Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia NSA Maria Jagielska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 października 2020 r., sygn. akt III SA/Łd 990/19 w sprawie ze skargi M. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] września 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej o rejestracji pojazdu 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. oddala skargę; 3. zasądza od M. G. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi 460 (słownie: czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 7 października 2020 r., sygn. akt III SA/Łd 990/19, po rozpoznaniu skargi M. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] września

2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej o rejestracji pojazdu, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] i zasądził od na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że Prezydent Miasta L. decyzją z dnia [...] lipca 2019 r., po wznowieniu z urzędu postępowania w sprawie rejestracji pojazdu marki [...] o nr VIN: [...], działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., powoływanej dalej jako k.p.a.) odmówił uchylenia własnej decyzji z dnia [...] czerwca 2013 r. o rejestracji tego pojazdu na nazwisko J. J. Rejestracji dokonano m.in. na podstawie faktury nr [...] z dnia[...]kwietnia 2013 r. wystawionej przez [...] M. G. na rzecz [...] J. J.

W odwołaniu od powyższej decyzji M. G., podniósł, że decyzja Prezydenta Miasta L. z dnia [...] czerwca 2013 r. o rejestracji pojazdu została wydana w oparciu o sfałszowany dokument - tj. fakturę VAT nr [...], na której widnieje nieautentyczny, nienaniesiony przez M. G. podpis.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi decyzją z dnia [...] września 2019 r. utrzymało w mocy decyzję z dnia [...] lipca 2019 r. W uzasadnieniu organ stwierdził, że sfałszowanie faktury nr [...], na podstawie której ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, nie zostało stwierdzone orzeczeniem sądu (lub innego organu), co oznacza, iż nie można stwierdzić, aby faktura ta została sfałszowana.

Kolegium podniosło, że M. G. powołał się na postanowienie Prokuratury Rejonowej [...] z dnia [...] czerwca 2014 r., w którym na stronie 20 stwierdzono, iż "w dniu [...] kwietnia 2014 r. do Prokuratury Rejonowej [...] wpłynęły opinie C. B. biegłego z zakresu badań pisma ręcznego. Z przeprowadzonych badań wynika, iż na materiale dowodowym w postaci faktur VAT o nr (...) [...] (...) nie są autentycznymi podpisami, ani też kopiami autentycznych podpisów M. G. i nie nadają się do identyfikacji ich wykonawcy".

Organ podkreślił jednak, że w wyniku złożenia zażalenia na powyższe postanowienie Sąd Okręgowy w L. postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2014 r. sygn. akt [...], pomimo iż zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy, w uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia wprost stwierdził, iż "wątpliwości nasuwają się już w wyniku analizy zeznań świadków. Zarówno (...) zeznali, że wyłącznie M. G. podpisywał dokumenty. D. G. zeznał, iż ojciec podpisywał się zawsze parafkami, z reguły różniącymi się od siebie. A J. J. zeznała, iż M. G. pouczał ją, że ‘mądry człowiek podpisuje się za każdym razem inaczej i nie pełnym nazwiskiem, by w razie czego móc powiedzieć, że to nie jego podpis’. Ponadto, D. G. i J. J. zgodnie zeznali, iż M. G. w ich obecności osobiście podpisał faktury sprzedaży samochodu [...] oraz koparki [...] na rzecz firmy A. należącej do J. J. Powyższe okoliczności w zestawieniu z opinią biegłego grafologa, który po pierwsze wskazał, iż podpisy w postaci paraf nie nadają się do identyfikacji ich wykonawcy, a po wtóre wskazał, iż mogły zostać nakreślone zarówno przez M. G., jak i A. J., stanowiły zasadny argument umorzenia śledztwa."

Na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi M. G. złożył skargę do sądu administracyjnego, zarzucając organowi m.in. niewskazanie faktów i dowodów, na podstawie których uznał, że mimo ustalenia przez Prokuraturę, że faktura VAT nr [...] nie zawiera autentycznego podpisu M. G., czyli jest fakturą podrobioną, decyzja z dnia [...] czerwca 2013 r. winna zostać utrzymana w mocy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 7 października 2020 r. uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.).

Sąd I instancji stwierdził, że postanowienie Prokuratury Rejonowej [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. o umorzeniu śledztwa oraz utrzymujące je w mocy postanowienie Sądu Okręgowego w L. z [...] sierpnia 2014 r. nie są zgodne co do tego, czy na fakturze nr [...] znajduje się podpis M. G. W pierwszym postanowieniu przyjęto bowiem, że biegły grafolog wykluczył podpis M. G. na fakturze, zaś w postanowieniu z [...] sierpnia 2014 r. sąd uznał, że z opinii biegłego grafologa wynika, iż na fakturze podpisać się mógł zarówno M.G., jak i A. J. Jednak Sąd Okręgowy w L. utrzymał w mocy postanowienie o umorzeniu śledztwa, a więc zaakceptował rozstrzygnięcie Prokuratury Rejonowej [...] co do umorzenia śledztwa z powodu niewykrycia sprawców, a nie z powodu braku danych uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa.

W ocenie Sądu I instancji, wobec powyższej okoliczności, obowiązkiem organu było podjęcie działań zmierzających do wyjaśnienia tej rozbieżności przez zapoznanie się z treścią opinii biegłego grafologa. Jednak organy administracji takich działań nie podjęły. Stanowisko organów, że w sprawie nie zostały spełnione przesłanki wznowienia postępowania określone w art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. jest zatem przedwczesne.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi zaskarżyło powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, zasądzenie kosztów postępowania oraz rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Zaskarżonemu wyrokowi organ zarzucił naruszenie przepisów postępowania w sposób mający wpływ na wynik sprawy:

a. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. przez przyjęcie, że normy te zostały naruszone w stopniu uzasadniającym uchylenie decyzji ostatecznej, z uwagi na niewyjaśnienie dokładnie stanu faktycznego oraz nierozpatrzenie całego materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, w sytuacji gdy materiał dowodowy jest pełny i zebrany w sposób prawidłowy, a ponadto w toku postępowania wznowieniowego organ oparł się nie tylko na sentencji postanowienia Prokuratury Rejonowej [...] z dnia [...].06.2014 r., ale również na szerokim uzasadnieniu tego postanowienia oraz na postanowieniu Sądu Okręgowego w L. sygn. akt [...] wraz z okolicznościami zawartymi w uzasadnieniu tego postanowienia, w tym wskazania przez Sąd Okręgowy, że "dalsza analiza porównawcza podpisów pozbawiona jest sensu, ponieważ sposób ich wykonania i rodzaj (parafa) uniemożliwia wskazanie autora" oraz na przytoczonych tam zeznaniach świadków wskazujących sposób postępowania wnioskodawcy, tj. umyślne używanie podpisów paraf różniących się od siebie oraz zeznań potwierdzających rzeczywiste nabycie pojazdu przez J. J.,

b. art. 141 § 4 w zw. z art. 153 p.p.s.a. przez przedstawienie oceny prawnej niespójnej i lakonicznej w zakresie własnych rozważań, brak oceny zebranego materiału dowodowego oraz brak wykazania, że uchybienia organu miały wpływ na wynik rozstrzygnięcia, co przejawia się również w tym, że brak jest wskazania przez Sąd, jakie dalsze czynności organ powinien podjąć, w przypadku gdyby organ wykonał zalecenia zawarte w wyroku co do dalszego prowadzenia postępowania, tj. zwrócił się o udostępnienie opinii grafologicznej, w świetle choćby postanowienia Sądu Okręgowego w L. sygn. akt [...] wraz z okolicznościami zawartymi w uzasadnieniu tego postanowienia, czy choćby całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania karnego,

c. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a., polegające na niewłaściwym zastosowaniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., poprzez przyjęcie, że przedwczesne jest stanowisko organu, że sfałszowanie faktury nr [...] nie zostało stwierdzone orzeczeniem sądu lub innego organu, a w sytuacji, gdy postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone prawidłowo i dowodzi w świetle opinii biegłego i uzasadnienia orzeczenia Sądu Okręgowego w L. o braku istnienia wszystkich przesłanek koniecznych do wydania decyzji na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 145 § 2 k.p.a., a w szczególności dowodzi braku dokonania fałszerstwa faktury nr [...], które stwierdzone byłoby orzeczeniem sądowym lub orzeczeniem innego organu, będących podstawą wydania pierwotnej decyzji administracyjnej, a wobec tego wydaną decyzję należało uznać za prawidłową, co powinno z kolei doprowadzić do nieuwzględnienia skargi i jej oddalenia z zastosowaniem art. 151 p.p.s.a., co wskazuje, że obraza ta mogła mieć wpływ na treść orzeczenia.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ podniósł, że do rejestracji pojazdu oprócz dowodu własności przepisy art. 72 ust. 1 pkt 2-5 Prawa o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137) oraz § 2 ust. 1 pkt 1-5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. Nr 186, poz. 1322) wymagają załączenia szeregu dokumentów dodatkowych, w tym tablic rejestracyjnych dotychczasowych oraz dowodu rejestracyjnego. Okoliczność dokonania przez Prezydenta Miasta L. rejestracji samochodu i wydania pozytywnej decyzji dla J. J. oznacza, że posiadała ona dowód rejestracyjny oraz tablice rejestracyjne dotychczasowe, które to mogła posiadać jedynie w przypadku, gdy była faktycznym posiadaczem pojazdu, w przeciwnym wypadku dotychczasowy właściciel powinien złożyć zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, nie fałszowania faktury, ale kradzieży lub przywłaszczenia. Nic takiego w sprawie nie miało miejsca, stąd ustalenia organu odwoławczego były prawidłowe i nie zachodziła przesłanka wznowienia postępowania, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a.

Zdaniem organu, skoro sąd karny nie dostrzegł możliwości ustalenia, czy podpis na fakturze jest podpisem sfałszowanym, to trudno wymagać od organu dokonywania własnych ustaleń w tym zakresie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona przeciwna wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna, oparta na wskazanej w art. 174 pkt 2) p.p.s.a. podstawie, podlega uwzględnieniu.

Skarżonym kasacyjnie wyrokiem Sąd I instancji uznał, że zaskarżone rozstrzygnięcie SKO w Łodzi, utrzymujące w mocy, wydaną przez Prezydenta Miasta L., decyzję odmawiającą uchylenia ostatecznej decyzji o rejestracji pojazdu, narusza art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. a także przepisy art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 tej ustawy. Jak stwierdził WSA, niewyjaśnienie stanu faktycznego, polegające na niedołączeniu do akt sprawy opinii biegłego grafologa i niedokonaniu jej oceny, powoduje, że decyzja wydanej treści jest przedwczesna.

Skarżący kasacyjnie organ, stawiając zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego, powyższy pogląd Sądu zakwestionował, podkreślając, iż zebrany w sprawie materiał nie wymagał uzupełnienia, a jego, dokonana przez SKO w Łodzi, ocena była wszechstronna i nie pozwalała na inne, niż zaskarżone rozstrzygnięcie. Postawione w pkt a) i c) petitum skargi kasacyjnej zarzuty identyfikują poddany ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego problem prawny.

W pierwszym rzędzie jako niezasadny należy ocenić ujęty w pkt b. petitum zarzut naruszenia przez WSA art. 141 § 4 p.p.s.a. Wyjaśnić trzeba, że wskazanym przepisem ustawodawca określił jakim konstrukcyjnym wymogom odpowiadać ma prawidłowo sporządzone uzasadnienie wyroku. Objaśniając sens i znaczenie owej normy, można powiedzieć, że uzasadnienie orzeczenia służy wyjaśnieniu powodów wydania rozstrzygnięcia określonej treści i powinno być tak sporządzone, aby umożliwiać stronom postępowania oraz sądowi kasacyjnemu – na wypadek wniesienia skargi kasacyjnej – prześledzenie rozumowania sądu, które do tego doprowadziło. Podnoszone w ramach podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przez sąd art. 141 § 4 cyt. ustawy tylko wówczas może zostać uwzględnione przez Naczelny Sąd Administracyjny, jeśli zawarta w uzasadnieniu relacja jest niepełna, niejasna, niespójna lub zawierająca innego rodzaju wadę, która nie pozwala na dokonanie kontroli kasacyjnej (por. wyroki NSA: z dnia 24 lutego 2016 r. sygn. akt II GSK 1349/14, z dnia 10 lipca 2014 r. sygn. akt I GSK 191/13, z dnia 13 stycznia 2012 r. sygn. akt I FSK 1696/11; CBOSA) albo też nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt II FPS 8/09; publ. ONSAiWSA z 2010 r. nr 3, poz. 39).

Sporządzone przez Sąd I instancji uzasadnienie omawianego przepisu nie jest obciążone żadną z wymienionych nieprawidłowości. Brak jest przede wszystkim wątpliwości tak co do prawidłowości przedstawienia stanu faktycznego w jego podstawowych, istotnych zarysach, jak co do powodów uchylenia zaskarżonej decyzji. Nie nastręczają również wątpliwości, skierowane do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zalecenia jakie Sąd ten winien wypełnić, ponownie rozpoznając sprawę. Negatywna ocena skarżącego kasacyjnie co do owych wskazań nie może uzasadniać zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., podobnie jak nie może temu zadośćuczynić odmienna od dokonanej przez Sąd I instancji ocena postępowania dowodowego w sprawie.

Natomiast zarzuty naruszenia pozostałych przepisów procesowych należało uznać za uzasadnione. Dokonując analizy objętej skarżonym wyrokiem oceny Sądu, który stwierdził istotne dla wyniku sprawy deficyty postępowania wyjaśniającego, wskazać należy, iż zakwestionowane przez WSA decyzje wydane zostały w wyniku wznowienia postępowania w sprawie rejestracji pojazdu na rzecz J. J., która to rejestracja dokonała się w [...] kwietnia 2013 r.

Wznawiając w dniu [...] lipca 2018 r. postępowanie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a., Prezydent Miasta L. uznał konieczność zbadania, czy w sprawie o rejestrację pojazdu doszło, jak stwierdził składający wniosek o wznowienie M. G., do posłużenia się fakturą podpisaną sfałszowanym podpisem wnioskodawcy, a nie stwierdziwszy ostatecznie spełnienia przesłanki wznowieniowej, odmówił uchylenia decyzji ostatecznej, co zyskało akceptację SKO w Łodzi, które rozstrzygnięcie owo utrzymało w mocy. Analiza akt administracyjnych sprawy dokonana w wyniku postawionych zarzutów kasacyjnych pozwala na wniosek, iż postępowanie administracyjne przeprowadzone zostało prawidłowo, a podjęte rozstrzygnięcie nie narusza prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny nie zgadza się z zasadniczym zarzutem Sądu I instancji i nie podziela poglądu tego Sądu odnośnie do konieczności uzupełnienia postępowania dowodowego o opinię grafologa sporządzoną w postępowaniu przygotowawczym i potrzeby dokonania ponownej oceny materiału dowodowego uwzględniającego treść tej opinii. W ocenie sądu kasacyjnego dołączenie tego dokumentu do akt administracyjnych sprawy nie przyczyni się do wyjaśnienia ponad wszelką wątpliwość, że dokumentująca nabycie przez J. J. pojazdu faktura została podpisana skrótowym podpisem M. G. przez inną niż on osobę.

Przypomnieć należy, że rejestracji pojazdu dokonuje się, zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 1) i pkt 5) p.r.d. na podstawie dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5 oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, jeżeli był on wcześnie zarejestrowany. Nie ma sporu co do tego jakie dokumenty złożyła J. J. wraz z wnioskiem o rejestrację zakupionego od skarżącego pojazdu, a były to faktura nr [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. wystawiona przez [...] M. G. oraz umowa sprzedaży tego pojazdu z dnia [...] listopada 2011 r. zawarta pomiędzy B. S.A. i [...] M. G.

W świetle art. 72 ust. 1 pkt 1) i pkt 5) p.r.d. rejestracja pojazdu nie jest obciążona wadą, jeśli dokumenty, o których w cyt. przepisach mowa, są prawdziwe pod względem formalnym i odpowiadają bez żadnych wątpliwości stanowi faktycznemu. Podważenie w trybie nadzwyczajnym wznowienia postępowania ostatecznej decyzji o zarejestrowaniu pojazdu i wyeliminowanie jej z obrotu prawnego musi być niewątpliwe i opierać się na stwierdzeniu popełnienia przestępstwa fałszerstwa przez sąd. Jak przyjmuje się w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, fakt wznowienia postępowania nie może zwolnić organu od uzyskania stwierdzenia sfałszowania dowodu lub popełnienia przestępstwa przez sąd lub inny właściwy w tych sprawach organ administracji publicznej (wyrok NSA z dnia 10 czerwca 1998 r. sygn. akt I SA 1949/97). Natomiast brak pewności co do zaistnienia przesłanki z art. 145 § 1 pkt 1) k.p.a. nie dozwala na pozbawienie strony nabytych przez nią uprawnień na podstawie art. 151 § 1 pkt 2) w powiązaniu ze wskazanym wyżej przepisem. Innymi słowy, wątpliwości co do tego, czy dowody, na których dokonano ustaleń faktycznych i na których oparto objęte postępowaniem wznowieniowym rozstrzygnięcie, są fałszywe wywierają ten skutek, że niedopuszczalne jest uchylenie decyzji na podstawie art. 151 § 1 pkt 2) k.p.a. Taki stan rzeczy miał, zdaniem sądu kasacyjnego, miejsce w kontrolowanej przez WSA sprawie.

Organ, przeprowadzając postępowanie wznowieniowe pod kątem przesłanki, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a., oparł się na wszystkich dowodach zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, biorąc pod uwagę zarówno postanowienie Prokuratury Rejonowej [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. umarzające na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 oraz art. 322 § 1 k.p.k. śledztwo jak i postanowienie Sądu Okręgowego z dnia [...] sierpnia 2014 r. utrzymujące postanowienie Prokuratury Rejonowej w mocy, przy czym jak wynika z analizy uzasadnienia zaskarżonej decyzji, organ odwołał się do eksponowanej w treści uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego w L. fragmentów opinii biegłego grafologa. Z opinii tej wynikało jednoznacznie, że złożony na kwestionowanej fakturze podpis w formule parafy po pierwsze, nie nadaje się do identyfikacji jego wykonawcy, a po drugie, że mógł zostać złożony przez M. G. jak też zatrudnioną przez niego pracownicę A. J. Jeżeli zatem na drodze postępowania karnego sfałszowanie podpisu M. G., nie zostało jednoznacznie i bez wątpliwości stwierdzone, a zeznania syna skarżącego i osoby na rzecz której dokonano rejestracji dodatkowo podważały twierdzenie skarżącego o sfałszowaniu podpisu, to prawidłowe było działanie organu, który nie znajdując potwierdzenia zaistnienia przesłanki z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a., odmówił uchylenia decyzji o zarejestrowania pojazdu. Zasadnicze znaczenie należy tu przypisać postanowieniu Sądu Okręgowego, który utrzymując w mocy postanowienie Prokuratury Rejonowej [...], odwołał się do złożonej w postępowaniu przygotowawczym opinii biegłego grafologa i podkreślił, że opinia ta nie wykluczyła, że podpis na fakturze sprzedaży pojazdu zarejestrowanego na rzecz J. J. mógł być podpisem skarżącego M. G.

W tym stanie rzeczy uzupełnianie postępowania dowodowego o dołączenie z akt postępowania przygotowawczego lub sądowego opinii grafologa, co zalecił WSA, było niecelowe, nie wykluczyłoby bowiem jednoznacznie wyrażonej i przywołanej przez Sąd Okręgowy wątpliwości co do autorstwa podpisu na fakturze, a jeśli tak, to należało stwierdzić, że przeprowadzone w wyniku wznowienia postępowanie nie było obciążone żadną mającą istotny wpływ na wynik sprawy nieprawidłowością procesową, a odmienna ocena wyrażona przez Sąd I instancji nie jest trafna, co uzasadniało uchylenie zaskarżonego wyroku. Przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny rozważania i podstawy na jakich, w warunkach stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy, może dokonać się uchylenie decyzji w wyniku wznowienia postępowania, znajdują zastosowanie w ocenie zasadności złożonej przez M. G. skargi.

Nadmienić trzeba, iż podnoszona przez skarżącego, a poparta załączonymi do odpowiedzi na skargę kasacyjną wyrokami sądów powszechnych, okoliczność skazania A. J. za dokonane fałszerstwo nie może mieć znaczenia dla wyniku sprawy. Wszakże stwierdzone orzeczeniami sądów przestępstwa nie dotyczą w żaden sposób, udokumentowanej kwestionowaną przez skarżącego M. G. fakturą, sprzedaży pojazdu dla J. J. i nie mogą przyczynić się do usunięcia wątpliwości co do zaistnienia przesłanki z art. 145 § 1 pkt 1) k.p.a.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a. oraz art. 151 tej ustawy w powiązaniu z art. 193 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.), zasądzając od strony skarżącej na rzecz organu 460 zł tytułem kosztów postępowania sądowego. Kwota zasądzonych kosztów obejmuje: uiszczony wpis od skargi kasacyjnej (100 zł) oraz stawkę minimalną radcy prawnego, który sporządził i wniósł skargę kasacyjną, a przy tym nie reprezentował organu w I instancji (480 zł x 75% = 360 zł).