Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 24 lipca 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lipca 2018 roku sprawy ze skargi M. G. i M. G. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie rozbiórki obiektu - oddala skargę.

Decyzją z dnia "[...]" Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w M., na podstawie art. 48 ust. 1 pkt 1 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2017r. poz. 1332 ze zm., dalej jako: P.b.), nakazał B.W. rozbiórkę pomieszczenia cielętnika stanowiącego rozbudowę budynku inwentarskiego (obory) na działce nr ewid. "[...]", obręb B. gm. S., wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. W uzasadnieniu podniesiono, iż do istniejącego budynku obory dobudowano pomieszczenie cielętnika o konstrukcji drewnianej, ścianach obitych deskami i dachu pokrytym blachą trapezową. Zgodnie z oświadczeniem inwestora wskazane pomieszczenie cielętnika zostało wykonane na istniejącej starej płycie obornikowej, a w ramach budowy wykonane zostały dwie ściany i dach. Wskazano, że na podstawie dostarczonych przez inwestora pomiarów geodezyjnych, ustalono, że rozbudowa budynku inwentarskiego (obory) o pomieszczenie cielętnika usytuowana jest w odległości 2,72 m - 2,77 m od granicy z działką nr "[...]", zaś jego powierzchnia zabudowy wynosi 31,13m². W świetle powyższych ustaleń organ I instancji stwierdził, że doszło do naruszenia art. 28 P.b., gdyż rozbudowa budynku inwentarskiego o powierzchni zabudowy ok. 31m² nie mieści się w katalogu zamkniętym obiektów budowlanych wymienionych w art. 29 P.b. W związku z tym zastosowano przepis art. 48 ust. 1 P.b. Jednocześnie nie znaleziono podstaw do zastosowania art. 48 ust. 2 P.b., gdyż rozbudowa przedmiotowego budynku inwentarskiego (obory) narusza przepis § 12 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1422 ze zm., dalej jako: rozporządzenie z 2002r.), zgodnie z którym budynek na działce budowlanej należy sytuować od granicy tej działki w odległości nie mniejszej niż 3 m w przypadku budynku zwróconego ścianą bez okien i drzwi w stronę tej granicy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył B.W., wnosząc o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Odwołujący się podniósł zarzut naruszenia przepisów prawa postępowania oraz przepisów prawa materialnego, mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie:

1) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez niedokonanie całościowego wyjaśnienia stanu faktycznego, a także niewyczerpujące zebranie i w konsekwencji błędne rozpatrzenie całości materiału dowodowego, powodujące wydanie decyzji naruszającej słuszny interes obywatela;

2) art. 8 k.p.a. poprzez nieprzyczynienie się do prowadzenia przez organ nadzoru budowlanego do zgodnego z przepisami prawa prowadzenia postępowania mającego zagwarantować równość wobec prawa;

3) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 48 ust. 1 pkt 1 P.b. poprzez błędne uznanie przez organ nadzoru budowlanego, że w niniejszej sprawie zachodzi konieczność uzyskania pozwolenia na budowy, podczas gdy taki prawny obowiązek nie istnieje;

4) art. 29 ust. 1 pkt 1 pkt a) P.b. poprzez błędne uznanie, że rozbudowa przedmiotowego budynku inwentarskiego nie mieści się w katalogu zamkniętym obiektów budowlanych zwolnionych od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, podczas gdy rozbudowa pomieszczenia o cielętnik jest budową obiektów gospodarczych związanych z produkcją rolną i uzupełniających zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 35 m².

Jednocześnie, w myśl art. 136 § 2 i 3 k.p.a., odwołujący się wniósł o przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a także o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego geodety na okoliczność prawidłowego usytuowania budynku od granic działki, zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z 2002r. W uzasadnieniu zarzucono, że organ I instancji posługuje się zamiennie pojęciami "dobudowa" i "rozbudowa" w stosunku do kwestionowanego pomieszczenia cielętnika budynku inwentarskiego. Podniesiono, że organ nie wyjaśnił, na jakiej podstawie rozbudowa przedmiotowego budynku inwentarskiego wymaga pozwolenia na budowę. Wskazano bowiem, iż rozbudowa budynku ma powierzchnię zabudowy 31,13 m², a zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 pkt a) P.b. pozwolenia na budowę nie wymaga budowa obiektów gospodarczych związanych z produkcją rolną i uzupełniających zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 35m², przy rozpiętości konstrukcji nie większej niż 4,80m². Ponadto odwołujący się podniósł, że w jego ocenie nie ma zastosowania przepis § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z 2002r. i wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego geodety.

Decyzją z dnia "[...]" Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił w całości zaskarżoną decyzję organu I instancji i umorzył postępowanie pierwszej instancji w całości. W uzasadnieniu wskazano, iż przepisy P.b. nie zawierają legalnej definicji pojęcia rozbudowy, jednak należy w drodze wykładni językowej i systemowej przyjąć, że przez rozbudowę należy rozumieć wykonanie takich robót, które powodują zmianę charakterystycznych parametrów istniejącego obiektu budowlanego wskazanych przykładowo w art. 3 pkt 7a P.b., tj. kubatury, powierzchni zabudowy, wysokości, długości, szerokości bądź liczby kondygnacji. Zatem, aby powiększenie budynku było rozbudową powinno ono stanowić część tego rozbudowywanego obiektu, przy czym rozbudowywana część obiektu musi być funkcjonalnie z tym obiektem związana. Wskazano, że pomieszczenie gospodarcze (szopa), w którym - jak wynika z fotografii - składowane jest siano, nie jest w żaden inny sposób funkcjonalnie powiązane z budynkiem obory i nie stanowi jej części. Pomieszczenie to bowiem ma osobne (niezależne) wejście. Podniesiono także, że zgodnie z zasadami zawartymi w Polskiej Normie dotyczącej określania i obliczania wskaźników powierzchniowych kubaturowych, wymienionej w załączniku do rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, która wprawdzie nie jest aktem prawnym, ale jest dokumentem przyjętym w drodze konsensusu i zatwierdzonym przez upoważnioną jednostkę, ustalającym - do powszechnego i wielokrotnego stosowania - zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące się do różnych rodzajów działalności lub ich wyników i zmierzających do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania w określonym zakresie, powierzchnia zabudowy jest wyznaczona przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu. Do tej powierzchni nie wlicza się m.in. powierzchni zajmowanej przez wydzielone obiekty pomocnicze takich, jak: szklarnie, altany, szopy. Wskazano, że wykonanie przedmiotowego obiektu, który zgodnie z powszechną definicją można uznać za spełniający warunki do uznania go za szopę (pomieszczenie gospodarcze służące do przechowywania drewna, urządzeń gospodarczych, najczęściej drewniane), nie może być traktowany jako rozbudowa obiektu budowlanego i dlatego nie można było zastosować art. 48 P.b. W sprawie będzie miał zastosowanie art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy P.b. w zw. z art. 30 ust. 1 P.b., zwalniający tego typu obiekty z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, a także zgłoszenia. Jeśli zaś postępowanie stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Wskazano, że co do ewentualnego naruszenia przez przedmiotowy obiekt przepisów technicznych, organ I instancji winien rozważyć przeprowadzenie postępowania naprawczego w oparciu o art. 50-51 P.b. celem doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z przepisami.

Skargę na powyższą decyzję wnieśli M. i M. G., domagając się jej uchylenia i przekazania sprawy organowi II instancji do ponownego rozpoznania. W ocenie skarżących organ odwoławczy wadliwie i dowolnie zinterpretował przeznaczenie rozbudowanej części obory, przyjmując, że jest to szopa, opierając przy tym na fotografii z akt sprawy. Zdaniem skarżących obecność słomy w pomieszczeniu nie może przesądzać o przeznaczeniu budynku. Wskazano, że przedmiotowe pomieszczenie zostało posadowione na nowo wylanych fundamentach, powiększających zewnętrzną linię obory i jest w rzeczywistości użytkowane jako cielętnik, zaś zużyte siano (obornik) wyrzucane jest bezpośrednio do rozrzutnika. Skarżący podnieśli, iż jako naoczni świadkowie stwierdzili, że pomieszczenie to jest połączone z oborą otworem drzwiowym. Podnieśli, że i na co dzień słyszą, widzą i czują, w jaki sposób użytkowane jest pomieszczenie cielętnika, co w sposób istotny ogranicza im możliwość użytkowania ich domu zgodnie z przeznaczeniem. W związku z tym decyzja organu I instancji była prawidłowa i została podjęta na podstawie analizy całego materiału dowodowego, po przeprowadzonych oględzinach miejsca rozbudowy i po prawidłowo wyciągniętych wnioskach.

Pismem z dnia "[...]" pełnomocnik skarżących podniósł zarzut naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. oraz art. 136 § 1 k.p.a. poprzez pominięcie wyjaśnień inwestora co do rodzaju wykonanej przez siebie inwestycji budowlanej i nieuzupełnienie postępowania dowodowego w tym zakresie, co skutkowało błędnym ustaleniem, że przedmiotowa inwestycja była wyłącznie dobudową szopy, mieszczącej się w katalogu obiektów budowlanych o jakiej mowa w art. 29 P.b., a także naruszenie art. 138 § 2 k.p.a. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy prawidłowe ustalenia organu I instancji czyniły koniecznym nakazanie rozbiórki pomieszczenia cielętnika, stanowiącego rozbudowę obory i wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. Pełnomocnik skarżących wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów uzupełniających z załączonych do pisma dokumentów, tj. zawiadomienia Wójta Gminy S. z dnia "[...]" o wszczęciu postępowania administracyjnego na wniosek B.W. w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie obory o obsadzie DJP do 35 zlokalizowanej na działce nr "[...]" i "[...]" obręb B., gmina S. oraz fotografii wnętrza przedmiotowego pomieszczenia cielętnika z obsadą bydła – na okoliczność zrealizowania przez inwestora pierwotnego zamiaru rozbudowy obory o kolejne pomieszczenie cielętnika.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Podkreślono, że kwestionowane rozstrzygnięcie zostało podjęte w oparciu o dostarczoną przez organ I instancji dokumentację. Sposób użytkowania rozbudowy nie budził wątpliwości organu, a podnoszone przez skarżących uciążliwości związane z zapachem nie budzą zdziwienia, biorąc pod uwagę sąsiedztwo obory.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2017r. poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności organów administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 1302, dalej jako: p.p.s.a.). Stosownie do tego przepisu Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga wniesiona w niniejszej sprawie nie jest zasadna.

Przedmiotem oceny jest decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, którą uchylono decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nakazująca rozbiórkę pomieszczenia cielętnika stanowiącego rozbudowę budynku inwentarskiego (obory) i umorzono postępowanie administracyjne w sprawie. Postępowanie to zostało wszczęte w wyniku zawiadomienia skarżących, którzy domagali się przeprowadzenia przez organ kontroli prac budowlanych na sąsiedniej działce. Organ administracyjny musiał zatem zbadać, czy doszło do wykonania robót budowlanych bez wymaganego przepisami prawa pozwolenia na budowę lub zgłoszenia, co dawałoby podstawę do wszczęcia postępowania i nakazania rozbiórki wzniesionego obiektu budowlanego.

Zgodnie z art. 28 § 1 P.b. roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. W związku z tym należy uznać, że zasadą statuowaną przez ten przepis jest konieczność – przed przystąpieniem do robót budowlanych – uzyskania pozwolenia na budowę, z wyjątkami wskazanymi w powołanych przepisach. Do takich wyjątków należy m.in. budowa obiektów gospodarczych związanych z produkcją rolną i uzupełniających zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej - parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 35 m2, przy rozpiętości konstrukcji nie większej niż 4,80 m. Stosownie bowiem do treści art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a) P.b. w zw. z art. 30 ust. pkt 1 P.b. na wykonanie tego rodzaju obiektu nie jest wymagane ani pozwolenie na budowę, ani zgłoszenie.

Wskazać ponadto należy, że pojęcie robót budowlanych definiuje art. 3 pkt 7 P.b. Zgodnie z tym przepisem należy przez to rozumieć budowę (czyli wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego - art. 3 pkt 6 P.b.), a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Przepisy P.b. nie definiują pojęcia rozbudowy. Jak jednak wskazuje się w orzecznictwie i doktrynie rozbudowa to zmiana charakterystycznych parametrów istniejącego obiektu budowlanego innych niż określone w art. 3 pkt 7a P.b. (wniosek a contrario z definicji legalnej "przebudowy"- art. 3 pkt 7a p.b.; por. wyrok NSA z 15 czerwca 2016 r., sygn. akt II OSK 2484/14, A. Despot-Mładanowicz, Komentarz do art. 3 [w:] Prawo budowlane.Komentarz, A. Plucińska-Filipowicz, M. Wierzbowski (red.) Lex 2016). Rozbudowa związana jest zatem ze zmianą charakterystycznych parametrów obiektu, takich jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji, która jednak nie prowadzi do powstania żadnego nowego obiektu, lecz do modyfikacji obiektu wcześniej istniejącego.

W świetle powyższych uwag podzielić należy stanowisko organu odwoławczego, że przeprowadzanych robót budowlanych nie można zakwalifikować jako rozbudowa istniejącej obory, gdyż przedmiotowy obiekt nie powiększa powierzchni zabudowy. Jak słusznie bowiem wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji - zgodnie z § 8 ust. 2 pkt 9 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz.U. z 2012r. Nr 462) część opisowa projektu zagospodarowania działki powinna zawierać w przypadku budynków - powierzchnię zabudowy, o której mowa w pkt 4, określanej zgodnie z zasadami zawartymi w Polskiej Normie dotyczącej określania i obliczania wskaźników powierzchniowych i kubaturowych wymienionej w załączniku do rozporządzenia. Charakterystyczne parametry użytkowe w budownictwie określone zostały w Polskiej Normie PN-ISO 9836, która wprawdzie nie jest aktem prawnym, jednak z celów i zasad, dla których utworzono zbiór Polskich Norm, jak również z regulacji zawartych w art. 2 pkt 3, 4 i 5 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji (Dz.U. z 2015r., poz. 1483) wynika, że jest to dokument przyjęty w drodze konsensusu i zatwierdzony przez upoważnioną jednostkę, ustalający - do powszechnego i wielokrotnego stosowania - zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące się do różnych rodzajów działalności lub ich wyników i zmierzających do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania w określonym zakresie. Dlatego też pojęciu "powierzchnia zabudowy", które nie zostało zdefiniowane w ustawie, należy przypisywać takie znaczenie, jakie dla tego parametru przyjęto oficjalnie we właściwej Polskiej Normie. Zgodnie z punktem 5.1.2.2 powyższej Normy, powierzchnia zabudowy jest wyznaczona przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu. Do tej powierzchni nie wlicza się powierzchni obiektów budowlanych ani ich części nie wystających ponad powierzchnię terenu, powierzchni elementów drugorzędnych np. schodów zewnętrznych, ramp zewnętrznych, daszków, markiz, występów dachowych, oświetlenia zewnętrznego, a także powierzchni zajmowanej przez wydzielone obiekty pomocnicze np. szklarnie, altany szopy (por. wyrok NSA z dnia 16 marca 2018r., sygn. akt II OSK 2945/17, z dnia 7 grudnia 2016r., sygn. akt II OSK 623/15, z dnia 24 listopada 2016r., sygn. akt II OSK 397/15, z dnia 18 września 2014r., sygn. akt II OSK 675/13 - dostępne w Internecie). Ponadto słusznie organ odwoławczy wskazał, że brak jest funkcjonalnego powiązania przedmiotowego obiektu z budynkiem obory, co wynika z faktu usytuowania osobnego wejścia, a także – jak wynika z protokołu oględzin – braku jakichkolwiek wspólnych instalacji. W tej sytuacji uzasadnione było zakwalifikowanie przedmiotowego obiektu jako spełniający przesłanki budynku gospodarczego, określonego w art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a) P.b.

Należy przy tym podkreślić, że przedmiotowy obiekt w żaden sposób nie zmienia, ani nie modyfikuje istniejącego budynku obory, a także dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości przez inwestora. W związku z tym nie znajduje uzasadnienia argumentacja skarżących, że wykonane prace budowlane ograniczają możliwość korzystania z ich domu zgodnie z przeznaczeniem z uwagi na emitowane zapachy oraz hałasy. W warunkach wiejskich występowanie uciążliwości powodowanych przez tego rodzaju zabudowę nie jest zjawiskiem nadzwyczajnym, a zamieszkiwanie w sąsiedztwie zabudowań stanowiących gospodarstwo rolne na ogół łączy się z rożnego rodzaju immisjami. Zatem fakt, że skarżący wykorzystują swoją nieruchomość na cele niezwiązane z prowadzeniem gospodarstwa rolnego, co potwierdził ich pełnomocnik na rozprawie w dniu 24 lipca 2018r., nie może uzasadniać żądania wydania nakazu rozbiórki przedmiotowego obiektu ze względu na immisje. Zamieszkiwanie na terenie wiejskim, w sąsiedztwie zabudowań stanowiących gospodarstwo rolne, na ogół bowiem łączy się z tego rodzaju zjawiskami.

Powyższej oceny charakteru przedmiotowego obiektu nie zmienia twierdzenie skarżących, że został on wybudowany na nowych fundamentach, które mają powiększać zewnętrzną linię obory. Wyjaśnić bowiem należy, że powołane przepisy dotyczące budynków gospodarczych nie wykluczają możliwości posadowienia ich na fundamencie. Natomiast okoliczność, że są to fundamenty powiększające linię obory nie znajduje potwierdzenia w zabranym materiale dowodowym. Z protokołu oględzin wynika, że zgodnie z oświadczeniem inwestora obiekt został posadowiony na istniejącej płycie obornikowej. Oświadczenia tego skarżący nie zakwestionowali w trakcie toczącego się postępowania administracyjnego, mimo że przed jego zakończeniem zostali zawiadomieni o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia co do zebranych materiałów (k. 15 i 19 akt administracyjnych), a skarżąca osobiście zapoznawała się z aktami sprawy (k. 18). Co więcej okoliczności tej nie zakwestionował także organ I instancji, gdyż z uzasadnienia decyzji nie wynika, aby uznał oświadczenie inwestora w tym zakresie za niewiarygodne. Niezasadne jest także podważanie ustaleń organu odwoławczego, które - zdaniem strony skarżącej - zostały poczynione w oparciu o zdjęcia. Należy bowiem wyjaśnić, że przedmiotowe zdjęcia zostały wykonane w trakcie oględzin przeprowadzonych przez organ nadzoru budowlanego i stanowią załącznik do protokołu oględzin, a w związku z tym stanowią część materiału dowodowego. Natomiast za dowód nie mogą być uznane fotografie dołączone do skargi, a także zdjęcie dołączone do pisma pełnomocnika z dnia "[...]", które nie wiadomo przez kogo i w jakim trybie zostały wykonane. Niezasadne jest także powoływanie się przez skarżących na fakt wszczęcia postępowania – na wniosek B. W. - w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie obory o obsadzie DJP do 35 zlokalizowanej na działce "[...]" oraz "[...]". Należy bowiem wskazać, że tego rodzaju postępowanie wszczynane jest w odniesieniu planowanych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a ponadto z załączonego przez skarżących zawiadomienia nie wynika, aby dotyczyło to przedmiotowego obiektu. Przede wszystkim wskazać jednak należy, że dla uznania, że wykonanie przedmiotowego obiektu nie wymagało uzyskania pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia wykonanych prac nie mają znaczenia inne toczące się postępowania.

Skoro zaś nie doszło do tzw. samowoli budowlanej, to brak było podstaw do wszczęcia i prowadzenia postepowania w trybie art. 48 P.b., a w związku z tym decyzja organu odwoławczego jest prawidłowa.

W tym stanie rzeczy skargę jako niezasadną należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.