Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk Sędzia WSA Danuta Kania (spr.) Sędzia WSA Piotr Borowiecki Protokolant specjalista Ewa Kielak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2021 r. sprawy ze skargi P. K., P. K. na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz P. K. kwotę 697 (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, 3. zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz P. K. kwotę 697 (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych (dalej: "Prezes UODO", "organ"), działając na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.), dalej: "k.p.a.", w związku z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1781) i art. 2 ust. 2 lit. c oraz art. 58 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych (Dz. Urz. UE L 119 z dnia 4 maja 2016, str. 1, ze zm.), dalej: "ogólne rozporządzenie o ochronie danych", umorzył postępowanie administracyjne w sprawie skargi P. K. i P. K. na przetwarzanie ich danych osobowych za pomocą monitoringu wizyjnego przez A. S. i Y. S..

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż w dniu [...] czerwca 2019 r. do Urzędu Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga P. K. i P. K. (dalej: "skarżący"), na przetwarzanie ich danych osobowych poprzez korzystanie z monitoringu wizyjnego przez A. S. i Y. S. (dalej: "skarżeni").

Skarżący poinformowali, że skarżeni w dniu [...] czerwca 2019 r. zamontowali kamerę na garażu, który leży na wspólnej nieruchomości przy ul. [...] w [...]. Współwłaścicielami tej nieruchomości są skarżący oraz skarżeni. Skarżący zarzucili skarżonym łamanie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych poprzez nagrywanie zarówno części nieruchomości przeznaczonej do korzystania na wyłączność skarżącym, jak i publicznego chodnika, bez uzyskania wymaganych zgód oraz bez wypełnienia obowiązku informacyjnego, w tym umożliwienia dostępu do pozyskanych danych. Skarżący wnieśli do Prezesa UODO o nakazanie udzielenia im informacji na temat przetwarzania ich danych osobowych, udostępnienia ich kopii oraz usunięcia danych osobowych.

Prezes UODO ustalił, że skarżący i skarżeni są współwłaścicielami nieruchomości w [...] przy ul. [...]. Skarżeni zamontowali kamerę w garażu, który przeznaczony był do korzystania, z wyłączeniem innych osób, przez skarżonych. Kamera swoim zasięgiem nie obejmuje części nieruchomości wspólnej niebędącej przeznaczoną do wyłącznego korzystania przez skarżonych ani terenów publicznych. Monitoring prowadzony jest w czasie rzeczywistym i nie utrwala nagrywanego obrazu. Skarżeni nie nagrywają wizerunku skarżących ani innych osób przebywających poza nieruchomością skarżonych.

Organ wskazał również, że skarżący w piśmie doręczonym w dniu [...] lipca 2019 r. zażądali od skarżonych, na podstawie art. 15 ogólnego rozporządzania o ochronie danych, udzielenia informacji o celach przetwarzania danych osobowych, kategorii odnośnych danych, o odbiorcach lub kategoriach odbiorców, którym dane osobowe zostały lub zostaną ujawnione, o planowanym okresie przechowywania danych osobowych. Zażądali również udostępnienia kopii ich danych osobowych oraz, na podstawie art. 17 ww. rozporządzenia, usunięcia ich danych osobowych.

Organ stwierdził również, że w listopadzie 2019 r. skarżący przebywali przed obiektywem kamery.

Uwzględniając powyższe Prezes UODO wskazał, iż wydając decyzję administracyjną zobowiązany jest do rozstrzygania w oparciu o stan faktyczny istniejący w chwili wydania tej decyzji.

Zaznaczył, że decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia, jakie musi być wydane w przedmiotowej sprawie, ma okoliczność, że skarżeni nie przetwarzają danych osobowych skarżących. Skarżeni wskazali, że monitoring obejmuje jedynie część działki przeznaczoną do ich wyłącznego korzystania i nie jest nagrywany wizerunek skarżących. Nie przetwarzają oni żadnych danych osobowych skarżących, ani danych osobowych osób przebywających poza granicami nieruchomości skarżonych. Obowiązek informacyjny względem skarżących nie został spełniony, ponieważ nie są przetwarzane dane osobowe skarżących.

Na marginesie organ wskazał, że jak wynika z materiału dowodowego, do przetwarzania danych osobowych skarżących i osób postronnych mogło dojść w listopadzie 2019 r., podczas docieplania ściany budynku, kiedy osoby te przebywały na terenie monitorowanym. W tej sytuacji jednak zastosowanie znajdzie art. 2 ust. 2 pkt c ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, zgodnie z którym wyłączone zostało stosowanie tego rozporządzenia w stosunku do osób fizycznych, które przetwarzają dane w ramach czynności o czysto osobistym lub domowym charakterze. Organ powołał również wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2014 r. w sprawie C-212/13 (publ. LEX nr 1551850), w którym stwierdzono, że o ile nadzór kamer wideo (...) rozciąga się choćby częściowo na przestrzeń publiczną i tym samym jest skierowany poza sferę prywatną osoby dokonującej w ten sposób przetwarzania danych, o tyle nie powinien on być rozumiany jako czynność o czysto osobistym lub domowym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 2 tiret drugie dyrektywy 95/46. Organ zaznaczył, iż współwłasność monitorowanego fragmentu nieruchomości nie przekreśla osobistego lub domowego charakteru takiej działalności. Monitorowany obszar jest przeznaczony do wyłącznego korzystania przez skarżonych na podstawie umowy dokonującej podziału nieruchomości wspólnej do użytkowania (tzw. quoad usum). Wyłącznemu korzystającemu przysługują w takim przypadku uprawnienia jak właścicielowi do nienaruszania przez innych jego współwłasności. Zgodnie z art. 222 § 2 k.c. przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. Klasycznym przykładem takiego naruszenia jest bezprawny (tj. niepoparty właściwą służebnością) przejazd lub przechód przez cudzy grunt. A zatem skarżony ma prawo zakładać, że ani osoby postronne, ani pozostali współwłaściciele nieruchomości, nie znajdą się na wyłączonym do wyłącznego korzystania terenie, a monitoring ma rzeczywiście charakter czysto osobisty.

Dalej Prezes UODO wskazał, że w toku postępowania skarżący nie przedłożyli żadnego dowodu potwierdzającego fakt nagrywania ich wizerunku przez kamerę skarżonych. Z przesłanej dokumentacji wynika jedynie, że kamera była zainstalowana w garażu skarżonych i była widoczna zarówno z części nieruchomości przeznaczonej do użytku skarżącym, jak i z publicznego chodnika. Z dostarczonej wraz z pismem skarżących z dnia [...] października 2019 r. kopii pisma skarżonych do Straży Miejskiej nie wynika konkretnie, co znajduje się na nagraniach skarżonych ani z jakiego urządzenia pochodzi nagranie. Podobnie dowód przesłany wraz z pismem skarżących z dnia [...] marca 2020 r., a dokumentujący sygnał WIFI urządzenia o nazwie “[...]", nie potwierdza w żaden sposób przetwarzania danych osobowych przez skarżonych.

W tej sytuacji, w ocenie Prezesa UODO, istnieją podstawy do umorzenia postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. wobec jego bezprzedmiotowości. Organ nie może wydać rozstrzygnięcia co do istoty, a dalsze prowadzenie postępowania w takim przypadku stanowiłoby o jego wadliwości, mającej istotny wpływ na wynik sprawy.

Pismem z dnia 10 lutego 2021 r. P. K. i P. K. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję Prezesa UODO zarzucając naruszenie:

- art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. polegające na niewyczerpującym rozpatrzeniu materiału dowodowego oraz na jego dowolnej ocenie przejawiającej się w uznaniu, że kamera zamontowana przez skarżonych nie obejmuje swoim zasięgiem części wspólnej niebędącej przeznaczoną do wyłącznego korzystania przez skarżonych ani terenów publicznych, co pozostaje w sprzeczności ze stanowiskiem skarżących, informacjami przekazywanymi przez skarżonych w innych postępowaniach, a także planem sytuacyjnym miejsca położenia kamery,

- art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. polegające na niewyczerpującym rozpatrzeniu materiału dowodowego oraz na jego dowolnej ocenie przejawiającej się w uznaniu, że monitoring jest prowadzony w czasie rzeczywistym i nie utrwala nagrywanego obrazu, podczas gdy pozostaje to w sprzeczności z stanowiskiem skarżących, informacjami przekazywanymi przez skarżonych w innych postępowaniach, a także ustalenie to zostało poczynione bez przeprowadzenia odpowiednich czynności weryfikacyjnych,

co doprowadziło do uznania, że skarżeni nie przetwarzają danych osobowych skarżących, nie dopuścili się naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych i w konsekwencji nie nakazano skarżonym przekazania informacji o dotychczas przetwarzanych danych, zaprzestania dalszego przetwarza danych oraz usunięcia dotychczas przetwarzanych danych.

- art. 2 ust. 2 pkt c ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, poprzez niewłaściwe przyjęcie, że przetwarzanie danych skarżących przez skarżonych odbywa się w ramach czynności o czysto osobistym lub domowym charakterze, podczas gdy sposób prowadzenia monitoringu przez skarżonych wskazuje, że obejmuje on monitorowanie skarżących, a także przestrzeń publiczną i tym samym jest skierowany poza sferę prywatną osoby przetwarzającej dane osobowe.

W związku z powyższymi zarzutami skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania administracyjnego według norm przepisanych. Nadto wnieśli o dopuszczenie dowodów ze: zdjęcia z akt sprawy o sygn. [...]; zdjęcia z akt sprawy o sygn. [...] z dodatkowym opisem; oraz z planu sytuacyjnego nieruchomości przy ul. [...] w [...].

W motywach skargi skarżący podnieśli w szczególności, że umieszczenie kamery, której działanie jest podstawą zainicjowania postępowania, jednoznacznie wskazuje, że obejmuje ona swoim zasięgiem nie tylko części przeznaczone do wyłącznego korzystania przez skarżonych. Organ powinien podjąć czynności weryfikacyjne w terenie, celem sprawdzenia prawdziwości stanowiska skarżonych lub też w większym stopniu oprzeć swoje ustalenia na udowodnionym stanowisku skarżących. Zdjęcia i materiały filmowe przedstawione przez skarżących, w tym zdjęcia wykonywane z okna wychodzącego z mieszkania stanowiącego wyłączną własność skarżących potwierdzają, że kamera skarżonych obejmuje części prywatne, ponad cześć przeznaczoną do ich wyłącznego korzystania.

Skarżący wskazali nadto, że z załączonego do skargi zdjęcia jednoznacznie wynika, że kamera zamontowana przez skarżonych służy również nagrywaniu materiału i umożliwia wydruk poszczególnych jego części, a nadto obejmuje ona część wspólną nieruchomości położonej przy ul. [...] w [...], a także część publicznego chodnika. Zdaniem skarżących, zdjęcie przedstawione przez skarżonego zostało z całą pewnością wykadrowane poprzez obcięcie górnej części obrazu, celem zafałszowania zakresu działania kamery, na potwierdzenie czego wystarczające są pobieżne oględziny zdjęcia "okiem laika". Tym samym uprawniony jest wniosek o obejmowaniu kamerą obszaru wykraczającego poza część wydzieloną do wyłącznego korzystania przez skarżonych. Ponadto, na zdjęciu przedłożonym przez skarżonego wyraźnie widać, że kamera nagrywa również płot skarżących oraz część działki sąsiada, jak również działki przydzielonej do użytkowania przez skarżących (działka skarżących zaczyna się z początkiem ściany południowej, a spory jej fragment widać na zdjęciu). Powyższe zdjęcie zostało załączone do pisma skarżonego z dnia [...] września 2020 r., a w treści pisma sam skarżony powołuje się na wykonanie zdjęcia kamerą znajdującą się w garażu.

Zdaniem skarżących, ocena Prezesa UODO, zgodnie z którą z faktu nienagrywania obrazu z kamery, a jedynie rejestracji w czasie rzeczywistym, nie wynika okoliczność przetwarzania danych osobowych skarżących - jest nieprawidłowa. Sam proces przesyłania obrazu z kamery do urządzenia pozwalającego na zapoznanie się z obrazem skutkuje koniecznością przetworzenia tego obrazu, a zatem przetwarzaniem danych. Jednocześnie twierdzenia skarżonych, iż kamera nie rejestruje obrazu, nie polegają na prawdzie. Co więcej, nawet gdyby kamera pozwalała na zapoznanie się z obrazem tylko w czasie rzeczywistym, zaktualizowałby się obowiązek skarżonych do poinformowania o przetwarzaniu danych, poprzez monitorowanie tej przestrzeni, który to obowiązek nie został wypełniony.

Również stanowisko organu, zgodnie z którym dane skarżących nie są już przetwarzane lub nie były przetwarzane w momencie wydawania zaskarżonej decyzji nie znajduje potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Kamera umieszczona przez skarżonych nadal pozostaje w tym samym miejscu, co w momencie złożenia wniosku do Prezesa UODO. Jednocześnie dowody pośrednie, takie jak np. informacje o sieci internetowej dedykowanej dla kamery, a także brak w tym zakresie odmiennego stanowiska skarżonych, potwierdzają, że to urządzenie nadal działa, a tym samym są przetwarzane dane osobowe skarżących z naruszeniem ogólnego rozporządzenia o ochronie danych.

W odpowiedzi na skargę Prezes UODO wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko jak w zaskarżonej decyzji.

Dodatkowo wskazał, iż z żadnego dowodu nie można bez żadnej wątpliwości wysnuć wniosku, że kamera skarżonych swoim zasięgiem obejmuje teren przeznaczony do wspólnego korzystania przez właścicieli nieruchomości, teren przeznaczony do wyłącznego korzystania przez skarżących (w tym okno skarżących) lub teren publiczny. Nawet zdjęcia dołączone do skargi na decyzję nie potwierdzają takiej okoliczności. Sam fakt, że obudowa kamery jest widoczna z miejsc, które nie są przeznaczone skarżącym do wyłącznego użytku, nie oznacza jeszcze, że jest ona ustawiona w ten sposób, aby te miejsca obejmować. Podobnie w materiale dowodowym próżno szukać potwierdzenia okoliczności, że obraz z kamery jest nagrywany. Wydruk obrazu rejestrowanego przez kamerę można uzyskać bez nagrywania tego obrazu, choćby poprzez funkcję zrzutu ekranu na komputerze czy urządzeniu przenośnym. Niemniej fakt nagrywania nie wpłynąłby na rozstrzygnięcie sprawy, ponieważ organ ustalił, że do rejestrowania danych osobowych nie dochodzi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167), dalej: "p.u.s.a." oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

W myśl art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (§ 2).

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego zastosowany w związku z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych. Zgodnie z art. 105 § 1 k.p.a. gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części.

Przesłanka bezprzedmiotowości występuje, gdy brak jest podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia danej sprawy w ogóle, bądź nie było podstaw do jej rozpoznania w drodze postępowania administracyjnego. Bezprzedmiotowość postępowania oznacza brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego, skutkującego tym, że nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Jest to orzeczenie formalne, kończące postępowanie bez jego merytorycznego rozstrzygnięcia. Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego to brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu (zob. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H. Beck Warszawa 2021 r., s. 664-665).

Prezes UODO podejmując w dniu [...] stycznia 2021 r. decyzję o umorzeniu postępowania stwierdził, że decydujące znaczenie dla takiego rozstrzygnięcia sprawy ma okoliczność, że skarżeni nie przetwarzają danych osobowych skarżących w rozumieniu art. 4 pkt 2 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych. Skarżeni wskazali bowiem, że monitoring obejmuje jedynie część działki przeznaczoną do ich wyłącznego korzystania i nie jest nagrywany wizerunek skarżących, ani nie przetwarzają oni żadnych danych osobowych skarżących, ani danych osobowych osób przebywających poza granicami nieruchomości skarżonych.

Stanowisko organu, w ocenie Sądu, jest co najmniej przedwczesne, bowiem zostało przyjęte z naruszeniem - wyrażonego w art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. - obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący materiału dowodowego.

Przede wszystkim organ przyjmując w punkcie 3 uzasadnienia decyzji, że kamera zamontowana w garażu skarżonych nie obejmuje swoim zasięgiem części nieruchomości wspólnej niebędącej przeznaczoną do wyłącznego korzystania przez skarżonych, ani terenów publicznych (a więc również części nieruchomości przeznaczonej do wspólnego użytkowania pomiędzy wejściem na teren posesji a wejściem do budynku oraz chodnika przed nieruchomością - k. 80 verte akt admin.) oparł się wyłącznie na wyjaśnieniach skarżonych z dnia [...] września 2019 r. oraz z dnia [...] marca 2020 r. (k. 47 i 96 akt admin). Wyjaśnienia te, jakkolwiek bardzo lakoniczne, stały się podstawą podjętego rozstrzygnięcia, przy czym organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie wyjaśnił w sposób przekonujący z jakich względów dał wiarę ww. oświadczeniom skarżonych, które pozostają przeciwstawne względem licznych oświadczeń skarżących złożonych w toku postępowania.

Podkreślić należy, że wyjaśnienia skarżonych z dnia [...] marca 2020 r. wpłynęły do organu w odpowiedzi na wezwanie organu z dnia [...] marca 2020 r. W punkcie 3 wezwania organ zwrócił się o udzielenie odpowiedzi na pytanie: "czy kamery zainstalowane na Pani posesji obejmują swym zasięgiem posesję Skarżących, jeśli tak to proszę o wskazanie jaki obszar posesji Skarżących jest objęty zasięgiem Pani kamer (proszę o przedstawienie wydruków obrazu z kamer). Proszę o wskazanie rozmieszczenia kamer monitoringu wizyjnego na terenie nieruchomości należącej do Pani, tj. wskazanie dokładnej liczny kamer monitoringu wizyjnego oraz wskazanie miejsca usytuowania kamer monitoringu wizyjnego oraz zasięgu poszczególnych kamer monitoringu wizyjnego".

W odpowiedzi na powyższe pytanie skarżeni podali: "Nie obejmuje. Dołączamy zdjęcie".

Organ stwierdzając, że "monitoring obejmuje jedynie cześć działki przeznaczoną do ich (skarżonych - uwaga Sądu) wyłącznego korzystania" nie odniósł się w żaden sposób do załączonego "zdjęcia" (k. 98 akt admin.). Nie dokonał jego oceny w kontekście postawionego pytania, tj. czy jest to "wydruk obrazu z kamery", czy rzeczywiście przedstawia obszar objęty zasięgiem kamery. Organ całkowicie pominął część materiału dowodowego w postaci "zdjęcia" nie wyjaśniając swego stanowiska w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem przedstawionym w odpowiedzi na skargę, że organ ustosunkował się do każdego ze zgromadzonych w sprawie dowodów z uwzględnieniem wzajemnych powiązań między nimi, aby uzyskać jednoznaczność ustaleń faktycznych i prawnych.

W ocenie Sądu załączone przez skarżonych "zdjęcie" nie pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia zasadniczej w sprawie kwestii, tj. czy kamera obejmuje swoim zasięgiem wyłącznie część nieruchomości będącej przeznaczoną do wyłącznego korzystania przez skarżonych, czy jej zasięg jest większy, tj. czy obejmuje również część przeznaczoną do wyłącznego użytkowania skarżących, część wspólną przed wejściem do budynku oraz chodnik. Na "zdjęciu" uwidocznione jest obramowanie urządzenia (najprawdopodobniej telefonu komórkowego), jednak tylko z dwóch stron obrazu (prawej i lewej). Brak takiego obramowania od góry i od dołu może poddawać w wątpliwość faktyczny zasięg kamery. Dotyczy to zwłaszcza części górnej "zdjęcia", gdyż powyżej ujętego na nim obrazu znajduje się część nieruchomości do wspólnego korzystania - wejście do budynku oraz chodnik przed nieruchomością. Ponadto obraz na "zdjęciu" wydaje się być "rozciągnięty", co dodatkowo może budzić istotne wątpliwości co do obszaru objętego zasięgiem przedmiotowej kamery.

Zgodzić należy się z organem, iż zdjęcie załączone do skargi (wydruk karty z akt sprawy [...]) nie potwierdza okoliczności, że kamera swoim zasięgiem obejmuje obszar ww. części wspólnej oraz chodnika, jednak w żaden sposób nie usprawiedliwia to zaniechania organu polegającego na niedokonaniu oceny "zdjęcia" złożonego do akt administracyjnych przez skarżonych jako istotnego elementu materiału dowodowego. Podkreślić nadto należy, że zdjęcie załączone do skargi posiada obramowanie z trzech stron - z wyjątkiem części górnej, co może dodatkowo potwierdzać wskazane wyżej wątpliwości odnośnie rzeczywistego zasięgu kamery.

Uwzględniając powyższe Sąd stwierdza, że kwestia możliwości obejmowania zasięgiem kamery części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego korzystania przez skarżących, części do wspólnego użytkowania - wejścia na teren posesji (do której mogą mieć dostęp osoby trzecie) oraz chodnika - części publicznej, nie została przez organ wystarczająco zbadana i oceniona pomimo obowiązków wynikających z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. oraz uprawnień określonych w art. 78 i nast. u.o.d.o. Kwestia ta nie została rozważona przez organ w kontekście licznej dokumentacji zdjęciowej nadesłanej przez skarżących w toku postępowania administracyjnego w tym również co do miejsca usytuowania kamery i możliwości obejmowania jej zasięgiem ww. obszaru nie stanowiącego części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego korzystania przez skarżonych. Kwestii tej organ nie rozważył również w odniesieniu do oświadczenia skarżących zawartego w piśmie z dnia [...] marca 2020r. (k. 85 akt admin.) o zmianie ustawienia kamery przez skarżonego w dniu [...] marca 2020 r. "tak by była skierowana obiektywem w dół" i ponownej zmianie jej ustawienia od dnia [...] marca 2020 r. "tak, że nagrywa wspólny budynek, nasze okna, (...) wejście do budynku oraz ulicę".

Stwierdzając przesłanki do umorzenia postępowania w przedmiotowej sprawie organ stwierdził również, w oparciu o wyjaśnienia skarżonych, że monitoring prowadzony jest w czasie rzeczywistym i nie utrwala nagrywanego obrazu. Nie ma zatem miejsca przetwarzanie danych, o którym mowa w art. 4 pkt 2 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych. Jednocześnie jednak organ stwierdził, że do przetwarzania danych osobowych skarżących mogło dojść w listopadzie 2019 r. podczas docieplania budynku (prawdopodobnie chodziło o listopad 2020 r. - pismo skarżących z dnia [...] grudnia 2020 r. - k. 106 akt admin.), jednak w tym przypadku należy odwołać się do art. 2 ust. 2 lit. c ww. rozporządzenia, który stanowi, że rozporządzenie nie ma zastosowania do przetwarzania danych osobowych przez osobę fizyczną w ramach czynności o czysto osobistym lub domowym charakterze. Powyższe stanowisko organu co do samego przetwarzania danych osobowych skarżących cechuje pewna niekonsekwencja. Ze stanowiska tego można by wnioskować, że podczas docieplania budynku nagrywany przez skarżonych obraz mógł być utrwalany, a dane osobowe przetwarzane, a w pozostałym okresie już nie. Poddaje to w wątpliwość poczynione przez organ ustalenia i podważa zasadność podjętego rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania.

Co do zastosowania w sprawie art. 2 ust. 2 lit. c ogólnego rozporządzenia o ochronie danych stanowisko organu jest, w ocenie Sądu, przedwczesne. Sam organ wskazał, powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2014r. (sygn. C-212/13), że w przypadku, gdy przetwarzanie danych osobowych (nadzór kamer wideo) rozciąga się choćby częściowo na przestrzeń publiczną i tym samym jest skierowane poza sferę prywatną osoby dokonującej w ten sposób przetwarzania danych, nie powinno być rozumiane jako czynność o czysto "osobistym lub domowym charakterze" w rozumieniu art. 3 ust. 2 tiret drugie dyrektywy 95/46. Podkreślić należy, że w opinii rzecznika generalnego wydanej w powyższej sprawie podkreślono ponadto, że "czynności o charakterze osobistym" na podstawie art. 3 ust. 2 tiret drugie dyrektywy 95/46/WE stanowią czynności ściśle i obiektywnie związane z życiem prywatnym osoby, które jednocześnie nie naruszają w sposób dotkliwy sfery osobistej innych. "Czynności o charakterze domowym" są z kolei związane z życiem rodzinnym i normalnie mają miejsce w ramach gospodarstwa domowego lub w innych miejscach dzielonych z członkami rodziny, takich jak drugie miejsce zamieszkania, pokój hotelowy lub samochód prywatny. Obie kategorie czynności mają jednak związek z ochroną życia prywatnego. Rzecznik wskazał również wyraźnie, że nie wystarczy aby zamierzone czynności przedstawiały związek z czynnościami o charakterze domowym lub osobistym, lecz wymagane jest, aby związek ten miał charakter wyłączny.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu, pierwszorzędne znaczenie w niniejszej sprawie ma ustalenie przez organ czy monitoring wizyjny obejmuje swoim zasięgiem tylko część nieruchomości wspólnej, która przeznaczona jest do wyłącznego korzystania przez skarżonych, czy też obszar większy, tj. również część nieruchomości przeznaczoną do wyłącznego użytkowania przez skarżonych, przeznaczoną do wspólnego użytkowania (pomiędzy wejściem na teren posesji a wejściem do budynku) oraz chodnik przed nieruchomością, a więc czy w istocie przetwarzanie danych osobowych skarżących ma miejsce w ramach czynności skarżonych "o czysto osobistym lub domowym charakterze", czy też nie. Jednoznacznego wyjaśnienia przez organ wymaga również kwestia nagrywania (utrwalania) danych osobowych skarżących na nośniku danych. Dopiero wyjaśnienie tych zagadnień pozwoli na stwierdzenie, czy w sprawie ma miejsce przetwarzanie danych osobowych skarżących i czy ewentualne zastosowanie znajdzie art. 2 ust. 2 lit. c ogólnego rozporządzenia o ochronie danych.

Konkludując Sąd stwierdza, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., a jej uzasadnienie nie odpowiada wymogom określonym w art. 107 § 3 k.p.a. Naruszenie ww. przepisów mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Obligowało to Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając sprawę ponownie organ usunie powyższe uchybienia podejmując wskazane wyżej czynności w celu dokonania niezbędnych w sprawie ustaleń faktycznych.

Mając na względzie wszystko powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.