Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Maria Zawadzka Sędziowie: WSA Renata Czeluśniak WSA Janusz Kasprzycki (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 sierpnia 2021 r. sprawy ze skargi K. R. na decyzję Wojewody z dnia 22 grudnia 2020 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych uchyla zaskarżoną decyzję.

Zaskarżoną przez K. R. (zwaną dalej skarżącą) decyzją z dnia

22 grudnia 2020 r., znak: [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego

(Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., zwanej dalej w skrócie – k.p.a.), art. 71 ust. 1 pkt 1 i 2 lit. "a" ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1409 ze zm., zwanej dalej ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy), Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 22 października 2020 r., znak: [...],

w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych od dnia 22 września

2020 r.

Powyższa decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym

i prawnym:

W dniu 22 września 2020 r. skarżąca dokonała rejestracji w Urzędzie Pracy .

Decyzją z dnia 22 października 2020 r. znak: [...]

(nr [...]) Prezydent Miasta odmówił przyznania skarżącej

od dnia 22 września 2020 r. prawa do zasiłku dla bezrobotnych z Funduszu pracy.

Organ pierwszej instancji wyjaśnił, że z przedstawionych w dniu rejestracji dokumentów wynika, iż bezrobotna nie spełniła warunków określonych w art. 71 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, tj. nie wykazała posiadania w okresie 18 miesięcy poprzedzających bezpośrednio dzień zarejestrowania 365 dni zatrudnienia ani też innych okresów zaliczanych do nabycia prawa do zasiłku.

Ww. zgłosiła wniosek o wyrejestrowanie od dnia 1 października 2020 r.

z powodu podjęcia zatrudnienia (e-mail z 7 października 2020 r.). Organ pierwszej instancji wyrejestrował skarżącą z ewidencji osób bezrobotnych od 1 dnia października 2020 r. (decyzja z dnia 24 października 2020 r., znak: [...).

Dnia 28 października 2020 r. skarżąca skierowała do Urzędu Pracy, e-mail zatytułowany "Dokumenty dla Pana M.", do którego dołączyła skany: zaświadczenia z dnia 27 października 2020 r. oraz świadectwa pracy z dnia

1 sierpnia 2019 r. potwierdzającego zatrudnienie od dnia 15 marca 2019 r. do 31 lipca 2019 r. (oba wystawione przez [...]Sp. z o.o.).

Dnia 24 listopada 2020 r. skarżąca złożyła za pośrednictwem poczty elektronicznej (adres mailowy: [...]) pismo, z którego treści wynika,

że przesyła w załączeniu odwołanie od decyzji Prezydenta Miasta z dnia

22 października 2020 r., znak: [...], orzekającej o odmowie przyznania skarżącej od dnia 22 września 2020 r. prawa

do zasiłku dla bezrobotnych.

Skarżąca w odwołaniu tym podniosła, że dnia 28 października 2020 r. wysłała

do Urzędu dokumenty niezwłocznie po ich otrzymaniu od pracodawcy i była pewna, że jest to "wystarczająca forma odwołania od w/w decyzji". Jednocześnie wniosła

o przywrócenie terminu do złożenia odwołania. Akta sprawy wpłynęły

do [...]Urzędu Wojewódzkiego dnia 30 listopada 2020 r.

Odwołanie nie zostało podpisane przez skarżącą.

Pismem z dnia 4 grudnia 2020 r., znak: [...], organ zwrócił się do skarżącej o wskazanie którą ze skierowanej z do Urzędu korespondencje

e-maili należy potraktować jako odwołanie (oraz o uzupełnienie podpisu

pod odwołaniem). W przypadku wskazania jako odwołanie korespondencji z dnia

24 listopada 220 r., wezwano skarżącą do uzupełnienia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia odwołania (doręczono 9 grudnia 2020 r.).

W dniu 15 grudnia 2020 r. do organu wpłynęło pismo, precyzujące, że e-mail

z dnia 28 października 2020 r. był formą odwołania od decyzji z dnia 22 października 2020 r. skarżąca podkreśliła, że była przekonana, że forma w postaci wysłanych dokumentów (skan zaświadczenia oraz świadectwa pracy) jest formą wystarczającą. Nie wiedział, że ma dołączyć także pisemną formę odwołania od ww. decyzji.

Opisaną na wstępie decyzją Wojewoda utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu tak podjętego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wyjaśnił,

że do uzyskania prawa do zasiłku dla bezrobotnych konieczne jest spełnienie łącznie dwóch warunków: pierwszy z art. 71 ust. 1 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia

i instytucjach rynku pracy oraz któregokolwiek warunku (osobno lub łącznie) z art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. od "a" do "i", ust. 2 pkt od 1 do 10 ustawy. W przedmiotowej sprawie decydujący jest przepis art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o promocji zatrudnienia

i instytucjach rynku pracy w brzmieniu: "1. Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, (...) jeżeli: 2) w okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni: (...)

a) był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy, z zastrzeżeniem art. 104a-105; w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni, (...)".

Zdarzeniem mającym istotne znaczenie w przedmiocie ustalenia prawa

do zasiłku dla bezrobotnych jest rejestracja w powiatowym urzędzie pracy. To od dnia dokonania czynności rejestracji liczony jest 18-miesięczny okres badany następnie pod kątem spełnienia przesłanek do zasiłku dla bezrobotnych. Skarżąca uzyskała status osoby bezrobotnej dnia 22 września 2020 r. Tak więc badany okres 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, w rozstrzyganym przypadku biegnie od dnia 21 marca 2019 r. do dnia 21 września 2020 r. W dniu rejestracji skarżąca podała

w Karcie rejestracyjnej w pkt 23 "Nazwa ostatniego pracodawcy": [...] Sp. z o.o. Sp. k.", a jako "Okres zatrudnienia u ostatniego pracodawcy:

od 02.09.19 do 31.05.2020

01.06.2020-19.08.2020

w wymiarze czasu pracy: 8/8 pełny wymiar 4/5".

Pkt 24 "Okresy zatrudnienia, innej pracy zarobkowej i działalności" pozostawiono niewypełnione.

Zdaniem organu odwoławczego w badanym okresie zaliczeniu podlega okres zatrudnienia w wymiarze pełnego etatu od 2 września 2019 r. do 31 maja 2020 r. (273 dni). Natomiast od 1 czerwca 2020 r. do dnia 19 sierpnia 2020 r. wynagrodzenie nie osiągnęło minimalnego wynagrodzenia za pracę (dowód: Raport ZUS-U1 Prawo

z 5 października 2020 r.). Liczba dni i minimalna wysokość wynagrodzenia uprawniającego do ubiegania się o zasiłek zostały bezwzględnie określone

przez ustawodawcę w zacytowanych powyżej przepisach ustawy. Ustawodawca podając liczbę "365 dni" określił, w sposób wiążący dla organów administracyjnych, minimalną ilość dni w ciągu których bezrobotny musi świadczyć pracę i osiągać z tego tytułu co najmniej minimalne wynagrodzenie, aby uzyskać prawo do zasiłku. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

W tej sytuacji decyzja organu pierwszej instancji jest prawidłowa. Ustalenie przez organ, że bezrobotny w dniu rejestracji nie spełniał wymogów wskazanych

w wyżej wymienionym przepisie musi skutkować odmową przyznania zasiłku

dla bezrobotnych.

Na marginesie, kierując się zasadą udzielania informacji z art. 9 k.p.a. organ odwoławczy wyjaśnił, że możliwe jest przyznanie zasiłku bezrobotnemu,

po doręczeniu nowych dokumentów w myśl art. 71 ust. 6 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy: "w przypadku udokumentowania

przez bezrobotnego okresu uprawniającego do zasiłku po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się w powiatowym urzędzie pracy, jednak w okresie posiadania statusu bezrobotnego, prawo do zasiłku przysługuje od dnia udokumentowania tego prawa na okres, o którym mowa w art. 73 ust. 1". Warunkiem koniecznym

do zastosowanie tego przepisu jest posiadania statusu osoby bezrobotnej w dniu dokumentowania okresu uprawniającego do zasiłku. Skarżąca utraciła status osoby bezrobotnej w dniu 1 października 2020 r., a nowe dokumenty przedstawiła

w mailu z dnia 28 października 2020 r., dlatego organy nie miały możliwości zastosowania art. 71 ust. 6 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w badanej sprawie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie

na powyższą decyzję skarżąca zarzuciła Wojewodzie nieuwzględnienie przedstawionego świadectwa pracy od tego samego pracodawcy, które opiewa na okres od dnia 15 marca 2019 r. do dnia 31 lipca 2019 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Świadectwo to wraz zaświadczeniem było przesłane drogą

e-mail dnia 28 października 2020 r. do Urzędu Pracy.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, zwanej dalej: "P.p.s.a.") sąd administracyjny uwzględnia skargę na decyzję, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego,

które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę

do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy albo stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w całości lub części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735, dalej w skrócie – k.p.a.). Zakres kontroli sprawowanej przez sądy wynika z treści art. 134 § 1 P.p.s.a. Zgodnie z tą regulacją, sąd rozpoznając skargę nie jest związany zarzutami, podstawą prawną

ani formułowanymi przez strony wnioskami. W świetle przywołanych regulacji, sąd administracyjny dokonując kontroli rozstrzygnięć organów administracji kieruje się wyłącznie kryterium legalności, czyli zgodności z przepisami prawa materialnego

i procesowego. Oznacza to, że w ramach tej kontroli sąd nie może kierować się względami słuszności czy zasadami współżycia społecznego.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie, ale nie z przyczyn w niej wskazanych.

W ocenie Sądu brak było podstaw do rozpatrzenia przez Wojewodę pisma skarżącej - e-maila z dnia 28 października 2020 r.

- jako odwołania od decyzji organu pierwszej instancji.

Zgodnie z art. 128 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735, zwanej dalej w skrócie

- k.p.a.), odwołanie nie wymaga szczegółowego uzasadnienia. Wystarczy,

jeżeli z odwołania wynika, że strona nie jest zadowolona z wydanej decyzji. Odwołanie jest bowiem odformalizowanym środkiem odwoławczym.

W rozpatrywanym przypadku bezsprzecznie decyzja organu pierwszej instancji została skarżącej doręczona z dniem 27 października 2020 r.(k. 19 akt administracyjnych).

Zwrócić należy uwagę, że skarżąca skierowała do organu dwa pisma

za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

Po pierwsze, skierowała do Urzędu Pracy,

e-mail w dniu 28 października 2020 r. zatytułowany "Dokumenty dla Pana M.",

do którego dołączyła zeskanowane dokumenty: zaświadczenie z dnia 27 października 2020 r. oraz świadectwo pracy z dnia 1 sierpnia 2019 r. potwierdzające zatrudnienie od dnia 15 marca 2019 r. do 31 lipca 2019 r. (k.11 akt administracyjnych).

Po drugie, w dniu 24 listopada 2020 r. złożyła za pośrednictwem poczty elektronicznej (adres e-mailowy: [...]) pismo, z którego treści wynika,

że przesyła w załączeniu odwołanie od decyzji Prezydenta Miasta z dnia

22 października 2020 r., znak: [...], orzekającej o odmowie przyznania skarżącej od dnia 22 września 2020 r. prawa

do zasiłku dla bezrobotnych, które nie zostało jednakże podpisane (k. 10 akt administracyjnych).

Wezwana do sprecyzowania, które z tych pism jest odwołaniem, w piśmie z dnia 11 grudnia 2020 r. (k. 6 akt administracyjnych) wskazała, że odwołanie stanowi

e-mail z dnia 28 października 2020 r.

Zdaniem Sądu, jakkolwiek z zasady skargowości wynika, że to skarżąca dysponuje prawem zaskarżenia decyzji i domagania się jej weryfikacji, to jednak

w treści e-maila z dnia 28 października 2020 r. trudno doszukać się wyrażenia

przez skarżącą niezadowolenia z treści podjętej przez organ pierwszej instancji decyzji w dniu 22 października 2020 r., znak: [...], tym bardziej,

że treść pisma skarżącej w formie elektronicznej nic o tym nie mówi, bo przesyła zeskanowane dokumenty w postaci - zaświadczenia z dnia 27 października 2020 r.

oraz świadectwa pracy z dnia 1 sierpnia 2019 r. – do pracownika organu.

Skarżąca może oczywiście przesyłać pisma do organu za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r.

o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2020 r. poz. 344) lub za pomocą innych środków łączności, gdy przemawia za tym interes strony, a przepis prawny

nie stoi temu na przeszkodzie.

Nie mniej jednak, jeżeli pismo ma stanowić środek zaskarżenia w postaci odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnej, to aby wywarło swój procesowy skutek, musi po pierwsze, wyrażać niezadowolenie z podjętego rozstrzygnięcia, a po drugie, musi być podpisane. Złożone więc nawet za pomocą środków komunikacji elektronicznej, także musi być opatrzone kwalifikowanym podpisem i być skierowane do organu przy pomocy platformy – e-PUAP, by wywarło swój procesowy skutek.

Skoro w niniejszej sprawie, wskazane przez skarżącą na wezwanie organu odwoławczego pismo – e-mail – nie zawierało w swej treści niezadowolenia z wydanej przez organ pierwszej instancji decyzji i nie zostało podpisane kwalifikowanym podpisem, nie mogło być uznane za odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji

i nie mógł być mu nadany dalszy bieg. Jeżeli podanie nie spełnia wymagań ustalonych w przepisach prawa należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków

w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż siedem dni, z pouczeniem o skutkach nieuzupełnienia braków. Organ odwoławczy powinien zatem ponownie wezwać skarżącą do uzupełnienia braków tego pisma. W konsekwencji Wojewoda, jako organ odwoławczy, nie mógł rozpatrywać odwołania, skoro nie zostało

ono de facto skutecznie złożone i nie nastąpiła dewolucja kompetencji.

Wydanie w takim stanie rzeczy decyzji odwoławczej z art. 138 k.p.a. Sąd uznał, za naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ

na wynik sprawy, a więc skutkującym uchyleniem zaskarżonej decyzji. Decyzja organu odwoławczego jest bowiem niezgodna z prawem procesowym.

Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów, na podstawie art. 145 § 1

pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) oraz art. 15 zzs4

ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych

z zapobiegniem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374

ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.