Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 30 września 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2022 r., sygn. akt VIII SA/Wa 503/22 o zawieszeniu postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie ze skargi M. R. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 4 kwietnia 2022 r., nr 26 w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop postanawia: oddalić zażalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 1 lipca 2022 r., sygn. akt VIII SA/Wa 503/22, zawiesił postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie ze skargi M. J. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 4 kwietnia 2022 r., nr 26 utrzymującą w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Radomiu z dnia 9 października 2020 r., nr 9939/2020 o odmowie wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe, wydaną na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2020 r. poz. 360ze zm.) w związku z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 1610) oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256).

W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji podniósł, że z urzędu wiadomym jest mu, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku postanowieniem z 21 stycznia 2021 r., sygn. akt II SA/Bk 866/20 wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, czy art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach w zakresie, w jakim wyłącza stosowanie przepisu art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r. do spraw dotyczących ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy wszczętych po 6 listopada 2018 r. w odniesieniu do policjantów zwolnionych ze służby przed 6 listopada 2018 r. jest zgodny z art. 2, art. 8 ust. 1, art. 32 ust. 1, art. 190 ust. 1, 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd pytający zwrócił uwagę, że art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach, uchwalony w wyniku wykonania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 listopada 2018 r., sygn. akt K 7/15 i określający zasady obliczania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i urlop dodatkowy, może różnicować funkcjonariuszy Policji w zależności od daty zwolnienia ich ze służby. W odniesieniu do policjantów, którzy zostali zwolnieni ze służby od 6 listopada 2018 r. stosuje się bowiem rozwiązania prawne korzystniejsze, aniżeli zasady obowiązujące funkcjonariuszy zwolnionych przed tą datą. Zróżnicowanie takie budzi, w ocenie Sądu pytającego, wątpliwości w zakresie jego zgodności z normami konstytucyjnymi, zwłaszcza w kontekście wydanego już i przywołanego wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Sprawę w Trybunale Konstytucyjnym zarejestrowano pod sygn. akt P 7/21. Zdaniem Sądu pierwszej instancji udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie prawne ma znaczenie dla rozpoznawanej sprawy, w której podstawą odmowy wypłaty skarżącemu wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop (wypoczynkowy, dodatkowy) było stwierdzenie, że został zwolniony ze służby przed 6 listopada 2018 r., w związku z czym ekwiwalent za urlop został mu wypłacony w prawidłowej wysokości.

Skarżący na powyższe postanowienie złożył zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym wniósł o uchylenie postanowienia z dnia 1 lipca 2022 r. w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sąd może z urzędu na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej: "P.p.s.a."), zawiesić postępowanie w sprawie, w której rozstrzygnięcie zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego, przed Trybunałem Konstytucyjnym lub Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W uzasadnieniu postanowienia o zawieszeniu postępowania z 1 lipca 2022 r., w sprawie o sygn. akt VIII SA/Wa 503/22 wskazano już, że możliwość zawieszenia postępowania sądowego zależy od uznania sądu, który powinien zważać na to czy zawieszając postępowanie nie naruszy praw gwarantowanych w Konstytucji RP do rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) i wynikającego z art. 7 P.p.s.a. postulatu szybkości postępowania. Zawieszenie postępowania nie jest instytucją prawną gwarantującą szybkie załatwienie sprawy. Zestawienie przesłanek zawieszenia postępowania z nakazem wynikającym z art. 7 P.p.s.a. oznacza, że zasadność zawieszenia postępowania powinna być w każdym przypadku wnikliwie oceniona w celu ustalenia, czy w danej sprawie uzasadnione jest odstąpienie od zasady szybkiego rozpoznania sprawy. W orzecznictwie wskazuje się że, aby móc zastosować art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a. między daną sprawą sądowoadministracyjną a innym postępowaniem musi istnieć związek tego rodzaju, że wynik już toczącego się postępowania będzie miał charakter prejudycjalny dla sprawy, która ma być zawieszona (por. postanowienia NSA z 28 lutego 2012 r., sygn. akt I GZ 27/12; z 6 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 304/12 oraz wyrok NSA z 15 września 2017 r., sygn. akt I GSK 613/17). Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji prawidłowo ocenił przesłankę zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Rozstrzygnięcie przez Trybunał Konstytucyjny pytania prawnego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 21 stycznia 2021 r., dotyczącego zgodności art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach w zakresie, w jakim wyłącza stosowanie przepisu art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r. do spraw dotyczących ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy, wszczętych po 6 listopada 2018 r. w odniesieniu do policjantów zwolnionych ze służby przed 6 listopada 2018 r., z art. 2, art. 8 ust. 1, art. 32 ust. 1, art. 190 ust. 1, 3 i 4 Konstytucji RP, ma niewątpliwie wpływ na rozstrzygnięcie sprawy sądowoadministracyjnej ze skargi skarżącego. Z wydanych w sprawie decyzji wynika bowiem, że przepis objęty pytaniem prawnym był podstawą materialnoprawną odmowy wyrównania skarżącemu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, z tego powodu, że skarżący został zwolniony ze służby w Policji przed 6 listopada 2018 r., tj. przed datą wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 30 października 2018 r., sygn. akt K 7/15. Przedmiotowy ekwiwalent pieniężny za okres przed 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym przed 6 listopada 2018 r. W związku z tym organ przyjął, że wypłacony skarżącemu ekwiwalent pieniężny został naliczony w sposób prawidłowy w oparciu o obowiązujące w danym czasie przepisy. W konsekwencji oznacza to, że organ Policji uznał, że art. 115a ustawy o Policji, w brzmieniu nadanym ustawą z 14 sierpnia 2020 r., nie ma do skarżącego zastosowania i brak jest podstaw prawnych do wypłaty żądanego wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, pytanie prawne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku expressis verbis nawiązuje do sytuacji prawnej policjantów zwolnionych ze służby przed 6 listopada 2018 r. oraz składanych przez nich po tej dacie wniosków o wyrównanie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy. Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że w tej sprawie Sąd I instancji trafnie przyjął, że pytanie prawne zadane w sprawie o sygn. akt II SA/Bk 866/2 dotyczy sytuacji prawnej skarżącego. Od rozstrzygnięcia przez Trybunał Konstytucyjny zagadnienia objętego tym pytaniem, a więc przesądzenia kwestii konstytucyjności przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r., zależy wynik tej sprawy. Prawidłowe zastosowanie tego przepisu w rozpoznawanej sprawie jest bowiem uzależnione od rozstrzygnięcia o jego zgodności z Konstytucją RP. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego jest zatem istotne z punktu widzenia możliwości realizacji celu postępowania sądowoadministracyjnego w tej sprawie, mając realny, rzeczywisty, faktyczny i bezpośredni wpływ na jego wynik. To Trybunał Konstytucyjny oceni zgodność normy intertemporalnej zawartej w art. 9 ust. 1 powołanej wyżej ustawy z określonymi przepisami Konstytucji RP. Analogiczne stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny zaprezentował w postanowieniach z 11 maja 2021 r., sygn. akt III OZ 254/21 i sygn. akt III OZ 335/21 oraz postanowieniach z 26 maja 2021 r., sygn. akt III OZ 371/21 i sygn. akt III OZ 376/21, wydanych w sprawach o podobnym stanie faktycznym i prawnym.

Z tych względów i na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.