Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.),, sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi G. M. na bezczynność Starosty S. w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę.

W dniu 26.11.2010 r. G. M. złożyła zażalenie na bezczynność Starosty S. w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej pismem z dnia [...].08.2010 r. Zażalenie to, skierowane do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B., zostało przekazane do tutejszego Sądu.

Skarżąca żądała od Starosty S. wydania kserokopii dokumentu, który był podstawą prawną do dokonania zmiany w ewidencji gruntu polegającej na wykreśleniu jako właściciela działki nr [...] (będącej drogą) Skarbu Państwa, a wpisaniu jako władającego – Gminę S. Odmowa udzielenia informacji publicznej powinna być wydana, zdaniem skarżącej, w postaci decyzji, a nie zwykłego pisma z dnia [...].08.2010 r.

W odpowiedzi na skargę Starosta Powiatowy w S. wniósł o jej oddalenie.

Starosta wykazał, że nie pozostawał w bezczynności, bowiem wielokrotnie informował G. M. o stanie prawnym działki nr [...] położonej w S. przy ul. L. [...] i o fakcie niemożności wydania żądanego przez nią dokumentu, który nigdy nie został wytworzony.

Zdaniem organu, żądana informacja nie jest informacją publiczną, bo wydanie dokumentów z ewidencji gruntów reguluje ustawa z dnia 17.05.1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, a nie ustawa o dostępie do informacji publicznej. Skoro Skarżąca uzyskała informację, że działka o nr. [...] została omyłkowo przeniesiona do jednostki rejestrowej stanowiącej własność Gminy S., to jednocześnie Strona uzyskała informację w przedmiocie podstawy zmiany właściciela ze Skarbu Państwa na Gminę S. Skutkuje to niemożnością wydania żądanego, bliżej nie określonego dokumentu, który nie był podstawą zmiany wpisu i nie znajduje się w ewidencji. Wobec tego nie można go wydać ani w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, ani w trybie ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Na wstępie należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej zwanej p.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego (w tym skargę na bezczynność) można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia. Środkiem takim jest zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie, wniesione do organu wyższego stopnia (art. 37 k.p.a.). Jedynym wyjątkiem od w/w zasady jest skarga na bezczynność organu administracyjnego polegająca na nieudostępnieniu informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6.09.2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112. poz. 1198 ze zm.). W tym przypadku nie jest konieczne wyczerpanie środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi do sądu (vide: wyrok WSA w Warszawie z dn. 23.09.2009 r. – II SAB/Wa 57/09, wyrok WSA w Białymstoku z dn. 14.10.2008 r. – II SAB/Bk 29/08).

W sprawie niniejszej G. M. wyczerpała tryb zażaleniowy (kierując zażalenie do Wojewody P. oraz do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.), co nie było konieczne, ale nie stanowi też błędu proceduralnego.

Po złożeniu skargi do Sądu należało stwierdzić czy skarżona bezczynność Starosty S. dotyczy rzeczywiście bezczynności z zakresu udzielenia informacji publicznej, skoro Skarżąca na taką bezczynność się powołuje, zarzucając organowi naruszenie przepisów art. 2, art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie Sądu skarga spełnia wymogi formalne, tak w zakresie wyczerpania środków zaskarżenia, jak też co do charakteru sprawy, którą można potraktować jako sprawę z zakresu informacji publicznej.

Skarżąca wnosiła bowiem o udzielenie informacji, na jakiej podstawie prawnej Skarb Państwa lub Gmina S. były wpisane jako właściciel (władający) działki o nr. [...] oznaczonej jako droga i to z tego okresu, kiedy takie wpisy w ewidencji gruntów istniały.

Skoro więc informacja miała dotyczyć mienia państwowego bądź gminnego, to informacja miała charakter publiczny w myśl art. 1 i 3 ustawy z dnia 6.09.2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198). Takie żądanie nie pozostawało w sprzeczności (wbrew stanowisku Starosty S. wyrażonemu w odpowiedzi na skargę) z ustawą z dnia 17.05.1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Natomiast, rozpoznając sprawę merytorycznie, Sąd uznał, że skarga jest niezasadna.

Nie sposób zarzucić Staroście S., iż pozostawał w bezczynności z udzielaniem żądanych przez Skarżącą informacji.

W aktach postępowania administracyjnego znajduje się cała korespondencja prowadzona przez G. M. ze Starostwem w S., począwszy od 2008 roku. Starosta S. udzielał Skarżącej wielokrotnie odpowiedzi na temat działki o nr. [...] (wcześniej noszącej nr [...]). Z treści tychże odpowiedzi, a także z pisemnego wyjaśnienia z dnia [...].12.2010 r. (objętego skargą) wynika, że zarówno Skarb Państwa, widniejący jako właściciel, jak też Gmina S., widniejąca jako władająca działką nr [...], były poprzednio wpisane w takim charakterze do ewidencji gruntów bez żadnego dokumentu istnienia uprawnień na rzecz tych podmiotów.

Skoro Starosta S. nie jest w posiadaniu dokumentów, na podstawie których Skarb Państwa był w przeszłości wpisany w ewidencji gruntów jako właściciel działki nr [...], a także nie posiada dokumentu świadczącego o własności czy władaniu tym gruntem przez Gminę S., to logicznym jest, że kserokopii nieistniejącego dokumentu nie mógł udostępnić Skarżącej.

Jeżeli organ odpowiada na wniosek o udzielenie informacji publicznej, lecz nie może podać informacji, bo ich po prostu nie ma, to odpowiedź organu spełnia wymóg udzielenia informacji, jeśli nawet nie satysfakcjonuje ona zainteresowanego. Zobowiązywanie przez Sąd do udzielenia informacji (w tym przypadku wydania dokumentu) byłoby niewykonalne.

W podobnej sprawie wypowiedział się WSA w Warszawie w wyroku z dn. 25.05.2004 r. – II SAB/Wa 63/04 (Lex 158995), który skład orzekający popiera.

Sąd zwraca uwagę, że istnieje obecnie prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego w S. z dnia [...].08.2009 r. (sygn. akt [...]), z którego wynika, że B. S. nabył, w trybie ustawy uwłaszczeniowej, własność działki o nr. [...] o pow. 0,0044 ha położonej w S.

Przywołane orzeczenie Sądu rozstrzygnęło kwestię własności spornej działki, zaś G. M. była uczestniczką tego postępowania sądowego. W uzasadnieniu w/w postanowienia Sąd wypowiedział się m. in. na temat bezprawnego wyodrębnienia działki nr [...] ([...]) jako drogi.

To daje również potwierdzenie prawdziwości i słuszności stanowiska Starosty S., że żadnym dokumentem własności Skarbu Państwa na działkę o nr [...] nie dysponuje.

Skarżąca, jako strona w/w postępowania cywilnego, miała dostęp do akt sądowych, a co za tym idzie – możliwość prześledzenia, na przestrzeni wielu lat, historii własności spornej działki.

Zmiany w ewidencji gruntów można dokonać m. in. na podstawie prawomocnych decyzji czy orzeczeń sadowych. Skoro, odnośnie działki nr [...], takie akty nie istniały (a dowodem na to jest wspomniana sprawa cywilna o sygn. [...]), to Staroście S. nie można zarzucić bezczynności w wykonaniu czegoś, czego nie mógł wykonać.

Skarga podlegała oddaleniu na mocy art. 151 p.p.s.a.