Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt III SA/Kr 428/24 | [pic] W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 października 2024 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka, Sędziowie: Sędzia WSA Renata Czeluśniak (spr.), Sędzia WSA Ewa Michna, , Protokolant: Starszy Referent Monika Tuczyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2024 r., sprawy ze skargi L. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 18 stycznia 2024 roku, nr SKO.St./4113/20/2023 w przedmiocie odmowy przyznania dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. zobowiązuje Burmistrza Gminy i Miasta P. do wydania decyzji przyznającej L. Z. zwrot kosztów kształcenia młodocianego pracownika J. K. - w terminie trzydziestu dni od daty zwrotu akt administracyjnych; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie na rzecz skarżącej L.Z. 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Burmistrz Gminy i Miasta P. decyzją z dnia 20 lutego 2023 r. znak: COOP.ORG..4571.25.2022 odmówił skarżącej L. Z. dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 1082) – dalej jako: Prawo oświatowe - pracodawcom, którzy zawarli z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, przysługuje dofinansowanie kosztów kształcenia, jeżeli pracodawca lub osoba prowadząca zakład w imieniu pracodawcy albo osoba zatrudniona u pracodawcy posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania. Organ wymienił także inne ustawowe przesłanki uzyskania dofinansowania.

Organ wskazał, że szczegółowe zasady organizowania oraz prowadzenia przygotowania zawodowego określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania (Dz. U. z 2018 poz. 2010 ze zm.). Na podstawie § 2 ust. 1 przygotowanie zawodowe młodocianych może prowadzić pracodawca, osoba prowadząca zakład w imieniu pracodawcy, osoba zatrudniona u pracodawcy pod warunkiem posiadania kwalifikacji wymaganych od instruktorów praktycznej nauki zawodu. Organ wskazał na szczegółowe kwalifikacje, którymi powinna legitymować się osoba prowadząca przygotowanie zawodowe, zostały z kolei określone w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu (Dz. U. 2019 r. poz. 391). Organ wskazał też, że na podstawie art. 122 ust. 11 Prawa oświatowego dofinansowanie kosztów kształcenia pracowników młodocianych stanowi pomoc de minimis udzielaną zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, s. 1).

Organ podał, że wniosek o dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika J. K. wpłynął do Centrum Obsługi Oświaty w P. w dniu 15 listopada 2022 r., w ustawowym terminie 3 miesięcy od zdania przez młodocianego pracownika egzaminu, o którym mowa w art. 122 ust. 7 Prawa oświatowego. Młodociany pracownik realizował u skarżącej naukę zawodu sprzedawcy przez 36 miesięcy. Ukończył naukę zawodu i w dniu 31 sierpnia 2022 r. zdał egzamin zawodowy przed Okręgową Komisją Egzaminacyjną w Krakowie.

W ocenie organu I instancji, skarżąca spełnia przesłankę, o której mowa w art. 10 ust. 4 pkt 3 lit. b rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu (Dz. U. Poz. 391), ale nie posiada wymaganego przygotowania pedagogicznego. Do takiej konstatacji organ doszedł wskutek analizy dyplomów ukończenia studiów oraz suplementu do dyplomu, załączonych do złożonego przez skarżącą wniosku. Wskazał, że w celu potwierdzenia, czy wraz z ukończeniem studiów na kierunku pedagogika, o specjalności pedagogika społeczno-opiekuńcza, skarżąca nabyła kwalifikacje pedagogiczne wymagane od nauczycieli organ I instancji zwrócił się o udzielenie informacji do Instytutu Pedagogiki Społecznej i Wsparcia Rodziny Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie (dawniej Akademia Pedagogiczna w Krakowie Wydział Pedagogiczny). Organ otrzymał w formie elektronicznej zaświadczenie, z którego wynika, iż skarżąca po ukończeniu studiów magisterskich w 2006 r. na kierunku pedagogika, specjalność: pedagogika społeczno-opiekuńcza, nabyła kwalifikacje pedagogiczne uprawniające do wykonywania pracy pedagoga oraz wychowawcy w jednostkach systemu oświaty i pomocy społecznej oraz instytucjach opieki i wychowania, w tym świetlicach szkolnych, środowiskowych i socjoterapeutycznych, zgodnie z obowiązującymi w roku ukończenia studiów przepisami prawa. Organ wskazał też, że w celu udowodnienia posiadania przygotowania pedagogicznego skarżąca dostarczyła kopię indeksu studiów licencjackich, gdzie odnotowano wpis odbytych praktyk w ilości 100 godzin. Zgodnie natomiast z suplementem do dyplomu ukończenia studiów magisterskich praktyka pedagogiczna przewidziana planem studiów wyniosła 20 godzin. Organ wskazał na § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (Dz. U. z 2020 r., poz. 1289 z późn. zm.), w świetle którego praktyki zrealizowane w trakcie studiów nie są wystarczające do wykazania posiadania przez skarżącą wymaganego przygotowania pedagogicznego, albowiem wynoszą mniej niż 150 godzin.

W odwołaniu skarżąca zakwestionowała decyzję Burmistrza Gminy i Miasta P. podnosząc, że zanim zdobyła pełne wykształcenie pracowała już w zawodzie nauczyciela 23 lata. Podniosła również, iż w czasie, gdy kończyła studia nie było wymagane odbycie określonej ilości praktyk, ponieważ do ich zaliczenia wystarczała praca w zawodzie. Zwróciła również uwagę na wskazaną powyżej odpowiedź z Uniwersytetu Pedagogicznego potwierdzającą nabycie przez nią kwalifikacji pedagogicznych. Końcowo wskazała, że posiadane przez nią kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe są tożsame z posiadanym przygotowaniem pedagogicznym, co powoduje, że rzeczywiste godziny praktyk są o wiele większe niż te, które zostały zawarte w dokumentacji studenckiej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie decyzją z dnia 18 stycznia 2024 r. nr SKO.St./4113/20/2023 utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu podało, iż przez cały czas trwania umowy o pracę (tj. od 1 września 2019 r. do 31 sierpnia 2022 r.) prowadzone było przez skarżącą przygotowanie zawodowe młodocianego J. K.

Kolegium wskazało, że z woli ustawodawcy wyrażonej w art. 122 ust. 1 pkt 1 Prawa oświatowego dofinansowanie kosztów kształcenia przysługuje tym pracodawcom, którzy zawarli z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, jeżeli pracodawca lub osoba prowadząca zakład w imieniu pracodawcy albo zatrudniona u pracodawcy posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania. Organ wskazał, iż pojęcie osoby prowadzącej zakład w imieniu pracodawcy, w ustawie o systemie oświaty, nie zostało sprecyzowane. Zwróciło także uwagę na § 10 ust. 3 pkt 5 i 6 rozporządzenia z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu, zgodnie z którym instruktorzy praktycznej nauki zawodu posiadają przygotowanie pedagogiczne wymagane od nauczycieli lub kwalifikacje wymagane od nauczycieli praktycznej nauki zawodu, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela. W ocenie Kolegium, wobec skarżącej spełniony jest warunek z § 10 ust. 4 pkt 3 lit. b ww. rozporządzenia, ale skarżąca nie posiada wymaganego przygotowania pedagogicznego określonego w § 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli, zgodnie z którym przez przygotowanie zawodowe należy rozumieć nabycie wiedzy i umiejętności z zakresu psychologii, pedagogiki i dydaktyki szczegółowej, nauczanych w wymiarze nie mniejszym niż 270 godzin w powiązaniu z kierunkiem (specjalnością) kształcenia oraz pozytywnie ocenioną praktyką pedagogiczną – w wymiarze nie mniejszym niż 150 godzin; w przypadku nauczycieli praktycznej nauki zawodu niezbędny wymiar zajęć z zakresu przygotowania pedagogicznego wynosi nie mniej niż 150 godzin; o posiadaniu przygotowania pedagogicznego świadczy dyplom ukończenia studiów lub inny dokument wydany przez uczelnię, dyplom ukończenia zakładu kształcenia nauczycieli lub świadectwo ukończenia kursu kwalifikacyjnego.

SKO wskazało, że skarżąca ukończyła studia licencjackie, co potwierdza dyplom z dnia 18 czerwca 2003 r., nr [...] oraz studia magisterskie, co potwierdza dyplom z dnia 20 grudnia 2006 r., nr [...]. Oba dyplomy wydane zostały przez Wydział Pedagogiczny Akademii Pedagogicznej w Krakowie ale uznało, że łącznie praktyka pedagogiczna skarżącej wyniosła 120 godzin, podczas gdy przepisy ww. rozporządzenia w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli, wymagają, aby praktyka ta wynosiła nie mniej niż 150 godzin.

Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2024 r. znak: SKO.St/4113/20/2023 Kolegium sprostowało oczywisty błąd pisarski polegający na wskazaniu w uzasadnieniu decyzji z 18 stycznia 2024 r. innego stanu faktycznego, niż ten, który stanowił przedmiot postępowania. W uzasadnieniu wskazano, iż zaistniała oczywista omyłka pisarska spowodowana błędem podczas zapisu zmian w edycji tekstu, a oczywistość omyłki wynika z porównania treści rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, treścią wniosku oraz innymi dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy.

1 W skardze do WSA w Krakowie pełnomocnik skarżącej zarzucił naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego:

- art. 122 ust. 1 pkt 1 Prawa oświatowego, poprzez wadliwą odmowę przyznania skarżącej dofinansowania kosztów kształcenia zawodowego młodocianego pracownika, podczas gdy skarżąca posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania;

- § 26 rozporządzenia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli poprzez jego niezastosowanie i bezzasadne przyjęcie, iż skarżąca powinna zrealizować wymiar przygotowania pedagogicznego określony w § 2 pkt 2 rozporządzenia, podczas gdy określony w tym rozporządzeniu wymiar przygotowania pedagogicznego nie dotyczy osób, które uzyskały przygotowanie pedagogiczne przed dniem 31 października 1991 r.

2. przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 6, art. 7, art. 8 § 1-2 w zw. z art. 75 § 1, 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez brak wszechstronnego rozpoznania sprawy czego przejawem jest ogólnikowe powielenie w części merytorycznej zaskarżonego orzeczenia treści wynikających z decyzji organu I instancji i pobieżna analiza dokumentacji zalegającej w aktach sprawy;

- art. 80 k.p.a. w zw. z art. 76 § 1 k.p.a. poprzez ich błędną wykładnię

i wadliwe zastosowanie w sprawie, które przejawia się przede wszystkim w dokonaniu niewłaściwej oceny dokumentów załączonych do akt niniejszego postępowania;

- art. 7a § 1, art. 81a § 1 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 i 2, art. 11 ust. 1 i art. 12 ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2014 r. poz. 236 ze zm.) poprzez brak rozstrzygnięcia wątpliwości co do stanu faktycznego na korzyść strony/przedsiębiorcy oraz brak rozstrzygnięcia wątpliwości co do treści normy prawnej na korzyść strony/przedsiębiorcy.

W oparciu o ww. zarzuty pełnomocnik skarżącej wniósł o:

- uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji SKO w Krakowie

i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji (na zasadzie art. 135 p.p.s.a.);

- zobowiązanie organu do wydania w terminie 30 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku decyzji o przyznaniu skarżącej dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika J. K. (na zasadzie art. 145a § 1 p.p.s.a);

- zasądzenie od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nadto pełnomocnik skarżącej wniósł, na zasadzie art. 106 § 3 p.p.s.a.,

o przeprowadzenie dowodów uzupełniających z załączonych do przedmiotowej skargi dokumentów:

a. świadectwa ukończenia liceum pedagogicznego dla wychowawczyń przedszkoli z dnia 27 czerwca 1979 r.;

b. odpisu skróconego aktu małżeństwa;

c. aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela;

d. pisma Małopolskiej Wojewódzkiej Komendy Ochotniczych Hufców Pracy z dnia 10 grudnia 2019 r.;

e. pisma Dyrektora Szkoły Podstawowej nr [...] w P. z dnia 27 sierpnia 2009 r;

f. umowy o pracę na zastępstwo z dnia 1 września 2023 r.;

g. wydruku z CEIDG;

- na okoliczność ich treści, a w szczególności posiadania przez skarżącą kwalifikacji wymaganych do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych.

W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącej wskazał, że w jego ocenie, organ II instancji powielił błędne wnioski wypływające z decyzji Burmistrza Gminy i Miasta P. z dnia 20 lutego 2023 r. odmawiającej przyznania skarżącej - nauczycielce z wieloletnim stażem pracy w różnych placówkach oświatowych - dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika J. K., a postępowanie prowadzone przez SKO nie wyjaśniło istoty sprawy.

Zdaniem pełnomocnika skarżącej sama praca w zawodzie dawała jej możliwość zaliczenia wymaganych praktyk, a L. Z. posiada niespełna 40-letnie doświadczenie w pracy nauczyciela, pedagoga, wychowawcy i kierownika świetlicy. Powoływanie się przez organy administracji na zapis z indeksu studenckiego sprzed 17 lat, z całkowitym pominięciem wieloletniego dorobku zawodowego skarżącej, jest zdaniem jej pełnomocnika całkowicie niezrozumiałe.

Według pełnomocnika skarżącej, zarówno organ I instancji, jak i organ II instancji błędnie koncentrują swoją uwagę na rzekomym niespełnieniu przez skarżącą wymogu przygotowania pedagogicznego w wymiarze nie mniejszym niż 150 godzin. Okoliczność ta ma jednak charakter irrelewantny w kontekście spełnienia wymogów stawianych przez art. 122 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe, umożliwiających uzyskanie dofinansowania kosztów kształcenia pracownika młodocianego. Skarżąca spełnia wymogi § 10 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu, zgodnie z którym zajęcia praktyczne prowadzą nauczyciele. Dodatkowo pełnomocnik wskazał, iż skarżąca spełnia też kryteria instruktora praktycznej nauki zawodu. Zdaniem pełnomocnika również przepisy rozporządzenia z dnia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli zostały potraktowane przez organy administracji w przedmiotowej sprawie w sposób wybiórczy. Pełnomocnik podkreślił, iż przedmiotowe rozporządzenie rzeczywiście posługuje się definicją legalną przygotowania pedagogicznego, której wymagań prima facie skarżąca nie spełnia, jednak zgodnie z § 26 przedmiotowego rozporządzenia wymiar przygotowania pedagogicznego, określony w § 2 pkt 2, nie dotyczy osób, które uzyskały przygotowanie pedagogiczne przed dniem 31 października 1991 r. Zwrócił uwagę, iż definicja przygotowania pedagogicznego została wprowadzona rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia (Dz. U. z 1991 r. Nr 98, poz. 433 ze zm.). Do czasu ukazania się powyższego rozporządzenia, przepisy uprzednio obwiązujące nie precyzowały co należy rozumieć przez przygotowanie pedagogiczne. Tak więc, w ocenie pełnomocnika skarżącej, osoby zatrudnione na stanowiskach nauczycieli do czasu wprowadzenia definicji przygotowania pedagogicznego uzyskiwały to przygotowanie poprzez ukończenie jednej z przewidzianych ówcześnie form kształcenia, do których należało m.in. ukończenie zakładu kształcenia nauczycieli, w ramach którego pojęcia mieściło się również liceum pedagogiczne dla wychowawczyń przedszkoli, które skarżąca ukończyła w dniu 27 czerwca 1979 r., a od 1983 r. podjęła pracę w zawodzie nauczyciela.

Pełnomocnik wskazał, iż wymagane uprawnienia zawodowe do pracy w szkole uzyskała skarżąca już po ukończeniu liceum pedagogicznego, a nabyte wówczas przygotowanie pedagogiczne zostało uznane przez wydawane kolejno rozporządzenia MEN w sprawie kwalifikacji wymaganych od nauczycieli. Tym samym, doświadczenie zawodowe skarżącej, a co za tym idzie rzeczywiste godziny praktyk wielokrotnie przekraczają aktualnie obowiązujące wymogi godzinowe dla uznania przygotowania pedagogicznego. Wskazuje na odpowiedź Instytutu Pedagogiki Społecznej i Wsparcia Rodziny Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, z której wynika, że skarżąca nabyła kwalifikacje pedagogiczne uprawniające do wykonywania pracy pedagoga oraz wychowawcy w jednostkach systemu oświaty i pomocy społecznej oraz instytucjach opieki i wychowania, w tym świetlicach szkolnych, środowiskowych i socjoterapeutycznych, zgodnie

z obowiązującymi w roku ukończenia studiów przepisami prawa. Nadto, w opinii pełnomocnika, jeżeli po przeprowadzeniu postępowania dowodowego organy w dalszym ciągu miały wątpliwości, czy skarżąca spełniła wszystkie wymagania niezbędne dla wypłaty wnioskowanego dofinansowania, to niedające się usunąć wątpliwości co do stanu faktycznego należało rozstrzygnąć na jej korzyść.

Pełnomocnik skarżącej zwrócił także uwagę na fakt, iż uzasadnienie faktyczne decyzji organu II instancji dotyczy zupełnie innej sprawy, a uchybienie to nie powinno być konwalidowane w drodze sprostowania jako oczywista omyłka pisarska, albowiem rozmiar uchybienia przekracza granice sprostowania wywołując uzasadnione wątpliwości czy Kolegium Odwoławcze podejmując decyzję o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji analizowało właściwy stan faktyczny.

W konsekwencji pełnomocnik podkreślił, że całokształt okoliczności naprowadza, iż organy nie dążyły do wyjaśnienia sprawy i nie przeprowadziły dowodów pozwalających na niebudzące wątpliwości ustalenie kwalifikacji skarżącej ubiegającej się o dofinansowanie kształcenia młodocianego pracownika.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Na rozprawie w dniu 15 października 2024 r. Sąd postanowił dopuścić dowód z dokumentów dołączonych do skargi złożonej przez pełnomocnika skarżącej, na okoliczność ustalenia doświadczenia zawodowego skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r. poz. 935, dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie.

Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia jego nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi ani powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd nie rozstrzyga sprawy administracyjnej merytorycznie, lecz ocenia zgodność aktu z prawem. Zgodnie natomiast z art. 135 p.p.s.a. sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa, w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga jeżeli jest to niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy. Oznacza to zatem, że w przypadku zaistnienia takiej konieczności, uchylone może zostać nie tylko rozstrzygniecie organu wydane w postępowaniu odwoławczym, które zostało zaskarżone do wojewódzkiego sądu administracyjnego, ale też inne, o ile mieści się w granicach sprawy (w rozumieniu skonkretyzowania obowiązku zgodnie z przepisami prawa materialnego).

Kontrolując zaskarżoną decyzję zgodnie ze wskazanymi wyżej kryteriami, należało uznać, że zachodzą podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 122 ust. 1 pkt 1 Prawa oświatowego pracodawcom, którzy zawarli z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, przysługuje dofinansowanie kosztów kształcenia, jeżeli pracodawca lub osoba prowadząca zakład w imieniu pracodawcy albo osoba zatrudniona u pracodawcy posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania.

Powyższy przepis odsyła zatem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia przygotowanie zawodowe młodocianych może prowadzić m.in. pracodawca pod warunkiem posiadania kwalifikacji wymaganych od instruktorów praktycznej nauki zawodu, określonych w przepisach dotyczących praktycznej nauki zawodu. Przepisy dotyczące praktycznej nauki zawodu uregulowane zostały z kolei w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu. Zgodnie z § 10 ust. 2 rozporządzenia zajęcia praktyczne u pracodawców i w indywidualnych gospodarstwach rolnych mogą także prowadzić instruktorzy praktycznej nauki zawodu, którymi zgodnie z § 10 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia, mogą być pracodawcy lub wyznaczeni przez nich pracownicy albo osoby prowadzące indywidualne gospodarstwa rolne, dla których praca dydaktyczna i wychowawcza z uczniami lub młodocianymi nie stanowi podstawowego zajęcia lub jest wykonywana w tygodniowym wymiarze godzin niższym niż przewidziany dla nauczycieli, w ramach obowiązującego ich tygodniowego czasu pracy. Zgodnie z art. 10 ust. 3 rozporządzenia instruktorzy praktycznej nauki zawodu powinni posiadać przynajmniej jedną z kwalifikacji wymienionych w tym przepisie. Jedną z nich, na podstawie art. 10 ust. 3 pkt 5 rozporządzenia jest przygotowanie pedagogiczne wymagane od nauczycieli. Legalną definicję przygotowania pedagogicznego zawiera natomiast § 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli obowiązującego w chwili wydania decyzji przez organ I instancji. Przez przygotowanie pedagogiczne należy zatem rozumieć nabycie wiedzy i umiejętności z zakresu psychologii, pedagogiki i dydaktyki szczegółowej, nauczanych w wymiarze nie mniejszym niż 270 godzin w powiązaniu z kierunkiem (specjalnością) kształcenia oraz pozytywnie ocenioną praktyką pedagogiczną – w wymiarze nie mniejszym niż 150 godzin; w przypadku nauczycieli praktycznej nauki zawodu niezbędny wymiar zajęć z zakresu przygotowania pedagogicznego wynosi nie mniej niż 150 godzin; o posiadaniu przygotowania pedagogicznego świadczy dyplom ukończenia studiów lub inny dokument wydany przez uczelnię, dyplom ukończenia zakładu kształcenia nauczycieli lub świadectwo ukończenia kursu kwalifikacyjnego.

Definicja legalna "przygotowania pedagogicznego" została pierwszy raz określona w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z 8 maja 1989 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia (Dz.U.1989.34.189). Zgodnie z § 19 tego rozporządzenia (według numeracji ustalonej przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1990 r. (Dz.U.90.56.329) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 sierpnia 1990 r.) nauczycieli, którzy do dnia wejścia w życie rozporządzenia spełniali wymagania kwalifikacyjne na podstawie dotychczasowych przepisów oraz uzyskali mianowanie, uznaje się za posiadających kwalifikacje w rozumieniu przepisów niniejszego rozporządzenia. Z kolei zgodnie § 26 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli, wymiar przygotowania pedagogicznego, określony w § 2 pkt 2, nie dotyczy osób, które uzyskały przygotowanie pedagogiczne przed dniem 31 października 1991 r.

W niniejszej sprawie skarżąca w dniu 27 czerwca 1979 r. uzyskała świadectwo ukończenia liceum pedagogicznego dla wychowawczyń przedszkoli. Przedmiotowe świadectwo, w świetle ówcześnie obowiązujących przepisów prawa, stanowiło dowód posiadania kwalifikacji naukowo-pedagogicznych do prowadzenia zajęć wychowawczych w przedszkolach i innych placówkach wychowania przedszkolnego. Z oświadczenia skarżącej złożonego w toku postępowania (k. 56 a.a.) wynika, że jest nauczycielką od 1983 r. Zauważyć należy, ze okoliczność ta nie została zakwestionowana przez organy obu instancji. Z akt sprawy wynika również, że w 2000 r. skarżąca uzyskała stopień nauczyciela mianowanego, w 2003 r. ukończyła studia licencjackie na Akademii Pedagogicznej im. Komisji Narodowej w Krakowie, na Wydziale Pedagogicznym, kierunek pedagogika w zakresie pedagogika społeczno-opiekuńcza, a w 2006 r. uzyskała tytuł magistra na ww. kierunku i specjalności.

Mając na uwadze powyższe, nie można przyjąć, że skarżąca nie posiada odpowiedniego przygotowania pedagogicznego. Przeciwna konstatacja prowadziłaby do naruszenia zasady ochrony praw słusznie nabytych wywodzonej z zasady demokratycznego państwa prawnego określonej w art. 2 Konstytucji RP. Nie bez znaczenia pozostaje także bogata praktyka pedagogiczna skarżącej, która siłą rzeczy wskazuje na posiadanie przez nią odpowiedniego przygotowania pedagogicznego. Prawidłowo zatem pełnomocnik skarżącej podkreślił, że doświadczenie zawodowe skarżącej, a co za tym idzie rzeczywiste godziny praktyk wielokrotnie przekraczają aktualnie obowiązujące wymogi godzinowe dla uznania przygotowania pedagogicznego. W ocenie Sądu niezrozumiałe jest dlaczego organy obu instancji jako praktykę pedagogiczną skarżącej uznały jedynie tą przebytą przez nią podczas studiów, a nie praktykę zdobytą w okresie 40 lat wykonywania zawodu nauczyciela, co więcej swojego stanowiska w tym względzie w ogóle nie wyjaśniły.

Z kolei odnosząc się do faktu sprostowania przez SKO błędu pisarskiego w zakresie stanu faktycznego, w ocenie Sądu nie jest możliwe jednoznaczne wskazanie stanu faktycznego, na jakim oparł się organ II instancji utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie (m. in. dokumentacja przedłożona przez skarżącą) uzasadnia stwierdzenie, że fakty i okoliczności, mające istotne znaczenie z punktu widzenia możliwości dokonania prawidłowego rozstrzygnięcia w przedmiocie ustalenia przesłanek uzyskania dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika przez skarżącą, zostały wyjaśnione. Zgromadzony w tym zakresie materiał dowodowy jest kompletny i wystarczający do oceny stanu faktycznego i na jego podstawie Sąd uznał, że dokonana przez organy ocena zebranego materiału dowodowego jest całkowicie dowolna, czym organy dopuściły się istotnego uchybienia wymogom z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., naruszając zasady uznania administracyjnego. Nadto wobec zaistnienia w przedmiotowej sprawie pozytywnych przesłanek z art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo oświatowe, organy dopuściły się naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to art. 122 § 1 pkt 1 ustawy Prawo oświatowe.

Dlatego Sąd uchylił zaskarżoną decyzję SKO w Krakowie i poprzedzającą ją decyzję organu Burmistrza Miasta i Gminy P. (pkt I sentencji) oraz zobowiązał organ I instancji do wydania decyzji przyznającej skarżącej zwrot kosztów kształcenia młodocianego pracownika (pkt II sentencji). Rzeczą organu będzie zatem wyeliminowanie wskazanych w nin. uzasadnieniu wyroku uchybień, tj. rozpoznanie wniosku z uwzględnieniem regulacji zawartych w przytoczonych w przedmiotowym uzasadnieniu aktach rangi podustawowej w postaci rozporządzeń i przy uwzględnieniu ich interpretacji dokonanej przez Sąd, mając na uwadze konstytucyjną zasadę ochrony praw słusznie nabytych.

Mając na uwadze, że działanie organów stanowiło naruszenie art. 7, 77 § 1, 80 i 107 k.p.a. oraz art. 122 § 1 pkt 1 ustawy Prawo oświatowe, a organ odwoławczy naruszył także art.113 § 1 kpa oraz art. 107 § 1 pkt 6 kpa, Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w pkt I sentencji, a w pkt II – na podstawie art. 145a § 1 p.p.s.a.

Zgodnie z art. 200 p.p.s.a. w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Natomiast zgodnie z art. 205 § 2 p.p.s.a. do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ich wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Mając na uwadze przywołane przepisy Sąd orzekł jak w pkt III sentencji wyroku o zasądzeniu na rzecz skarżącej kosztów postępowania (wpis, koszty min. wynagrodzenia pełnomocnika i zwrot za opłatę skarbową od pełnomocnictwa).