Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Małgorzata Niedobylska Sędziowie WSA Tomasz Smoleń WSA Jarosław Szaro / spr./ Protokolant ref. staż. Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2016 r. sprawy ze skargi spółki "A" z siedzibą w M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] listopada 2015 r. [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za okres od 1 października 2009 r. do 30 września 2010 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...], 2) umarza postępowanie administracyjne, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącej spółki "A" z siedzibą w M. kwotę 5.617 (pięć tysięcy sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I SA/Rz 3/16

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2015r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego z dnia [...] czerwca 2015r. nr [...], określającą zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za okres od 1.10.2009r. do 30.09.2010r. w kwocie 192.935zł.

Jak wynika z akt sprawy, B. sp. z o.o. z siedzibą w M., (dalej Spółka lub Skarżąca) w zeznaniu podatkowym CIT-8 za okres od 1.10.2009r. do 30.09.2010r. wykazał podatek należny 192.935zł. W dniu 26.08.2014r. Spółka złożyła korektę zeznania CIT-8, w której wykazała m.in. podatek należny w wysokości 0zł.

Wraz z korektą zeznania Spółka złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za okres od 1.10.2009r. do 30.09.2010r. w kwocie 192.935zł uzasadniając, że dokonano błędnego zaliczenia do przychodów kwoty uzyskanej z tytułu sprzedaży uprawnień do emisji CO2, podczas gdy podlegała ona zwolnieniu od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 851 ze zm.), dalej u.p.d.o.p.

W związku z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego wszczął wobec Spółki kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości i rzetelności rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy trwający od 1.10.2009r. do 30.09.2010r.

Następnie postanowieniem z dnia 10.02.2015r. ww. organ I instancji wszczął wobec Spółki postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za okres od 1.10.2009r. do 30.09.2010r., które zostało zakończone decyzją z dnia [...] czerwca 2015r. nr [...], określającą to zobowiązanie w kwocie 192.935zł.

W uzasadnieniu ww. decyzji wskazano, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej [...] (dalej SSE). Spółka, na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2008r. w sprawie przyjęcia Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata: 2008-2012 dla wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji (Dz. U. Nr 202, poz. 1248), otrzymała przydział uprawnień do emisji CO2 (na lata 2008-12) dla instalacji "KOTŁOWNIA".

Z uwagi na to, że liczba przyznanych uprawnień przekraczała potrzeby Spółki, sprzedano ich nadwyżkę za 1.232.800zł netto na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 grudnia 2004r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784 ze zm.). Przychody z tego tytułu zaewidencjonowano w księgach rachunkowych jako przychody ze sprzedaży środków trwałych.

Organ I instancji ocenił, że uzyskane z tego tytułu przychody nie podlegają zwolnieniu od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. Zwolnieniu podlega bowiem tylko dochód z działalności prowadzonej na terenie SSE w zakresie określonym w zezwoleniu a sprzedaż uprawnień do emisji CO2 nie została wymieniona w zezwoleniach Spółki, nie jest także działalnością pomocniczą, niezbędną do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wymienionym w zezwoleniu.

Prawa do emisji CO2, które otrzymała Spółka stanowią, zdaniem organu I instancji, prawa majątkowe, które mogą być przedmiotem obrotu gospodarczego. Przychód z tych praw nie powstaje w momencie ich otrzymania, ale dopiero w momencie zbycia, stąd nie pozostaje w związku czasowym z momentem produkcji. W konsekwencji ewentualny przychód uzyskany przez Spółkę z tego tytułu nie może być utożsamiany z przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE.

Mając na względzie powyższe organ I instancji stwierdził, że Spółka w korekcie zeznania CIT-8 zawyżyła przychody/dochody wolne od podatku o kwotę 1.232.800zł, stanowiącą przychody ze sprzedaży uprawnień do emisji CO2.

Od tej decyzji Spółka złożyła odwołanie, wnosząc o jej uchylenie i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty.

Spółka zarzuciła naruszenie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., przez jego błędne zastosowanie i uznanie że dochód ze sprzedaży uprawnień do emisji CO2 nie stanowi dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia tam określonego, podczas gdy nabycie limitów CO2 wiąże się z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie produkcji wyrobów z drewna (działalność podstawowa) wyszczególnionej w zezwoleniu.

Spółka podkreśliła zależność, jaka istnieje między nabyciem limitów emisji CO2 a prowadzeniem działalności podstawowej. Powstałe nadwyżki limitów emisyjnych CO2 są skutkiem inwestycji w majątek Spółki. Spółka wskazała, że do celów produkcyjnych (tj. produkcji laminatów) niezbędna jest jej energia, którą wytwarza między innymi (we własnym zakresie) w usytuowanej na terenie strefy kotłowni. W procesie wytwarzania energii, mimo zastosowania najnowocześniejszych metod i urządzeń chroniących środowisko naturalne, uwalniany jest do atmosfery CO2. Wytwarzanie CO2 jest zatem nieodłącznym elementem procesu produkcyjnego wyrobów strefowych, co z kolei wiąże się z wykorzystaniem odpowiedniej ilości praw do emisji CO2 przyznanych Spółce. W konsekwencji dochód ze sprzedaży niewykorzystanych uprawnień do emisji, jako pozostający w związku z produkcją CO2, niezbędną do realizacji podstawowego zakresu działalności, podlega zwolnieniu od opodatkowania. W rezultacie, skoro powstanie nadwyżek limitów uprawnień CO2 to efekt inwestycji prowadzonych w SSE przez Spółkę, to tym samym dochód z ich sprzedaży podlega zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.

Dyrektor Izby Skarbowej w opisanej na wstępie decyzji utrzymał zaskarżone rozstrzygnięcie w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy zaznaczył, że podmiot prowadzący działalność na terenie strefy może prowadzić wszelką działalność, lecz tylko ta, która została wymieniona w zezwoleniu może korzystać ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. W konsekwencji zakres zwolnienia uzależniony jest od treści konkretnego zezwolenia, które stanowi podstawę do skorzystania z tego zwolnienia. Zarówno art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015r., 282), dalej ustawa o SSE, jak i art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. wiążą prawo do zwolnienia podatkowego z posiadaniem zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE oraz z respektowaniem warunków określonych w tym zezwoleniu. Przepisy te stanowią o zwolnieniu z podatku dochodów uzyskanych z działalności prowadzonej "w ramach" (art. 12 ustawy o SSE), bądź "na podstawie" (art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.) zezwolenia strefowego.

Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że zakres zezwolenia, którym dysponuje Spółka (zezwolenie z [...].12.2004r., nr [...], wydane przez Agencję Rozwoju Przemysłu S.A.) jednoznacznie wskazuje, że Spółka może prowadzić na terenie SSE działalność gospodarczą rozumianą jako działalność produkcyjna polegającą przede wszystkim na wytwarzaniu płyt, arkuszy, rur, kształtowników i innych wyrobów tworzyw sztucznych, a także działalność poligraficzną i przetwarzania odpadów. Faktycznym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja płyt, arkuszy, rur i kształtowników z tworzyw sztucznych (wg PKD 2221Z). W związku z powyższym organ odwoławczy uznał, że wytwarzanie CO2, jego emisja i handel uprawnieniami do emisji nie stanowią działalności objętych zakresem przedmiotowym ww. zezwolenia.

Zdaniem organu odwoławczego, istnienie związku pomiędzy wprowadzaniem nowych technologii w procesie produkcji, skutkującym powstaniem nadwyżki praw do emisji CO2, a produkcją strefową Spółki objętą zezwoleniem, nie przesądza jednak o objęciu dochodów ze zbycia tych praw zwolnieniem przedmiotowym. Emisja CO2 nie stanowi elementu podstawowej działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE. Nie można jej również traktować jako produkcji pomocniczej, o której mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) Nr 696/93 z dnia 15.03.1993r. w sprawie jednostek statystycznych do celów obserwacji i analizy systemu produkcyjnego we Wspólnocie (Dz. Urz. UE. L 1993.76.1).

Sprzedaż uprawnień do emisji CO2 (ich nadwyżki) także w przekonaniu Dyrektora Izby Skarbowej nie jest elementem wchodzącym w skład produkcji podstawowej, gdyż przychód z niej nie powstaje w momencie otrzymania uprawnień, ale ich zbycia, co może pozostawać w luźnym związku czasowym z momentem wytworzenia energii, czy też przyznania samych uprawnień. Nie jest też elementem bezpośrednio wspomagającym produkcję zasadniczą, gdyż uprawnienia te mogą być przedmiotem odrębnego obrotu, podczas gdy działalność pomocnicza ma służyć tylko wytwórcy towaru lub usługi i nie może być sprzedawana.

W konsekwencji dochód, który Spółka uzyskała ze sprzedaży uprawnień do emisji CO2 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, gdyż nie został uzyskany z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE w zakresie objętym zezwoleniem.

Spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżyła powyższą decyzję, wnosząc o jej uchylenie wraz z poprzedzającą decyzją organu I instancji, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżąca postawiła zarzut naruszenia art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. w zw. z art. 32 Konstytucji RP, przez jego błędne zastosowanie i uznanie, że dochód ze sprzedaży uprawnień do emisji CO2 nie stanowi dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia.

W uzasadnieniu Skarżąca wyjaśniła, że bez powstawania CO2 w związku z produkcją, główny zakres działalności Spółki nie może być realizowany. Liczba przyznanych uprawnień do emisji jest pochodną wielkości działalności prowadzonej przez Spółkę. Proces produkcji płyt, w wyniku którego powstaje CO2 odbywa się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terenie Strefy, a sama emisja CO2 jest jej bezpośrednim następstwem. Sprzedaż nadwyżki przyznanego limitu emisji CO2 nie została wskazana expressis verbis we wniosku o prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej. Jednak zbycie przez Spółkę przyznawanych uprawnień do emisji CO2 nie jest działalnością odrębnie sklasyfikowaną i mieści się w tej samej grupie klasyfikacji działalności gospodarczej, co wskazana w zezwoleniu na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Strefy, dlatego powinna być zaliczona do działalności podstawowej Spółki.

Zdaniem Skarżącej, nawet jeśli sprzedaż praw majątkowych nie została wprost wymieniona w zezwoleniu, to dochód z takiej sprzedaży będzie podlegał zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., jeśli jest efektem działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia, jak to ma miejsce w sytuacji Spółki. Dla ustalenia zatem, jakie dochody (uzyskiwane przez spółkę prowadzącą działalność gospodarczą na terenie Strefy) zwolnione będą z podatku dochodowego, konieczne jest uwzględnienie wszystkich elementów zezwolenia, które wskazują na objęty zwolnieniem podatkowym rodzaj działalności. Powyższa wykładania prowadzi do wniosku, że jeżeli podatnik osiąga dochód z działalności określonej w zezwoleniu, prowadzonej na terenie Strefy, odrębnie niesklasyfikowanej (jak przychód ze zbycia nadmiaru limitu emisji CO2) to działalność ta jest elementem działalności podstawowej wykonywanej przez Spółkę w Strefie na podstawie zezwolenia.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie miał na uwadze, co następuje:

Skarga jest uzasadniona. Dyrektor Izby Skarbowej wydając zaskarżoną decyzję naruszył prawo materialne, a w szczególności przepis art. 17 ust.1 pkt 34 u.p.d.o.p. nietrafnie uznając, że przychody osiągnięte ze sprzedaży prawa do emisji CO2 nie są przychodami osiągniętymi z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

System obrotu tymi uprawnieniami jest związany z koniecznością ograniczenia emisji gazów cieplarnianych co znalazło wyraz w Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (Dz.U.UE.L.1994.33.13 Dz.U.UE-sp.11-19-169 ze zm.) (UNFCCC). Państwa-strony, w tym piętnaście ówczesnych państw członkowskich WE, zobowiązały się do redukcji emisji gazów cieplarnianych do powietrza. Cel redukcyjny dla WE został określony na poziomie redukcji emisji dla wszystkich ówczesnych państw członkowskich WE o 8%. Państwa członkowskie zdecydowały się na skorzystanie z opcji przewidzianej w art. 4 ust. 1 protokołu

z Kioto, która umożliwiała państwom-stronom zawarcie porozumienia o wspólnym wypełnianiu zobowiązań redukcyjnych. W związku z tym przyjęta została decyzja Komisji 2002/358/WE z dnia 25 kwietnia 2002 r. dotycząca zatwierdzenia, w imieniu Wspólnoty Europejskiej Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu i wspólnego wypełnienia wynikających

z niego zobowiązań, która dzieli ciężar zobowiązań ciążących na Wspólnocie między poszczególne państwa członkowskie). W tym akcie prawnym określono zasady udzielania prawa do emisji CO2 i innych gazów cieplarnianych, aby ograniczyć ich wydzielanie do atmosfery.

Aby odnieść się do tego kluczowego zagadnienia w realiach niniejszej sprawy należy dokonać interpretacji charakteru prawnego pojęcia "prawa do emisji CO2" które w art. 3 ust. 15 starej ustawy o handlu uprawnieniami zostało zdefiniowane jako uprawnienie do wprowadzania do powietrza w określonym czasie ekwiwalentu w przypadku gazów cieplarnianych lub 1 Mg jednej z pozostałych substancji, które może być sprzedane, przeniesione lub umorzone na zasadach określonych w ustawie;

Kwestie nadawania uprawnień do emisji gazów, i handlu takimi prawami uregulowano w dalszej części ustawy. Został stworzony wspólnotowy i krajowy system obrotu prawami do emisji dla każdej instalacji pozostającej w systemie. Każdy podmiot posiadający instalację, której emisja gazów podlega reglamentacji jest zobowiązany zgłosić ja do krajowego systemu handlu uprawnieniami. Dla każdej instalacji na poziomie krajowym jest przydzielane uprawnienie do określonej emisji gazów. Uprawnienie to jest przydzielane na określony okres czasu. Za przyznane uprawnienie podmiot wnosi opłatę. Podmiot, któremu przydzielono uprawnienie może je wykorzystać lub sprzedać (art. 24 ustawy). Jednocześnie nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej skutkującej emisja gazów cieplarnianych bez posiadania uprawnienia do emisji określonej ilości takich gazów. Prowadzący instalacje w przypadku nieposiadania uprawnień do emisji podlega karze pieniężnej (art. 50 ustawy).

Oprócz prawa na emisję otrzymanego od organów ochrony środowiska podmiot prowadzący instalacje może kupić uprawnienia do emisji na rynku wtórnym od innych podmiotów, które nie wykorzystały przyznanego im uprawnienia.

Prawo do emisji gazów cieplarnianych lub innych substancji ma charakter pochodnego instrumentu finansowego w rozumieniu art.2 ust. pkt 2 lit. i w związku

z art. 3 pkt 28a ówcześnie obowiązującej ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. 2014 poz. 94 t.j. z zm.). W myśl tych przepisów instrumentami finansowymi są m.in. niebędące papierami wartościowymi inne instrumenty pochodne odnoszące się do zmian klimatycznych, [...], uprawnień do emisji, zaś instrumentami pochodnymi są inne prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od [...], zmian klimatycznych, stawek frachtowych, poziomów emisji.

Prawa takie powstają w chwili przyznania przez stosowny organ państwa

i następnie mogą być wykorzystane przy prowadzonej działalności lub też, jak do niej niepotrzebne lub niewykorzystane w ilości przyznanej zbyte.

Cena tychże uprawnień stanowi wypadkową wielu czynników w tym ilości przyznanych uprawnień, koniunktury gospodarczej, wprowadzonych innowacji

w zakresie ograniczania emisji poprzez podmioty do niej uprawnione.

Samo otrzymanie uprawnień nie powoduje powstania u podmiotu przychodu. Przychód może być rozpoznany dopiero w momencie sprzedaży części uprawnień na rynku wtórnym. Przychód taki jest przychodem z działalności gospodarczej.

W sytuacji gdy działalność gospodarczą prowadzi podmiot działający na terenie specjalnej strefy ekonomicznej przychód taki będzie podlegał zwolnieniu na zasadach określonych w art. 17 ust.1 pkt 34 u.p.d.o.p.

Przepis ten czyni wolnym od podatku dochodowego dochód uzyskany

z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia o którym mowa

w art. 16 ust.1 ustawy o SSE na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Jako warunki zwolnienia przewiduje on, że dochód musi powstać w wyniku działalności na terenie SSE, zaś działalność ta musi być prowadzona na terenie SSE na podstawie zezwolenia. Przesłanka zezwolenia musi się więc odnosić do prowadzonej działalności, nie zaś do rodzajów przychodów osiąganych z danej działalności gospodarczej. Nie rozróżnia ona jaki przychód może być nim objęty. Dotyczy przychodu osiągniętego z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. W żaden sposób nie ogranicza jakiejś grupy przychodów z tej działalności jako nie podlegającej zwolnieniu. Jeżeli więc podmiot prowadzący działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, a więc spełniając przedmiotowe wymogi zezwolenia w zakresie ilości zainwestowanego kapitału, ilości zatrudnionych pracowników, poziomu kosztów strefowych w zakresie danego rodzaju produkcji uzyskuje z takiej działalności przychód to jest on zwolniony z podatku dochodowego. Przychód musi wynikać z działalności prowadzonej na podstawie zezwolenia i w zakresie tego zezwolenia.

Trzeba w tym zakresie wskazać, że w toku prowadzonej działalności gospodarczej podmiot strefowy może uzyskać przychód (dochód) wynikający bezpośrednio z wytworzonego produktu finalnego na produkcje którego uzyskał zezwolenie, ale mogą być to również przychody związane pośrednio z prowadzona produkcją wynikające np.: z oszczędności czy też innowacji przeprowadzonych lub uzyskanych w trakcie procesu produkcji. Taki przychód jeżeli wiąże się ściśle

z procesem produkcji na który podmiot strefowy posiada zezwolenie również podlegać będzie zwolnieniu na podstawie art. 17 ust.1 pkt 35 u.p.d.o.p. Ograniczeniu bowiem stosowania tego przepisu tylko do przychodów uzyskanych z tytułu zbycia produktów finalnych wytworzonych w strefie nie znajduje uzasadnienia skoro zwolnienie to odnosi się do przychodów związanych z działalnością w strefie prowadzoną na podstawie zezwolenia, nie zaś do produktów wskazanych w zezwoleniu. W ocenie Sądu jeżeli przy prowadzeniu produkcji określonej w zezwoleniu uzyska przychody z niej wynikające ale nie związane z końcowym produktem to również ten przychód powinien korzystać ze zwolnienia z art.17 ust.1 pkt 34 u.p.d.o.p

Należy wskazać na ścisły związek prawa do emisji gazów z prowadzoną produkcją. Prawo to przyznane jest dla ściśle określonego podmiotu, do ściśle określonej emisji przy działalności objętej zezwoleniem. Przy tej działalności podmiot dokonuje inwestycji zmniejszając emisję, także pozostają mu uprawnienia do niewykorzystane. Może też ograniczyć produkcję. Są one ściśle związane

z prowadzoną produkcją. Bez jej prowadzenia nie mogłyby uzyskać prawa do emisji.

Ich sprzedaż i powstanie przychodu również jest z nią ściśle funkcjonalnie związana.

W tych okolicznościach należało uznać, że przychód ze sprzedaży pochodnych instrumentów finansowych jakimi są prawa do emisji jest zwolniony

z podatku dochodowego jako pochodzący z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (por. także : Komentarz do ustawy

o podatku od osób prawnych P. Małecki i M. Mazurkiewicz art.17 u.p.d.o.p. SIP LEX, czy też NSA w wyroku z dnia 30.06.2014 r. II FSK 1727/12 dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z tych względów Sąd w myśl art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

Powyższe argumenty wskazują, że złożona przez spółkę korekta deklaracji jest prawidłowa, a więc brak jest podstaw do wydawania decyzji w myśl art. 21 § 3 o.p., a więc postępowanie podatkowe powinno być umorzone jako bezprzedmiotowe (art. 208 § 1 o.p.) w związku z czym Sąd orzekł o umorzeniu tego postępowania

(art. 145 § 3 p.p.s.a.).

O kosztach orzeczono w myśl art. 200 p.p.s.a.