Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2017 r. sprawy ze skargi T. J. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Przedmiotem złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie skargi T. J. (dalej też jako "skarżący", "strona", "wnioskodawca") jest decyzja Urzędu Patentowego z [...] maja 2016 r., nr sprawy [...], umarzająca postępowanie w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny "[...]" o numerze [...] udzielony na rzecz [...] Spółka z o.o. z siedzibą w W. (dalej jako "uprawniony", "uczestnik postępowania").

Jako podstawę prawną organ wskazał: art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 256 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) – dalej jako "p.w.p." oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia:

W dniu 1 lutego 2016r. do Urzędu Patentowego RP wpłynął wniosek T. J. o unieważnienie prawa ochronnego na słowno-graficzny znak towarowy [...] o numerze [...] udzielonego na rzecz [...] Spółka z o.o. z siedzibą w W. Wnioskodawca podniósł, że prawo ochronne na sporny znak towarowy zostało udzielone z naruszeniem art. 131 ust 1 pkt 1 p.w.p.

Stwierdził, że w 1998r. zlecił M. N. opracowanie logo dla prowadzonej przez siebie pizzerii [...]. Umowę przeniesienia autorskich praw majątkowych do ww. logo, zawarł z M. N. [...] grudnia 2015r. Logo to było wykorzystywane w działalności gastronomicznej przez wnioskodawcę oraz K. R. (Prezesa zarządu [...] sp. z o.o.), z którą prowadził sieć pizzerii. Znak ten nie był wniesiony aportem do spółki. Wnioskodawca wskazał, że nabył prawa do logo [...] dopiero 22 grudnia 2015r. Twórca znaku nie miał świadomości, że sieć pizzerii [...], która używa tego znaku, nie jest prowadzona przez niego.

Wnioskodawca wskazał, że sporny znak został zgłoszony do ochrony w złej wierze, pozostawał bowiem z K. R. w konkubinacie do 2003r., kiedy to przejęła ona faktyczne prowadzenie pizzerii z matką Z. R.. Zarzucił, że osoby te, wykorzystały spowodowane chorobą, jego trudności w funkcjonowaniu i zaburzenia świadomości, zgłaszając do ochrony znak, który do nich nie należał.

W odpowiedzi, uprawniony wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na brak interesu prawnego wnioskodawcy lub o oddalenie wniosku o unieważnienie spornego prawa ochronnego w całości z uwagi na jego bezzasadność. Podniósł, że wnioskodawca nie wykazał istnienia interesu prawnego, nie posiada prawa osobistego lub majątkowego, które mogłoby zostać naruszone wskutek rejestracji spornego znaku towarowego, który nie stanowi utworu w rozumieniu prawa autorskiego, o czym przesądził Sąd Apelacyjny w L. w wyroku z dnia [...] października 2015r. (sygn. akt [...]). Poinformował, że między stronami były prowadzone postępowania przed sądami powszechnymi w L.. Sąd Okręgowy w L. w wyroku z dnia [...] maja 2013r. (sygn. akt [...]) zobowiązał wnioskodawcę do zaprzestania rozpowszechniania nieprawdziwych informacji co do tego, że uprawniony uzyskał prawo ochronne na sporny znak towarowy w wyniku składania nieprawdziwych oświadczeń i, że bezprawnie korzysta ze spornego prawa ochronnego. Wskazał, że w dniu zgłoszenia do ochrony spornego znaku towarowego wnioskodawca, Z. R. i K. R. zawarli porozumienie, na mocy którego wnioskodawca i K. R. zostali upoważnieni przez Z. R. (która zgłosiła znak do Urzędu Patentowego RP) do używania tego znaku oraz zawierania umów franczyzowych z osobami trzecimi. Uprawniony podniósł również, że wnioskodawca był świadomy i akceptował rejestrację znaku towarowego. Wykonawca postaci graficznej tego znaku – M. N. - również wiedział o używaniu spornego znaku towarowego i udzieleniu prawa ochronnego na rzecz uprawnionej, co podkreślał wielokrotnie w swoich zeznaniach w postępowaniach przed sądami powszechnymi. Ponadto, upłynął już termin do złożenia wniosku o unieważnienie prawa, gdyż czas ten jest ograniczony zakresem temporalnym wskazanym w art. 165 p.w.p. Zgłoszenie spornego prawa nastąpiło w dobrej wierze, a twórca logotypu akceptował tę okoliczność.

Na rozprawie w dniu [...] maja 2016r. wnioskodawca wskazał, że sądy powszechnie nie wypowiedziały się w kwestii ochrony prawno-autorskiej słowno-graficznego znaku towarowego. Twierdził, że Urząd Patentowy nie jest związany wyrokami wydanymi w przedmiotowej sprawie przez sądy powszechne. Wskazał na swój brak świadomości w chwili podpisywania [...] czerwca 2002r. umowy, o której istnieniu dowiedział się w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w [...].

Wywiódł interes prawny ze zlecenia w 1998 roku stworzenia znaku słowno-graficznego [...], do którego posiada prawa autorskie. Podniósł, że interes prawny jest posadowiony na umowie przeniesienia praw autorskich do logotypu (art. 17 i art. 41 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Z kolei uprawniony podtrzymał zarzut braku interesu prawnego wnioskodawcy w żądaniu unieważnienia spornego prawa ochronnego oraz posiadania przez wnioskodawcę wiedzy o zgłoszonym znaku towarowym, co wyklucza zgłoszenie go w warunkach złej wiary.

Kolegium Orzekające decyzją z [...] maja 2016 r. umorzyło postępowanie w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny "[...]" o numerze [...] udzielonego na rzecz [...] Spółka z o.o. z siedzibą w W. W pierwszej kolejności stwierdziło, że wnioskodawca nie posiada interesu prawnego w żądaniu unieważnienia spornego prawa. Odwołało się do wymogu posiadania interesu prawnego wynikającego z art. 164 p.w.p., tożsamego z interesem prawnym wskazanym w art. 28 k.p.a. Podstawę legitymacji procesowej stanowi interes oparty na prawie, czyli stosunku materialnoprawnym określonym w przepisie prawnym występującym poza Kodeksem postępowania administracyjnego, którego wnioskodawca nie posiada. Uzasadniał swój interes prawny w złożeniu wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "[...]" okolicznością udzielenia w 1998r. zlecenia M. N. stworzenia znaku słowno- graficznego [...], do którego posiada prawa autorskie i wywodził swój interes prawny z umowy przeniesienia praw autorskich do logotypu, art. 17 i art. 41 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kolegium jednak oceniło, że wnioskodawca nie wykazał posiadania aktualnego, realnego, konkretnego i bezpośredniego interesu prawnego w domaganiu się unieważnienia ww. prawa ochronnego. Okoliczności podnoszone przez niego jako podstawa posiadania interesu prawnego w żądaniu unieważnienia spornego prawa ochronnego oceniło jako nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Według Kolegium, kwestia istnienia praw autorskich do spornego znaku towarowego była już przedmiotem postępowania cywilnego i została prawomocnie rozpatrzona przez sąd powszechny - Sąd Apelacyjny w L.. Wyrokiem z 15 października 2015r. (sygn. akt [...]) uznał, że oznaczenie słowno-graficzne "[...]" nie stanowi utworu w rozumieniu prawa autorskiego. Kolegium stwierdziło, że Sąd Apelacyjny w ww. wyroku wyraźnie odniósł się na stronie 19 do znaku towarowego słowno-graficznego [...], zaś na stronie 23 tego wyroku wskazał, że "Sąd pierwszej instancji trafnie przyjął, że skarżący nie wykazał, iż znak słowno- graficzny "[...]" może być utworem". Na stronie 25 wyroku Sąd stwierdził: "Sąd odwoławczy podziela ocenę Sądu pierwszej instancji, że zwrot "[...]" jest jedynie zbitką dwóch powszechnie znanych w języku włoskim słów".

Urząd Patentowy ocenił, że skoro umowa przeniesienia praw autorskich do spornego oznaczenia została podpisana przez T. J. i M. N. po wydaniu ww. wyroku - [...] grudnia 2015r., a nadto - ponad 10 lat po dacie zgłoszenia spornego znaku towarowego. Przeniesienie praw do spornego oznaczenia dowodzone rachunkiem za sporządzenie projektu loga "Pizzeria [...]", zdaniem organu, nie może świadczyć o posiadaniu przez wnioskodawcę interesu prawnego. Sporny znak towarowy bowiem nie może być przedmiotem skutecznego rozporządzenia cywilno-prawnego w kategorii praw autorskich - nie stanowi bowiem, zgodnie z ww. wiążącymi w tym zakresie ustaleniami sądu powszechnego, przedmiotu ochrony autorskiej. Także podnoszone przez wnioskodawcę art. 17 i art. 41 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w L. z dnia [...] października 2015r. (sygn. akt [...]), nie mogą być podstawą istnienia po stronie wnioskodawcy interesu prawnego.

Kolegium oceniło, że wnioskodawca nie wykazał okoliczności faktycznych ani prawnych, z których wynikałoby, że posiada interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy [...] [...], a w szczególności, by sporny znak towarowy negatywnie ingerował w prowadzoną przez wnioskodawcę działalność gospodarczą.

Uznało, że w niniejszej sprawie zachodzi sytuacja bezprzedmiotowości postępowania, czego skutkiem było zastosowanie art. 256 ust. 1 p.w.p., w związku z art. 105 § 1 k.p.a., czyli wydanie decyzji o umorzeniu postępowania. Kolegium uznało za zasadne przyznanie uprawnionemu kwoty w wysokości 1680 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania jako zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

W skardze do tut Sądu złożonej na powyższą decyzję skarżący zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy:

art. 7 k.p.a., 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. przez wybiórczą analizę materiału dowodowego i przyjęcie, że Sąd Okręgowy w L. oraz Sąd Apelacyjny w L. uznały, że znak słowno-graficzny "[...]" nie stanowi utworu, w sytuacji, gdy takie ustalenie dotyczyło wyłącznie znaku słownego "[...]", co w konsekwencji doprowadziło Urząd Patentowy RP do błędnego wniosku, że Skarżący nie wykazał istnienia interesu prawnego;

art. 75 § 1 k.p.a., 78 § 1 k.p.a., art. 84 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. przez niedopuszczenie i nieprzeprowadzenie dowodów zawnioskowanych przez skarżącego w piśmie z 10 maja 2016 r., mimo że przedmiotowe dowody miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;

naruszenie art. 365 § 1 k.p.c. przez błędne przyjęcie, że prawomocne uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w L. z dnia [...] października 2015 r., wiąże Urząd Patentowy RP co do tego, czy sporny znak towarowy jest utworem;

art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowe, w sytuacji gdy Skarżący wykazał istnienie interesu prawnego w żądaniu unieważnienia spornego znaku towarowego.

naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: pr. aut.) w zw. z art. 17 pr. aut w zw. z art. 28 k.p.a. w zw. z art. 164 p.w.p. i art. 256 ust. 1 p.w.p. przez wadliwe przyjęcie, że Skarżący nie ma interesu prawnego w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

Domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji i zasądzenia od Urzędu Patentowego RP kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wniósł o oddalenie skargi podtrzymując dotychczasową argumentację.

Podobnie uczestnik postępowania wniósł o oddalenie skargi podtrzymując dotychczasową argumentację przedstawioną w piśmie z 11 września 2017r..

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do oceny prawidłowości dokonanego przez Urząd Patentowy RP ustalenia, że skarżący - wnioskodawca w sprawie administracyjnej - nie posiada interesu prawnego w domaganiu się unieważnienia prawa ochronnego na słowno-graficzny znak towarowy [...] o numerze [...] udzielonego na rzecz [...] Spółka z o.o. z siedzibą w W., uczestnika postępowania sądowego.

Na wstępie należy podnieść, że to treść wniosku złożonego do Urzędu Patentowego przez skarżącego wyznaczyła granice niniejszej sprawy o unieważnienie prawa z rejestracji spornego znaku towarowego. Z uwagi na datę złożenia wniosku, do postępowania w niniejszej sprawie miał zatem zastosowanie art. 255 ust. 4 p.w.p., według którego sprawa ta podlega rozpoznaniu w postępowaniu spornym w granicach podstawy prawnej wskazanej przez wnioskodawcę. Stosownie zaś do art. 256 ust. 2 i 3 p.w.p. w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie do postępowania spornego stosuje się odpowiednio przepisy k.p.a.

Przedmiot niniejszej sprawy, jej granice, wyznaczyła zatem treść wniosku o unieważnienie odnośnego prawa, zarówno w zakresie wskazanych przez wnioskodawcę okoliczności faktycznych, jak i adekwatnych do nich okoliczności i podstaw prawnych - ze względu na które wnioskodawca żąda unieważnienia danego prawa (por. wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2006 r. II GSK 320/05, niepublikowany).

Zgodnie z obowiązującym w tej dacie art. 164 p.w.p., prawo ochronne na znak towarowy mogło być unieważnione, w całości lub w części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa.

Ustawa Prawo własności przemysłowej nie definiuje pojęcia interesu prawnego, zatem w tej materii należy odwołać się do art. 28 k.p.a., zgodnie z którym stroną postępowania administracyjnego jest każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój obowiązek lub prawo. Interes prawny lub obowiązek, o których mowa w tym przepisie, znajdować musi oparcie w konkretnej normie prawnej mogącej stanowić podstawę do ich sformułowania, dlatego też pojęcie strony, mimo że jest instytucją prawa procesowego, wyprowadzone może być wyłącznie z prawa materialnego.

Powyższe oznacza, że Urząd Patentowy rozpatrując wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy miał obowiązek zbadania interesu prawnego wnioskodawcy jako przesłanki determinującej dalsze badanie dotyczące spełnienia ustawowych warunków wymaganych do uzyskania tego prawa.

W ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie Urząd Patentowy dokonał wnikliwej i dość obszernej analizy pojęcia "interes prawny" na gruncie art. 164 p.w.p. w zw. z art. 28 k.p.a., a także stanowiska doktryny i judykatury, dochodząc do właściwej konkluzji.

Sąd kontrolujący legalność zaskarżonego rozstrzygnięcia zgadza się, że "interes prawny" winien być realny, aktualny, indywidualny, własny, konkretny, bezpośredni, sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie winno znaleźć potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami zastosowania przepisu prawa materialnego. Tak rozumianym interesem prawnym należy legitymować się w dacie stosowania normy prawa materialnego i tylko ten stan może być brany pod uwagę przy rozważaniu interesu prawnego.

Przy czym utrwalony jest w judykaturze pogląd, że interes prawny, o którym mowa w art. 164 ustawy p.w.p., nie może być wyprowadzany z samego tylko faktu istnienia jakiegoś aktu prawnego, czy jakiejś instytucji prawnej, w oderwaniu od określonego stanu faktycznego, lecz musi zachodzić taka sytuacja, która w świetle obowiązujących przepisów prawa materialnego będzie dawała podmiotowi dążącemu do ochrony swych praw uprawnienie do występowania z konkretnym, opartym na tej normie wnioskiem. Istotne jest, by zachodził związek o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa a sytuacją prawną danego podmiotu, polegający na tym, że unieważnienie spornego prawa będzie miało wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Te okoliczności winien udowodnić i osadzić w podstawie prawnej wnioskodawca, zgodnie z art. 255 ust.4 p.w.p.

Zdaniem Sądu, Kolegium Orzekające prawidłowo uznało, że w niniejszej sprawie powyższe okoliczności nie zostały przez wnioskodawcę wykazane.

Sięgając do wniosku o unieważnienie przedmiotowego znaku, złożonego 1 lutego 2016r., w jego treści znajdują potwierdzenie ustalenia poczynione przez Kolegium Orzekające Urzędu Patentowego, jak i ocena dokonana na podstawie art. 80 k.p.a. w zw. z art. 256 p.w.p.

Otóż wnioskodawca, domagając się unieważnienia przedmiotowego znaku towarowego udzielonego na rzecz uczestnika postępowania, faktycznie powoływał się na okoliczności, jakie miały miejsce w 1998r., kiedy to zlecił M. N. opracowanie logo dla prowadzonej przez siebie pizzerii [...] – wybierając słowa oraz grafikę przypominającą podział pizzy. Mi. N. za wykonaną prace otrzymał wynagrodzenie na podstawie pisemnego rachunku. Wnioskodawca wskazywał, że logo to było wykorzystywane w działalności gastronomicznej przez niego oraz K. R. (Prezesa zarządu [...] sp. z o.o.), z którą wówczas prowadził sieć pizzerii, i z którą do ok. 2003r. pozostawał w konkubinacie. Podnosił we wniosku, że w latach 2002 i 2003 faktyczne prowadzenie sieci pizzerii [...] przejęła K. R. z matką Z. R. Osoby te wykorzystały, spowodowane chorobą, trudności wnioskodawcy w funkcjonowaniu, zaburzenia świadomości i zgłosiły do ochrony znak, który do nich nie należał. Na tej podstawie wnioskodawca podnosił, że sporny znak został zgłoszony do ochrony w złej wierze, czyli z naruszeniem art. 131 ust 1 pkt 1 p.w.p.

Zauważyć należy, że wnioskodawca wskazał, że nabył prawa do logo [...] dopiero 22 grudnia 2015r., kiedy to zawarł z M. N. umowę przeniesienia autorskich praw majątkowych do ww. logo, podając, że jako twórca znaku nie miał świadomości, że sieć pizzerii [...] nie jest prowadzona przez wnioskodawcę.

Urząd Patentowy w istocie nie kwestionował powyższych twierdzeń, ale stan faktyczny - mający znaczenie dla ustalenia interesu prawnego wnioskodawcy - uzupełnił, nie mniej istotnymi dla sprawy okolicznościami, które pozwoliły na prawidłową ocenę, że podane przez niego fakty nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

W kwestii bowiem swojego interesu prawnego, we wniosku, a początkowo także nawet na rozprawie [...] maja 2016r. przed Urzędem Patentowym wnioskodawca, reprezentowany wszak przez profesjonalnego pełnomocnika, początkowo nie podał podstawy prawnej, co wynika z protokołu rozprawy (k.160 i 161 akt adm. tom 1), zobowiązując się do zajęcia stanowiska odnośnie "aspektów prawnych" w terminie 14 dni. Dopiero po zarządzonej przerwie w rozprawie podana została podstawa prawna interesu prawnego, która "wynika z praw autorskich przysługujących wnioskodawcy, a w zakresie prawnym z art. 17 i 41 ustawy o prawie autorskim" (k.160 akt adm.j.w.).

Art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., w dacie złożenia wniosku stanowił, że nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, których używanie narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich. Z kolei art. 17 ustawy prawo autorskie stanowi, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Art. 41 ustawy Prawo autorskie i prawa pokrewne - z daty złożenia wniosku (Dz.U.2006.90.631) - miał kilka jednostek redakcyjnych, a wnioskodawca nie podał, w której z nich upatruje swój interes prawny. Stanowił on, że:

Art. 41. 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:

1) autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy;

2) nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że umowa stanowi inaczej.

2. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

3. Nieważna jest umowa w części dotyczącej wszystkich utworów lub wszystkich utworów określonego rodzaju tego samego twórcy mających powstać w przyszłości.

4. Umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili jej zawarcia.

5. Twórca utworu wykorzystanego lub włączonego do utworu audiowizualnego oraz utworu wchodzącego w skład utworu zbiorowego, po powstaniu nowych sposobów eksploatacji utworów, nie może bez ważnego powodu odmówić udzielenia zezwolenia na korzystanie z tego utworu w ramach utworu audiowizualnego lub utworu zbiorowego na polach eksploatacji nieznanych w chwili zawarcia umowy.

Tymczasem nawet stan faktyczny wskazywany przez wnioskodawcę, przy dokonaniu jego subsumpcji na wskazaną podstawę prawną, nie wyczerpuje istoty zagadnienia, tj. wykazania interesu prawnego do dochodzenia unieważnienia znaku towarowego słowno-graficznego "[...]".

Podkreślić należy, że wnioskodawca upatruje swojego interesu prawnego w umowie przeniesienia w dniu 22 grudnia 2015r. praw autorskich do spornego oznaczenia zawartej z M. N. i to dopiero po wydaniu wyroku Sądu Apelacyjnego w L. z [...] października 2015r. (sygn. akt [...]), który prawomocnie uznał, że oznaczenie słowno-graficzne "[...]" nie stanowi utworu w rozumieniu prawa autorskiego.

Przy czym, Kolegium trafnie oceniło, że Sąd Apelacyjny w ww. wyroku jednoznacznie odniósł się do znaku towarowego słowno-graficznego [...], stwierdzając, że skarżący nie wykazał, że znak słowno- graficzny "[...]" może być utworem. Zwrot "[...]" określił bowiem jako "zbitkę dwóch powszechnie znanych w języku włoskim słów".

Sąd podziela ocenę dokonaną przez organ, że sporny znak towarowy nie może być przedmiotem skutecznego rozporządzenia cywilno-prawnego dokonanego w dniu 22 grudnia 2015r. - w kategorii praw autorskich – skoro kwestia ta była w istocie przedmiotem badania tejże ochrony autorskiej przez właściwy sąd powszechny. Ustalenia tego Sądu, poczynione w uzasadnieniu prawomocnego wyroku, mogą być dowodem przesądzającym tę kwestię w sprawie niniejszej.

W tej sytuacji, samo twierdzenie wnioskodawcy o uprawnieniach z art. 17 i art. 41 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi jakiegokolwiek dowodu eliminującego z obrotu prawnego, wiążącego objęte nim strony, prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w L. z dnia [...] października 2015r. (sygn. akt [...]).

Mimo że postępowania administracyjne i postępowanie cywilne w zakresie praw autorskich są postępowaniami niezależnymi od siebie, funkcjonującymi w różnych płaszczyznach materialnoprawnych, to nie można wyłączyć wzajemnych powiązań w zakresie postępowania dowodowego. W szczególności, z samej zasady art. 75 § 1 k.p.a. (mającego zastosowanie w zw. z art. 256 p.w.p.) wynika, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Art. 76 § 1 k.p.a. stanowi natomiast, że dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Powyższe oznacza, że możliwe jest wykorzystanie dowodów zebranych uprzednio w postępowaniu przed innymi organami, a już w szczególności przed sądem powszechnym do którego z pozwami zwróciły się obie strony obecnego postępowania - bez konieczności powtórnego ich przeprowadzenia przez organ administracji publicznej.

Tym bardziej, że z ustaleń prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w L. z [...] października 2015r. sygn. akt [...] – na stronie 4 uzasadnienia (k.109 verte akt adm. tom 1) wynikają tożsame okoliczności, na które powoływał się wnioskodawca we wniosku o unieważnienie znaku towarowego w zakresie dla niego istotnym, czyli związanym ze zleceniem w 1998r. grafikowi M. N. opracowanie znaku graficznego – logotypu "[...]" i zapłatę wynagrodzenia na podstawie wystawionego rachunku.

Oczywiście z drobiazgowo poczynionych ustaleń sądu powszechnego wynika szereg innych okoliczności, z których organ administracji – do potrzeb niniejszej sprawy - wykorzystał fakty podniesione przez wnioskodawcę, a dotyczące skuteczności przeniesienia praw autorskich do spornego oznaczenia dowodzone rachunkiem za sporządzenie projektu loga "Pizzeria [...]" jak i umową sporządzoną 13 lat później. Wykorzystał jeszcze dwie okoliczności, które legły u podstaw ustaleń faktycznych dokonanych przez Urząd Patentowy, a mających znaczenie dla rozstrzygnięcia. Umowa przeniesienia praw autorskich do spornego oznaczenia została podpisana przez skarżącego i M. N. 22 grudnia 2015r., czyli ponad 10 lat (13 lat ) po dacie zgłoszenia w dniu 18 lipca 2002r. spornego znaku towarowego oraz po wydaniu w dniu [...] grudnia 2015r. wyroku sadu powszechnego.

Sąd podziela ocenę, że tak sformułowana, wiążąca organ podstawa faktyczna i prawna żądania wniosku o unieważnienie znaku towarowego, nie może świadczyć o posiadaniu przez wnioskodawcę interesu prawnego. Sporny znak towarowy bowiem nie może – w odniesieniu do kategorii praw autorskich - być przedmiotem skutecznego rozporządzenia cywilno-prawnego. .

Oznacza to, że podnoszone przez wnioskodawcę podstawy z art. 17 i art. 41 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w L. z dnia [...] października 2015r. (sygn. akt [...]) zapadłego pomiędzy stronami przedmiotowego postępowania, a dotyczącego spornego znaku towarowego, nie mogą być podstawą istnienia po stronie wnioskodawcy interesu prawnego.

Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 k.p.a., oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. (B. Adamiak J. Borkowski Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, 7 wydanie, Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2005 r., s. 487, a także wyr. NSA z dnia 25 maja 1984 r., II SA 2085/83, ONSA 1984, Nr 1 poz. 23).

W doktrynie, w odniesieniu do postępowania administracyjnego sensu largo podkreśla się, że pierwotnie bezprzedmiotowe jest postępowanie administracyjne wszczęte wobec podmiotu, który nie legitymuje się interesem prawnym w rozumieniu art. 28 k.p.a. Jak zauważa W. Chróścielewski, "jedynie wtedy, gdy w chwili złożenia wniosku o wszczęcie postępowania nie można precyzyjnie ustalić, czy podmiot występujący z żądaniem posiada, czy nie posiada przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a., można przyjąć, iż należy wszcząć postępowanie administracyjne i w jego toku wyjaśnić wątpliwości dotyczące istnienia interesu prawnego po stronie wnoszącego podanie. W przypadku gdy okaże się, iż wnoszący podanie nie dysponuje owym interesem prawnym, wtedy wszczęte postępowanie musi być umorzone" (W. Chróścielewski, Glosa do wyr. NSA z 9.9.2002 r., II SA/Kr 3161/01, OSP 2003, Nr 11, poz. 138).

Legitymowanym do wystąpienia z wnioskiem o unieważnienie cudzego prawa ochronnego na znak towarowy będzie więc podmiot gospodarczy, któremu sporny znak towarowy przeszkadza w działalności gospodarczej. Taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy wnioskodawca używa znaku albo ubiega się o udzielenie ochrony na znak kolidujący ze znakiem wskazanym we wniosku. Jednocześnie legitymowanie się interesem prawnym pozwala jedynie wnosić o wszczęcie postępowania administracyjnego lub domagać się dopuszczenia do takiego postępowania, lecz nie gwarantuje korzystnego wyniku tego postępowania.

Tymczasem skarżący nie zarzucał i nie dowodził ograniczania mu w żadnym zakresie prowadzenia jego działalności gospodarczej, a tym samym nie została naruszona konstytucyjna zasada wolności gospodarczej, skoro nie podnosił i nie dowodził jakiegokolwiek realnego zagrożenia w prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej.

Niewątpliwie szczególnymi cechami interesu prawnego jest po pierwsze bezpośredniość związku między sytuacją danego podmiotu a wspomnianą normą prawa administracyjnego, na której budowany jest interes prawny. Oznacza to, że interes prawny mają tylko te podmioty, których sytuacja prawna wynika wprost z normy prawa materialnego, a nie powstaje za pośrednictwem drugiego podmiotu. Drugą szczególną cechą interesu prawnego jest jego realność, a więc interes ten musi rzeczywiście istnieć w dacie stosowania danych norm prawa administracyjnego. Nie może to być interes tylko przewidywany w przyszłości ani hipotetyczny (podobnie: NSA /w:/ wyrok z dnia 19 marca 2002 r., sygn. akt IV SA 1132/00 oraz cyt. tam orzecznictwo i literatura).

Stwierdzenie istnienia interesu prawnego wymaga więc - zdaniem Sądu - ustalenia owego związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy (decyzja administracyjna) może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Interes taki powinien być bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie normy prawa materialnego.

W związku z powyższym, prawidłowa i nie naruszająca prawa jest ocena Kolegium Orzekającego, że wnioskodawca nie wykazał okoliczności faktycznych ani prawnych, z których wynikałoby, że posiada interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy [...] [...]. W szczególności nadmienić należy, że nie wykazywał przy tym, aby sporny znak towarowy negatywnie ingerował w prowadzoną przez niego działalność gospodarczą. Organ związany podstawą prawna wskazaną przez wnioskodawcę nie czyni w tym zakresie działań z urzędu. Art. 255 ust 4 p.w.p. jednoznacznie stanowi, że Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy w trybie postępowania spornego w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę.

Niewykazanie przez podmiot żądający unieważnienia prawa ochronnego interesu prawnego stanowi o braku koniecznego elementu materialnego stosunku prawnego, co oznacza, że musi skutkować umorzeniem postępowania na podstawie art. 105 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p.

Z tego względu Sad nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów skargi naruszenia prawa procesowego mającego istotny wpływ na wynik sprawy art. 7 k.p.a., 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., art. 75 § 1 k.p.a., 78 § 1 k.p.a., art. 84 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., a tym bardziej art. 365 § 1 k.p.c.

Nie znalazł tym samym podstaw do stwierdzenia mającego wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: pr. aut.) w zw. z art. 17 pr. aut w zw. z art. 28 k.p.a. w zw. z art. 164 p.w.p. i art. 256 ust. 1 p.w.p. przez wadliwe przyjęcie, że Skarżący nie ma interesu prawnego w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, a które Sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.