2 p.p.s.a) upływał w dniu 11.08.2014 r. Jak wyżej wskazano, skarga spółki wniesiona została do sądu w dniu 5.09.2014 r., a więc po upływie terminu, przy uwzględnieniu, że pismo Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 30.06.2014 r. było odpowiedzią organu na wezwanie o którym mówi przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. Zgodnie z art. 58 par. 1 pkt 2 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia. Konsekwencją przedstawionego powyżej stanu sprawy oraz wskazanej podstawy prawnej, było odrzucenie skargi A. sp. z o.o. sp. k. w K., o czym sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku. O zwrocie uiszczonego przez wymienioną spółkę wpisu orzeczono w pkt II sentencji wyroku, na podstawie art. 232 par. 1 pkt 1 p.p.s.a. Następstwem odrzucenia skargi A. sp. z o.o. sp. k. w K. jest brak możliwości merytorycznego rozpoznania tej skargi i zawartych w niej zarzutów. Dotyczy to w szczególności zarzutów związanych z własnym i indywidualnym interesem prawnym skarżącej Spółki.

Analizując skargi złożone w sprawie przez M. S. oraz M. S., a także K. G. i K. G. sąd uznał, że wszyscy z wymienionych wyżej skarżących posiadają legitymację – w kontekście przesłanek określonych w art. 101 ust. 1 u.s.g. – do zaskarżenia uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 23.04.2014 r. nr CIII 1578/14.

Legitymacja skargowa wynikająca z treści art. 101 u.s.g. opiera się na wykazaniu, że kwestionowana przez skarżących uchwała rady gminy, narusza ich interes prawny. Wskazać należy, iż istotą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest to, że wespół z innymi przepisami kształtuje sposób wykonywania prawa własności (art. 6 ust. 1 u.p.z.p.). Określa więc zakres uprawnień właściciela względem jego nieruchomości, a zatem ingeruje w prawo konstytucyjnie chronione (art. 21 ust. 1 Konstytucji RP). Powyższe natomiast nakazuje przyjąć, iż każdy kto uważa, że przysługujące mu prawo własności zostało ukształtowane w planie miejscowym w sposób, w który nie jest przez niego akceptowany – może skutecznie wnieść skargę w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g.

Natomiast dopiero po ustaleniu, że kwestionowany przez skarżących miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego narusza ich interesy prawne, sąd bada czy naruszenie przez postanowienia planu tych interesów jest zgodne z treścią powszechnie obowiązującego prawa. Zauważyć bowiem należy, iż prawo określenia przez radę miasta/gminy sposobu wykonywania przez właściciela prawa własności – jest tzw. władztwem planistycznym organów gminy. W przypadku, gdy organy planistyczne ograniczają prawo własności w zaskarżonym planie miejscowym, ale nie przekraczają granic władztwa planistycznego – skarga podlegać będzie oddaleniu. Jednakże, gdy zakres ingerencji planu w prawo własności nie znajduje podstawy w obowiązującym prawie – sąd administracyjny unieważnia cały lub część planu miejscowego, stosownie do granic przekroczenia władztwa planistycznego.

W związku z powyższymi rozważaniami należało przyjąć, że skoro skarżący K. G. i K. G. dysponują tytułem prawnym do nieruchomości położonej na terenie objętym zaskarżoną uchwałą (działka nr 73/2 obr. 11 Podgórze w Krakowie) a w ocenie skarżących, treść tego planu w nieuzasadniony sposób ingeruje w należące do nich prawo własności – skarga ta podlega merytorycznemu zbadaniu.

Odnośnie natomiast do skargi wniesionej przez M. S. oraz M. S., sąd uznał, iż mimo, że nieruchomość skarżących (działka nr [...] obr. [...] w Krakowie) nie znajduje się na terenie objętym zaskarżonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – skarżący Ci dysponują legitymacją skargową w tej sprawie. Nie ulega bowiem wątpliwości okoliczność, że w skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego może dojść do naruszenia interesu prawnego także właściciela nieruchomości położonej poza obszarem objętym tym planem ale znajdującej się w jego sąsiedztwie. Przy ocenie legitymacji skargowej w takim przypadku, istotne jest bowiem to, w jakim stopniu ustalenia planu wpływają na sytuację prawną sąsiednich nieruchomości. W analizowanym przypadku skarżący wykazali, że stanowiąca ich własność działka znajduje się w odległości ok. 30 m. od terenu oznaczonego w zaskarżonym planie symbolem U.8 obejmującego działki nr [...] i [...]. Stwierdzenia wymaga przy tym, że ustalenia kwestionowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego otwierają szerokie możliwości inwestycyjne dla właściciela wymienionych działek, w tym pozwalają na ich zabudowę budynkiem usługowym o wysokości 22-24 m, a także dopuszczaj zabudowę znacznej części ich powierzchni. Zatem, parametry dopuszczonego do wybudowania na wskazanych działkach budynku, jak również jego usługowe przeznaczenie, a także stosunkowo nieodległe położenie nieruchomości skarżących od działek [...] i [...], w ich ocenie narusza prawo własności ich nieruchomości, w sposób dokładnie zaprezentowany w opisanej powyżej skardze. W efekcie powyższego, sąd uznał, że skarżący M. S. i M. S. dysponują legitymacją skargową w tej sprawie, co oznacza dopuszczalność merytorycznego zbadania ich skargi. Nie przesądza to jednakże, iż wniesiona przez tych skarżących skarga zawiera, w kontekście przedstawionych wyżej rozważań, usprawiedliwione podstawy (por. niżej).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.; dalej ustawa powoływana jako u.p.z.p.) kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie (...) miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy do zadań własnych gminy. Kontrola sądu administracyjnego we wskazanym przedmiocie, jako kontrola legalności, ogranicza się do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego oraz istotne naruszenie trybu sporządzania planu, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Powyższy przepis ustanawia zatem dwie przesłanki zgodności z prawem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego: materialnoprawną tj. uwzględnienie zasad sporządzania planu oraz formalnoprawną, czyli zachowanie procedury sporządzania planu oraz właściwości organów w tym zakresie (tak NSA w wyroku z dnia 11 września 2008 r. II OSK 215/08; LexPolonica nr 1988879). Rozważając przesłankę materialnoprawną tj. zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, rada gminy związana jest przepisami prawa oraz zasadami konstytucyjnymi. Procedura sporządzania planu (tryb postępowania) to sekwencja czynności jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia planu miejscowego, począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzenia planu, a skończywszy na jego uchwaleniu.

Analizując akta planistyczne kontrolowanej sprawy, brak było podstaw do stwierdzenia aby w uchwalaniu kwestionowanego planu brał udział jakikolwiek niewłaściwy organ. Zarzutów w powyższym zakresie nie zgłaszała też żadna ze stron skarżących.

Dokonując kontroli procedury planistycznej sąd nie stwierdził jej naruszenia w stopniu, o którym mówi cytowany wyżej przepis art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

W dniu 4.01.2012 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę nr XXXV/465/12 w sprawie przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Monte Cassino-Konopnickiej (art. 14 ust. 1 u.p.z.p.). Integralną część powyższej uchwały stanowił załącznik graficzny, wyznaczający granice obszaru objętego planem (art. 14 ust. 2 u.p.z.p.).

Ogłoszenie o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ukazało się Gazecie Wyborczej w dniu 24.02.2012 r., także obwieszczenie w powyższym przedmiocie wywieszone zostało na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta Krakowa.

Wg treści tego obwieszczenia i ogłoszenia zamieszczonego w Gazecie Wyborczej – wnioski do planu można było składać do 23.03.2012 r. Zachowany zatem został termin minimum 21 dni o którym mówi przepis art. 17 pkt 1 u.p.z.p.

Akta planistyczne wskazują, że o podjęciu uchwały przez Radę Miasta Krakowa o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Monte Cassino-Konopnickiej zawiadomiono (pismem z dnia 28.02.2012 r.) instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu. Wypełniono w ten sposób wymóg wynikający z art. 17 pkt 2 u.p.z.p.

Stosownie do art. 17 pkt 4 uzp Prezydent Miasta Krakowa – zarządzeniem z dnia 10.10.2012 r. Nr 2870/2012 - rozpatrzył złożone do planu wnioski (wykaz rozpatrzonych wniosków stanowi załącznik do wskazanego zarządzenia).

Pismem z dnia 11.05.2012 r. Prezydent Miasta Krakowa zwrócił się o właściwych jednostek o uzgodnienie stopnia szczegółowości informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na środowisko (art. 53 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko)

Pismem z dnia 2.10.2012 r. Prezydent Miasta Krakowa zwrócił się, w trybie art. 17 pkt 6 lit a i b u.p.z.p. o uzyskanie opinii i uzgodnień o projekcie planu do Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej, Wojewody, Zarządu Województwa, Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie, Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w Krakowie, Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Policji, Dyrektora Zarządu Dróg Wojewódzkich, Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Krakowie, Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, Marszałka Województwa Małopolskiego, Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, Straży Pożarnej, Urzędu Komunikacji Elektronicznej, Geologa Powiatowego, Urzędu Lotnictwa Cywilnego, Małopolskiego Wojewódzkiegp Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie, Dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego. Projekt planu uzyskał zatem niezbędne opinie i uzgodnienia.

W dniu 12.04.2013 r. opublikowano w Gazecie Wyborczej ogłoszenie o wyłożeniu do publicznego wglądu projektu planu miejscowego obszaru Monte Cassiono-Konopnickiej wraz z prognozą oddziaływania na środowisko. Wyłożenie planu miało miejsce w dniach od 23.04 do 24.05.2013 r. Powyższe czyni zadość art. 17 pkt 9 u.p.z.p., który nakazuje, aby projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko był wyłożony na okres co najmniej 21 dni. Wskazać jednocześnie należy, że zachowany został, wynikający z wymienionego przepisu termin (co najmniej 7 dni), który winien upłynąć między ogłoszeniem o wyłożeniu projektu planu, a dniem wyłożenia. Dyskusja publiczna przewidziana została na dzień 15.05.2013 r. (jej przebieg obrazuje znajdujący się w aktach stenogram). Uwagi do planu można było składać do 7.06.2013 r. Wg art. 17 pkt 11 u.p.z.p. Prezydent wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 9, termin, w którym osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu planu, nie krótszy niż 14 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia projektu planu. Zakończenie czasu wyłożenia planu, jak wyżej wskazano przewidziano na dzień 15.05.2013 r. – uwagi można było składać do 7.06.2013 r., zatem wskazany termin został zachowany.

Uwagi do planu zostały rozpatrzone (art. 17 pkt 12 u.p.z.p.) zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 28.06.2013 r., co jak wymaga tego powołany przepis, nastąpiło w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania.

Zgodnie z art. 17 pkt 13 u.p.z.p. Prezydent wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, o których mowa w pkt 11, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia.

W związku z wprowadzonymi zmianami ponowiono uzgodnienia (segregator nr 2 akt planistycznych). Projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia.

W dniu 6.09.2013 r. ukazało się w Dzienniki Polskim ogłoszenie o ponownym wyłożeniu części projektu planu, które wyznaczono w dniach od 16.09.2013 r. do 14.10.2013 r. Nadto określono termin dyskusji publicznej nad przyjętymi w planie rozwiązaniami oraz wskazano na możliwość składania uwag do projektu planu do dnia 28.10.2013 r. Jednocześnie na tablicach ogłoszeń Urzędu Miasta Krakowa wywieszono obwieszczenie w opisanym przedmiocie. Dyskusja publiczna odbyła się w dniu 17.04.2014 r. Złożone uwagi zostały rozpatrzone zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 14.11.2013 r.

Nadto, zarządzeniem z dnia 19.11.2013 r. projektodawca planu, przekazał Radzie Miasta Krakowa projekt uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Monte Cassino-Konopnickiej.

Poprawki do projektu planu wnieśli radni Wł. Pietrus, M. Gilarski oraz P. Węgrzyn.

Dwie pierwsze z wymienionych poprawek, nie uzyskały akceptacji Prezydenta Miasta Krakowa (opinia nr 105 i 106). Trzecia zaś uzyskała pozytywną opinię (nr 107). W wyniku powyższego wprowadzono zmiany do projektu planu, a następnie ponowiono niezbędne uzgodnienia. W Gazecie Wyborczej ukazało się ogłoszenie o ponownym wyłożeniu projektu części planu wraz z informacją o okresie wyłożenia tego dokumentu, datą dyskusji publicznej nad przyjętymi rozwiązaniami oraz możliwością zgłaszania uwag. Dyskusja odbyła się w dniu 28.04.2014 r. Zarządzeniem z dnia 2.04.2014 r. Prezydent Miasta Krakowa rozpatrzył zgłoszone uwagi. W dniu 23.04.2014 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Monte Cassino-Konopnickiej, wraz załącznikami: graficznym (nr 1), rozstrzygnięciem o sposobie rozpatrzenia uwag wnoszonych do projektu planu miejscowego (nr 2), rozstrzygnieciem o sposobie realizacji zapisanych w planie miejscowym inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej należących do zadań własnych gminy oraz zasadach ich finansowania (nr 3). Uchwała ta została opublikowana w dniu 7.05.2014 r. w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego pod pozycją 2559.

Kolejnym, podlegającym badaniu przez sąd zagadnieniem była ocena, czy zostały zachowane zasady sporządzania planu miejscowego. Zasady sporządzania planu miejscowego dotyczą jego merytorycznej treści, a więc obejmują badanie zawartości planu, kwestii braku naruszenia treści planu miejscowego w stosunku do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz stanowisk organów uzgadniających i opiniujących, zakresu stosowania władztwa planistycznego oraz standardów dokumentacji planistycznej.

Zdaniem sądu, plan zagospodarowania przestrzennego obszaru Monte Cassiono-Konopnickiej zawiera wszystkie składniki, obligatoryjnie wymagane przez art. 15 ust. 2 u.p.z.p. Nadto wskazany plan, spełnia także wynikające z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. wymagania, co do załączników planu.

Oceniając zarzuty skargi M. S. oraz M. S. sąd uznał zarzuty te za nieusprawiedliwione. Brak jest bowiem podstaw aby twierdzić, że regulacje zaskarżonego planu w zakresie zarzutów skargi, nie są zgodne z prawem i stanowią przekroczenie przysługującego Gminie władztwa planistycznego.

W pierwszej kolejności rozważenia wymaga poniesiony przez skarżących zarzut niezgodności uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa. Skarżący wskazywali, że rozwiązanie przyjęte w planie dla terenu oznaczonego symbolem U.8 narusza Studium albowiem dopuszczona zabudowa na wskazanym terenie nie nawiązuje – jak wymaga tego Studium – do zabudowy sąsiedniej i nie zapewnia prawidłowej obsługi komunikacyjnej i powiązania z układem komunikacyjnymi miasta. Nadto, skarżący zarzucili, że treść planu znacznie odbiega od ustaleń Studium dokonanych w dniu 9.07.2014 r.

Oceniając powyższe zarzuty, sąd uznał je za nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium.

Na wstępie należy zatem zwrócić uwagę, że miarodajny dla oceny kontrolowanego planu pod względem spełnienia przesłanki wynikającej z cytowanego wyżej przepisu (nienaruszania studium przez plan miejscowy) jest jedynie stan prawny (treść studium) obowiązujący w dacie uchwalania planu. Natomiast późniejsze tj. mające miejsce po uchwaleniu planu - zmiany studium, nie mogą rzutować na ocenę wskazanej przesłanki. Skoro bowiem w dacie uchwalania zaskarżonego planu (23.04.2014 r.) nie obowiązywała zmiana Studium przyjęta w dniu 9.07.2014 r., to zmiana ta nie może być odnoszona do oceny legalności uchwalonych planem rozwiązań. W tym więc zakresie zarzut skargi ocenić należy jako nieusprawiedliwiony.

W obowiązującym natomiast w dacie uchwalania zaskarżonego planu miejscowego Studium, teren o symbolu U.8 znajdował się w obszarze oznaczonym symbolem MU – tereny o przeważającej funkcji mieszkalno-usługowej i usługowej. Z powyższego już zatem wynikała dopuszczalność ustalenia usługowego przeznaczenia spornego terenu. Jednym z warunków i standardów jego wykorzystania było aby gabaryty i linia zabudowy dostosowana została do zabudowy sąsiedniej. Wbrew twierdzeniom strony skarżącej, iż planowany na działkach [...] i [...] budynek nie nawiązuje do zabudowy sąsiedniej wskazać należy, iż zgodnie z powszechnie znanym faktem, w bliskiej odległości terenu U.8. powstał budynek Centrum Kongresowego (ICE). Trafnie zatem wskazuje strona przeciwna, iż przewidziane planem parametry zabudowy terenu U.8. będą pozostawać w spójnej kompozycji z obiektem Centrum Kongresowego. Nadto zauważyć należy, iż analizowany teren U.8 położony jest w sąsiedztwie ważnego komunikacyjnego węzła - Ronda Grunwaldzkiego, co przy zapisach planu zawartych w par. 15, czyni całkowicie nieuzasadnionym zarzut braku należytej obsługi komunikacyjnej powyższego terenu oraz braku powiązania go z układem komunikacyjnym miasta. Oceniając natomiast kwestię intensywności zabudowy terenu U.8 należy wskazać, że treść studium określiła minimalną intensywność zabudowy mieszkaniowej i usługowej terenu MU na poziomie 1,2 jednocześnie dopuszczając określenie tego współczynnika w planach miejscowych za pomocą innych parametrów odpowiadających specyfice terenu. Uznać zatem należało, iż Studium pozostawiło lokalnemu prawodawcy swobodę do ustalenia omawianego parametru w planie miejscowym, na poziomie wynikającym z analizy specyfiki terenu objętego planem. W związku z powyższym, przy ocenie regulacji planu zawartej w par. 20 ust. 3 pkt 3 lit. c oraz 20 ust. 3 pkt 4 lit. b, a także 20 ust. 3 pkt 5 lit. e - należy mieć na uwadze, iż zgodnie z par. 3 kwestionowanego planu, aksjologią dla przyjętych w planie rozwiązań była konieczność rozwoju funkcji usługowych (pkt 4) oraz ustalenia funkcji usługowej ternu jako wiodącej (pkt 3).

Reasumując powyższe wskazać należy, że analiza kontrolowanego planu miejscowego i porównanie go z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa – prowadzi do wniosku, że w zakresie zarzutów skargi, plan dotyczący obszaru "Monte Cassino-Konopnickiej" – nie narusza ustaleń studium. Plan miejscowy uwzględnia kierunek zagospodarowania działek [...] i [...] określony w studium (przeważająca funkcja mieszkalno-usługowa i usługowa). Jednocześnie organ planistyczny, określając w kwestionowanym planie wartości w zakresie współczynnika zabudowy oraz wysokości obiektu, zdaniem sądu nie nadużył przysługującego władztwa planistycznego, albowiem ustalone parametry i wskaźniki zabudowy i zagospodarowania terenu, mieszczą się w granicach określonych w Studium, a nadto uwzględniają cele planu (par. 3 pkt 3 i 4).

Z przedstawioną problematyką związany jest zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP w zw. z art. 140 K.c. Skarżący dopatrywali się naruszenia wskazanych przepisów poprzez zróżnicowanie ich sytuacji prawnej względem sytuacji prawnej właściciela działek nr [...] i [...]. Wskazywali na dopuszczenie na wskazanych nieruchomościach możliwości zabudowy o wysokiej intensywności i funkcji usługowej.

Oceniając powyższy zarzut należy wskazać, że przeznaczenie nieruchomości skarżących (działki nr [...]) określone zostało w innym (tj. niezaskarżonym w tej sprawie) miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (dla obszaru Dębnik). Przeznaczenie zaś działek nr [...] i [...] jest pochodną analizowanych powyżej ustaleń studium. Przeprowadzona natomiast analiza wykazała, iż dopuszczone na terenie U.8 możliwości zagospodarowania znajdujących się tam działek, nie naruszają treści studium (art. 20 ust. 1 u.p.z.p.). Uznać zatem trzeba, że zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli różnych nieruchomości, podlegających reżimom różnych planów miejscowych – nie narusza art. 32 Konstytucji RP w zw. z art. 140 K.c. Sama bowiem kwestia kilkudziesięciometrowej odległości między spornymi nieruchomościami (działką nr [...]/, a działką nr [...] oraz [...]) nie uzasadniała sama w sobie, ustalania identycznych rozwiązań planistycznych dla wskazanych działek. Wniosek ten jest tym bardziej zasadny wobec akcentowanej wyżej zgodności przyjętych w zaskarżonym planie rozwiązań z obowiązującym studium.

Zarzut naruszenia par. 2 rozporządzenia Wojewody Małopolskiego z dnia 17.10.2006 r. nr 81/06 w sprawie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego skarżący uzasadniali tym, iż cele tego rozporządzenia nie zostały uwzględnione przy ustalaniu warunków zagospodarowania terenu oznaczonego w planie symbolem U.8. Skarżący nawiązali przy tym do konieczności ochrony wartości historycznych i kulturowych oraz realizacji społecznych celów ochrony poprzez racjonalną gospodarkę przestrzenną oraz hamowanie presji urbanizacyjnej. Zwrócili uwagę, iż teren U.8 znajduje się w otulinie parku krajobrazowego, zatem rada miasta Krakowa powinna przy ustalaniu treści planu wziąć pod uwagę interes publiczny w postaci ochrony tego obszaru przed dopuszczeniem nowej zabudowy. Oceniając ten zarzut sąd uznał, że nie zasługuje on na uwzględnienie. Sam bowiem fakt objęcia określonego terenu otuliną parku krajobrazowego nie uzasadnia absolutnie wyłączenia tego obszaru, jak domagają się tego skarżący, spod jakiejkolwiek zabudowy. Prowadziłoby to bowiem do paraliżu inwestycyjnego znacznej części miasta Krakowa (por. określone we wskazanym wyżej rozporządzeniu Wojewody Małopolskiego granice otuliny Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego). Ustawowo określony cel utworzenia otuliny (tj. zabezpieczenie formy ochrony przyrody przed zagrożeniami zewnętrznymi wynikającymi z działalności człowieka; art. 5 pkt 14, art. 16 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody) stanowi podstawę do formułowania ograniczeń w sferze wykonywania prawa własności względem nieruchomości położonych w otulinie. O tym zaś, czy określona zabudowa stwarzać może jakiekolwiek zagrożenia, w trakcie procedury planistycznej wypowiadają się kompetentne do tego organy administracji publicznej. W tej sprawie był to Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Krakowie. Organ ten uczestniczył w procesie uzgadniania rozwiązań przyjętych w planie miejscowym dla obszaru Monte Cassino-Konopnickiej i w charakterze dopuszczonej na terenie U.8 zabudowy, nie dostrzegł żadnego zagrożenia. Zauważyć także należy, iż powyższe stanowisko, podzielone zostało także przez właściwy organ ochrony zabytków.

Zdaniem sądu brak jest podstaw do twierdzenia, iż "szeroko rozumiany interes publiczny winien stać na przeszkodzie lokalizacji nowej zabudowy na terenie U.8". Stanowisko to jest wyłącznie subiektywnym spostrzeżeniem skarżących (por. niżej).

W zakresie zarzutów skargi dotyczących przekroczenia przez Radę Miasta Krakowa władztwa planistycznego, skarżący wskazali na możliwość wzrostu immisji na ich nieruchomość z budynku, który może powstać na działkach nr [...] i [...], a także zacienienie ich domu spowodowane powstaniem nowej zabudowy.

Dokonując oceny powyższego zarzutu, sąd podzielił stanowisko organu wyrażone w odpowiedzi na skargę, iż charakter wskazanych zagrożeń jest wyłącznie subiektywny, a nadto jedynie hipotetyczny. Powyższe, samo w sobie, nie może przesądzić o nieważności ustaleń planu miejscowego. Wskazać bowiem należy, iż stosowną ochronę przed podanymi przez skarżących zagrożeniami wynikającymi z faktu zabudowy działek [...] i [...], uzyskać oni mogą na etapie (ewentualnego) postępowania dotyczącego udzielenia pozwolenia na budowę dla przyszłego obiektu budowanego na terenie obszaru U.8 (por. art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego). Etap rozwiązań planistycznych jest bowiem przedwczesny aby zweryfikować podniesione przez skarżących zarzuty. Same zaś obawy skarżących przed wzrostem immisji kierowanych względem ich nieruchomości nie przemawiają za stwierdzeniem nieważności planu w oczekiwanej przez nich części. Zatem, ewentualne przyszłe następstwa potencjalnych inwestycji na tym terenie nie mogą stanowić podstawy stwierdzenia nieważności tej części uchwały.

Nie był także trafny zarzut dotyczący "wyeliminowania możliwości przewietrzania Starych Dębnik" w wyniku zabudowy terenu U.8. Zauważyć bowiem należy, iż kwestia nawietrzania miasta i regeneracji znajdującego się w nim powierza, a także stanu tego powietrza, jest uwarunkowana różnorakimi czynnikami, często niezależnymi od występującej zabudowy (por. np. str. 28 i nast. Analizy stanu aerosanitarnego Krakowa (...) autorstwa prof. dr hab. K. Błażejczyka; k. 102v i nast.). Istotnym uproszczeniem zagadnienia jest powiązanie faktu wybudowania budynku, z pogorszeniem stanu powietrza na terenie Starych Dębnik w Krakowie. Nadto zauważyć należy, iż w trakcie procedury planistycznej, zarzutów w powyższym zakresie nie zgłosiły organy administracji publicznej właściwe w kwestiach ochrony środowiska, w tym powietrza (Małopolski Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Krakowie oraz Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Krakowie).

Brak jest także podstaw do uznania, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru Monte Cassino-Konopnickiej narusza przepisy dotyczące ochrony zabytków. Sami skarżący nie wskazali przy tym, które przepisy powszechnie obowiązującego prawa, zaskarżony plan mógłby naruszyć. Sam tylko zaś fakt, iż teren U.8 jest położony w pobliżu obiektów wpisanych do gminnej ewidencji zabytków lub rejestru zabytków nie implikuje jeszcze zakazu zabudowy tego terenu, tym bardziej jeśli wziąć pod uwagę, że teren U.8 znajduje się poza historycznym centrum Miasta Krakowa. Nadto, zauważyć należy, iż celowość przyjętych w planie rozwiązań, w tym dotyczących np. granic wyznaczonej "strefy sąsiedztwa obiektów wpisanych do rejestru zabytków oraz ujętych w gminnej ewidencji zabytków" nie podlegają ocenie sądu w sprawie której przedmiotem jest uchwała dotycząca planu miejscowego. Sąd bowiem nie ocenia zasadności lub racjonalności i celowości przyjętych rozwiązań planistycznych. Dokonuje bowiem ich oceny wyłącznie, co do zgodności z prawem (legalności). Nie bez znaczenia dla przyjętej oceny jest także fakt, że podmiot (organ), który jest odpowiedzialny za ochronę zabytków (Wojewódzki Konserwator Zabytków w Krakowie) pozytywnie uzgodnił przedłożony projekt planu.

Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. dotyczącego braku zamieszczenia w zaskarżonym planie miejscowym regulacji określających warunki scalania nieruchomości objętych planem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie orzekającym w tej spawie, podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 19 czerwca 2012 r.; sygn. akt II OSK 814/12, iż przepis art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. należy rozumieć w ten sposób, iż określenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości jest obowiązkowe wówczas, gdy zachodzi taka potrzeba i konieczność. Nie jest to więc bezwzględny wymóg w zakresie treści planu, bowiem zawarcie regulacji planistycznych w powyższym zakresie uzależnione jest od "sytuacji faktycznej" danego obszaru. Analiza natomiast dokonana przez organ planistyczny (por. k. 31 i nast. akt II SA/Kr 1278/14) jednoznacznie świadczy o braku potrzeby określenia w planie szczegółowych warunków scalania i podziału nieruchomości objętych planem. Stwierdzić zatem należało, iż treść planu nie narusza art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności i rozważania, sąd oddalił skargę M. S. oraz M. S. uznając wszystkie podniesione zarzuty za nieusprawiedliwione. Podstawą prawną rozstrzygnięcia zawartego w pkt III sentencji wyroku jest art. 151 p.p.s.a.

Dokonując oceny skargi wniesionej przez K. G. oraz K. G., sąd uznał, iż skarga ta zasługuje na uwzględnienie, w zakresie w jakim podnosi zarzut naruszenia art. 6 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 u.p.z.p. oraz art. 140 K.c. – poprzez przekroczenie przysługującego Gminie władztwa planistycznego i nadmierne ograniczenie uprawnień skarżących związanych z ich prawem własności działki nr 73/2 obr. 11 Podgórze w Krakowie.

Oceniając na rysunku zaskarżonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego usytuowanie stanowiącej własność skarżących działki nr 73/2 względem zabudowy występującej na wszystkich działkach znajdujących się w wyznaczonym terenie U/MW.4, dostrzec można, że w południowo-wschodniej części działki skarżących nastąpiło wyraźne zawężenie terenu przeznaczonego pod zainwestowanie w stosunku do terenów zabudowy wyznaczonych dla sąsiednich działek. Tzw. "wewnętrzna linia zabudowy" faktycznie wykształcona przez zabudowę istniejącą na terenie U/MW.4 od strony terenu ZPm2 oraz ul. D. (terenu KDD.5) – na działce nr 73/2 - przesunięta została "w głąb", w stosunku do linii wyznaczonej przez istniejące budynki znajdujące się na sąsiednich działkach tego terenu. W ten sposób, na działce skarżących powstał "uskok", będący terenem wyłączonym spod zabudowy.

Zdaniem sądu, brak było podstaw do wskazanego ograniczenia prawa własności działki nr 73/2. Określenie bowiem w planie miejscowym inwestycyjnego przeznaczania konkretnego terenu, poprzez odwzorowanie aktualnego stanu jego zainwestowania (tj. zabudowy działek budynkami), a bez jednoczesnego uwzględnienia występujących relacji funkcjonalno-przestrzennych istniejących między nieruchomościami, stanowi o dowolności przyjętych rozwiązań planistycznych i ocenione musi zostać jako przekroczenie przez Gminę przysługującego jej władztwa planistycznego.

Wskazać bowiem należy, iż przeznaczenie południowo-wschodniej części działki skarżących pod tereny Zpm2 nastąpiło bez uwzględniania (nawiązania) w zapisach planu do wykształconej na terenie U/MW.4 "linii zabudowy". Wyłączenie zatem istotnej części działki nr 73/2 spod zabudowy, poprzez niesymetryczne - względem innych sąsiednich nieruchomości - wyznaczenie terenu przeznaczonego do zainwestowania, jest zdaniem sądu równoznaczne z naruszeniem przysługujących organowi planistycznemu uprawnień (władztwa planistycznego). Rozwiązanie to bowiem nie uwzględnia akcentowanych wyżej relacji przestrzennych, zastanych na ocenianym terenie.

Wobec powyższego, na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 147 par. 1 p.p.s.a. należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie obejmującym działkę nr 73/2 obr. 11 Podgórze w Krakowie. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a w zw. z art. 205 par. 2 p.p.s.a.

Jednocześnie sąd uznał, że pozostałe zarzuty skargi K. G. i K. G. nie zasługują na uwzględnienie. W szczególności jako nie znajdujące potwierdzenia w zgromadzonych w sprawie dokumentach uznać należy twierdzenie, że cały obszar działki nr 73/2 objęty był w studium oznaczeniem UC/UP. Wskazać należy, że twierdzeniu temu przeczy pozyskany do akt sprawy (k. 83 i 84 akt II SA/Kr 1278/14) dokument w postaci wyrysu mapy studium. Także jako nieznajdujący żadnego potwierdzenia w dostępnej sądowi dokumentacji planistycznej był zarzut dotyczący wadliwości mapy ewidencyjnej na której oparty został kwestionowany plan miejscowy. Odnośnie do zarzutu naruszenia par. 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – wskazać należy, iż legenda rysunku planu zawiera wszystkie elementy zaś skarżący utożsamia legendę do wyrysu fragmentu studium, z legendą do planu. Odnośnie zaś do zarzutu naruszenia procedury, poprzez brak zawiadomienia właściwych organów i instytucji o przystąpieniu do sporządzania planu, wskazać należy, iż przeprowadzona przez sąd kontrola procedury planistycznej (opisana wyżej) wykazała, że uchybienie powyższe nie miało miejsca. Zarzut dotyczący wadliwości opracowania ekofizjograficznego nie został przez skarżących w ogóle uzasadniony, zaś sąd nie stwierdził jakichkolwiek wadliwości tego dokumentu.