Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędziowie WSA Iwona Maciejuk, Maria Werpachowska (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 12 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Platformy Obywatelskiej RP z siedzibą w [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 20 czerwca 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej (dot. wyciągów i historii rachunków bankowych partii za listopad 2016 r.) - oddala skargę -

Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...], dalej "Stowarzyszenie", w dniu 9 sierpnia 2017 r. wniosło skargę na bezczynność partii politycznej Platforma Obywatelska, dalej "Platforma" w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Zarzucając naruszenie art. 13 ust 1 w zw. z art. 1 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1764), dalej jako: "u.d.i.p." wniosło o:

1) zobowiązanie partii politycznej Platforma Obywatelska RP do wykonania wniosku w terminie 14 dni od doręczenia akt podmiotowi zobowiązanemu,

2) stwierdzenie, że bezczynność ma miejsce z rażącym naruszeniem prawa,

3) zasądzenie na rzecz Stowarzyszenia od podmiotu zobowiązanego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie wskazało, że 20 czerwca 2017 r. zwróciło się, drogą mailową, do Platformy Obywatelskiej z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wyciągów i historii rachunków bankowych za listopad 2016 r.

Do dnia złożenia skargi Platforma nie odniosła się do wniosku Stowarzyszenia.

Następnie wskazało, że partia polityczna jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, co wynika wprost z art. 4 ust. 2 u.d.i.p.

Zdaniem Stowarzyszenia bezczynność podmiotu zobowiązanego ma miejsce z rażącym naruszeniem prawa, bowiem jest oczywista. Niepoddanie się społecznej kontroli przez partię polityczną nie daje się pogodzić z regułami demokratycznego państwa prawa, a brak jakiejkolwiek odpowiedzi stanowi lekceważenie ciążących na Platformie obowiązków informacyjnych. Ponadto od daty wniosku upłynęło półtora miesiąca.

W odpowiedzi na skargę Platforma potwierdziła, że otrzymała wniosek Stowarzyszenia w przedmiocie udzielenia informacji publicznej dotyczącej wydatków partii z subwencji w listopadzie 2016 r. Wniosek został wykonany drogą mailową z opóźnieniem tj. 23 sierpnia 2017 r. ze względu na okres urlopowy. Opóźnienie to nie było spowodowane chęcią utajnienia informacji przed wnioskodawcą. W biurze partii nie istnieje etat dedykowany dla obsługi wniosków o informację publiczną, stąd zadaniem tym są obciążeni pracownicy niezależnie od zwykłych obowiązków służbowych, co powoduje opóźnienia w przesyłaniu żądanych informacji.

Następnie Platforma wskazała, z powołaniem się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 2499/13, że w informacji pominięto dane o wydatkach na poczet wynagrodzeń osób prywatnych, w tym pracowników partii, bowiem dane te podlegają ochronie ze względu na prawo do prywatności oraz nie stanowią informacji publicznej, ponieważ osoby te nie pełnią funkcji publicznych.

Zdaniem Platformy, biorąc pod uwagę całość okoliczności sprawy, oskarżenie o rażące naruszenie prawa jest stanowiskiem nieuzasadnionym i nadmiernie radykalnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która w myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2017, poz. 1369 ze zm.), dalej: P.p.s.a., odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy.

W sprawie niniejszej, z uwagi na przedmiot zaskarżenia, należy mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1764), dalej u.d.i.p., która kształtuje prawo do informacji publicznej, a także określa zasady i tryb jej udostępniania (art. 1 - 2 u.d.i.p). Kognicja sądów administracyjnych do rozpoznania skarg na bezczynność w takich sprawach wynika z art. 3 § 2 pkt 4 i 8 P.p.s.a., zaś potwierdza ją dodatkowo brzmienie art. 21 u.d.i.p.

Stosownie do treści art. 149 § 1 P.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności, lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W myśl art. 149 § 2 P.p.s.a., sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.

Wniosek o udostępnienie informacji publicznej podlega rozpatrzeniu w drodze czynności materialno-technicznej, w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. lub decyzji administracyjnej (art. 3 § 2 pkt 1 P.p.s.a.). Oczywistym zatem jest, że w przypadku niepodjęcia przez adresata wniosku takich prawnych form działania, strona może zwalczać stan jego opieszałości w drodze skargi na bezczynność w trybie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Strona ma prawo kwestionowania bezczynności organu zawsze, gdy uznaje, że żądane przez nią informacje są informacjami publicznymi i powinny być jej udzielone w trybie u.d.i.p.

W przypadku takiej skargi, sąd dokonuje kwalifikacji żądanych informacji i w zależności od ich charakteru, podejmuje stosowne rozstrzygnięcie. Stwierdzając lub nie stwierdzając bezczynności organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, ocenia wówczas prawidłowość dokonania przez organ kwalifikacji wniosku, zapewniając stronie niezbędną ochronę sądową w zakresie dostępu do informacji publicznej.

Używając w art. 2 ust. 1 u.d.i.p. pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji RP obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

Prawo dostępu do informacji publicznej oznacza bowiem dostęp do informacji będącej faktycznie informacją publiczną, a z przepisów ustawy o dostępnie do informacji publicznej jednoznacznie wynika, że udostępnieniu w trybie ustawy podlega tylko informacja publiczna (art. 6 ust. 1 ustawy). Zatem tylko w sytuacji ustalenia, że dana informacja stanowi informację publiczną, jak też że wniosek o jej udostępnienie skierowany jest do podmiotu zobowiązanego do jej udzielenia, można rozpatrywać ewentualną bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej.

Przystępując do rozpoznania niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności należało ustalić, czy wskazana we wniosku Stowarzyszenia z dnia 20 czerwca 2017 r. informacja stanowi informację publiczną, a w związku z tym, czy Platforma zobowiązana była, na mocy cytowanych przepisów, do jej udzielenia.

Wobec treści art. 4 ust. 2 u.d.i.p. nie budzi wątpliwości, że Platforma Obywatelska jako partia polityczna jest zobowiązana do udzielenia informacji publicznej i w tej sytuacji została spełniona przesłanka podmiotowa.

Skarga jednakże nie jest zasadna.

Przedmiotem skargi jest bezczynność w przedmiocie wniosku Stowarzyszenia z dnia 20 czerwca 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej wydatków poniesionych w ramach przyznanej subwencji w postaci: wyciągów i historii rachunków bankowych partii za listopad 2016 r.

W ocenie Sądu tak sformułowane we wniosku żądanie błędne zostało zakwalifikowanie przez Platformę jako informacja publiczna, o której mowa w art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Pojęcie informacji publicznej, jak już wcześniej wskazano, ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. W myśl tych przepisów, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Prawo do informacji publicznej ma charakter konstytucyjny (art. 61 Konstytucji RP), a zatem ustawy je dookreślające powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie. Nie oznacza to jednak, że ustawa o dostępie do informacji publicznej umożliwia każdemu podmiotowi dostęp do każdej informacji i każdego dokumentu niezależnie od tego, jakim celom informacja bądź dokument służy.

Wyciągi i historie rachunków bankowych nie stanowią informacji publicznej. Obrazują one operacje jakie są dokonywane przez podmiot, który zawarł z bankiem umowę bankową. Potwierdzają stan konta – przychody i wydatki. Są to kwestie związane z obsługą finansową danego podmiotu w związku z zawartą umową bankową. Informacją publiczną niewątpliwie jest wysokość subwencji przyznanej Platformie i sposób jej wydatkowania. Jednakże zdaniem Sądu wyciągi i historia rachunków bankowych nie odzwierciedlają rozliczenia środków publicznych przyznanych partii w postaci subwencji, tym samym nie stanowią informacji publicznej.

Istotą ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest umożliwienie każdemu (jak o tym stanowi art. 2 ust. 1 u.d.i.p.) dostępu do dokumentacji bankowej danego podmiotu. Wyciągi i historia rachunków nie są zatem dokumentami dotyczącym spraw publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., nie są dokumentami urzędowymi, czy dokumentami z przebiegu i efektów kontroli. Udostępnieniu podlegać może wyłącznie informacja publiczna, a więc informacja mająca walor "danych publicznych" w tym także takich, które przyjęły kształt dokumentów urzędowych, czego nie można stwierdzić w przypadku żądanych dokumentów.

Skoro żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, to już z tej przyczyny nie można stwierdzić, że Platforma pozostawała w bezczynności w jej udostępnieniu.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 w zw. z. art. 119 pkt 4 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.