Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia del. WSA Jacek Czaja po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. Sp. z o.o. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 listopada 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 1702/17 w sprawie ze skargi A. Sp. z o.o. w L. na decyzję Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie zakazu wprowadzenia do obrotu partii artykułu rolno-spożywczego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od A. Sp. z o.o. w L. na rzecz Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 listopada 2017 r., sygn. akt VI SA/Wa 1702/17, działając na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej zwanej: p.p.s.a.), oddalił skargę A. Sp. z o.o. w L. na decyzję Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych z dnia [...] czerwca 2017 r. w przedmiocie zakazu wprowadzenia do obrotu partii artykuły rolno-spożywczego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła A. Sp. z o.o. w L., zaskarżając orzeczenie w całości i wnosząc o jego uchylenie w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych za postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym oraz Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

I. przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 151 p.p.s.a. przez jego wadliwe zastosowanie w sprawie polegające na braku kontroli nad postępowaniem prowadzonym przez decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych i Głównego Inspektora JHARS, skutkujące oddaleniem skargi podlegającej uwzględnieniu, które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy i w konsekwencji doprowadziło również do zaniechania kontroli w zakresie gromadzenia i właściwej oceny materiału dowodowego przez organy administracyjne;

2. art. 145 § 1 ust. 1 pkt c) p.p.s.a. przez jego niezastosowanie mimo, iż w sprawie organy administracyjne wadliwie zastosowały art. 139 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.; powoływanej jako: k.p.a.) w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. przez:

- zaniechanie uznania, że rozstrzygnięcie zawarte w sentencji decyzji Głównego Inspektora JHARS z dnia [...] czerwca 2017 r. zostało wydane na niekorzyść A. Sp. z o.o. i w związku z tym uchylenie decyzji Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych nr [...] z dnia [...] marca 2017 r. i wydanie rozstrzygnięcia zawartego w sentencji decyzji Głównego Inspektora JHARS było niedopuszczalne z uwagi na brak przesłanek uzasadniających wydanie decyzji na niekorzyść strony odwołującej w postępowaniu z odwołania wniesionego przez A. Sp. z o.o.;

3. art. 145 § 1 ust. 1 pkt c) p.p.s.a. przez jego niezastosowanie mimo, iż w sprawie organy administracyjne wadliwie zastosowały art. 104 k.p.a. w zw. z art. 107 § 1 i 3 k.p.a. przez zaniechanie uznania, że Główny Inspektor JHARS w treści decyzji z dnia [...] czerwca 2017 r. zaniechał podania wyczerpującego uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji co polegało na ograniczeniu się do przytoczenia przepisów mających zdaniem organu zastosowanie w okolicznościach niniejszej sprawy i prostej negacji twierdzeń skarżącego ze wskazaniem stanowiska poprawnego według opinii organu, a także braku uzasadnienia wydania decyzji na niekorzyść odwołującego;

4. art. 145 § 1 ust. 1 pkt c) p.p.s.a. przez jego niezastosowanie mimo, iż w sprawie organy administracyjne wadliwie zastosowały art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 75 § 1 k.p.a., co polegało na zaniechaniu uznania, że Główny Inspektor JHARS w postępowaniu uwieńczonym wydaniem dnia [...] czerwca 2017 r. decyzji administracyjnej dokonał niewłaściwej, dowolnej oceny dowodów i pominął twierdzenia odwołującego co w prostej konsekwencji doprowadziło ów organ do uznania, że wskazana partia napoju spirytusowego [...] jako zawierająca nazwę wprowadzającą w błąd co do właściwości napoju spirytusowego nie może być wprowadzona do obrotu;

5. art. 145 § 1 ust. 1 pkt a) p.p.s.a. przez jego niezastosowanie polegające na nieuwzględnieniu skargi w sytuacji gdy decyzje organów administracyjnych naruszają przepisy prawa materialnego wskazane w niniejszej skardze kasacyjnej, które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy.

II. przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 7 ust. 1 lit. a) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności oraz art. 16 Rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności przez ich niewłaściwe zastosowanie, co polegało na przyjęciu, że nazwa "[...]" wprowadza w błąd co do właściwości z uwagi na użycie w nim słów:

a) "samogon" gdy nie jest on - w przeciwieństwie do samogonu - produktem wytwarzanym domowymi metodami produkcji

b) "p." - gdyż nie wszystkie składniki użyte do jego produkcji nie pochodzą z P. (co dotyczy destylatu Whisky Fresh oraz karmelu E150a)

w sytuacji gdy wyrób ten posiada najistotniejsze z punktu widzenia konsumenta właściwości alkoholu określanego jako samogon, tj. charakterystyczny smak oraz moc, a także, z uwagi na miejsce wytwarzania oraz powstania oryginalnej receptury zasadne jest użycie względem niego określeń "samogon" oraz "p." bez ryzyka wprowadzenia konsumentów w błąd co do jego właściwości;

2. art. 3 pkt 5 w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1604 ze zm.; powoływanej dalej jako: ustawa o jakości handlowej) przez ich niewłaściwe zastosowanie, co polegało na uznaniu, że napój alkoholowy nazwany "[...]" jest niewłaściwie oznakowany z uwagi na użycie w jego nazwie wyrazów "samogon" oraz "p." w sytuacji gdy z uwagi na wiązane przez odbiorców z produktami określanymi jako "Samogon" cechy, tj.:

a) moc oraz specyficzny smak - wyłączone jest uznanie za niewłaściwe oznakowanie produktu przez użycie nazwy "samogon",

b) miejsce wytworzenia oraz miejsce powstania oryginalnej receptury także p. tradycje sporządzania trunków tego rodzaju - wyłączone jest uznanie za niewłaściwe oznakowanie przez użycie nazwy "p.".

Argumentację na poparcie zarzutów postawionych w petitum skargi kasacyjnej przedstawiono w jej uzasadnieniu.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych prawem.

W piśmie procesowym z dnia 13 kwietnia 2021 r. skarżąca kasacyjnie spółka podtrzymała wnioski i twierdzenia zawarte w skardze, wniosła o uwzględnienie twierdzeń sformułowanych w treści tego pisma oraz o dopuszczenie dowodu z załączonych wydruków zdjęć wyrobów alkoholowych występujących pod nazwą "Samogon" w celu wykazania oferowania wyrobów o tej samej nazwie konsumentom w formie legalnej dystrybucji w placówkach handlowych oraz za pośrednictwem Internetu, co wyklucza wprowadzenie konsumenta w błąd co do pochodzenia tego typu towaru.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarzuty skargi kasacyjnej nie są uzasadnione i dlatego skarga nie może być uwzględniona.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dodać należy, że w przypadku oparcia skargi kasacyjnej na naruszeniu prawa procesowego (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) wnoszący skargę kasacyjną musi mieć na uwadze, że dla ewentualnego uwzględnienia skargi kasacyjnej niezbędne jest wykazanie wpływu naruszenia na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Ze wskazanych przepisów wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Wychodząc z tego założenia, należy na wstępie zaznaczyć, że wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania (art. 183 § 2 p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny zagadnienia prawidłowości dokonanej przez sąd I instancji wykładni wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa. Rozpoznając skargę kasacyjną w tak zakreślonych granicach, stwierdzić należy, że skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw. Natomiast istota sporu prawnego rozpatrywanej sprawy, a także sposób sformułowania części zarzutów oraz ich wzajemne powiązanie powodują konieczność łącznego ich rozpatrzenia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 151 p.p.s.a. "przez jego wadliwe zastosowanie w sprawie polegające na braku kontroli nad postępowaniem prowadzonym przez decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych i Głównego Inspektora JHARS, skutkujące oddaleniem skargi" należy zauważyć, iż sformułowany w powyższy sposób zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. nie mógł być uznany za uzasadniony. Sformułowanie przez autora skargi kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 151 p.p.s.a. wskazuje, że zarzuca on niewłaściwe zastosowanie tego przepisu w stanie faktycznym sprawy. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreślano wielokrotnie, że powyższy przepis ma charakter ogólny (blankietowy), podobnie jak art. 146 § 1, art. 147, art. 149 § 1 p.p.s.a., czy art. 145 § 1 p.p.s.a. Tego typu przepisy nie mogą stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej. Strona skarżąca kasacyjnie chcąc powołać się na zarzut naruszenia tego przepisu zobowiązana jest bezpośrednio powiązać omawiany zarzut z zarzutem naruszenia konkretnych przepisów, którym – jej zdaniem – Sąd pierwszej instancji uchybił w toku rozpoznania sprawy. Jeśli z wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji nie dopatrzył się przewlekłości prowadzenia postępowania przez organ, to nie można Sądowi stwierdzającemu ten stan rzeczy i oddalającemu skargę zarzucić naruszenia omawianego przepisu, gdyż takie rozstrzygnięcie jest właśnie zgodne z dyspozycją zastosowanej przez Sąd pierwszej instancji normy prawnej. Naruszenie wymienionego przepisu jest zawsze następstwem uchybienia innym przepisom, czy to procesowym, czy też materialnym (por. wyroki NSA: z dnia 30 kwietnia 2015 r., sygn. akt I OSK 1701/14, z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt I OSK 1595/14, z dnia 29 kwietnia 2015 r., I OSK 1596/14, z dnia 24 kwietnia 2015 r., sygn. akt I OSK 1088/14, z dnia 8 kwietnia 2015 r., sygn. akt I OSK 71/15, z dnia 9 stycznia 2015 r., sygn. akt I OSK 638/14, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 139 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. należy przypomnieć, że stosownie do art. 139 Kodeksu postępowania administracyjnego, organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. Powyższy przepis prawa formułuje zakaz "reformationis in peius" wskazując jego doniosłość jako gwarancji procesowych praw strony. Innymi słowy, strona składając odwołanie, nie powinna obawiać się, że jej sytuacja prawna pogorszy się wskutek rozpoznania odwołania i wydania nowej decyzji w sprawie (vide: np. Z. Janowicz, Kodeks..., s. 330 i n.; A. Wiktorowska (w:) M. Wierzbowski (red.), Postępowanie administracyjne..., s. 209; A. Skóra, Reformatio in peius w postępowaniu administracyjnym, Gdańsk 2002, s. 57 i n.; W. Taras (w:) K. Chorąży, W. Taras, A. Wróbel, Postępowanie administracyjne, egzekucyjne i sądowoadministracyjne, Kraków 2003, s. 14). Zgodnie z jednolitym stanowiskiem doktryny i judykatury "niekorzyść strony", o której mowa w art. 139 k.p.a., to obiektywne pogorszenie sytuacji prawnej strony odwołującej się, na skutek wydania decyzji przez organ odwoławczy (zob. wyrok NSA z 16 marca 2016 r., I OSK 1288/14 oraz powoływani tam A. Wróbel Komentarz LEX do art. 139 kpa, G. Łaszczyca, Komentarz LEX do art. 139 kpa). Podkreślenia wobec treści zarzutów skargi wymaga, że chodzi o obiektywne pogorszenie sytuacji prawnej strony. Wobec charakteru i istoty decyzji organów obu instancji w niniejszej sprawie zarzut naruszenia w kontrolowanym postępowaniu art. 139 k.p.a. przez organ II instancji nie znajduje uzasadnienia i nie ma znaczenia dla wyniku kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji.

Wbrew zatem twierdzeniom skarżącej kasacyjnie, Sąd I instancji słusznie przyjął, że decyzja zakazująca wprowadzania do obrotu przedmiotowego produktu oznacza, że producent winien dostosować nazwę wódki do przepisów o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych. Rację ma także Sąd I instancji, że kwestia ta została pozostawiona uznaniu producenta. Z powyższych względów prawidłowa jest konstatacja WSA, iż skarżąca kasacyjnie powinna zatem nadać produktowi nazwę zgodną z przepisami prawa. Natomiast rozstrzygnięcie, wydane przez organ I instancji oparte na art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy bardziej ograniczało prawa producenta, albowiem wprost nakazywało skarżącej podanie prawidłowej nazwy wyrobu i podanie prawidłowej kategorii napoju spirytusowego. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie orzekającym w sprawie wydanie zaskarżonej decyzji nie pogorszyło zatem w sposób obiektywny sytuacji prawnej spółki.

W ocenie NSA, nie mogą być uznane za trafne zarzuty kasacyjne naruszenia prawa materialnego opisane w punkcie II petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 7 ust. 1 lit. a) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 oraz art. 3 pkt 5 w zw. z art. 4 ust. 1 ustaw o jakości handlowej.

Jak trafnie zauważył WSA, istotę sporu w niniejszej sprawie stanowiła ocena zgodności z przepisami prawa żywnościowego nazwy produktu "[...]". Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, w realiach niniejszej sprawy Sąd I instancji w pełni zasadnie przyjął, że użycie przez producenta nazwy "[...]" może wprowadzić konsumenta w błąd co do właściwości produktu.

Jak podkreśla się w orzecznictwie prawo unijne zawiera unormowania zawierające gwarancje spełnienia oczekiwań konsumenta, aby nabywany produkt spełniał wymagania, o których został on poinformowany na oznakowaniu produktu. Zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.Urz.UE sp.15.6.463), prawo żywnościowe ma na celu ochronę konsumentów i powinno stanowić podstawę dokonywania przez konsumentów świadomego wyboru oraz przeciwdziałać wszelkim innym praktykom mogącym wprowadzić konsumenta w błąd. Natomiast stosownie do treści art. 16 rozporządzenia etykietowanie, reklama i prezentacja żywności lub pasz z uwzględnieniem ich kształtu, wyglądu lub opakowania, używanych opakowań sposobu ułożenia i miejsca wystawienia oraz informacji udostępnionych na ich temat w jakikolwiek sposób, nie może wprowadzać konsumentów w błąd. Ponadto z art. 17 ust. 1 rozporządzenia, wynika, że podmioty działające na rynku spożywczym i pasz zapewniają na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji w przedsiębiorstwach będących pod ich kontrolą, zgodność tej żywności lub pasz z wymogami prawa żywnościowego właściwymi dla ich działalności i kontrolowanie przestrzegania tych wymogów (zob. wyrok NSA z 25 lutego 2020 r., II GSK 3788/17 - dostępne na stronie internetowej w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Nie ulega zatem wątpliwości, że zarówno krajowe regulacje zawarte w ustawie o jakości handlowej, jak i przywołane przepisy unijne sprzeciwiają się każdej praktyce mogącej w jakikolwiek sposób wprowadzić w błąd konsumenta. Konsument ma bowiem prawo nabywać produkty zgodnie z jego własnymi oczekiwaniami, świadomie wybierając artykuły o pożądanych przez niego cechach jakościowych. Naruszanie ww. zasad oznacza naruszenie interesu konsumenta (por. m.in. wyrok NSA z 16 grudnia 2014 r., sygn. akt II GSK 2033/13; wyrok NSA z 25 lutego 2020 r., II GSK 3788/17; wyrok WSA w Warszawie z 21 kwietnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 359/09 - dostępne na stronie internetowej w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1169/2011 informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać w błąd, w szczególności co do właściwości środka spożywczego, a zwłaszcza co do jego charakteru, tożsamości, właściwości, składu, ilości, trwałości, kraju lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji. Przy czym, zgodnie z art. 7 ust. 2 informacje na temat żywności muszą być rzetelne, jasne i łatwe do zrozumienia dla konsumenta.

WSA słusznie zatem przyznał rację organowi że w świadomości społeczeństwa polskiego samogon to alkohol wytwarzany domowym sposobem najczęściej na własny użytek. Chodzi tu zatem o wysokoprocentowy napój alkoholowy produkowany w warunkach amatorskich.

O prawidłowości powyższego rozumienia omawianego terminu świadczą m.in. także definicje samogonu wskazywane w słownikach (zarówno drukowanych np. - Słownik Języka Polskiego, red. M. Szymczak, tom trzeci, Warszawa 1989, s. 174" – "spirytus wytwarzany nielegalnie prymitywnym domowym sposobem", jak i internetowych - https://sjp.pwn.pl/sjp/samogon;2519073.html -dostęp w dniu 05.05.2021 - "samogon pot. «wódka wytwarzana nielegalnie domowym sposobem»", czy nawet słownikach internetowych o charakterze popularyzatorskim - https://www.miejski.pl/slowo-Samogon - "Bimber, alkohol własnej roboty" - dostęp w dniu 05.05.2021). Dodatkowo na analogiczne rozumienie słownikowe słowa samogon powołuje się również NSA w wyroku z 18 listopada 2016 r. (II GSK 920/15 - publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl) wskazując, że słowo "bimber" oznacza wódkę pędzoną nielegalnie prymitywnym, domowym sposobem, tzw. "samogon". Natomiast jak trafnie również podkreślono w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia WSA, że w niniejszej sprawie trunek oferowany przez skarżącą kasacyjnie spółkę był produkowany w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i w sposób profesjonalny z przeznaczeniem do sprzedaży szerokiemu kręgowi konsumentów.

Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej także określenie "p." sugeruje ścisły związek tego produktu z regionem P. Prawidłowa jest zatem konstatacja WSA, iż w opisanym stanie faktycznym nabywca produktu może zostać wprowadzony w błąd, gdyż określenie to jest mylące, bowiem skarżąca spółka w produkcji alkoholu użyła zagranicznych produktów (destylat Whishy Fresh i Karmel E150a). Nie ma zatem wątpliwości, że niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 145 § 1 ust. 1 pkt a) p.p.s.a.

Dodatkowo podzielając wykładnię przepisów prawa materialnego, dokonaną przez Sąd pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny nie uznał za zasadne ściśle powiązanych z tą problematyką zarzutów naruszenia przepisów postępowania - tj. art. 104 k.p.a. w zw. z art. 107 § 1 i 3 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 75 § 1 k.p.a., ponieważ w omawianej sytuacji kwestia ewentualnego naruszenia przez organ przepisów postępowania administracyjnego była zdeterminowana wykładnią przepisów prawa materialnego. Wskazane zarzuty procesowe w istocie rzeczy sprowadzały się do twierdzenia, że Sąd I instancji nie dostrzegł, iż organ administracji naruszył reguły zawarte w przepisach k.p.a. oraz naruszył normy prawa materialnego. Odnosząc się zatem do wskazanych wyżej zarzutów naruszenia przepisów postępowania Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że kontrolowane przez Sąd I instancji decyzje zostały wydane w postępowaniu, które zostało przeprowadzone zgodnie ze standardami procedury administracyjnej. Ze zgromadzonego w aktach materiału dowodowego oraz wydanych w tej sprawie decyzji wynika, że zostały wyjaśnione istotne okoliczności sprawy, których wyjaśnienie było konieczne do zastosowania przepisów prawa materialnego. Ponadto z uzasadnienia zaskarżonego wyroku oraz zaskarżonej decyzji jednoznacznie wynika, że Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej oceny zaskarżonej decyzji w zakresie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych i prawnych. Podnoszone w tym zakresie zarzuty skarżącej kasacyjnie sprowadzają się w istocie rzeczy do prezentowania własnych ocen stanu faktycznego. Nieusprawiedliwione są zatem procesowe zarzuty kasacyjne. WSA, oddalając rozpatrywaną skargę, nie złamał wytykanych mu przepisów postępowania.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) i w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.). W rozpoznawanej sprawie zwrot kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz organu należny jest z tytułu złożenia odpowiedzi na skargę kasacyjną w przewidzianym do tego terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu skargi kasacyjnej.