drukuj    zapisz    Powrót do listy

, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Oddalono skargę, II SAB/Wa 260/12 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-09-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 260/12 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2012-09-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-07-04
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Ewa Marcinkowska
Janusz Walawski /sprawozdawca/
Stanisław Marek Pietras /przewodniczący/
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 2984/12 - Wyrok NSA z 2013-03-06
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie WSA Ewa Marcinkowska, Janusz Walawski (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2012 r. sprawy ze skargi D. P. na bezczynność Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę

Uzasadnienie

W dniu [...] czerwca 2012 r. D. P. w formie elektronicznej, skierował do Biura Prawa i Ustroju Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej żądanie udzielenia informacji w postaci listy osób powołanych przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na stanowisko sędziego w latach 1990 – 1999.

Zastępca Dyrektora Biura Prawa i Ustroju w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w piśmie z dnia [...] czerwca 2012 r. udzielił ww. następującej odpowiedzi:

"Pełna i kompletna dokumentacja osób powołanych przez Prezydenta RP do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, we wskazanym okresie, znajduje się obecnie wyłącznie w Archiwum Prezydenta RP i podlega udostępnieniu na zasadach określonych w ustawie z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2011 r. Nr 123, poz. 698 z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jej przepisy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi (...). Udostępnianie materiałów archiwalnych zgromadzonych w archiwum wyodrębnionym Prezydenta RP odbywa się na podstawie pisemnego zgłoszenia złożonego przez osobę zainteresowaną. Zgłoszenie to składa się do organu, któremu podlega archiwum wyodrębnione (...)".

"Tryb i sposób udostępniania materiałów archiwalnych znajdujących się w archiwach wyodrębnionych, od których wytworzenia nie upłynęło 30 lat został określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 2011 r.

Kancelaria Prezydenta RP nie posiada kompletnej i jednolitej listy sędziów nominowanych w latach 1990 – 1999. W celu uzyskania pełnych danych, Biuro Prawa i Ustroju proponuje złożenie stosownego wniosku we wskazanym wyżej trybie".

D. P. w dniu [...] czerwca 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wniósł o nakazanie organowi rozpatrzenie jego wniosku z dnia [...] czerwca 2012 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podniósł, że informacje, które otrzymał (pismo z dnia [...] czerwca 2012 r.) są niewiarygodne, albowiem przy piśmie z dnia [...] marca 2012 r. otrzymał od organu kopię ewidencji osób powołanych na stanowisko sędziego w 2000 r., jednocześnie został poinformowany, że w Kancelarii Prezydenta RP prowadzona jest ewidencja osób powołanych przez Prezydenta RP do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego. Organ nie wyjaśnił, dlaczego listę dotyczącą 2000 r. posiadał, a listy z lat 1990 – 1999 nie posiadał. Organ nie podał, czy ewidencję posiadaną przez niego jeszcze w dniu [...] marca 2012 r. przekazał w całości do archiwum po tym dniu, jak również za jaki okres ewidencja jest przechowywana w Kancelarii Prezydenta RP, a za jaki okres jest przechowywana w Archiwum Prezydenta RP. Uzasadniając swoje stanowisko, skarżący odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 156/12, w którym Sąd stwierdził m.in., że organ musi uzasadnić, iż nie posiada żądanej informacji publicznej, aby nie pozostawać w bezczynności.

Skarżący podniósł również, że archiwa wyodrębnione łączą w sobie cechy archiwum zakładowego i archiwum państwowego. W sądownictwie administracyjnym został wyrażony pogląd, iż materiały archiwalne znajdujące się w archiwach zakładowych nie podlegają w zakresie ich udostępnienia przepisom o archiwach, ale w trybie przepisów o dostępie do informacji publicznej (wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2007 r., sygn. akt I OSK 990/06 i wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt II SAB/Kr 10/06).

W dalszej części uzasadnienia skargi skarżący podniósł, że zgodnie z § 24 Instrukcji Kancelaryjnej obowiązującej w Kancelarii Prezydenta RP wprowadzonej zarządzeniem nr 36 Szefa Kancelarii Prezydenta RP z dnia 29 grudnia 2011 r., dokumentacja w niej wytworzona przekazywana jest w okresie od 1 roku do 2 lat od jej wytworzenia do archiwum wyodrębnionego, tzn. do Archiwum Prezydenta RP. Po tym przekazaniu informacja publiczna podlega ustawie o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, co powoduje, że przez 30 lat powszechne obywatelskie prawo do dostępu do informacji publicznej nie istnieje, a nawet po upływie tego okresu ulega ograniczeniu, gdyż informacja może być udostępniona tylko dla potrzeb nauki, kultury, techniki oraz gospodarki.

Skarżący podniósł w skardze, że organ, który posiada informacje i podlegają one udostępnieniu w innym trybie, powinien o tym poinformować wnioskodawcę i w innym trybie wniosek rozpoznać. Jeżeli zachodzi potrzeba uzupełnienia braków formalnych wniosku, to organ zobowiązany jest do wezwania wnioskodawcy w trybie art. 64 § 2 Kpa do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i odniósł się do zarzutów podniesionych w skardze, podając, co następuje:

Kancelaria Prezydenta RP poinformowała skarżącego o trybie dostępu do żądanych przez niego informacji, gdyż żądanych informacji Kancelaria Prezydenta RP nie posiadała. Archiwum Prezydenta RP jest archiwum państwowym i nie można go "zrównywać" z archiwum zakładowym. Organ odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 64 § 2 Kpa odmówił mu trafności z uwagi na pozycję ustrojową Prezydenta RP i zakwalifikowanie go do grupy organów administracji publicznej nie jest zasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powyżej określonych przepisów sądy administracyjne orzekają, w zakresie swojej właściwości, m.in. w zakresie skarg na bezczynność organów, w przypadkach określonych w pkt 1 – 4a (art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), oceniając postępowanie organów z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego. Właściwość Sądu dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych.

W przypadku skargi na bezczynność organu, przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Zdaniem Sądu, skarga D. P. na bezczynność Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż wbrew twierdzeniu skarżącego, w sprawie nie doszło do naruszenia art. 61 § 3 Konstytucji RP i art. 64 § 2 Kpa.

Zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust. 1). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy (ust. 4).

Natomiast art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) stanowi, że każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej (...).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 powołanej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 6 ust. 1 określa w sposób przykładowy zakres przedmiotowy pojęcia informacji publicznej. Katalog ten nie ma charakteru zamkniętego, na co wskazuje użycie przez ustawodawcę zwrotu "w szczególności" i nie stanowi definicji informacji publicznej, która to definicja zawarta jest w art. 1 ust. 1 powołanej ustawy.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 4 ust. 1 pkt 1 stanowi, że obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej.

Wobec treści tego przepisu nie ulega wątpliwości, że Szef Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej jest podmiotem obowiązanym w świetle powyżej przytoczonego przepisu, a żądane przez skarżącego informacje stanowią informację publiczną, co w niniejszej sprawie jest niesporne.

Dokumenty tworzone przez szeroko rozumiane organy władzy publicznej, w tym dokumenty związane z powołaniem do pełnienia urzędu sędziego zgodnie z art. 1 ust. 1 przedmiotowej ustawy, stanowią informację publiczną, gdyż określają sposób przyjmowania i załatwienia sprawy i wydania przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej postanowienia o powołaniu na urząd sędziego w sądach powszechnych lub administracyjnych. Jednakże fakt wytworzenia dokumentu nie jest tożsamy z jego posiadaniem, a w szczególności z możliwością jego udostępnienia w sytuacji, gdy dokumenty te zostały "zarchiwizowane" na podstawie przepisów mających zastosowanie w sprawie ich archiwizacji.

Szef Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej jest podmiotem realizującym zadania publiczne, obowiązanym do udzielenia informacji publicznej znajdującej się w jego posiadaniu, wynika to bowiem z zasady wynikającej z art. 4 ust. 3 przedmiotowej ustawy. Nie jest odmową udzielenia informacji wskazanie, że organ administracji ich nie posiada. Informacja o tym nie oznacza, że organ pozostaje w bezczynności.

W rozpoznawanej sprawie organ poinformował skarżącego, że nie posiada żądanych informacji i nie posiada kompetencji w sprawach jego wniosku o udzielenie informacji publicznej, wskazując jednocześnie tryb do ich dostępu. Podkreślić należy, że w takiej sytuacji na organie ciąży jedynie obowiązek poinformowania o tym wnioskodawcy. Organ obowiązku tego dopełnił w piśmie z dnia [...] czerwca 2012 r., będącym odpowiedzią na wniosek skarżącego z dnia [...] czerwca 2012 r.

Obowiązek udostępnienia informacji publicznej powstanie jedynie wtedy, gdy podmiot, do którego wpłynął wniosek jest w posiadaniu przedmiotowej informacji. Posiadanie to określony stan faktyczny, tzn. organ jest w posiadaniu informacji, o udzielenie której wnosi wnioskodawca. Skoro skarżący został poinformowany, że Szef Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej żądanej informacji nie posiada i jednocześnie wskazał mu tryb dostępu do niej, nie można mu przypisać, że jest bezczynny.

Sąd nie jest władny oceniać, czy organ powinien posiadać, gromadzić, np. w formie elektronicznej, informacje publiczne, których udostępnienia domaga się skarżący.

Zdaniem Sądu organ uwiarygodnił, wbrew twierdzeniu skarżącego, że nie posiada żądanych informacji. Wskazanie przez organ trybu i sposobu ich uzyskania uzasadnia stwierdzenie, że organ aktywnie dążył do realizacji przedmiotowego wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej. Przekazanie skarżącemu informacji w zakresie jego wniosku obejmujących rok 2000, czego organ nie podał, był wynikiem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 197, poz. 1172 ze zm.), która w art. 10 ust. 1 pkt 4 lit. i przewiduje obowiązek ogłaszania w Dzienniku Urzędowym RP "Monitor Polski" aktów powoływania sędziów.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze, w ocenie Sądu, są one niezasadne. Sąd nie stwierdził, że organ ograniczył, czy też wręcz uniemożliwił skarżącemu realizację jego konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej. W rozpoznawanej sprawie Sąd nie rozstrzygał o relacji pomiędzy określonymi aktami prawnymi, a w szczególności o istniejących pomiędzy nimi rozbieżnościami np. w zakresie wejścia ich w życie. Sąd uznał za całkowicie chybiony zarzut naruszenia art. 64 § 2 Kpa, gdyż zakres stosowania przepisów tej ustawy wynika wprost z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Także chybiony jest zarzut (wniosek) skarżącego, że w przypadku złożenia wniosku organ zobowiązany jest do jego rozpoznania, nie bacząc na inne regulacje prawne. Takie podejście w zasadzie wyklucza możliwość stosowania art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który stanowi, że przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi.

Ponadto należy podkreślić, że skoro skarżący realizuje "projekt", ale jaki to tego skarżący nie podał, to w ocenie Sądu, instrument prawny w postaci ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest odpowiednim narzędziem prawnym. Przepisy tej ustawy, z założenia ustawodawcy, mają charakter kontrolny, w szczególności mają umożliwić obywatelom kontrolę nad bieżącą działalnością organów administracji publicznej, samorządowej i innych podmiotów nią objętych.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt