drukuj    zapisz    Powrót do listy

6139 Inne o symbolu podstawowym 613, Środki unijne Środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II OSK 1650/18 - Wyrok NSA z 2020-12-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1650/18 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2020-12-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-06-09
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jerzy Stankowski
Paweł Miładowski
Teresa Zyglewska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6139 Inne o symbolu podstawowym 613
Hasła tematyczne
Środki unijne
Środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia
Sygn. powiązane
II SA/Wr 238/17 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2017-12-20
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2015 poz 1923 art. 10 ust. 1 i 2
Ustawa z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o stowarzyszeniach oraz niektórych innych ustaw
Dz.U. 1989 nr 3 poz 20 art. 40 ust. 1 i 2, art. 40 ust. 1b
Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 6 lutego 1989 r. w sprawie zwolnienia od podatku dochodowego dochodów z tytułu niektórych rodzajów działalności gospodarczej.
Dz.U. 1989 nr 3 poz 20 art. 41a ust. 2, art. 41a ust. 3 pkt 1-5
Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 6 lutego 1989 r. w sprawie zwolnienia od podatku dochodowego dochodów z tytułu niektórych rodzajów działalności gospodarczej.
Dz.U. 1964 nr 16 poz 93 art. 331
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Teresa Zyglewska (spr.) Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędzia del. NSA Jerzy Stankowski po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Kopalni [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wr 238/17 w sprawie ze skarg Komitetu [...], K.P., S.P. oraz Stowarzyszenia [...] w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na wydobyciu melafiru 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2017 r., sygn. akt II SA/Wr 238/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na skutek skarg Komitetu [...], K.P., S.P. oraz Stowarzyszenia [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na wydobyciu melafiru uchylił zaskarżoną decyzję praz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji oraz zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją z dnia [...] października 2016 r. Nr [...] Burmistrz [...]a w oparciu o przepisy art. 71 ust. 2 pkt 1, art. 75 ust. 1 pkt 4, art. 80, art. 81 ust. 1, art. 82, art. 85 ustawy z dnia 3 października 2008 r. udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2016 r., poz. 353 ze zm.), dalej jako u.i.o.ś. oraz § 2 ust. 1 pkt 27 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016 r., poz. 71) oraz art. 104 i art. 107 k.p.a., po ponownym rozpatrzeniu sprawy z wniosku spółki "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w [...], ustalił środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia pn.: "Wydobywanie melafiru ze złoża "[...]", gmina [...] powiat [...]".

Z rozstrzygnięciem tym nie zgodzili się: Stowarzyszenie "R.", Stowarzyszenie M., Stowarzyszenie "N.", [...] Towarzystwo [...], Stowarzyszenie [...], M.I., Komitet [...] oraz S.P. i K.P..

W wyniku rozpatrzenia wyżej wskazanych odwołań Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. Nr [...] w oparciu o przepisy art. 138 § 1 pkt 1 i 3 oraz art. 49 k.p.a. w związku z art. 71 ust. 1 pkt 2, art. 80, art. 81 ust. 1, art. 82 i art. 85 u.i.o.ś. oraz w związku z § 2 ust. 1 pkt 27 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko – utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji i umorzyło postępowanie odwoławcze w odniesieniu do odwołania S.P. i K.P.

W uzasadnieniu organ przytoczył stan faktyczny sprawy i opierając się na zgromadzonym materiale dowodowym, w tym m.in. Raporcie przedstawionym przez wnioskodawcę (wraz z uzupełnieniami i wyjaśnieniami), dokonano oceny oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na ludzi. Wskazał, iż planowane przedsięwzięcie będzie położone z dala od dużych skupisk siedlisk ludzkich, stanowiących miejsce długotrwałego przebywania ludzi. Najbliższe otoczenie planowanego przedsięwzięcia charakteryzujące się stałym lub czasowym przebywaniem ludzi stanowi zabudowa zagrodowa miejscowości R., tereny świadczenia usług turystyczno-rekreacyjnych, szlaki komunikacyjne (droga powiatowa [...]) oraz tereny upraw rolnych. Najbardziej narażona na oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia jest zabudowa zagrodowa zlokalizowana w odległości ok. 300 m od granicy projektowanego obszaru górniczego "R.", zaś z analiz oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na powietrze i klimat akustyczny najbliższych terenów podlegających ochronie stanowiących integralną część raportu wynika, że nie będą one powodować zagrożenia dla jakości życia i stanu zdrowia mieszkańców najbliższej w stosunku do rozpatrywanej kopalni zabudowy o funkcji mieszkaniowej jak również na pozostałych obszarach związanych ze stałym lub czasowym przebywaniem ludzi. Oceniono także, że oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia na osoby prowadzące prace polowe oraz podróżujące po drodze powiatowej [...] nie będzie istotne. Za nieznaczące oddziaływania na ludzi uznano wpływ planowanego przedsięwzięcia na wody podziemne, wpływ wynikający z planowanej przez wnioskodawcę gospodarki odpadami oraz wpływ wynikający z przejęciem pod eksploatację nowych terenów złoża melafiru "R.". Za najbardziej znaczące oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia na ludzi uznano roboty strzałowe. W ocenie SKO, słusznie organ I instancji w pkt II.33 osnowy zaskarżonej decyzji określił, że roboty strzałowe będą mogły być wykonywane od poniedziałku do piątku, maksymalnie 2 razy na dobę w godzinach od 8.00 do 18.00, tylko w dni powszednie, z zastosowaniem materiałów wybuchowych w ilości do 360 Mg na rok, bowiem przy zachowaniu ww. warunków planowane przedsięwzięcie nie będzie znacząco oddziaływać na ludzi, zaś procedura bezpiecznego prowadzenia robót strzałowych będzie wystarczająca do zminimalizowania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia.

Ponadto na podstawie analizy zgromadzonego materiału dowodowego dokonano oceny oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na zabytki i krajobraz kulturowy. Wskazano, że wyrobisko górnicze istnieje już od ok. 100 lat, trwale wkomponowało się w krajobraz miejscowości R., zaś tak długi okres współistnienia kopalni w układzie urbanistycznym R. pozwala już ją zakwalifikować do elementów krajobrazu kulturowego miejscowości. Wskazano, że w pobliżu lokalizacji planowanego przedsięwzięcia zlokalizowane są ruiny zamku [...] oraz schronisko "[...]" zaliczane do cennych elementów środowiska kulturowego. Eksploatacja złoża melafiru "R." w ramach planowanego przedsięwzięcia nie obejmie swoim zakresem terenów lokalizacji ww. elementów, a z informacji zawartych w Raporcie wynika, że będą one również poza zasięgiem Wpływu drgań sejsmicznych i podmuchem fali uderzeniowej powietrza, których źródłem mogą być roboty strzałowe. Ponadto rozpatrywane elementy krajobrazu kulturowego są izolowane od wyrobiska Kopalni [...] naturalną przeszkodą terenową jaką jest zbocze góry Graniczna, tym samym realizacja przedsięwzięcia nie będzie się wiązała ze znaczącym oddziaływaniem na zabytki i krajobraz kulturowy.

Wyjaśniono, że na podstawie zebranego materiału dowodowego należy stwierdzić, że kontynuacja eksploatacji złoża melafiru "R." nie będzie miała wpływu na dalszy rozwój infrastruktury turystycznej oraz ewentualne zwiększenie i potencjału turystyczno-rekreacyjnego regionu, zaś przyjęta koncepcja funkcjonowania kopalni oparta między innymi o zasadę niepowiększania obszaru koncesyjnego nie będzie wpływać istotnie negatywnie na walory turystyczne regionu. Ponadto planowane przedsięwzięcie nie będzie również negatywnie oddziaływać na obszar Parku [...], bowiem złoże melafiru leży w całości poza jego granicami oraz częściowo w jego otulinie.

Odnosząc się zaś do kwestii transportu kruszyw z terenu kopalni będącej przedmiotem przedsięwzięcia należy wskazano, że transport kruszyw z kopalni, nie stanowi przedsięwzięcia powiązanego technologiczne z przedsięwzięciem polegającym na wydobyciu kopalin.

Ponadto wskazano, że w odniesieniu do zaskarżonej decyzji I instancji nie było potrzeby określania wymagań, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. d u.i.o.ś., gdyż przedsięwzięcie nie stanowi zakładu stwarzającego zagrożenie wystąpienia poważnych awarii w rozumieniu ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2016 r., poz. 672 ze zm.) - nie było potrzeby określania wymagań, o których mowa w 82 ust. 1 pkt 1 lit. f u.i.o.ś., gdyż przedsięwzięcie nie stanowi instalacji, o której mowa w tym przepisie; nie było potrzeby określania wymagań, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 4a i 4b u.i.o.ś., gdyż przedsięwzięcie nie stanowi instalacji, o której mowa w tych przepisach; nie było potrzeby określania wymagań, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 3 u.i.o.ś., gdyż przedsięwzięcie nie należy do przedsięwzięć, o których mowa w art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2016 r. poz. 672 ze zm.); brak było podstawy do przedstawiania stanowiska w przedmiocie ponownej oceny oddziaływania na środowisko w myśl art. 82 ust. 1 pkt 4 u.i.o.ś., gdyż w odniesieniu do przedsięwzięcia nie wydaje się żadnej z decyzji określonej w art. 72 ust. 1 pkt 1,10, 14 i 18 u.i.o.ś.; brak było potrzeby przedstawienia analizy porealizacyjnej, gdyż przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu nie było przedsięwzięcie całkiem nowe, planowane, którego oddziaływanie na środowisko może być nieznane, lecz działalność prowadzona przez kopalnię od wielu lat. Ponadto obowiązki nałożone na wnioskodawcę w pkt VIII osnowy zaskarżonej decyzji w zakresie monitorowania oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, w tym w szczególności obowiązek przedłożenia zbiorczych rocznych wyników badań monitoringowych należy uznać za wystarczające. Zaakcentowano, iż postępowanie dotyczy istniejącego przedsięwzięcia, którego oddziaływanie na środowisko jest znane. Nie występują zatem przesłanki określone w art. 82 ust. 2 u.i.o.ś., gdyż posiadane na etapie wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dane na temat przedsięwzięcia pozwalają wystarczająco ocenić jego oddziaływanie na środowisko.

Odnosząc się do odwołania S. i K.P. SKO wskazało, iż z materiału dowodowego nie wynika, żeby działki nr [...] i [...], których są właścicielami znajdowały się w obszarze oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Wyjaśniło, że położenie nieruchomości w bliskim sąsiedztwie drogi powiatowej [...] stanowiącej na dzień dzisiejszy jedyną możliwą drogę wywozu urobku, kopalni, która nie jest technologicznie powiązana z planowanym przedsięwzięciem nie stanowi podstawy do uznania tych skarżących za strony postępowania.

Skargi od wyżej opisanej decyzji wnieśli: Komitet [...], Stowarzyszenie [...],[...] Towarzystwo [...], S.P. i K.P.

Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę [...] Towarzystwa [...].

Rozpoznając skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, iż w orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że raport jest jednym, choć bardzo ważnym, z dowodów w sprawie i jak każdy dowód podlega swobodnej ocenie. Nie może także stanowić jedynego źródła materiału dowodowego, w związku z tym organy są zobowiązane podejmować wszelkie kroki niezbędne do wyjaśnienia sprawy, dopuszczając z urzędu jako dowód wszystko co może przyczynić się do jej wyjaśnienia, a nie jest sprzeczne z prawem, a więc by z urzędu przeprowadzać dowody służące ustaleniu precyzyjnie i w pełnym zakresie stanu faktycznego sprawy. Sąd zwrócił także uwagę na treść art. 66 ust. 1 pkt 5 u.i.o.ś. wskazując, że organu nie sprostały ustawowym wymogom głównie w zakresie oceny kompletności i wszechstronności raportu przedłożonego przez stronę. Zwrócił uwagę, iż organ I instancji nie dokonał samodzielnej i wnikliwej oceny raportu jako jednego z dowodów w sprawie, bowiem oparł się w tej ocenie wyłącznie na treści postanowienia uzgadniającego chociaż nie w całości, aczkolwiek był nim związany oraz wpływie transportu kruszywa na środowisko. Sąd podkreślił, iż to nie raport jest wiążącym organy i strony dokumentem, lecz decyzja środowiskowa wydana przez właściwy organ.

Sąd Wojewódzki podzielił stanowisko, że ustawodawca w u.i.o.ś. nie definiuje pojęcia "racjonalnego wariantu alternatywnego", nie wskazuje także kryteriów, jakie mają przesądzać o wyborze wariantu ostatecznego, tym niemniej, aby organ prowadzący sprawę mógł ocenić, czy w sprawie występuje "zasadność realizacji przedsięwzięcia w wariancie innym niż proponowany przez wnioskodawcę", nie mogą się one sprowadzać do lakonicznej informacji, że inwestor nie jest zainteresowany wariantami alternatywnymi (B. Draniewicz, Glosa do wyroku WSA z dnia 24 lutego 2011 r., II SA/Bk 745/10. Teza 1, Pr.i Środ. 2011/4/133-142). Następnie wskazał, że organy nie wyjaśniły kwestii zgodności dopuszczonego do realizacji obszaru górniczego z treścią obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który dopuszcza obszar o powierzchni [...] ha.

Zdaniem Sądu organy bezpodstawnie podzieliły całe przedsięwzięcie określone we wniosku i w decyzji środowiskowej jako wydobywanie melafiru ze złoża "R." na dwa przedsięwzięcia: wyłącznie wydobywanie melafiru jako jedno zasadnicze przedsięwzięcie, a także przedsięwzięcie drugie: transport wydobytego melafiru z terenu kopalni do [...] czy w innych kierunkach. Zwrócił uwagę, iż mimo zasadniczo negatywnego stanowiska organu rozstrzygającego co do konieczności oceny środowiskowej fazy transportu – pewne ograniczenia w decyzji przyjęto, ale nie wskazano na jakiej podstawie i czy to jest wystarczające, zaś takie ograniczenia muszą wynikać z określonych danych i dokumentów oceny i następnie winny podlegać ocenie organów.

Sąd podzielił także zarzuty odnoszące się do precyzyjnego określenia lokalizacji przedsięwzięcia przy zastosowaniu współrzędnych geograficznych, którego w decyzji środowiskowej zabrakło.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się Kopalnia [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] i w skardze kasacyjnej zarzuciła mu:

A. nieważność postępowania na podstawie art 183 § 2 pkt 2 p.p.s.a. z uwagi na brak umocowania pani T.R. do reprezentowania Skarżącej ad. 2). w tym do podpisania i złożenia w imieniu Skarżącej ad. 2) skargi oraz do podejmowania dalszych czynności w sprawie, co skutkuje koniecznością uznania, że skarga została wniesiona przez podmiot, który nie posiada legitymacji procesowej, zaś merytoryczne rozpoznanie skargi dotkniętej takimi wadami było niedopuszczalne;

B. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), a to:

1) naruszenie art. 50 § 1 p.p.s.a. i art 44 ust. 1 i ust. 3 u.i.o.ś. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. i art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez brak dokonania przez WSA ustaleń co do legitymacji skarżącej ad. 1) skarżącej ad. 2) oraz interesu prawnego (przymiotu strony) skarżących ad. 3), które to okoliczności warunkowały prawo do wniesienia skarg od decyzji SKO, co skutkowało merytorycznym rozpoznaniem i uwzględnieniem skarg, choć WSA nie ustalił w ogóle, czy poszczególnym skarżącym przysługiwała legitymacja do ich złożenia, tj. czy nie zachodziły podstawy do odrzucenia skargi lub jej oddalenia z uwagi na brak interesu prawnego lub brak legitymacji do zaskarżenia decyzji SKO;

2) naruszenie art. 50 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. i 111 § 1 i 2 p.p.s.a. oraz art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., względnie art. 151 p.p.s.a. poprzez dopuszczenie i uwzględnienie skargi skarżących ad. 3) w odniesieniu do (całej) decyzji SKO oraz połączenie jej do wspólnego rozpoznania ze skargami pozostałych skarżących, choć skarga w tym zakresie była niedopuszczalna, jako że skarżący ad. 3) byli wyłącznie adresatami pkt 2 decyzji SKO i ewentualnie tylko w tym zakresie można rozpatrywać ich interes prawny i legitymację do wniesienia skargi;

3) naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez brak rozważenia istotnych dla sprawy okoliczności oraz wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia, jak też motywów rozstrzygnięcia, względnie zawarcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wewnętrznie sprzecznych wywodów co do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, a to w szczególności z uwagi na:

(i) brak rozważań dotyczących legitymacji poszczególnych skarżących do wniesienia skarg i podstaw do połączenia spraw;

(ii) brak oddzielenia twierdzeń skarżących oraz stanowiska WSA odnośnie do poszczególnych zarzutów skargi i motywów rozstrzygnięcia oraz brak jakiegokolwiek odniesienia się do argumentacji uczestnika przedstawionej w toku postępowania;

(iii) brak wskazania, czy i które uchybienia stwierdzone przez WSA przesądzały o konieczności uchylenia decyzji SKO oraz decyzji środowiskowej oraz czy i które z tych uchybień miało charakter samoistnie przesądzający o takiej konieczności;

(iv) brak wskazania, w odniesieniu do uchybień stwierdzanych przez WSA, przepisów prawa, które zdaniem tego Sądu miały zostać naruszone w zaskarżonej decyzji oraz w przypadku uchybień proceduralnych, ich wpływu na wynik postępowania;

(v) zbyt ogólne i nie dające się zweryfikować stwierdzenie, że "tym ustawowym wymogom organy obu instancji nie sprostały" jako podstawa uwzględnienia skarg, choć poprzedzone jest one abstrakcyjnym przywołaniem przepisów i poglądów, które albo nie mają w ogóle zastosowania do sprawy, albo też są na tyle ogólne, że nie wiadomo, jaki jest ich związek ze sprawą;

(vi) brak wskazania, w odniesieniu do uchybień stwierdzanych przez WSA, przepisów prawa, które zdaniem tego Sądu miały zostać naruszone w zaskarżonej decyzji oraz w przypadku uchybień proceduralnych, ich wpływu na wynik postępowania;

(vii) brak wskazania, dlaczego jako materialnoprawną podstawę badania zgodności decyzji środowiskowej i decyzji SKO WSA przyjął regulację u.i.o.ś. "w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania decyzji" pomijając całkowicie przepisy intertemporalne ustaw zmieniających ustawę środowiskową w latach 2011-2017 r.;

(viii) chaotyczność, niejasność i wewnętrzna sprzeczność twierdzeń zawartych w zaskarżonym wyroku uniemożliwiająca odtworzenie stanowiska WSA co do istotnych elementów uzasadnienia, a to:

a. zagadnienia, czy WSA stoi na stanowisku, że w raporcie oddziaływania na środowisko brak jest przedstawienia wystarczającej liczby wariantów, w tym racjonalnego wariantu alternatywnego, czy też wyłącznie, że warianty te (choć prawidłowo przedstawione) nie były zbadane w sposób wystarczająco wnikliwy, albo może wyłącznie, że wybór ostatecznie przewidzianego wariantu nie został w wystarczający sposób uzasadniony;

b. zagadnienia znaczenia pisma uczestnika z dnia [...] czerwca 2016 r. i jego roli dla sprawy w kontekście pojęcia raportu oddziaływania na środowisko, jak również zagadnienia znaczenia koreferatu do raportu, pisma P. z dnia [...] kwietnia 2016 r. oraz protokołu posiedzenia Regionalnej Rady Ochrony Przyrody z dnia [...] lutego 2016 r.;

c. zagadnienia, czy WSA stoi na stanowisku, że przedsięwzięcie (lub jego lokalizacja) jest sprzeczne z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, czy też stoi na stanowisku, że organy nie zbadały tej kwestii w sposób wystarczająco wnikliwy;

d. zagadnienia ekranów, które zostało przez WSA opisane w taki sposób, że nie można określić jego związku ze sprawą i wpływu na rozstrzygnięcie;

e. zagadnienia, czy WSA stoi na stanowisku, że transport kruszywa stanowi odrębne przedsięwzięcie w rozumieniu u.i.o.ś., czy też stoi na stanowisku, że organy uznały je za odrębne przedsięwzięcie, czy może, że organy nie zbadały kwestii transportu w sposób wystarczająco wnikliwy;

(ix) brak jakiegokolwiek uzasadnienia przyczyn uwzględnienia skargi skarżących ad. 3) mimo rozpoznania i uwzględnienia tej skargi, które to uchybienia uniemożliwiają kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku i ustalenie na jakiej podstawie WSA we Wrocławiu uwzględnił skargi, jak również dalsze procedowanie sprawy przez organy administracji;

4) naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez uwzględnienia skarg i uchylenie decyzji środowiskowej i decyzji SKO z uwagi na rzekome uchybienia procesowe, których miały dopuścić się organy administracji orzekające w sprawie, choć zachodziły przesłanki do oddalenia skarg, ze względu na brak naruszenia przepisów postępowania, względnie brak wpływu ewentualnych uchybień na wynik postępowania, a to w szczególności z uwagi na:

(i) samodzielne, wnikliwe i prawidłowe zbadanie przez organy obu instancji (oraz organ uzgadniający) środowiskowych aspektów postępowania, w tym treści raportu oddziaływania na środowisko i pozostałych (licznych) dowodów zgromadzonych w toku długotrwałego postępowania, czemu dały wyraz w uzasadnieniu decyzji środowiskowej i decyzji SKO, jak również w zgromadzonym materiale dowodowym, a tym samym nieprawidłowe jest stanowisko WSA, jakoby w tym zakresie organy oparły się wyłącznie na treści postanowienia uzgadniającego;

(ii) wnikliwe i prawidłowe zbadanie oraz uzasadnienie przez organy obu instancji problematyki zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (przy jednoczesnej nieprawidłowej ocenie przez WSA kwestii dotyczącej powierzchni obszaru górniczego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego),

(iii) wnikliwe i prawidłowe zbadanie przez organy obu instancji problematyki transportu w kontekście przedsięwzięcia;

co wbrew stanowisku WSA - spełniało w szczególności wymagania art. 7, 77 i 107 k.p.a. oraz odnośnych przepisów ustawy środowiskowej;

5) naruszenie art. 135 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 i 145 § 1 p.p.s.a. poprzez brak jakiegokolwiek uzasadnienia przyczyn, dla których WSA uchylił zarówno decyzję organu li instancji (decyzję SKO), jak i decyzję organu i instancji (decyzję środowiskową), co uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku w zakresie istotnym dla sprawy i skutków zaskarżonego wyroku;

6) naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 153 p.p.s.a. poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazań co do dalszego postępowania, co uniemożliwia podjęcie i dalsze prowadzenie sprawy przez organy administracji;

C. naruszenie prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), a to:

1) naruszenie przepisów intertemporalnych ustaw zmieniających ustawę środowiskową w latach 2011-2017 poprzez pominięcie tychże przepisów intertemporalnych oraz błędne przyjęcie, że materialnoprawną podstawą kontroli decyzji SKO w zaskarżonym wyroku stanowiły przepisy u.i.o.ś. "w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania decyzji", podczas ody ustawy zmieniające ustawę środowiskową w tatach 2011-2017 zawierały w dużej części przepisy przejściowe nakazujące stosowanie do toczących się postępowań przepisów dotychczasowych lub wynikała z nich taka norma;

2) naruszenie art. 77 ust. 2 pkt 2 u.i.o.ś. w zw. z art 66 i n. u.i.o.ś. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu. że pojęcie "raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko" użyte w tym przepisie obejmuje wszystkie pisma procesowe wnioskodawcy, w tym złożone także po dacie wydania postanowienia przez organ uzgadniający, a w konsekwencji przyjęcie, że organ uzgadniający powinien był uzyskać pismo wnioskodawcy z dnia [...] czerwca 2016 r., podczas gdy: (i) pojęcie "raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko" ma ustawowo określone znaczenie, a pismo wnioskodawcy z dnia [...] czerwca 2016 r. nie było elementem (częścią) raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko przygotowanego dla przedsięwzięcia oraz (ii) brak jest jakiegokolwiek trybu ponownego występowania do organu uzgadniającego z tego rodzaju dokumentami;

3) naruszenie art. 77 ust. 2 u.i.o.ś. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że organ występujący o uzgodnienie zobowiązany jest przedłożyć organowi uzgadniającemu inne jeszcze dokumenty niż wymienione w art. 77 ust. 2 u.i.o.ś.(wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku), w tym dokumenty, które zostały sporządzone już po wydaniu uzgodnienia podczas gdy: (i) art. 77 ust. 2 u.i.o.ś. w sposób wyczerpujący określa zakres dokumentów, które mają zostać przekazane organowi uzgadniającemu oraz (ii) brak jest jakiegokolwiek trybu ponownego występowania do organu uzgadniającego;

4) naruszenie art. 66 ust 1 pkt 5, 6 i 7 u.i.o.ś. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że raport o oddziaływaniu na środowisko (wraz z jego uzupełnieniami) przedłożony w toku postępowania nie spełnia wymogów wynikających w tych przepisów, choć raport ten wymagania te spełnia, a w szczególności zawiera racjonalne warianty alternatywne oraz określenie wpływu analizowanych wariantów na środowisko;

5) naruszenie art. 81 ust. 1 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 5, 6 i 7 u.i.o.ś. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że uzupełnienie raportu o oddziaływaniu na środowisko - po skorzystaniu przez organ z uprawnienia wynikającego z art. 81 ust. 1 u.i.o.ś.- musi zawierać opis i analizę dodatkowych (nowych) wariantów alternatywnych, choć w takiej sytuacji wymagane jest jedynie odniesienie się do wariantu dopuszczonego do realizacji;

6) naruszenie art. 80 ust. 3 w zw. z art. 80 ust. 2 zd. 1 u.i.o.ś. przez ich błędną wykładnię, skutkującą pominięciem i niezastosowaniem art. 80 ust. 3 u.i.o.ś., tj. przyjęcie przez WSA. że kryterium dopuszczalności przedsięwzięcia jest zgodność jego lokalizacji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, podczas gdy w przypadku przedsięwzięcia kryterium takim jest wyłączne "nienaruszanie ustaleń" miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdyż przedsięwzięcie dotyczy działalności określonej ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (inną niż poszukiwanie i rozpoznawanie złóż kopalin);

7) naruszenie art. 80 ust. 3 i art. 80 ust. 2 zd. 1 u.i.o.ś. przez błędną ich wykładnię skutkującą nieprawidłowym przyjęciem przez WSA, że "istnieje sprzeczność zapisów planu z zamierzonym przedsięwzięciem", podczas gdy lokalizacja przedsięwzięcia jest zgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i tych ustaleń nie narusza, co dotyczy także "przewidzianych w planie miejscowym ekranów akustycznych" (cyt. za uzasadnieniem zaskarżonego wyroku);

8) naruszenia art. 3 pkt 13 u.i.o.ś. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż transport kruszyw z terenu kopalni stanowi przedsięwzięcie powiązanie technologicznie z przedsięwzięciem, a w konsekwencji uznanie, iż organy administracji nie dokonały "oceny oddziaływania planowanego przedsięwzięcia w fazie transportu na środowisko", ody tymczasem transport kruszyw nie jest ani samodzielnie przedsięwzięciem w rozumieniu u.i.o.ś.(oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko), ani też nie jest elementem przedsięwzięcia;

9) naruszenie art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. a u.i.o.ś. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że: (a) miejsce realizacji przedsięwzięcia powinno być określone w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach poprzez wskazanie współrzędnych geograficznych oraz (b) nie jest wystarczające określenie w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach miejsca realizacji przedsięwzięcia przez wskazanie numerów działek ewidencyjnych (z uzupełniającym odesłaniem do postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), podczas gdy (a.a.) brak jest w obowiązujących przepisach wymogu określania w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach współrzędnych geograficznych oraz (b.b.) wystarczające jest określenie w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach miejsca realizacji przedsięwzięcia przez wskazanie numerów działek ewidencyjnych, na których realizowane będzie przedsięwzięcie.

W oparciu o przytoczone zarzuty Kopalnia wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA we Wrocławiu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie wszystkich skarg, rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu przytoczono szczegółową argumentację świadczącą, zdaniem skarżącej kasacyjnie o zasadności podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Komitet [...] wniósł o utrzymanie w mocy wyroku WSA we Wrocławiu, bowiem Sąd i instancji wszechstronnie przeanalizował materiał dowodowy, wskazał uchybienia organów administracji.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną S. i K. P. wnieśli o jej oddalenie, bowiem w ich ocenie jest ona bezzasadna.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki enumeratywnie wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. W rozpoznawanej sprawie zaistniała przesłanka nieważności wymieniona w art. 183 § 2 pkt 2 p.p.s.a., co obligowało Sąd, niezależnie od pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej, do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

W związku z powyższym pierwszej kolejności należało się odnieść do zarzutów skargi kasacyjnej wskakujących, że w sprawie spełnione zostały przesłanki wskazujące na nieważność postępowania. Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosło między innymi stowarzyszenie zwykłe – Komitet [...]. Skarga ta została podpisana przez T.R.. Wojewódzki Sąd Administracyjny wezwał Komitet [...] do uzupełnienia braków formalnych skargi w terminie 7 dni pod rygorem jej odrzucenia poprzez złożenie wyciągu z KRS bądź innego dokumentu lub jego uwierzytelnionego odpisu określającego umocowanie do reprezentowania strony skarżącej. W odpowiedzi na powyższe wezwanie Stowarzyszenie dołączyło: kopię pisma Starostwa Powiatowego w [...] z [...] grudnia 2003 r. potwierdzającego przyjęcie zawiadomienia o powstaniu stowarzyszenia zwykłego pod nazwą Komitet [...], Statut Stowarzyszenia i protokół z walnego zgromadzenia członków stowarzyszenia z [...] stycznia 2016 r.

Z powyższego wynika, że Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu przed merytorycznym rozpoznaniem skargi stowarzyszenia – Komitet [...] nie zajął się kwestią, czy skarżący jest organizacją społeczną, która ma zdolność procesową w niniejszej sprawie.

Trzeba mieć na względzie, że [...] jest stowarzyszeniem zwykłym. Ustawą z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy Prawo o stowarzyszeniach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., nr 11, poz. 19, dalej ustawa zmieniająca) dokonano zmiany ustawy prawo o stowarzyszeniach. Przy czym zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy zmieniającej w terminie 24 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, stowarzyszenia zwykłe działające na podstawie przepisów dotychczasowych były obowiązane dokonać wpisu do ewidencji stowarzyszeń zwykłych. Termin do dokonania takiego wpisu upłynął z dniem 20 maja 2018 r. Skutkiem brak wpisu, zgodnie z powołanym przepisem, było rozwiązaniem stowarzyszenia zwykłego z mocy prawa. Z treści 10 ust. 2 ustawy wynika zaś, że do dnia dokonania wpisu do ewidencji stowarzyszenia zwykłe działają na podstawie przepisów dotychczasowych. W przypadku stosowania przepisów w brzmieniu sprzed nowelizacji art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach (Dz.U. z 2017 r., poz. 210) stanowił, że stowarzyszenie zwykłe jest uproszczoną formą stowarzyszenia i nie posiada osobowości prawnej. Osoby w liczbie co najmniej trzech, pragnące założyć stowarzyszenie zwykłe, uchwalają regulamin działalności, określając w szczególności jego nazwę, cel, teren i środki działania, siedzibę oraz przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie. Oznacza to, że stowarzyszenie takie tworzą wszyscy członkowie, a sposób ich działania reguluje regulamin.

Analiza kolejnych przepisów Rozdziału 6 tej ustawy, zwłaszcza art. 43 pkt 1 nie pozostawiały wątpliwości, że skoro do stowarzyszenia zwykłego nie stosuje się art. 10 i 11 ustawy to oznacza, że Stowarzyszenie takie nie posiada organów. Regulamin stowarzyszenia wskazuje jedynie, że Stowarzyszenie posiada przedstawiciela, który go reprezentuje, ale przedstawiciel nie jest jego organem. W orzecznictwie sądów powszechnym prezentowany jest pogląd, że przez "reprezentowanie stowarzyszenia" nie można rozumieć zaciągania zobowiązań ze skutkiem dla stowarzyszenia. Zobowiązania majątkowe mogą zaciągać członkowie osobiście lub działając przez pełnomocnika na zasadach i w sposób określony w przepisach Kodeksu cywilnego o pełnomocnictwie (tak postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2001 r., I ACa 214/01, OSA 2003, z. 1, poz. 1). Takie stanowisko prezentuje również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 grudnia 2012 r. (w sprawie I CSK 234/12, LEX 1307997), w którym stwierdził, że nie można wywieść przyznania zdolności prawnej stowarzyszeniom zwykłym z przewidzianego w art. 40 ust. 2 powołanej wyżej ustawy wymagania uchwalenia przez osoby zakładające stowarzyszenie zwykłe regulaminu, określającego w szczególności nazwę stowarzyszenia, jego cel, teren i środki działania, siedzibę oraz przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie. Ze względu na nieprzysługiwanie stowarzyszeniom zwykłym osobowości prawnej i niestosowanie do nich przepisów o osobach prawnych na podstawie art. 331 k.c., podmiotem praw i obowiązków w stosunkach cywilnoprawnych związanych z działalnością stowarzyszeń zwykłych nie mogą być same te stowarzyszenia, lecz tylko ich członkowie. Stowarzyszeniu zwykłemu niewątpliwie przysługuje zdolność sądowa jako organizacji społecznej, jednak legitymację procesową, a zatem zdolność do czynności procesowych posiadają jedynie wszyscy członkowie tego stowarzyszenia. Natomiast przedstawiciel wskazany w regulaminie może reprezentować stowarzyszenie zwykłe, jeżeli pozostali członkowie stowarzyszenia upoważnią go do tego w należytej formie prawnej. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela pogląd prezentowany w orzecznictwie, w którym wskazuje się, że właściwym dokumentem, z którego wynikałoby upoważnienie do udzielenia pełnomocnictwa procesowego przez stowarzyszenie zwykłe, jest dokument podpisany przez wszystkich członków stowarzyszenia zwykłego. Źródłem takiego upoważnienia nie możne natomiast stanowić regulamin, jako dokument statuujący tylko powstanie stowarzyszenia zwykłego (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 marca 2014 r., II OSK 2525/12, Lex nr 1488169 oraz z 14 maja 2014 r., II OSK 2966/12).

Z treści obecnie obowiązującego art. 41a ust. 2 prawa o stowarzyszeniach (po nowelizacji) wynika, że podejmowanie przez przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie zwykłe albo zarząd czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga uprzedniej zgody wszystkich członków stowarzyszenia zwykłego oraz udzielenia przez nich pełnomocnictwa do dokonania tych czynności. A zatem, przedstawiciel Stowarzyszenia (niezależnie od stanu prawnego – przed czy po nowelizacji) mógł działać w tej sprawie w jego imieniu, w tym wnieść skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego, na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez wszystkich członków Stowarzyszenia, a nie tylko na podstawie funkcji przedstawiciela powierzonej mu w regulaminie (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lutego 2017 r. sygn. akt II OZ 105/17, sygn. akt II OZ 107/17- http://:orzeczenia.nsa.gov.pl). Wymóg ten dotyczy czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu podejmowanych w imieniu Stowarzyszenia zarówno przez przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie zwykłe, jak i przez jego zarząd.

Podnieść należy, iż ustawodawca w art. 41a ust. 3 pkt 1- 5 Prawa o stowarzyszeniach jedynie przykładowo wymienił czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu, a świadczy o tym użycie w przepisie sformułowania "w szczególności".

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego za czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu należy uznać wniesienie do wojewódzkiego sądu administracyjnego skargi. Wola wszystkich członków Stowarzyszenia w zakresie wniesienia w imieniu Stowarzyszenia skargi winna być wyrażona co do konkretnej sprawy, a nie ogólnie, abstrakcyjnie. Konkretna sprawa dotycząca konkretnej decyzji może wiązać się z różnymi skutkami nie tylko faktycznymi, ale i prawnymi. Niektóre sprawy mogą powodować daleko idące skutki prawne.

Jak stanowi art. 40 ust. 1b Prawa o stowarzyszeniach każdy członek odpowiada za zobowiązania stowarzyszenia zwykłego bez ograniczeń całym swoim majątkiem solidarnie z pozostałymi członkami oraz ze stowarzyszeniem. Odpowiedzialność ta powstaje z chwilą, gdy egzekucja z majątku stowarzyszenia zwykłego okaże się bezskuteczna.

W tym stanie rzeczy w przypadku wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego wymagana jest zatem uprzednia zgoda wszystkich członków Stowarzyszenia zwykłego, o jakiej mowa w art. 41a ust. 2 Prawa o stowarzyszeniach.

W związku z powyższym bez względu na to, które przepisy ustawy Prawo o stowarzyszenia (znowelizowane, czy przed nowelizacją) będą miały zastosowanie stwierdzić należy, że stowarzyszeniu zwykłemu niewątpliwie przysługuje zdolność sądowa jako organizacji społecznej, to legitymację procesową, a zatem zdolność do czynności procesowych, w tym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego posiadają jedynie wszyscy członkowie tego stowarzyszenia.

W świetle powyższych rozważań w szczególności odnoszących się do kwestii legitymacji procesowej Stowarzyszenia zwykłego wskazać należy, że Sąd I instancji nie zweryfikował, czy podmiot wnoszący skargę posiada taką legitymację, a zatem czy skarga taka była skutecznie wniesiona. Należy bowiem przypomnieć, że omawiana kwestia winna była być przedmiotem oceny Sądu przed merytorycznym rozpoznaniem sprawy, a w przypadku negatywnej weryfikacji, zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 5 p.p.s.a., Sąd winien był skargę odrzucić. Przepis ten stanowi bowiem, że Sąd odrzuca skargę jeżeli skarżący nie ma zdolności procesowej i nie działa za niego przedstawiciel ustawowy, (...) przy czym odrzucenie to jest możliwe gdy brak ten nie zostanie uzupełniony (art. 58 § 2 p.p.s.a).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w niniejszej sprawie nie dokonał takiej oceny i mimo że wezwał skarżącego do wykazania umocowania T.R. do podpisania skargi to bezkrytycznie uznał, że złożony Statut Stowarzyszenia oraz protokół z walnego zgromadzenia, na którym wybrano T.R. przewodniczącą Stowarzyszenia, stanowi wystarczająca podstawę do uznania, że wymieniona została należycie umocowana przez skarżące Stowarzyszenie. Tymczasem dla skutecznego złożenia skargi przez Stowarzyszenie niezbędne było podpisanie jej przez wszystkie zrzeszone w nim osoby. T.R. jako Przedstawiciel Stowarzyszenia mogłaby skutecznie wnieść skargę w imieniu Stowarzyszenia jedynie wówczas, gdyby do dokonania tej czynności była umocowana przez wszystkich członków Stowarzyszenia w formie uchwały członków tego podmiotu. Brak takiego umocowania do podpisania skargi (i brak podpisów pozostałych członków Stowarzyszenia) skutkowało koniecznością uznania, że skarga została wniesiona przez podmiot, który nie posiada legitymacji procesowej. Rozpoznanie merytoryczne skargi dotkniętej takimi wadami stanowi przesłankę nieważności postępowania sądowoadministracyjnego wymienioną w art. 183 § 2 pkt 2 p.p.s.a., a to uzasadnia uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

Rozpoznając ponownie sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zobligowany będzie do uwzględnienia powyższej oceny prawnej, co do legitymacji Komitetu [...] do wniesienia skargi. Sąd wezwie zatem Stowarzyszenie do prawidłowego podpisania skargi lub prawidłowego umocowania osoby, która ją podpisała, a w razie nieuzupełnienia tych braków wyda w stosunku do tego Stowarzyszenia rozstrzygnięcie w oparciu o art. 58 § 1 pkt 5 p.p.s.a., a w odniesieniu do pozostałych skarżących rozpozna skargi. Z zestawienia art. 51 i 111 § 1 p.p.s.a. wynika, iż w każdej sytuacji, w której skarżący nie skorzystali z przysługującej im formy współuczestnictwa przewidzianej w art. 51, sąd administracyjny zobowiązany jest z urzędu do połączenia spraw, które mogły być objęte jedną skargą (postanowienie NSA z 3.07.2008 r., II GSK 255/08, LEX nr 505974). W art. 111 § 1 p.p.s.a. ustawodawca nakazał sądowi administracyjnemu połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli mogły być objęte jedną skargą, m.in. dlatego, by w identycznym stanie faktycznym i prawnym nie zapadały diametralnie różne rozstrzygnięcia.

Wobec stwierdzenia, że w sprawie zaistniała przesłanka nieważności postępowania Naczelny Sąd Administracyjny nie odniósł się do zarzutów skargi kasacyjnej.

Z tych względów – działając w oparciu o art. 185 § 1 w zw. z art. 183 § 2 pkt 2 p.p.s.a. - należało orzec jak w sentencji.

Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skoro uwzględnienie skargi związane było z wadliwym działaniem Sądu I instancji, to zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa w art. 207 § 2 p.p.s.a. i w konsekwencji w oparciu o ten ostatni przepis odstąpił od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym, w trybie określonym w art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.), w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz. U. poz. 875). Zgodnie z nim, przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.



Powered by SoftProdukt