Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Sobocha (sprawozdawca), Sędziowie asesor WSA Piotr Dębkowski, sędzia WSA Jacek Kaute, Protokolant referent stażysta Agata Szczepanik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi S. Z. i R. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2013 r. oddala skargę

Prezydent W. (zwany dalej "Prezydentem W.") decyzją z [...] listopada 2014r. ustalił S.Z. i R.Z. (zwani dalej "Skarżącymi") zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości na 2013 r. w wysokości 42 zł, przyjmując do opodatkowania lokal mieszkalny o pow. 55,80 m2 i grunty pozostałe o pow. 10,37 m2 nieruchomości położonej w W. przy ul. [...].

Pełnomocnik Skarżących w odwołaniu z 5 grudnia 2014r. wniósł o uchylenie ww. decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż doręczono ją na adres ww. nieruchomości, w której podatnicy nie przebywali i nie wskazywali tego adresu do przesyłania korespondencji. Z decyzji nie wynika, czy w sprawie wszczęto postępowanie podatkowe, bo Skarżącym nie doręczono postanowienie o wszczęciu postępowania. Dodatkowo organ przed wydaniem decyzji nie prowadził postępowania, a Skarżący nie otrzymali zawiadomienia o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego na podstawie art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm.; dalej "O.p."). Decyzja nie spełnia też wymogów z art. 210 § 4 O.p. i jest całkowicie niezrozumiała, a także w żaden sposób nie można jej skontrolować pod kątem prowadzonego postępowania dowodowego i zweryfikować wyliczeń organu.

Skarżący w piśmie z 22 lutego 2016r. podnieśli, iż w aktach organu podatkowego nie zgromadzono wypisu z rejestru gruntów ww. nieruchomości, więc podatek ustalono w sposób dowolny i uniemożliwiający weryfikację ww. decyzji. Prezydent W. nieprawidłowo obliczył też udział w gruncie i powierzchnię lokalu mieszkalnego. Nieuprawnione były też twierdzenia organu, że doszło do zastępczego doręczenia decyzji, gdy podatnicy nie przebywali pod ww. adresem.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (zwane dalej "SKO") decyzją z [...] lutego 2016r. utrzymało w mocy ww. decyzję Prezydenta W.

Zdaniem SKO doszło do prawidłowego wszczęcia – postanowieniem z 28 sierpnia 2014r. postępowania podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości za II-XII 2013 r. i I-XII 2014 r. i wezwanie strony do złożenia w terminie 14 dni zeznania podatkowego na druku IN-12 wraz z dokumentami dotyczącymi ww. nieruchomości. Skarżący stosownie do art. 21 § 1 O.p. nie złożyli w odpowiednim terminie ww. informacji. Przesyłkę zawierającą ww. postanowienie z 28 sierpnia 2014r. awizowano dwukrotnie: 3 i 11 września 2014r. i wróciła z adnotacją "zwrot nie podjęto w terminie". Prezydent W. 7 października 2014 r. wyznaczył Skarżącym 7-dniowy termin do wypowiedzenia się w zakresie zebranego materiału dowodowego sprawy i również ta przesyłka po dwukrotnej awizacji 13 i 21 października 2014r. wróciła z adnotacją "zwrot nie podjęto w terminie".

SKO, po powtórnej analizie materiału dowodowego sprawy, za prawidłowe uznało dokonanie przez Prezydenta W. wymiaru podatku od nieruchomości, biorąc pod uwagę dane zawarte w akcie notarialnym z 21 stycznia 2013 r. Rep. A nr [...], jak również w wypisie z rejestru gruntów i budynków, kartotece budynków i rejestrze lokali. Według SKO prawidłowo przyjęto jako podstawę opodatkowania lokalu mieszkalnego powierzchnię 55,80 m2 i gruntów pozostałych - powierzchni 10,37 m2 (jako iloczyn wielkości udziału, tj. 285/10000 i powierzchni działki nr 22 -. 364 m2). Prezydent W. prawidłowo zastosował też stawki podatku określone w § 1 uchwały Rady Miasta st. Warszawy z 8 listopada 2012r., Nr XLVI/1237/2012 w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości na 2013r. (Dz. Urz. Woj. Mazow. z 2012 r., poz. 7856).

SKO, odnosząc się do zarzutu przesłania korespondencji na adres nieruchomości, w której podatnicy nie przebywają i tym samym niedoręczenia postanowienia o wszczęciu z urzędu postępowania z 28 sierpnia 2014 r., jak również postanowienia z 7 października 2014 r., zauważyło, że w ww. akcie notarialnym z 21 stycznia 2013 r. jako adres do korespondencji (§ 12 pkt 2), figuruje adres [...], który - jak ustalił organ - jest tożsamy z adresem figurującym w systemie ewidencji ludności. Dlatego Prezydent W. wszelką korespondencję wysłał na ww. adres, nie dysponując przy tym innym adresem. Ponadto przesyłkę zawierającą m.in. decyzję Prezydenta W. wysłaną na adres: [...] Skarżący odebrali osobiście 26 listopada 2014 r. Tym samym postanowienia Prezydenta W. z 28 sierpnia 2014 r. i 7 października 2014 r. zostały prawidłowo doręczone w sposób zastępczy.

Zdaniem SKO bezzasadny był zarzut Skarżących, że "w aktach organu podatkowego nie zgromadzono wypisu z rejestru gruntów (...) i nie potwierdza się zarzut zawarty w odwołaniach, że podatek ustalono w sposób dowolny, uniemożlwiający weryfikację zaskarżonych decyzji przez organ odwoławczy". Prezydent W. pismem z 12 stycznia 2015 r. uzupełnił materiał dowodowy na etapie postępowania odwoławczego i przesłał oryginały wypisów z rejestru gruntów i budynków, kartoteki budynków i rejestru lokali.

W skardze z 21 kwietnia 2016 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżący wnieśli o uchylenie ww. decyzji SKO i Prezydenta W. oraz zasądzenie kosztów postępowania i łączne rozpoznawanie spraw dotyczących podatku od nieruchomości za 2013 r. i 2014 r., z uwagi na ich tożsamość podmiotową i przedmiotową. Skarga została uzupełniona 31 maja 2017 r. na rozprawie przed WSA w Warszawie o wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji SKO z uwagi na rażące naruszenie prawa przez niezapewnienie Skarżącym udziału w sprawie.

W uzasadnieniu Skarżący za wadliwe i wydane przedwcześnie uznali decyzje organu pierwszej, jak i drugiej instancji. Decyzja Prezydenta W. nie zawierała bowiem uzasadnienia i istotnych faktów i dowodów, które przeprowadzono w postępowaniu podatkowym. SKO przyjęło więc bliżej nieokreślony stan faktyczny nieznajdujący uzasadnienia w treści decyzji Prezydenta W.

W sprawie nie wszczęto też postępowania podatkowego, bo Skarżący nie otrzymali postanowienia o jego wszczęciu, a jest to niezbędne w świetle art. 165 § 4 O.p. Skarżący nie otrzymali także zawiadomienia o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Dodatkowo decyzja Prezydenta W. nie odwołuje się do tych okoliczności, jak również do innych faktów, które organ uznał za udowodnione w postepowaniu, jak też i dowodów, na których oparł swoje ustalenia i wyliczenia, co narusza art. 121 § 1 O.p., gdyż strona nie mogła zająć stanowiska w sprawie i brać aktywnego udziału w postępowaniu. Również SKO na podstawie ww. uzasadnienia decyzji Prezydenta W., które nie zawierało treści z ww. przepisów nie mogło zweryfikować ustaleń organu pierwszej instancji. Brak właściwego uzasadnienia decyzji Prezydenta W. narusza też art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 O.p. i art. 124 O.p. i nie pozwala stronie zapoznać się z motywami, którymi kierował się organ.

Skarżący podkreślili też, że Prezydent W. w dacie wydania decyzji nie dysponował danymi z ewidencji gruntów i budynków, gdyż wypis nosi odległą datę, po wydaniu decyzji pierwszej instancji. Nie mógł więc wydać decyzji na podstawie danych, które dostarczono już po wydaniu decyzji.

SKO w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie i podtrzymało stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

SKO pismem z 10 kwietnia 2014r. - w nawiązaniu do wezwania Przewodniczącego III Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 marca 2017r. – przesłało kserokopie decyzji Prezydenta W. z [...] listopada 2014r. i odwołanie od tej decyzji oraz pełnomocnictwo udzielone przez Skarżących synowi. Wyjaśniło ponadto, że nie dysponuje kserokopią akt administracyjnych organu pierwszej instancji, gdyż przekazało je do WSA w Warszawie przy pismach z 20 maja 2016r.

SKO za pośrednictwem faksu, celem uzupełnienia akt sprawy, przesłało do WSA w Warszawie 30 maja 2017 r. kserokopie postanowienia Prezydenta W. z 28 sierpnia 2014r. o wszczęciu z urzędu postępowań w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za II-XII 2013r. i I-XII 2014r. dotyczące ww. nieruchomości wraz z kserokopiami dowodów doręczenia ww. postępowania stronom. Dodatkowo SKO 31 maja 2017 r. o godz. 810 nadesłało do WSA w Warszawie kserokopie ww. postanowienia i dowodów jego doręczenia.

Radca prawny A.K. - ustanowiony na rozprawie przed WSA w Warszawie 31 maja 2017r. (pełnomocnictwo wpisane do protokołu) przedłożył do akt sprawy zawiadomienie Prezydenta W. z 17 czerwca 2016 r., z którego wynika, że w ewidencji gruntów i budynków wprowadzono zmiany dotyczące ww. nieruchomości Skarżących, wskazując jego powierzchnię – 50,70 m2 i wyjaśniono, że ta powierzchnia jest rozbieżna z powierzchnią dotychczas ujawnioną w ewidencji gruntów i budynków i w księdze wieczystej – 55,80 m2. Podstawę zmian danych stanowiły: rzut lokalu na tle kondygnacji budynku [...] i wniosek Skarżących.

Sąd na rozprawie 31 maja 2017 r. postanowił dopuścić dowód z ww. dokumentu - zawiadomienia Prezydenta W. z 17 czerwca 2016r., stosownie do treści art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2016r., poz. 718, zwana dalej: "P.p.s.a.").

Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 1659/16, uchylił zaskarżoną decyzję.

Zdaniem Sądu w sprawie zaszły podstawy do wyeliminowania zaskarżonej decyzji przede wszystkim z uwagi na naruszenie przez Kolegium przepisów prawa procesowego wskazanych w skardze w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd zauważył, że na podstawie akt sprawy, które zostały przesłane do Sądu, nie można uznać, że materiał dowodowy sprawy jest zupełny i wypełnia przesłanki z art. 187 § 1 i art. 122 Ordynacji podatkowej. W sprawie nie można też stwierdzić, czy doszło do pełnej realizacji zasady prawdy obiektywnej, gdyż przesłane do Sądu akta administracyjne nie zostały ponumerowane, a więc nie można uznać, że wszystkie dokumenty zostały przesłane. Świadczą o tym pisma kierowane przez Kolegium do Sądu.

WSA w Warszawie podał, że Kolegium - w odpowiedzi na wezwanie Przewodniczącego Wydziału III WSA w Warszawie - w piśmie z dnia 10 kwietnia 2014 r. wyjaśniło, że nie dysponuje kserokopią akt administracyjnych organu pierwszej instancji, gdyż przekazało je do WSA w Warszawie przy pismach z dnia 20 maja 2016 r., przesyłając jednocześnie kserokopię decyzji Prezydenta z dnia [...] listopada 2014 r. i odwołanie od tej decyzji oraz pełnomocnictwo udzielone przez Skarżących synowi. Natomiast faksem z dnia 30 maja 2017 r., a następnie przed rozprawą w dniu 31 maja 2017 r., o godz. 8.10, złożyło do Sądu kserokopie postanowienia Prezydenta z dnia 28 sierpnia 2014 r. o wszczęciu z urzędu postępowań podatkowych w sprawie wraz z kserokopiami dowodów doręczenia tych postanowień stronom. Żadnej z tych kserokopii nie poświadczono za zgodność z oryginałem, więc nieweryfikowalne są informacje zawarte w kserokopiach dokumentów, szczególnie gdy skarżący podnoszą, że nie doszło do wszczęcia postępowania podatkowego w sprawie.

Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że w aktach administracyjnych nie ma również aktu notarialnego z dnia 21 stycznia 2013 r. Rep. A nr [...], na który powoływał się organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazując podstawę do wymiaru podatku od nieruchomości skarżącym.

WSA w Warszawie wskazał, że w aktach administracyjnych sprawy znajduje się wypis z rejestru gruntów i budynków wystawiony 17 grudnia 2014 r. Tę samą datę nosi również wypis z kartoteki budynków. Natomiast Prezydent wydał swoją decyzję w dniu [...] listopada 2014 r. Zdaniem Sądu, nie sposób zatem uznać, że organ pierwszej instancji dysponował i brał pod uwagę dane, które wynikają z ww. ewidencji przy wydawaniu ww. decyzji. Okoliczności tej nie potwierdza też uzasadnienie decyzji Prezydenta, w której wskazano jedynie powierzchnię, stawkę i kwotę podatku, bez odwołania się do danych z ewidencji gruntów i budynków oraz innych okoliczności, które organ uznał za udowodnione i na których oparł swoje ustalenia i wyliczenia.

W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji uznał za zasadne zarzuty skargi dotyczące naruszenia przez Kolegium art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej w kontekście zasady dwuinstancyjności postępowania (art. 127 Ordynacji podatkowej) przez zaakceptowanie decyzji organu pierwszej instancji, która naruszała przepisy art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 oraz art. 124 tej ustawy, przy jednoczesnym braku wykazania, że organ pierwszej instancji wydając swoją decyzję dysponował danymi, które pozwalały na ustalenie prawidłowej wysokości podatku od nieruchomości.

Zdaniem Sądu, niewystarczające i nieprawidłowe, w świetle zasady prawdy obiektywnej (art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej) było załączenie jedynie do akt postępowania odwoławczego, już po wniesieniu odwołania, ww. ewidencji, które nosiły daty późniejsze niż data wydania decyzji przez organ pierwszej instancji – w sytuacji, gdy w aktach administracyjnych nie ma aktu notarialnego dotyczącego ww. nieruchomości, który potwierdzałby powierzchnię nieruchomości, której Skarżący są właścicielami. Trudno na tej podstawie zweryfikować prawidłowość ustaleń zawartych w zaskarżonej decyzji organu odwoławczego.

Na podstawie akt administracyjnych, WSA w Warszawie nie stwierdził natomiast, aby w toku postępowania odwoławczego doszło do rażącego naruszenia prawa przez niezapewnienie Skarżącym udziału w sprawie. Sąd wskazał, że skarżący złożyli do Kolegium pismo, w którym wypowiedzieli się do zebranego materiału dowodowego, uznając go za niekompletny i wskazując na inne nieprawidłowości postępowania przed organem pierwszej instancji. Tym samym, postulat stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji Sąd uznał za niezasadny.

Skargę kasacyjną od ww. wyroku wywiodło Kolegium, reprezentowane przez pełnomocnika - radcę prawnego W.B., wnosząc o uchylenie go w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, w obu przypadkach o zasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) - dalej: "P.p.s.a.", zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 133 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. poprzez rozpoznanie sprawy w warunkach niekompletnych akt pomimo przedstawienia Sądowi przez Kolegium akt administracyjnych w komplecie, które najprawdopodobniej zostały przez Sąd częściowo zawieruszone i w konsekwencji niezasadne wydanie wyroku uchylającego decyzję organu drugiej instancji w warunkach błędnego przeświadczenia, że decyzja Kolegium została podjęta z naruszeniem art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej z powodu braku w aktach sprawy m.in. postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego w sprawie wraz z dowodem na jego doręczenie i aktu notarialnego dotyczącego nabycia opodatkowanej nieruchomości, podczas gdy akta sprawy, jakimi Sąd dysponował w dniu wydania wyroku, zawierały kserokopie ww. dokumentów, których wartość i moc dowodowa winna ulec merytorycznej ocenie na tle całokształtu zebranego przez organ materiału dowodowego, zaś sam akt notarialny nie miał znaczenia dla oceny prawidłowości dokonania przez organy podatkowe wymiaru zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości;

2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. poprzez niezasadne uchylenie decyzji Kolegium w warunkach błędnego uznania, że przedłożenie przez Kolegium do akt sprawy kserokopii dokumentów m.in. w postaci postanowienia Prezydenta z dnia 28 sierpnia 2014 r. o wszczęciu postępowania podatkowego wraz z dowodami na jego doręczenie stronom powoduje, że informacje w tych dokumentach są nieweryfikowalne, podczas gdy kserokopie ww. dokumentów mogą stanowić dowody w sprawie w rozumieniu art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej i które winny ulec merytorycznej ocenie przez Sąd na tle całokształtu zebranego przez organ materiału dowodowego;

3) art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. poprzez brak wykazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego przedstawienie przez Kolegium kserokopii dokumentów opisanych w zarzucie nr 1 i 2 miało istotny wpływ na wynik sprawy, jeżeli Sąd zapoznał się ze znajdującymi się w aktach sprawy kserokopiami tych dokumentów, a które to kserokopie nie uniemożliwiały odczytania zawartych w nich treści, dat sporządzenia dokumentów albo podmiotu, który je wytworzył, a także co do których nie istniała wątpliwość co do tożsamości treści uwidocznionej na kserokopii dokumentów z treścią widniejącą na ich oryginałach;

4) art. 133 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w związku z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2016 r. poz. 1629 ze zm.) - dalej: "Prawo geodezyjne i kartograficzne", poprzez wydanie wyroku uchylającego decyzję Kolegium w warunkach naruszenia przez organ art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej z powodu załączenia do akt wypisów ewidencji gruntów i budynków dotyczących przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości z późniejszymi datami niż data wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, podczas gdy załączone do akt sprawy wypisy z ewidencji gruntów i budynków obrazowały aktualne i niezmieniane (do dnia ich wydania) dane ujawnione w tych ewidencjach i winny być brane pod uwagę w procesie wymiaru zobowiązania podatkowego, jeśli nie został przeprowadzony dowód kwestionujący prawdziwość tych danych, względnie same dane nie zostały zmienione;

5) art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. poprzez brak wykazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na jakiej podstawie Sąd uznał, że dane ujawnione w ewidencji gruntów i budynków (kartotece lokali), a dotyczące opodatkowanej nieruchomości w dacie wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, tj. [...] listopada 2014 r., mogły być lub były inne niż w dacie sporządzenia wypisów z tej ewidencji, tj. 17 grudnia 2014 r., w sytuacji, gdy brak jest w tym zakresie jakichkolwiek dowodów, zaś organ pierwszej instancji dysponował ciągłym (również w dacie wydania decyzji) podglądem tych danych, do których ma stały dostęp.

S.Z. i R.Z., reprezentowani przez pełnomocnika - radcę prawnego A.K., w odpowiedzi na skargę kasacyjną wnieśli o jej oddalenie w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego, wedle norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 5 listopada 2019 r., sygn. akt II FSK 3704/17, uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Sąd wskazał, że podstawową kwestią dla uznania, że zaskarżony wyrok narusza przepisy postępowania w stopniu mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.), miało przerzucenie na organ podatkowy negatywnych skutków prawnych związanych z brakiem dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co było skutkiem zaginięcia części akt administracyjnych. Zaginięcie tych akt było winą Sądu i to Sąd winien podjąć działania pozwalające na rozstrzygnięciu sprawy w oparciu o materiał będący w jego dyspozycji i nadesłane przez organ kserokopie utraconych dokumentów, przy wykorzystaniu możliwości, jakie stwarza art. 106 § 3 P.p.s.a. W zaistniałej sytuacji, zdaniem NSA, nie można obciążać organu skutkami niefrasobliwości Sądu, uchylając zaskarżoną decyzję z powodu niepełnego zebrania materiału dowodowego przez organy podatkowe.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że WSA w Warszawie wydał wyrok, pomimo że dysponował jedynie częścią akt i nie podjął niezbędnej w okolicznościach sprawy próby skonfrontowania prawidłowości ustalenia przez organy podatkowe podstawy opodatkowania pomimo dysponowania kserokopiami części dokumentów i możliwością pozyskania innych zagubionych przez siebie dowodów, w tym - uznanego przez siebie samego za istotny dla rozstrzygnięcia sprawy - aktu notarialnego z dnia 21 stycznia 2013 r. Rep. [...]. Tym samym, zdaniem NSA, Sąd ten naruszył art. 133 § 1 P.p.s.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Dokument ten mógł bezspornie rozwiać wątpliwości WSA w Warszawie odnośnie do powierzchni spornej nieruchomości, skoro Sąd ten nie uznał za miarodajny i wiążący w sprawie wypis z rejestru gruntów i budynków oraz z kartoteki budynków (obydwa dokumenty z dnia 17 grudnia 2014 r.).

W kontekście wątpliwości WSA w Warszawie w odniesieniu do powierzchni przedmiotowej nieruchomości wykazanej w ewidencji gruntów i nieruchomości NSA za zasadny uznał także zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit c) P.p.s.a. Sąd pierwszej instancji nie ujawnił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na jakiej podstawie uznał, że dane ujawnione w ewidencji na dzień 17 grudnia 2014 r. mogły być inne niż w dacie wydania przez organ pierwszej instancji decyzji z dnia [...] listopada 2014 r., pomimo że zarówno z ewidencji gruntów i budynków, jak i z oświadczenia Skarżącego o treści opisanego wyżej aktu notarialnego złożonego do protokołu rozprawy sądowej z dnia 31 maja 2017 r., wynika powierzchnia 55,8 m². Dopiero z zawiadomienia Prezydenta z dnia 17 czerwca 2016 r. wynika, że istnieje rozbieżność pomiędzy dokumentacją architektoniczną a danymi w ewidencji gruntów i budynków i w księdze wieczystej. Pismo to potwierdza zatem, że podstawa opodatkowania oparta była o zgodne zapisy w akcie notarialnym, księdze wieczystej i - co najważniejsze - w ewidencji gruntów i budynków.

Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny za zasadny uznał kolejny zarzut skargi kasacyjnej, tj. naruszenie art. 133 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego. W myśl tego ostatniego przepisu, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. NSA wyjaśnił, że w orzecznictwie sądów administracyjnych dość powszechnie przyjmowany jest pogląd, w świetle którego, stosownie do przywołanej regulacji, organ podatkowy nie może samodzielnie dokonywać klasyfikacji funkcji nieruchomości, lecz powinien odwołać się do odpowiednich zapisów ewidencji gruntów i budynków (por. m.in. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 27 kwietnia 2009 r. sygn. akt II FPS 1/09, ONSAiWSA 2009/5/88). Oznacza to, że - co do zasady – o sposobie kwalifikacji gruntu (budynku), dla celów podatkowych w podatku od nieruchomości decyduje nie tyle sposób rzeczywistego wykorzystania nieruchomości, ile jej funkcje (przeznaczenie) wskazane w ewidencji gruntów i budynków.

Sąd uznał również za zasadny zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, niezasadne bowiem było obciążenie organu podatkowego skutkami procesowymi nieweryfikowalności informacji zawartych w kserokopiach dowodów dotyczących wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia spornego podatku od nieruchomości. Skoro organ nie dysponował - z winy Sądu - oryginałami dokumentów, nie mógł poświadczyć za zgodność ich kserokopii jako zgodnych z oryginałem. Niemniej kserokopie te mogły stanowić dowód w sprawie z mocy art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej nakazującym dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po ponownym rozpoznaniu sprawy, zważył, co następuje.

Na wstępie rozważań nad zgodnością z prawem zaskarżonej decyzji w pierwszej kolejności należy wskazać, że niniejsza sprawa była przedmiotem wyrokowania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyniku złożonej przez SKO skargi kasacyjnej, wyrokiem z dnia 5 listopada 2019 r. uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania temu Sądowi.

W związku z powyższym, w rozpatrywanej przez Sąd orzekający sprawie zachodzi sytuacja przewidziana w art. 190 zdanie pierwsze P.p.s.a., zgodnie z którym sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Powołany wyżej przepis w sposób jednoznaczny wyznacza kierunek postępowania sądu pierwszej instancji, który nie posiada już na tym etapie postępowania sądowoadministracyjnego swobody w zakresie wykładni prawa, jak również nie może odstąpić od wskazań co do dalszego postępowania, zawartych w wyroku Sądu wyższej instancji.

Możliwość odstąpienia od zawartej w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładni prawa może nastąpić jedynie w sytuacjach wyjątkowych w szczególności, jeżeli stan faktyczny sprawy ustalony w wyniku ponownego jej rozpoznania uległ tak zasadniczej zmianie, że do nowo ustalonego stanu faktycznego należy stosować przepisy prawa odmienne od wyjaśnionych przez Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok SN z dnia 9 lipca 1998 r., sygn. akt I PKN 226/98, OSNAP 1999, Nr 15, poz. 486), jak również w przypadku, gdy przy niezmienionym stanie faktycznym sprawy, po wydaniu orzeczenia przez Naczelny Sąd Administracyjny, zmienił się stan prawny (tak: H. Knysiak - Molczyk (w:) H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska, T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis 2005).

Odnosząc przedstawione rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie stwierdził zaistnienia przesłanek umożliwiających odstąpienie od oceny prawnej wyrażonej w wyżej przywołanym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Oznacza to, że dalsze rozważania na temat legalności zaskarżonego aktu muszą być prowadzone w oparciu o stanowisko Sądu wyższej instancji.

W takim stanie rzeczy należy wskazać, że w niniejszej sprawie ponownie przedmiotem sporu jest opodatkowanie podatkiem od nieruchomości na 2013 r. w wysokości 42 zł lokalu mieszkalnego oraz kwestia doręczeń postanowienia o wszczęciu postępowania oraz zawiadomienia o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego.

Skarżący stoją na stanowisku, że postępowanie w przedmiocie ustalenia zobowiązania nie zostało wszczęte, bowiem nie otrzymali oni postanowienia w tym zakresie, ponadto organ w dacie wydania decyzji I instancji nie dysponował odpisem z ewidencji gruntów i budynków. Dodatkowo na rozprawie pełnomocnik skarżących podniósł, że decyzja organu I instancji nie została wydana przez uprawniony organ, bowiem nie podpisał jej Prezydent Warszawy, czy Burmistrz.

Odnosząc się do kwestii opodatkowania lokalu mieszkalnego, wskazać trzeba, że jak stanowi art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, podstawowym kryterium decydującym o zaliczeniu nieruchomości jako przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, rolnym czy też leśnym jest jego klasyfikacja w ewidencji gruntów i budynków Zgodnie z tym przepisem "podstawę wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków". To na podstawie danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków organ podatkowy wymierza odpowiedni podatek i tymi danymi jest związany. Stanowisko to pozostaje w zgodzie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym przyjmuje się, że dane wynikające z ewidencji - w szczególności w przypadku wymiaru podatku od nieruchomości - mają dla organu podatkowego charakter wiążący i nie mogą być przezeń samodzielnie korygowane w ramach postępowania podatkowego, bez zmiany tych wpisów w ewidencji gruntów (por. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 27 kwietnia 2009 r. sygn. akt II FPS 1/09). Co prawda, od zasady tej istnieją wyjątki - wskazane w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2013 r. sygn. akt II FPS 2/13 - jednakże okoliczności takie w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły.

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 15 lipca 2014 r. o sygn. akt II FSK 2565/12 (publ. w CBOSA), zawarte w tej ewidencji dane można podzielić na dwie kategorie. Pierwszą z nich tworzą dane bezwzględnie wiążące organ podatkowy (ich zmiana może mieć miejsce tylko w stosownym trybie administracyjnym, a organy podatkowe nie mają możliwości ich samodzielnego korygowania). Do kategorii tej zaliczyć można dane ewidencyjne dotyczące przeznaczenia, funkcji, obszaru i granic działek gruntu, a także rodzaju zabudowy i powierzchni użytkowej położonych na tych gruntach budynków. Drugą kategorię stanowią dane o względnej mocy wiążącej, tj. takie, których zgodność z rzeczywistym stanem prawnym lub faktycznym może być w pewnych - niejako wyjątkowych - sytuacjach przy wymiarze podatku weryfikowana, przy zastosowaniu dopuszczalnych instrumentów proceduralnych. Może to mieć miejsce m.in. w sytuacji, gdy dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków pozostają w sprzeczności z danymi zamieszczonymi w innych rejestrach publicznych, których pierwszeństwo (przed danymi ewidencyjnymi) wynika z regulujących ich prowadzenie bezwzględnie obowiązujących przepisów, lub też w przypadku, gdy posłużenie się wyłącznie danymi ewidencyjnymi musiałoby się wiązać z pominięciem przepisów zawartych w ustawie podatkowej, mających wpływ na wymiar podatku (np. możliwe do zastosowania symbole ewidencyjne nie przewidują oznaczenia dla pewnych przedmiotów opodatkowania, wymienionych wprost w ustawie podatkowej). W takiej sytuacji organ podatkowy zobligowany jest do pominięcia informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków, sprzecznych z prawnie wiążącymi danymi innego rejestru publicznego lub tych danych ewidencyjnych, które wykluczają zastosowanie regulacji zawartych w ustawie podatkowej, mających znaczenie dla wymiaru podatku (por. uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2013 r., sygn. akt II FPS 2/13; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 sierpnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1930/12 publ. w CBOSA; zob. również S. Bogucki, K. Winiarski, Zakres związania danymi z ewidencji gruntów i budynków w sprawach wymiaru podatków lokalnych, "Przegląd Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych" 2015, nr 2, s. 11-19). Skoro jednak wypis z ewidencji gruntów i budynków stanowi dowód z dokumentu urzędowego, przeciwdowodem pozwalającym organom podatkowym ustalić wymiar podatku w oparciu o dane inne niż wynikające z tej ewidencji, powinien być również dokument (por. B. Pahl, glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1581/12, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2017 r. sygn. akt II FSK 1600/17, publ. w CBOSA).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że stosownie do zaleceń NSA, Sąd podjął działania pozwalające na rozstrzygnięcie sprawy w oparciu o materiał będący w jego dyspozycji i nadesłane przez organ kserokopie utraconych dokumentów, przy wykorzystaniu możliwości, jakie stwarza art. 106 § 3 P.p.s.a. W odpowiedzi na wezwanie Sądu organ odwoławczy nadesłał kserokopie: aktu notarialnego z 21 stycznia 2013 r. rep. A [...], zwrotnych potwierdzeń odbioru decyzji I instancji oraz wypisu z ewidencji gruntów i budynków.

Dokonując weryfikacji danych ujawnionych w ewidencji na dzień 17 grudnia 2014 r., Sąd stwierdza, że nie były one inne niż w dacie wydania przez organ pierwszej instancji decyzji z dnia [...] listopada 2014 r., bowiem zarówno z ewidencji gruntów i budynków, jak i treści aktu notarialnego 21 stycznia 2013 r. rep. A [...], wynika powierzchnia 55,8 m². Dopiero z zawiadomienia Prezydenta z dnia 17 czerwca 2016 r. wynika, że istnieje rozbieżność pomiędzy dokumentacją architektoniczną a danymi w ewidencji gruntów i budynków i w księdze wieczystej. Pismo to potwierdza zatem, że podstawa opodatkowania oparta była o zgodne zapisy w akcie notarialnym, księdze wieczystej i - co najważniejsze - w ewidencji gruntów i budynków.

Zamiana w zakresie powierzchni spornej nieruchomości została dokonana przez skarżących dopiero w 2016 r., a zatem nie może być podstawą wymiaru zobowiązań za 2013 r. Z przedstawionych dokumentów nie wynika aby właściwy dla dokonania zmian w ewidencji organ administracji (Starosta) uchylił zapisy obowiązujące w 2013 r. Z dokumentacji tej wynika, że zmiana zgłoszona przez stronę ujawniona została 17 czerwca 2016 r., co może mieć przełożenie na wymiar zobowiązań podatkowych za 2016 r., a nie zaś 2013 r.

Z zapisów ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne wynika, że do zadań starosty związanych z prowadzeniem ewidencji należy utrzymanie operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, a więc w zgodności z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi.

W orzecznictwie sądowym zwraca się uwagę na fakt, że starosta jako przedstawiciel Skarbu Państwa odpowiada za aktualność danych w ewidencji, przy czym wszelkie zmiany powinny być dokonane na podstawie danych udokumentowanych. Natomiast powinność wynikająca z art. 22 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne zapewnia aktualność tych danych, które powinny odzwierciedlać stan rzeczywisty oraz eliminuje możliwość dokonywania tych zmian z datą wsteczną (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 14 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Łd 24/12, opublikowane w CBOSA). Starosta zmian takich dokonuje na wniosek bądź z urzędu. Zmian w stanie prawnym zapisanym w ewidencji gruntów dokonuje się tylko na podstawie prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, innych aktów normatywnych, a także materiałów zasobu, wpisów w innych rejestrach publicznych oraz dokumentacji architektoniczno-budowlanej przechowywanej przez organy administracji architektoniczno-budowlanej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 maja 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 301/07). Natomiast aktualizacja operatu ewidencyjnego, zgodnie z § 45 rozporządzenia, następuje poprzez wprowadzanie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych. Obowiązek zgłaszania właściwemu staroście zmian danych objętych ewidencją gruntów i budynków spoczywa na właścicielach (art. 20 ust. 2 pkt 1 prawo geodezyjne i kartograficzne). O dokonanych zmianach w danych ewidencyjnych starosta zawiadamia właściwe podmioty (§ 49 rozporządzenia), a w wypadku zmian danych mających znaczenie dla wymiaru podatków: od nieruchomości, rolnego i leśnego są to organy podatkowe.

Odnosząc się do zarzutu, że organ podatkowy w dacie wydawania decyzji nie dysponował odpisem z ewidencji gruntów i budynków, bowiem w aktach podatkowych znajdował się wypis z takiej ewidencji z odległą datą po wydaniu decyzji, Sąd przyznaje, że niewątpliwie decyzja organu I instancji wydana została [...] listopada 2014 r., natomiast załączony na etapie postępowania odwoławczego wypis pochodzi z 17 grudnia 2014 r. Niewątpliwie dokument ten wygenerowany został już po wydaniu decyzji przez Prezydenta, nie można jednak tracić z pola widzenia, że dane ujawnione w ewidencji gruntów i budynków (kartotece lokali), a dotyczące opodatkowanej nieruchomości w dacie wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, tj. [...] listopada 2014 r., mogły być lub były inne niż w dacie sporządzenia wypisów z tej ewidencji, tj. 17 grudnia 2014 r., w sytuacji, gdy brak jest w tym zakresie jakichkolwiek dowodów, zaś organ pierwszej instancji dysponował ciągłym (również w dacie wydania decyzji) podglądem tych danych, do których ma stały dostęp.

Kolejny zarzut dotyczący wydania decyzji organu I instancji przez nieuprawniony organ, w ocenie Sądu jest bezzasadny.

Ustosunkowując się do przedmiotowego zarzutu wskazać należy, że zgodnie z art. 210 § 1 pkt 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, decyzja powinna zawierać podpis osoby upoważnionej, z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego. Podpis jest elementem konstytutywnym decyzji, gdyż do momentu podpisania przez osobę reprezentującą organ administracji mamy do czynienia z projektem decyzji. Jak wskazuje się w literaturze, istota podpisu sprowadza się do utożsamienia się organu administracyjnego z treścią decyzji. Ponadto podpis służy do zidentyfikowania osoby, która działa w imieniu organu, przez co umożliwia weryfikację uprawnień danej osoby do wydawania decyzji. Zatem brak podpisu lub niemożność zidentyfikowania osoby, która podpisała decyzję stanowi istotną wadę decyzji, która powoduje konieczność jej wyeliminowania z obrotu prawnego.

Wskazać także należy, że osobą upoważnioną do wydania decyzji jest podmiot pełniący funkcję organu podatkowego lub osoba działająca na podstawie upoważnienia tego organu, udzielonego na podstawie art. 143 Ordynacji podatkowej. Konstrukcja art. 143 pozwala zatem na udzielenie pracownikowi urzędu, prawa do działania w imieniu organu. Upoważnienie musi być udzielone na piśmie i wskazywać rodzaj spraw, w których pracownicy będą mogli wydawać decyzje z upoważnienia organu. Upoważniony pracownik, nie zajmując stanowiska organu administracyjnego, pełni w granicach określonych w upoważnieniu funkcję tego organu. Przepis ten umożliwia zatem dekoncentrację uprawnień orzeczniczych na inne osoby niż osoby piastujące funkcję organów administracji.

Z treści decyzji organu I instancji wynika, że decyzja została podpisana przez Grażynę Wysocką Przy podpisie tej osoby widnieje imienna pieczątka z adnotacją "z up. PREZYDENTA W.". Zdaniem Sądu, nie budzi żadnych wątpliwości, że zawarcie przy stosownym podpisie znajdującym się pod decyzją administracyjną, adnotacji "z up. PREZYDENTA W." oznacza jej podpisanie przez osobę, która została upoważnienia do wydania decyzji. Zauważyć należy, że ustawodawca nakładając na organ wymogi formalne dla poprawnego wydania decyzji, a więc także w zakresie jej podpisania, spełnia funkcję gwarancyjną dla strony, która nie może mieć wątpliwości, że decyzja pochodzi od organu administracji publicznej i wydana została przez upoważniony podmiot. Stwierdzić należy, że dokonywana przez Sąd kontrola prawidłowości wydanej decyzji, m.in. w części dotyczącej właściwego organu lub osoby upoważnionej do jej podpisania dokonuje się w oparciu o kopię decyzji znajdującą się w aktach administracyjnych sprawy.

Podsumowując powyższe Sąd uznał za niezasadny zarzut art. 210 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej.

W ocenie skarżących, doręczenie postanowienia o wszczęciu postępowania w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej było nieskuteczne, a tym samym zostali oni pozbawieni możliwości udziału w toczącym się postępowaniu. Konsekwencją tego było także, zdaniem strony, wadliwe doręczenie zawiadomienia o możliwości zapoznania się z aktami sprawy. Skarżący zwrócili uwagę, że decyzja z [...] listopada 2014 r. została doręczona na adres nieruchomości, w której podatnicy nie przebywali i nie wskazywali tego adresu do przesyłania korespondencji.

Powyższe zarzuty Sąd uznał za niezasadne. Zdaniem Sądu brak faktycznego (fizycznego) doręczenia stronie postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego, a jedynie w ramach tzw. fikcji prawnej doręczenia uregulowanej w art. 150 § 1-4 Ordynacji podatkowej, nie jest równoznaczny z brakiem doręczenia postanowienia o wszczęciu postępowania, skutkującym pozbawieniem strony prawa udziału w tym postępowaniu.

Sąd podziela ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego mogą być doręczane w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej i zachowanie wymogów określonych w tym przepisie pozwala uznać skuteczność takiego doręczenia (por. wyrok WSA z dnia 27 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Op 215/15, wyrok WSA z dnia 8 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 1579/16, wyrok WSA z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Bk 1162/16).

Ponadto dodać należy, że doręczenia dokonywane w trybie zastępczym (przez awizo, a więc z upływem terminu, w którym adresat może je odebrać), mają takie samo znaczenie prawne, jak doręczenia do rąk adresata, toteż okoliczność, że doręczenia dokonywane były właśnie w trybie zastępczym, ani nie powodowała prawnej nieskuteczności tych czynności, ani nie nakładała na organy administracji publicznej obowiązku dodatkowej weryfikacji skuteczności tak dokonanych doręczeń (por. wyrok NSA z 28 czerwca 2017 r., II FSK 3102/15). Jak wynika z analizy akt sprawy, korespondencja przekazywana na adres wynikający z urzędowych ewidencji nie wracała z adnotacjami, które mogłyby nasunąć wątpliwości co do jego prawidłowości. Natomiast sam fakt niepodejmowania korespondencji w terminie, przy braku jakichkolwiek informacji nasuwających wątpliwości co do zamieszkiwania skarżących pod adresem w [...], nie rodzi obowiązku sprawdzania i ustalania przez organ, czy adres ten faktycznie jest adresem zamieszkania skarżących. To skarżący jako dysponenci wiedzy o swoim adresie zamieszkania, w przypadku jego zmiany powinni wskazać aktualny adres zamieszkania i dokonać aktualizacji danych identyfikacyjnych (tak też wyrok NSA z 4 kwietnia 2017 r., II FSK 58615). Niedopełnienie tej powinności obciąża skarżących, nie może wobec tego być traktowane jak zaniedbanie o neutralnym prawnie charakterze. W tej sytuacji skarżący muszą się liczyć z negatywnymi dla nich konsekwencjami prawnymi swojego działania, czyli usankcjonowaniem fikcji doręczenia pisma organu podatkowego. To bowiem w interesie skarżących leżało zgłoszenie aktualnego adresu zamieszkania.

Należy zauważyć, że w akcie notarialnym zawartym w dniu 21 stycznia 2013 r. jako adres do korespondencji (§ 12 pkt 2), figuruje adres [...], który jak ustali! organ jest tożsamy z adresem figurującym w systemie ewidencji ludności. Dlatego też, przesyłki zawierające postanowienie o wszczęciu z urzędu postępowania z dnia 28 sierpnia 2014 r., jak również postanowienie z dnia 7 października 2014 r. zostały wysłane przez organ pierwszej instancji na ww. adres.

Sąd zwraca uwagę, że organ nie dysponował innym adresem do korespondencji, a ponadto przesyłka zawierająca m.in. decyzję organu I instancji wysłana na adres: [...] odebrana została przez skarżących osobiście w dniu 26 listopada 2014 r.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu nie można przyjąć, iż skarżący nie ze swojej winy nie brali udziału w postępowaniu podatkowym. Korespondencja przesyłana do skarżących była prawidłowo kierowana na adres widniejący w systemie ewidencji, który był także podawany przez stronę w innych dokumentach tj. w akcie notarialnym nabycia nieruchomości, co oznacza, że w sprawie nie doszło do rażącego naruszenia prawa poprzez niezapewnienie stronie udziału w sprawie.

Sąd stwierdza również, że zaskarżona decyzja została prawidłowo uzasadniona i zawiera zarówno pełne uzasadnienie faktyczne, jak i prawne. W swojej decyzji SKO opisało stan faktyczny sprawy w sposób wyczerpujący, odniosło się do wszystkich zarzutów zawartych w odwołaniu, a prawne uzasadnienie decyzji spełnia wymogi art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.

W tych okolicznościach decyzja ostateczna SKO z [...] lutego 2016 r. nie narusza przepisów prawa, w tym w szczególności art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Nie istniały zatem podstawy do uchylenia ww. decyzji, tym samym odpowiadają ona prawu.

Reasumując, przeprowadzona w niniejszej sprawie kontrola zaskarżonej decyzji wykazała, że decyzja ta jest zgodna z prawem, nie narusza bowiem ani przepisów prawa materialnego ani przepisów postępowania w stopniu mającym lub mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.