Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Stanisław Prutis, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.),, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 01 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi J. W. na bezczynność Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. do załatwienia w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty zwrotu akt organowi, wniosku J. W. z dnia 16 kwietnia 2011 r., 2. nie stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. na rzecz skarżącej J. W. kwotę 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

U podstaw podjętego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia.

W dniu 16 kwietnia 2011 r. J. W. zwróciła się do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w B. o udostępnienie jej w ramach dostępu do informacji publicznej kserokopii decyzji o przyznaniu A. H. dotacji z funduszy unijnych na dofinansowanie przedsięwzięcia inwestycyjnego.

W odpowiedzi na powyższe, Agencja poinformowała skarżącą w piśmie z dnia 28 kwietnia 2011 r., iż żądanie zawarte we wniosku nie dotyczy udostępnienia informacji publicznej, o której mowa w art. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.

o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) - dalej powoływana jako "ustawa". Zgodnie bowiem z w/w przepisem "informacją publiczną" jest informacja o sprawach publicznych. Pod pojęciem zaś sprawy publicznej w jej najszerszym ujęciu należy rozumieć te źródła informacji, które powstają w związku

z działaniem (zaniechaniem) podmiotu zobowiązanego oraz jego funkcjonariuszy

w zakresie wynikającym z wykonywania zadań i kompetencji publicznych, a także szeroko rozumianym dysponowaniem majątkiem publicznym. Decyzje dotyczące przyznania prawa pomocy beneficjentom zawierają treści i dane osobowe, które nie stanowią informacji publicznej i nie podlegają ujawnieniu w trybie przepisów ustawy

o dostępie do informacji publicznej. W związku z powyższym wnioskowane dane nie stanowią informacji publicznej, a w konsekwencji nie zachodzi potrzeba wydawania decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej.

W tym stanie rzeczy skarżąca w dniu 5 maja 2011 r. wywiodła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku na bezczynność Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa P. Oddziału Regionalnego

w Ł. w sprawie udostępnienia informacji publicznej zawartej we wniosku z dnia

16 kwietnie 2011 r. Jako podstawę skargi wskazała przepis art. 4 ust. 1 pkt 5, art. 6 ust. 1 pkt 4a, art. 2, art. 6 ust. 2 oraz art. 16 i art. 13 ust. 1 w/w ustawy. Skarżąca podniosła, iż mimo upływu 14 - sto dniowego terminu do udostępnienia żądanej decyzji, Agencja nie załatwiła jej wniosku w żaden sposób przewidziany ustawą

o dostępie do informacji publicznej. Nadto nie zgodziła się ze stanowiskiem organu prezentowanym w piśmie z dnia 28 kwietnia 2011 r., iż żądana decyzja nie może być udostępniona w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jej zdaniem za bezsporne uznać należy, iż źródłem informacji jest decyzja, która powstała w wyniku zadań i kompetencji Agencji oraz dysponowania funduszami unijnymi, które stanowią majątek publiczny - wspólny wszystkich obywateli RP. Stąd wniosła o stwierdzenie, że żądana decyzja stanowi informację publiczną oraz o zobowiązanie organu do jej udostępnienia, a także zasądzenie od organu na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniosła o oddalenie jej oddalenie jako bezzasadnej. Organ podkreślił, iż ocenę, czy żądana informacja posiada cechy informacji publicznej przeprowadza podmiot, do którego skierowano wniosek, a następnie w większości przypadków powiadamia

o tym wnioskodawcę udzielając informacji publicznej za pomocą czynności materialno -technicznej w formie wskazanej przez wnioskodawcę, odmawiając udzielenia informacji publicznej w formie decyzji lub informując np. pisemnie, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej. Ustawa określa termin udzielenia informacji publicznej lub odmowy jej udzielenia, natomiast nie określa terminu na udzielenie odpowiedzi zawierającej stanowisko, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej. Wiadomość, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej nie wymaga formy decyzji i może zostać przekazana w formie pisma.

Odnosząc się natomiast do twierdzeń skarżącej, iż decyzja której dotyczy wniosek jest informacją publiczną wskazano, iż w myśl przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej nie każdy akt administracyjny (dokument urzędowy

w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy) stanowi informację publiczną, a jedynie taki, który dotyczy sprawy publicznej. Sprawami publicznymi nie są konkretne, indywidualne sprawy danej osoby lub podmiotu niebędącego władzą publiczną. Treść decyzji administracyjnej wydanej w indywidualnej sprawie w zakresie praw oraz obowiązków osób będących stronami tego postępowania nie stanowi informacji

w sprawach publicznych rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 a ustawy. Ponadto nie utraci też tego indywidualnego charakteru i tym samym nie zyska – publicznego,

w przypadku usunięcia z niej danych osobowych. Prawidłowo zatem uznano, iż żądanie udostępnienia kopii decyzji o przyznaniu A. H. dotacji na dofinansowanie przedsięwzięcia inwestycyjnego nie spełnia przesłanki rzedmiotowej, bowiem nie dotyczy informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust 1 w/w ustawy.

Postanowieniem WSA w Warszawie z dnia 31 maja 2011 r. sygn. akt

II SAB/Wa 191/11, Sąd ten stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania WSA w Białymstoku zgodnie z właściwością miejscową.

W złożonym na rozprawie w dniu 1 grudnia 2011 r. piśmie procesowym skarżąca podtrzymała swój wniosek o zobowiązanie Agencji do udostępnienia żądanej informacji publicznej. Skarżąca powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazała, iż stanowisko Agencji wyrażane w tej sprawie jest

w całości nieuzasadnione. Podkreśliła, iż w świetle art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ustawy, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych,

a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Stąd też jej skarga na bezczynność jest zasadna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Sąd uwzględnił skargę, albowiem tej nie sposób odmówić słuszności.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) wojewódzki sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta z mocy art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej: p.p.s.a. obejmuje również bezczynność organów.

Uwzględniając skargę na bezczynność sąd administracyjny zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa – art. 149 p.p.s.a. Natomiast skarga nieuzasadniona podlega oddaleniu – 151 p.p.s.a, bowiem Sąd stwierdza brak merytorycznych podstaw do wydania wyroku przewidzianego w art. 149 p.p.s.a

W literaturze przedmiotu przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (vide: pogląd wyrażony w Komentarzu do ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi autorstwa T. Wosia, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańskiej, Wydawnictwo Prawnicze "Lexis-Nexis", Warszawa 2005, str. 86). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (tak: J. P. Tarno, Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo "LexisNexis", Warszawa 2004, str. 28). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż postępowanie wywołane skargą na bezczynność organu w zakresie udzielenia informacji publicznej cechuje pewna specyfika, gdyż do skutecznego wniesienia skargi nie jest wymagane wcześniejsze wezwanie danego organu do usunięcia naruszenia prawa, w rozumieniu art. 52 § 1 p.p.s.a. W przypadku bowiem, gdy skarga na bezczynność dotyczy udostępnienia informacji publicznej, nie jest wymagane wcześniejsze wezwanie danego organu do usunięcia naruszenia prawa lub wniesienia zażalenia do organu wyższego stopnia

w trybie kpa (tak: wyroku WSA w Warszawie z 8 września 2006 r. II SAB/Wa 40/2006, Lex 265495).

Uznając zatem skargę za dopuszczalną, w pierwszej kolejności należało wyjaśnić czy informacja, o której udostępnienie wystąpiła skarżąca w postaci kserokopii decyzji administracyjnej stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy. Powyższa kwestia nabiera szczególnego znaczenia w razie sporu – jak

w sprawie niniejszej – między stroną wnioskującą o udostępnienie informacji

a podmiotem, od którego żąda ona tej informacji. Należy bowiem podkreślić, iż sąd administracyjny, do którego strona zwróciła się o ochronę przed bezczynnością podmiotu zobowiązanego do udostępniania żądanej informacji może stwierdzić bezczynność i zobowiązać podmiot obowiązany do udostępnienia informacji do określonego działania, tylko wówczas, gdy dotyczy to informacji publicznej. Powyższe oznacza, że Sąd aby móc stwierdzić, że podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności musi rozstrzygnąć czy żądana informacja mieści się w ustawowym pojęciu informacji publicznej (tak: wyrok NSA z 10 stycznia 2007 r., I OSK 50/06, Lex 291197).

Przechodząc do rozważań natury merytorycznej wskazać należy, iż pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust.1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W świetle powyższych regulacji informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych

w art. 6 ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne, w orzecznictwie sądoadministracyjnym wskazuje się, iż przy ich wykładni należy kierować się art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie. Należy, zatem uznać, że informację publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna dotyczy strefy faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. W tym znaczeniu informacje publiczne mogą się odnosić również do osób prywatnych. Informację publiczną stanowi, więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z organem bądź w jakikolwiek sposób dotyczący organu, bez względu na to, co jest ich przedmiotem. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio wytworzonych przez organ, jak i te, których organ używa przy realizacji przewidzianych prawem zadań także te, które tylko w części dotyczą organu, nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Charakteru informacji publicznej nie mają natomiast wnioski w sprawach indywidualnych, wnioski będące postulatem wszczęcia postępowania w innej sprawie, a także wnioski dotyczące przyszłych działań organów w sprawach indywidualnych (vide: wyrok WSA w Warszawie z 22 czerwca 2007 r. II SAB/Wa 175/06, Lex 340013 oraz wyrok WSA w Warszawie z 24 marca 2006 r. II SAB/Wa 1/06, Lex 197599).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż charakter informacji,

o udzielenie której wystąpiła skarżąca odpowiada przedstawionej wyżej definicji informacji publicznej. Decyzje administracyjne bez wątpienia są wiadomością "wytworzoną przez szeroko rozumiane władze publiczne". Informacja

o rozstrzygnięciach podejmowanych przez organy administracji publicznej

w sprawach administracyjnych jest informacją o działalności tych organów. Prawo dostępu do informacji o sprawach rozstrzyganych przed organami państwa,

w szczególności zaś w postępowaniu administracyjnym, potwierdza przepis art. 5 ust. 3 ustawy. Decyzje rozstrzygają sprawy administracyjne i jako akty administracyjne indywidualne stanowią dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 6 pkt 4 lit. a ustawy. Reasumując przyjąć należy, iż treść decyzji stanowi nie tylko w myśl art. 1 ust. 1 ustawy informację o spawach publicznych, ale stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a, będąc rodzajem informacji dotyczącej treści i postaci dokumentów urzędowych, podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych. Powyższe stanowisko prezentowane jest w szeregu orzeczeniach sądów administracyjnych, jak i doktrynie prawa (np.: wyrok WSA w Szczecinie

z 17 listopada 2010 r. II SAB/Sz 43/10, Lex 756158; wyrok WSA w Warszawie

z 13 stycznia 2010 r. II SAB/Wa 159/09, Lex 600237; wyrok WSA w Gliwicach

z 23 października 2007 r. IV SA/GL 808/07, Lex 423779; wyrok WSA w Lublinie

z 8 czerwca 2006 r. II SAB/Lu 19/06, niepubl.; wyrok WSA w Warszawie z 25 maja 2004 r. II SAB/Wa 83/04, Lex 158993; wyrok WSA w Gliwicach z 15 listopada 2004 r. IV SA/Gl 664/04, niepubl.; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 grudnia 2004 r.

IV SA/Wr 241/04, niepubl.; a także: Tomasz R. Aleksandrowicz, Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej, Wydawnictwo "LexisNexis", wyd. 3, Warszawa 2006, str. 207). Sąd w składzie obecnym w pełni je aprobuje.

Inną natomiast kwestią jest dostęp do niektórych danych w niej zawartych. Zgodnie z poglądem wyrażonym w wyroku NSA z dnia 11 maja 2006 r. sygn. akt

II OSK 812/05, Lex 236465, jeżeli jakaś informacja nie może zostać udostępniona, to organ musi ustalić, jakie informacje podlegają ochronie ze względu na to, że są objęte tajemnicą bądź podlegają ochronie ze względu na prywatność. Organ musi zatem wskazać, czy dane te objęte są tajemnicą ze względu na ochronę danych osobowych w nich zawartych, czy też ze względu na prawo do prywatności lub tajemnicę państwową, służbową, skarbową, czy też statystykę. Konsekwencją powyższego jest stwierdzenie, iż nie jest dopuszczalna sytuacja uznania decyzji administracyjnych i innych dokumentów zawartych w aktach administracyjnych

w całości za niepodlegające udostępnieniu bez żadnych ustaleń w tym względzie, tzn. bez nadania charakteru tajemnicy służbowej i nieopatrzeniu zgodnie ustawą

o ochronie informacji niejawnych klauzulą "poufne", bądź też wykazania, że dotyczą one prawnie chronionej tajemnicy, prawa prywatności, itp. (tak: wyrok NSA

z 30 października 2003 r. II SA 1956/02, wyrok WSA z 7 kwietnia 2004 r. II SA/Łd 12/04). Stąd nie jest też dopuszczalna odmowa udostępnienia informacji

z powołaniem się na fakt, iż wnioskodawca żądał dostępu do całości akt (decyzji),

a jakiś jej fragment jest z udostępnienia wyłączony. W konsekwencji organ odmawiając udostępnienia informacji, musi konsekwentnie wskazać dokumenty bądź dane podlegające wyłączeniu ze względu na ochronę powołanych dóbr (tak: wyrok NSA z 7 marca 2003 r. II SA 3572/02).

W tym miejscu podkreślić również należy, iż prawo do informacji publicznej ma charakter powszechny, ustawa w art. 2 ust. 1 przyznaje je każdemu, nie wymagając przy tym od osoby wykonującej to prawo wykazania interesu prawnego lub faktycznego. W myśl art. 61 ust. 3 Konstytucji, ograniczenie prawa do uzyskania informacji może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę interesu publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Takim przepisem jest art. 5 ustawy, który jako wyjątek od zasady udostępniania informacji każdemu, wskazuje na konkretne tajemnice jako podstawę prawną odmowy.

Mając na względzie powyższe uznać należy, iż w konkretnej sprawie wniosek skarżącej z dnia 16 kwietnia 2011 r. powinien być rozpoznany na podstawie ustawy

o dostępie do informacji publicznej. W tym miejscu podnieść należy, iż nie bez znaczenia dla przedmiotowej kwalifikacji wniosku miał fakt, iż skarżąca żądała dokumentów - decyzji kończącej postępowanie, którego nie była stroną (ani uczestnikiem).

W tych uwarunkowaniach stwierdzić należy, iż organ pozostawał

w bezczynności w załatwieniu w/w wniosku skarżącej, albowiem poprzez dokonanie błędnej jego kwalifikacji uznał, iż żądanie skarżącej polegające na udostępnieniu decyzji administracyjnej nie dotyczy informacji publicznej w rozumieniu ustawy

i w konsekwencji sprawę załatwił poprzez udzielenie odpowiedzi na piśmie. Jednakże pismo z dnia 28 kwietnia 2011 r. skierowane do skarżącej nie mogło być - z wyżej wskazanych powodów, uznane za podjęcie czynności do jakich zobowiązany był organ.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje klika sposobów załatwienia wniosku. Możliwe jest udostępnienie informacji publicznej w drodze czynność materialno – techniczna (art. 7 ust. 1 ustawy), jak również odmowa udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1). Forma decyzji administracyjnej wymagana jest wówczas, gdy organ odmawia udostępnienia informacji publicznej lub umarza postępowanie o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy. Pod pojęciem "odmowy udostępnienia informacji publicznej" należy rozumieć sytuację, w której organ posiada informację o charakterze publicznym, ale jej nie udostępnia z uwagi na ochronę danych osobowych, tajemnicę zawodową, służbową, państwową, skarbową, statystyczną czy inną tajemnicę ustawowo chronioną bądź prawo do prywatności (vide: wyrok NSA z 19 grudnia 2002 r. II SA 3301/02, Monitor Prawniczy z 2003 r. Nr 5, poz. 195). W sytuacji natomiast, gdy organ odmawia udostępnienia informacji publicznej z tego powodu, że nie dysponuje żądanymi informacjami, wówczas forma decyzji administracyjnej przewidziana dla odmowy udzielenia informacji nie jest wymagana. Podobnie stwierdzenie przez organ, iż żądane informacje nie stanowią informacji publicznej, skutkują jedynie koniecznością powiadomienia wnoszącego, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (tak: NSA w Warszawie w wyroku z 25 marca 2003 r. II SA 4059/02 niepubl., wyrok WSA w Warszawie z 26 kwietnia 2007 r. II SA/Wa 162/07, niepubl.).

Ta ostatnia sytuacja, co wykazano wyżej - nie miała jednak miejsca w konkretnej sprawie.

Z wyżej wymienionych przyczyn zobowiązano Dyrektora P. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. do rozstrzygnięcia wniosku skarżącej z dnia 16 kwietnia 2011 r. w oparciu o ustawę

o dostępie do informacji publicznej, przy rozważeniu ograniczeń w prawie do informacji publicznej przewidzianych w art. 5 ustawy, w terminie 14 dni od zwrotu akt organowi - art. 149 w zw. z art. 286 § 2 p.p.s.a.

Odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 2 wyroku stwierdzić należy, iż

w dniu 17 maja 2011 r. zaczęło obowiązywać nowe brzmienie art. 149 p.p.s.a., wprowadzone ustawą z dnia 20 stycznia 2011 r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (Dz. U. Nr 34, poz. 173 ze zm.). Z uwagi na to, że znowelizowany art. 149 p.p.s.a. obowiązywał w dniu orzekania w sprawie niniejszej - sąd był zobowiązany uwzględniając skargę na bezczynność, orzec o tym czy kontrolowane postępowanie było prowadzone

z rażącym naruszeniem prawa. Przepis art. 14 pkt 2 ustawy nowelizującej dodał bowiem do treści art. 149 p.p.a.a. następujące zdanie: "Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa". Natomiast art. 16 ustawy zmieniającej wprowadził zasadę, że przepisy ustawy stosuje się do działań i zaniechań funkcjonariuszy publicznych, które nastąpiły od dnia wejścia w życie ustawy. Dlatego też skład orzekający w pkt 2 wyroku nie stwierdził, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Orzeczenie w przedmiocie charakteru naruszenia prawa dotyczyć może okresu od dnia 17 maja 2011 r. (dzień wejścia w życie nowelizacji) do dnia orzekania, gdyż tylko ten okres mógł być przedmiotem oceny w kontekście znowelizowanego art. 149 p.p.s.a. Zaś bezczynność w sprawie niniejszej bierze początek od wniosku z dnia

16 kwietnia 2011 r., a zatem sprzed daty obowiązywania nowelizacji.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego od organu na rzecz skarżącej orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.