Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Rafał Stasikowski (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Starosty Lublinieckiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 10 czerwca 2021 r., sygn. akt III SAB/Gl 58/21 w sprawie ze skargi K. K. na bezczynność Starosty Lublinieckiego w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z 10 czerwca 2021 r., sygn. akt II SAB/Gl 58/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu skargi K. K. na bezczynność Starosty Lublinieckiego w przedmiocie informacji publicznej: 1) stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności; 2) bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3) zobowiązał organ do załatwienia wniosku w terminie 14 dni od daty zwrotu akt wraz z prawomocnym wyrokiem; 4) zasądził od Starosty Lublinieckiego na rzecz strony skarżącej kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu 11 stycznia 2021 r. skarżący złożył wniosek o udostępnienie informacji publicznej, żądając informacji w zakresie: wskazania z imienia i nazwiska kto podjął decyzję o poniesieniu wydatków na projekty, wydruki materiałów związanych z Bożym Narodzeniem 2020 i Nowym Rokiem 2021 (kartki świąteczne, prezenty, reklama, dofinansowania do wydarzeń związanych ze świętami i nowym rokiem, itd.); wymienienie wszystkich materiałów, usług zamówionych, wytworzonych w związku z Bożym Narodzeniem 2020 i Nowym Rokiem 2021; podanie paragrafu, na którym zostały zaksięgowane wydatki wymienione w p. 2; udostępnienie w wersji elektronicznej wyciągów z wszystkich kont bankowych za okres od 1 listopada 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. z wyłączeniem jawności danych osób fizycznych, a dotyczących obciążeń tych kont; udostępnienie skanów wszystkich faktur, rachunków dokumentujących wydatki za okres od 1 listopada 2020 r. do 31 grudnia 2020 r.

W odpowiedzi z 25 stycznia 2021 r. organ stwierdził, że nie poniósł żadnych kosztów związanych z promocją Starostwa Powiatowego w Lublińcu, ponieważ istota Świąt nie polega na promocji urzędu. Nadto wskazał, że zapytanie nie spełnia warunków podmiotowych i przedmiotowych składających się na ustawową definicję informacji publicznej.

Pismem z 7 lutego 2021 r. skarżący wezwał organ do wydania decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej.

W piśmie z 24 lutego 2021 r. organ podtrzymał stanowisko, że zapytanie nie spełnia warunków podmiotowych i przedmiotowych składających się na ustawową definicję informacji publicznej, a zatem nie wystąpiły przesłanki do wydania decyzji administracyjnej.

W dniu 8 marca 2021 r. strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, zarzucając organowi bezczynność poprzez niezasadne uznanie, iż przedmiotem wniosku nie jest udostępnienie informacji publicznej. Zażądała zobowiązania organu do załatwienia wniosku i zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w całości, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Uwzględniając skargę Sąd pierwszej instancji wskazał, że dla uznania bezczynności organu konieczne jest ustalenie, że był on zobowiązany na podstawie obowiązujących przepisów prawa do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to nie podejmuje działań mających na celu uczynienie zadość temu obowiązkowi. Sąd ten przytoczył art. 1 ust. 1, art. 4 i art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1330, ze .zm.; zwanej dalej "u.d.i.p."). Stwierdził, że w przypadku spraw dotyczących dostępu do informacji publicznej organ administracji pozostaje w bezczynności wówczas, gdy nie udostępnił zainteresowanemu podmiotowi żądanej przez niego informacji publicznej stosownie do przepisów u.d.i.p., nie odmówił udostępnienia informacji na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p., nie umorzył postępowania w myśl art. 14 ust. 2 u.d.i.p. bądź też nie odmówił udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. odpowiedzi należy udzielić bez zbędnej zwłoki, jednakże nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Termin ten może być przedłużony, co przewiduje art. 13 ust. 2 ustawy.

Sąd ten zwrócił uwagę, że zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności m. in. podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Bez wątpienia więc organ - Starosta Powiatowy w Lublińcu - jest podmiotem publicznym, wykonuje zadania publiczne w zakresie samorządu terytorialnego, jak również dysponuje majątkiem publicznym, stąd jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

Nie budzi również wątpliwości, że informacje dotyczące w ogólności wydatków ponoszonych przez ww. podmioty stanowią informację publiczną. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Informacją publiczną jest każda informacja wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, skoro wniosek skarżącego wyznaczał granice żądania dotyczącego udzielenia informacji publicznej tj. uzyskania informacji w zakresie poniesionych wydatków w okresie świąteczno-noworocznym 2020 r. na projekty, wydruki, reklamy czy dofinansowania związane z tym okresem oraz wymienienia zakupionych w tym czasie materiałów i usług to organ zobowiązany był do udzielenia stosownej informacji w trybie u.d.i.p. Natomiast lakoniczna treść pisma organu z 5 stycznia 2021 r. w żaden sposób nie może być uznana za prawidłowy tryb procedowania w załatwieniu wniosku; podobnie jak pismo z 25 lutego 2021 r.

Jednoznacznie wskazane przez wnioskodawcę wydatki organu w okresie świąteczno-noworocznym wymagały konkretnej formy załatwienia sprawy w jednym w ww. trybów. Organ pierwotnie jedynie ograniczył się do stwierdzenia nieponoszenia w tym okresie kosztów promocji Starostwa, a w kolejnym piśmie o braku warunków podmiotowych i przedmiotowych wniosku i tym samym niemożności zastosowania ustawy u.d.i.p. Przyjmując więc, że z bezczynnością organu mamy do czynienia, gdy w prawnie ustalonym terminie lub trybie organ administracji publicznej nie podejmuje stosownych czynności – to należy uznać zasadność skargi w tym zakresie w niniejszej sprawie. Ustawodawca nie definiuje pojęcia "rażącego naruszenia prawa". Zatem, dokonując jego oceny, sąd kieruje się zasadami logiki, doświadczenia życiowego i zawodowego, w kontekście celu przepisu, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy i dyrektyw doktrynalnych oraz praktyki. Kwestią więc kluczową w sprawie ocena, czy to naruszenie ma charakter "rażący" w rozumieniu art. 149 § 1a p.p.s.a.

Sąd zauważył, że wniosek skarżącego był typowy i obejmował materię podlegającą u.d.i.p. Nie budzi także wątpliwości, że w niniejszej sprawie doszło do rażącego zignorowania zapytania wnioskodawcy i zakresu jego żądania. Okoliczności te sprawiają, że należało stwierdzić bezczynność o charakterze rażącym, niemożliwą do zaakceptowania w państwie prawnym, niepozostawiającą wątpliwości i wymagającą napiętnowania. Organ zupełnie pominął zapytanie skarżącego co do zrealizowanych wydatków, faktur, rachunków, wyciągów kont bankowych i sposobu zaksięgowania materiałów i usług we wnioskowanym okresie.

Mając powyższe na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zobowiązał organ do pełnego załatwienia wniosku w terminie 14 dni od daty zwrotu akt wraz z prawomocnym wyrokiem. O kosztach orzekł stosownie do przepisu art. 205 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.; zwanej dalej: "p.p.s.a.").

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł organ reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżając wyrok w całości. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi przez jej oddalenie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania oraz

o rozpoznanie sprawy na rozprawie. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1. prawa materialnego, tj.:

a) art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. przez niewłaściwe jego zastosowanie

i w konsekwencji bezzasadne przyjęcie, że Starosta Powiatowy w Lublińcu jest

w spornym przypadku obowiązany do udostępnienia informacji publicznej jako podmiot publiczny, wykonujący zadania publiczne w zakresie samorządu terytorialnego, podczas gdy adresatem wniosku o udostępnienie informacji publicznej, wskazanym przez skarżącego, było Starostwo Powiatowe

w Lublińcu, a wnioskodawca w treści wniosku nie wskazał organu, osoby, podmiotu, od którego i co do którego wnosił o udostępnienie informacji publicznej, po czym złożył skargę na bezczynność nie Starosty Lublinieckiego, a Starostwa Powiatowego w Lublińcu w przedmiocie udostępnienia informacji i publicznej;

b) art. 1 ust. 1 u.d.i.p. oraz art. 6 ust. 1 u.d.i.p. przez niewłaściwe zastosowanie

i tym samym niewłaściwe uznanie informacji, o których udzielenie wnioskiem

z 11 stycznia 2021 r. zwrócił się wnioskodawca, za informację publiczną, która podlega udostępnieniu, podczas gdy żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej;

2. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 149 § 1 i § 1a p.p.s.a. w zw. z art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p. oraz art. 14 ust. 1

i 2 u.d.i.p. przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że w spornym przypadku to Starosta Lubliniecki, jako organ, dopuścił się bezczynności w zakresie rozpoznania przedmiotowego wniosku

o udostępnienie informacji publicznej, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ odniósł się do powyższych zarzutów.

Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono,

Zarządzeniem z 4 kwietnia 2022 r. Przewodnicząca Wydziału III Izby Ogólnoadministracyjnej, w związku z art. 15zzs4 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (j.t.: Dz. U. z 2020, poz. 1842), zwróciła się do stron postępowania o udzielenie informacji czy wyrażają zgodę na rozpoznanie niniejszej sprawy na posiedzeniu niejawnym. W odpowiedzi z 28 kwietnia 2022 r. skarżący nie wyraził zgody na rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym i poinformował, że dysponuje urządzeniem technicznym pozwalającym na udział w rozprawie zdalnej. Organ nie udzielił odpowiedzi na korespondencję sądową.

Zarządzeniem z 25 sierpnia 2022 r. Przewodnicząca Wydziału III Izby Ogólnoadministracyjnej NSA, na podstawie art. 15 zzs4 ust. 3 w zw. z ust. 1 ww. ustawy z 2 marca 2020 r., skierowała sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., ani żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Skarżący kasacyjnie zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie zarówno przepisów prawa materialnego, jak też przepisów postępowania. W takiej sytuacji, co do zasady, jako pierwsze podlegają rozpatrzeniu zarzuty naruszenia przepisów postępowania, gdyż weryfikacja prawidłowości wykładni i zastosowania przepisów prawa materialnego dokonanego przez Sąd pierwszej instancji jest możliwa jedynie w przypadku stwierdzenia braku uchybień natury procesowej, mogących mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia. W rozpoznawanej sprawie kolejność ta musi zostać odwrócona, gdyż zarzut naruszenia prawa procesowego został sformułowany w skardze kasacyjnej w taki sposób, iż jego zasadność bądź bezzasadność będzie konsekwencją zasadności bądź bezzasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego związanego z przesądzeniem czy wniosek dotyczył informacji publicznej.

Na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut 1.b. skargi kasacyjnej.

W zarzucie tym organ stwierdził, że informacje, o które zwrócił się

w przedmiotowym wniosku skarżący, nie stanowią informacji publicznej.

We wniosku z 11 stycznia 2021 r. skarżący wniósł o: wskazanie z imienia i nazwiska kto podjął decyzję o poniesieniu wydatków na projekty, wydruki materiałów związanych z Bożym Narodzeniem 2020 i Nowym Rokiem 2021 (kartki świąteczne, prezenty, reklama, dofinansowania do wydarzeń związanych ze świętami i nowym rokiem, itd.); wymienienie wszystkich materiałów, usług zamówionych, wytworzonych w związku z Bożym Narodzeniem 2020 i Nowym Rokiem 2021; podanie paragrafu, na którym zostały zaksięgowane wydatki wymienione w p. 2; udostępnienie w wersji elektronicznej wyciągów z wszystkich kont bankowych za okres od 1 listopada 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. z wyłączeniem jawności danych osób fizycznych, a dotyczących obciążeń tych kont; udostępnienie skanów wszystkich faktur, rachunków dokumentujących wydatki za okres od 1 listopada 2020 r. do 31 grudnia 2020 r.

Pojęcie informacji publicznej zdefiniowane zostało w art. 1 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Jego doprecyzowaniem jest art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który w formie katalogu otwartego wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze publicznym. Na podstawie wskazanych przepisów, uwzględniając konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji zawartą w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją publiczną jest każda informacja wytworzona przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym, jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, wyrok NSA z dnia 21 lipca 2011 r., sygn. akt I OSK 678/11, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Pojęcie informacji publicznej odnosi się zatem do wszelkich faktów dotyczących spraw publicznych rozumianych jako działalność zarówno organów władzy publicznej, jak i samorządów gospodarczych i zawodowych oraz osób i jednostek organizacyjnych w zakresie wykonywania zadań władzy publicznej oraz gospodarowania mieniem publicznym, czyli mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Charakter publiczny należy przypisać tym informacjom, które odnoszą się do publicznej sfery działalności. O zakwalifikowaniu określonej informacji jako podlegającej udostępnieniu w rozumieniu ustawy decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji. Dla oceny zasadności wniosku o udostępnienie informacji publicznej będącego przedmiotem niniejszej sprawy, należało przede wszystkim ustalić z punktu widzenia przedmiotowego, czy w świetle ustawy o dostępie do informacji publicznej żądane przez skarżącego informacje mają walor informacji publicznej.

Należy zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że wnioskowane informacje są informacją publiczną. Stanowią one bowiem istotną informację o majątku publicznym, w tym o osobach, które podjęły decyzje o jego wydatkowaniu, sposobie jego wydatkowania, a informacja ta jako informacja publiczna podlega udostępnieniu na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2 lit.f oraz pkt 5 lit. c i f u.d.i.p. W pewnym sensie stanowią one również informację o działalności i zasadach funkcjonowania podmiotu władzy publicznej, która podlega udostępnieniu zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a u.d.i.p. (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 6 lutego 2018 r., sygn. akt II SAB/Bd 59/17, dostępny na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c u.d.i.p informacja o majątku publicznym, w tym o majątku j.s.t., stanowi informację publiczną. Elementem tego majątku jest dług publiczny, czyli wydatki. Wydatkowanie zaś związane jest z działalnością danej j.s.t. W skład majątku Powiatu Lublinieckiego wchodzą bez wątpienia informację o wydatkach poczynionych na określony we wniosku o udzielenie informacji publicznej cel oraz informacje o danych publicznych w postaci dokumentów, które mają zobrazować transfery środków publicznych oraz o osobie, która podjęła decyzję o wydatkowaniu środków publicznych na dany cel. Z tych względów zarzut ten jest nieuzasadniony.

W zarzucie 1.a. skargi kasacyjnej organ próbował wykazać, że skoro przedmiotowy wniosek o udostępnienie informacji publicznej został skierowany przez skarżącego do Starostwa Powiatowego w Lublińcu, to Starosta Lubliniecki nie może znajdować się w bezczynności, bowiem to nie do niego został skierowany wniosek. Tak sformułowany zarzut naruszenia prawa materialnego nie mógł okazać się zasadny.

Bezsporne jest, że przedmiotowy wniosek o udostępnienie informacji publicznej został zaadresowany przez skarżącego do Starostwa Powiatowego w Lublińcu. Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2022 r., poz.1526 t.j.) organami powiatu są rada powiatu i zarząd powiatu. Zarząd wykonuje zadania powiatu przy pomocy starostwa powiatowego oraz jednostek organizacyjnych powiatu, w tym powiatowego urzędu pracy (art. 33 ustawy). W myśl art. 34 ust. 1 oraz art. 35 ust. 2 ustawy starosta organizuje pracę zarządu powiatu i starostwa powiatowego, kieruje bieżącymi sprawami powiatu oraz reprezentuje powiat na zewnątrz, a także jest kierownikiem starostwa powiatowego oraz zwierzchnikiem służbowym pracowników starostwa i kierowników jednostek organizacyjnych powiatu oraz zwierzchnikiem powiatowych służb, inspekcji i straży.

W związku z powyższymi przepisami prawidłowo Sąd pierwszej instancji przyjął w okolicznościach niniejszej sprawy, że wniosek skarżącego zaadresowany do Starostwa Powiatowego w Lublińcu w istocie skierowany został do Starosty Lublinieckiego, jako do kierownika starostwa powiatowego, osoby kierującej bieżącymi sprawami powiatu, a także osoby reprezentującej powiat na zewnątrz. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Starosta jest więc obowiązany do udostępniania informacji publicznej jako podmiot kierujący Starostwem Powiatowym i reprezentujący Powiat Lubliniecki na zewnątrz. Należy mieć bowiem na względzie, iż starostwo powiatowe jest urzędem, czyli zespołem środków osobowo-rzeczowych przypisanych do pomocy staroście powiatowemu dla realizacji jego zadań i kompetencji oraz zarządu powiatu. Ze wskazanych wyżej przepisów ustawy wynika, iż starosta kieruje starostwem i reprezentuje powiat, a to oznacza, iż istnieje domniemanie, że każdy wniosek skierowany do starostwa powiatowego w swej istocie jest kierowany do niego.

W zarzucie naruszenia przepisów postępowania skarżący kasacyjnie usiłował zakwestionować ustalenie przez Sąd pierwszej instancji, że to Starosta Lubliniecki dopuścił się w sprawie bezczynności w zakresie rozpoznania przedmiotowego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Zdaniem organu skarżący nie określił dokładnie adresata swojego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, wobec czego Sąd bezpodstawnie uznał, że jest nim właśnie Starosta. Zarzut ten jest bezpodstawny, a jego bezpodstawność jest konsekwencją argumentacji przywołanej w odniesieniu do zarzutu 1 a).

Zarzut ten jest bezpodstawny również ze względu na jego nieprecyzyjność. Jego autor ograniczył się do wskazania art. 149 § 1 p.p.s.a. (powiązanego z innymi przepisami), nie rozwijając, który z punktów tego przepisu został w sprawie naruszony.

W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że odniesieniu do przepisu, który nie stanowi jednej zamkniętej całości, a składa się z paragrafów, ustępów, punktów i innych jednostek redakcyjnych, wymóg skutecznie wniesionej skargi kasacyjnej jest spełniony wówczas, gdy wskazuje ona konkretny przepis naruszony przez sąd pierwszej instancji, z podaniem numeru artykułu, ustępu, punktu i ewentualnie innej jednostki redakcyjnej przepisu. Naruszony przez Sąd pierwszej instancji przepis musi być wyraźnie wskazany, gdyż w przeciwnym razie ocena zasadności skargi kasacyjnej nie jest możliwa. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany granicami skargi kasacyjnej i nie ma w związku z tym kompetencji do dokonywania za wnoszącego skargę kasacyjną wyboru, który przepis prawa został naruszony i dlaczego. Stanowi to powinność autora skargi kasacyjnej, który jest profesjonalnym pełnomocnikiem strony.

Skarżący kasacyjnie organ nie podważył więc skutecznie podstawy prawnej stwierdzenia przez Sąd pierwszej instancji stanu bezczynności w sprawie, wobec nieprecyzyjnego wskazania naruszonego przepisu. Jeżeli zaś chodzi o wskazane w omawianym zarzucie naruszenie art. 149 § 1a p.p.s.a. w powiązaniu z art. 13 ust. 1

i 2 oraz 14 ust. 1 i 2 u.d.i.p., to ani z uzasadnienia zarzutu, ani z uzasadnienia skargi kasacyjnej nie wynika, na czym polegać miałoby naruszenie przez Sąd pierwszej instancji ww. przepisów. Argumenty skarżącego kasacyjnie ograniczają się bowiem do kwestionowania samego stwierdzenia bezczynności w niniejszej sprawie, natomiast nie zakwestionował on w żaden sposób charakteru stwierdzonej przez Sąd pierwszej instancji bezczynności, ani też nie odniósł się w jakikolwiek sposób do powiązanych przepisów prawa materialnego. Z uwagi na powyższe mankamenty zarzut naruszenia przepisów postępowania okazał się jako całość bezskuteczny.

W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.