drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 730/12 - Wyrok NSA z 2013-09-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 730/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2013-09-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-04-19
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Hanna Kamińska /sprawozdawca/
Joanna Sieńczyło - Chlabicz
Zofia Borowicz /przewodniczący/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 2051/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-01-17
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 131 ust. 2 pkt 1, art. 132 ust. 2 pkt 2
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia NSA Hanna Kamińska (spr.) Sędzia NSA Joanna Sieńczyło - Chlabicz Protokolant Patrycja Czubała po rozpoznaniu w dniu 3 września 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Z S.A. [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2012 r. sygn. akt VI SA/Wa 2051/11 w sprawie ze skargi Z. S.A. [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2012 r. o sygn. akt VI SA/Wa 2051/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej powoływanej jako "p.p.s.a.") - oddalił skargę Z. z siedzibą [...] (dalej zwaną także "skarżącą" lub "wnioskodawcą") na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2011 r., nr [...], w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia.

Urząd Patentowy RP decyzją z dnia [...] maja 2008 r. udzielił na rzecz M. A. (prowadzącego działalność gospodarczą jako [...]; dalej zwany także "uprawnionym" lub "zgłaszającym") prawa ochronnego na słowny znak towarowy COOL RIVER nr [...], z pierwszeństwem od dnia [...] czerwca 2007 r. Znak został przeznaczony do oznaczania towarów w klasie 03 wg klasyfikacji nicejskiej.

W dniu [...] kwietnia 2009 r. Z. wniosła do Urzędu Patentowego RP sprzeciw od decyzji udzielającej prawa ochronnego na wspomniany znak towarowy. Jako podstawę prawną swojego żądania wnioskodawca wskazał art. 246, art. 164, art. 132 ust. 2 pkt 2 i pkt 3 oraz na art. 131 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.; dalej powoływanej jako "pwp"). Zdaniem Z., znak COOL RIVER jest podobny do zarejestrowanych wcześniej na rzecz wnioskodawcy znaków towarowych (przeznaczonych do oznaczania takich samych towarów), to jest: znaku międzynarodowego COOL WATER nr [...], znaku wspólnotowego COOL WATER nr [...], znaku międzynarodowego COOL WATER nr [...], znaku międzynarodowego COOL SHADOW nr [...], znaku międzynarodowego COOL DIVE nr [...], znaku międzynarodowego COOL WATER nr [...], znaku krajowego DAVIDOFF COOL WATER nr [...], znaku międzynarodowego DAVIDOFF COOL WATER WAVE nr [...], znaku międzynarodowego DAVIODOFF COOL WATER DEEP [...]. Zdaniem wnioskodawcy, znak uprawnionego jest naśladownictwem renomowanych znaków wnioskodawcy. Swoje produkty COOL WATER wprowadził na rynek polski w 1999 r. poprzedzając licznymi reklamami i akcjami promocyjnymi. W ocenie wnioskodawcy, podobieństwo znaków przeciwstawionych może sugerować odbiorcom pochodzenie towarów od tego samego przedsiębiorcy albo że przedsiębiorców łączą jakieś związki prawne, organizacyjne lub finansowe. Ponadto wnioskodawca podniósł, że znak uprawnionego został zgłoszony do ochrony w złej wierze, bowiem zgłaszający wiedział o wcześniejszych znakach wnioskodawcy. Zdaniem wnioskodawcy, niezbitym dowodem wykorzystania renomy jego znaku i zgłoszenia go w złej wierze jest sprzedaż przez uprawnionego perfum w opakowaniach niemal identycznych jak opakowania wnioskodawcy.

Odpowiadając na stanowisko wnioskodawcy, uprawniony stwierdził, że sprzeciw jest bezzasadny, gdyż sporny znak nie jest podobny do przeciwstawionych znaków ani w warstwie wizualnej, ani fonetycznej, ani znaczeniowej. Zdaniem uprawnionego, wnioskodawca nie wykazał również, że sporny znak został w złej wierze zgłoszony do ochrony.

Decyzją z dnia [...] marca 2011 r. Urząd Patentowy RP - działając na podstawie art. 246 i art. 247 ust. 2 w związku z art. 132 ust. 2 pkt 2 i pkt 3 i art. 131 ust. 2 pkt 1 pwp - oddalił sprzeciw wobec rejestracji znaku towarowego COOL RIVER (R-205208), rozstrzygając równocześnie o kosztach postępowania.

Organ administracji stwierdził, że porównywane znaki służą do oznaczania tego samego rodzaju towarów (tj. wyrobów perfumeryjnych oraz różnego rodzaju kosmetyków), jednakże znaki te nie są podobne w stopniu uzasadniającym ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów. Rozpatrując w warstwie wizualnej i fonetycznej podobieństwo znaków COOL WATER, DAVIDOFF COOL WATER i DAVIDOFF COOL WATER WAVE w relacji do znaku COOL RIVER Urząd Patentowy uznał, że różnią się one w warstwie wizualnej i fonetycznej ze względu na różne elementy słowne – WATER i RIVER, które różnią się w warstwie wizualnej, a także w wymowie oraz w warstwie znaczeniowej.

Zdaniem Urzędu Patentowego, wnioskodawca nie wykazał również renomy swojego znaku COOL WATER znaczną ilością klientów, udziałem znaku w rynku, intensywnością oraz geograficznym zasięgiem używaniem znaku, intensywnością kojarzenia towarów z tym znakiem oraz wielkością nakładów poniesionych na reklamę i promocję znaku.

Urząd Patentowy stwierdził ponadto, że brak jest okoliczności wskazujących, iż uprawniony zgłosił znak w złej wierze. Nie było wystarczające w tym zakresie powołanie się przez wnioskodawcę na ulotkę "lista zapachów alternatywnych", bowiem nie wiadomo kiedy i przez kogo została ona sporządzona. Natomiast odnośnie do zarzutu upodabniania opakowań perfum COOL WATER i COOL RIVER Urząd Patentowy uznał, że dotyczy on kwestii stosowania znaku w obrocie (zdaniem organu po dacie rejestracji znaku spornego), więc nie może być argumentem na złą wiarę uprawnionego, gdyż sporny znak jest znakiem słownym.

Z. wniosła skargę na decyzję Urzędu Patentowego RP. Zarzuciła naruszenie przepisów postępowania - art. art. 7, 8, 77, 80 i 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej powoływanej jako "k.p.a.") - w związku z art. 256 pwp przez nierozpatrzenie całego materiału dowodowego i uznanie, że uprawniony w dacie zgłoszenia znaku nie działał w złej wierze (art. 131 ust. 2 pkt 1 pwp). Zarzucono również błędną wykładnię przepisu art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp przez uznanie, że znak COOL RIVER nie jest podobny do znaku COOL WATER w stopniu mogącym wprowadzać odbiorców w błąd przez wzajemne skojarzenie tych znaków oraz niewłaściwą wykładnię i zastosowanie przepisu art. 132 ust. 2 pkt 3 pwp przez przyjęcie, że znak COOL WATER nie jest znakiem renomowanym.

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.

Sąd pierwszej instancji za niezasadne uznał zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Uznał, że w postępowaniu spornym Urząd Patentowy nie mógł wyjść poza granice wniosku o unieważnienie prawa ochronnego ma znak towarowy oraz wskazaną przez wnioskodawcę podstawę prawną. Zdaniem Sądu, do takiego postępowania nie można przenosić obowiązków wynikających z art. 7, art. 77 § 1 k.p.a. w zakresie zbierania i oceny dowodów oraz załatwiania spraw z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że to od aktywności stron postępowania spornego zależy jego wynik, gdyż ciężar tej aktywności spoczywa na stronach postępowania spornego.

Za nieusprawiedliwiony uznał Sąd pierwszej instancji także zarzut naruszenia art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp. Sąd podzielił stanowisko Urzędu Patentowego o braku podobieństwa spornego znaku ze znakami przeciwstawionymi. Ponieważ znak sporny COOL RIVER jest znakiem słownym, dla porównania na podobieństwo można było przeciwstawić mu znak słowny COOL WATER nr [...], gdyż drugi znak słowny skarżącej - DAVIDOFF COOL WATER nr [...] - zawierał dodatkowe wyrażenie DAVIDOFF wprost odróżniające ten znak.

Sąd podzielił pogląd Urzędu Patentowego, że w warstwie fonetycznej wyrażenia te są wyraźnie niepodobne. Słowo WATER (odczytywane jako "water" lub z angielska "łoter") nie jest podobne w brzmieniu do wyrażenia RIVER, które w języku polskim i angielskim ma to samo brzmienie. Zdaniem Sądu, organ administracji trafnie również uznał, że oba wyrażenia są niepodobne także w warstwie wizualnej, bowiem słowa "Water" i "River" składają się z pięciu liter, z których podobne są jedynie dwie ostatnie, a poprzedzające je trzy litery wyraźnie się różnią. Podobnie prawidłowe było uznanie braku podobieństwa elementów znaków (Water i River) w warstwie znaczeniowej, skoro oba wyrażenia dla odbiorcy nie znającego języka angielskiego będą określeniami fantazyjnymi, zaś dla znającego ten język słowo "Water" będzie znaczyło wodę, a "River" – rzekę, przy czym dla tych odbiorców połączenie obu słów ze słowem "Cool" będzie oznaczało również co innego – chłodną wodę i chłodną rzekę.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, brak podobieństwa między znakami czynił zbędnymi rozważania na temat wykorzystywania cudzej renomy, bowiem "warunkiem wstępnym" przyjęcia, że do wykorzystania renomy doszło, jest ustalenie podobieństwa między znakami, zaś warunkiem drugim jest ustalenie, że znak wnioskodawcy renomę posiada. Skoro zatem Urząd Patentowy wykazał, że sporny znak towarowy i znaki mu przeciwstawione nie są podobne, to nie wystąpiły także przesłanki z art. 132 ust. 2 pkt 3 pwp.

Za nieusprawiedliwiony uznał Sąd pierwszej instancji także zarzut naruszenia art. 131 ust. 2 pkt 1 pwp, dotyczący zgłoszenia w złej wierze spornego znaku towarowego do ochrony. Zdaniem Sądu, skarżąca nie wykazała, by uprawniony z prawa ochronnego do znaku COOL RIVER miał na celu - przez zgłoszenie znaku - zamiar zablokowania zgłoszenia lub zablokowania używania oznaczenia podmiotowi używającemu to oznaczenie na rynku lub zamiar przejęcia pozycji rynkowej podmiotu używającego znaku towarowego. Z ustaleń organu jednoznacznie wynika, że M. A. zgłosił znak wyłącznie w celu oznaczania nim swoich towarów, zaś pozycja jego produkcji rynkowej jest brzegowo różna od pozycji rynkowej skarżącej spółki, pod każdym względem. W ocenie Sądu pierwszej instancji, o złej wierze uprawnionego podczas dokonywania zgłoszenia znaku nie świadczy powoływanie się przez skarżącą na to, jak uprawniony posługuje się znakiem w stosunku do swoich produktów. Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko Urzędu Patentowego, że to, jak M. A. nakłada swój znak słowny na swoje towary i jakich opakowań dla tych towarów używa, nie może stanowić podstawy dla zasadności zarzutu zgłoszenia znaku w złej wierze. W tej kwestii skarżąca może zwrócić się do sądu powszechnego o zaniechanie przez uprawnionego zachowań, które uważa za szkodliwe dla działalności spółki.

II

Skargę kasacyjną od wyroku Sądu pierwszej instancji złożyła Z. Zaskarżyła to orzeczenie w całości. Wniosła o uchylenie tego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), to jest:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez oddalenie skargi na skutek:

a. zaaprobowania błędnych ustaleń faktycznych i prawnych dokonanych przez Urząd Patentowy - z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. - polegających na przyjęciu, że nie występuje podobieństwo pomiędzy oznaczeniami COOL WATER a COOL RIVER rodzące wystąpienie ryzyka skojarzenia znaku późniejszego, tj. znaku COOL RIVER ze znakiem wcześniejszym, tj. COOL WATER, a tym samym brak jest podstaw do unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy COOL RIVER, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem zachodziły podstawy do uwzględnienia skargi z uwagi na uchybienia dokonane przez Urząd Patentowy;

b. zaaprobowania błędnych ustaleń faktycznych i prawnych dokonanych przez Urząd Patentowy - z naruszeniem art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. - polegających na przyjęciu, że zła wiara zgłaszającego znak towarowy może podlegać dowodzeniu wyłącznie za pomocą dowodów dotyczących okresu poprzedzającego zgłoszenie takiego znaku towarowego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem dopuszczenie dowodów zgłoszonych przez skarżącą dotyczących okresu następującego po zgłoszeniu znaku prowadziłoby do przyjęcia, że uprawniony zgłosił znak towarowy COOL RIVER działając w złej wierze,

c. zaaprobowania błędnych ustaleń faktycznych i prawnych dokonanych przez Urząd Patentowy - z naruszeniem art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. - polegających na przyjęciu, że zła wiara zgłaszającego znak towarowy nie może podlegać dowodzeniu za pomocą środków dowodowych dotyczących sposobu używania znaku towarowego po zgłoszeniu takiego znaku, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem dopuszczenie dowodów zgłoszonych przez skarżącą dotyczących sposobu używania znaku towarowego COOL RIVER prowadziłoby do przyjęcia, że uprawniony zgłosił znak towarowy COOL RIVER działając w złej wierze;

b) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nieodniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze, podczas gdy prawidłowe rozpoznanie tych zarzutów miało istotne znaczenie dla oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji, co w konsekwencji prowadzi do braku możliwości dokonania rzetelnej kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia,

c) art. 106 § 3 w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nieprzeprowadzenie, pomimo wniosku skarżącej wyrażonego w skardze, uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów dołączonych do skargi i nieodniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do zgłoszonej w skardze inicjatywy dowodowej skarżącej,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), to jest:

a) art. 131 ust. 2 pkt 1 pwp poprzez jego błędną wykładnię sprowadzającą się do błędnego przyjęcia, że nie stanowi działania w złej wierze zgłoszenie znaku towarowego podobnego do znaku towarowego producenta ekskluzywnych wyrobów kosmetycznych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą - w dacie składania wniosku o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy - w zakresie produkcji i handlu kosmetykami będącymi tanimi odpowiednikami wyrobów pochodzących od producentów ekskluzywnych wyrobów kosmetycznych i w konsekwencji nie działał w złej wierze, w sytuacji gdy tanim odpowiednikiem wyrobów skarżącego był wyrób uprawnionego sygnowany znakiem COOL RIVER,

b) art. 131 ust. 1 pkt 2 pwp poprzez jego błędną wykładnię sprowadzającą się do błędnego przyjęcia, że nie jest działaniem sprzecznym z dobrymi obyczajami zgłoszenie znaku towarowego podobnego do znaku towarowego producenta ekskluzywnych wyrobów kosmetycznych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu kosmetykami będącymi tanimi odpowiednikami wyrobów pochodzących od producentów ekskluzywnych wyrobów kosmetycznych, w sytuacji gdy tanim odpowiednikiem wyrobów skarżącej sygnowanych wcześniejszym znakiem towarowym (COOL WATER) był wyrób uprawnionego sygnowany późniejszym znakiem (COOL RIVER) i zgłoszenie do rejestracji znaku późniejszego (COOL RIVER) zostało dokonane wyłącznie w celu usprawiedliwienia używania tego oznaczenia pomimo wcześniejszego funkcjonowania w obrocie oznaczenia wcześniejszego (COOL WATER).

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej stwierdził w szczególności, że znaki towarowe COOL WATER i COOL RIVER są podobne zarówno w warstwie słownej, jak i w warstwie znaczeniowej. Oba oznaczenia składają się z dwóch słów, przy czym pierwsze z tych słów jest identyczne, a drugie słowo ma taką samą liczbę liter i sylab. Oba znaki nawiązują do powiązanych zjawisk występujących w przyrodzie, więc opierają się na tej samej koncepcji, mającej rodzić skojarzenie z orzeźwiającą cieczą oraz są używane do oznaczania takich samych (płynnych) wyrobów. Oba znaki odwołują się do krajobrazu, przyrody, natury. Wyraz "RIVER" - rzeka" zawiera się w słowie "WATER" - "woda".

Zdaniem strony wnoszącej skargę kasacyjną, prawidłowa analiza całokształtu okoliczności sprawy (tj. oparcie działalności gospodarczej uprawnionego na produkowaniu kosmetyków o nazwach perfum podobnych do znanych, renomowanych marek oraz fakt upodabniania opakować perfum produkowanych przez uprawnionego do opakowań znanych, renomowanych marek) ewidentnie świadczy o złej wierze uprawnionego i wskazuje na cel jego działania, sprowadzający się do chęci wypromowania jak największej liczy wyrobów, które są odwzorowane na markowych produktach, wcześniej wypromowanych przez innych producentów.

Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym pełnomocnik uczestnika postępowania M. A. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, że w sytuacji oparcia skargi kasacyjnej na obydwu podstawach ustawowych wymienionych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegają zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania.

Za nieusprawiedliwiony Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzut obejmujący naruszenie przepisów proceduralnych wymienionych w punkcie pierwszym osnowy skargi kasacyjnej. W zaskarżonym wyroku trafnie bowiem uznano, że Urząd Patentowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, odnosząc się w sposób wyczerpujący do okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, nie naruszając tym samym art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a.

Zarzuty procesowe autor skargi kasacyjnej uzasadnia wadliwym dokonaniem ustaleń co do konfuzyjnego podobieństwa spornych znaków oraz oceny ryzyka wprowadzenia w błąd odbiorców, w szczególności ryzyka skojarzenia wcześniejszego znaku skarżącej COOL WATER z późniejszym znakiem uczestnika COOL RIVER.

W literaturze podkreśla się, że unieważnienie prawa ochronnego służy naprawieniu błędu popełnionego przy jego udzieleniu. Jedyną przesłanką unieważnienia stanowi więc niespełnienie ustawowych warunków wymaganych przy udzieleniu prawa (U. Promińska [red.], Prawo własności przemysłowej, Difin, wyd. II, Warszawa 2005, str. 273). Braki te są następstwem specyfiki postępowania zgłoszeniowego, w którym nie bada się w ogóle, czy zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do udzielenia prawa. Stroną postępowania jest wyłącznie zgłaszający, co pozbawia możliwości wszechstronnej i całościowej oceny zgłoszenia, uwzględniającej prawa i interesy osób trzecich. Dlatego ciężar wykazania przez te osoby, że przedmiot zgłoszenia nie zasługuje na ochronę, bo nie spełniał ustawowych warunków jej udzielenia, przesuwa się na okres po zakończeniu postępowania zgłoszeniowego. Służy temu właśnie żądanie unieważnienia udzielonego prawa (A. Kisielewicz, Prawo własności przemysłowej w zarysie, Przemyśl 2008, wyd. III, str. 92).

Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku NSA z dnia 20 września 2007 r., sygn. akt II GSK 113/07 (treść dostępna Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/), w którym stwierdzono, że: "W art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp ujęto ryzyko skojarzenia ze znakiem wcześniejszym jako kategorię błędu, nie zaś jako >>samodzielną<< przeszkodę w rejestracji, oderwaną od ochrony funkcji oznaczenia pochodzenia".

Art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp wymienia tzw. względne przeszkody rejestracji znaku towarowego. Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, że o takich przeszkodach można mówić w przypadkach kolizji polegającej na 1) identyczności lub podobieństwie ze znakiem towarowym udzielonym lub zgłoszonym z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby; 2) dla towarów identycznych lub podobnych; 3) jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym.

W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że przystępując do porównania znaków towarowych należy najpierw ocenić podobieństwo lub identyczność towarów do oznaczenia, których służą oba znaki. Dopiero przesądzenie o jednorodzajowości towarów implikuje konieczność dokonania porównania oznaczeń. Z kolei ustalenie ryzyka błędu co do pochodzenia towarów będzie polegało na określeniu wypadkowej identyczności (podobieństwa) towarów oznaczonych przeciwstawionymi znakami towarowymi oraz identyczności (podobieństwa) samych oznaczeń (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 stycznia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 1671/08 - treść dostępna Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

W rozpoznawanej sprawie porównywane znaki przeznaczone są do oznaczenia towarów tego samego rodzaju, ujętych w klasie 3, tj. wyrobów perfumeryjnych oraz rożnego rodzaju kosmetyków. Podobieństwo towarów nie jest kwestionowane przez strony.

Przechodząc do oceny podobieństwa samych znaków, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że została ona przeprowadzona prawidłowo na wszystkich płaszczyznach postrzegania znaku – wizualnej, fonetycznej i znaczeniowej, co doprowadziło w konsekwencji do stwierdzenia, że znaki te różnią się w każdej ze wskazanych warstw. W szczególności organ poczynił prawidłowe ustalenia dotyczące tzw. elementu dominującego i odróżniającego w porównywanych znakach. Element słowny COOL posiada znikomą zdolność odróżniającą, gdyż jest elementem szeregu innych znaków zarejestrowanych, w tym dla oznaczania towarów w klasie 3. Natomiast elementy słowne WATER i RIVER, które odgrywają istotną rolę przy ocenie podobieństwa, różnią się w każdej ze wskazanych wyżej warstw. Do oceny podobieństwa oznaczeń decydujące znaczenie ma kryterium ogólnego wrażenia. Analiza całości postaci znaków pozwoliła na stwierdzenie, że w swoim całokształcie przeciwstawione znaki wywierają odmienne wrażenie na odbiorcach towarów, do oznaczania których są przeznaczone. Zatem przeciwstawione oznaczenia różnią się między sobą na tyle, że nie będą łączone ze sobą przez odbiorców. Ustalenia te nie zostały skutecznie podważone w skardze kasacyjnej.

Podsumowując, Naczelny Sąd Administracyjny podzielił ocenę WSA w Warszawie, że ze względu na brak podobieństwa pod względem wizualnym, fonetycznym i znaczeniowym przeciwstawionych znaków nie istnieje realne niebezpieczeństwo, że odbiorca może błędnie uznać sporny znak za odmianę któregoś z wcześniej zarejestrowanych oznaczeń, pochodzącą od tego samego producenta lub też mylnie przyjmie, że istnieją związki organizacyjno-prawne łączące odrębne przedsiębiorstwa.

Za nieusprawiedliwiony Naczelny Sąd Administracyjny uznał kolejny zarzut skargi kasacyjnej, tj. oceny złej wiary uczestnika postępowania.

Na wstępie należy przypomnieć, że to wnioskodawca, żądając unieważnienia prawa, powinien dowodzić, że uprawniony działał w złej wierze (art. 131 ust. 2 pkt 1 pwp). Natomiast kryterium decydującym, świadczącym o złej lub dobrej wierze uprawnionego, jest całokształt okoliczności dotyczący stanu świadomości uprawnionego w dacie zgłoszenia spornego znaku. Tylko zła wiara istniejąca w dacie zgłoszenia znaku do rejestracji jest podstawą do jego unieważnienia, bowiem tylko wtedy można mówić o istnieniu negatywnej przestanki rejestracyjnej. Dla oceny złej wiary zgłaszającego istotne znaczenie ma zamiar naganny z punktu widzenia zasad uczciwości. Jest tak wówczas, gdy zgłoszenie znaku jest dokonywane w celu zablokowania zgłoszenia lub zablokowania używania oznaczenia podmiotowi używającemu to oznaczenie na rynku, bądź wyeliminowania konkurenta z zamiarem przechwycenia jego klienteli. O złej wierze można mówić także wtedy - jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji - gdy zgłoszenie znaku nastąpiło w celach spekulacyjnych bez zamiaru używania znaku, a po to, by uzyskać korzyści od podmiotu posiadającego znak.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawidłowo ocenił, że strona skarżąca nie wykazała okoliczności świadczących o złej wierze uprawnionego w dacie zgłoszenia spornego znaku tj. w dniu [...] czerwca 2007 r.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca wywodzi, że prawidłowa analiza całokształtu okoliczności sprawy tj. oparcie działalności gospodarczej uczestnika na produkowaniu kosmetyków o nazwach perfum podobnych do znanych, renomowanych marek oraz fakt upodobniania opakowań perfum produkowanych przez uczestnika do opakowań znanych, renomowanych marek ewidentnie świadczą o złej wierze uczestnika i wskazują na cel jego działalności sprowadzający się do chęci wypromowania jak największej liczby wyrobów, które są odwzorowaniem na markowych produktach, wcześniej wypromowanych przez innych producentów.

Ustosunkowując się tak przedstawionego zarzutu, należy w pełni zaakceptować stanowisko wyrażone przez Sąd pierwszej instancji, że uczestnik postępowania zgłosił swój znak wyłącznie w celu oznaczania nim swoich towarów, bez zamiaru przejęcia pozycji rynkowej skarżącej spółki, a nadto ocena, że brak jest konfuzji pomiędzy porównywanymi znakami prowadzi do wniosku o braku złej wiary uprawnionego w świetle przesłanek art. 131 ust. 2 pkt 1 pwp. Również o złej wierze nie może świadczyć fakt upodobniania opakowań perfum produkowanych przez uczestnika do opakowań znanych, renomowanych marek, ponieważ znak sporny ma postać znaku słownego, a nie przestrzennego. Fakt posługiwania się w obrocie przez uprawnionego opakowaniem łudząco podobnym do opakowania używanego przez wnioskodawcę może jedynie stanowić podstawę do dochodzenia przez wnioskodawcę roszczeń w postępowaniu cywilnym przed sądami powszechnymi. Z samego faktu późniejszego ewentualnego nieuczciwego zachowania uprawnionego z tytułu spornego prawa nie można wywieść, że w dacie ubiegania się o rejestrację spornego znaku działał on w złej wierze w rozumieniu omawianej ustawy. Może to budzić wątpliwości co do zgodności z zasadami uczciwej konkurencji. Tym bardziej, że działania te dotyczą stosowania znaku w obrocie po dacie zgłoszenia spornego znaku.

Za chybiony należało uznać zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Przepis ten można naruszyć, gdy uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie, a wada ta nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć sądu albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygniecie, którego nie ma w sentencji orzeczenia. Zgodnie natomiast z uchwałą składu siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r. o sygn. akt II FPS 8/09 (publ. ONSAiWSA 2010/3/39, ZNSA 2010/2/122) art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia. Żadna z opisanych sytuacji nie wystąpiła w tej sprawie, a podnoszona w zarzucie okoliczność, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie analizowano merytorycznie wszystkich zarzutów podniesionych w skardze oraz nie odniesiono się do stanowiska skarżącej zajętego w piśmie z dnia 10 listopada 2010 r. mogłaby stanowić naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. tylko w sytuacji wykazania wpływu tego uchybienia na wynik sprawy (por. wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 470/08 - treść dostępna Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/). Autor skargi kasacyjnej takiego wpływu nie wykazał. Sąd pierwszej instancji odniósł się szczegółowo do wszystkich okoliczności stanowiących fakty prawotwórcze, a wiec takich, z którymi w świetle przepisów ustawy Prawo własności przemysłowej związane są określone skutki prawne. Stąd dla stwierdzenia niezasadności naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. wystarczające jest to, że strona skarżąca nie podnosi, aby z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynikało stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie przyjętych ustaleń faktycznych.

Kolejny zarzut skargi kasacyjnej obejmuje naruszenie art. 106 § 3 w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że i ten zarzut jest bezzasadny. Regułą obowiązującą w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest to, że sąd rozpoznaje i rozstrzyga sprawę na podstawie akt administracyjnych przedstawionych przez organ administracji publicznej. Przeprowadzenie dowodów uzupełniających jest wyjątkiem dopuszczalnym tylko w przypadku, gdy ustalenia stanu faktycznego w zakresie przesadzającym o prawidłowości rozstrzygnięcia sprawy decyzją organu administracji budzą istotne wątpliwości. W sprawie taka sytuacja nie zachodziła, gdyż Sąd nie dostrzegł nieprawidłowości w postępowaniu dowodowym przed Urzędem Patentowym.

W takiej sytuacji zarzuty naruszenia prawa materialnego tj. art. 131 ust. 1 pkt 2 oraz art. 131 ust. 2 pkt 1 pwp, sformułowane w punkcie drugim osnowy skargi kasacyjnej nie znajdują usprawiedliwionych podstaw, bowiem wnosząca sprzeciw spółka nie wykazała zaistnienia okoliczności uzasadniających przyjęcie złej wiary po stronie uprawnionego z prawa ochronnego do spornego znaku, ani też działania sprzecznego z dobrymi obyczajami.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt