Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Halina Adamczewska – Wasilewicz Sędziowie: sędzia WSA Mirella Łent (spr.) sędzia WSA Urszula Wiśniewska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Antoniuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 listopada 2016r. sprawy ze skargi E. K. i A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości na 2012 r. uchyla zaskarżoną decyzję

Prezydent M. B. decyzją z dnia [...] kwietnia 2016r. ustalił dla E. K. i A. K. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2012 rok na kwotę [...]zł, od nieruchomości położonej

w B. przy ulicy [...]. W podstawie opodatkowania organ pierwszej instancji uwzględnił: budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej [...] m2, do której zastosował stawkę podatkową wynoszącą 0,65 zł/m2 oraz grunty pozostałe

o powierzchni [...] m2, do której zastosował stawkę podatkową wynoszącą

0,41 zł/m2.

W złożonym odwołaniu podatnicy wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji. Wskazali, że pomimo uchylenia decyzji wymiarowych za lata 2011-2014 zapłacili podatek rolny za te lata i w związku z tym nie widzą podstaw do ponownego obciążaniach ich podatkiem od nieruchomości za ten sam okres. Kwestionują także zmiany w ewidencji gruntów i budynków dokonane bez ich udziału, a polegające na przekwalifikowaniu nieruchomości z gruntów rolnych na tereny mieszkaniowe oraz usunięcie z akt podatkowych aktu notarialnego z 2001 roku dotyczącego nabycia opodatkowanej nieruchomości.

Decyzja z dnia [...] lipca 2016r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w B. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzje organu pierwszej instancji.

Organ podał, że materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych

(Dz.U. z 2010r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) – dalej jako: "u.p.o.l." oraz postanowienia uchwały nr XVII/311/11 Rady Miasta Bydgoszczy z dnia 23 listopada 2011r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości (Dz.Urz. Woj. Kuj.-Pom.

z 2011 r. Nr 281, poz. 2878). Z kolei na podstawie art. 21 § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015r. poz. 613 ze zm.) dalej: "O.p.", jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2 (powstającego

z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania), ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, że dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym.

Organ wskazał, że z treści złożonej w dniu [...] sierpnia 2014r. informacji

w sprawie podatku od nieruchomości (na formularzu IN-1) wynika, że E. K. zgłosiła do opodatkowania budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej [...] m2

([...] m2 - część mieszkalna, [...] m2 - piwnica) oraz grunty pozostałe o powierzchni [...] m2. Dane te zgodne są z danymi ujawnionymi w ewidencji gruntów i budynków.

Z wypisu z rejestru gruntów według stanu na dzień [...] stycznia 2012r. i [...] grudnia 2012r. wynika, że państwo E. i A. K. w roku 2012 byli właścicielami nieruchomości położonej w B. przy ulicy [...] zapisanej w księdze wieczystej nr [...], stanowiącej działkę nr [...] o powierzchni [...] m2, skalsyfikowanej jako tereny mieszkaniowe (B). Natomiast z rejestru budynków (stan na dzień [...] stycznia 2012 r. i [...] grudnia 2012 r.) wynika, że na działce nr [...] obręb [...] posadowiony jest dwukondygnacyjny, podpiwniczony budynek mieszkalny, sklasyfikowany jako inne budynki mieszkalne o powierzchni zabudowy [...] m2. Organ podkreślił, że zgodnie

z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne

(Dz.U. z 2010r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.) dalej: "p.g.k.", podstawę wymiaru podatków oraz oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych stanowią dane zawarte

w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych, w tym i w postępowaniu podatkowym. Od tej reguły nie zostały przewidziane żadne wyjątki, a zatem organy ustalające wysokość zobowiązań podatkowych nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane wskazane w ewidencji gruntów. Zatem organ podatkowy związany był danymi ujawnionymi w ewidencji gruntów i budynków i skoro przedmiotowe grunty sklasyfikowane w niej zostały - według stanu na 2012 rok - jako tereny mieszkaniowe (B), to zasadnie organ podatkowy pierwszej instancji zastosował do nich stawkę podatkową wynikającą z § 1 pkt 1 lit. c cyt. uchwały Rady Miasta Bydgoszczy z dnia 23 listopada 2011r., tj. 0,41 zł/m2 właściwą dla powierzchni gruntów pozostałych. Z kolei stawka przyjęta dla powierzchni budynków mieszkalnych - 0,65 zł/m2 wynika z § 1 pkt 2 lit. a wyżej wymienionej uchwały.

Odnosząc się do zarzutów odwołania Kolegium wyjaśniło, że w dacie nabycia przedmiotowej nieruchomości (2001 rok) stanowiła ona grunty rolne zabudowane

(B-RIVa) oraz grunty orne (RIVa) i podlegała opodatkowaniu podatkiem rolnym,

w związku z czym Prezydent M. B. corocznie na podstawie art. 6a ust. 6 ustawy o podatku rolnym wydawał decyzje ustalające wysokość podatku rolnego.

W wyniku przeprowadzonej w 2014 roku weryfikacji Prezydenta M. B. ustalił, żew 2003 roku nastąpiła zmiana klasyfikacji przedmiotowej nieruchomości

z dotychczas wskazanej jako grunty rolne zabudowane i grunty orne na tereny mieszkaniowe (B). W związku z tym Prezydent M. B. po przeprowadzeniu stosownego postępowania uchylił wydane przez siebie decyzje ustalające wysokość podatku rolnego za lata 2009-2014 oraz wydał decyzje w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za ten okres, najpierw za rok 2009, a później za lata następne. Odnośnie zarzutu usunięcia z akt podatkowych aktu notarialnego z 2001 roku, Prezydent M. B. wyjaśnił, że akt taki nigdy nie został do akt sprawy włączony, w związku z czym nie mógł zostać z nich usunięty,

a ponadto treść tego aktu nie miała wpływu na podatek od nieruchomości albowiem

w 2001 roku nieruchomość skarżących stanowiła grunty rolne, które nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, lecz podatkiem rolnym. Organ pierwszej instancji zwrócił także uwagę, że to na podatnikach ciążył obowiązek złożenia w ciągu 14 dni od dnia ujawnienia zmian w ewidencji gruntów i budynków informacji w sprawie podatku od nieruchomości, co E. K. uczyniła dopiero w 2014 roku.

W złożonej do tut. Sądu skardze skarżący zarzucili, w pierwszej kolejności decyzja Kolegium została wydana na M. K. a skarżący ma na imię Andrzej. Ponadto zdaniem skarżących Kolegium całkowicie pominęło kwestię podwójnego opodatkowania nieruchomości, z uwagi na zapłacony podatek rolny za nieruchomość.

W ocenie skarżących organ nie ustosunkował się do kwestii informowania przez Urząd M. B. o niezmienionej kwalifikacji nieruchomości (pismo [...] z dnia [...] marca 2012r.), z którego wynika, że działka nadal pozostaje ziemią rolną, zmiana dotyczy jedynie ubytku gruntu z [...] m2 na [...] m2.

w wyniku nowej ewidencji gruntów bez zmiany granic.

Skarżący podkreślili, że od chwili dostarczenia do urzędu miasta aktu notarialnego zakupu nieruchomości nie mieli wiedzy na temat jakichkolwiek zmian co wpłynęłoby na nowe złożenie deklaracji do czasu, gdy w sierpniu 2014r. otrzymali postanowienie

z dnia [...] sierpnia 2014r. o wznowieniu postępowania podatkowego za lata 2009-2014. Gdy udali się do urzędu wyjaśnić tę sprawę udostępniono im teczkę sprawy, w której była kopia dostarczonego po zakupie aktu notarialnego. Stąd niezrozumiałym jest dla skarżących stanowisko organów o braku w aktach sprawy tego dokumentu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2014r., poz. 1647, t.j.), sądy administracyjne kontrolują prawidłowość zaskarżonych aktów administracyjnych, między innymi decyzji ostatecznych, przy uwzględnieniu kryterium ich zgodności z prawem. Decyzja podlega uchyleniu, jeśli sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie prawa mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016r. poz. 718 dalej jako "p.p.s.a.") lub też naruszenie prawa będące podstawą stwierdzenia nieważności decyzji (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

W tak zakreślonej kognicji Sąd stwierdza, że zaskarżona decyzja narusza prawo w sposób powodujący konieczność wyeliminowania jej z porządku prawnego, aczkolwiek Sąd nie podzielił wszystkich zarzutów wskazanych w skardze.

WSA uznał, że oczywiście jednym z elementów decyzji podatkowej jest prawidłowe oznaczenie strony postępowania (art. 210 § 1 pkt 3 O.p.). W zaskarżonej decyzji pomylono imię strony i wpisano w jej treść "M. K." zamiast "A. K.". Użycie takiego sformułowania należy uznać za błędne, które powinno skutkować uchyleniem decyzji, ponieważ decyzja jest aktem władczym i nieprawidłowe posłużenie się innym imieniem czyni z niej co najmniej akt wątpliwy. Niemniej z treści wszystkich czynności podejmowanych w sprawie oraz ze skierowania decyzji do prawidłowo oznaczonego adresata, będącego stroną sprawie, wynika, że nie wystąpiło błędne oznaczenie strony w tekście decyzji, co powodowałoby jej nieważność (art. 247 § 1 pkt 5 O.p.) ale wystąpiło uchybienie procesowe, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy w związku z czym stanowiło ono podstawę do zastosowania art. 145

§ 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.

Sąd nie podzielił natomiast pozostałych zarzutów.

Z akt sprawy wynika, że E. K. w dniu [...] sierpnia 2014r. złożyła

w organie podatkowym informację w sprawie podatku od nieruchomości położonej

w B. przy ulicy [...], w której wykazała do opodatkowania budynki mieszkalne o powierzchni użytkowej [...] m2 oraz grunty pozostałe o powierzchni [...] m2. W związku z tym organ podatkowy wszczął postępowanie w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego za lata 2009-2014 dla ww. nieruchomości. W toku tego postępowania organ ustalił, że państwo E. i A. K. aktem notarialnym

z dnia [...] lutego 2001r. sporządzonym w Kancelarii Notarialnej w B. przed notariuszem K. J. L., za Repertorium A nr [...], nabyli nieruchomość położoną w B. przy ulicy [...], objętą księgą wieczystą nr [...]. W dniu [...] marca 2015r. w formie aktu notarialnego Repertorium A nr [...] zawarto umowę zamiany, na podstawie której E. K. i A. K. przenieśli własność nieruchomości położonej w B. przy ulicy [...], objętej księgą wieczystą nr [...], na małżonków Pyrzyńskich.

W skardze podatnicy przede wszystkim wskazali, że zmiany w ewidencji gruntów i budynków polegające na przekwalifikowaniu nieruchomości z gruntów rolnych na tereny mieszkaniowe zostały dokonane bez ich udziału. Ponadto zarzucili, że organ

w decyzji błędnie określił stronę, wydając ją wobec M. Kostyry, a nie A. K..

Spór zatem w przedmiotowej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy organ zasadnie obciążył skarżących podatkiem od nieruchomości za 2012r. Przechodząc do oceny rozstrzygnięcia sprawy Sąd stwierdza, że organy prawidłowo ustaliły wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2012r.,

a podstawę uchylenia decyzji stanowiło błędne określenie podatnika w decyzji organu

II instancji, tj. wpisanie M. K. zamiast A. K..

Zdaniem Sądu, trafnie organ odwoławczy wskazał, że zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy mają dane z ewidencji gruntów i budynków.

Z utrwalonych poglądów orzecznictwa sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2008r., sygn. II FSK 372/07), które podziela również ten Sąd wynika, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków mają walor dokumentu urzędowego,

o jakim mowa w art. 194 O.p., a zatem stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Podważenie zgodności tych zapisów ze stanem rzeczywistym, bądź też ich zmiana może nastąpić w postępowaniu prowadzonym przed właściwymi

w tej sprawie organami administracji. Konieczność uwzględniania danych zawartych

w ewidencji gruntów przy wymiarze podatków od nieruchomości i rolnego wynika także z art. 21 ust.1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Przepis ten stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Dane zawarte w przedmiotowej ewidencji powinny być uwzględniane przez organy podatkowe dokonujące wymiaru podatków. Pogląd odmawiający organom ustalającym wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości prawa do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane wskazane w ewidencji gruntów, jest szeroko prezentowany w orzecznictwie sądowym (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 13 stycznia 2010r., sygn. akt II FSK 1243/08, z dnia

5 listopada 2009r., sygn. akt II FSK 836/08, z dnia 29 października 2009r., sygn. akt

II FSK 854/08, z dnia 1 października 2009r., sygn. akt II FSK 652/08, z dnia 18 lutego 2010r., sygn. akt II FSK 1586/08, wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych: WSA w Kielcach z dnia 14 października 2010r., sygn. akt I SA/Ke 461/10, WSA w Krakowie

z dnia 27 stycznia 2010r., sygn. akt I SA/Kr 955/09, WSA w Poznaniu z dnia 21 stycznia 2010r., sygn. akt III SA/Po 363/09). Ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych i w każdym przypadku, gdy dane zawarte w deklaracji, czy informacji złożonej przez podatnika są niezgodne z danymi wynikającymi z ewidencji, rozstrzygające znaczenie dla opodatkowania gruntów mają zapisy wynikające z ewidencji.

Ewidencja gruntów i budynków prowadzona jest na podstawie rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38. poz. 454). Organem ewidencyjnym jest starosta,

a w miastach na prawach powiatu - prezydent miasta. Jednym z podstawowych zadań nałożonych na starostę jako organ ewidencyjny jest utrzymywanie operatu ewidencyjnego w aktualnym stanie, tj. zgodności z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi. Dane zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji z urzędu lub na wniosek określonych podmiotów (m.in. właścicieli, użytkowników wieczystych gruntów, trwałych zarządców). Z urzędu wprowadza się zmiany wynikające

z: prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, aktów normatywnych; opracowań geodezyjnych i kartograficznych, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierających wykazy zmian danych ewidencyjnych; dokumentacji architektoniczno-budowlanej gromadzonej i przechowywanej przez organy administracji publicznej; ewidencji publicznych prowadzonych na podstawie innych przepisów. Wyjaśnić też należy, że podatek od nieruchomości ustala się na rok podatkowy. Oznacza to, że organ podatkowy corocznie wydaje decyzję ustalającą, powodującą powstanie zobowiązania podatkowego z chwilą doręczenia decyzji. W każdym kolejnym roku podatkowym należy wydać decyzję wymierzającą podatek na ten rok podatkowy. Podstawą wymiaru jest aktualny wypis z ewidencji gruntów i budynków, tj. na dzień 1 stycznia każdego roku podatkowego (por. wyroki WSA w Bydgoszczy z dnia z dnia 23 lipca 2013 r.,

I SA/Bd 414-418/13).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że w wyniku przeprowadzonej w 2014 roku weryfikacji Prezydenta M. B. ustalił, że w 2003 roku nastąpiła zmiana klasyfikacji przedmiotowej nieruchomości z dotychczas wskazanej jako grunty rolne zabudowane i grunty orne na tereny mieszkaniowe (B). W związku z tym Prezydent M. B. po przeprowadzeniu stosownego postępowania uchylił wydane przez siebie decyzje ustalające wysokość podatku rolnego za lata 2009-2014 oraz wydał decyzje w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za ten okres, najpierw za rok 2009, a później za lata następne.

W aktach sprawy znajduje się wypis z rejestru gruntów według stanu na dzień

[...] stycznia 2012r. i [...] grudnia 2012r., z którego wynika, iż państwo E. i A. K. w roku 2012 byli właścicielami nieruchomości położonej w B. przy ulicy [...] zapisanej w księdze wieczystej nr [...], stanowiącej działkę nr [...] o powierzchni [...] m2, skalsyfikowanej jako tereny mieszkaniowe (B). Natomiast

z rejestru budynków (stan na dzień [...] stycznia 2012r. i [...] grudnia 2012r.) wynika, że na działce nr [...] obręb [...] posadowiony jest dwukondygnacyjny, podpiwniczony budynek mieszkalny, sklasyfikowany jako inne budynki mieszkalne o powierzchni zabudowy

[...] m2. W złożonej w dniu [...] sierpnia 2014r. informacji IN-1 E. K. wykazała do opodatkowania budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej [...] m2 ([...] m2 - część mieszkalna, [...] m2 - piwnica) oraz grunty pozostałe o powierzchni [...] m2.

Zatem w ocenie Sądu, skoro organ podatkowy był związany danymi ujawnionymi w ewidencji gruntów i budynków, a przedmiotowe grunty sklasyfikowane w niej zostały - według stanu na 2012 rok - jako tereny mieszkaniowe (B), to zasadnie zastosował do nich stawkę podatkową wynikającą z § 1 pkt 1 lit. c uchwały nr XVII/311/11 Rady Miasta Bydgoszczy z dnia 23 listopada 2011r., tj. 0,41 zł/m2 właściwą dla powierzchni gruntów pozostałych. Z kolei stawka przyjęta dla powierzchni budynków mieszkalnych - 0,65 zł/m2 wynika z § 1 pkt 2 lit. a wyżej wymienionej uchwały.

Sprawa wraca do ponownego rozpatrzenia ze wskazaniem wydania decyzji

z prawidłowo określonym imieniem A. , a nie M. Kostyry.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji. O kosztach nie rozstrzygnięto z powodu braku stosownego wniosku.