Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 stycznia 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędziowie sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia del. WSA Marek Leszczyński Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skarg kasacyjnych M. S. i M. S. oraz A. Spółka komandytowa z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 stycznia 2015 r. sygn. akt II SA/Kr 1278/14 w sprawie ze skarg M. S. i M. S., K. G. i K. G. oraz A. Spółka komandytowa z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 23 kwietnia 2014 r. nr CIII/1578/14 w przedmiocie miejscowego plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Monte Cassino – Konopnickiej" I. oddala skargi kasacyjne; II. zasądza od A. Spółka komandytowa z siedzibą w K. na rzecz Gminy Miejskiej Kraków kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego; III. zasądza od M. S. i M. S. solidarnie na rzecz Gminy Miejskiej Kraków kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt II SA/Kr 1278/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w sprawie dotyczącej skarg na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 23 kwietnia 2014 r., nr CIII/1578/14, w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Monte Cassino – Konopnickiej", w pkt I odrzucił skargę A. Spółka komandytowa w K., a w pkt II zwrócił tej Spółce wpis sądowy od skargi, w pkt III oddalił skargę M. S. i M. S., w pkt IV uwzględnił skargę K. G. i K. G. stwierdzając nieważność zaskarżonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie obejmującym działkę nr [...] w K.. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

M. S. i M. S.w swojej skardze na ww. uchwałę (zarejestrowanej pod sygn. akt II SA/Kr 1278/14) podnieśli zarzuty dotyczące naruszenia:

- art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego przez nieuprawnione zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli działek nr [...] i [...] (położonych w terenie planu oznaczonym symbolem U.8) oraz właścicieli działki nr [...] (która należy do skarżących). Zróżnicowanie polegać ma na preferencyjnym ustaleniu zasad zagospodarowani terenu U.8. (odnośnie do wysokości zabudowy, funkcji usługowej) względem oddalonej o kilkadziesiąt metrów od tego terenu nieruchomości stanowiącej własność skarżących, w sytuacji gdy nieruchomości te przylegają do tej samej drogi publicznej, znajdują się w podobnej odległości od obiektów zabytkowych;

- § 2 rozporządzenia Wojewody Małopolskiego z dnia 17 października 2006 r. w sprawie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego (Dz.Urz.Woj. Małopolskiego z 2006 r. Nr 654, poz. 3997) przez brak uwzględnienia tego przepisu przy ustalaniu warunków zagospodarowania terenu U.8. Zdaniem skarżących, dopuszczalny sposób zabudowy terenu U.8 nie uwzględnia zasad ochrony obszaru Parku i jego otuliny, w tym wartości historycznych i kulturowych oraz społecznych celów tej ochrony.

- art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), zwanej dalej "u.p.z.p.", w zw. z art. 140 i art. 144 K.c. przez uchwalenie planu, który nie respektuje ochrony prawa własności, gdyż umożliwia na ternie U.8 lokalizację obiektu generującego hałas przenikający na nieruchomości sąsiednie, wyłącza dostęp światła do budynku stanowiącego własność skarżących;

- art. 3 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 7 pkt 4 i art. 4 pkt 2 i 6 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami przez przekroczenie władztwa planistycznego i brak określenia w planie, że teren oznaczony symbolem U.8 jest terenem położonym w sąsiedztwie obiektów wpisanych do rejestru zabytków oraz ujętych w gminnej ewidencji zabytków. Zdaniem skarżących, odległość terenu U.8 od obiektów zabytkowych jest nieznaczna co powoduje, że możliwy do wybudowania na tym terenie obiekt nie musi nawiązywać do obiektów zabytkowych. To zaś narusza wymagania ochrony zabytków;

- art. 3 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. przez brak zapewnia dla terenu U.8. odpowiedniej obsługi komunikacyjnej. Skarżący wskazali, że obsługa ta nie jest możliwa ze względu na ograniczoną przepustowość ul. [...] i [...];

- art. 3 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 3 u.p.z.p. przez brak uwzględnienia dla terenu U.8. konieczności zachowania korytarzy przewietrzania Miasta K.. Skarżący zarzucili, że dopuszczona zabudowa zakłóci funkcjonowanie istniejącego na tym terenie korytarza powietrznego;

- art. 9 ust. 4 w zw. z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. przez uchwalenie planu niezgodnego ze studium, w tym zmienionym uchwałą z dnia 9 lipca 2014 r., nr CXII/1700/14;

- art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. przez brak określenia w treści uchwały o uchwaleniu zaskarżonego planu zagospodarowania przestrzennego szczegółowych warunków scalania nieruchomości objętych planem.

Ponadto skargi na ww. uchwałę wnieśli K. G. i K. G. (sygn. akt II SA/Kr 1279/14) oraz A. Spółka komandytowa w K. (sygn. akt II SA/Kr 1450/14). Z uwagi na zakres skarg kasacyjnych podlegających rozpoznaniu i treść podjętego przez Sąd I instancji rozstrzygnięcia w zaskarżonym wyroku, nie wymaga przedstawienia argumentacja merytoryczna tych stron w odniesieniu do zaskarżonej uchwały.

W odpowiedziach na skargi Gmina Miasta K. wniosła o oddalenie skarg M. S. i M. S. oraz K. G. i K. G., natomiast w odniesieniu do skargi A. Spółka komandytowa wniosła o jej odrzucenie jako wniesionej po terminie.

W piśmie z dnia 30 października 2014 r. skarżąca Spółka przedstawiła dodatkową argumentację.

W piśmie z dnia 5 stycznia 2015 r. M. S. i M. S. uzupełnili argumentację zawartą w swojej skardze.

W piśmie z dnia 19.12.2014 r. Prezydent Miasta K. podjął dalszą polemikę z przedstawionymi powyżej argumentami Spółki.

Na zasadzie art. 111 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", Sąd zarządził połączenie do sprawy II SA/Kr 1278/14, spraw o sygnaturze akt II SA/Kr 1279/14 oraz sygn. akt II SA/Kr 1450/14 – do łącznego ich rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt II SA/Kr 1278/14, w pkt I odrzucił skargę A. Spółka komandytowa w K., w pkt III oddalił skargę M. S. i M. S., w pkt IV w następstwie skargi K. G. i K. G. stwierdził nieważność zaskarżonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie obejmującym działkę nr [...] w K..

W odniesieniu do skargi ww. Spółki Sąd I instancji powołał się na treść art. 53 § 2 p.p.s.a. oraz zasadę prawną wynikającą z uchwały 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OPS 2/2007. Sąd wskazał, że wezwanie Rady Miasta K. do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wywołanego zaskarżonym planem, skarżąca Spółka skierowała w dniu 2 czerwca 2014 r. (k. 55v akt sprawy o sygn. II SA/Kr 1450/14). Zatem termin do wniesienia skargi upływał w dniu 1 sierpnia 2014 r. Natomiast, skarga wpłynęła do sądu w dniu 5 września 2014 r. (k. 37 akt wymienionej sprawy), co oznacza, że termin do wniesienia skargi przez ww. Spółkę nie został zachowany. Jednocześnie, nawet przyjmując, że pismo Prezydenta Miasta K. z dnia [...] czerwca 2014 r. stanowić może odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, to i tak skargę wniesioną przez skarżącą spółkę uznać należy za spóźnioną. Wymienione bowiem pismo Prezydenta Miasta K. Spółka odebrała w dniu 11 lipca 2014 r. (k. 54 akt). Zatem, termin do wniesienia skargi (doliczając 30 dni, o których stanowi art. 53 § 2 p.p.s.a) upływał w dniu 11 sierpnia 2014 r. Jak wyżej wskazano, skarga ww. Spółki wniesiona została do Sądu w dniu 5 września 2014 r., a więc po upływie terminu, przy uwzględnieniu, że pismo Prezydenta Miasta K. z dnia [...] czerwca 2014 r. było odpowiedzią organu na wezwanie, o którym mówi przepis art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia.

W odniesieniu do skargi M. S. i M. S. Sąd wskazał, że co prawda ich nieruchomość (działka nr [...] w K.) nie znajduje się na terenie objętym zaskarżonej uchwały; jednak z uwagi na niewielką odległość od terenu planu (działki nr [...] i [...]) gdzie przewiduje się przeznaczenie terenu pod zabudowę budynkiem usługowym o wysokości 22-24 m, a także dopuszcza zabudowę znacznej części tych działek. W efekcie powyższego, sąd uznał, że skarżący M. S. i M. S. dysponują legitymacją skargową w tej sprawie, co oznacza dopuszczalność merytorycznego zbadania ich skargi. Nie przesądza to jednak, że wniesiona przez tych skarżących skarga zawiera, w kontekście przedstawionych wyżej rozważań, usprawiedliwione podstawy.

Sąd, powołując się na treść art. 3 ust. 1 u.p.z.p., wskazał, że jego kontrola w niniejszej sprawie, jako kontrola legalności, ogranicza się do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej. W tym zakresie Sąd I instancji nie dopatrzył się aby zaskarżona uchwała została pojęta z istotnym naruszeniem trybu i zasad procedury planistycznej (art. 28 ust. 1 u.p.z.p.). Między innymi Sąd wskazał, że w trakcie trwającej procedury planistycznej zainteresowane strony mogły składać uwagi do projektu uchwały. Z uwagi na wprowadzane zmiany do projektu zaskarżonej uchwały w tej sprawie trzykrotnie umożliwiono zainteresowanym stronom zgłaszanie uwag do projektu. Za każdym razem uwagi te były rozpoznawane. Sąd wskazał, że nastąpiło to odpowiednio zarządzeniami Prezydenta Miasta K. z 28 czerwca 2013 r., 14 listopada 2013 r. i 2 kwietnia 2014 r. Każdorazowo rozpatrzenie uwag nastąpiło po przeprowadzeniu publicznej dyskusji. W odniesieniu zaś do zasad sporządzania planu miejscowego, Sąd wskazał, że zasady te dotyczą merytorycznej treści planu, a więc obejmują badanie jego zawartości, kwestii braku naruszenia treści planu miejscowego w stosunku do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz stanowisk organów uzgadniających i opiniujących, zakresu stosowania władztwa planistycznego oraz standardów dokumentacji planistycznej.

Zdaniem Sądu, zaskarżona uchwała zawiera wszystkie składniki, obligatoryjnie wymagane przez art. 15 ust. 2 u.p.z.p. Nadto wskazany plan, spełnia także wynikające z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. wymagania, co do załączników planu.

Sąd, oceniając zarzuty skargi M. S. oraz M. S., uznał je za nieusprawiedliwione. Brak jest bowiem podstaw aby twierdzić, że regulacje zaskarżonego planu w zakresie zarzutów skargi, nie są zgodne z prawem i stanowią przekroczenie przysługującego Gminie władztwa planistycznego.

Nie można bowiem stwierdzić, że zaskarżona uchwała jest niezgodna ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K. pod względem nawiązania do zabudowy sąsiedniej, intensywności zabudowy i obsługi komunikacyjnej. Studium na tym terenie przewiduje funkcję mieszkalno-usługową i usługową ("MU"), ustalenia planu nawiązują też do zabudowy sąsiedniej, tj. Centrum Kongresowego (ICE), znajduje się także w pobliży ważnego węzła komunikacyjnego – Ronda Grunwaldzkiego; w studium szeroko wskazano na realizację współczynnika intensywności zabudowy. W związku z tym, przy ocenie regulacji planu zawartej w par. 20 ust. 3 pkt 3 lit. c oraz 20 ust. 3 pkt 4 lit. b, a także 20 ust. 3 pkt 5 lit. e, w ocenie Sądu, należy mieć na uwadze, że zgodnie z § 3 kwestionowanego planu, aksjologią dla przyjętych w planie rozwiązań była konieczność rozwoju funkcji usługowych (pkt 4) oraz ustalenia funkcji usługowej ternu jako wiodącej (pkt 3). analiza kontrolowanego planu miejscowego i porównanie go z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K. – prowadzi do wniosku, że w zakresie zarzutów skargi, plan dotyczący obszaru "Monte Cassino – Konopnickiej" – nie narusza ustaleń studium. Plan miejscowy uwzględnia kierunek zagospodarowania działek [...] i [...] określony w studium (przeważająca funkcja mieszkalno-usługowa i usługowa). Jednocześnie organ planistyczny, określając w kwestionowanym planie wartości w zakresie współczynnika zabudowy oraz wysokości obiektu, zdaniem sądu nie nadużył przysługującego władztwa planistycznego, albowiem ustalone parametry i wskaźniki zabudowy i zagospodarowania terenu, mieszczą się w granicach określonych w Studium, a nadto uwzględniają cele planu (§ 3 pkt 3 i 4).

Brak też jest podstaw do uwzględnienia zarzutów dotyczących naruszenia prawa własności (art. 32 Konstytucji RP i art. 140 K.c.). Nieruchomość skarżących (działka nr [...]) objęta jest ustaleniami innego planu (dla obszaru D.), zaś działek nr [...] i [...] jest pochodną analizowanych powyżej ustaleń studium. Przeprowadzona natomiast analiza wykazała, że dopuszczone na terenie U.8 możliwości zagospodarowania znajdujących się tam działek, nie naruszają treści studium (art. 20 ust. 1 u.p.z.p.). Uznać zatem trzeba, że zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli różnych nieruchomości, podlegających reżimom różnych planów miejscowych – nie narusza art. 32 Konstytucji RP w zw. z art. 140 K.c. Sama bowiem kwestia kilkudziesięciometrowej odległości między spornymi nieruchomościami (działką nr [...]), a działką nr [...] oraz [...]) nie uzasadniała sama w sobie, ustalania identycznych rozwiązań planistycznych dla wskazanych działek. Wniosek ten jest tym bardziej zasadny wobec akcentowanej wyżej zgodności przyjętych w zaskarżonym planie rozwiązań z obowiązującym studium.

Odnośnie zarzutu dotyczącego naruszenia § 2 rozporządzenia Wojewody Małopolskiego z dnia 17 października 2006 r., nr 81/06, w sprawie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego Sąd wskazał, że sam fakt objęcia określonego terenu otuliną parku krajobrazowego nie uzasadnia absolutnie wyłączenia tego obszaru, jak domagają się tego skarżący, spod jakiejkolwiek zabudowy. Ponadto właściwy organu uzgadniający w tym zakresie nie dostrzegł żadnego zagrożenia. Powyższe stanowisko podzielone zostało także przez właściwy organ ochrony zabytków.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do twierdzenia, że "szeroko rozumiany interes publiczny winien stać na przeszkodzie lokalizacji nowej zabudowy na terenie U.8". Stanowisko to jest wyłącznie subiektywnym spostrzeżeniem skarżących.

W zakresie zarzutów skargi dotyczących przekroczenia przez Radę Miasta Krakowa władztwa planistycznego, skarżący wskazali na możliwość wzrostu immisji na ich nieruchomość z budynku, który może powstać na działkach nr [...] i [...], a także zacienienie ich domu spowodowane powstaniem nowej zabudowy. Argumentacja skarżących w tym zakresie subiektywna i hipotetyczna. Określona ochrona praw w tym zakresie może dopiero nastąpić na etapie udzielenia pozwolenia na budowę (art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego). Etap rozwiązań planistycznych jest bowiem przedwczesny aby zweryfikować podniesione przez skarżących zarzuty. Same zaś obawy skarżących przed wzrostem immisji kierowanych względem ich nieruchomości nie przemawiają za stwierdzeniem nieważności planu w oczekiwanej przez nich części. Zatem, ewentualne przyszłe następstwa potencjalnych inwestycji na tym terenie nie mogą stanowić podstawy stwierdzenia nieważności tej części uchwały.

Jako nietrafny Sąd ocenił też zarzut dotyczący przewietrzania S. Nawietrznie miasta i jakość powietrza jest uwarunkowana różnorakimi czynnikami, często niezależnymi od występującej zabudowy (por. np. str. 28 i nast. Analizy stanu aerosanitarnego Krakowa (...) autorstwa prof. dr hab. K. Błażejczyka; k. 102v i nast.). Istotnym uproszczeniem zagadnienia jest powiązanie faktu wybudowania budynku, z pogorszeniem stanu powietrza na terenie S. w K.. Nadto zauważyć należy, że w trakcie procedury planistycznej, zarzutów w powyższym zakresie nie zgłosiły organy administracji publicznej właściwe w kwestiach ochrony środowiska, w tym powietrza (Małopolski Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Krakowie oraz Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Krakowie).

Brak jest także podstaw do uznania, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru Monte Cassino – Konopnickiej narusza przepisy dotyczące ochrony zabytków. Sami skarżący nie wskazali przy tym, które przepisy powszechnie obowiązującego prawa, zaskarżony plan mógłby naruszyć. Sam tylko zaś fakt, że teren U.8 jest położony w pobliżu obiektów wpisanych do gminnej ewidencji zabytków lub rejestru zabytków nie implikuje jeszcze zakazu zabudowy tego terenu, tym bardziej jeśli wziąć pod uwagę, że teren U.8 znajduje się poza historycznym centrum Miasta Krakowa. Nadto, zauważyć należy, że celowość przyjętych w planie rozwiązań, w tym dotyczących np. granic wyznaczonej "strefy sąsiedztwa obiektów wpisanych do rejestru zabytków oraz ujętych w gminnej ewidencji zabytków" nie podlegają ocenie sądu w sprawie której przedmiotem jest uchwała dotycząca planu miejscowego. Sąd bowiem nie ocenia zasadności lub racjonalności i celowości przyjętych rozwiązań planistycznych. Dokonuje bowiem ich oceny wyłącznie, co do zgodności z prawem (legalności). Nie bez znaczenia dla przyjętej oceny jest także fakt, że podmiot (organ), który jest odpowiedzialny za ochronę zabytków (Wojewódzki Konserwator Zabytków w Krakowie) pozytywnie uzgodnił przedłożony projekt planu.

Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. dotyczącego braku zamieszczenia w zaskarżonym planie miejscowym regulacji określających warunki scalania nieruchomości objętych planem, Sąd I instancji w składzie orzekającym w tej spawie, podzielił pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 czerwca 2012 r., sygn. akt II OSK 814/12, że przepis art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. należy rozumieć w ten sposób, że określenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości jest obowiązkowe wówczas, gdy zachodzi taka potrzeba i konieczność. Nie jest to więc bezwzględny wymóg w zakresie treści planu, bowiem zawarcie regulacji planistycznych w powyższym zakresie uzależnione jest od "sytuacji faktycznej" danego obszaru. Analiza natomiast dokonana przez organ planistyczny (por. k. 31 i nast. akt II SA/Kr 1278/14) jednoznacznie świadczy o braku potrzeby określenia w planie szczegółowych warunków scalania i podziału nieruchomości objętych planem. Treść planu nie narusza zatem art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności i rozważania, Sąd oddalił skargę M. S. oraz M. S., na podstawie art. 151 p.p.s.a., uznając wszystkie podniesione zarzuty za nieusprawiedliwione.

Dokonując oceny skargi wniesionej przez K. G. oraz K. G., Sąd uznał, że skarga ta zasługuje na uwzględnienie, w zakresie w jakim podnosi zarzut naruszenia art. 6 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 u.p.z.p. oraz art. 140 K.c. przez przekroczenie przysługującego Gminie władztwa planistycznego i nadmierne ograniczenie uprawnień skarżących związanych z ich prawem własności działki nr [...] w K..

Skargi kasacyjne od powyższego wyroku opartą na przesłankach z art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. złożyli M. S. i M. S. oraz A. Spółka komandytowa w K., a także Gmina Miejska Kraków.

M. S. i M. S. w swojej skardze kasacyjnej wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części, tj. co do jego pkt III, oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji; a także zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi M. S. i M. S. zarzucili naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

- art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. przez oddalenie skargi w miejsce jej uwzględnienia i stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w całości, w sytuacji gdy Rada Miasta Krakowa w sposób, istotny naruszyła procedurę planistyczną przez brak poddania ocenie i głosowaniu uwag jakie zostały złożone do projektu zaskarżonej uchwały w trakcie trwania procedury planistycznej, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż gdyby przedmiotowe naruszenie zostało przez Sąd I instancji uwzględnione zaskarżona uchwała zostałaby wyeliminowana z porządku prawnego;

- art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. przez oddalenie skargi w miejsce jej uwzględnienia i stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały co najmniej w części dotyczącej ustaleń dla obszaru U.8, w sytuacji gdy zaskarżona uchwała narusza ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego uchwalonego uchwałą nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r. w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa w brzmieniu na dzień podjęcia zaskarżonej w niniejszej sprawie uchwały, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż gdyby przedmiotowe naruszenie zostało przez Sąd I instancji uwzględnione zaskarżona uchwała zostałaby wyeliminowana z porządku prawnego.

Ponadto ww. skarżący zarzucili naruszenie prawa materialnego, tj. art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 140 K.c. przez błędną wykładnię ww. przepisów i w konsekwencji przedmiotowej błędnej wykładni nieprawidłowe przyjęcie, że nie narusza ww. norm zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli różnych nieruchomości, położonych w bezpośrednim sąsiedztwie, lecz wskutek nieuzasadnionych – zdaniem skarżących – działań organu podlegających reżimom różnych planów miejscowych, w sytuacji gdy prawidłowe rozumienie ww. norm powinno prowadzić do wniosku, że naruszeniem zasady równości wobec prawa jest nieuzasadnione zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli różnych nieruchomości, położonych w bezpośrednim sąsiedztwie, objętych – wskutek nieuzasadnionych działań organu – różnymi miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego, a to tym bardziej, w sytuacji gdy brak jest podstaw faktycznych i prawnych do wprowadzenia zróżnicowania sytuacji prawnej ww. podmiotów.

A. Spółka komandytowa w K. w swojej skardze kasacyjnej wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt I i II oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi ww. Spółka zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 53 § 2 w zw. z art. 52 § 3 i 4 p.p.s.a. przez przyjęcie ich za podstawę rozstrzygnięcia i uznanie skargi za wniesioną po terminie, pomimo wyłączenia stosowania tych przepisów przez art. 102a ustawy o samorządzie gminnym.

W razie uwzględnienia ww. zarzutu ww. Spółka wskazała dodatkowo na zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania i prawa materialnego, tj. art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 20 ust. 1 u.p.z.p.; art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1 oraz 20 ust. 1 u.p.z.p.; art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 u.p.z.p.; art. 21 w zw. z art. 64 Konstytucji RP.

W odpowiedziach na skargi kasacyjne Gmina Miejska Kraków wniosła o ich oddalenie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

K. G. i K. G. w odpowiedzi na skargę kasacyjną Gminy Miejskiej Kraków wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z 23 kwietnia 2015 r. pełnomocnik Gminy Miejskiej Kraków – radca prawny K. K. cofnęła skargę kasacyjną w całości.

Postanowieniem z dnia 12 maja 2015 r., sygn. akt II OSK 1093/15, Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie ze skargi kasacyjnej Gminy Miejskiej Kraków.

Z tych względów na obecnym etapie postępowania przez Naczelnym Sądem Administracyjnym rozpoznaniu podlegały skargi kasacyjne M. S. i M. S. oraz A. Spółka komandytowa w K..

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skargi kasacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skarg kasacyjnych z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał takiej kontroli zaskarżonego wyroku jedynie w zakresie wyznaczonym podstawami obu skarg kasacyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie za niezasadne uznał zarzuty obu skarg kasacyjnych.

W odniesieniu do skargi kasacyjnej M. S. i K. S. sformułowane w niej zarzuty dotyczą trzech kwestii, a mianowicie rozpoznania uwag zgłoszonych do projektu planu, zgodności planu ze studium oraz zróżnicowania sytuacji prawnej właścicieli różnych nieruchomości, położonych w bezpośrednim sąsiedztwie.

Wbrew stanowisku strony skarżącej kasacyjnie Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że w zakresie procedury planistycznej w ramach, której były w tej sprawie zgłaszane uwagi do projektu planu nie można dopatrzeć się istotnego naruszenia trybu sporządzania planu miejscowego. Argumentacja skargi kasacyjnej nie może prowadzić do podważenia dokonanej przez Sąd I instancji oceny, ponieważ prezentowane w skardze kasacyjnej stanowisko w tym zakresie jest wewnętrznie sprzeczne, ponieważ wskazuje z jednej strony na całkowite zaniechanie głosowania nad zgłoszonymi uwagami; z drugiej zaś – że do zaskarżonej uchwały został dołączony załącznik listy zgłoszonych uwag, co, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie orzekającym w tej sprawie, jednak świadczy o tym, że doszło do głosowania, które swoim zakresem obejmowało także zgłoszone uwagi. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. plan miejscowy uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu. A więc co istotne sam przepis przewiduje, co wymaga podkreślenia, że – tak jak w tej sprawie – możliwe jest jednoczesne uchwalenie planu i rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag. Jest to można by rzec "typowa sytuacja" gdy na etapie głosowania nad planem rada gminy nie uwzględnia tak jak w tej sprawie żadnej z uwag, które znalazły się w załączniku do uchwały dot. planu miejscowego. Taki sposób podjęcia rozstrzygnięcia o zgłoszonych uwagach przez radę gminy nie powoduje naruszenia trybu sporządza planu, tym bardziej, że z tego załącznika wynika wprost, że Rada Miasta Krakowa poszczególnych uwag nie uwzględniła, zawierając też każdorazowo w odniesieniu do każdej z uwag informacje i wyjaśnienia dotyczące rozpatrzenia każdej z uwag. Taka okoliczność oznacza, że także każdy z radnych miał możliwość zapoznania się z takimi uwagami i sposobem ich rozstrzygnięcia. Jeżeli radny nie zgłosił w trakcie sesji rady gminy żądania aby uwagi objąć odrębnym głosowaniem i doszło do głosowania nad uwagami jednocześnie z uchwalaniem planu miejscowego to taki sposób głosowania nad nieuwzględnionymi uwagami nie stanowi naruszenia prawa, uzasadniającego wyeliminowanie z obrotu prawnego uchwałę (por. wyrok NSA z 31 maja 2016 r., II OSK 738/15). Oczywiście na podstawie art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nie zawsze takie działanie rady gminy będzie mogło być uznane za prawidłowe, a mianowicie jednoczesne uchwalenie planu i rozpatrzenie uwag nie może nastąpić w sytuacji, gdy uwagi miałyby zostać uwzględnione, a projekt planu, który jest przedmiotem głosowania nie zawiera odpowiednich zmian w tym zakresie, lub gdy z przeprowadzonej procedury planistycznej wynika, że radnym nie mogła być znana treść zgłoszonych uwag lub motywy w oparciu o jakie doszło do ich rozpatrzenia (por. Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne, Komentarz pod redakcją prof. Z. Niewiadomskiego, 8. wydanie, C.H.BECK, Warszawa 2015, s. 205-206). W tym miejscu wskazania wymaga, że przywołane w skardze kasacyjnej orzecznictwo sądowoadministracyjne (por. wyroki NSA o sygn. akt II OSK 1989/11 i II OSK 2587/10) nawiązuje właśnie to ewentualnych wątpliwości przy wykładni i zastosowaniu art. 20 ust. 1 u.p.z.p. – jak powinna wyglądać procedura przy uwzględnieniu uwag. W tej zaś sprawie taki problem nie zaistniał, bo uwag nie uwzględniono oraz brak jest podstaw do stwierdzenia, że radni Miasta Krakowa przy głosowaniu nad uchwaleniem planu nie posiadali wiedzy w przedmiocie zgłoszonych uwag. Ponadto to, że uwagi do projektu planu objęto jednym głosowaniem nie oznacza, że rozpatrzenie tych uwag w tej sprawie nie miało charakteru indywidualnego. Każda bowiem z uwag została wyszczególniona, co do każdej z nich przedstawiono stanowisko Rady Miasta Krakowa, a także w odniesieniu do każdej z uwag zawarto motywy jakimi kierowała się Rada rozstrzygając o tych uwagach. Nie można w tym zakresie uznać, że pojęta uchwała nie miała charakteru indywidualnego w odniesieniu do każdej z uwag. To, że uchwała dotyczyła wielu uwag nie zmienia ogólnego indywidualnego jej charakteru. Nie głosowano w tej sprawie bowiem tylko nad listą uwag, ale przede wszystkim nad motywami i sposobem ich rozstrzygnięcia. Wynika z tego, że treść zaskarżonej uchwały dostatecznie indywidualizuje każdą z uwag. Ponadto należy mieć na względzie, że z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nie wynika wprost, że każda uwaga do projektu planu powinna być rozpatrywana oddzielnie, a zgodnie z art. 17 pkt 14 u.p.z.p. organ wykonawczy gminy przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag. Dlatego w okolicznościach tej sprawy na zaaprobowanie zasługuje pogląd prawny prezentowany w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym nie negując celowości indywidualnego głosowania nad każdą nieuwzględnioną uwagą, wobec braku precyzji w formułowaniu przez ustawodawcę podejmowanych przez organ uchwałodawczy czynności, to jednak przyjąć należy, że rozpatrzenie uwag może nastąpić w jednym głosowaniu nad uchwaleniem projektu samego planu (por. wyroki NSA: z 17 czerwca 2016 r., II OSK 3099/14; z 6 listopada 2013 r., II OSK 437/13; z 31 maja 2012 r., II OSK 1405/12, z 22 września 2011 r., II OSK 1317/11; i inne). Taki sposób głosowania nad nieuwzględnionymi uwagami nie może stanowić o istotnym naruszeniu prawa w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały. Zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 20 ust. 1 u.p.z.p., tj. wskazywanej niezgodności planu miejscowego ze studium w zakresie parametrów nowej zabudowy i obsługi komunikacyjnej. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że plan nie narusza ustaleń studium. W skardze kasacyjnej pomija się to jaki charakter posiada studium wynikający z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. Przepis ten w brzmieniu obowiązującym od 21 października 2010 r. (tj. od wejścia w życie art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – Dz. U. Nr 130, poz. 871) zmniejsza stopień związania postanowień planu z ustaleniami studium. Nie chodzi o to by plan dokładnie powielał/odzwierciedlał ustalenia studium, lecz o to by tych ustaleń nie naruszał w świetle treści studium. Poza tym w tym zakresie aby skutecznie zakwestionować postanowienia planu wymagane jest wykazane, że owa niezgodność istotnie narusza zasady sporządzania planu miejscowego lub istotnie narusza tryb jego sporządzania. (art. 28 ust. 1 u.p.z.p.). Odnośnie parametrów zabudowy i obsługi komunikacyjnej studium właśnie z uwagi na swój ogólny charakter, jako akt polityki przestrzennej Miasta Krakowa posługuje się pojęciami nieostrymi, a mianowicie "dostosowania do zabudowy sąsiedniej" i "zapewnienia prawidłowej obsługi komunikacyjnej i powiązania z układem komunikacyjnym miasta". W tym zakresie Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że przeznaczenie w planie terenu "U.8" jako usługowego nie narusza ustaleń studium, które na tym terenie przewiduje główną funkcję – zabudowę mieszkalną, mieszkalno-usługową i usługową ("MU"). Ponadto nie można też uznać aby podnoszona argumentacja dotycząca braku "dostosowania" do sąsiedniej zabudowy podlegała uwzględnieniu. Chodzi bowiem nie tylko o uwzględnienie sposobu zagospodarowania przy ulicy Kilińskiego, ale także to jakie zagospodarowanie terenu występuje w pobliżu Ronda Grunwaldzkiego i ulicy Monte Cassino, gdzie znajduje się Centrum Kongresowe. Chodzi o uwzględnienie określonego terenu jako całości, co nie może w tej sprawie, z uwagi na lokalizację terenu U.8, oznaczać, że sąsiednią zabudowę stanowi tylko ta znajdująca się na ulicy Kilińskiego. Teren U.8 znajduje się przede wszystkim pomiędzy ulicami Jana Kilińskiego, Monte Cassino i Marii Konopnickiej, a nie tylko przy ul. Kilińskiego gdzie występuje zasadniczo inny rodzaj zabudowy. Jednak w tej sprawie nie tyle chodziło tylko o dostosowanie do zabudowy występującej na ul. Kilińskiego, ile o dostosowanie nowej zabudowy jaka występuje w ogólność w pobliżu terenu U.8, a więc także po drugiej stronie ul. Monte Cassino. Wynika to też z tego, że zasadniczo zaskarżony plan miejscowy nie dotyczy zagospodarowania przestrzennego przy ul. Kilińskiego lecz dotyczy obszaru Monte Cassino – Konopnickiej. Taki też zakres planu determinuje rozwiązania komunikacyjne dla tego terenu, w tym o symbolu U.8. Zaskarżony plan nie przewiduje dla tego terenu rozwiązań komunikacyjnych ulicą Kilińskiego, która w innym planie miejscowym ma oznaczenie drogi dojazdowej o symbolu "10.KDD". Teren o symbolu U.8 znajduje się zaś w bezpośredniej bliskości dużego węzła komunikacyjnego miasta Krakowa, tj. Ronda Grunwaldzkiego oraz ulic Monte Cassino i Konopnickiej. Zgodnie z zaskarżoną uchwałą (§ 15 ust. 1 pkt 1) podstawowy układ komunikacyjny stanowi droga publiczna klasy zbiorczej wraz z istniejącą linią tramwajową KDZ+T – istniejąca ulica Monte Cassino, o przekroju dwujezdniowym wraz z linią tramwajową, na kierunku wschód-zachód. Ponadto zaskarżona uchwała w § 15 ust. 1 pkt 5 precyzuje jak ma być zorganizowana komunikacja zbiorowa. Nie wynika z postanowień planu aby ta komunikacja miała być poprowadzona przez ul. Kilińskiego.

Nie można też dopatrzeć się aby w wyniku uchwalenia zaskarżonego planu miałoby dojść do nieuprawnionego różnicowania sytuacji prawnej właścicieli nieruchomości znajdujących się po obu stronach ul. Kilińskiego. Określona spójność w tym zakresie wynika ze studium, które na terenie MU (miedzy innymi przy ul. Kilińskiego) wprowadza zróżnicowanie funkcji jako dopuszczalnej zabudowy mieszkalnej, mieszkalno-usługowej i usługowej. Poza tym kwestia nieproporcjonalności zakazów i nakazów w odniesieniu do nieruchomości skarżących nie mieści się w granicach niniejszej sprawy, ponieważ nieruchomość skarżących znajduje się na terenie objętym innym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszaru D.. W ramach tego zarzutu cała argumentacja opiera się na wykazaniu zróżnicowania dwóch różnych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i dotyczących różnych obszarów, tj. "D." i "Monte Cassino – Konopnickiej". Ponadto owe zróżnicowanie jest co do zasady pożądane przy tworzeniu obszarów w ramach zagospodarowania przestrzennego. Jedną z podstawowych zasad planowania przestrzennego jest uwzględnienie zróżnicowanego rozwoju (art. 1 ust. 1 u.p.z.p.), a więc jak najlepsze wykorzystanie potencjału określonego terenu. Nie jest to zatem sama w sobie argumentacja, która mogłaby prowadzić do stwierdzenia, że plan narusza czyjekolwiek prawo własności. W tym zakresie wymagane jest bowiem wykazanie jaki konkretnie ma wpływ uchwalony plan na zakres przysługującego właścicielowi nieruchomości prawa własności – jakie ten plan w tym zakresie wprowadza prawne ograniczenia. W tej zaś sprawie strona skarżąca kasacyjnie nie wykazała jak postanowienia planu dotyczącego obszaru "Monte Cassino – Konopnickiej" będą ograniczały zakres przysługującego skarżącym prawa własności do działki nr [...]. Wskazano wyłącznie na występujące różnice w dwóch ww. planach, co jedynie można przyjąć jako już powszechnie znany fakt. Zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 140 K.c. nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Odnośnie skargi kasacyjnej A. Spółka komandytowa w K. wskazania wymaga, że nie są kwestionowane ustalenia stanu faktycznego w zakresie tego w jakich okolicznościach została wniesiona skarga do Sądu Administracyjnego. Skarżąca kasacyjnie ww. Spółka w tym zakresie kwestionuje wykładnię obowiązujących przepisów prawa jakoby w terminie 62 dni od wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa można było wnieść skutecznie skargę do sądu administracyjnego w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Skarżąca Spółka, formułując swój zarzut i jego uzasadnienie w ww. zakresie, nie uwzględnia argumentacji Sądu I instancji, która odnosi się do uchwały NSA o sygn. akt II OPS 2/2207, która tą kwestię wyjaśnia i porządkuje. Zgodnie z tą uchwałą, która zapadła w związku z istniejących rozbieżnictwem w orzecznictwie, obowiązującą zasadą prawną jest, że "1. Przepis art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ma zastosowanie do skargi wnoszonej do sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.); 2. Skarga na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym jest wniesiona po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, także wówczas, gdy skargę wniesiono w terminie 60 dni od dnia wezwania przed upływem terminu do załatwienia wezwania (art. 35 § 3 K.p.a. w związku z art. 101 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym), jeżeli organ nie uwzględnił wezwania". Ponadto Spółka, argumentując swoje stanowisko, powołała się na pogląd prawny zawarty w wyroku NSA o sygn. akt II OSK 276/06, który był przedmiotem oceny w ww. uchwale NSA. Nie wykazano zatem aby istniał aktualnie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym innym pogląd prawny niż wynikający z ww. uchwały NSA. Nie istnieją zatem w okolicznościach tej sprawy uzasadnione racje, które miałyby ewentualnie przemawiać za przyjęciem innego stanowiska niż w ww. uchwale NSA. Skoro art. 53 § 2 p.p.s.a. ma zastosowanie w sprawie uchwał dotyczących miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, to wbrew stanowisku skarżącej Spółki wniesienie skargi, w sytuacji gdy organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, następuje najpóźniej w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Wniesienie skargi w 62 dniu od wskazywanego wyżej zdarzenia oznacza, że skarga została wniesiona po terminie. Dlatego Sąd I instancji prawidłowo ocenił terminowość skargi ww. Spółki, jako wniesionej po terminie, w odniesieniu do dwóch terminów wynikających z art. 53 § 2 p.p.s.a. Jak niewadliwie wskazał Sąd I instancji skarżąca Spółka wniosła skargę nie tylko z uchybieniem 60-dniowego terminu, ale nawet przyjmując, że pismo Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 30 czerwca 2014 r. stanowić mogło odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, to i tak skargę wniesioną przez skarżącą Spółkę uznać należało za spóźnioną. Oznacza to, że Sąd I instancji prawidłowo zastosował art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. i w pkt I zaskarżonego wyroku odrzucił skargę ww. Spółki, co też uprawniało Sąd I instancji do zastosowania art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. i zwrócenia Spółce wpisu sądowego w pkt II ww. wyroku. Zarzut skargi kasacyjnej ww. Spółki dotyczący naruszenia art. 53 § 2 w zw. z art. 52 § 3 i 4 p.p.s.a. nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Nieterminowe zaś wniesienie skargi przez skarżącą Spółkę zamyka sądowoadministracyjną drogę do merytorycznego rozpoznania jej zarzutów dotyczących legalności planu miejscowego, w tym tych sformułowanych w skardze kasacyjnej. Na obecnym etapie postępowania skarżąca Spółka w ramach posiadanego interesu prawnego mogła wyłącznie kwestionować ocenę Sądu I instancji w zakresie terminowości wniesionej przez nią skargi. Dlatego pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej sformułowane przez skarżącą Spółkę dotyczące naruszenia art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 20 ust. 1 u.p.z.p.; art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 u.p.z.p.; art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 u.p.z.p.; art. 21 w zw. z art. 64 Konstytucji RP nie podlegały merytorycznemu rozpoznaniu przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Z tych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił obie skargi kasacyjne. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 w zw. z art. 202 p.p.s.a.