Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Wolna-Kubicka Sędziowie Sędzia WSA Waldemar Inerowicz (spr.) Asesor sądowy WSA Michał Ilski po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 19 września 2023 r. sprawy ze skargi M. D. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 6 marca 2023 r. nr [...] w przedmiocie zaliczenia wpłaty I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzającą je postanowienie Prezydenta Miasta [...] z dnia 18 lipca 2022 r. nr [...] II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Postanowieniem z dnia 18 lipca 2022 r., nr [...] Prezydent Miasta [...] postanowił zarachować wpłatę [...] zł dokonaną dnia 10 lipca 2022 r. przez M. D. (dalej jako: "strona", "skarżący") następująco:

1) [...], ul. [...] [...], opłata za gospodarowanie odpadami (data płatności 15.01.2022 r.): [...] zł (należność, koszty upomnienia), [...] zł (odsetki, opłata prolongacyjna),

2) [...], ul. [...] [...], opłata za gospodarowanie odpadami (data płatności 15.02.2022 r.): [...] zł (należność, koszty upomnienia), [...] zł (odsetki, opłata prolongacyjna),

3) [...] ul. [...] [...], opłata za gospodarowanie odpadami (data płatności 15.03.2022 r.): [...] zł (należność, koszty upomnienia),

- łącznie [...] zł.

Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie dnia 4 sierpnia 2022 r.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 6 marca 2023 r., nr [...], utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji.

W uzasadnieniu postanowienia organ odwoławczy powołał się na treść przepisów: art. 62 § 1 i 1a oraz art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm. – w skrócie: "o.p."). Powołując się na orzecznictwo wskazano, że jeżeli ustawodawca nie przewidział wprost i jednoznacznie zwolnienia z obowiązku zapłaty odsetek, to organ nie może bez podstawy prawnej samowolnie takiego zwolnienia zastosować.

Stwierdzono, również opierając się na stanowisku judykatury, że postanowienie o zaliczeniu wpłaty na poczet zaległości podatkowej jest aktem formalnym, nieprzesądzającym o istnieniu zaległości podatkowej. Nie kreuje ono nowego stanu faktycznego i prawnego, a jedynie potwierdza wykonanie przez organ czynności o charakterze rachunkowo - technicznym. Organ podatkowy w tym postępowaniu nie jest uprawniony do weryfikacji prawidłowości rozstrzygnięć określających wysokość zobowiązań podatkowych. Wskazano, że nie można w jego ramach rozstrzygać wszelkich zagadnień materialnoprawnych i nie może się ono przekształcić w kolejną fazę postępowania wymiarowego.

Podkreślono jednak, że do zaliczenia wpłaty na zaległość podatkową konieczne jest ustalenie, że zaległość ta istnieje. W tym kontekście przywołano treść przepisów ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 1469; dalej w skrócie: "u.u.c.p.g.") art. 6q, art. 6h w zw. z art. 6c ust. 1, art. 6m ust. 1d i 2.

Następnie organ odwoławczy przedstawił ustalenia dotyczące opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Wskazano, że M. D. 10 stycznia 2022 r. złożył pierwszą deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...]. Do deklaracji dołączono załącznik DEK-2 [...] dla rodzin wielodzietnych, o których mowa w ustawie o Karcie Dużej Rodziny, w którym wskazano, że na przedmiotowej nieruchomości znajdują się 4 lokale mieszkalne, w których zamieszkuje 19 osób posiadających Kartę Dużej Rodziny. W deklaracji oświadczono, że na nieruchomości zamieszkują 24 osoby, w tym 15 osób nieobjętych zwolnieniem dla rodzin wielodzietnych oraz 9 osób objętych tym zwolnieniem. W związku z ustaleniem, że 2 ze wskazanych kart posiadają błędne numery, nie zostały one uwzględnione w systemie. Równocześnie deklaracja zyskała status "błędnej deklaracji" i ze względu na nieprawidłowe wskazanie liczby mieszkańców objętych zwolnieniem, a tym samym zadeklarowaniem nieprawidłowej wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, została ona przekazana do dalszych czynności weryfikujących. Zobowiązanie w kwocie [...]zł zostało zapisane w urządzeniach księgowych organu - nie została uwzględniona ulga za 7 podanych Kart Dużej Rodziny. Dalej organ przedstawił, że w dniu 27 maja 2022 r. została złożona korekta deklaracji, w której zadeklarowano, że przedmiotową nieruchomość zamieszkują 24 osoby, w tym 15 osób nieobjętych zwolnieniem dla rodzin wielodzietnych oraz 9 osób objętych tym zwolnieniem, a na nieruchomości znajdują się 2 lokale mieszkalne. Do deklaracji dołączono załącznik DEK-2 [...] dla rodzin wielodzietnych, w którym część kart różni się od tych wymienionych w załączniku złożonym poprzednio. Wskazana deklaracja również została przekazana do dalszych wyjaśnień oraz posiada status "błędnej deklaracji".

Organ wskazał, że w związku ze złożoną korektą o wysokości opłat za gospodarowanie odpadami i braku możliwości skorzystania z ulgi wszystkich mieszkańców posiadających Karty Dużej Rodziny, Wydział Gospodarki Komunalnej wprowadził 1 lipca 2022 r. (z datą obowiązywania od 1 stycznia 2022 r.) do urządzeń księgowych miesięczną opłatę w kwocie [...]zł.

Końcowo SKO [...] stwierdziło, że organ I instancji prawidłowo zebrał i w sposób wszechstronny rozpatrzył cały materiał dowodowy. Ponadto w sposób prawidłowy, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, rozksięgował dokonaną w dniu 10 lipca 2022 r. wpłatę w wysokości [...] zł na powstałe zaległości na indywidualnym koncie podatnika.

W skardze z dnia 28 kwietnia 2023 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego je postanowienia organu I instancji.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono rażące naruszenie prawa polegające na zaakceptowaniu postanowienia Prezydenta Miasta [...] w którym wadliwie zastosowano art. 62 o.p. przez zastosowanie trybu zaliczenia dokonanej przez skarżącego wpłaty w celu ustalenia istnienia obowiązku podatkowego.

Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania poprzez doręczenie postanowienia w formie pisemnej, mimo wniesienia przez skarżącego zażalenia w drodze korespondencji elektronicznej (przez ePUAP).

W uzasadnieniu skargi w pierwszej kolejności skarżący wyjaśnił kwestię błędnych danych podanych w deklaracji oraz w korekcie deklaracji.

Skarżący podniósł, że przez cały czas wnosił opłaty zgodnie ze złożoną deklaracją. Zwrócono uwagę, że organ I instancji bez dokonania jakichkolwiek czynności, w których mógłby zostać zapewniony udział strony, wprowadził do swojego systemu księgowego inną wysokość miesięcznego zobowiązania skarżącego niż wynikająca ze złożonej deklaracji. W szczególności organ nie wzywał skarżącego do wyjaśnień czy złożenia korekty, oraz nie wydał decyzji ustalającej zobowiązanie w innej wysokości niż wynikająca z deklaracji. Wskazano, że w konsekwencji powyższego działania organ stwierdził rzekomą niedopłatę i dokonał "rozksięgowania" wniesionej przez stronę opłaty na tę rzekomą zaległość.

W odniesieniu do postanowienia organu odwoławczego wskazano, że organ w zasadzie nie zapoznał się ze sprawą, na co wskazuje zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią przywołanego przez ten organ wyroku NSA z dnia 25 kwietnia 2017 r., sygn. akt II FSK 1252/15.

Strona stwierdziła, że skoro obecnie jedynym dokumentem, z którego wynika wysokość obciążających skarżącego opłat za gospodarowanie odpadami jest złożona deklaracja, to niedopuszczalne jest ustalanie tych opłat w innej wysokości w drodze postanowienia o zaliczeniu dokonanej przez skarżącego wpłaty. Zdaniem strony taki jest faktyczny charakter zaskarżonego postanowienia.

Wskazano, że organ odwoławczy nie zweryfikował w żaden sposób istnienia rzekomego zobowiązania (zaległości), na którą została zaliczona wpłata, a w uzasadnieniu ograniczył się niemal wyłącznie do zreferowania treści składanych deklaracji. Podkreślono, że SKO [...] dostrzegło, że źródłem "zadłużenia" jest "wprowadzenie do urządzeń księgowych miesięcznej opłaty w wysokości [...] zł", ale nie zauważyło, że kwota ta nie ma podstawy w złożonej deklaracji ani wydanej decyzji wymiarowej, a wyłącznie w tym, że w ocenie organu I instancji złożona deklaracja posiada status "błędnej deklaracji". Zdaniem strony organ I instancji bez żadnej podstawy prawnej "ustalił" wysokość zobowiązań skarżącego w oderwaniu od złożonej deklaracji, nie żądając wyjaśnień, ani nie wydając decyzji wymiarowej.

W skardze uznano również, że w odniesieniu do działania organu I instancji zasadnym byłoby wydanie postanowienia sygnalizacyjnego, o którym mowa w art. 155 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 ze zm. – w skrócie: "p.p.s.a.") bądź zawiadomienie prokuratury o możliwości przekroczenia uprawnień.

W odpowiedzi na skargę z dnia 1 czerwca 2023 r. organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie skargi.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego wskazano, że skoro postanowienie znalazło się w posiadaniu strony, chociaż nie nastąpiło to zgodnie z przepisami regulującymi kwestię doręczeń, to należy przyjąć, że weszło ono do obrotu prawnego i wiąże organ, który ją wydał. Doręczenie postanowienia drogą stacjonarną było zatem skuteczne i wywołało skutek prawny w postaci rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia odwołania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że niniejsza sprawa została rozpoznana przez Sąd w trybie uproszczonym, na podstawie art. 119 pkt 3 i art. 120 p.p.s.a.

W toku sądowej kontroli zaskarżonego postanowienia, przeprowadzonej na podstawie kryterium zgodności z prawem, w kontekście zarzutów sformułowanych w skardze, kluczową i najistotniejszą sporną kwestią w niniejszej sprawie, jest ocena zasadności wydania przez organ I instancji postanowienia o zaliczeniu wpłaty na zaległość z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, wydanym w trybie art. 62 o.p.

Ponadto skarżący zakwestionował skuteczność wprowadzenia zaskarżonego postanowienia do obrotu prawnego, z uwagi na doręczenie tego postanowienia za pośrednictwem operatora pocztowego, zamiast na adres do doręczeń elektronicznych.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego braku podstaw do zastosowania przez organ art. 62 § 1 o.p., na wstępie tej części rozważań wyjaśnić należy, że zgodnie z tym przepisem, jeżeli na podatniku ciążą zobowiązania podatkowe z różnych tytułów, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet podatku zgodnie ze wskazaniem podatnika, a w przypadku braku takiego wskazania na poczet zobowiązania podatkowego o najwcześniejszym terminie płatności spośród wszystkich zobowiązań podatkowych podatnika. W przypadku, gdy na podatniku ciążą zobowiązania podatkowe, których termin płatności upłynął, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności we wskazanym przez podatnika podatku, a w przypadku braku takiego wskazania lub braku zaległości podatkowej we wskazanym podatku na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności spośród wszystkich zaległości podatkowych podatnika. Ponadto stosownie do art. 62 § 4 o.p. w sprawie zaliczenia wpłaty na poczet zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę oraz kosztów upomnienia wydaje się postanowienie, na które służy zażalenie z zastrzeżeniem § 4a. Wcześniej, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2019 r.,

art. 62 § 1 o.p. stanowił, że jeżeli na podatniku ciążą zobowiązania z różnych tytułów, dokonaną wpłatę, z zastrzeżeniem § 2, zalicza się na poczet podatku, począwszy od zobowiązania o najwcześniejszym terminie płatności, chyba że podatnik wskaże, na poczet którego zobowiązania dokonuje wpłaty.

W wyniku wspomnianej zmiany w sposób istotny doszło do rozszerzenia uprawnień organów w zakresie, w jakim mają one prawo do zaliczania wpłaty niezależnie od tytułu, który został wskazany przez podatnika. Ustawodawca rozróżnił bowiem zobowiązania niewymagalne (takie, których termin płatności nie upłynął) od zobowiązań wymagalnych (a zatem takich, których termin płatności upłynął). Zobowiązania niewymagalne, a zatem bieżące, objęte są zdaniem pierwszym przepisu. Natomiast w odniesieniu do zobowiązań wymagalnych, w przypadku dokonanej wpłaty, obowiązkiem organu jest zaliczenie wpłaty na poczet najstarszej zaległości podatkowej w danym podatku (w przypadku jego wskazania) albo na najstarszą zaległość podatkową we wszystkich podatkach, jeżeli podatnik nie ma zaległości wymagalnych w danym podatku, bądź też nie wskaże jakiego podatku dotyczy wpłata. Ustawodawca odszedł zatem od generalnej zasady, że to podatnik mający zaległości podatkowe decyduje, na jaką zaległość dokonuje wpłaty.

Postanowienie wydane na podstawie art. 62 § 1 o.p. ma charakter deklaratoryjny. Dokonana wpłata podlega zaliczeniu na poczet zaległości podatkowej z dniem jej dokonania, a wydane postanowienie jedynie odzwierciedla i potwierdza dokonanie czynności materialno-technicznej polegającej na rozliczeniu dokonanej przez podatnika wpłaty na poczet zaległości podatkowych według zasad określonych w o.p. W judykaturze podkreśla się, że postanowienie to jest aktem formalnym, informującym o fakcie dokonania wpłaty i sposobie jej rozliczenia, natomiast nie przesądza o istnieniu zobowiązania podatkowego (np. wyrok WSA w Gliwicach z 25 lipca 2023 r., I SA/Gl 701/21; i powołane tam orzecznictwo; wyrok ten oraz orzeczenia powołane w dalszej części uzasadnienia dostępne są na stronie internetowej[...]).

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 6m ust. 1 u.u.c.p.g. właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych. Deklaracja zawiera dane niezbędne do określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi (art. 6m ust. 1a u.u.c.p.g.).

Stosownie do art. 6m ust. 1d u.u.c.p.g., wysokość zobowiązania określonego w deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi obowiązuje za kolejne miesiące do czasu korekty deklaracji lub zmiany stawki opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, z zastrzeżeniem art. 6o.

Przepis art. 6m ust. 2 u.u.c.p.g. stanowi, że w przypadku zmiany danych będących podstawą ustalenia wysokości należnej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi lub określonej w deklaracji ilości odpadów komunalnych powstających na danej nieruchomości właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć nową deklarację w terminie 14 dni od dnia nastąpienia zmiany. Opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi w zmienionej wysokości uiszcza się za miesiąc, w którym nastąpiła zmiana.

Stosownie do art. 6m ust. 2a u.u.c.p.g. w przypadku uchwalenia nowej stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi wójt, burmistrz lub prezydent miasta zawiadamia właściciela nieruchomości o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi wyliczonej jako iloczyn nowej stawki opłaty i danych podanych w deklaracji. W takim przypadku właściciel nieruchomości nie jest obowiązany do złożenia nowej deklaracji i uiszcza opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi w wysokości podanej w zawiadomieniu.

W myśl art. 6m ust. 2b u.u.c.p.g. w przypadku gdy właściciel nieruchomości nie uiszcza opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w wysokości podanej w zawiadomieniu, o którym mowa w ust. 2a, wójt, burmistrz lub prezydent miasta wydaje decyzję określającą wysokość tej opłaty, stosując wysokość opłaty podaną w zawiadomieniu.

Z kolei przepis art. 6o u.u.c.p.g. stanowi, że w razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę dostępne dane właściwe dla wybranej przez radę gminy metody, a w przypadku ich braku - uzasadnione szacunki, w tym w przypadku nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze.

Z powołanych powyżej przepisów wynika zatem, że wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi ustalana jest, co do zasady, na podstawie złożonej przez właściciela nieruchomości deklaracji oraz stawki opłaty uchwalonej przez radę gminy. Wyjątkowo natomiast u.u.c.p.g. przewiduje określenie wysokości tej opłaty w drodze decyzji – może to mieć miejsce bądź w przypadku niezłożenia przez podmiot zobowiązany deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnym lub istnienia wątpliwości co do danych zawartych w tej deklaracji (art. 6o u.u.c.p.g.) albo w przypadku nieuiszczenia przez właściciela nieruchomości opłaty określonej w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 6m ust. 2a u.u.c.p.g (art. 6m ust. 2b u.u.c.p.g.).

W orzecznictwie sądów administracyjnych jednolicie przyjmuje się, że przepis

art. 6o ust. 1 u.c.p.g. uprawnia organ do określenia opłaty w przypadku, gdy właściciel nieruchomości nie stosuje się do obowiązków wynikających z ustawy bądź naliczył opłatę w nieprawidłowej wysokości, nie dokonał korekty deklaracji np. w sytuacji gdy faktyczna ilość odebranych odpadów jest odmienna od zadeklarowanej. W wypadku stwierdzenia rozbieżności organ zobowiązany jest ustalić prawidłową wysokość opłaty za okresy, w którym powstał i uległ konkretyzacji obowiązek jej uiszczenia. Z tego punktu widzenia należy uznać za dopuszczalne określenie wysokości opłaty wstecz - za okresy, co do których potwierdziły się wątpliwości organu odnośnie do danych zawartych w złożonej deklaracji. Organ wydając decyzję wskazuje jednocześnie metodę określenia wysokości opłaty. Wybór metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz określenie stawki opłaty, następuje w drodze uchwały rady gminy (art. 6k ust. 1 pkt 1 u.c.p.g.). Kwestionowany przepis może zatem zostać naruszony wówczas, gdyby nie zachowano formy władczego aktu organu samorządowego przy spełnieniu przesłanek do jego wydania, bądź też określono wysokość opłaty sprzecznie ze wskazanymi w tym przepisie metodami (np. wyrok NSA z 9 lutego 2023 r., III FSK 1380/22; wyrok WSA w Szczecinie z 26 stycznia 2023 r., I SA/Sz 771/22).

W świetle powyższych regulacji Sąd stwierdził, że stanowisko skarżącego jest zasadne, a wydanie przez organ I instancji postanowienia o zaliczeniu wpłat nastąpiło przedwcześnie.

Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że organ I instancji miał zastrzeżenia co do treści złożonej deklaracji głównej i deklaracji korygującej, w części dotyczącej możliwości zastosowania zwolnienia od opłaty w związku z powołaniem się na Kartę Dużej Rodziny. Z zaskarżonego postanowienia wynika także, że obie deklaracje uzyskały status "błędnej deklaracji" i zostały przekazane do dalszej weryfikacji. Z akt sprawy nie wynika jednak jakie konkretne dalsze czynności weryfikacyjne podjęto. Według twierdzeń skarżącego, których organ odwoławczy nie podważył, nie został on wezwany do poprawienia deklaracji, ani do wyjaśnienia wątpliwości organu. Ponadto – co w tej sprawie jest najistotniejsze – nie wydano decyzji określającej prawidłową - według organu - wysokość opłaty. Mimo braku wydania decyzji, w urządzeniach księgowych ujęto jednak opłatę w innej (wyższej) kwocie, niż wskazana w deklaracji, co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez "automat księgujący", że po stronie skarżącego istnieje zaległość (pismo organu I instancji

z 18 sierpnia 2022 r. ([...])).

Rację ma skarżący, że to złożona deklaracja jest wyłączną podstawą przyjęcia wysokości wskazanej tam opłaty, jeżeli nie wydano w tym przedmiocie decyzji.

W ocenie Sądu, wobec nie wydania decyzji określającej opłatę w innej (wyższej) kwocie, nie było podstaw do przyjęcia istnienia zaległości, skoro skarżący wpłacał w terminie kwoty odpowiadające wysokości opłaty wskazanej w złożonych deklaracjach.

Nie było zatem, w okolicznościach tej sprawy, uzasadnionych podstaw do wdrożenia trybu z art. 62 § 1 i nast. o.p.

Zdaniem Sądu skarżący zasadnie zwrócił uwagę na zastosowany przez organ II instancji tryb doręczenia zaskarżonego postanowienia. Organ odwoławczy nie wyjaśnił w uzasadnieniu postanowienia przyczyn odstąpienia od doręczenia na podstawie

art. 144 § 1a o.p. i doręczenie jej przesyłką rejestrowaną na podstawie art. 144 § 1c pkt 1 o.p. W tym zakresie zaskarżone postanowienie uchyla się spod sądowej kontroli, skoro organ nie wyjaśnił przesłanki - "braku możliwości doręczenia w sposób, o którym mowa w art. §1a ...". Z tych względów, na tym etapie sądowej kontroli Sąd nie ma możliwości oceny skuteczności wejścia zaskarżonego postanowienia do obrotu prawnego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy uwzględnią przedstawioną wyżej ocenę prawną co do podstaw stosowania w okolicznościach tej sprawy art. 62 § 1 o.p., a ponadto zwrócą uwagę na kwestię prawidłowego doręczenia skarżącemu wydanych orzeczeń (art. 144 § 1a, § 1b i § 1c o.p.).

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 i art. 120 p.p.s.a. Sąd uznał, że zaskarżone postanowienia zostały wydane z naruszeniem prawa. O kosztach sądowych (wpis od skargi) Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.