drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, Podatkowe postępowanie Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę, II FSK 472/17 - Wyrok NSA z 2017-06-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 472/17 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2017-06-21 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-02-27
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Dumas /przewodniczący/
Bogdan Lubiński
Bogusław Woźniak /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne
Podatkowe postępowanie
Podatek od nieruchomości
Sygn. powiązane
I SA/Bd 610/16 - Wyrok WSA w Bydgoszczy z 2016-11-09
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 749 art. 210 § 1 pkt 3
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia WSA del. Bogusław Woźniak (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. K. i A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 9 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 610/16 w sprawie ze skargi E. K. i A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia 29 lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od E. K. i A. K. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy kwotę 280 (słownie: dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 610/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy po rozpoznaniu skargi E K. i A. K. uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia 29 lipca 2016 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. Jako podstawę prawną orzeczenia Sąd I instancji wskazał art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) – dalej jako: "P.p.s.a."

Sąd I instancji przedstawił następujący stan sprawy.

Prezydent Miasta B. decyzją z dnia 5 kwietnia 2016 r. ustalił dla E. K. i A. K. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2012 r. na kwotę 907,00 zł, od nieruchomości położonej w B. przy ulicy T. [...]. W podstawie opodatkowania organ pierwszej instancji uwzględnił: budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej 135,00 m2, do której zastosował stawkę podatkową wynoszącą 0,65 zł/m2 oraz grunty pozostałe o powierzchni 1.999,00 m2, do której zastosował stawkę podatkową wynoszącą 0,41 zł/m2.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy po rozpatrzeniu odwołania E. K. i A. K., decyzją z dnia 29 lipca 2016 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy wskazał, że z treści złożonej w dniu 18 sierpnia 2014 r. informacji w sprawie podatku od nieruchomości wynika, że E. K. zgłosiła do opodatkowania budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej 135 m2 (110 m2 - część mieszkalna, 25 m2 - piwnica) oraz grunty pozostałe o powierzchni 1999 m2. Dane te zgodne są z danymi ujawnionymi w ewidencji gruntów i budynków. Z wypisu z rejestru gruntów według stanu na dzień 1 stycznia 2012 r. i 31 grudnia 2012 r. wynika, że E. K. i A. K. w roku 2012 byli właścicielami nieruchomości położonej w B. przy ulicy T. [...] zapisanej w księdze wieczystej nr [...], stanowiącej działkę nr [...] o powierzchni [...] m2, skalsyfikowanej jako tereny mieszkaniowe (B). Natomiast z rejestru budynków (stan na dzień 1 stycznia 2012 r. i 31 grudnia 2012 r.) wynika, że na działce nr [...] obręb [...] posadowiony jest dwukondygnacyjny, podpiwniczony budynek mieszkalny, sklasyfikowany jako inne budynki mieszkalne o powierzchni zabudowy [...] m2. Organ podkreślił, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.) dalej: "p.g.k.", podstawę wymiaru podatków oraz oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Organ podatkowy związany był danymi ujawnionymi w ewidencji gruntów i budynków i skoro przedmiotowe grunty sklasyfikowane w niej zostały - według stanu na 2012 r. - jako tereny mieszkaniowe (B), to zasadnie zastosował do nich stawkę podatkową wynikającą z § 1 pkt 1 lit. c) uchwały Rady Miasta B. z dnia 23 listopada 2011 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości (Dz. Urz. Woj. Kuj.-Pom. z 2011 r., Nr 281, poz. 2878) tj. 0,41 zł/m2 właściwą dla powierzchni gruntów pozostałych. Z kolei stawka przyjęta dla powierzchni budynków mieszkalnych - 0,65 zł/m2 wynika z § 1 pkt 2 lit. a) uchwały.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło ponadto, że w dacie nabycia (2001 r.) przedmiotowa nieruchomość stanowiła grunty rolne zabudowane (B-RIVa) oraz grunty orne (RIVa) i podlegała opodatkowaniu podatkiem rolnym, w związku z czym Prezydent Miasta B. corocznie na podstawie art. 6a ust. 6 ustawy o podatku rolnym wydawał decyzje ustalające wysokość podatku rolnego. W wyniku przeprowadzonej w 2014 r. weryfikacji, Prezydent Miasta B. ustalił, że w 2003 r. nastąpiła zmiana klasyfikacji przedmiotowej nieruchomości z dotychczas wskazanej jako grunty rolne zabudowane i grunty orne na tereny mieszkaniowe (B). W związku z tym Prezydent Miasta B. po przeprowadzeniu stosownego postępowania uchylił wydane przez siebie decyzje ustalające wysokość podatku rolnego za lata 2009 - 2014 oraz wydał decyzje w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za ten okres, najpierw za rok 2009, a później za lata następne.

E. K. i A. K. złożyli skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. Zarzucili, że decyzja Kolegium została wydana na M. K., a skarżący ma na imię A. Ponadto zdaniem skarżących Kolegium całkowicie pominęło kwestię podwójnego opodatkowania nieruchomości, z uwagi na zapłacony podatek rolny za nieruchomość. Ponadto, w ocenie skarżących organ nie ustosunkował się do kwestii informowania przez Urząd Miasta B. o niezmienionej kwalifikacji nieruchomości (pismo [...] z dnia 15 marca 2012r.), z którego wynika, że działka nadal pozostaje ziemią rolną, zmiana dotyczy jedynie ubytku gruntu z [...] m2 na [...] m2. w wyniku nowej ewidencji gruntów bez zmiany granic.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy.

Sąd I instancji zauważył, że w zaskarżonej decyzji pomylono imię strony i wpisano w jej treść "M. K." zamiast "A. K.". Użycie takiego sformułowania należy uznać za błąd, który skutkuje uchyleniem decyzji, ponieważ decyzja jest aktem władczym i nieprawidłowe posłużenie się innym imieniem czyni z niej co najmniej akt wątpliwy. W ocenie Sądu I instancji uchybienie to stanowi naruszenie art. 210 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) – dalej jako "O.p.", które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd I instancji nie podzielił natomiast pozostałych zarzutów skargi. Argumentując w tym zakresie Sąd I instancji uznał za trafne stanowisko organów podatkowych, że zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mają dane z ewidencji gruntów i budynków. Sąd I instancji stwierdził, że w wyniku przeprowadzonej w 2014 r. weryfikacji Prezydent Miasta B. ustalił, że w 2003 r. nastąpiła zmiana klasyfikacji przedmiotowej nieruchomości z dotychczas wskazanej jako grunty rolne zabudowane i grunty orne na tereny mieszkaniowe (B).

W ocenie Sądu I instancji, skoro organ podatkowy był związany danymi ujawnionymi w ewidencji gruntów i budynków, a przedmiotowe grunty sklasyfikowane w niej zostały - według stanu na 2012 r. - jako tereny mieszkaniowe (B), to zasadnie zastosował do nich stawkę podatkową wynikającą z § 1 pkt 1 lit. c) uchwały nr XVII/311/11 Rady Miasta B. z dnia 23 listopada 2011 r., tj. 0,41 zł/m2 właściwą dla powierzchni gruntów pozostałych. Z kolei stawka przyjęta dla powierzchni budynków mieszkalnych - 0,65 zł/m2 wynika z § 1 pkt 2 lit. a) uchwały.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy zaskarżając ten wyrok w całości. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosła o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy;

2) ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz rozpoznanie skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia 29 lipca 2006 r. i oddalenie tej skargi;

3) zasądzenie na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi w ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. Samorządowe Kolegium Odwoławcze zarzuciło naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. poprzez uchylenie na podstawie tego przepisu zaskarżonej decyzji, pomimo braku przesłanki naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 210 § 1 pkt 3 O.p., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wskutek błędnego przyjęcia, że omyłkowe użycie w zaskarżonej decyzji imienia strony "M. K." zamiast "A. K." czyni z decyzji akt co najmniej wątpliwy oraz że jest to uchybienie procesowe, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione podstawy, zatem zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy podlega uchyleniu.

W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 210 § 1 pkt 3 O.p. Ostatni z wymienionych przepisów stanowi, że decyzja zawiera oznaczenie strony. W piśmiennictwie wskazuje się, że oznaczenie strony powinno być pełne. Osoba fizyczna powinna zostać oznaczona imieniem, nazwiskiem i miejscem zamieszkania lub pobytu, a osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej - pełną nazwą oraz siedzibą. Błędne oznaczenie strony postępowania, w zależności od rodzaju błędu, pociąga za sobą różne skutki. Błąd polegający np. na omyłce w imieniu lub nazwisku podlega sprostowaniu w trybie art. 215 § 1 O.p. Natomiast błąd polegający na potraktowaniu jako adresata decyzji podmiotu, który nie jest stroną postępowania w rozumieniu art. 133, jest istotną wadą; decyzja taka jako wadliwa podlega stwierdzeniu nieważności na podstawie art. 247 § 1 pkt 5 O.p. (Babiarz S., Dauter B., Gruszczyński B., Hauser R., Niezgódka – Medek M., Ordynacja podatkowa. Komentarz. WK 2015. Wyd IX).

Z ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji jako podstawa orzekania wynika, że w zaskarżonej decyzji pomylono imię strony i wpisano w jej treści dwukrotnie "M. K." zamiast "A. K.". Użycie takiego sformułowania należy uznać w ocenie Sądu I instancji za błąd, które powinien skutkować uchyleniem decyzji, ponieważ decyzja jest aktem władczym i nieprawidłowe posłużenie się innym imieniem czyni z niej co najmniej akt wątpliwy. Sąd I instancji odnotował także, że z treści wszystkich czynności podejmowanych w sprawie oraz ze skierowania decyzji do prawidłowo oznaczonego adresata, będącego stroną w sprawie, wynika, że nie wystąpiło błędne oznaczenie strony w tekście decyzji, co powodowałoby jej nieważność (art. 247 § 1 pkt 5 O.p.) ale wystąpiło uchybienie procesowe, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor argumentuje, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy w komparycji zaskarżonej decyzji oraz w jej uzasadnieniu na pierwszej stronie pomyłkowo wskazało imię strony "M." K., zamiast "A." K.. W dalszej części uzasadnienia decyzji na stronie czwartej decyzji poprawnie wskazano, że decyzja skierowana jest do "A." K. Decyzję doręczono A. K. pod wskazanym w odwołaniu adresem. Także z akt sprawy bezspornie wynika, że stroną jest A. K., albowiem decyzja organu pierwszej instancji wydana została między innymi na A. K: i jemu doręczona. Odwołanie od decyzji także wniósł A. K. Okoliczności powyższe świadczą o tym, że decyzję skierowano prawidłowo do strony - A. K., a użycie w dwóch miejscach w treści decyzji błędnego imienia "M." zamiast "A." nastąpiło wskutek oczywistej omyłki pisarskiej i nie może być traktowane jako błędne oznaczenie strony, naruszające art. 210 § 1 pkt 3 O.p.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 15 grudnia 2016 r. wydanym na podstawie art. 215 § 1 w zw. z art. 235 O.p. sprostowało oczywistą omyłkę pisarską w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia 29 lipca 2016 r. w ten sposób, że w komparycji decyzji oraz w jej uzasadnieniu na pierwszej stronie słowa "M. K." zastąpiło słowami "A. K.".

W świetle przedstawionych powyżej okoliczności należy stwierdzić, że trafny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 210 §1 pkt 3 O.p. Sąd I instancji trafnie wprawdzie dostrzegł, że w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego pojawił się błąd co do oznaczenia adresata tej decyzji poprzez nieprawidłowe oznaczenie imienia strony, to jednak wyprowadził nieprawidłowy wniosek co do skutków prawnych tego uchybienia. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie da się bowiem zasadnie stwierdzić, że uchybienie to miało lub mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Należy odnotować, że Sąd I instancji w tym zakresie nie przedstawił w istocie żadnej argumentacji.

Nie ulega wątpliwości, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy została skierowana do strony postępowania w rozumieniu art. 130 O.p. O tym, do kogo dana decyzja jest skierowana, decyduje jej treść. Decydujące jest bowiem to, komu, według treści decyzji, organ przypisał uprawnienia lub obowiązki. Jeżeli z treści decyzji wynika w sposób niebudzący wątpliwości zamiar organu ustalenia sytuacji prawnej konkretnej osoby będącej stroną, to warunek z art. 210 § 1 pkt 3 Op został spełniony. Z treści decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego jasno i jednoznacznie wynika, o prawach i obowiązkach jakiego podmiotu rozstrzygał organ podatkowy, i że ten właśnie podmiot, pomimo błędnego oznaczenia jego imienia jest stroną toczącego się postępowania.

Zatem, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzona w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego pomyłka kwalifikuje się do sprostowania, w trybie art. 215 § 1 O.p. jako oczywista omyłka pisarska. Jej charakter nie jest bowiem tego rodzaju, że istotnie wpływa na wynik sprawy a to oznacza, że nie było podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji przez Sąd I instancji.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 P. p. s. a. uchylił zaskarżony wyrok i mając na uwadze, że istota rozpoznawanej sprawy została dostatecznie wyjaśniona oddalił skargę na decyzję samorządowego Kolegium Odwoławczego.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 w zw. z art. 205 § 2 oraz art. 209 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt