Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jarosław Stopczyński (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Leszek Kamiński, Protokolant Jakub Szczepkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2009 r. sprawy ze skargi J. L. i P. L. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Wojewody [...] na rzecz J. L. i P. L. kwotę 760 (siedemset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

VII SA/Wa 998/09

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...]Wojewoda [...] na podstawie art. 138 § 1 ust. 1 w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2006r. nr 156 poz. 1118 z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania P. L. od decyzji Prezydenta [...] nr [...] z dnia [...] listopada 2008 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę pompowni ścieków P2 wraz z infrastrukturą towarzyszącą na działkach nr Ew[...] oraz działce nr Ew[...] przy ul. [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż przed wydaniem decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, organ pierwszej instancji zobowiązany był sprawdzić czy spełnione zostały wymogi zawarte w przepisie art. 35, a także warunki zawarte w przepisie art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego.

Zdaniem organu z przeprowadzonej analizy akt sprawy wynika, iż załączony do wniosku projekt budowlany pompowni ścieków P2 jest kompletny i sporządzony został przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane. Do projektu budowlanego zostało załączone oświadczenie projektantów i potwierdzające kompletność projektu i sporządzenie go zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadami wiedzy technicznej. Inwestor złożył wymagane oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Przedstawiony projekt zagospodarowania działki był zdaniem organu zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla "[...]". Inwestycja projektowana jest na terenie oznaczonym w planie symbolami IK przeznaczonym na lokalizację urządzeń infrastruktury technicznej.

Odnośnie zaś zarzutów podnoszonych w odwołaniu, Wojewoda [...] stwierdził, iż ustalenie obszaru oddziaływania należy do organu prowadzącego postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę i nie jest dokonywane na podstawie wniosków zgłaszanych przez właścicieli działek sąsiednich. Przez obszar oddziaływania należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu. Natomiast zarzuty wnioskodawcy dotyczące spadku wartości jego gruntu na skutek zrealizowania zamierzonej inwestycji dotyczą naruszenia interesu faktycznego a nie prawnego rozumianego jako naruszenie konkretnych norm prawa. Nie mogą zatem stanowić podstawy do ustalenia szerszego obszaru oddziaływania.

Skargę na powyższą decyzję złożyli J. i P. L. wnosząc o stwierdzenie nieważności lub uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta [...] nr [...] z dnia [...] listopada 2008 r.. oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucili naruszenie art. 104 Kpa, 109 § 1 Kpa, 77 § 1 Kpa a także 7 Kpa.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Stosownie do art. 46 ust. 4 pkt. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (teks jednolity Dz. U 2008, nr 25, poz 150 ze. zm.)wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego musi być w określonych sytuacjach poprzedzone wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Wspomniana wyżej ustawa w wersji obowiązującej do dnia 19 sierpnia 2007 r. przewidywała w art. 46 ust. 4b, iż decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dołącza się do wniosku o wydanie decyzji o udzieleniu pozwolenia na budowę. Złożenie owego wniosku powinno jednak nastąpić nie później niż przed upływem dwóch lat od dnia w którym decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach stała się ostateczna.

Ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 88, poz. 587) znowelizowano art. 46 ust. 6b w ten sposób, iż przewidziany tamże okres dwóch lat wydłużono do czterech. Ustawa ta zgodnie z jej art. 13 weszła w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia (z pewnymi wyjątkami, które nie dotyczyły jednak art. 46 ust. 4 b), a więc z dniem 19 sierpnia 2007 r. Analiza jej treści jednoznacznie wskazuje, iż nie zawiera ona takiego przepisu, który ex lege wydłużałby termin dwóch lat do lat czterech w przypadku takich decyzji o ustaleniach środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia które utraciły ważność przed dniem 19 sierpnia 2007 r.

Z treści decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] maja 2006 r. (nr [...]) wynika, iż jej ważność określona została na dwa lata (zob. pkt III tej decyzji) licząc od dnia w których stała się ona ostateczna. Adnotacja uczyniona na jej stronie siódmej potwierdza, iż stała się ona ostateczna i podlega wykonaniu z dniem[...] marca 2006 r. Oznacza to, iż z dniem [...] marca 2008 r. straciła ona ważność jako, że wtedy zakreślony w niej termin dwóch lat wyekspirował.

W tej sytuacji nie mogło być prawnie skuteczne postanowienie Prezydenta [...] wydane po tej dacie, które dotyczyło tejże decyzji. Nie ulega wątpliwości, iż takim postanowieniem było postanowienie z dnia [...] lipca 2008 r. (nr [...]) w którym organ dokonał swoistej wykładni napisów znajdujących się w decyzji, która wówczas nie pozostawała już w obrocie prawnym. Zdaniem Sądu "wydłużenie" terminu o którym mowa w art. 46 ust 4 b ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska nie mogło się dokonać w następstwie wydania w/w postanowienia.

Za trafny uznać należ zarzut niedoręczenia decyzji wydanych w obu instancjach J. L., która jako współwłaścicielka nieruchomości, a zarazem żona P. L. była stroną toczącego się postępowania. Doręczenia decyzji nie można bowiem domniemywać opierając się na okolicznościach pośrednich takich jak np. wspólne zamieszkanie (por. m. inn. Wyrok NSA z dnia 7 lutego 2001 r., sygn. akt I SA 635/06, lex nr 54520).

Decyzja dotycząca obojga małżonków musi być doręczona każdemu z nich, albowiem każdy z nich jest stroną postępowania (tak NSA w wyroku z dnia 12 stycznia 1998 r., sygn. akt I SA/Lu 5/97, lex nr 34649). Oznacza to, iż doręczenie decyzji jedną przesyłką której adresatem są współmałżonkowie, a której odbiór został potwierdzony jedynie przez jednego z nich nie spełnia wymogów skutecznego doręczenia określonych w rozdziale 8 Kpa nawet wówczas gdy współmałżonkowie Ci zamieszkują pod tym samym adresem.

Taka właśnie sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Potwierdzeniem powyższego jest to, iż odwołanie od decyzji wydanej w pierwszej instancji wniósł jedynie P. L. Zaistniały stan rzeczy uzasadnia twierdzenie, iż strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, co z kolei stanowi przesłankę wznowieniową (art. 145 § 1 pkt. 4 Kpa), a w niniejszej sprawie podstawę uchylenia decyzji wydanych w obu instancjach na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b Ppsa.

Rozpoznając sprawę ponownie organy uwzględnią powyższe uwagi, a nadto ocenią czy w aktach sprawy znajdują się wszystkie niezbędne dokumenty pozwalające na podjęcie decyzji, w tym także dowody doręczeń rozstrzygnięć, które mogą mieć dla nich znaczenie prawne, tym bardziej że nie ustanowiono dla nich żadnych szczególnych przepisów zezwalających na formę doręczenia określoną w art. 49 Kpa.

Podstawą rozstrzygnięcia sądu jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c Ppsa, art. 152, oraz art. 200 Ppsa.