Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza Asesor sądowy Marcin Małek Protokolant Referent stażysta Agnieszka Komajda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2021 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] grudnia 2020 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.

Pismem z dnia 17 czerwca 2020r. Nadleśniczy Nadleśnictwa L. domagał się od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. przeprowadzenia kontroli budynku usytuowanego na działce nr [...] położonym w Wólce Rokickiej Kolonii której współwłaścicielem jest M. K. i Skarb Państwa w zarządzie Nadleśnictwa. Podano, że na działce znajduje się budynek o powierzchni naniesienia 230m2 oraz inne obiekty na powierzchni 550m2. Obiekty zostały wzniesione bez zgody Nadleśnictwa, poza tym działka stanowi użytek leśny. Po wszczęciu postępowania z urzędu 9 lipca 2020r. organ przeprowadził 11 sierpnia 2020r. oględziny nieruchomości i ustalił, że na działkach nr ewid.[...] i [...], których wpółwłaścicielami są S. B., M. U. oraz Skarb Państwa w zarządzie L. P. znajduje się obiekt budowlany konstrukcji drewnianej, o wymiarach 18,48 m x 7,21 m i wysokości do kalenicy dachu 7,25 m, na podwalinach oraz punktowych stopach fundamentowych z którymi konstrukcja nośna budynku jest łączona za pomocą śrub. Posiada dach dwuspadowy konstrukcji drewnianej, pokryty blachodachówką, został wyposażony w instalacje oraz posiada zamontowane na dachu panele fotowoltaiczne. Dodatkowo posiada taras zewnętrzny o wymiarach 4,53 m x 6,97 m. Obiekt został wybudowany przez M. K., dzierżawcę działek, kilka lat przed wszczęciem postępowania, przy czym na dzień prowadzenia czynności kontrolnych nie został zakończony, wykonano w nim stolarkę okienną, przewód kominowy, brak jest natomiast stropu, podłogi i ścian działowych. Forma i wielkość (wysokość) obiektu wskazują na zamiar wykonania poddasza użytkowego. W tej sytuacji organ uznał, że obiekt wyczerpuje definicję budynku o jakim mowa w art. 3 pkt. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane i wymagał uzyskania pozwolenia na budowę. Skoro inwestor takim pozwoleniem nie dysponował organ I instancji uznał, że przedmiotowy budynek został wybudowany w ramach samowoli budowlanej. Zdaniem organu nie ma możliwości legalizacji budowy, budowa jest bowiem niezgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określonego Uchwałą nr [...] Rady Gminy L. z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie I etapu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy L. (Dz. Urz. Woj. L. . Nr [...], poz. 767 z dnia 28 września 1999 r.) oraz Uchwałą nr [...] Rady Gminy L. z dnia 13 marca 2000 r. w sprawie II etapu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy L. (Dz. Urz. Woj. L. . Nr [...], poz. 366 z dnia 29 czerwca 2000 r. ze zm.) wraz ze zmianami wynikającymi z innych uchwał z 2003 r., 2008 r., 2013 r., oraz Uchwały Rady Gminy L. Nr [...] z dnia 28 lutego 2014 r. (Dz. Urz. Woj. L. . poz. 1617). Działka nr ewid.[...], na której zlokalizowana jest większa część przedmiotowego budynku, znajduje się na obszarach oznaczonych w planie jako [...] (przeznaczenie podstawowe - kopalnia kruszywa naturalnego), [...] - uprawy rolne, częściowo w [...] oraz częściowo w strefie siedliskowej ochrony lasu. Na obszarze PG-8 zezwala się na lokalizację jedynie zaplecza technicznego z niezbędną infrastrukturą. Na obszarze [...] zaś wykluczona jest zasadniczo lokalizacja nowych budynków poza istniejącymi siedliskami rolnymi. Natomiast działka nr ewid.[...] znajduje się w obszarze oznaczonym jako [...] - zieleń leśna, częściowo w [...] oraz częściowo w strefie ochrony siedliskowej lasu. Zgodnie z § 10 w/w Uchwały Rady Gminy L. Nr [...] z dnia 28 lutego 2014 r. dla lasów obowiązuje zakaz wznoszenia obiektów budowlanych. Biorąc pod uwagę powyższe organ na podstawie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego nakazał inwestorowi wykonanie rozbiórki budynku.

Po rozpoznaniu odwołania inwestora Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzję organu I instancji utrzymał w mocy. Zwrócił uwagę, że w sprawie mają zastosowanie przepisy prawa budowlanego obowiązujące przed wejściem w życie ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 471). Zgodnie bowiem z treścią art. 25 w/w ustawy "do spraw uregulowanych ustawą zmienianą w art. 1, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przepisy ustawy mienianej w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym". Postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie zostało wszczęte w dniu 9 lipca 2020 r. oraz nie zostało zakończone decyzją ostateczną do dnia wejścia w życie w/w ustawy tj. do dnia 19 września 2020 r. Również według organu odwoławczego obiekt powinien być kwalifikowany jako budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Bezsprzecznie przedmiotowy obiekt budowlany, jak wynika z dokumentacji fotograficznej wydzielony jest z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada dach, jest także trwale związany z gruntem. Powołując się na orzecznictwo organ przekonywał, że trwałość związania obiektu z gruntem nie musi oznaczać stałości przytwierdzenia. Jest to bowiem tylko okoliczność mogąca przesądzać o tymczasowości takiego obiektu, ale nie trwałości jego związania z gruntem. O tym, czy obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem przesądza to, czy posadowiony jest na tyle trwale, że opiera się czynnikom - np. przyrody - mogącym zniszczyć jego konstrukcję, o czym w istocie decydują parametry techniczne. Jak wynika z protokołu kontroli z dnia 11 sierpnia 2020 r. oraz dokumentacji fotograficznej zgromadzonej w sprawie, budynek jest osadzony na podwalinach i fundamentach punktowych (stopach fundamentowych), z którymi konstrukcja nośna budynku jest łączona za pomocą śrub, co pozwala sądzić o jego trwałym połączeniu z gruntem, który opiera się czynnikom przyrody. Również organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z art. 28 ustawy prawo budowlane budowa budynku wymagała uzyskania pozwolenia na budowę. Skro inwestor takim pozwoleniem nie dysponował zasadnie nakazano na podstawie art. 48 ust. 1 prawa budowlanego jego rozbiórkę. Organ wskazał przy tym, że nie jest możliwa legalizacja budynku na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie nowelizacji). Jest to bowiem możliwe jedynie wówczas, gdy budowa zgodna jest z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego oraz nie narusza przepisów w tym techniczno - budowlanych w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie tego obiektu lub jego części do stanu zgodnego z prawem. W rozpatrywanej sprawie taka sytuacja nie występuje, usytuowanie przedmiotowego budynku narusza bowiem przepisy obecnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy L.. Z analizy jego zapisów oraz pism Urzędu Gminy L. z dnia 10 września 2020 r. wynika, że działka nr [...], na której znajduje się większa część budynku, znajduje się z obszarze [...] (przeznaczenie podstawowe - kopalnia kruszywa naturalnego), [...] - uprawy rolne, częściowo w [...] (Ekologicznego Systemu Obszarów Chronionych) oraz częściowo w strefie siedliskowej ochrony lasu, przy czym na obszarze [...] zezwala się na lokalizację jedynie zaplecza technicznego z niezbędną infrastrukturą, a na obszarze RP wykluczona jest zasadniczo lokalizacja nowych budynków poza istniejącymi siedliskami rolnymi. Działka nr ewid.[...] znajduje się z kolei w terenie oznaczonym jako ZL - zieleń leśna, częściowo w [...] oraz częściowo w strefie ochrony siedliskowej lasu. Ponadto zgodnie z postanowieniami § 10 w/w Uchwały Rady Gminy L. Nr [...] z dnia 28 lutego 2014 r. dla lasów obowiązuje zakaz wznoszenia obiektów budowlanych. W ocenie organu słusznie również skierowano nakaz rozbiórki do inwestora. Zgodnie z art. 52 Prawa budowlanego (w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie w/w nowelizacji) inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest zobowiązany na swój koszt dokonać czynności nakazanych w decyzji, o której mowa w art. 48, art. 49b, art. 50a oraz art. 51 Prawa budowlanego. Wymieniony przepis nie wskazuje przy tym kolejności, w jakiej są obciążone wymienionymi obowiązkami podmioty wskazane tym przepisem. Jednak w orzecznictwie wyrażany jest pogląd, że w pierwszej kolejności obowiązkami takimi powinien być obciążony inwestor, jednakże pod warunkiem, że posiada on w dacie orzekania uprawnienia do władania obiektem budowlanym, które pozwoliłyby mu na wykonanie nakazu (zob. wyroki NSA z dnia 27 marca 2007 r, sygn. akt II OSK 522/06 oraz z dnia 6 marca 2008 r" sygn. akt II OSK 158/07) tylko on ma bowiem realne prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, gdyż decyzja taka musi przede wszystkim być wykonalna. Według art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego przez prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane należy przez to rozumieć tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych. Takim stosunkiem zobowiązaniowym może być oczywiście umowa dzierżawy pod warunkiem wszakże, iż prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane wyraźnie wynika z jej treści (zob. wyrok NSA z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1487/10). W tej sprawie co prawda, skarżący nie posiada prawa dysponowania nieruchomością na cele budowlane, ale właściciele działek nr ewid.[...] i [...] zażądali usunięcia przedmiotowego obiektu budowlanego (pismo p. S. B. z dnia 28 września 2020 r. - k. 111 akt I instancji, wezwanie L. P. z dnia 28 maja 2020 r. do usunięcia przedmiotowego obiektu - k. 113 akt I instancji). Ponadto nałożenie obowiązku rozbiórki na właścicieli działki stanowiłoby, z jednej strony, nadmierne obciążenie dla właścicieli, a z drugiej strony, nieuzasadnione zwolnienie z tego obowiązku inwestora, który w toku postępowania wyjaśniającego, sam zobowiązywał się do usunięcia przedmiotowego budynku z działki nr ewid.[...] i [...] (pismo p. M. K. z dnia 30 września 2020 r., k. 114 akt I instancji).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego M. K. zarzucił decyzji Inspektor Nadzoru Budowlanego naruszenie art. 6, 7, 77 § 1,80,107 § 3 kpa poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia niedostateczne i niedokładne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a w konsekwencji błędne uznanie, że brak jest możliwości prawnych do zalegalizowania przedmiotowej samowoli budowlanej, a budynek znajduje się na działce nr [...], gdzie obowiązuje zakaz wznoszenia obiektów budowlanych i niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł oraz przyczyn z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, które to braki miały istotny wpływ na wynik sprawy. W efekcie wniósł o jej uchylenie w całości. W uzasadnieniu wskazał, że nakaz rozbiórki nie jest orzekany bezwzględnie. Przed jego orzeczeniem, organ nadzoru budowlanego ma obowiązek zbadania, czy jest możliwa legalizacja danego obiektu budowlanego zrealizowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. Organ zobowiązany jest w pierwszej kolejności do zbadania, czy budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego, oraz czy nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem. Dopiero gdy okaże się, że nie ma prawnych możliwości legalizacji, tj. gdy nie zaistnieją przesłanki uzasadniające zalegalizowanie obiektu budowlanego w całości lub w części nakazuje się rozbiórkę. Naruszenia prawa budowlanego powinny być oceniane według stanu prawnego obowiązującego w dacie popełnienia samowoli, zaś stosowanie przepisów dotyczących usuwania jej skutków uzależnione jest od okoliczności konkretnej sprawy, z zachowaniem generalnej zasady, że organy rozstrzygają według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydawania decyzji, tj. w dacie rozstrzygania sprawy samowoli budowlanej.

Odpowiadając na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Rację mają organy kwalifikując przedmiotowy obiekt do kategorii budynków o jakim mowa w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane. Według tego przepisu przez pojęcie budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przegrodą budowlaną jest element budynku oddzielający jego wnętrze od otoczenia zewnętrznego lub też wydzielający w jej wnętrzu pomieszczenia. Z protokołu oględzin przeprowadzonych 11 sierpnia 2020r. wynika, że budynek ma konstrukcję drewnianą o wymiarach 18,48 m x 7,21 m i wysokości do kalenicy dachu 7,25 m, ustawiony jest na podwalinach oraz punktowych stopach fundamentowych z którymi konstrukcja nośna budynku jest łączona za pomocą śrub. Posiada dach dwuspadowy konstrukcji drewnianej, pokryty blachodachówką, został wyposażony w instalacje oraz posiada zamontowane na dachu panele fotowoltaiczne. Dodatkowo posiada taras zewnętrzny o wymiarach 4,53 m x 6,97 m. Do protokołu kontroli dołączono także kilka zdjęć obrazujących lokalizację i sposób wykonania budynku. Skarżący nie przedstawił żadnych dokumentów mających przemawiać za odmiennym stanowiskiem i świadczyć o legalnym jego wykonaniu. Charakter obiektu jako budynku nie był kwestionowany przez stronę w toku postępowania administracyjnego. W odwołaniu ograniczono się jedynie do zarzucenia organom niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy nie podając jednak na czym właściwie uchybienie polega. Słusznie organy przyjęły, przytaczając zresztą przykłady z orzecznictwa, analizując cechę trwałego połączenia z gruntem przedmiotowego obiektu, że zapewnia to faktycznie istniejący sposób takiego połączenia. W wyroku z dnia 12 października 2011 r. ( II OSK 1433/10 opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych) Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że dla przyjęcia trwałego związania obiektu budowalnego z gruntem istotne jest, czy posadowienie jest na tyle trwale, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję, a w istocie decydują o tym parametry techniczne takiego obiektu. Zgodzić należy się z organami, że posadowienie budynku na podwalinach oraz punktowych stopach fundamentowych pozwala przyjąć, iż w rzeczywistości posiada fundament. Nie ma przy tym znaczenia technologia wykonania takiego fundamentu, skoro przenosi on obciążenia konstrukcyjne budynku. Ja wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 marca 2011 r. ( II OSK 1689./09 opubl. w CBOSA) parametry fundamentu oraz głębokość jego posadowienia w gruncie zależą od wielkości obciążeń przenoszonych obciążeń, a te zaś zależą od wielkości i rodzaju konstrukcji. Nie ulega także wątpliwości, że obiekt ten zawiera instalacje pozwalające użytkować go zgodnie z przeznaczeniem, dla skarżącego nie było przecież wątpliwości co do użytkowania go jako domu mieszkalnego. Trafnie organ uznał również, że w dacie budowy, którą sam skarżący określił jako kilka lat wstecz, nie był on zwolniony od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Rację mają oczywiście organy przekonując, że zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym przed zmianą wprowadzoną ustawą z dnia 13 lutego 2020r. o zmianie ustawy prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U z 2020r. poz. 471), który miał zastosowanie w sprawie zgodnie z art. 25 tej ustawy, roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29 - 31. Od zasady tej ustawodawca przewidział wyjątki szczegółowo wymienione w art. 29 i 30. Prawidłowo wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że obiekt w postaci budynku, niezależnie od pełnionej funkcji, o powierzchni 133,24 m˛, w stanie prawnym obowiązującym w dacie wykonania obiektu, nie był zwolniony od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Rację ma natomiast skarżący dowodząc, że w przypadku samowoli budowlanej, o której mowa w art. 48, zasadą jest podjęcie przez organ nadzoru budowlanego postępowania mającego prowadzić do jej legalizacji, a dopiero w przypadku braku takiej możliwości – orzeczenie nakazu rozbiórki. Wynika to wprost z treści ust. 2 powołanego wyżej art. 48 ust.2. W każdym przypadku organ musi najpierw ustalić, czy zachodzi możliwość legalizacji samowoli. Norma art. 48 ust. 2 omawianej ustawy obliguje właściwy organ nadzoru budowlanego do tego, aby ocenił, w istocie wstępnie, czy przedmiotowa budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku – ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, jak też czy nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych. Dopiero po wstępnym ustaleniu przez nadzoru budowlanego, że zgodność taka występuje, zobowiązuje on inwestora do przedłożenia dalszych dokumentów umożliwiających ostateczną legalizację samowoli budowlanej. Negatywna ocena w zakresie zgodności z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak też w zakresie ogólnej zgodności z przepisami, będzie jednak skutkować wydaniem decyzji nakazującej rozbiórkę samowoli bez przeprowadzenia dalszego postępowania legalizacyjnego. Wskazać przy tym należy, że to organy nadzoru budowlanego, prowadząc postępowanie w sprawie samowoli budowlanej, mają kompetencje by we własnym zakresie ocenić możliwość zastosowania procedury legalizacyjnej, w szczególności zaś uprawnione są do oceny zgodności obiektu budowlanego z obowiązującym planem miejscowym. Bez takiego wstępnego zbadania nie jest bowiem możliwe stwierdzenie, czy w ogóle możliwa jest legalizacja obiektu budowlanego, a zatem, czy zachodzą przesłanki do nałożenia obowiązków, o których mowa w art. 48 ust. 3 Prawa budowlanego( tak NSA w wyroku z dnia 21 kwietnia 2021r. II OSK 2103/18 opubl. w CBOSA i podane tam orzecznictwo ). Taka właśnie decyzja o nakazie rozbiórki została wydana również w tej sprawie bez wdrożenia pełnego postępowania legalizacyjnego, skoro zdaniem organów nie było możliwości przeprowadzenia postępowania legalizacyjnego wobec stwierdzonej niezgodności przedmiotowego obiektu budowlanego z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ocena ta zasługuje na akceptację. Wyprowadzając powyższy wniosek organ powołał się na ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określonego Uchwałą nr [...] Rady Gminy L. z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie I etapu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy L. (Dz. Urz. Woj. L. . Nr [...], poz. 767 z dnia 28 września 1999 r.) oraz Uchwałą nr [...] Rady Gminy L. z dnia 13 marca 2000 r. w sprawie II etapu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy L. (Dz. Urz. Woj. L. . Nr [...], poz. 366 z dnia 29 czerwca 2000 r. ze zm.) wraz ze zmianami wynikającymi z innych uchwał z 2003 r., 2008 r., 2013 r., oraz Uchwały Rady Gminy L. Nr [...] z dnia 28 lutego 2014 r. (Dz. Urz. Woj. L. . poz. 1617) zgodnie z którymi działka gruntu nr ewid.[...] znajduje się w obszarze oznaczonym jako ZL - zieleń leśna, częściowo w [...] oraz częściowo w strefie ochrony siedliskowej lasu. Zgodnie zaś z § 10 w/w Uchwały Rady Gminy L. Nr [...] z dnia 28 lutego 2014 r. dla lasów obowiązuje zakaz wznoszenia obiektów budowlanych. Wprawdzie według zaświadczenia Wójta Gminy L. z 10 września 2020r., na które powołuje się również organ odwoławczy, dla przedmiotowego terenu obejmującego działki [...],286 i 321 obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustalony Uchwałą nr [...] Rady Gminy L. z dnia 17 maja 1999 r. oraz Uchwałą nr [...] Rady Gminy L. z dnia 13 marca 2000 r. niczego to jednak nie zmienia. Według tych planów działka nr [...] znajduje się z obszarze [...] (przeznaczenie podstawowe - kopalnia kruszywa naturalnego), [...] - uprawy rolne, częściowo w [...] (Ekologicznego Systemu Obszarów Chronionych) oraz częściowo w strefie siedliskowej ochrony lasu, przy czym na obszarze [...] zezwala się na lokalizację jedynie zaplecza technicznego z niezbędną infrastrukturą, a na obszarze RP wykluczona jest zasadniczo lokalizacja nowych budynków poza istniejącymi siedliskami rolnymi, natomiast działka nr [...] znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem ZL- zieleń leśna w Ekologicznym Systemie Obszarów Chronionych [...] , w strefie ochrony siedliskowej lasu. W opisie symbolu ZL – zieleń leśna zakazuje się lokalizowania wszelkich budynków z wyjątkiem bezpośrednio związanych z gospodarką leśną , w lasach i w odległości mniejszej, niż 30 m od ściany lasu z wyjątkiem terenów oznaczonych symbolem MN/ZL. Organ słusznie w konsekwencji przyjął, że wobec jednoznacznego stwierdzenia niezgodności przedmiotowej budowy z planem miejscowym zachodziła podstawa do nakazania jej rozbiórki, bez rozpoczynania dalszej procedury legalizacyjnej. Uzasadnione podstawy ma również nałożenie obowiązku rozbiórki na skarżącego jako inwestora budynku. Według art. 52 prawa budowlanego czynności nakazanych w decyzji, o której mowa w art. 48, art. 49b, art. 50a oraz art. 51 Prawa budowlanego ma dokonać na własny koszt inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego. Z powyższego przepisu nie wynika obowiązek ustalenia tytułu prawnego inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Niemniej jednak w orzecznictwie uważa się, co zresztą aprobował także organ odwoławczy, że nakaz powinien być w pierwszej kolejności nałożony na inwestora, który dopuścił się samowoli budowlanej. Dotyczy to niewątpliwie takiej sytuacji, gdy inwestor posiada w dalszym ciągu tytuł prawny do nieruchomości (por. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2015 r. sygn. akt II OSK 2723/13; wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2015 r. sygn. akt II OSK 2146/13; wyrok NSA z dnia 13 maja 2014 r. sygn. akt II OSK 1924/13; wyrok NSA z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt II OSK 2100/14 wszystkie opubl. w CBOSA). W pewnych jednak okolicznościach nakaz rozbiórki może zostać skierowany również do inwestora, który nie jest właścicielem nieruchomości. Uważa się za dopuszczalne zwłaszcza w sytuacji, gdy inwestor wybudował samowolnie obiekt budowlany bez zgody właściciela nieruchomości (por. NSA z dnia 23 lipca 2009 r., sygn. akt II OSK 1234/08 opubl. W CBOSA). Podobnie ocenić należy przypadek, w którym, inwestor wybudował samowolnie obiekt budowlany na nieruchomości za zgodą jednego ze współwłaścicieli działki. W takiej sytuacji, skierowanie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego lub jego części do pozostałych współwłaścicieli nieruchomości, niemających z samowolną inwestycją nic wspólnego zdejmowałoby odpowiedzialność za samowolę budowlaną z faktycznego sprawcy samowoli i narażałoby na dodatkowe i nieuzasadnione koszty właścicieli nieruchomości niebędących sprawcami samowoli (por. wyrok NSA z dnia 1 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 576/10; wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 243/11 opubl. w CBOSA). W okolicznościach niniejszej sprawy nie budziło wątpliwości, że budowa przedmiotowego budynku nastąpiła bez zgody i wiedzy współwłaścicieli nieruchomości, którzy domagali się jego usunięcia, w konsekwencji organ słusznie nałożył obowiązek rozbiórki na skarżącego.

Z tych względów na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U z 2029r. poz. 2325 ) należało skargę oddalić.