Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal (sprawozdawca), Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA del. Dagmara Dominik-Ogińska, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1221/13 w sprawie ze skargi H. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 25 października 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1221/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej "Spółka") na interpretację indywidualną Ministra Finansów (organu upoważnionego – Dyrektora Izby Skarbowej w W.) z dnia 29 stycznia 2013 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

H. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej zwana: "Spółką") 10 grudnia 2012 r. zwróciła się o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług.

Spółka, opisując zdarzenie przyszłe wskazała, że w ramach prowadzonej działalności świadczy szeroko rozumiane usługi reklamowe, w tym m.in. organizacji i obsługi konkursów, loterii, programów lojalnościowych i innych akcji promocyjnych marketingowych/reklamowych/lojalnościowych. Spółka będzie nawiązywać współpracę z kontrahentami, w ramach której będzie świadczyć usługi polegające na organizacji i obsłudze różnego rodzaju akcji marketingowych. Niejednokrotnie będą jej powierzone niemal wszystkie czynności związane z obsługą akcji marketingowej: m.in. czynności organizacyjne, administracyjne związane z kompleksową obsługą tych akcji w ramach których nabywać będzie materiały promocyjno-reklamowe, które następnie będzie wydawać uczestnikom/laureatom akcji marketingowych. Wydanie materiałów-nagród, co do zasady, odbywać się będzie w ten sposób, że Spółka dokona przekazania materiałów na rzecz laureata akcji marketingowej. Będzie dokonywać zakupu tych materiałów-nagród we własnym imieniu, a kontrahent zlecający usługę reklamową nie stanie się właścicielem tych materiałów-nagród. Tym samym nie dojdzie do wydania nagród kontrahentowi. Spółka nabędzie materiały-nagrody w ramach realizacji usługi reklamowej i wyda je bezpośrednio laureatom, a za wyświadczenie kompleksowej usługi reklamowej będzie wystawiać kontrahentom faktury i opodatkowywać je stawką podstawową. Kalkulując należne jej wynagrodzenie, uwzględni koszty związane z obsługą danej akcji marketingowej, swoją marżę i wartość nabytych materiałów-nagród.

Spółka w związku z tym zapytała: czy wydanie materiałów-nagród na rzecz laureatów (np. zwycięzców konkursu) akcji marketingowych będzie podlegać opodatkowaniu VAT jako dostawa towarów?

Zdaniem Spółki ww. czynność nie będzie podlegała po jej stronie opodatkowaniu VAT, gdyż wydanie materiałów-nagród nastąpi w ramach świadczonej usługi reklamowej i będzie stanowić element tej usługi, świadczonej na rzecz kontrahentów. Usługa reklamowa będzie opodatkowana VAT według stawki podstawowej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej zwana: "ustawą o VAT") nieodpłatne wydanie przez agencję reklamową materiałów-nagród stanowi dostawę towarów w rozumieniu tej ustawy, ale w opisanej sytuacji wydanie materiałów-nagród jest częścią innej kompleksowej czynności - usługi reklamowej, obejmującej swoim zakresem przekazanie wymienionych we wniosku materiałów-nagród, których wartość wkalkulowana jest w jej cenę. Tym samym, wartość tych towarów będzie jednym z elementów podstawy opodatkowania świadczonej przez agencję reklamową usługi reklamowej, opodatkowanym w ramach tej usługi i niestanowiącym odrębnego przedmiotu opodatkowania VAT.

Spółka wskazała też na orzecznictwo TSUE, w którym wykształciło się stanowisko, że w przypadku usług kompleksowych składających się z kilku czynności - w sytuacji, gdy czynności te w aspekcie gospodarczym tworzą jedną całość i rozdzielenie ich miałoby sztuczny charakter - wszystkie te czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów VAT (C-41/04). Zdaniem Spółki wydawanie materiałów-nagród będzie elementem usługi polegającej na kompleksowej obsłudze akcji marketingowej (np. konkursu) i z tego powodu nie ma podstaw, by uznać, że sama czynność wydania materiałów-nagród jest czynnością podlegającą odrębnemu opodatkowaniu VAT. Taka czynność będzie podlegała opodatkowaniu VAT w sposób pośredni w ramach świadczonej usługi reklamowej.

Gdyby czynność wydania materiałów-nagród została uznana za czynność opodatkowaną VAT (oddzielną dostawę towaru), skutkowałoby to podwójnym opodatkowaniem VAT de facto tej samej czynności.

Minister Finansów uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

W opinii Ministra nieodpłatne wydanie przez Spółkę uczestnikom nagród w ramach akcji marketingowych wypełnia znamiona dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Na uczestników przenoszone jest prawo do rozporządzania wydawanymi towarami (nagrodami), jak właściciel, których Spółka jest właścicielem od momentu ich zakupu do momentu wydania nagrody uczestnikowi. To że wydanie nagród następuje nieodpłatnie, nie oznacza, że czynność ta jest czynnością nieodpłatną, gdyż z wniosku o interpretację wynika, wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczenia usługi marketingowej obejmuje też koszty nabycia ww. nagród. Zapłaty za wydanie nagród nie dokonuje nabywca (uczestnik) lecz osoba trzecia - zleceniodawca. Czynność wydania nagród w ramach programu lojalnościowego, jako odpłatna dostawa towarów, podlega VAT na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, gdyż wypełnia znamiona dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Podobna kwestia była przedmiotem orzeczenia TSUE z 7 października 2010 r. w sprawach połączonych Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs v. Loyalty Management UK Ltd i Baxi Group (C-53/09, C-55/09), gdzie stwierdzono, że płatności dokonywane przez sponsora na rzecz podmiotu zarządzającego programem, który dostarcza klientom prezenty lojalnościowe należy uznać w części za wynagrodzenie płacone przez osobę trzecią za dostawę towarów klientom, a w części za wynagrodzenie za usługi świadczone przez zarządzającego tym programem na rzecz sponsora.

Usługa marketingowa świadczona przez Spółkę nie może zostać uznana, na gruncie przepisów ustawy o VAT, za jedno świadczenie, gdyż w ramach świadczenia wykonywane są dwie czynności: świadczenie usługi na rzecz zleceniodawcy i dostawa towarów na rzecz uczestnika/laureata. Obie czynności wykonywane przez Spółkę podlegają VAT, na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jedna jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, a druga jako świadczenie usług, o czym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Minister Finansów, w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Spółka wniosła o uchylenie ww. interpretacji Ministra Finansów i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania sądowego, ze względu na naruszenie: 1) art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: "O.p.") przez wydanie przez ten sam organ rozbieżnych rozstrzygnięć w analogicznych stanach faktycznych na gruncie tego samego stanu prawnego; 2) art. 5, art. 7, art. 8 ustawy o VAT przez ich błędną wykładnię, które to naruszenia miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Minister Finansów w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

WSA w Warszawie uznał, że skarga jest bezzasadna.

Sąd stwierdził, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie narusza prawa. W związku z tym nie sposób uznać, że w rozpoznawanej sprawie przed Ministrem Finansów doszło do naruszenia zasady zaufania do organów podatkowych, którą wyraża przepis art. 121 § 1 O.p. w związku z art. 14h O.p. i to w stopniu, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd stwierdził, że nie można uznać, że w przypadku Spółki będzie dochodziło do podwójnego opodatkowania VAT - raz nagrody, a raz usługi marketingowej. Płatność, której dokonuje zleceniodawca na rzecz skarżącej Spółki da się podzielić na dwa elementy, na co wskazuje treść wniosku o interpretację, gdyż w cenie usługi została skalkulowana cena nagród wydawanym laureatom – osobom trzecim. Tym samym prawidłowe było odwołanie się przez Ministra Finansów do wyroku TSUE z 7 października 2010 r. w sprawach połączonych C-53/09 i C-55/09.

Stan sprawy zaprezentowany we wniosku o interpretację indywidualną zbliżony jest do ww. sprawy C-55/09, w związku z tym prawidłowe było uznanie przez Ministra Finansów w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że na gruncie ustawy o VAT należało przyjąć, że wydawanie towarów uczestnikom/laureatom, w ramach różnych przedsięwzięć nie jest uznawane za jedno świadczenie. Wykonywane są dwie czynności: świadczenie usług na rzecz zleceniodawcy i dostawa towarów na rzecz uczestnika/laureata. Obie te czynności dokonywane są odpłatnie, za obie płaci zleceniodawca. W związku z tym prawidłowe było także odwołanie się przez Ministra Finansów do orzeczeń TSUE w zakresie możliwości opodatkowania wyłącznie świadczeń odpłatnych, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi i odpłatność pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana VAT.

Sąd uznał również, że przesądzającego znaczenia w sprawie nie może mieć okoliczność, że do płatności dochodzi między skarżącą Spółką a zleceniodawcą.

Zdaniem Sądu to, że Spółka dokonuje nieodpłatnych przekazań towarów na rzecz laureatów/uczestników, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, jest niewątpliwe w świetle stanu sprawy, nie oznacza to jednak, że czynność ta nie powinna być opodatkowana VAT w związku z tym, że za uczestnika skarżącej Spółce płaci de facto zleceniodawca i w tym zakresie prawidłowe było odwołanie się przez Ministra Finansów do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z istnieniem dostawy towarów. Nie sposób też uznać, że Minister Finansów dokonał błędnej interpretacji art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przyjmując, że należy opodatkować VAT świadczenie usług marketingowych na rzecz zleceniodawcy.

Skoro istnieje możliwość podzielenia płatności, którą otrzymuje skarżąca Spółka na dwa elementy, zasadnie Minister Finansów uznał, że Spółka dokonuje nieodpłatnego przekazania towarów w postaci nagród (dostawa), a także świadczy usługę marketingową, które to czynności podlegają opodatkowaniu VAT, jako dwa odrębne elementy. Okoliczność, że cena usługi marketingowej obejmuje także wartość wydanej nagrody, w świetle jednoznacznej treści ww. przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT nie daje podstaw do twierdzenia, że wydanie nagrody nie powinno podlegać opodatkowaniu.

Powyższe orzeczenie zostało w całości zaskarżone skargą kasacyjną Spółki, która wyrokowi Sądu pierwszej instancji zarzuciła: zgodnie z art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej powoływanej jako "p.p.s.a." naruszenie przepisów postępowania, tj.:

art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i art. 3 § 1 p.p.s.a. oraz w zw. z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. 2002 r., Nr 153, poz. 1269 ze zm.) poprzez oddalenie skargi, mimo naruszenia przez stronę przeciwną prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy w zakresie i w sposób określony w pkt 2 poniżej;

art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz w zw. z art. 1 § i i 2 ustawy o ustroju sądów administracyjnych, poprzez oddalenie skargi, mimo naruszenia przez stronę przeciwną przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

- naruszenie art. 121 § 1 O.p. poprzez naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych;

przy czym wszystkie powołane wyżej uchybienia Sądu mają istotny wpływ na wynik sprawy.

zgodnie z art. 174 pkt 1 p.p.s.a.- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 i ust. 2, art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT poprzez ich błędną wykładnię,

art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. (a od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT) w zw. z art. 73 dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej poprzez bezpodstawne niezastosowanie w sprawie.

przy czym powołane uchybienia Sądu miały wpływ na wynik sprawy.

Mając na względzie powyższe naruszenia prawa strona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 § 1 p.p.s.a., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie merytoryczne skargi na podstawie art. 188 p.p.s.a. oraz o zasądzenie od strony przeciwnej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 203 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Żadne zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej nie są trafne, w związku z czym nie zasługuje ona na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że nie są trafne sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania.

Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej w wyniku oddalenia skargi podatnika nie zostały naruszone przepisy postępowania. Sąd pierwszej instancji zasadnie skargę oddalił, miał też wszelkie podstawy do uznania, że Minister Finansów nie naruszył art. 121 § 1 O.p. poprzez prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organów podatkowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził – a Naczelny Sąd Administracyjny w pełni to stanowisko podziela - że zaskarżona interpretacja wydana została na mocy obowiązujących przepisów prawa podatkowego, wskazanych w treści interpretacji, przy uwzględnieniu stosownych i dozwolonych reguł wykładni, które doprowadziły organ do jasnych i logicznych wniosków, jak również z uwzględnieniem stosownego orzecznictwa TSUE. W związku z tym nie sposób uznać, że w rozpoznawanej sprawie przed Ministrem Finansów doszło do naruszenia zasady zaufania do organów podatkowych, którą wyraża przepis art. 121 § 1 O.p. w związku z art. 14h O.p. i to w stopniu, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Minister Finansów wiernie przedstawił w zaskarżonej interpretacji indywidualnej zarówno zdarzenie przyszłe, jak i stanowisko skarżącej Spółki, odnosząc się do wskazanych przez nią przepisów prawa, jak również powołał normy prawne, które jego zdaniem wskazywały na nieprawidłowość stanowiska Spółki. Jedynie z negatywnej oceny stanowiska skarżącej Spółki dokonanej przez Ministra Finansów nie można wnioskować, iż zaskarżoną interpretację wydano z naruszeniem zasady zaufania do organów podatkowych.

Rację miał też WSA podnosząc, że zasada zaufania do organów administracyjnych nie może być rozumiana jako konieczność wydawania decyzji sprzecznych z obowiązującym prawem i powielających poprzednie błędy, w związku z czym ewentualna rozbieżność stanowisk organów administracyjnych nie może być automatycznie traktowana jako podstawa do uchylenia interpretacji.

Prawidłowa była też, w opinii NSA, dokonana przez WSA i Ministra Finansów wykładnia przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, nie doszło przy tym do naruszenia przepisów dotyczących obrotu jako podstawy opodatkowania - art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. (a od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT) w zw. z art. 73 dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej poprzez bezpodstawne niezastosowanie w sprawie.

Nie można uznać, że w stanie sprawy będzie dochodziło do podwójnego opodatkowania VAT - raz nagrody, a raz usługi marketingowej. Płatność której dokonuje zleceniodawca na rzecz skarżącej Spółki da się podzielić na dwa elementy. Prawidłowe było zatem odwołanie się przez Ministra Finansów do wyroku TSUE z 7 października 2010 r. w sprawach połączonych C-53/09 i C-55/09.

Skoro istnieje możliwość podzielenia płatności na dwa elementy, zasadnie Minister Finansów uznał (a stanowisko to podzielił WSA w Warszawie), że skarżąca Spółka dokonuje nieodpłatnego przekazania towarów w postaci nagród (dostawa), a także świadczy usługę marketingową, które to czynności podlegają opodatkowaniu VAT jako dwa odrębne elementy. Okoliczność, że cena usługi marketingowej obejmuje także wartość wydanej nagrody, w świetle jednoznacznej treści ww. przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT nie daje podstaw do twierdzenia, że wydanie nagrody nie powinno podlegać opodatkowaniu.

Na poparcie powyższego stanowiska powołać należy orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego: m.in. wyrok z dnia 9 stycznia 2014 r., sygn. akt I FSK 271/13, z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1443/13, z dnia 4 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1001/13, z dnia 7 lutego 2014 r., sygn. akt I FSK 474/13 (orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach).

Przykładowo, w wyrokach I FSK 271/13 oraz I FSK 474/13 NSA wskazał na ww. wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 7 października 2010 r. w połączonych sprawach C-53/09 (Loyalty Management UK Ltd.) i C-55/09 (Baxi Group Ltd.). W wyroku z 7 października 2010 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w odniesieniu do sprawy C-55/09, orzekł, że w ramach programu lojalnościowego dla klientów, takiego jak programy będące przedmiotem spraw przed sądem krajowym, art. 5, art. 6, art. 11 część A ust. 1 lit. a) oraz art. 17 ust. 2 w brzmieniu wynikającym z art. 28f pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. (obecnie ich odpowiednikiem jest art. 14, 24, 73 i 168 dyrektywy 2006/112, uwaga NSA), należy rozumieć w ten sposób, że "płatności dokonywane przez sponsora na rzecz podmiotu zarządzającego omawianym programem, który to podmiot dostarcza klientom prezenty lojalnościowe należy uznać w części za wynagrodzenie płacone przez osobę trzecią za dostawę towarów klientom, a w części za wynagrodzenie za usługi świadczone przez zarządzającego tym programem na rzecz sponsora". W uzasadnieniu Trybunał zwrócił uwagę na to, że wspólny system podatku VAT zasadza się na zastosowaniu do towarów i usług, aż do etapu sprzedaży detalicznej, powszechnego podatku konsumpcyjnego. Podkreślił, że skoro dochodzi do wydania nagród klientom (uczestnikom programu), to powinien zostać uiszczony VAT, który nie będzie już podlegał odliczeniu u innego uczestnika obrotu. Trybunał w powołanym wyżej wyroku przyjął, że sprzedaż towarów oraz świadczenie usług, prowadzące do przyznawania punktów klientom, zaś z drugiej strony przekazywanie prezentów lojalnościowych w zamian za te punkty, stanowią dwie odrębne czynności (pkt 55). Płatności dokonywane w stanie faktycznym sprawy C-55/09, mogą przy tym podzielone na dwa elementy, z których każdy odpowiada odrębnemu świadczeniu (pkt 62).

NSA podkreślał, że "umożliwienie skarżącej spółce odliczenia podatku naliczonego od usługi marketingowej, której towarzyszy – jako odrębna czynność polegająca na przekazaniu towarów lub usług (nagród) osobom trzecim – może naruszać zasadę opodatkowania konsumpcji oraz zasadę równego traktowania podmiotów. Jeśli bowiem Agencja, nabywając opodatkowane towary lub usługi, które następnie przekazuje nieodpłatnie osobom trzecim, odlicza podatek naliczony związany z ich nabyciem, to wykazanie w fakturze wystawianej dla skarżącej spółki, która obejmuje "kompleksową usługę marketingową" wartości nagród prowadzi w skutkach do opodatkowania tej czynności, mimo, że beneficjentem przekazanych nagród są osoby trzecie. To zaś umożliwia Agencji pomniejszenie podatku należnego o podatek naliczony, który już uprzednio odliczyła przy nabyciu towarów i usług, przekazanych następnie nieodpłatnie, jako nagrody".

W tym kontekście na pełną aprobatę zasługuje twierdzenie sformułowane przez Naczelny Sąd Administracyjny we wskazanym wyroku z 9 stycznia 2014 r. sygn. akt I FSK 271/13, zgodnie z którym "usługa marketingowa oraz zakup i przekazanie osobom trzecim, w ramach prowadzonej akcji marketingowej, promocyjnej i reklamowej, nagród w postaci towarów lub usług o charakterze konsumpcyjnym nie były tak ściśle ze sobą związane, że obiektywnie tworzyły jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej".

Warto też w tym miejscu przytoczyć wyrok NSA z dnia 4 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1001/13, w którym Sąd argumentował, że "Trudno (...) zaakceptować konstatację, że essentialia negotii usługi marketingowej jest dostarczanie nagród. W tradycyjnym rozumieniu marketing oznacza bowiem czynności wspierające sprzedaż wyrobów i usług, wykonywane różnymi metodami, technikami oddziaływania na nabywcę. Istotę marketingu stanowi podporządkowanie wszystkich działań w sferze produkcji i obrotu towarowego życzeniom finalnego nabywcy oraz pobudzaniu i rozwijaniu jego potrzeb (por. Ph. Kotler, Marketing, Warszawa 2005, s. 8-9). Wynika stąd, że przekazywanie w ramach usługi marketingu określonego towaru w celu promowania danego produktu (...) nie stanowi elementu koniecznego realizacji marketingu sensu largo, a więc tym bardziej możliwe jest wyodrębnienie w ramach takiej usługi dostawy towarów dokonywanej w postaci przekazywania określonych nagród".

W związku z powyższym nie zasługują na uwzględnienie podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Oceniana skarga kasacyjna nie miała uzasadnionych podstaw i przez to na podstawie art. 184 p.p.s.a. podlegała oddaleniu.