Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz (spr.) Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia del. WSA Urszula Wilk po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "F." Sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2018 r. sygn. akt VI SA/Wa 1947/17 w sprawie ze skargi "F." Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy w części oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 1947/17, oddalił skargę "F." Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy.

Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia przyjął on następujące ustalenia:

I

W dniu 27 listopada 2014 r. do Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Urząd Patentowy RP, UPRP, organ) wpłynął wniosek "F." Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: wnioskodawca) o unieważnienie prawa ochronnego na słowny znak towarowy "suportan" o numerze R.251080, do którego uprawnionym jest A. Sp. z o.o. z siedzibą w P.(dalej: uprawniony) z pierwszeństwem od 1 sierpnia 2011 r.

Sporny znak został przeznaczony do oznaczania następujących towarów i usług ujętych w klasach 3, 5 i 44: środki wybielające i inne substancje stosowane w praniu, środki do czyszczenia, polerowania, szorowania i ścierania, mydła, środki perfumeryjne, olejki eteryczne, kosmetyki, płyny do pielęgnacji włosów, środki do czyszczenia zębów; produkty farmaceutyczne i weterynaryjne, środki sanitarne do celów medycznych, substancje dietetyczne do celów leczniczych, żywność dla niemowląt, suplementy diety do celów zdrowotnych, plastry, opatrunki gipsowe, materiały opatrunkowe, materiały do plombowania zębów, woski dentystyczne, środki odkażające, środki do zwalczania robactwa, fungicydy, herbicydy; usługi medyczne, usługi weterynaryjne, usługi w zakresie higieny i urody dla ludzi i zwierząt, usługi związane z rolnictwem, ogrodnictwem i leśnictwem.

Jako podstawę prawną swojego żądania wnioskodawca wskazał art. 131 ust. 1 pkt 1, art. 131 ust. 2 pkt 1 i art. 132 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 ze zm.; dalej: p.w.p.).

Wnioskodawca podniósł, że używa znaku towarowego "SUPPORTAN" od 1998 r. do oznaczania dietetycznych środków spożywczych specjalnego medycznego przeznaczenia. W tym okresie intensywnie promował produkty oznaczone tym znakiem budując jego renomę. W większości państw, w których prowadzona jest sprzedaż produktów oznaczonych jako "SUPPORTAN" wnioskodawca posiada dla tego oznaczenia rejestrację jako znaków towarowych, na potwierdzenie czego wnioskodawca załączył zestawienie rejestracji tego znaku na świecie.

Na mocy decyzji Ministra Zdrowia z dnia [...] lutego 1998 r. produkt leczniczy o nazwie "SUPPORTAN" został dopuszczony do obrotu w Polsce. Od tej daty produkt leczniczy o nazwie "SUPPORTAN" był nieprzerwanie sprzedawany w Polsce, z tym że wnioskodawca jest jego wyłącznym dystrybutorem na Polskę od stycznia 1999 r. W 2004 r. nastąpiła zmiana klasyfikacji produktów o nazwie "SUPPORTAN" na środki spożywcze do specjalnego przeznaczenia medycznego. Zostało to potwierdzone przez Główny Inspektorat Sanitarny pismem z dnia 21 stycznia 2005 r. W 2007 r. informacja o środku spożywczym o nazwie "SUPPORTAN" została zamieszczona w rejestrze produktów objętych powiadomieniem o pierwszym wprowadzeniu do obrotu na terytorium RP prowadzonym przez Główny Inspektorat Sanitarny.

Produkt leczniczy o nazwie "SUPPORTAN" był importowany, oferowany i sprzedawany przez wnioskodawcę różnym podmiotom działającym na terenie Polski, m.in. na podstawie umowy o współpracy, na potwierdzenie czego wnioskodawca przedłożył kilka takich umów. Wnioskodawca przedłożył również dowody w postaci wielu faktur sprzedaży za okres od 1 stycznia 2000 r. do 31 lipca 2011 r. na potwierdzenie tego, że sprzedawał produkt o nazwie "SUPPORTAN" innym podmiotom działającym na terenie Polski. Stwierdził, że produkty te są dobrze znane relewantnemu kręgowi odbiorców, którymi są głównie placówki szpitalne i opieki zdrowotnej oraz hospicja. Od stycznia 1999 r. prowadzone są działania reklamowe i promocyjne tych produktów, w tym za pośrednictwem swoich przedstawicieli handlowych w placówkach onkologicznych oraz aptekach.

W dniu 14 stycznia 2014 r. uprawniony skierował do wnioskodawcy wezwanie do natychmiastowego zaprzestania naruszeń praw ochronnych do znaków towarowych oraz dokonywania czynów nieuczciwej konkurencji. Uprawniony zażądał od wnioskodawcy niezwłocznego zaprzestania używania nazwy "SUPPORTAN" w działalności gospodarczej w każdej formie oraz złożenia pisemnego zobowiązania do nieużywania w przyszłości tego oznaczenia. Wnioskodawca stwierdził, że powyższa okoliczność uzasadnia jego interes prawny w niniejszej sprawie. Podniósł, że obie strony niniejszego postępowania funkcjonują jako konkurenci na rynku produktów farmaceutycznych i suplementów diety.

Uzasadniając zarzut zgłoszenia spornego znaku w złej wierze wnioskodawca stwierdził, że intensywnie używał oraz promował oznaczenie "SUPPORTAN" w okresie przed zgłoszeniem spornego znaku przez uprawnionego. Świadczy o tym fakt rejestracji produktów o nazwie "SUPPORTAN" jako produktów leczniczych, a następnie środków spożywczych do specjalnego przeznaczenia medycznego, ale także znacząca sprzedaż tych produktów podmiotom działającym na rynku polskim oraz liczne działania reklamowe i promocyjne. Wnioskodawca stwierdził, że biorąc pod uwagę intensywne używanie przez niego marki "SUPPORTAN" oraz jej obecność na rynku polskim, uprawniony miał niewątpliwie możliwość zapoznania się z tym oznaczeniem, szczególnie mając na uwadze, że działa w tej samej branży co wnioskodawca i niewątpliwie śledzi wszelkie poczynania podmiotów konkurencyjnych.

Wnioskodawca zarzucił także, że sporne prawo zostało udzielone z naruszeniem art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. Oznaczenie "SUPPORTAN" zostało stworzone przez wnioskodawcę, a następnie było przez niego używane w obrocie gospodarczym do oznaczania jego produktów, wobec czego zdaniem wnioskodawcy sporny znak narusza jego prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego, a także majątkowe prawo autorskie.

Zdaniem wnioskodawcy udzielenie spornego prawa nastąpiło również z naruszeniem art. 132 ust. 1 pkt 2 p.w.p. Uzasadniając ten zarzut wnioskodawca wskazał, że sporny znak został zgłoszony w dniu 1 sierpnia 2011 r., natomiast oznaczenie "SUPPORTAN" jest używane na terenie Polski już od 1998 r. Produkty o nazwie "SUPPORTAN" były sprzedawane przed datą zgłoszenia spornego znaku.

Pismem z dnia 9 marca 2015 r. uprawniony wniósł o oddalenie wniosku o unieważnienie. Uprawniony stwierdził, że podniesione przez wnioskodawcę zarzuty są nieuzasadnione.

Na rozprawie w dniu 13 października 2015 r. wnioskodawca ograniczył wniosek do następujących towarów ujętych w klasie 5: produkty farmaceutyczne i weterynaryjne, substancje dietetyczne do celów leczniczych, suplementy diety do celów zdrowotnych.

Decyzją z dnia [...] października 2015 r. Urząd Patentowy RP oddalił wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

Urząd Patentowy RP uznał, że w sprawie nie występują przesłanki uzasadniające unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy na podstawie art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. Stawiając zarzut naruszenia ww. przepisu wnioskodawca stwierdził, że używanie spornego znaku narusza jego majątkowe prawo autorskie do nazwy "SUPPORTAN" oraz prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego. Zdaniem organu, oznaczenie to nie stanowi utworu w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631, ze zm.; dalej: u.p.a.p.p.), wobec czego nie może korzystać z ochrony wynikającej z przepisów tej ustawy.

UPRP uznał, że oznaczenie "SUPPORTAN" nie spełnia kryteriów koniecznych do uznania go za utwór, ponieważ jest pozbawione piętna indywidualnej twórczości. Oznaczenie "SUPPORTAN" stanowi jedynie pojedyncze słowo, które może być kojarzone przez część odbiorców, którzy znają język angielski, ze słowem "suport" oznaczającym "wsparcie, utrzymanie lub podporę". Organ – powołując się na orzecznictwo sądów powszechnych oraz stanowisko przedstawicieli doktryny – wskazał, że pojedyncze słowo (wyraz) nie stanowi przedmiotu ochrony prawa autorskiego, ponieważ nie można mu przypisać cech twórczości, w tym oryginalności i indywidualnego charakteru.

Ponadto organ stwierdził, że wnioskodawca nie wykazał, aby w dacie zgłoszenia spornego znaku z jakiegokolwiek tytułu przysługiwało mu prawo podmiotowe (o charakterze majątkowym) do niezarejestrowanego jako znak towarowy oznaczenia "SUPPORTAN". W ocenie organu samo używanie w obrocie niezarejestrowanego oznaczenia "SUPPORTAN" jako nazwy towarów nie spowodowało powstania po stronie wnioskodawcy żadnych praw podmiotowych, zarówno o charakterze osobistym, jak i majątkowym, których naruszenie wyłączałoby udzielenie prawa ochronnego na sporny znak towarowy na podstawie art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Ustosunkowując się natomiast do zarzutu naruszenia art. 132 ust. 1 pkt 2 p.w.p., organ stwierdził, że dla zastosowania ww. przepisu jako podstawy prawnej unieważnienia prawa ochronnego do znaku towarowego w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy podmiotowi powołującemu się na ten przepis przysługuje prawo do znaku powszechnie znanego. Po przeanalizowaniu materiałów zgromadzonych w niniejszej sprawie UPRP uznał, że wnioskodawca nie przedstawił takich dowodów, które uzasadniałyby twierdzenie, że w dacie zgłoszenia do ochrony spornego znaku towarowego, tj. w dniu 1 sierpnia 2011 r., oznaczenie "SUPPORTAN", miało przymiot znaku towarowego powszechnie znanego, czyli że był kojarzony przez większość potencjalnych odbiorców na terenie Polski z produktami pochodzącymi od wnioskodawcy.

Analizując zarzut z art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. dotyczący złej wiary organ obszernie przedstawił podstawową problematykę teoretyczną związaną z tym zagadnieniem, w tym pojęcie cywilistyczne złej wiary oraz poglądy orzecznictwa i doktryny. Ustosunkowując się do tego zarzutu UPRP uznał, że wnioskodawca nie wykazał zgłoszenia znaku w złej wierze. W aktach sprawy brak jest bowiem dowodów, że uprawniony przed zgłoszeniem spornego znaku wiedział o używaniu przez wnioskodawcę oznaczenia "SUPPORTAN". Tym samym nie sposób uznać, aby zamiarem uprawnionego było przejęcie pozycji oznaczenia używanego przez wnioskodawcę. Stanowisko wnioskodawcy nie znajduje jednak oparcia w zgromadzonym materiale. Wnioskodawca nie przedstawił wystarczających dowodów wskazujących na taką wiedzę po stronie uprawnionego w analizowanym okresie, a tym bardziej na kontakty handlowe pomiędzy stronami. Wnioskodawca nie dowiódł również, że łączył go z uprawnionym szczególny stosunek zaufania.

Wskazanym na wstępie wyrokiem z dnia 11 stycznia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę wnioskodawcy.

Sąd I instancji za niezasadny uznał zarzut niezawieszenia postępowania przez UPRP do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez sąd powszechny. WSA podkreślił, że w toku postępowania spornego taki wniosek nie został zgłoszony przez wnioskodawcę, zaś proces z tytułu naruszenia przepisów o nieuczciwej konkurencji został wszczęty po wydaniu zaskarżonej decyzji. Samo postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie, I Wydział Cywilny, sygn. akt [...] w postępowaniu zabezpieczającym zostało wydane w dniu 31 maja 2017 r., a zatem po wydaniu zaskarżonej decyzji. W tej sytuacji, skoro fakt wydania tego postanowienia nie był znany organowi, to nie można twierdzić, że doszło do naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 i art. 100 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U z 2013 r., poz. 267; dalej: k.p.a.) w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. poprzez ich niezastosowanie.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów skargi Sąd I instancji podzielił stanowisko UPRP, że badając wniosek o unieważnienie prawa ochronnego, organ musi się odnieść do wszystkich zarzutów tego wniosku o unieważnienie prawa. Skoro wnioskodawca, jako podstawę prawną swojego wniosku wskazał art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., czyli naruszenie prawa autorskiego, to obowiązkiem organu było zajęcie stanowiska w tej kwestii. Niewątpliwie rozstrzygnięcie problemu nazwy "SUPPORTAN", jako formy utworu w rozumieniu prawa autorskiego wymagało od UPRP dokonania analizy pojęcia utworu na gruncie przepisów prawa autorskiego. W rozpoznawanej sprawie analiza pojęcia utworu w rozumieniu u.p.a.p.p. była niezbędna i konieczna dla rozpoznania wniosku o unieważnienie Taka też ocena została przeprowadzona przez organ w sposób wszechstronny i wyczerpujący istotę zagadnienia. WSA tę ocenę w pełni zaakceptował. Zdaniem Sądu I instancji, UPRP przeprowadzając analizę oznaczenia "SUPPORTAN", poparł swoją decyzję licznymi przykładami z orzecznictwa sądów powszechnych mówiących, że jedno słowo nie posiadające wyjątkowej cechy oryginalności - nie może stanowić utworu.

Sąd I instancji zaznaczył, że rygor procedury administracyjnej obowiązującej w postępowaniu spornym oznacza, że organ ten, orzekając w sprawie, jest związany żądaniem wnioskodawcy, na którym spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania przesłanek stanowiących podstawę do unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

WSA za niezasadny uznał zarzut naruszenia art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 10 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503; dalej: u.z.n.k.) oraz art. 23 w zw. z art. 43 ustawy z dnia 3 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121; dalej: k.c.) poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że prawo do niezarejestrowanego oznaczenia nie jest prawem majątkowym w rozumieniu art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Sąd I instancji podkreślił, że słowo "SUPPORTAN" nie jest zarejestrowanym znakiem towarowym lecz używanym w obrocie gospodarczym oznaczeniem towarów. Samo używanie w obrocie gospodarczym oznaczenia "SUPPORTAN" do sygnowania towarów nie spowodowało powstania po stronie wnioskodawcy praw podmiotowych osobistych lub majątkowych. Nie można zatem uznać, że udzielenie prawa ochronnego na sporny znak towarowy nastąpiło z naruszeniem art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

WSA podzielił stanowisko organu, że na gruncie p.w.p. dobrem chronionym jest zarejestrowany znak towarowy i aby zwalczyć tę rejestracje należy przeciwstawić jej skutecznie inne prawo podmiotowe. Jednakże taka sytuacja nie zaistniała w rozpoznawanej sprawie. Sąd I instancji podkreślił, że sama tylko możliwość domagania się przez podmiot powołujący się na pierwszeństwo stosowania danego oznaczenia w obrocie, na podstawie u.z.n.k., zaniechania używania znaku towarowego przez uprawnionego z jego rejestracji, nie stanowi przesłanki unieważnienia prawa z rejestracji tego znaku.

W ocenie WSA, wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, w rozpoznawanej sprawie nie zostały złożone dowody potwierdzające powszechną znajomość oznaczenia "SUPPORTAN". Wszystkie dowody złożone przez wnioskodawcę zostały omówione i ocenione przez organ. Sąd I instancji tę ocenę w całości podzielił i uznał, że jest ona trafna.

Przechodząc do podnoszonej w skardze kwestii nieuwzględnienia przez organ zarzutu złej wiary, Sąd I instancji uznał, że zarzut ten nie jest zasadny. W ocenie WSA, przesądzającym elementem świadczącym o braku złej wiary uprawnionego był fakt, że w sprawie nie zostało wykazane, aby zgłoszenie nastąpiło w innym celu niż używanie znaku "suportan". W szczególności, jak słusznie wskazał organ, świadczy o tym chociażby pismo Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 12 września 2011 r. informujące o przyjęciu do wiadomości powiadomienia złożonego przez uprawnionego o wprowadzeniu po raz pierwszy do obrotu na terytorium RP suplementu diety "Tani Rekin Suportan". Pismo zostało sporządzone miesiąc po zgłoszeniu spornego znaku i ponad trzy lata przed wszczęciem niniejszego postępowania, co w istotny sposób świadczy o intencjach, jakimi kierował się uprawniony zgłaszając sporny znak. Z akt sprawy jasno wynika, że uprawniony wprowadzał do obrotu te produkty w skali o wiele większej niż wnioskodawca. W tej sytuacji za bezsporną należy uznać okoliczność, że rejestracja nie została dokonana tylko i wyłącznie w celu zamknięcia konkurentom dostępu do rynku.

Reasumując WSA stwierdził, że organ dokonał oceny charakteru spornego oznaczenia, zgodnie z zasadami wypracowanymi w doktrynie i orzecznictwie, nie naruszając przy tym reguł postępowania zawartych w przepisach procesowych.

II

W skardze kasacyjnej wnioskodawca zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie, ewentualnie w przypadku uznania, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi poprzez uchylenie decyzji Urzędu Patentowego RP oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

I. Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 164 w zw. z art. 131 ust. 1 pkt 1, art. 132 ust. 1 pkt 2 i art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p.; art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 10 u.z.n.k. oraz art. 23 w zw. z art. 43 k.c.; art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p. w zw. z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. poprzez niezastosowanie oraz art. 151 p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, przejawiające się w oddaleniu skargi wnioskodawcy, pomimo iż zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy i co szczegółowo zostało uzasadnione w skardze do WSA;

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a. w zw. z art. 255 ust. 1 p.w.p., art. 261 p.w.p., § 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowego zakresu działania Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2002 r. Nr 8, poz. 59 ze zm.; dalej: rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu działania UPRP) w zw. z art. 262 p.w.p. w zw. z art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p. i art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p.; art. 97 § 1 pkt 4 i art. 100 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p.; art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 75 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a. i art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. - poprzez niezastosowanie oraz art. 151 p.p.s.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie, przejawiające się w oddaleniu skargi wnioskodawcy, pomimo iż zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy i co szczegółowo zostało uzasadnione w skardze do WSA;

c) art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a. w zw. z art. 255 ust. 1 p.w.p., art. 261 p.w.p., § 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu działania UPRP w zw. z art. 262 p.w.p. w zw. z art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p. i art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p.; art. 97 § 1 pkt 4 i art. 100 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p.; art. 7, art. 8; art. 77 § 1, art. 75 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a. i art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. - poprzez niedostrzeżenie przez Sąd I instancji, że Urząd Patentowy RP naruszył ww. przepisy postępowania wskutek nieprzeprowadzenia należytej kontroli działalności Urzędu Patentowego RP, co skutkowało oddaleniem skargi pomimo istnienia podstaw do jej uwzględnienia;

d) art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a. w zw. z art. 255 ust. 1 p.w.p., art. 261 p.w.p., § 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu działania UPRP w zw. z art. 262 p.w.p. w zw. z art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p. i art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. - poprzez nienależytą kontrolę działalności Urzędu Patentowego RP, przejawiającą się w zaakceptowaniu niezastosowania przepisu art. 6 k.p.a. przez Urząd Patentowy RP, polegającego na dokonaniu ustaleń w zakresie prawno-autorskiego statusu oznaczenia "SUPPORTAN" (jego braku) pomimo, iż Urząd Patentowy RP nie był uprawniony do dokonywania takich ustaleń, i co skutkowało błędną oceną mającą wpływ na wynik sprawy;

e) art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 97 § 1 pkt 4 i art. 100 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., poprzez nienależytą kontrolę działalności Urzędu Patentowego RP, przejawiającą się w zaakceptowaniu niezastosowania ww. przepisów, co skutkowało niezawieszeniem postępowania do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez sąd powszechny (ustalenia czy oznaczenie "SUPPORTAN" jest przedmiotem ochrony prawno-autorskiej i dalej idące - czy wnioskodawcy przysługują autorskie prawa majątkowe do tego oznaczenia, i w konsekwencji - czy używanie oznaczenia "suportan" naruszało ww. autorskie prawa majątkowe) i nie podjęciem czynności, o których mowa w art. 100 § 1 k.p.a., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

f) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku nie zawierającego należycie wskazanej podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia, tj. w zasadzie poprzestanie na wyrażeniu aprobaty i powtórzeniu stanowiska organu, bez konkretnego odniesienia się do zarzutów skargi, które kwestionowały takie stanowisko, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

II. Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, tj.:

a) art. 164 w zw. z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., przejawiające się w zaakceptowaniu dokonanej przez Urząd Patentowy RP błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania tych przepisów i powołaniu tej wykładni jako własnej, skutkujące zaakceptowaniem odmowy unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy pomimo, iż używanie znaku towarowego "suportan" naruszało prawa majątkowe skarżącego (autorskie prawa majątkowe i prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego "SUPPORTAN");

b) art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p. w zw. z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., przejawiające się w zaakceptowaniu dokonanej przez Urząd Patentowy RP błędnej wykładni tych przepisów, polegającej na uznaniu, że oznaczenie "SUPPORTAN" nie jest utworem podlegającym ochronie prawno-autorskiej, pomimo iż spełnia ono wszystkie przesłanki do uznania go za utwór, i powołaniu tej wykładni jako własnej;

c) art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 10 u.z.n.k. oraz art. 23 w zw. z art. 43 k.c., przejawiające się w zaakceptowaniu i powołaniu jako własnej dokonanej przez Urząd Patentowy RP błędnej wykładni tych przepisów, polegającej na uznaniu, że prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego nie jest prawem majątkowym w rozumieniu art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. i w efekcie uznanie, że przepis ten nie ma zastosowania w sprawie;

d) art. 164 p.w.p. w zw. z art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p., przejawiające się w zaakceptowaniu i powołaniu jako własnej dokonanej przez Urząd Patentowy RP błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania tych przepisów, skutkującej odmową unieważnienia prawa ochronnego, pomimo iż unieważniany znak towarowy "suportan" został zgłoszony w złej wierze;

e) art. 164 p.w.p. w zw. z art. 132 ust. 1 pkt 2 p.w.p., przejawiające się w zaakceptowaniu dokonanej przez Urząd Patentowy RP błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania tych przepisów, skutkujących odmową unieważnienia prawa ochronnego pomimo, iż unieważniany znak towarowy "suportan" był podobny do wcześniejszego powszechnie znanego znaku towarowego wnioskodawcy, przeznaczonego do oznaczania identycznych i podobnych towarów, i powołaniu tej wykładni jako własnej.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor przedstawił argumenty na poparcie części podniesionych zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uprawniony do spornego znaku towarowego wniósł o jej oddalenie.

Zarządzeniem z dnia 20 kwietnia 2021 r. Przewodnicząca Wydziału II Izby Gospodarczej NSA skierowała sprawę na posiedzenie niejawne, w oparciu o art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. poz. 1842).

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw.

W postępowaniu kasacyjnym obowiązuje wynikająca z art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami i granicami zaskarżenia, wskazanymi w skardze kasacyjnej. Przytoczone w tym środku prawnym przyczyny wadliwości kwestionowanego orzeczenia determinują zakres jego kontroli przez Sąd drugiej instancji. Do podjęcia działań z urzędu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie w sytuacjach określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a., które w sprawie nie występują.

Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych.

W pierwszej kolejności oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego objęty został zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., zawarty w pkt I lit. f petitum skargi kasacyjnej, który został powiązany z art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. Zasadność naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. wykluczałaby bowiem możliwość merytorycznego odniesienia się do pozostałych, objętych zarzutami skargi kasacyjnej nieprawidłowości (por. wyroki NSA: z dnia 4 września 2014 r., sygn. akt II GSK 1293/13; z dnia 16 października 2013 r., sygn. akt II GSK 937/12).

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną w dwóch przypadkach: po pierwsze, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sadu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, po drugie, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny (por. uchwała NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09, ONSAiWSA 2010, nr 3, poz. 39). W rozpoznawanej sprawie nie mamy do czynienia z żadnym z tych przypadków.

Natomiast z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że za pomocą zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. kasator polemizuje w istocie ze stanowiskiem i z rozstrzygnięciem Sądu I instancji, czego skutecznie uczynić nie może. Okoliczność, że stanowisko zajęte przez wojewódzki sąd administracyjny jest odmienne od prezentowanego przez autora skargi kasacyjnej nie oznacza, że takie uzasadnienie wyroku nie odpowiada wymogom ustawowym określonym w art. 141 § 4 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 9 czerwca 2006 r., sygn. akt II FSK 867/05, LEX nr 488083).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wymagane przez przywołany przepis. Ponadto wbrew zarzutom autora skargi kasacyjnej Sąd I instancji dopełnił obowiązku sporządzenia uzasadnienia wyroku w taki sposób, który umożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia. Sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 p.p.s.a.

Nieusprawiedliwione są zarzuty naruszenia przepisów postępowania, wskazane w pkt I lit. a-c petitum skargi kasacyjnej. Autor skargi kasacyjnej w każdym z tych zarzutów wskazuje bardzo wiele - jego zdaniem naruszonych przepisów postępowania - jednakże ich nie uzasadnia ani w pkt I petitum skargi kasacyjnej ani w jej uzasadnieniu.

Odnosząc się do tak skonstruowanych zarzutów naruszenia przepisów postępowania podkreślenia wymaga, że rozpoznawana skarga kasacyjna nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 176 § 1 pkt 2 i art. 174 pkt 2 p.p.s.a., gdyż zawiera wady zarówno w zakresie sformułowania zarzutów, jak i ich uzasadnienia. Przypomnieć należy, że uzasadnienie podstaw kasacyjnych powinno szczegółowo określać - oprócz wskazania przepisów prawa, do których naruszenia zdaniem kasatora doszło - również wyjaśnienie, na czym to naruszenie polegało, a ponadto wykazanie, że to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tych wymogów skarga kasacyjna nie spełnia, gdyż kasator nie wskazał, na czym polegało naruszenie każdego ze wskazanych przepisów postępowania oraz nie wykazał, czy to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślenia wymaga, że Naczelny Sąd Administracyjny nie może domniemywać kierunków i zakresu weryfikacji zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji, jeżeli wprost nie wynika to z treści skargi kasacyjnej. Wprawdzie wadliwość rozpoznawanej skargi kasacyjnej nie daje podstaw do odrzucenia tego środka prawnego, gdyż możliwa była rekonstrukcja przez Naczelny Sąd Administracyjny treści zarzutów na podstawie skonfrontowania ich treści z treścią uzasadnienia skargi kasacyjnej (por. uchwałę NSA z 26 października 2009 r., sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA nr 1/2010, poz. 1), ale brak precyzyjnie wskazanych podstaw kasacyjnych oraz brak ich uzasadnienia w zakresie wyjaśnienia istoty podnoszonych naruszeń, spowodowały niemożność ich merytorycznego rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Za całkowicie niezasadne należy uznać zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. zarzuty naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a. w zw. z art. 255 ust. 1 p.w.p., art. 261 p.w.p., § 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu działania UPRP w zw. z art. 262 p.w.p. w zw. z art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p. i art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. - poprzez nienależytą kontrolę działalności Urzędu Patentowego RP, przejawiającą się w zaakceptowaniu niezastosowania przepisu art. 6 k.p.a. przez Urząd Patentowy RP, polegającego na dokonaniu ustaleń w zakresie prawno-autorskiego statusu oznaczenia "SUPPORTAN" (jego braku) pomimo, że Urząd Patentowy RP nie był uprawniony do dokonywania takich ustaleń, i co skutkowało błędną oceną mającą wpływ na wynik sprawy.

Wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej Urząd Patentowy jest organem właściwym i kompetentnym do dokonania oceny, czy wskazana przez wnioskodawcę podstawa unieważnienia prawa ochronnego na spornego znak towarowy, powinna być uwzględniona. Wymaga podkreślenia, że Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy w trybie postępowania spornego na podstawie art. 255 ust. 1 pkt 1 p.w.p. Ponadto Urząd Patentowy - zgodnie z art. 255 ust. 4 p.w.p. - rozstrzyga te sprawy w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę. W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca wskazał m.in. jako podstawę unieważnienia prawa, w stanie prawnym mającym zastosowanie w niniejszej sprawie, art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., zgodnie z którym nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, których używanie narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich. Z powyższego wynika, że - w przeciwieństwie do argumentacji autora skargi kasacyjnej - analiza pojęcia utworu jako przedmiotu prawa autorskiego przez Urząd Patentowy - była niezbędna i konieczna dla rozpoznania wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy i stwierdzenia, czy wnioskodawcy przysługują autorskiego prawa majątkowe.

Nieusprawiedliwione są zarzuty naruszenia przepisów postępowania, zawarte w pkt 1 lit. e petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 97 § 1 pkt 4 i art. 100 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., poprzez nienależytą kontrolę działalności Urzędu Patentowego RP, przejawiającą się w zaakceptowaniu niezastosowania ww. przepisów, co skutkowało niezawieszeniem postępowania do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez sąd powszechny.

Odnosząc się do tych zarzutów należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że nie zachodziła podstawa do obligatoryjnego zawieszenia postępowania przez Urząd Patentowy na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Bowiem postępowanie z tytułu naruszenia przepisów o nieuczciwej konkurencji zostało wszczęte po wydaniu zaskarżonej decyzji Urzędu Patentowego o oddaleniu wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy. Natomiast samo postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie, I Wydział Cywilny, sygn. akt [...] w postępowaniu zabezpieczającym, wskazywane przez kasatora w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, zostało wydane w dniu 31 maja 2017 r., a zatem po wydaniu zaskarżonej decyzji. W tej sytuacji, ma rację Sąd I instancji, że skoro fakt wydania tego postanowienia nie był znany Urzędowi Patentowemu, to nie można twierdzić, że doszło do naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 i art. 100 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p. poprzez ich niezastosowanie.

Przechodząc do naruszenia przepisów prawa materialnego, zawartych w pkt II lit. a-e petitum skargi kasacyjnej, należy stwierdzić, że są one niezasadne.

Nieusprawiedliwione są zarzuty naruszenia prawa materialnego, wskazane w pkt II lit. a-c petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 164 w zw. z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p. w zw. z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. oraz art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 10 u.z.n.k. oraz art. 23 w zw. z art. 43 k.c. Autor skargi kasacyjnej zarzuca błędną wykładnię tych przepisów polegającą na uznaniu przez Urząd Patentowy, że: oznaczenie "Supportan" nie jest utworem podlegającym ochronie prawa autorskiego; prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego nie jest prawem majątkowym w rozumieniu art. 131 ust.1 pkt 1 p.w.p.; błędnym uznaniu przez Urząd Patentowy, że nie zachodziła podstawa unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Ustosunkowując się do tak sformułowanych zarzutów naruszenia prawa materialnego należy stwierdzić, że nie spełniają one wymogów, o których mowa w art. 176 § 1 pkt 2 i art. 174 p.p.s.a., zawierając wady zarówno w zakresie ich sformułowania, jak i uzasadnienia.

Po pierwsze wadliwy jest brak powiązania w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego z naruszeniem przepisów ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jak również brak ich odniesienia do postępowania przed sądem pierwszej instancji w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie podkreślano, że powołanie zarzutów w oderwaniu od będących podstawą zaskarżonego wyroku przepisów postępowania sądowego nie może być uznane za spełniające przesłanki podstaw kasacyjnych, gdyż przedmiotem kontroli w postępowaniu kasacyjnym, stosownie do treści art. 173 § 1 p.p.s.a., jest orzeczenie sądu.

Po drugie wadliwe jest również sformułowanie zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną ich wykładnię. Należy przypomnieć, że błędna wykładnia to mylne zrozumienie treści przepisu. Sformułowanie zarzutu błędnej wykładni przepisu prawa materialnego zawsze powinno łączyć się z wykazaniem, na czym polegało wadliwe odczytanie przez sąd pierwszej instancji znaczenia treści przepisu, a następnie konieczne jest podanie właściwego, zdaniem autora skargi kasacyjnej, rozumienia naruszonych przepisów. Autor skargi kasacyjnej tych wymogów nie spełnił, gdyż nie wyjaśnił, na czym polegało wadliwe odczytanie i zinterpretowanie przez Sąd I instancji wskazanych przepisów i jaka powinna być ich właściwa wykładnia.

Autor skargi kasacyjnej polemizuje w istocie ze stanowiskiem Sądu I instancji, który podzielił pogląd Urzędu Patentowego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodziła podstawa unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji i Urzędu Patentowego, że samo używanie w obrocie przez wnioskodawcę niezarejestrowanego oznaczenia "Supportan" jako nazwy towarów nie spowodowało powstania po stronie wnioskodawcy praw podmiotowych o charakterze osobistym lub majątkowym, których naruszenie wyłączałoby udzielenie prawa ochronnego na sporny znak towarowy na podstawie art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. Również sama możliwość domagania się przez wnioskodawcę, powołującego się na pierwszeństwo stosowania oznaczenia "Supportan" w obrocie, na podstawie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i zaniechania na tej podstawie używania spornego znaku towarowego przez uprawnionego z jego rejestracji, nie stanowi przesłanki unieważnienia prawa, o które mowa w art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Należy również zgodzić się zarówno z Sądem I instancji, jak i z Urzędem Patentowym, że oznaczenie "Supportan" nie stanowi utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p., gdyż nie spełnia przesłanek indywidualnego charakteru i oryginalności, a w konsekwencji nie można mu przypisać cechy twórczości, co wyjaśnił organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, argumentując swoje stanowisko licznymi przykładami z orzecznictwa sądów powszechnych i poglądami przedstawicieli doktryny (s. 13-16 uzasadnienia zaskarżonej decyzji).

Niezasadne są również zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, zawarte w pkt II lit. d petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 164 p.w.p. w zw. z art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p., przejawiające się w zaakceptowaniu i powołaniu jako własnej dokonanej przez Urząd Patentowy RP błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania tych przepisów, skutkującej odmową unieważnienia prawa ochronnego, pomimo iż unieważniany znak towarowy "suportan" został zgłoszony w złej wierze.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarówno Sąd I instancji, jak i organ dokonali prawidłowej wykładni tego przepisu art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. powołując się na obowiązujące w tym zakresie stanowisko doktryny i judykatury.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że to wnioskodawca, żądając unieważnienia prawa, powinien dowodzić, że uprawniony działał w złej wierze, jak stanowi art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. Bowiem w postępowaniu spornym ciężar dowodu w zakresie wykazania przesłanek stanowiących w świetle powołanych przepisów podstawę do unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy – spoczywa na wnioskodawcy – stosownie do art. 255 ust. 4 p.w.p.

Prawidłowa jest ocena organu, którą zaakceptował Sąd I instancji, że wnioskodawca w postępowaniu spornym przed Urzędem Patentowym w żaden sposób nie udowodnił, że zgłoszenie przez uprawnionego do ochrony spornego znaku towarowego "Suportan" nastąpiło w złej wierze. Wnioskodawca również nie wykazał, że zgłoszenie do rejestracji przez uprawnionego spornego znaku towarowego "suportan" nastąpiło w innym celu niż używanie przez niego tego znaku t. w obrocie w rozumieniu art. 154 p.w.p.

Chybiony jest zarzut naruszenia prawa materialnego, zawarty w pkt II lit. e petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzut naruszenia art. 164 w zw. z art. 132 ust. 1 pkt 2 p.w.p. Autor skargi kasacyjnej upatruje naruszenia tych przepisów poprzez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, co uzasadnienia niestwierdzeniem przez Urząd Patentowy istnienia podobieństwa spornego znaku towarowego "suportan" do wcześniejszego powszechnie znanego oznaczenia wnioskodawcy.

Odnosząc się do tego zarzutu należy stwierdzić, że po pierwsze Sąd I instancji nie dokonywał wykładni wskazanych przepisów prawa materialnego, a zatem już z tego powodu nie mógł ich naruszyć w sposób wskazany przez autora skargi kasacyjnej. Ponadto po drugie naruszenie tych przepisów kasator uzasadnia poprzez kwestionowanie oceny przez Urząd Patentowy dowodów złożonych przez wnioskodawcę na okoliczność wykazania powszechnej znajomości oznaczenia "supportan". Oznacza to kwestionowanie poprzez zarzut naruszenia prawa materialnego ustalonych faktów oraz ich oceny, czego skutecznie w świetle obowiązujących przepisów prawa regulujących postępowanie kasacyjne uczynić nie można. Wypada w tym miejscu ponownie zauważyć, że prawidłowość ustaleń faktycznych oraz ocenę tych ustaleń można zwalczać jedynie za pomocą zarzutu naruszenia przepisów postępowania, wykazując przy tym, że określone uchybienia proceduralne mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Nie można natomiast tego skutecznie czynić przez zarzut naruszenia prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.).

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.