Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 maja 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Bożena Kasprzak, Sędzia WSA Paweł Kowalski, , po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2021 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym 1) uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gmina Ł. z dnia [...] r. [...]; 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.

I SA/Łd 214/21

Uzasadnienie

Decyzją z [...] grudnia 2020 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Ł. z dnia [...] października 2020 r., odmawiającą B. B. (dalej: "Stronie" albo "Podatniczce") udzielenia ulgi inwestycyjnej z tytułu inwestycji dokonanych w jej gospodarstwie rolnym położonym

we wsi B..

Strona zawarła z A. S.A. umowę sprzedaży i montażu instalacji fotowoltaicznej. Dostawa instalacji została zrealizowana 22 lipca 2020 r.

W dniu 30 lipca 2020 r. A. S.A. wystawił Podatniczce fakturę VAT

nr [...] na łączną kwotę 46 890, - zł. Cena sprzedaży została uiszczona. Na sfinansowanie inwestycji Strona zaciągnęła w A. Bank Polska S.A. kredyt konsumencki na komercyjnych warunkach, udzielony na zakup towaru.

W dniu 21 sierpnia 2020 roku do Wójta Gminy Ł. wpłynął wniosek Podatniczki w sprawie udzielenia ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym z tytułu zakupu i zainstalowania paneli fotowoltaicznych do wykorzystywania na cele produkcyjne energii słonecznej w swoim gospodarstwie rolnym. Na inwestycję Podatniczka poczyniła nakłady w kwocie 46.890,- zł, na co przedłożyła stosowne rachunki – faktury VAT. Wraz z wnioskiem załączyła oświadczenie, że produkowana energia elektryczna jest wykorzystywana na cele produkcyjne prowadzonego przez nią gospodarstwa rolnego, głównie produkcję zwierzęcą (hodowla krów mlecznych). Zgodnie z oświadczeniem Podatniczki, instalacja została umieszczona na dachu budynku gospodarczego, jest źródłem oświetlenia, zasila dojarkę udojową, basen chłodniczy do mleka, wyciąg obornika, spawarkę i urządzenia do naprawy maszyn rolniczych, śrutowniki, pompę hydroforową, wentylatory chłodzące a także bojlery elektryczne do ogrzewania wody. Instalacja zaopatruje także w prąd budynek mieszkalny. Strona wskazała, że dla instalacji zamontowano jeden wspólny licznik

i nie ma możliwości określenia, jaka część energii spożytkowana jest na cele bytowe, a jaka na produkcyjne.

Decyzją z [...] października 2020 r., Wójt Gminy Ł. odmówił Stronie udzielenia ulgi inwestycyjnej. Decyzję wydano na podstawie 207 i art. 210 ustawy

z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325

ze zm.), dalej: "O.p." oraz art. 13 ust. 1 pkt 2, ust. 2, 3, 3a oraz art. 13d ust. 3

ustawy z dnia15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 333),

dalej: "u.p.r.".

W uzasadnieniu organ wskazał, że wykorzystanie na cele produkcyjne naturalnych źródeł energii należy oceniać mając na względzie definicję działalności rolniczej, przez którą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, roślin ozdobnych, grzybów uprawnych, sadownictwa, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu fermowego oraz chów i hodowlę ryb (art. 2 ust. 2 u.p.r.). Mając na uwadze orzecznictwo sądów administracyjnych organ nie uzależnił przyznania prawa do ulgi inwestycyjnej od przeznaczenia instalacji fotowoltaicznej wyłącznie na cele produkcyjne gospodarstwa rolnego i przyjął, że wykorzystywanie energii słonecznej w części w budynku mieszkalnym nie pozbawia podatnika prawa do ulgi inwestycyjnej. Organ wskazał jednak, że do wniosku załączono umowę kredytową, będącą źródłem środków finansowych na nabycie instalacji, w której jest zapis, że zabezpieczeniem spłaty kredytu jest przewłaszczenie towaru. Oznacza to zdaniem organu, że właścicielem instalacji fotowoltaicznej do czasu spłaty kwoty udzielonego kredytu pozostaje bank a podatnik spełniałby warunki do udzielenia ulgi inwestycyjnej dopiero w momencie uzyskania prawa własności zakupionego towaru, a więc w momencie całkowitej spłaty kredytu.

Dodatkowo organ wskazał na wątpliwości dotyczące stawki podatku VAT 8%, wyszczególnionej na fakturze VAT wystawionej przez wykonawcę, co w przypadku podatnika podatku od towarów i usług mającego wyraźnie rozdzieloną księgowość

na gospodarstwo rolne i gospodarstwo domowe, przemawia za uznaniem, że to cele bytowe, czyli mieszkaniowe są celami nadrzędnymi zrealizowanej inwestycji.

W odwołaniu Podatniczka powtórzyła, że energia pozyskiwana z instalacji fotowoltaicznej jest wykorzystywana głównie na potrzeby gospodarstwa rolnego, które specjalizuje się w produkcji zwierzęcej i roślinnej. Nie zgodziła się z organem, że cele bytowe i mieszkaniowe są nadrzędnymi celami zrealizowanej inwestycji. Podkreśliła, że instalacja umieszczona jest na budynku gospodarczym tj. garażu i zaopatruje w prąd wszystkie budynki i sprzęty wchodzące w skład gospodarstwa. Zdaniem Strony, prawo do przyznawania ulgi inwestycyjnej nie powinno być uzależnione tylko od przeznaczenia instalacji na cele produkcyjne i wykorzystywania energii słonecznej w budynku mieszkalnym. W opinii Podatniczki, decyzja Wójta Gminy Ł. jest krzywdząca i uniemożliwia rozwój jej gospodarstwa rolnego.

Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji wskazując, że Strona nie uzyskała prawa do ulgi inwestycyjnej

w podatku rolnym, gdyż nie jest właścicielem przedmiotowej instalacji. Kolegium powtórzyło argumentację organu I instancji, wyjaśniając, że z umowy kredytowej przeznaczonej na sfinansowanie inwestycji wynika, że zabezpieczeniem spłaty kredytu jest przewłaszczenie towaru a to oznacza, że właścicielem instalacji do czasu spłaty kwoty udzielonego kredytu pozostaje bank, nie zaś strona. Okoliczność ta z kolei powoduje, że Podatniczka może spełniać warunki do udzielenia ulgi inwestycyjnej dopiero w momencie uzyskania prawa własności zakupionego towaru, a więc w momencie całkowitej spłaty kredytu. Dopiero wtedy dojdzie bowiem do zakupu przez Podatniczkę instalacji (art. 13 ust. 1 pkt 2 lit. c u.p.r.) i do zakończenia inwestycji (art. 13 ust. 2 u.p.r.).

Kolegium powtórzyło także za organem I instancji, iż stawka podatku VAT 8, wyszczególniona na fakturze zakupu instalacji, wskazuje, iż chodzi o preferencyjną stawkę związaną z budownictwem objętym społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższa stawka przesądza, zdaniem organu odwoławczego, że instalacja została zakupiona

i zamontowana na potrzeby mieszkaniowe, a nie produkcji w podatku rolnym.

Do przyjęcia celu produkcji rolnej powinna być bowiem zastosowana stawka podstawowa 23%. Zdaniem Kolegium, nie można przyjąć, że podatnik z jednej strony, w momencie zakupu i montażu instalacji fotowoltaicznej korzysta z preferencji podatkowych przyznanych dla budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, a jednocześnie korzysta z preferencji w podatku rolnym, przewidzianych "do wykorzystywania na cele produkcyjne" w produkcji rolnej.

W opinii organu, gdyby przyjąć stanowisko Podatniczki, konieczne byłoby zweryfikowanie we właściwym trybie przez organy podatkowe stawki podatku

od towarów i usług, bowiem jeśliby przyjąć gospodarcze wykorzystanie instalacji, zastosowana preferencyjna 8% stawka podatku VAT byłaby niedopuszczalna.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi pełnomocnik wniósł o "uchylenie skarżonej decyzji w całości, przyznanie skarżącej ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym zgodnie z wnioskiem" oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. W treści skargi pełnomocnik Strony zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:

1) art. 191 O.p., poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego

i przyjęcie, iż skarżąca nie nabyła prawa własności zakupionego towaru, podczas gdy wszystkie okoliczności sprawy wskazują, iż skarżąca 23 lipca 2020 r. stała się właścicielem zakupionego towaru;

2) art. 233 § 1 ust. 1 O.p., poprzez jego zastosowanie;

3) art. 535 Kodeksu Cywilnego, poprzez uznanie, iż celem umowy sprzedaży nie było przeniesienie prawa własności zakupionego towaru na skarżącą;

4) art. 101 Prawa bankowego, poprzez uznanie, iż osoba niebędąca właścicielem rzeczy ruchomej może przenieść na bank prawo własności tej rzeczy;

5) art. 13 ust. 1 pkt. 2 lit c oraz art. 13 ust. 2 u.p.r. poprzez podtrzymanie decyzji organu I instancji, w sytuacji gdy skarżąca spełniła przesłanki otrzymania przedmiotowej ulgi;

Zdaniem strony skarżącej, wskutek podpisania umowy i realizacji świadczenia będącego jej przedmiotem, Podatniczka stała się właścicielem przedmiotowej instalacji (tj. nabyła prawo własności) z chwilą jej zamontowania, tj. 27 lipca 2020 r. Powołując się na treść art. 101 Prawa bankowego oraz treść umowy kredytowej z 16 lipca 2020 r. skarżąca stanęła na stanowisku, że przeniosła na bank prawo własności, które nabyła na podstawie umowy sprzedaży, ale dokonane przewłaszczenie na zabezpieczenie ma charakter wtórny wobec nabycia prawa własności na mocy umowy sprzedaży.

W opinii skarżącej, z art. 13 u.p.r. wynika, że ulga inwestycyjna przysługuje podatnikom z tytułu wydatków poniesionych na zakup i zainstalowanie urządzeń

do wykorzystywania na cele produkcyjne naturalnych źródeł, jeżeli wydatki te nie zostały sfinansowane w całości lub w części z udziałem środków publicznych. Skoro zatem skarżąca bezspornie poniosła wydatki na zakup i zainstalowanie instalacji fotowoltaicznej, to należy uznać, iż spełniła przesłanki art. 13 u.p.r. W opinii Strony, kwestia dalszych losów prawa własności nie powinna być przedmiotem analizy

organów, bo wskazana norma nie uzależniona od tego prawa do skorzystania z ulgi.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd zważył, co następuje.

Skarga jest uzasadniona, gdyż zaskarżone decyzje naruszają przepisy prawa materialnego, a także przepisy postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Nie wszystkie argumenty skargi zasługują jednak na uwzględnienie.

Ustalony przez organy stan faktyczny nie jest przedmiotem sporu. Sporne jest, czy w ustalonym stanie faktycznym sprawy Podatniczka jest uprawniona

do skorzystania z ulgi inwestycyjnej, o której mowa w art. 13 ustawy z dnia

15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 333), dalej: "u.p.r." Zgodnie z jego brzmieniem:

1. Podatnikom podatku rolnego przysługuje ulga inwestycyjna z tytułu wydatków poniesionych na:

1) budowę lub modernizację budynków inwentarskich służących do chowu, hodowli i utrzymywania zwierząt gospodarskich oraz obiektów służących ochronie środowiska,

2) zakup i zainstalowanie:

a) deszczowni,

b) urządzeń melioracyjnych i urządzeń zaopatrzenia gospodarstwa w wodę,

c) urządzeń do wykorzystywania na cele produkcyjne naturalnych źródeł energii (wiatru, biogazu, słońca, spadku wód)

- jeżeli wydatki te nie zostały sfinansowane w całości lub w części z udziałem środków publicznych.

2. Ulga inwestycyjna przyznawana jest po zakończeniu inwestycji i polega

na odliczeniu od należnego podatku rolnego od gruntów położonych na terenie gminy, w której została dokonana inwestycja - w wysokości 25% udokumentowanych rachunkami nakładów inwestycyjnych.

4. Podatnik traci prawo do odliczenia od podatku rolnego niewykorzystanej kwoty ulgi inwestycyjnej w przypadku sprzedaży obiektów i urządzeń, od których przyznana została ta ulga, lub przeznaczenia ich na inne cele niż określone w ust. 1.

Z art. 13 ust. 1 pkt 2 c) oraz ust. 2 u.p.r. wynika, że podatnikom podatku rolnego przysługuje ulga inwestycyjna z tytułu udokumentowanych rachunkami wydatków poniesionych na zakup i zainstalowanie urządzeń do wykorzystywania

na cele produkcyjne naturalnych źródeł energii (w tym słońca), jeżeli wydatki te nie zostały sfinansowane w całości lub w części z udziałem środków publicznych. Zgodnie z ust. 4 tego przepisu, podatnik traci prawo do odliczenia od podatku rolnego niewykorzystanej kwoty ulgi inwestycyjnej w przypadku sprzedaży obiektów

i urządzeń, od których przyznana została ta ulga lub ich przeznaczenia na cele inne, niż produkcyjne.

Odmawiając przyznania ulgi organy stanęły na stanowisku, że Podatniczka

nie uzyskała prawa do ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym, ponieważ nie jest właścicielem przedmiotowej instalacji z uwagi na przewłaszczenie na zabezpieczenie, jakie wynika z zawartej przez nią umowy kredytowej. W opinii organów, dopiero po spłacie kredytu i nabyciu własności instalacji inwestycja będzie zakończona a Podatniczka będzie uprawniona do skorzystania z ulgi (s. 2 decyzji organu II instancji). Dopiero wtedy dojdzie bowiem do zakupu przez Podatniczkę instalacji (art. 13 ust. 1 pkt 2 lit. c u.p.r.) i do zakończenia inwestycji (art. 13 ust. 2 u.p.r.).

Dodatkowo organy zakwestionowały oświadczenie Podatniczki, iż zakupiona instalacja będzie przeznaczona na potrzeby produkcyjne jej gospodarstwa rolnego. Wniosek ten wysnuły w oparciu o stawkę podatku VAT 8%, wskazaną na fakturze VAT zakupu tej instalacji. Organy wskazały, że taka stawka związana jest

z budownictwem objętym społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu

art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług, jeśliby zaś instalacja miałaby służyć celom związanym z produkcją rolną w podatku rolnym, stawka podatku VAT na fakturze zakupu przedmiotowej instalacji powinna była wynieść 23 %. W takim stanie rzeczy, stawka ujęta na fakturze zakupu instalacji przesądza, zdaniem organów, iż to cele bytowe, mieszkaniowe są nadrzędnymi celami tej inwestycji.

Sąd w składzie rozpoznającym sprawę uznał, wyżej przedstawiona argumentacja organów jest błędna a zaprezentowana wykładnia przepisu art. 13 U.p.r. jest nieprawidłowa. Z art. 13 u.p.r. nie wynika bowiem, aby podatnik podatku rolnego ubiegający się o przyznanie ulgi z tytułu wydatków poczynionych

na zakup i zainstalowanie urządzeń do wykorzystywania na cele produkcyjne naturalnych źródeł energii musiał być właścicielem zakupionych towarów. Literalne brzmienie spornego przepisu nie uzasadnia takiej wykładni i stanowiska organów.

Z brzmienia art. 13 U.p.r. wynika, ze osoba ubiegająca się o przyznanie ulgi inwestycyjnej powinna spełnić następujące przesłanki:

1) powinna być podatkiem podatku rolnego;

2) powinna poczynić wydatki na jeden z celów wskazanych w art. 13 ust. 1 u.p.r.;

3) wydatki te nie mogą zostać sfinansowane ze środków publicznych.

Zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę Podatniczka spełniła te warunki.

Wymóg posiadania prawa własności zakupionego towaru nie wynika wprost

z treści art. 13 u.p.r. Jakkolwiek zakup wiąże się najczęściej z uzyskaniem prawa własności, to jednak w niektórych wypadkach prawo własności nie przechodzi

od razu na nabywcę. Art. 13 ust. 4 wskazuje co prawda, iż Podatnik traci prawo

do odliczenia od podatku rolnego niewykorzystanej kwoty ulgi inwestycyjnej w przypadku sprzedaży obiektów i urządzeń, od których przyznana została ta ulga (...).

W tym miejscu należy jednak wskazać, że powoływane przez organy przewłaszczenie na zabezpieczenie wierzytelności banku z tytułu umowy kredytowej nie jest sprzedażą. Zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.) zabezpieczenie wierzytelności banku może być dokonane w drodze przeniesienia na bank przez dłużnika lub osobę trzecią, do czasu spłaty zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i prowizją, prawa własności rzeczy ruchomej lub papierów wartościowych. Przewłaszczenie na zabezpieczenie wierzytelności to zatem umowa, polegająca na tym, że dłużnik lub osoba trzecia przenosi własność rzeczy na wierzyciela, który zobowiązuje się względem zbywcy do korzystania z nabytego prawa wyłącznie w zakresie, w jakim jest to potrzebne dla zabezpieczenia wierzytelności, pozostawiając możliwość korzystania z niej przez dotychczasowego właściciela – dłużnika lub osobę trzecią. Celem umowy przewłaszczenia jest zatem jedynie zabezpieczenie wierzytelności

i przeniesienie prawa własności tylko na wypadek ziszczenia się zastrzeżonego

w umowie warunku, w tym wypadku, gdyby Podatniczka nie spłaciła kredytu. Intencją stron w zakresie dokonanego przewłaszczenia na zabezpieczenie nie jest, jak

w przypadku umowy sprzedaży, definitywne przeniesienie prawa własności, żadna ze stron nie jest tym tak naprawdę zainteresowana. Przewłaszczenie jest formą zabezpieczenia interesów banku w przypadku braku całkowitej spłaty kredytu przez kredytobiorcę. Podobne stanowisko dotyczące charakteru prawnego umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie prezentowane jest w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Lublinie z 13 stycznia 2016 r., I SA/Lu 783/15, orzeczenie prawomocne) i sądów powszechnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 17 lutego 2015 r., I ACa 754/14).

Wbrew twierdzeniu organów, przedmiotowa inwestycja została zakończona, instalacja została zainstalowana, uruchomiona i przyłączona do sieci elektrycznej użytkownika, usługa została zatem wykonana. Podatniczka jest co prawda tylko posiadaczką przedmiotowej instalacji, ponieważ przeniosła jej własność w ramach przewłaszczenia na zabezpieczenie, ale korzysta z niej jak właściciel, poniosła na nią wydatki, ponosi koszty jej użytkowania i konserwacji, nie można zatem skutecznie dowodzić, że nie zakupiła tego towaru czyli nie nabyła instalacji. Zakup został potwierdzony fakturą VAT, usługa została wykonana a nabywca jest w posiadaniu rzeczy. Wniosek organów, że wobec przewłaszczenia na zabezpieczenie do zakupu jednak nie doszło, Podatniczka nie nabyła instalacji, jest zatem nieuzasadniony

i dodatkowo stoi w sprzeczności z uzasadnieniem zaskarżonych decyzji, w którym

te same organy wskazują, że do zakupu jednak doszło, Podatniczka nabyła instalację a dyskusyjny jest jedynie produkcyjny cel przeznaczenia zakupionego towaru. Zdaniem Sądu nie budzi żadnych wątpliwości, że treścią czynności prawnej sprzedaży polegającej na zakupie przedmiotowej instalacji, zgodnym zamiarem stron umowy i celem tej czynności prawnej było nabycie przez Podatniczkę przedmiotowej instalacji a przewłaszczenie zakupionego towaru nie podważa jego nabycia i polega wyłącznie na zabezpieczeniu interesów banku i odroczonym przejściu samego prawa własności na nabywcę.

W opinii Sądu rozpoznającego sprawę, ratio legis wprowadzenia instytucji ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym oraz zasada racjonalnego ustawodawcy pozwalają uznać, że przypadek zakupu przez podatnika podatku rolnego towaru bez jednoczesnego uzyskania prawa własności nie bez powodu pozostał poza uregulowaniem ustawowym dotyczącym kryteriów uzyskania ulgi inwestycyjnej. Przewidziane w art. 13 ust. 1 i 2 u.p.r. ulgi mają wszak na celu zachęcenie podatników podatku rolnego do dokonywania inwestycji polegających m.in.

na instalowaniu urządzeń przeznaczonych do wykorzystywania na cele produkcyjne naturalnych źródeł energii (lit. c). Ulgę tę ustanowiono zatem w celu zmotywowania podatników podatku rolnego do podejmowania inwestycji określonych w art. 13 u.p.r. Interpretacja spornego przepisu musi uwzględniać powyższy cel i funkcję przepisu. (por. wyrok WSA w Warszawie z 26 kwietnia 2019 r., III SA/Wa 2427/18, prawomocny, wyrok WSA w Lublinie z 10 stycznia 2018 r., I SA/Lu 921/17, prawomocny, obydwa dostępne na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl).

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zarówno literalne brzmienie art. 13 ust 1 pkt 2 lit c u.p.r., jak i wykładnia celowościowa tego uregulowania upoważnia do stwierdzenia, że ulga inwestycyjna przysługuje podmiotowi podatku rolnego, który poniósł wydatki na zakup i montaż urządzeń przeznaczonych

do wykorzystywania w produkcji rolnej naturalnych źródeł energii, mimo że na skutek przewłaszczenia na zabezpieczenie w umowie kredytowej umożliwiającej dokonanie zakupu i nabycia ruchomości dokonano przewłaszczenia na zabezpieczenie spłaty kredytu. Odmienna wykładnia art. 13 u.p.r. stałaby w sprzeczności z intencją ustawodawcy dotyczącą jego wprowadzenia, zakładającą zwiększenie udziału naturalnych źródeł energii w produkcji rolnej oraz wprowadzałaby nierówne traktowanie podatników, którzy dokonują wydatków ze środków własnych z tymi, którzy dla realizacji promowanych rozwiązań zmuszeni są posiłkować się kredytem.

Zdaniem Sądu, rekonstruując normę prawną zawartą w art. 13 u.p.r. organy naruszyły też art. 199a ust. 1 O.p., kwestionując oświadczenie Podatniczki o nabyciu i zakupie przedmiotowej instalacji i błędnie ustalając treść czynności prawnej umowy sprzedaży instalacji, bez uwzględnienia zgodnego zamiaru stron i celu tej czynności, jakim były zakup i nabycie przedmiotowej instalacji przez Podatniczkę.

Organy wskazały także, że cele produkcyjne wydatków poniesionych przez Podatniczkę na zakup i montaż przedmiotowej instalacji fotowoltaicznej są dyskusyjne. Ich zdaniem stawka podatku VAT 8% wyszczególniona na fakturze zakupu przesądza o tym, że "cele bytowe, mieszkaniowe są celami nadrzędnymi zrealizowanej inwestycji". Argumentacja organów w tym zakresie jest błędna i wewnętrznie sprzeczna. Jednocześnie bowiem organy, uznając utrwaloną już linię orzeczniczą, przyznały, że nie ma podstaw do odmowy przyznania ulgi inwestycyjnej w podatku rolnym, mimo że – w części – inwestycja służyła będzie także

do zaspokojenia potrzeb mieszkalnych, niezwiązanych z produkcją rolną.

Odnosząc się do powoływanej przez organy stawki podatku VAT 8%

wyszczególnionej na fakturze VAT zakupu przedmiotowej instalacji, Sąd stwierdza, że stawka ta została wskazana przez wystawcę faktury, skarżąca nie miała na nią wpływu (nie była wystawcą tej faktury), stawka ta nie może zatem przesądzać

o kwalifikacji prawnej charakteru inwestycji nabywcy. To sprzedawca a zarazem wystawca faktury ustalił stawkę podatku VAT. Kupujący, nabywca rzeczy dokonał jedynie zapłaty faktury, ponosząc wydatki, o których mowa w art. 13 u.p.r.

Ponadto, zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę, opieranie argumentacji dotyczącej mieszkalnego przeznaczenia wydatków poniesionych przez Podatniczkę na stawce VAT widniejącej na fakturze zakupu instalacji i brak przeprowadzenia w tym zakresie ustaleń faktycznych, które podważałyby wyraźne oświadczenie Podatniczki, stanowi naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Na organie prowadzącym postępowanie podatkowe, spoczywa obowiązek działania zgodnego z prawem (art. 120 O.p.) i wyjaśnienia faktów

(art. 121 § 1, art. 122 w zw. z art. 180 § 1, art. 181, art. 187 § 1, art. 191 O.p.) istotnych dla prawidłowego rozpoznania sprawy. Zanegowanie prawa do ulgi na tej podstawie wymagałoby obalenia twierdzenia Podatniczki, że energię słoneczną wykorzystuje w produkcji rolniczej. Organ musiałby udowodnić, że pozyskiwana energia jest wykorzystywana wyłącznie do celów nieprodukcyjnych, domowych. Takiej tezy organy nie stawiały, jednak pomimo tego, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego poddały w wątpliwość oświadczenie skarżącej w tym zakresie.

Argumentacja strony skarżącej dotycząca naruszenia art. 535 Kodeksu cywilnego oraz art. 101 Prawa bankowego jest o tyle nieuzasadniona, że wydając zaskarżone decyzje, organy ich nie stosowały ani się na nie powoływały, nie mogły zatem ich naruszyć.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy uznają prawo skarżącej do ulgi podatkowej, jeżeli nie pojawią się nowe ustalenia w sprawie.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c ustawy – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej: "P.p.s.a.", Sąd orzekł,

jak w sentencji wyroku. Na koszty postępowania złożyły się wpis sądowy, koszty zastępstwa procesowego i opłata skarbowa od pełnomocnictwa. O zwrocie kosztów Sąd orzekł na podstawie art. 200 w związku z art. 205 § 2 P.p.s.a. oraz § 14 ust. 1 lit. c Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku

w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 265). AKE.