Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Justyna Mazur, Sędziowie Sędzia WSA Renata Nawrot (sprawozdawca), Sędzia WSA Marek Wroczyński, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Marlena Stolarczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2020 r. w Radomiu sprawy ze skargi D. C. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w transporcie drogowym oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z [...] grudnia 2019 r., znak: [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej: GITD, organ odwoławczy), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej: k.p.a.) oraz art. 4 pkt 11 i 22, art. 5b ust. 1, art. 11 ust. 3, art. 18 ust. 4a

i 4b, art. 87 ust. 1, art. 92a ust. 1, 3 i 7 pkt 1 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019, poz. 58 ze zm., dalej: u.t.d.), a także Ip. 1.1. i 2.11. załącznika nr [...] do u.t.d., - utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej: MWITD, organ I instancji) z [...] lipca 2019 r., nr [...] o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości [...] zł.

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie sprawy:

W dniu [...] kwietnia 2019 r. w R. na drodze krajowej nr 12, miała miejsce kontrola drogowa samochodu osobowego marki [...] o nr rej. [...], którym kierował D. C. (dalej: strona, kierujący, skarżący). Kontrolowanym samochodem osobowym posiadającym pięć miejsc siedzących w chwili kontroli przewożono pasażera. Płatności za wykonany kurs w wysokości 5 zł dokonano za pośrednictwem aplikacji Bolt. Kierowca nie posiadał w pojeździe i nie okazał do kontroli drogowej zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, czy też licencji na wykonywanie przewozu drogowego osób.

W trakcie kontroli przesłuchano kierowcę, który zeznał, że w chwili zatrzymania wykonywał przewóz na ulicę O. w R. i był to przewóz zarobkowy zamówiony za pomocą aplikacji Bolt. Z zeznań kierowcy wynikało nadto, że nie prowadzi działalności gospodarczej i ma podpisaną umowę zlecenia z M. Z., od którego otrzymuje wynagrodzenie za przewozy. W toku postępowania organ I instancji wezwał stronę do przesłania poświadczonej za zgodność z oryginałem dokumentacji potwierdzającej ww. współpracę w zakresie przewozu osób. Do dnia wydania decyzji strona nie udzieliła odpowiedzi na wezwanie.

Kontrolujący przesłuchali także pasażerkę. Z jej zeznań wynikało, że zamówiła usługę przewozu przez aplikację Bolt i nie zawierała z kierowcą żadnej umowy dotyczącej przewozu. W aplikacji pojawiła się sugerowana kwota za usługę

w wysokości 5 zł i taka kwota została pobrana z karty płatniczej pasażerki.

Kontrola została udokumentowana protokołem z [...] kwietnia 2019 r., nr [...].

W tym stanie rzeczy MWITD przyjął, że skarżący dopuścił się naruszenia wymienionego w lp. 1.1. załącznika do ustawy (wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji) oraz naruszenia wymienionego w lp. 2.11. załącznika do ustawy (wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a u.t.d., z zastrzeżeniem przewozów

o których mowa w art. 18 ust. 4b u.t.d.).

W konsekwencji, decyzją z [...] lipca 2019 r., nr [...], działając na podstawie art. 92a ust. 1 u.t.d., MWITD nałożył na stronę karę pieniężną w łącznej kwocie [...] złotych, którą z uwagi na art. 92a ust. 3 u.t.d., ograniczył do [...] złotych i przyjął jednocześnie, że w sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności wymienionych w art. 92c ust. 1 u.t.d., zwalniających skarżącego z odpowiedzialności za ww. naruszenia.

W odwołaniu od tej ww. decyzji skarżący, wnosząc o jej uchylenie oraz

o umorzenie postępowania w sprawie zarzucił:

1) naruszenie art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych czynności oraz niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności zaniechanie ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy takich jak ustalenie, czy wykonywane przez skarżącego czynności stwierdzone protokołem kontroli, nosiły cechy wykonywania działalności gospodarczej, braku zweryfikowania przez organ czy skarżący posiadał status przedsiębiorcy w chwili przeprowadzania kontroli;

2) naruszenie art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych czynności oraz niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności zaniechania ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, takich jak ustalenie czy w ogóle doszło do wykonywania transportu drogowego;

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 5b u.t.d. w zw. z lp. 1.1. załącznika nr 3 do u.t.d. polegające na wymierzeniu skarżącemu kary w wysokości [...] zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia, w sytuacji w której czynności podejmowane przez skarżącego nie mieszczą się w definicji krajowego transportu drogowego,

o którym mowa w art. 4 pkt 1 u.t.d.,

4) naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 92 a ust 1 i 6 w zw. z lp. 1.1 oraz lp. 2.11 załącznika nr 3 do u.t.d., w zw. z 4 pkt. 6a u.t.d. poprzez nałożenie kary pieniężnej przewidzianej dla podmiotów świadczących przewóz drogowy w rozumieniu ustawy, pomimo braku spełnienia tego kryterium przez skarżącego.

Wskazaną na wstępie decyzją z [...] grudnia 2019 r., znak: [...], GITD utrzymał w mocy decyzję MWIND.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy przytoczył treść przepisów stanowiących podstawę prawną zaskarżonej decyzji i wskazał, że zgodnie

z art. 87 ust. 1 u.t.d. podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli m.in. wypis z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego albo wypis z licencji.

W ocenie organu odwoławczego stan faktyczny sprawy ustalony przez MWITD pozwalał przyjąć, że wykonawcą przewozu z dnia kontroli była strona. Wskazuje na to fakt nieprzedłożenia żadnych dowodów na okoliczność współpracy z innym podmiotem przy realizacji okazjonalnych przewozów osób. Zatem przypisanie jej odpowiedzialności za realizację przewozu należy uznać za prawidłowe. Wskazano, że Bolt to aplikacja służąca wyłącznie do zamawiania usług przewozu osób i inkasowania bezgotówkowo opłaty za przejazd. Korzystający z aplikacji Bolt kierowcy, realizując zamówione za jej pośrednictwem zlecenia na przewozy osób, pełnią rolę wykonawców przewozu.

W toku postępowania strona nie przedłożyła nadto dowodu na posiadanie przez nią uprawnienia do wykonywania transportu drogowego osób. Zgodnie z informacją pochodzącą ze Starostwa Powiatowego w R. (pismo z [...] maja 2019 r.) i Urzędu Miejskiego w R.. (pismo z [...] maja 2019 r.) stronie nie udzielono uprawnień

w krajowym transporcie drogowym.

Zdaniem GITD bezspornym było również, że wykonany przez skarżącego przewóz miał charakter odpłatny oraz to, że strona w dniu kontroli wykonywała przewóz okazjonalny w ramach transportu drogowego osób. Wbrew przekonaniu strony przewóz okazjonalny nie oznacza przewozu wykonywanego "przy nadarzającej się okazji". Częstotliwość realizacji przewozów okazjonalnych nie ma wpływu na uznanie, że przewóz spełnia przesłanki przewozu okazjonalnego.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy była zaś okoliczność, że strona na dzień kontroli nie posiadała statusu przedsiębiorcy. Nieprowadzenie zarejestrowanej, legalnej działalności gospodarczej nie wyłącza bowiem odpowiedzialności podmiotu wykonującego przewóz okazjonalny za popełnione naruszenia.

Zdaniem organu odwoławczego z całokształtu materiału dowodowego wynika

w sposób bezsporny, że przewód był przewozem zarobkowym podlegającym przepisom u.t.d. Zasadnie zatem organ I instancji nałożył na skarżącego karę pieniężną

w wysokości 12.000 zł stosownie do treści art. 92a ust. 1 i 7 u.t.d. oraz lp. 1.1. załącznika nr 3 do tej ustawy.

Dokonana przez organ odwoławczy analiza zebranego materiału dowodowego wykazała także, że kontrolowany pojazd nie spełniał kryterium konstrukcyjnego przewidzianego dla pojazdów przeznaczonych do wykonywania przewozów okazjonalnych osób. Ustawodawca umożliwił wykonywanie tego typu przewozów jedynie pojazdami przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Natomiast bezsprzeczne jest, że kontrolowany pojazd przeznaczony był do przewozu 5 osób wraz z kierowcą. Nadto nie zostały spełnione przesłanki z art. 18 ust. 4b u.t.d., które muszą być spełnione łącznie. Wynika to z faktu zamówienia usługi przewozu za pośrednictwem aplikacji Bolt, która wyłącza możliwość zawarcia przed realizacją przewozu umowy z pasażerem w siedzibie przedsiębiorstwa, co zostało potwierdzone zeznaniem pasażera. A zatem organ I instancji prawidłowo nałożył na stronę karę pieniężną w wysokości [...] zł tytułem popełnienia naruszenia z lp. 2.11 załącznika nr 3 do u.t.d.

Końcowo GITD stwierdził, że w sprawie nie ma również podstaw do zastosowania art. 92c u.t.d.

Od powyższej decyzji skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji jak również decyzji jej poprzedzającej. Zarzucił:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia tj.:

1) art. 5b u.t.d. w zw. z lp. 1.1. załącznika nr 3 do ustawy polegające na wymierzeniu skarżącemu kary w wysokości 12.000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia, w sytuacji w której czynności podejmowane przez skarżącego nie mieszczą się w definicji krajowego transportu drogowego,

o którym mowa w art. 4 pkt 1 u.t.d. (głównie ze względu na to, że czynności skarżącego nie nosiły znamion wykonywania działalności gospodarczej);

2) art. 4 pkt 11, art. 18 ust. 4a b u.t.d. w zw. z lp. 2.11 załącznika nr 3 do u.t.d. polegające na uznaniu, że czynności wykonywane przez skarżącego wyczerpywały definicję przewozu okazjonalnego, podczas gdy okoliczności niniejszej sprawy,

w szczególności fakt skorzystania przez pasażera z aplikacji o nazwie Bolt, świadczą

o tym, że przewóz ten nie był przewozem okazjonalnym w rozumieniu ustawy;

3) art. 18 ust. 4b pkt 1 lit. c u.t.d. poprzez jego niezastosowanie (przy przyjęciu, że przejazd skarżącego był przewozem okazjonalnym) w sytuacji, w której zgodnie

z zasadami aplikacji internetowej, z której korzystał pasażer, płatność za przejazd jest określona z góry i następuje na rzecz przedsiębiorcy, jakim jest Bolt;

4) art. 92a ust. 1 i 6 w zw. z lp. 1.1 oraz lp. 2.10 załącznika nr 3 do u.t.d., w zw.

z 4 pkt 6a u.t.d. poprzez nałożenia kary pieniężnej przewidzianej dla podmiotów świadczących przewóz drogowy w rozumieniu ustawy, pomimo braku spełnienia tego kryterium przez skarżącego.

II. naruszenie przepisów postępowania:

5) art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych czynności oraz niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności zaniechania ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy takich jak ustalenie czy wykonywane przez skarżącego czynności stwierdzone protokołem kontroli nosiły cechy wykonywania działalności gospodarczej, braku zweryfikowania przez organ czy skarżący posiadał status przedsiębiorcy w chwili przeprowadzania kontroli;

6) art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych czynności oraz niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności zaniechania ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy takich jak ustalenie, w jaki sposób doszło do skojarzenia kierującego z pasażerem, w jaki sposób odbyła się płatność (w tym zakresie oparcie się wyłącznie na protokole kontroli z [...] kwietnia 2019 roku), braku wyjaśnienia zasad działalności aplikacji, dzięki której doszło do wspólnego przejazdu;

7) art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych czynności oraz niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności zaniechania ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy poprzez uznanie, że płatność za przejazd nastąpiła na rzecz skarżącego, podczas gdy powyższe nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym i jest sprzeczne z istotą działania aplikacji, z której korzystał pasażer;

8) art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy wadliwej decyzji organu

I instancji;

9) art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak jakiegokolwiek odniesienia się do zarzutów sformułowanych przez skarżącego w odwołaniu od decyzji organu I stopnia w zakresie konieczności zweryfikowania, czy skarżący posiadał status przedsiębiorcy czy też konieczności wyjaśnienia zasad działalności aplikacji o nazwie Bolt;

10) art. 8 k.p.a. poprzez procedowanie w sposób przeczący zasadzie pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie jest dotknięta uchybieniami, które uzasadniałyby jej uchylenie.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy u.t.d., która określa między innymi zasady odpowiedzialności za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego podmiotów wykonujących przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem (art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. a u.t.d.).

Stosownie do art. 4 ust. 1 u.t.d. krajowy transport drogowy to podejmowanie

i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z kolei przewóz drogowy to transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1), zwanego dalej "rozporządzeniem (WE) nr 561/2006 (art. 4 ust. 6a u.t.d.).

Zgodnie z art. 5b ust. 1 u.t.d. podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób:

1) samochodem osobowym,

2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7

i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą,

3) taksówką

- wymaga uzyskania odpowiedniej licencji.

Licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 i pkt 2 u.t.d., jak i licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką, udziela się przedsiębiorcy po spełnieniu określonych wymagań wskazanych w art. 5c

i art. 6 u.t.d.

Podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, dokumenty wymienione w art. 87 u.t.d., w tym wykonując transport drogowy – wypis

z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego albo wypis z licencji (art. 87 ust. 1 pkt 1 u.t.d.).

Natomiast stosownie do art. 18 ust. 4a u.t.d. przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. W myśl zaś art. 18 ust. 4b u.t.d. dopuszcza się przewóz okazjonalny:

1) pojazdami zabytkowymi,

2) samochodami osobowymi:

a) prowadzonymi przez przedsiębiorcę świadczącego usługi przewozowe albo zatrudnionego przez niego kierowcę,

b) na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej w lokalu przedsiębiorstwa,

c) po ustaleniu opłaty ryczałtowej za przewóz przed rozpoczęciem tego przewozu; zapłata za przewóz regulowana jest na rzecz przedsiębiorcy w formie bezgotówkowej; dopuszcza się wniesienie opłat gotówką w lokalu przedsiębiorstwa

- niespełniającymi kryterium konstrukcyjnego określonego w ust. 4a i będącymi wyłączną własnością przedsiębiorcy lub stanowiącymi przedmiot leasingu tego przedsiębiorcy.

Zgodnie z art. 92a ust. 1 u.t.d. podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 12.000 złotych za każde naruszenie. Suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej, nie może przekroczyć kwoty 12.000 złotych (art. 92a ust. 3 u.t.d.). Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy zgodnie z ust. 7 ww. przepisu.

Wykonanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości 12.000 zł, co określa 1p. 1.1 załącznika nr 3 do u.t.d. Natomiast za wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a, z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b przewidziano karę pieniężną w kwocie 8.000 zł, zgodnie z lp. 2.11 załącznika nr 3 do u.t.d.

Wracając do rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, że z zebranego w sposób wyczerpujący materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w dniu kontroli drogowej tj. [...] kwietnia 2019 r. skarżący wykonywał przewóz osób samochodem osobowym marki [...] o nr rej. [...]. Kierowcą był skarżący, który przewoził jednego pasażera. Poza sporem jest, iż przewóz został wykonany na zamówienie klienta poprzez aplikację Bolt, samochodem osobowym, który nie był taksówką.

O odpłatnym, a więc zarobkowym charakterze kontrolowanego przejazdu przesądza fakt, że pasażerce opłata za wykonanie usługi przewozu została określona w aplikacji na kwotę 5 zł. Bez znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia organów obu instancji pozostaje przy tym fakt, że zapłata została określona za pośrednictwem platformy internetowej Bolt i nie została uiszczona bezpośrednio kierowcy, zwłaszcza jeśli mieć na względzie treść protokołu z przesłuchania strony, z którego wynika, że za kontrolowany kurs skarżący otrzymuje wynagrodzenie od firmy [...] M. Z. i wprost wskazuje, że przewóz miał charakter zarobkowy (k. 5 akt administracyjnych). Wbrew twierdzeniom skarżącego, organ nie miał obowiązku badać, do jakiego podmiotu trafiło wynagrodzenie za wykonany przewóz. Istotne dla oceny stanu faktycznego sprawy jest ustalenie, że usługę przewozu osób zamówioną przez pasażera za pośrednictwem aplikacji Bolt zrealizował skarżący, za co została przez pasażera wniesiona opłata, a to ustalenie jest w sprawie poza sporem.

Bezspornym pozostaje także, że podczas kontroli kierowca nie okazał wypisu

z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub wypisu z licencji. Dlatego organy prawidłowo zakwalifikowały przewóz z dnia kontroli jako wykonywany bez licencji skutkujący nałożeniem kary pieniężnej w wysokości 12.000 zł stosownie do treści art. 92a ust. 1 i 7 u.t.d. oraz 1p. 1.1 załącznika nr 3 do tej ustawy.

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego przewóz wykonywany przez skarżącego był transportem drogowym w rozumieniu przepisów u.t.d. wykonywanym bez wymaganej licencji, odpłatnie. Bez znaczenia przy tym pozostaje, że skarżący nie prowadził zarejestrowanej działalności gospodarczej. Nie ulega wątpliwości, że przedsięwzięcie polegające na organizowaniu usług przewozu poprzez platformę Bolt ma charakter zorganizowany i ciągły i w ramach tego przedsięwzięcia skarżący świadczył sporną usługę przewozu we własnym imieniu i na własny rachunek. Okoliczności powyższe jednoznacznie przesądzają o tym, że działanie skarżącego mieściło się w ramach pojęcia krajowego transport drogowy, czyli podejmowania

i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób pojazdem samochodowym zarejestrowanym w kraju, niezależnie od tego ile razy skarżący świadczył w ten sposób usługi przewozu. Ugruntowane jest stanowisko judykatury, że wykonywanie transportu drogowego podlegające sankcji traktowane być musi jako działanie faktyczne polegające na przewozie osób lub rzeczy odpowiadające definiowanemu transportowi drogowemu z tym jednak, że nie musi stanowić przedmiotu trwale prowadzonej działalności gospodarczej, a tym bardziej ewidencjonowanej.

W przeciwnym razie nałożenie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji w praktyce byłoby niemożliwe, gdyż jedną z podstawowych cech działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego jest właśnie prowadzenie jej na podstawie licencji (por. wyrok NSA z 20 stycznia 2009 r., II GSK 670/08, publ. CBOSA). Wykonywanie transportu drogowego podlegające karze pieniężnej musi być rozumiane jako działanie faktyczne, polegające na przewozie osób lub rzeczy, odpowiadające definiowanemu transportowi drogowemu, z tym jednak, że nie musi być ono wykonywane w sposób ciągły (por. wyrok NSA z 4 listopada 2009 r.,

II GSK 166/09, publ. CBOSA). W wyroku tym wskazano, że wykonywanie nawet po raz pierwszy transportu drogowego musi odbywać się na podstawie licencji. Przywołane wyżej poglądy Sąd w składzie rozpoznającym sprawę niniejszą w pełni podziela

i przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu, każdorazowy przewóz osób, za który realizujący go podmiot ma otrzymać zapłatę i to bez względu na sposób jej otrzymania (w formie gotówkowej czy bezgotówkowej) jest przewozem odpłatnym i zarobkowym, do którego konieczne jest posiadanie odpowiednich licencji. Już sam zamiar pobierania opłaty za przejazd dowodzi zarobkowego charakteru działalności wykonywanej przez skarżącego, który pełnił rolę przewoźnika nie prowadząc legalnej działalności gospodarczej.

Z powyższych względów nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że skarżący nie podejmował i nie wykonywał działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób oraz, że w żaden sposób nie można przypisać mu przymiotu przedsiębiorcy, przez co nie spełnia kryteriów podmiotowych pozwalających na zastosowanie na podstawie art. 92a ust. 1 i ust. 7 u.t.d., taryfikatora kar pieniężnych lp. 1.1 oraz lp. 2.11 z załącznika nr 3 do u.t.d.

Skarżący nie udowodnił, by przewóz osób miał charakter grzecznościowy lub by kierowała nim wyłącznie uprzejmość. W sprawie niniejszej nie budziło wątpliwości, że zarówno kierujący jak i pasażer mieli świadomość konieczności uiszczenia opłaty za przejazd.

W świetle powyższych ustaleń nie ma podstaw by zakwestionować fakt, że opisane zdarzenie odpowiada definicji transportu drogowego, a skarżący wykonywał krajowy transport drogowy w zakresie przewozu osób, o którym mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 u.t.d. i że w tym zakresie działał on we własnym imieniu i na swoją rzecz.

Zauważenia wymaga, że przewóz wykonywany przez stronę skarżącą w dniu kontroli nie spełnił także wszystkich wymogów wykonywania przewozu okazjonalnego. Mianowicie pojazd, którym skarżący wykonywał w dniu kontroli przewóz osób, był przeznaczony do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą, co jednoznacznie wynikało

z protokołu kontroli oraz z dowodu rejestracyjnego, którego kserokopia znajduje się

w zgromadzonym materiale dowodowym (k. 9 akt administracyjnych). Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 4a u.t.d. przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie

z kierowcą. Zatem pojazd skarżącego tego warunku nie spełniał.

Okazjonalny transport drogowy to przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego specjalnego lub przewozu wahadłowego (art. 4 pkt 11 u.t.d). Definicja ta jest nieprecyzyjna i nie określa, co dokładnie jest przewozem okazjonalnym.

W orzecznictwie przyjmuje się, że przewóz okazjonalny należy odczytać zgodnie ze znaczeniem przymiotnika "okazjonalny" w języku polskim, jako odnoszący się do określonej okazji, okoliczności, sytuacji, wywołany przez nią, dostosowany do niej (Słownik języka polskiego pod red. prof. M. Szymczaka, t. II, Warszawa 1998, s. 499). W odróżnieniu od przewozów regularnych, przewóz okazjonalny osób wiąże się ze świadczeniem usług przewozowych osób w nadarzających się okazjach zainicjowanych przez zleceniodawcą lub przewoźnika (por. wyrok NSA z 20 września 2007 r., I OSK 1361/06, publ. CBOSA).

Nie budzi wątpliwości Sądu, że wykonywany przez skarżącego przewóz miał zatem charakter okazjonalny. Przewóz ten w dniu kontroli nie spełniał jednak wymogów określonych w art. 18 ust. 4b pkt 2 u.t.d. W szczególności warunki przewozu wykonywanego w dniu kontroli nie zostały ustalone pisemnie w lokalu przedsiębiorcy, ani opłata nie została ustalona w formie ryczałtowej przez rozpoczęciem przewozu. Sąd nie zgodził się z zarzutem skarżącego, że przewóz spełniał wymogi wskazane w art. 18 ust. 4b pkt 2 lit. c u.t.d., to był przejazdem okazjonalnym wykonanym samochodem osobowym wykonanym po ustaleniu opłaty ryczałtowej za przewóz przed rozpoczęciem przewozu oraz regulowaniu zapłaty za przewóz w formie bezgotówkowej. Przepis art. 18 ust. 4b pkt 2 u.t.d., dopuszczający wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodami osobowymi niespełniającymi kryterium konstrukcyjnego określonego

w ust. 4a i będącymi wyłączną własnością przedsiębiorcy lub stanowiącymi przedmiot leasingu tego przedsiębiorcy, wymaga bowiem spełnienia łącznie wszystkich trzech warunków określonych pod. lit. a, b, c. (por. wyrok WSA w Lublinie z 6 lutego 2020 r.,

III SA/Lu 489/19; wyrok WSA w Białymstoku z 12 grudnia 2019 r., II SA/Bk 716/19, publ. CBOSA). W sprawie niniejszej z całą pewnością nie został spełniony warunek dokonania przejazdu na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej w lokalu przedsiębiorstwa, lecz za pośrednictwem aplikacji telefonicznej, a opłata za przewóz nie miała charakteru ryczałtowego i nie została uregulowana bezgotówkowo na rzecz przedsiębiorcy, tylko na rzecz platformy internetowej Bolt.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że prawidłowo nałożona została na skarżącego karę pieniężną w wysokości [...] zł stosownie do treści art. 92a ust. 1 i 7 u.t.d. oraz lp. 2.11 załącznika nr 3 do tej ustawy.

Nie ulega wątpliwości, że wykonywanym przewozem skarżący dopuścił się dwóch naruszeń, ponieważ naruszył zarówno przepis art. 5b ust. 1 i 2 wymienionej ustawy zakazujący wykonywania transportu drogowego samochodem osobowym bez wymaganej licencji, jak i art. 18 ust. 4a ww. ustawy nie spełniając warunków wykonywania przewozu okazjonalnego.

Konkludując, w ocenie Sądu organy nie naruszyły przepisów postępowania

w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. W toku postępowania wyjaśniono wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadzono dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej i tym samym nie doszło do naruszenia art. 7, art. 77 § 1 k.p.a.

W szczególności, wbrew twierdzeniom skargi, organ odwoławczy w sposób pełny

i wyczerpujący odniósł się do postulatu skarżącego w zakresie konieczności zweryfikowania czy skarżący posiadał status przedsiębiorcy czy też konieczności wyjaśnienia zasad działalności aplikacji Bolt. Rozważania w tym przedmiocie znajdują się na stronie 5 decyzji GITD i poparte zostały orzecznictwem. Ponadto wbrew przekonaniu pełnomocnika skarżącego organ ustalił, w jaki sposób zainicjowano realizację usługi, co nastąpiło za pośrednictwem aplikacji Bolt zarejestrowanej na telefonie pasażera (str. 3 i 5 zaskarżonej decyzji). Sam skarżący przyznał natomiast, że za wykonane przejazdy otrzymuje wynagrodzenie od [...] M. Z.. Twierdzenie zatem, że płatność na kontrolowany przejazd nie nastąpiła na jego rzecz,

a na rzecz aplikacji jest pozbawione podstaw, z przyczyn wskazanych wyżej.

Bezzasadny także jest zarzut naruszenia art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie zaskarżonej decyzji w mocy. Skoro GITD uznał prawidłowość skarżonej decyzji organu pierwszej instancji, to jedynym prawnie dopuszczalnym rozstrzygnięciem było utrzymanie tejże decyzji w mocy.

Pozbawiony podstaw jest także zarzut naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji GITD ten odniósł się do każdego z zarzutów

w sposób wystarczający do wyjaśnienia sprawy. Należy przy tym zaakceptować stanowisko organu, że w sprawie nie zachodziła potrzeba ustalenia zasad działania aplikacji. Zasady działania powyższych aplikacji są bowiem możliwe do poznania dla każdego potencjalnego korzystającego z niej, w szczególności osób korzystających

z dostępnych obecnie usług telekomunikacyjnych przy użyciu smartfonów. Nie ma więc przeszkód, aby zasady jej działania uznać za fakt powszechnie znany i niewymagający szczególnego dowodzenia. Okoliczność ta (sposób funkcjonowania aplikacji) nie była między stronami sporna. Korzystał z niej tak skarżący jak i pasażer, a opis działania aplikacji wynika z akt sprawy. To dzięki niej doszło do skojarzenia kierującego

z pasażerem (zob. wyrok WSA w Rzeszowie z 3 grudnia 2019 r., II SA/Rz 1191/19; wyrok WSA w Białymstoku z 5 grudnia 2019 r., II SA/Bk 695/19, publ. CBOSA). Uzasadnienie decyzji zawiera wszystkie niezbędne elementy wskazane w art. 107 § 1 k.p.a.

Niezasadność zarzutów skargi i zgodność z prawem decyzji obu instancji, prowadzi także do wniosku, że organy w niniejszej sprawie nie naruszyły art. 8 k.p.a., gdyż nie prowadziły postępowania w sposób przeczący zasadzie pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.