Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Łukaszewska – Macioch po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. K. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału IV Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 października 2011 r. sygn. akt IV SAB/GL 51/11 o wezwanie skarżącego do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w wysokości 100 złotych za odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem postanawia: oddalić zażalenie.

Wyrokiem z dnia 6 października 2011 r. sygn. akt IV SAB/GL 51/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę T.K. na bezczynność Komendanta Powiatowego Policji w Wodzisławiu Śląskim w przedmiocie informacji publicznej.

W dniu 10 października 2011 r. skarżący złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia ww. wyroku oraz doręczenie odpisu tego wyroku wraz z uzasadnieniem.

Zarządzeniem z dnia 14 października 2011 r. Przewodniczący Wydziału IV Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zarządził wezwanie T. K. do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w wysokości 100 złotych za odpis orzeczenia z uzasadnieniem sporządzonym na skutek zgłoszonego żądania. W podstawie prawnej zarządzenia wskazano art. 234 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "P.p.s.a." oraz § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowoadministracyjnych (Dz.U. Nr 221, poz. 2192).

T. K. zaskarżył powyższe zarządzenie w całości zarzucając naruszenie przepisów postępowania przez błędne zastosowanie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowoadministracyjnych podczas, gdy przepis ten jest niekonstytucyjny albowiem jest niezgodny z art. 236 P.p.s.a. oraz art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji a także przez niezastosowanie § 1 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W przypadku, gdy strona złożyła wniosek o doręczenie odpisu wyroku oddalającego skargę wraz z uzasadnieniem, a wymagana opłata kancelaryjna przy jego zgłoszeniu nie została przez nią uiszczona, sąd nie może wezwać strony w trybie art. 220 P.p.s.a. do uiszczenia tej opłaty pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. W takiej sytuacji obowiązkiem sądu jest podjęcie działań, zmierzających do uiszczenia przez stronę opłaty kancelaryjnej za doręczenie jej odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem, co oznacza, że Przewodniczący może wezwać stronę do uiszczenia opłaty kancelaryjnej pod rygorem jej ściągnięcia na podstawie art. 234 § 2 P.p.s.a. Przemawiają za tym względy ekonomiki procesowej (tak H. Knysiak-Molczyk [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wyd. Lewis Nexis, wydanie 2 z 2008 r., s.737).

Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący Wydziału IV Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zarządził wezwanie T. K. do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w wysokości 100 złotych za odpis orzeczenia z uzasadnieniem sporządzonym na skutek zgłoszonego przez stronę wniosku.

Odnosząc się do zawartego w zażaleniu wniesionym od powyższego zarządzenia zarzutu naruszenia zaskarżonym zarządzeniem § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowadministracyjnych (Dz. U. Nr 221, poz. 2192) Naczelny Sąd Administracyjny zarzut ten uznał za niezasadny. Nie można bowiem podzielić poglądu, że doszło do naruszenia przez Sąd pierwszej instancji tego przepisu poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy – jak twierdzi skarżący – jest on sprzeczny z art. 236 P.p.s.a. i art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji R.P.

Należy podkreślić, że w § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. ryczałtowa kwota 100 złotych dotyczy opłaty za odrębnie potraktowany przez ustawodawcę w art. 234, art. 235 i art. 236 P.p.s.a. dokument, jakim jest odpis orzeczenia z uzasadnieniem, doręczanym na skutek żądania zgłoszonego w terminie siedmiu od ogłoszenia orzeczenia. Ta odrębność wyraźnie została zaakcentowana w powołanych przepisach. Jak wynika z treści art. 236 P.p.s.a. do określenia wysokości opłaty kancelaryjnej za odpis orzeczenia z uzasadnieniem sporządzonego na wniosek, nie mają zastosowania wytyczne zawarte w części pierwszej zdania drugiego art. 236 P.p.s.a. Odnoszą się one wyłącznie do określenia opłat za wydanie odpisów, wyciągów, kopii, wydruków oraz zaświadczeń i innych dokumentów wymienionych w art. 235 P.p.s.a. Natomiast do określenia opłaty kancelaryjnej za szczególnego rodzaju dokument, jakim jest odpis orzeczenia z uzasadnieniem sporządzanym na wniosek, odnosi się część druga wytycznych zawartych w zdaniu drugim art. 236 P.p.s.a. stanowiąca, że opłata za doręczenie tego dokumentu nie może być wyższa niż dwieście złotych.

Przy takim rozumieniu omawianych przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zarzut niezgodności § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. z normą upoważniającą do wydania tego rozporządzenia (art. 236 P.p.s.a.) nie znajduje uzasadnienia. Tym samym nieskuteczny jest zarzut naruszenia art. 92 ust. 1 Konstytucji R.P.

Z uwagi na brak uzasadnienia zarzutu naruszenia zaskarżonym zarządzeniem art. 217 Konstytucji R.P. Naczelny Sąd Administracyjny nie był w stanie poddać tego zarzutu ocenie prawnej.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 i art. 198 P.p.s.a., orzekł w sentencji postanowienia.