Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Eugeniusz Mzyk Sędziowie NSA Zygmunt Niewiadomski spr./ Ewa Krawczyk Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 22 lutego2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 lipca 2006 r. sygn. akt II SA/Lu 452/06 w sprawie ze skargi E. B. na uchwałę Rady Miasta B. z dnia [...] marca 2006 r. nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały o uwzględnieniu zarzutów do projektu planu miejscowego oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2006 r., sygn. akt II SA/Lu 452/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie po rozpoznaniu skargi E. B. na uchwałę Nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] marca 2006 r., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej odrzucenia zarzutu zbiorowego.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji podał, że zaskarżoną uchwałą z dnia 29 marca 2006 r., podjętą na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 i 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), art. 18 ust. 2 pkt 7 i 8 i art. 24 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), Rada Miasta B. zmieniła uchwałę Nr [...] z dnia [...] lipca 2002 r. w części określonej w jej § 1 ust. 32, uwzględniającej zarzut zbiorowy wniesiony do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego B-N. Zmiana, polegająca na odrzuceniu poprzednio uwzględnionego zarzutu zbiorowego, wynikła z konieczności utworzenia na działce Nr [...], stanowiącej własność E. B., ciągu pieszego, umożliwiającego przejście z centralnej części osiedla do doliny rzeki B.

Na powyższą uchwałę, zmieniającą brzmienie § 1 ust. 32 uchwały uchwałę Nr [...], E. B. złożyła skargę do sądu administracyjnego, podnosząc, że nie wyraża zgody na przeprowadzenie ciągu pieszego przez jej ogrodzoną posesję, ponieważ istnieją inne rozwiązania planistyczne, których nie wzięto pod uwagę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uwzględnił skargę, podnosząc, że uzasadnienie zaskarżonej uchwały nie odpowiada w jego ocenie wymogom prawidłowego uzasadnienia, gdyż nie zawiera umotywowanej oceny stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa. Uzasadnienie uchwały jest na tyle lakoniczne, że nie wiadomo, jakie względy zdecydowały o odrzuceniu zarzutu. W odniesieniu do argumentów zawartych w skardze, Sąd zauważył, że zaskarżona uchwała nie daje odpowiedzi na pytanie, dlaczego właśnie takie rozwiązanie planistyczne zostało zaakceptowane i czy rozważano inną lokalizację ciągu pieszego. Wobec wcześniejszego uwzględnienia przez Radę tego samego zarzutu, rodzą się dodatkowe wątpliwości odnośnie słuszności skontrolowanego rozstrzygnięcia. W tej sytuacji Sąd stwierdził, że zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem art. 24 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną złożyła Rada Miasta B., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

W skardze kasacyjnej postawiono zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym sprawy przyjęcie, iż uzasadnienie uchwały Rady Miasta B. w zakresie, w jakim zaskarżyła ją E. B., jest zdawkowe, lakoniczne i nie zawiera argumentacji decydującej o odrzuceniu przez uchwałę zarzutu zbiorowego przeciwko projektowi miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego B. Narusza to dyspozycję art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż zaskarżona uchwała zawiera, w ocenie skarżącej Rady, przesłanki i uwarunkowania stanowiące dostateczne uzasadnienie faktyczne uchwały, co winno skutkować oddaleniem skargi. Uzasadnienie uchwały odrzucającej zarzut zbiorowy, którego żądaniem jest rezygnacja z przeprowadzenia ciągu pieszego na nieruchomości E. B., zawiera zwięzłe i esencjonalne stwierdzenia, że ciąg ten, oznaczony symbolem A7 KX, jest konieczny dla zapewnienia przynajmniej jednego przejścia pieszego pomiędzy centralną częścią osiedla a doliną rzeki B., co ma znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania osiedla. Usytuowanie ciągu pieszego na nieruchomości E. B. wynika z tego, że powstaje na zakończeniu drogi dojazdowej, gdzie ma zabezpieczać prowadzoną po nim sieć kanalizacyjną, sanitarną i deszczową. Okoliczności te były przedstawione dodatkowo w znajdującej się w aktach sprawy odpowiedzi Rady Miasta B. na skargę z dnia 11 maja 2006 r. oraz w protokole negocjacji planistów Miasta z E. B., gdzie wskazywano na to, że przyjęty przebieg ciągu pieszego przez jej działkę jest optymalny pod względem technicznym i ekonomicznym (nie ma potrzeby przezbrajania terenu).

Pismem z dnia 17 listopada 2006 r. E. B. złożyła odpowiedź na skargę kasacyjną, wnosząc o jej oddalenie. Podniosła, że uzasadnienie zaskarżonej uchwały zostało uzupełnione dopiero w odpowiedzi na skargę, co nie jest zgodne z przepisami prawa. Zarzuciła także, iż sporny ciąg jest zbędny, gdyż pozostałe drogi są wystarczające dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców osiedla.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Wbrew jej twierdzeniom Sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisu art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skoro stosownie do dyspozycji tego przepisu zwięźle przedstawił stan sprawy, zarzuty podniesione w skardze, stanowisko Rady Miasta B., przywołał podstawę prawną rozstrzygnięcia wraz z jej wyjaśnieniem, a nadto zawarł wskazania co do dalszego postępowania. I aczkolwiek Sąd zrobił to w formie syntetycznej, to fakt ten nie miał znaczenia dla treści rozstrzygnięcia, czego zdaje się nie kwestionować sama Rada Miasta B. we wniesionej skardze kasacyjnej. Istotą zarzutu skargi kasacyjnej jest naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 24 ust. 3, mającej zastosowanie w sprawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. Nr 15, poz. 139 ze zm.), poprzez jej niewłaściwe zastosowanie w sprawie. Zarzut ten nie może odnieść zamierzonego skutku, a to z tego względu, że Sąd pierwszej instancji w poczynionych ustaleniach faktycznych (brak rozważań Rady Miasta co do innego przebiegu spornego ciągu pieszego) nie spełnia wymogów art. 24 ust. 3 ww. ustawy, choć trudno byłoby je uznać – jak zrobił to Sąd pierwszej instancji – za "zdawkowe i bardzo lakoniczne". W tym miejscu trzeba zauważyć, że w skardze kasacyjnej nie wskazuje się przepisów postępowania, których naruszenie dawałoby możliwość kontroli ze strony Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowości dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, a jeżeli tak to w świetle dokonanych ustaleń faktycznych trzeba uznać, że Sąd pierwszej instancji zasadnie wyeliminował zaskarżoną uchwałę Rady Miasta B. z obrotu prawnego. Tym bardziej że – na co Sąd nie zwrócił uwagi – przedmiotowa uchwała została podjęta w sprawie "zarzutu zbiorowego", instytucji nieznanej ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym. Zarzut, o którym mowa w art. 24 tej ustawy, jest indywidualnym środkiem kwestionowania ustaleń projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wymagającym indywidualnych rozstrzygnięć. Tymczasem Sąd wychodząc poza granice zaskarżenia rozpoznał sprawę nie tylko w zakresie dotyczącym skarżącej, ale i pozostałych osób, które wniosły zarzut "zbiorowy", a nie wniosły skargi do Sądu. Nadto trzeba zauważyć, że w sprawie nie badano interesu prawnego ww. osób pod kątem tego czy ich zastrzeżenia do przedmiotowego projektu planu miały charakter zarzutu czy protestu w rozumieniu stosownych przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając to wszystko na uwadze orzeczono jak w sentencji, na odstawie art. 184 wyżej przywołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.