Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 31 sierpnia 2022 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Kosewska Sędzia WSA Małgorzata Górecka Asesor sądowy WSA Robert Talaga (spr.) Protokolant: St. sekr. sąd. Anna Skrzypczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2022 roku sprawy ze skargi J. S.A. w K. na zalecenia pokontrolne W. Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych w P. z dnia 25 stycznia 2022 r. nr [...] w przedmiocie wprowadzenia do obrotu produktów nieodpowiadających jakości handlowej określonej w przepisach o jakości handlowej oddala skargę

W dniach od 7 do 12 lipca 2021 roku Wielkopolski Wojewódzkie Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych przeprowadził kontrolę jakości handlowej wybranych produktów spożywczych, w tym mięsa wieprzowego w sklepie "B. " przy al. [...] w R.. W toku kontroli, w dniu 7 lipca 2021 r. inspektorzy pobrali do badań laboratoryjnych próbki produktu w postaci łopatki wieprzowej bez kości, dystrybuowanej w opakowaniach jednostkowych o różnej masie netto. Celem badania była weryfikacja, czy masa netto kontrolowanej partii mięsa wskazana na opakowaniach jednostkowych zgodna jest z faktyczną masą netto Produktu. Próbki przekazane zostały do laboratorium w dniu 9 lipca 2021 r., zaś samo badanie produktu odbyło się w dniu 14 lipca 2021 r. W wyniku przeprowadzonych badań organ stwierdził, że faktyczna masa netto badanych sztuk mięsa różniła się od masy netto wskazanej na poszczególnych opakowaniach jednostkowych produktu. Organ nie uwzględniał masy netto wyciekającego z mięsa osocza w opakowaniu i ważył jedynie samo mięso (bez osocza). Różnice pomiędzy masą wskazaną na opakowaniach, a masą uzyskaną miały osiągać poziom od 1,5 % do 5,4 %.

W dniu 25 stycznia 2022 r. Wielkopolski Wojewódzkie Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych wydał Zalecenia pokontrolne, nr [...], w którym stwierdzono nieprawidłowości w zakresie jakości handlowej: Łopatka wieprzowa bez kości, K. M. - nr partii: 91140401, należy spożyć do: 16.07.2021, wielkość partii zastanej: 20 opakowań o łącznej masie 30,005 kg, cena sprzedaży: 8,49 zł/kg, wartość partii zastanej: 254,74 zł. Zdaniem organu doszło do zaniżenia masy netto oferowanych elementów mięsa wieprzowego. W wyniku analiz parametrów fizykochemicznych przez Laboratorium Specjalistyczne G. w K. (sprawozdanie z badań nr [...] z dnia 20.07.2021 r.) stwierdzono, iż kontrolowany produkt nie spełniał wymagań jakościowych określonych w oznakowaniu produktu ze względu na zaniżoną masę netto we wszystkich opakowaniach jednostkowych. W wyniku badań laboratoryjnych uzyskano, przy niepewności pomiaru ± 0,001 kg, następujące wyniki w zakresie zawartości netto: - 1,360 kg przy deklaracji na opakowaniu 1,429 kg; - 1,343 kg przy deklaracji na opakowaniu 1,364 kg; - 1,292 kg przy deklaracji na opakowaniu 1,345 kg; - 1,182 kg przy deklaracji na opakowaniu 1,231 kg; - 1,442 kg przy deklaracji na opakowaniu 1,525 kg. W konsekwencji organ wezwał spółkę do usunięcia, w terminie do dnia 15 lutego 2022 r. wyżej opisanych nieprawidłowości, poprzez wykonanie następujących zaleceń: - wprowadzać do obrotu elementy mięsa wieprzowego w opakowaniach jednostkowych o masie netto zgodnej z masą deklarowaną na poszczególnych opakowaniach. O sposobie wykonania powyższych zaleceń należało poinformować organ nie później niż w terminie 7 dni od daty upływu terminu wskazanego do usunięcia nieprawidłowości. Jednocześnie organ zastrzegł, że nieusunięcie nieprawidłowści zgodnie z art. 40a ust. 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 630) podlega karze pieniężnej w wysokości do trzykrotnego przeciętnego wynagrodzenia za rok poprzedzający rok nałożenia kary.

Pismem z dnia 22 lutego 2022 r. J. M. Polska spółka akcyjna w K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na Zalecenia pokontrolne Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych z dnia 25 stycznia 2022 r., znak sprawy [...] w przedmiocie wprowadzania do obrotu mięsa wieprzowego w opakowaniach o masie netto zgodnej z masą deklarowaną na opakowaniu. Zaskarżonemu zaleceniu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, t.j.:

1) art. 7 ust. 1 a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/20041 (DZ. Urz. UE L 304, s.18) w zw. z art. 30 b ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (dalej: "Ustawa o jakości") w zw, ze stosowanymi odpowiednio art. 8 KPA w zw. z 9 KPA w zw. z art. 11 KPA w zw. z art. 107 § 3 KPA poprzez:

a) przyjęcie, że skontrolowana partia mięsa nie spełniała wymagań jakościowych w zakresie oznakowaniu produktu ze względu na rzekomo zaniżoną masę produktu netto we wszystkich opakowaniach jednostkowych, podczas gdy dystrybuowane mięso było należytej jakości, tj. wskazana przez producenta na opakowaniach masa netto produktu nie była zaniżona lecz zgodna ze stanem rzeczywistszym, odmienna konkluzja organu wynikała z błędnego rozumowania, polegającego na przyjęciu, że masa netto środka świeżego mięsa wieprzowego to wyłącznie masa płata mięsnego, a nie także wyciekającego naturalnie z tegoż mięsa osocza mięsnego, będącego integralną częścią zakwestionowanego produktu, co jest sprzeczne z definicją i integralnością środka spożywczego i co doprowadziło do zważenia tylko części produktu, a nie całości; a w konsekwencji brak było podstaw do wystosowania Zaleceń pokontrolnych, wobec niezaniżenia masy netto oferowanego do sprzedaży mięsa wieprzowego;

b) sformułowanie Zaleceń w sposób nienależyty i niezrozumiały, w szczególności nie wskazujący, w jaki konkretnie sposób Skarżąca - jako dystrybutor partii mięsa - miałaby się zachować i jakie miałaby podjąć ma działanie, aby doprowadzić do stanu zgodnego z oczekiwaniem Organu; nie jest możliwe wykonanie Zaleceń poprzez proste działania, gdyż rzekome uchybienie jest wynikiem naturalnego wycieku osocza z mięsa, którego to procesu nie można kontrolować - mimo to Zalecenia nie precyzują jakiego postępowania Organ oczekuje i w konsekwencji są niejasne i na ich podstawie Skarżąca nie wie, jak miałaby usunąć zarzucane jej, a kwestionowane przez Spółkę rzekome nieprawidłowości odnoszące się do wskazanej na opakowaniach jednostkowych dystrybuowanego mięsa masy netto, co uniemożliwia realizację zasady pogłębiania zaufania obywateli do państwa i niezgodne jest z zasadą należytego i wyczerpującego informowania oraz zasadą przekonywania, wyrażoną w powołanych wyżej przepisach KPA.

2) art. 7 ust. 1 i 3 w zw. z art. 3 pkt 5 ustawy o jakości poprzez: pominięcie przy subsumpcji norm prawnych do stanu faktycznego elementu normy prawnej, zgodnie z którą zgodność informacji istotnych z punktu widzenia jakości handlowej artykułu rolno-spożywczego ze stanem faktycznym zapewnia producent, który po raz pierwszy wprowadził do obrotu artykuł rolno-spożywczy, nie zaś jej dystrybutor - w niniejszej sprawie należycie oznakować masę netto mięsa mogła wyłącznie spółka V. E. G. z siedzibą w E. , będąca producentem i dostawcą zakwestionowanego mięsa; Skarżąca będąca sprzedawcą otrzymanego od producenta opakowanego mięsa nie ma możliwości zważenia produktu bez opakowania, w celu weryfikacji jego masy netto - musiałaby bowiem każdorazowo otworzyć opakowanie mięsa, wyjąć je, zważyć, zapakować ponownie i na nowo oznakować, co jest niewykonalne i sprzeczne z obowiązującymi przepisami i praktyką obrotu;

3) art. 8 ust. 3 Rozporządzenia 1169/2011 poprzez: przyjęcie, że skarżąca odpowiada za informację na temat żywności, podczas gdy zgodnie z ww. przepisem podmiotem prowadzącym przedsiębiorstwo spożywcze odpowiedzialnym za informację na temat żywności jest podmiot, pod którego nazwą lub firmą jest wprowadzany na rynek dany środek spożywczy, a którym jest w niniejszej sprawie spółka V. E. G. z siedzibą w E., wskazana na produkcie jako jego producent.

W związku z przedstawionymi zarzutami strona wniosła o uchylenie zaskarżonego Zarządzenia w całości; a także zasądzenie od Organu na rzecz Spółki kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Odpowiadając na skargę Inspektor wniósł o jej oddalenie i podtrzymał całe swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył co następuje.

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, że sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania. Zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów prawa, wskazanego w art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

Mając na uwadze ww. kryteria kontroli sądowej stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

W pierwszej kolejności zdaniem Sądu należało stwierdzić, że dopuszczalna jest droga sądowa przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym. Jak wynika z protokołu kontroli oraz z Zaleceń pokontrolnych, wspomniana procedura była prowadzona w oparciu o ustawę z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno – spożywczych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 1604). Art. 30b tego aktu prawnego stanowi, że jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono nieprawidłowości, wojewódzki inspektor przekazuje pisemnie jednostce kontrolowanej zalecenia pokontrolne i wzywa ją do usunięcia nieprawidłowości w określonym terminie. Jednocześnie, każdy kto nie usunął nieprawidłowości stwierdzonych podczas kontroli, o których mowa w ustawie, lub kontroli przeprowadzanych na podstawie przepisów odrębnych, w terminie określonym w zaleceniach pokontrolnych, podlega karze pieniężnej w wysokości do trzykrotnego przeciętnego wynagrodzenia za rok poprzedzający rok nałożenia kary (por. art. 40a ust. 2 ustawy o o jakości handlowej artykułów rolno – spożywczych). Tym samym, zalecenia pokontrolne są wiążącym poleceniem administracji w stosunku do kontrolowanego. Niezastosowanie się do nich jest obwarowane sankcją. Zasadne było zatem sklasyfikowanie zaleceń pokontrolnych jako innego aktu lub czynności, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. i uznanie kognicji sądu administracyjnego w tym zakresie (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 listopada 2014 r., sygn. akt, II GSK 2522/14, LEX nr 1533882).

W przedmiotowej sprawie, w toku kontroli inspektorzy pobrali do badań laboratoryjnych próbkę produktu w opakowaniach jednostkowych: Łopatka wieprzowa bez kości, K. M. - celem oceny zgodności faktycznej masy netto z masą deklarowaną na poszczególnych opakowaniach. W wyniku przeprowadzonych analiz parametrów fizykochemicznych przez Laboratorium Specjalistyczne G.-S. w K. (sprawozdanie z badań nr [...] z dnia 20 lipca 2021 r.) stwierdzono, iż kontrolowany produkt nie spełniał wymagań jakościowych określonych w oznakowaniu produktu ze względu na zaniżoną masę netto we wszystkich opakowaniach jednostkowych. W wyniku badań laboratoryjnych uzyskano wyniki wskazujące na zaniżenie masy netto oferowanych elementów mięsa wieprzowego od 1,5% do 5,4%. Okoliczności te zostały opisane w protokole kontroli z dnia 12 lipca 2021 r. i stwierdzone na podstawie wyników badań laboratoryjnych tych produktów przeprowadzonych przez Laboratorium Specjalistyczne G. w K., nie zostały podważone w postępowaniu administracyjnym. W takich okolicznościach Sąd rozważał sporne zagadnienia w relacjach pomiędzy Inspektorem oraz skarżącą spółka. Należało do nich ustalenie, czy zasadnie należało uwzględnić wagę mięsa bez osocza oraz czy zasadnie skierowano do skarżącej spółki zalecenia pokontrolne. W tym zakresie, regulacja prawna z zakresu prawa materialnego w znacznym stopniu determinowana jest przez przepisy prawa unijnego (rozporządzenia), które są bezpośrednio stosowane do zaistniałych stanów faktycznych, bez potrzeby ich implementowania do polskiego porządku prawnego.

Odnosząc się do pierwszego z podniesionych zarzutów należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 1169/2011 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz. U. UE L 304 z 22 listopada 2011 r., s. 18 ze zm.; dalej: "rozporządzenie nr 1169/2011", informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać w błąd, w szczególności co do właściwości środka spożywczego, a w szczególności co do jego charakteru, tożsamości, właściwości, składu, ilości, trwałości, kraju lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji. Z kolei, w art. 22 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 wskazano, iż oznaczenie ilości składnika lub kategorii składników użytych do wytwarzania lub przygotowania danego środka spożywczego jest obowiązkowe, gdy dany składnik lub dana kategoria składników: a) występują w nazwie środka spożywczego lub są zwykle kojarzone z tą nazwą przez konsumenta; b) są podkreślone w etykietowaniu słownie, obrazowo lub graficznie; lub c) są istotne w celu scharakteryzowania danego środka spożywczego i odróżnienia go od produktów, z którymi mógłby być mylony ze względu na jego nazwę lub wygląd. Jedynie w przypadkach wskazanych w załączniku VIII do rozporządzenia 1169/2011, w odniesieniu do pewnych składników nie jest wymagane oznaczenie ilościowe (por. art. 7 ust. 2 rozporządzenia 1169/2011).

Wbrew zarzutom spółki w zaskarżonych zaleceniach organ nie naruszył art. 7 pkt 1 lit a Rozporządzenia 1169/2011. Odnosząc się do pierwszego z zawartych w skardze zarzutów należy stwierdzić, iż proces wycieku osocza jest procesem naturalnym towarzyszącym sprzedaży mięsa schłodzonego, a odnośnie mięsa wieprzowego bez kości schłodzonego Skarżąca zastosowała opakowanie, aby konsument miał możliwość świadomego zakupu, Sąd stwierdza, że okoliczności te nie mają wpływu na ocenę stwierdzonych nieprawidłowości. Sąd podziela stanowisko organu, iż w deklaracji produktu podano niezgodne z prawdą dane w zakresie zawartości netto ww. produktów. Skarżąca powinna być świadoma naturalnego wycieku płynu, a mimo to nie uwzględniła ubytku masy przy określaniu masy netto mięsa w deklarowanej wadze. Fakt, iż konstrukcja opakowania przedmiotowych produktów żywnościowych pozwalała na absorpcję wycieku wody, jednoznacznie wskazuje, iż producent towaru miał świadomość możliwości obniżenia się wagi netto produktu. Sąd podkreśla, że przesłankę możliwości wprowadzenia w błąd konsumenta co do właściwości określonego produktu rolno-spożywczego, należy oceniać z perspektywy klienta, a nie podmiotu wprowadzającego dany produkt do obrotu. W kontekście powyższych przesłanek oraz stanu faktycznego badanej sprawy należy podzielić stanowisko organu w przedmiocie koniczności usunięcia zaniżenia wagi netto produktu w stosunku do wagi deklarowanej w oznaczeniu tych produktów. Należy podkreślić, że zadeklarowane przez producenta wymagania w zakresie jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych powinny zostać zachowane w całym okresie ich przydatności do spożycia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2011 r. sygn. akt: II GSK 273/10).

Zgodnie z art. 30b ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artkułów rolno-spożywczych (Dz.U.2022.1688 t.j.), jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono nieprawidłowości, wojewódzki inspektor przekazuje pisemnie jednostce kontrolowanej zalecenia pokontrolne i wzywa ją do usunięcia nieprawidłowości w określonym terminie. Z powyższego przepisu wynika, że aby móc wystosować do kontrolowanego zalecenia pokontrolne, w toku kontroli dojść musi do stwierdzenia nieprawidłowości. W okolicznościach niniejszej sprawy, zdaniem sądu skarżąca spółka dopuściła się nieprawidłowości, w szczególności zaniżała masę netto oferowanego do sprzedaży mięsa wieprzowego, a zatem istniały podstawy do wzywania Skarżącej do ich usunięcia.

Odnosząc się do drugiego z podniesionych w skardze zarzutów należy przypomnieć, że zgodnie z art. 7 ust. 1 powołanej ustawy o jakości handlowej artkułów rolno-spożywczych, wynika, że oznakowanie artykułu rolno-spożywczego zawiera informacje istotne z punktu widzenia jakości handlowej artykułu rolno-spożywczego, w szczególności: 1) nazwę, pod którą artykuł rolno-spożywczy jest wprowadzany do obrotu; 2) inne dane umożliwiające identyfikację artykułu rolno-spożywczego oraz odróżnienie go od innych artykułów rolno-spożywczych. Zgodnie z art. 7 ust. 3 ww. ustawy, zgodność informacji, o których mowa w ust. 1, ze stanem faktycznym zapewnia producent, który po raz pierwszy wprowadził do obrotu artykuł rolno-spożywczy. Wprowadzane do obrotu artykuły rolno-spożywcze powinny spełniać wymagania w zakresie jakości handlowej, jeżeli w przepisach o jakości handlowej zostały określone takie wymagania, oraz dodatkowe wymagania dotyczące tych artykułów, jeżeli ich spełnienie zostało zadeklarowane przez producenta. Na podstawie art. 3 pkt 5 ustawy jakość handlowa oznacza cechy artykułu rolno-spożywczego dotyczące jego właściwości organoleptycznych, fizykochemicznych i mikrobiologicznych w zakresie technologii produkcji, wielkości lub masy oraz wymagania wynikające ze sposobu produkcji, opakowania, prezentacji i oznakowania, nieobjęte wymaganiami sanitarnymi, weterynaryjnymi lub fitosanitarnymi. W ocenie Sądu organ prawidłowo wystosował Zalecenia pokontrolne do skarżącej spółki, która niewątpliwie jest podmiotem. Wbrew stanowisku zawartemu w skardze w niniejszej sprawie należycie oznakować masę netto mięsa mogła nie tylko spółka V. E. G. z siedzibą w E., będąca producentem i dostawcą zakwestionowanego mięsa do sklepów skarżącej spółki, ale także podmiot będący sprzedawcą otrzymanego od producenta opakowanego mięsa miała możliwości zważenia produktu bez opakowania, nawet jeżeli musiałby każdorazowo otworzyć opakowanie mięsa, wyjąć je, zważyć, zapakować ponownie i na nowo oznakować, co jest wykonalne. W tym miejscu należy odnieść się jednocześnie do trzeciego zarzutu skargi w którym wskazano, że zgodnie z art. 8 ust. 3 Rozporządzenia 1169/2011 podmiotem prowadzącym przedsiębiorstwo spożywcze odpowiedzialnym za informację na temat żywności jest podmiot, pod którego nazwą lub firmą jest wprowadzany na rynek dany środek spożywczy. Takim podmiotem w niniejszej sprawie była spółka wskazana na produkcie jako jego producent.

Zdaniem Sądu powoływanego w skardze art. 8 ust. 3 rozporządzenia 1169/2011 nie można analizować w oderwaniu od art. 8 ust. 1 tego samego aktu prawnego, ani opierać się wyłącznie na językowej analizie tych przepisów tylko należało uwzględnić cel analizowanej regulacji, który określony został w preambule do rozporządzenia 1169/2011, którym jest uzyskanie wysokiego poziomu ochrony zdrowia konsumentów i zagwarantowanie im prawa do informacji, co powinno być realizowane poprzez zapewnienie odpowiedniego informowania konsumentów na temat spożywanej przez nich żywności, mając na uwadze, że na wybory dokonywane przez konsumentów mogą wpływać m.in. względy zdrowotne, ekonomiczne, środowiskowe, społeczne i etyczne (pkt 3 preambuły do rozporządzenia 1169/2011). Ponadto, w myśl pkt 4 tej preambuły, istotne znaczenie dla realizacji celu rozporządzenia mają postanowienia rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności, przewidujące, że generalną zasadą prawa żywnościowego jest zapewnienie konsumentom podstawy do dokonywania świadomych wyborów dotyczących spożywanej przez nich żywności. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny nie może budzić wątpliwości, że pojęcie "wprowadzenie na rynek" ma znaczenie autonomiczne, które należy ustalać mając na uwadze cel omawianej regulacji. Ponadto nie można pominąć w procesie wykładni analizowanych przepisów celu regulacji rozporządzenie nr 178/2002, który określony został między innymi w jego preambule. Jak wynika z jej pkt 12, dla zapewnienia bezpieczeństwa żywności, konieczne jest uwzględnienie wszystkich aspektów łańcucha produkcji żywności począwszy od produkcji podstawowej i produkcji pasz, aż do sprzedaży lub dostawy żywności do konsumenta, ponieważ każdy element może mieć potencjalny wpływ na bezpieczeństwo żywności. Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 lipca 2012 r., sygn. II GSK 914/11, przepisy rozporządzenia nr 178/2002 obejmują wszystkich przedsiębiorców uczestniczących w procesie produkcji, przetwarzania i dystrybucji żywności bez względu na to jak przedsiębiorcy zorganizują rynek artykułów żywnościowych. Co więcej, tak także należy rozumieć przepisy krajowe, bowiem art. 3 pkt 9 ustawy o jakości handlowej określa, że producentem jest osoba która produkuje lub paczkuje artykuły rolno-spożywcze lub wprowadza je do obrotu. Obrót w rozumieniu tej ustawy, to zgodnie z jej art. 3 pkt 4 - czynności, o których mowa w art. 3 pkt 8 rozporządzenia nr 178/2002 tj. "wprowadzenie na rynek" co oznacza posiadanie żywności lub pasz w celu sprzedaży, z uwzględnieniem oferowania do sprzedaży lub innej formy dysponowania, bezpłatnego lub nie, oraz sprzedaż, dystrybucje i inne formy dysponowania (por. wyrok NSA z 27.08.2020 r., sygn. II GSK 3368/17; wyrok NSA z 3 lipca 2012 r., sygn. II GSK 914/11). W rezultacie właściwe rozumienie pojęcia wprowadzenie do obrotu (wprowadzenie na rynek) dotyczy różnych transakcji, w tym przekazania produktu, po zakończeniu procesu produkcyjnego, w wyniku zawartej wcześniej umowy o współpracy (inna forma dysponowania), co oznacza, że krajowe prawo żywnościowe szeroko ujmując definicję wprowadzenia do obrotu, szeroko też rozumie pojęcie producenta. W świetle powyższego błędny jest pogląd, że zasada legalizmu nie pozwala na zobowiązanie podmiotu będącego jedynie usługodawcą do tego, aby modyfikował informacje zawarte na opakowaniach naruszając tym samym warunki umowy zawartej ze swoim partnerem handlowym. Spór prawny dotyczy obowiązku wynikającego z prawa publicznego, które zostało właściwie zinterpretowane i prawidłowo zastosowane w zaleceniach pokontrolnych Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych w przedmiocie nieprawidłowego oznakowania produktów spożywczych. Trzeba podkreślić, że w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych zaprezentowany wyżej kierunek wykładni unijnego i krajowego prawa żywieniowego nie budzi już wątpliwości (zob. np.: wyrok WSA w Warszawie z 15 lutego 2018 r., VI SA/Wa 1999/17; wyrok WSA w Gliwicach z 29 października 2018 r., III SA/Gl 136/18).

Przedstawione argumenty sprawiają, że także zarzuty procesowe Skarżącego nie mogły znaleźć uznania Sądu. Ze względów, o których już była mowa, Sąd nie podzielił zarzutów naruszenia art. 8, art. 9, art. 11 w zw. z art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 735). W niniejszej sprawie organy podjęły wszelkie niezbędne działania w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy, który sprowadzała się do wyników przeprowadzonej kontroli laboratoryjnej spornego produktu. Strona miała świadomość co do jego treści oraz wyników przeprowadzonego badania. Ponadto uzasadnienie faktyczne zaskarżonego zalecenia zawiera ustalenie faktów, na których oparł się organ, a uzasadnienie prawne odnosi się do prawidłowo zastosowanych przepisów prawa. Łatwo zauważyć (i nie wymaga to szczególnych wiadomości fachowych), iż po otwarciu produktu możne on być przepakowany. Stronie pozostawiono natomiast swobodę w zakresie doboru metod doprowadzenia przez spółkę do osiągnięcia rezultatu określonego w zaleceniach. Działanie Inspektora (jego zalecenia pokontrolne) miały w tym względzie na celu jedynie ochronę interesów konsumenta.

Mając powyższe na uwadze, Sąd działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.