Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 23 lipca 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.) Protokolant asystent sędziego Agnieszka Gortych-Ratajczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2010 roku sprawy ze skargi J. F. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł.-W. w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

J. F. wniósł skargę na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł. – W. w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w postaci treści określonych postanowień Sądu Rejonowego wraz z uzasadnieniami.

Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, J. F. w dniu 11 maja 2010 roku złożył wniosek o udostępnienie informacji publicznej w postaci postanowień wraz z uzasadnieniami Sądu Rejonowego w Ł. wydanych po uchyleniu postanowień tego Sądu i przekazaniu spraw do ponownego rozpoznania przez Sąd Najwyższy na mocy postanowień z dnia 20 stycznia 1993 roku, sygn. akt: II CRN 146/92 i z dnia 9 czerwca 1993 roku, sygn. akt: II CRN 52/93.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, Prezes Sądu Rejonowego dla Ł. – W. w Ł. pismem datowanym na dzień 19 maja 2010 roku wskazał, że żądane dane w postaci odpisów postanowień wraz z uzasadnieniami nie mają charakteru informacji publicznej w związku z czym do ich udostępnienia nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Uzyskanie odpisów tych orzeczeń możliwe jest jedynie po wykazaniu uprawnień procesowych wynikających z przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

W skardze na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł. – W. w Ł. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi J. F. wniósł o zobowiązanie organu do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie wskazanej informacji publicznej. W uzasadnieniu skarżący opisał dotychczasowy przebieg postępowania wskazując, że do dnia wniesienia skargi organ nie udostępnił informacji, nie wydał decyzji o odmowie jej udostępnienia albo o umorzeniu postępowania. Pismo organu z dnia 19 maja 2010 roku, zdaniem strony, wywołuje ten sam skutek co decyzja odmowna, ale jest ono niezaskarżalne w trybie kodeksu postępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Zdaniem organu, pismem z dnia 19 maja 2010 roku skarżący został poinformowany, iż żądane przez niego dane nie mają charakteru informacji publicznej, zatem do ich udostępnienia nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej. W tej sytuacji brak było podstaw do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji, gdyż decyzja taka jest wydawana jedynie w sytuacji gdy w sprawie mamy do czynienia z informacją publiczną. W przeciwnym wypadku, organ powiadania jedynie stronę o tym, że wniosek nie znajduje podstaw prawnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem i obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w postępowaniach, kończonych decyzją administracyjną (art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku, wynikających z przepisu prawa (art. 149 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Oznacza to, że celem skargi do sądu administracyjnego na "bezczynność" organu administracji, jest doprowadzenie do wydania przez ten organ decyzji administracyjnej (lub innego aktu) w sprawie wszczętej żądaniem strony.

Bezsporne w sprawie jest to, iż skarżący wystąpił z wnioskiem o udostępnienie mu informacji publicznej w postaci postanowień Sądu Rejonowego wraz z uzasadnieniami. W odpowiedzi na ten wniosek organ udzielił skarżącemu pisemnej informacji wskazującej, że żądane dokumenty nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, zwane dalej "prawem do informacji publicznej". Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1 w/w ustawy). Regulacja art. 16 ust. 1 ustawy przesądza, iż odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 następują w formie decyzji administracyjnej.

Z treści przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika, że postępowanie w sprawie wniosku o udostępnienie takiej informacji może zakończyć w trojaki sposób. Po pierwsze, uwzględnienie wniosku następuje poprzez udostępnienie informacji, czyli czynność materialno – techniczną. Następnie, w określonych sytuacjach organ odmawia udzielenia informacji bądź umarza postępowanie w drodze decyzji administracyjnej.

W stanie faktycznym sprawy, organ pismem z dnia 19 maja 2010 roku powiadomił skarżącego, że jego wniosek o udostępnienie informacji nie może zostać uwzględniony. Pismo to, zawiera wskazanie organu, który jest jego autorem, określa adresata, zawiera rozstrzygnięcie (czyli odmowę uwzględnienia wniosku), datę i podpis osoby sporządzającej to pismo. W ocenie składu orzekającego pismo to stanowi zatem "ułomną decyzję administracyjną". Zgodnie bowiem z treścią wyroku NSA z dnia 20 lipca 1981 roku, sygn. akt: SA 1163/81 (publ. OSP 1982/9/169), pisma zawierające rozstrzygnięcia w sprawie załatwianej w drodze decyzji są decyzjami, pomimo nieposiadania w pełni formy przewidzianej w art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, jeśli tylko zawierają minimum elementów niezbędnych dla zakwalifikowania ich jako decyzji. Do takich elementów należy zaliczyć: oznaczenie organu administracji wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji. Analizując treść wskazanego pisma w kontekście zacytowanego orzeczenia, które skład orzekający w niniejszej sprawie podziela, należy stwierdzić, że pismo organu datowane na dzień 19 maja 2010 roku stanowi rozstrzygnięcie w sprawie wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Konsekwencją powyższego jest uznanie, że postępowanie w sprawie zostało zakończone przez organ. Organ ten tym samym nie pozostaje w bezczynności.

Skarżący w treści swojej argumentacji wskazywał, iż pismo to nie stanowi decyzji, bowiem nie zawiera pouczenia o dopuszczalności, terminie i sposobie wniesienia odwołania. Brak takiego pouczenia pozbawił stronę możliwości kwestionowania treści tego pisma. Ustosunkowując się do tej kwestii Sąd stanął na stanowisku, iż brak pouczenia nie pozbawia strony możliwości kwestionowania danego rozstrzygnięcia. Owszem, strona po otrzymaniu rozstrzygnięcia, które nie zawiera pouczenia nie miała wiedzy o prawie wniesienia danego środka odwoławczego. Tym niemniej strona mogła starać się o przywrócenie terminu do wniesienia tegoż środka. Zaniechanie pouczenia stanowić może bowiem podstawę argumentacji tegoż wniosku.

Z uwagi na to, iż w niniejszej sprawie Sąd rozstrzygał tylko kwestię bezczynności organu, poza zakresem zainteresowania Sądu pozostała kwestia merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Sąd nie zastanawiał się nad zasadnością odmowy uwzględnienia wniosku strony o udostępnienie informacji publicznej w postaci orzeczeń wraz z uzasadnieniami.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w wyroku na mocy art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

K.O.