Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia NSA del. Teresa Rutkowska (spr.) Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2009 r. sygn. akt VIII SAB/Wa 19/09 w sprawie ze skargi J. K. na bezczynność Prezydenta Miasta Radomia w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 3 września 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. K. na bezczynność Prezydenta Miasta Radomia w przedmiocie dostępu do informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku, Sąd I instancji przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Wnioskiem z dnia [...] marca 2009 r. J. K. zwrócił się do Prezydenta Miasta Radomia o udostępnienie informacji publicznej w zakresie: 1) kosztów wyjazdów służbowych poniesionych ogółem przez Urząd Miejski w Radomiu oraz odrębnie jednostki organizacyjne gminy w 2008 roku; 2) kosztów użytkowania samochodów służbowych oraz samochodów prywatnych do celów służbowych użytkowanych przez Urząd Miejski w Radomiu oraz odrębnie jednostki organizacyjne gminy w 2008 roku; 3) kosztów użytkowania służbowych telefonów komórkowych przez pracowników Urzędu Miejskiego w Radomiu oraz odrębnie jednostki organizacyjne gminy w 2008 roku; 4) przedstawienia wydruków z kont księgowych, jak załączono w przykładzie do odpowiedzi na wniosek skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z [...] lipca 2008 roku (odpowiedź pismo znak [...]), zawierających informacje takie jak określone w pkt. 1 - 3 za okres 2006-2008; 5) przedstawienia planu kont Urzędu Miejskiego w Radomiu.

Prezydent Miasta Radomia pismem z dnia [...] marca 2009 r. udzielił odpowiedzi na wystąpienie J. K. odnośnie pkt. 1, 2, 3 i 5. Co do punktu 4 wniosku organ wskazał, że żądane informacje w postaci wydruków z kont księgowych, posiadane przez Wydział Księgowości Urzędu Miejskiego, nie zawierają wyłącznie wymaganych przez wnioskodawcę informacji, dlatego będą stanowić informacje przetworzone. W związku z tym, że czas pracy niezbędny do przetworzenia posiadanych danych wymaga zaangażowania wielu osób w długim czasie, organ poprosił wnioskodawcę o wykazanie szczególnego interesu publicznego w oczekiwanej informacji przetworzonej stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) w terminie 14 dni od dnia otrzymania pisma, pod rygorem umorzenia postępowania, zgodnie z art. 14 ust. 2 powoływanej ustawy.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2009 r. J. K. podniósł, iż organ nie wskazał zakresu przetworzenia informacji, w związku z czym "wnioskodawca nie może uzasadniać przetworzenia - nie ma faktycznie takiej możliwości".

Decyzją z dnia [...] maja 2009 r. Prezydent Miasta Radomia umorzył postępowanie w części zawartej w pkt 4 wniosku J. K. z uwagi na niewskazanie przez wnioskodawcę szczególnego interesu publicznego.

Już [...] kwietnia 2009 r, J. K. wniósł do sądu skargę na bezczynność Prezydenta Miasta Radomia w sprawie dostępu do informacji publicznej. Organowi administracji zarzucił naruszenie przepisu art. 10 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 i ust. 2, art. 14 ust. 1 i ust. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez niewykonanie jego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Wniósł o zobowiązanie strony przeciwnej do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z wnioskiem z dnia [...] marca 2009 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi podniósł, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie został zrealizowany, ponieważ nie zostały mu udostępnione informacje publiczne wskazane w punkcie 4 jego wniosku, ani nie zostały podjęte czynności przewidziane w ustawie o dostępie do informacji publicznej, w związku z czym uznać należy, iż Prezydent Miasta pozostaje w bezczynności, ponieważ nie udostępnia informacji publicznej zgodnie z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 i art. 14 ust. 1 i 2 powoływanej ustawy. Ponadto skarżący podniósł, że organ nie wskazał zakresu, ani przyczyny przetworzenia żądanych informacji publicznych.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Radomia wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie oddalenie. Organ wskazał, że pismem z [...] marca 2009 r. poinformował wnioskodawcę, iż wydruki kont księgowych posiadane przez Wydział Księgowości Urzędu Miejskiego nie zawierają wyłącznie tych żądanych przez wnioskodawcę informacji, zatem będzie konieczne przetworzenie informacji prostej zawartej w ww. kontach księgowych. Podniósł, że miał prawo wezwać wnioskodawcę do wskazania powodów, dla których spełnienie jego żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. Z tych też względów, zdaniem organu, skarga jako przedwczesna winna podlegać odrzuceniu, ponieważ skarżący nie zaskarżył decyzji, ani nie złożył zażalenia zgodnie z art. 37 § 1 k.p.a. do organu wyższego stopnia, a ponadto nie wezwał organu administracji do usunięcia naruszenia prawa stosownie do art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 135, poz. 1270 ze zm.) [dalej ustawa p.p.s.a.].

W przypadku gdyby sąd nie odrzucił skargi, organ wniósł o jej oddalenie, podnosząc, że stawiane w niej zarzuty są bezpodstawne. Zdaniem organu, skarżący myli się, twierdząc, że organ nie ma prawa oceniać czy żądane przez niego informacje będą informacjami prostymi czy też wymagającymi przetworzenia. To bowiem organ ustala czy spełnienie żądań zainteresowanego będzie wymagało przetworzenia informacji czy też nie. Tak też organ uczynił w niniejszej sprawie, czego dowodem jest spełnienie oczekiwań wnioskodawcy z pkt. 1 - 3 i 5 wniosku i poinformowanie o konieczności przetworzenia informacji, wynikających z prostego zestawienia żądania wnioskodawcy i treści dokumentów księgowych, zawierających informacje ponad to żądanie, a także chronione dane osobowe np. byłych już pracowników Urzędu Miejskiego. Organ wskazał, że Prezydent Miasta Radomia nie dysponuje kontami księgowymi wszystkich jednostek organizacyjnych gminy, które musiałby uprzednio pozyskać z tych jednostek i przetworzyć według żądania wnioskodawcy. Ponadto, nie jest tak jak sugeruje wnioskodawca, że udostępnienie dokumentu zawsze będzie informacją prostą nie wymagającą przetworzenia.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2009 r. do sprawy zgłosiła swój udział organizacja społeczna - Stowarzyszenie Liderów Lokalnych Grup Obywatelskich w Warszawie, podnosząc, że Prezydent Miasta Radomia nie wypełnił obowiązku wynikającego z art. 61 Konstytucji RP w związku z art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zdaniem organizacji, zgodnie z przepisami powoływanej ustawy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może dokonać następujących czynności: udostępnić informację publiczną; zażądać wskazania przesłanek z art. 3 ust. 1 pkt. 1 ustawy; wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej; wskazać, iż nie może udostępnić informacji publicznej w formie i sposób określony we wniosku i zaproponować inny sposób udostępnienia, ewentualnie może przedłużyć okres udostępnienia do 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku; poinformować, iż żądana informacja nie jest informacją publiczną; poinformować, iż nie jest w posiadaniu określonej informacji publicznej. Zdaniem organizacji, jeżeli żadna z tych czynności nie została wykonana podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności.

W przedmiotowej zaś sprawie podmiot zobowiązany zażądał uzasadnienia dla przetworzenia informacji publicznych, aby mógł je udostępnić. Zdaniem Stowarzyszenia Liderów Lokalnych Grup Obywatelskich w Warszawie, w przypadku takiej podstawy prawnej nastąpiło ograniczenie w dostępie do informacji publicznej. Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej w przedmiotowym postępowaniu nie ma podstawy prawnej do wydania decyzji o umorzeniu postępowania w zakresie zaczernienia lub zabiałkowania określonych informacji w żądanych informacjach publicznych. Ograniczenie prawa do informacji publicznej następuje w drodze decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Jeżeli w sprawie uznano, że zachodzi ograniczenie o jakim mowa w art. 5 ust. 2 ustawy, to winno zostać to dokonane decyzją wraz ze wszystkimi przesłankami dla wydania takiej decyzji. W żadnym przypadku nie można utożsamiać przetworzenia z ograniczeniem, są to bowiem odrębne instytucje procedury dostępu do informacji publicznej i mają odrębny charakter.

Postanowieniem Sądu z dnia 25 sierpnia 2009 r. ww. organizacja społeczna została dopuszczona do udziału w sprawie w charakterze uczestnika.

Na rozprawie w dniu 3 września 2009 r. skarżący popierając skargę podtrzymał stanowisko zawarte w piśmie procesowym stowarzyszenia z dnia [...] sierpnia 2009 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 września 2009 r. oddalił skargę.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji, odnosząc się od wniosku organu o odrzucenie skargi, wskazał, że w niniejszej sprawie nie zaistniały podstawy do odrzucenia skargi jako niedopuszczalnej, albowiem przy bezczynności organów w zakresie udostępniania informacji publicznej nie zachodzi potrzeba poprzedzania skargi wnoszonej do sądu administracyjnego żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Sąd odwołał się w tym przypadku do stanowiska wyrażonego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r. w sprawie I OSK 601/05 powtórzonego w szeregu orzeczeniach wojewódzkich sądów administracyjnych.

Odnosząc się natomiast do zarzutów skarżącego dotyczących bezczynności Prezydenta Miasta Radomia Sąd I instancji wskazał, że rozpoznanie wniosku o udzielenie informacji publicznej następuje albo w formie czynności materialno-technicznej w przypadku udzielenia informacji, albo - w razie odmowy jej udzielenia lub umorzenia postępowania - w formie decyzji. Zdaniem Sądu meriti, dopiero brak podjęcia przez organ któregokolwiek z działań wymienionych wyżej tworzyłby stan bezczynności. Z punktu widzenia oceny, czy organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej pozostaje w bezczynności, nie ma bowiem znaczenia fakt, czy reakcja organu na wniosek, była właściwa, wystarczająca, zaspakajająca oczekiwania strony czy zgodna z rzeczywistym stanem rzeczy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd wskazał, że organ w terminie 14 dni od otrzymania żądania udzielenia informacji ustosunkował się do każdego żądania wniosku i w części (pkt. 1, 2, 3 i 5 wniosku) poinformował skarżącego w formie pisemnej informacji, natomiast w pozostałej części (pkt. 4 wniosku) poprosił wnioskodawcę o wykazanie szczególnego interesu publicznego w oczekiwanej informacji przetworzonej stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o informacji publicznej. Po otrzymaniu odpowiedzi skarżącego, że nie ma on faktycznej możliwości uzasadnienia żądania przetworzonej informacji, organ wydał decyzję o umorzeniu postępowania w tej części.

W ocenie Sądu I instancji organ ustosunkowujący się do całości żądania i co do części wydający decyzję o umorzeniu postępowania nie był bezczynny, ponieważ podjął w sprawie działania wynikające z ustawy o informacji publicznej, nie naruszając przy tym wynikającego z ustawy 14-dniowego terminu do załatwienia sprawy. Ponadto, zdaniem Sądu I instancji, jeżeli organ wskazuje na potrzebę dokładniejszego sprecyzowania żądania - mającego na celu umożliwienie udzielenia informacji publicznej, zaś osoba żądająca danej informacji odmawia takiego sprecyzowania żądania, to nie można, przypisywać organowi bezczynności. Sąd podkreślił także, że skarżący jednoznacznie wniósł skargę na bezczynność organu, a zatem skarga nie mogła być potraktowana jako skarga na decyzję. Tym samym poza oceną Sądu pozostała zgodność z prawem decyzji umarzającej postępowanie w części zawartej w pkt 4 wniosku. Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił jednocześnie, że w sprawie ze skargi na bezczynność organu sąd nie ocenia zgodności z prawem wydanego aktu, czy też prawidłowości postępowania, w ramach którego akt ten został wydany

W skardze kasacyjnej, pełnomocnik J. K. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenia prawa materialnego, a mianowicie: art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez ustalenie, iż nie zachodzi bezczynność w przedmiocie wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej; art. 10 ust. 1 i art. 14 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez dokonanie błędnej kwalifikacji czynności podjętych po wpłynięciu wniosku o udostępnienie informacji publicznej oraz naruszenie art. 61 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP, poprzez nie stwierdzenie bezczynności w zakresie realizacji wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor, podzielając argumentację przedstawioną w piśmie uczestnika postępowania, wskazał, że zgodnie z art. 10 ust. 1 i 2 ustawy, w przypadku braku informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej każdy może zwrócić się z wnioskiem o jej udostępnienie. Po złożeniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej podmiot udostępniający może dokonać następujących czynności ( w ciągu maksymalnie 14 dni od złożenia wniosku ):

1. udostępnić informację publiczną,

2. wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej,

3. wskazać, iż nie może udostępnić informacji publicznej w formie i w sposób określony we wniosku i zaproponować inny sposób udostępnienia, a po ewentualnym braku potwierdzenia udostępnienia w inny sposób i formie – wydać decyzję odmowie udostępnienia informacji publicznej,

4. ewentualnie może przedłużyć okres udostępnienia do 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku,

5. poinformować, iż żądana informacja nie jest informacją publiczną,

6. poinformować, iż nie jest w posiadaniu określonej informacji publicznej,

7. zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazać, iż żądanie dotyczy informacji przetworzonej,

8. poinformować o zaistnieniu konieczności określenia dodatkowych kosztów udostępnienia i wskazać wnioskującej osobie, że może dokonać zmiany wniosku lub go wycofać.

Tylko wykonanie powyżej wskazanych działań jest, w ocenie kasatora, prawidłowym wykonaniem wniosku o udostępnienie informacji publicznej i jako takie zabezpiecza odformalizowanie udostępniania informacji publicznej i gwarantuje szybkość postępowania. W ocenie wnoszącego kasację, stanowisko Sądu I instancji jest niezrozumiałe, gdyż trudno uznać za spójne uznanie decyzji wydanej bez podstawy prawnej i niemieszczącej się w katalogu czynności z zakresu procedury dostępu do informacji za nie prowadzącą do bezczynności. Każde działanie niezgodne z zamkniętym katalogiem czynności w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej będzie bezczynnością.

Kasator zarzucił Sądowi I instancji, że dokonał błędnej wykładni przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jak bowiem wskazał, przetworzenia informacji publicznej nie można utożsamiać z ograniczeniem prawa do informacji i nie ma podstaw do uznania, iż postępowanie Prezydenta Miasta Radomia było w katalogu czynności możliwych do podjęcia, zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem kasatora, ograniczenie prawa do informacji publicznej następuje w drodze decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Jeżeli w sprawie uznano, iż zachodzi ograniczenie, o jakim mowa w art. 5 ust. 2, to winno zostać to dokonane decyzją wraz ze wszystkimi przesłankami dla wydania takiej decyzji. W żadnym przypadku nie można natomiast utożsamiać przetworzenia z ograniczeniem, albowiem są to odrębne instytucje procedury dostępu do informacji publicznej i mają odrębny charakter. Ustawodawca wyraźnie oddzielił obie instytucje i zgodnie z art. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazał pomocniczo zakres prawa do informacji publicznej, a dopiero w następnych przepisach art. 5 wskazał ograniczenie prawa do informacji publicznej. Bezsprzecznie zatem informacja publiczna, tzw. prosta czy też informacja publiczna przetworzona, może podlegać ograniczeniu, o jakim stanowi art. 61 ust. 3 Konstytucji i art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tym samym – jak podnosi kasator – nie można utożsamiać ograniczenia z przetworzeniem, czy przetworzenia z ograniczeniem. Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera podstawy prawnej do dokonania czynności przetworzenia poprzez ograniczenie. Dlatego, zdaniem autora skargi kasacyjnej, postępowanie w sprawie niniejszej Prezydenta Miasta Radomia poprzez wydanie decyzji nie miało podstawy prawnej. W tym zakresie kasator odwołał się do orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2000r., sygn. akt III RN 64/00 wskazując, iż ograniczenie jawności musi być wyjątkowe i nie może być dowolnie rozszerzane.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej, nie można zgodzić się z Sądem I Instancji w przedmiocie braku bezczynności w przypadku podjęcia jakiejkolwiek czynności w procedurze udostępnienia informacji publicznej. Nie można w szczególności uznać, iż jakiekolwiek działanie podmiotu zobowiązanego jest wykonaniem obowiązku nakładanego przez każdorazowe złożenie wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Wskazać bowiem należy, iż postępowanie o udostępnienie informacji publicznej jest odformalizowaną i szybką formą realizacji prawa wynikającego z art. 61 Konstytucji RP, przeciwna argumentacja prowadziłaby bowiem do zniweczenia prawa do informacji. Trudno uznać, iż to podmiot wnioskujący winien badać, jakie działanie podejmie podmiot zobowiązany i jak je należy kwestionować. Osoba żądająca informacji publicznej wnosi o jej udostępnienie zgodnie z żądaniem i jest to generalna zasada procedury dostępu do informacji publicznej. Oczywistym jest, iż informacja taka może podlegać ograniczeniu, jednak jest to wyjątek od zasady jawności, kiedy wydawana jest decyzja o ograniczeniu prawa do informacji.

Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną z bezczynnością organu w sprawie udostępnienia informacji publicznej będziemy mieli do czynienia, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno - technicznej w przedmiocie udostępnienia żądanej informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. W tego typu sprawach wnioskodawca domaga udzielenia informacji, czyli wskazania zgodnego z wnioskiem. Przedstawienie informacji innej niż ta, której oczekuje wnioskodawca lub też informacji wymijającej należy traktować jako nieudzielenie żądanej informacji.

Biorąc pod uwagę procedurę dostępu do informacji publicznej oraz funkcję, jaką pełni w stosunku do art. 61 Konstytucji RP, należy uznać, iż bezwzględnie katalog czynności, jakie ma możliwość podjąć podmiot zobowiązany, jest katalogiem zamkniętym.

Reasumując, zdaniem kasatora, stanowisko Sądu I Instancji w zakresie podjęcia dowolnej czynności mimo, iż nie jest ona przewidziana w ustawie o dostępie do informacji publicznej nie jest prawidłowe i prowadzi do bezskuteczności wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) [dalej: p.p.s.a.] Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z powyższego wynika, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany zawartymi w niej podstawami i wnioskami. Związanie wnioskami skargi kasacyjnej oznacza niemożność wyjścia poza tę część wyroku Sądu pierwszej instancji, której strona nie zaskarżyła. Związanie natomiast podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że Naczelny Sąd Administracyjny jest władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Nie jest dopuszczalna wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków oraz konkretyzowanie zarzutów skargi kasacyjnej, ani ich uściślanie.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. dopuszcza się dwie podstawy kasacyjne: 1/ naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1), 2/ naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2).

Prawidłowe przytoczenie podstaw kasacyjnych polega na wskazaniu, czy strona skarżąca zarzuca naruszenie prawa materialnego, czy naruszenie przepisów postępowania, czy też oba naruszenia łącznie. Nie wystarczy przy tym powtórzyć treść art. 174 p.p.s.a., lecz konieczne jest wskazanie konkretnych przepisów prawa, które zostały naruszone z podaniem numeru artykułu, paragrafu, ustępu, punktu (ewentualnie innych jednostek redakcyjnych) oraz na czym to naruszenie polegało (art. 176 p.p.s.a.). Dopełnienie tych wymogów jest konieczne, ponieważ wyznacza granice skargi kasacyjnej, którymi związany jest Naczelny Sąd Administracyjny (art. 183 § 1 p.p.s.a.)

W rozpatrywanej sprawie pełnomocnik skarżącego - dopełniając wyżej wskazanych wymagań - powołał się jedynie na pierwszą podstawę kasacyjną, tj. naruszenie prawa materialnego. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej nie mogą być uwzględnione.

Przechodząc do rozważań związanych z zarzutami skargi kasacyjnej, podkreślić należy przede wszystkim, że zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekał w sprawie ze skargi na bezczynności organu, nie zaś w sprawie odmowy udzielenia informacji publicznej, czy też zasadności umorzenia postępowania.

Celem skargi na bezczynność jest zwalczanie zwłoki w załatwianiu sprawy. Możliwość wniesienia do sądu administracyjnego skargi na bezczynność organów administracji przewiduje art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. stanowiąc, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Skarga taka przysługuje zatem w sprawach, w których wydawane są decyzje, postanowienia, także te w postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym , na które służy zażalenie albo postanowienia kończące postępowanie lub rozstrzygające sprawę co do istoty, a także w sprawach, w których mogą być wydawane inne akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, a nadto w sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnych sprawach. W doktrynie i orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt ( decyzja, postanowienie lub inny akt ) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana. Sąd administracyjny oceniając zasadność skargi na bezczynność bierze pod uwagę stan istniejący w dacie zamknięcia rozprawy. Celem skargi na bezczynność jest bowiem wymuszenie na organie załatwienia sprawy i niedopuszczenie do sytuacji, w której brak działania organu w formie wymaganej przez przepisy uniemożliwia stronie zwrócenie się o merytoryczną kontrolę jego działalności przez wniesienie np. odwołania do organu wyższej instancji, czy skargi do sądu administracyjnego. Zgodnie z art. 149 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Wyrok uwzględniający skargę na bezczynność organu administracji publicznej nie może dotyczyć kwestii mających wpływ na merytoryczną treść przyszłego aktu lub czynności ( B.Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. NIezgódka-Medek "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz" Wyd. 3 str. 398).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że załatwienie wniosku o udzielenie informacji publicznej przez udostępnienie tej informacji następuje w drodze czynności materialno-technicznej. W drodze decyzji administracyjnej następuje natomiast odmowa udostępnienia informacji publicznej z uwagi na ograniczenia wynikające z przepisów o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, a gdy zachodzą przesłanki z art. 14 ust. 2 ustawy ( art. 5 ust. 1 i 2 i 14 ust 2 w zw. z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej – Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) umorzenie postępowania.

Odnosząc się do podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez ustalenie, że nie zachodzi bezczynność w przedmiocie wykonania wniosku uznać należało, że w rozpatrywanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny trafnie ocenił, że Prezydent Miasta Radomia nie pozostawał w bezczynności skoro ustosunkował się do każdego z żądań skarżącego zawartych w jego wniosku. W odniesieniu bowiem do spornego punktu 4 wniosku o udzielenie informacji organ, zachowując 14 dniowy termin z art. 13 ust. 1 ustawy, oceniając, że żądane informacje będą stanowić informacje przetworzone, zwrócił się do wnioskodawcy o wykazanie szczególnego interesu publicznego w uzyskaniu informacji w terminie 14 dni od otrzymania pisma, pod rygorem umorzenia postępowania. Następnie, ponieważ odpowiedź wnioskodawcy nie zawierała uzasadnienia przetworzenia i nie wykazywała szczególnego interesu publicznego organ uznał, że zachodzą podstawy do umorzenia postępowania w tej części. Decyzja Prezydenta Miasta Radomia z dnia [...] maja 2009 r. umarzająca w tej części postępowanie została J. K. doręczona [...] maja 2009 r. wraz z pouczeniem o prawie wniesienia odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Radomiu. W takiej sytuacji należało uznać, że także co tej części wniosku organ nie pozostawał w bezczynności, skoro podjął w sprawie dopuszczalne ustawowo działania wynikające z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tym samym Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że wniosek skarżącego został rozpatrzony przez organ w całości. Ponieważ organ podjął określone działania wynikające z ustawy, tym samym zarzut bezczynności organu w dacie rozpoznawania skargi przez Sąd był nieuzasadniony. Zupełnie inną kwestią była ocena zgodności z prawem wydanej decyzji o umorzeniu postępowania, która mogła być zrealizowana poprzez wniesienie odwołania, a następnie ewentualnej skargi do sądu administracyjnego. Skarżący miał zatem drogę prawną do dochodzenia swoich żądań. Prawidłowość decyzji o umorzeniu postępowania i poprzedzających ją czynności organu nie mogła być natomiast przedmiotem oceny Sądu rozpatrującego skargę na bezczynność organu, gdyż w tym postępowaniu, jak wskazywano powyżej, nie ocenia on sprawy merytorycznie. Tym samym nie mógł zostać uwzględniony także drugi z zarzutów skargi kasacyjnej naruszenia art. 10 ust. 1 i art. 14 ust. 1 i 2 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy poprzez dokonanie błędnej klasyfikacji czynności podjętych po wpłynięciu wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Takiej bowiem oceny Sąd I instancji w ogóle nie dokonywał.

Nie można podzielić także zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 61 Konstytucji RP. Przepis ten, formułujący prawo obywateli do uzyskania informacji, jest szczegółowo realizowany (wykonywany) przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, co znajduje zresztą odzwierciedlenie w treści § 4 tegoż artykułu. Nie może być mowy o ograniczeniu prawa do konstytucyjnie gwarantowanego uzyskania informacji o sprawach publicznych, gdy skarżący może dowodzić swoich racji i wykazywać niezgodność z prawem wydanej przez organ decyzji ( w tym wypadku o umorzeniu postępowania co do części wniosku) w normalnym trybie odwoławczym. W tej sytuacji zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przepisów art. 61 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP uznać należy za chybione.

W świetle przeprowadzonych rozważań i przedstawionych argumentów uznać należy, że sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty nie stanowią usprawiedliwionej podstawy skargi kasacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę należało, na mocy art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzec jak w sentencji wyroku.