Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Cezary Kosterna (spr.) po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 16 grudnia 2021 r. sygn. akt II SA/Op 395/21 w sprawie ze skargi (...) Sp. z o.o. w (...) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia (...) r. nr (...) w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu naruszenia obowiązku zgłoszenia nabycia pojazdu 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu na rzecz (...) Sp. z o.o. w (...) 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z 16 grudnia 2021 r. sygn. akt II SA/Op 395/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławcze w Opolu (dalej również jako: Kolegium lub SKO) z (...)r., nr (...), oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Opola z (...) r. nr (...) w przedmiocie nałożenia na (....) sp. z o.o. z siedzibą w (...) (dalej: Skarżąca lub Spółka) kary pieniężnej w wysokości 220 zł z tytułu naruszenia obowiązku zawiadomienia o nabyciu pojazdu zarejestrowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia jego nabycia.

Zaskarżony wyrok został wydany w następującym stanie sprawy:

Prezydent Miasta Opola ustalił, że Spółka (....) r. zakupiła (...) r. samochód marki Volkswagen Golf o nr rej. (...), zaś wniosek o rejestrację pojazdu wraz z zawiadomieniem o jego nabyciu wpłynął do Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miasta Opola 2 lutego 2021 r. Przytoczoną na wstępie decyzją z (...) r. Prezydent Miasta Opola (dalej: Prezydent lub Organ I instancji) nałożył na Spółkę karę pieniężną w wysokości 220 zł wskazując, iż termin zgłoszenia nabycia pojazdu (wydłużony do 180 dni mocą art. 31 i ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych) upływał 22 grudnia 2020 r. i do tej daty strona nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku. Jako podstawę prawną decyzji Prezydent wskazał art. 140mb pkt 2 oraz art. 140n ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2021 r. poz. 450 ze zmianami, dalej: prd). W wyniku analizy okoliczności sprawy Organ pierwszej instancji ustalił, iż okres w jakim Spółka pozostawała w stanie niezgodności z przepisami przewidującymi obowiązek stosownego zgłoszenia wyniósł 41 dni (od 23 grudnia 2020 r. do 2 lutego 2021 r.) i było to pierwsze naruszenie tych przepisów przez Spółkę, która nie uzyskała z tego tytułu korzyści finansowych, co uzasadniało w ocenie organu wymierzenie kary w wysokości 220 zł.

Od tej decyzji Spółka wniosła odwołanie, w którym zarzuciła organowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a to art. 189f §1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., dalej: kpa) w zw. z art. 140mb pkt 2 prd i art. 78 ust. 2 pkt 1 prd przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że naruszenie nie miało charakteru znikomego, podczas gdy organ zbadał wyłącznie podmiotowe cechy strony, a nie przedmiotowy charakter jej zaniechania.

Kolegium w wyniku rozpatrzenia odwołania uznało, że w sprawie nie znajduje zastosowania regulacja art. 189f kpa, bowiem naruszenie prawa przez Spółkę nie jest znikome. Przedmiotem działalności ukaranego podmiotu jest profesjonalny obrót pojazdami, tym samym przepisy ustawy prawo o ruchu drogowym, w tym dotyczące terminów dokonywania zgłoszeń o zbyciu bądź nabyciu pojazdów, są Spółce dobrze znane. SKO zauważyło, że stosownie do treści art. 140mb pkt 2 prd, kto będąc właścicielem pojazdu zarejestrowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wbrew przepisowi art. 78 ust. 2 pkt 1 prd nie zawiadamia starosty o nabyciu lub zbyciu pojazdu, podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 do 1000 zł. Ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia się zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia ustawy (art. 140n ust. 4 prd). uwzględnieniem tego terminu. Zdaniem Kolegium prawidłowo Organ pierwszej instancji rozważył, czy w sprawie zachodziły przesłanki liberalizujące postępowanie w przedmiocie nałożenia sankcji administracyjnej, tj. czy w sprawie zachodziły podstawy do odstąpienia od ukarania przewidziane w art. 189f ust. 1 pkt 1 kpa. Kolegium podzieliło stanowisko Prezydenta, iż uchybieniu Spółki nie można przypisać cech znikomości. W ocenie SKO ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie regulacji sankcyjnych z uwagi na brak wywiązywania się przez właścicieli pojazdów z obowiązku aktualizowania danych rejestracyjnych, pomimo iż obowiązek taki istniał w polskim prawie od lat. Przepis zakreślający termin do złożenia właściwemu organowi zawiadomienia o nabyciu lub zbyciu pojazdu (art. 78 ust. 2 prd) funkcjonuje bowiem w obrocie prawnym od 1 stycznia 1998 r. Sankcja za nieterminowe wykonanie tego obowiązku wprowadzona została do porządku prawnego - mocą art. 4 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1579 ze zm.) - dopiero z dniem 1 stycznia 2020 r., niemniej, w ocenie Kolegium, w analizowanym stanie faktycznym okres, jaki upłynął od dnia wejścia w życie regulacji sankcyjnych do dnia nabycia pojazdu przez Spółkę, (blisko pół roku) był wystarczający, przy zachowaniu należytej dbałości o własne interesy, dla powzięcia wiedzy o ewentualnych konsekwencjach przedmiotowego zaniechania. Dalej Kolegium zauważyło, że Spółka będąc profesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego w zakresie nabywania i zbywania pojazdów nie powołała się na żadne szczególne okoliczności usprawiedliwiające niedokonanie zgłoszenia w terminie. Kolegium powołało się na ratio legis zastosowanych przepisów, w szczególności na to, że obowiązek zawiadamiania o zmianie właściciela pojazdu ma na celu funkcje gwarancyjne rejestrów publicznych, jakim jest Centralna Ewidencji Pojazdów. Stwierdziło też, że zgłoszenie dokonane przez zbywcę w żadnej mierze nie zwalnia nabywcy z wywiązania się z nałożonej na niego powinności. Kolegium podniosło, że o znikomości naruszenia prawa nie może sama przez się decydować okoliczność zgłoszenia zbycia pojazdu przez sprzedającego, zaś wymierzona Spółce kara w kwocie 220,00 zł nie jest wysoka i plasuje się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przedmiotowego deliktu administracyjnego (od 200 do 1000 zł).

W skardze na powyższą decyzję, wywiedzionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, Spółka zarzuciła:

1) błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia i uznanie, iż waga naruszenia nie jest znikoma, podczas gdy:

a) Spółka dokonała zgłoszenia bez odrębnego wezwania i wszczęcia postępowania przez organ;

b) Spółka dokonała zgłoszenia z przekroczeniem niewiele ponad miesiąc;

c) Spółka złożyła obszerne wyjaśnienia podczas postępowania uzasadniające odstąpienie od nałożenia kary;

d) Spółka nie była w posiadaniu dokumentacji pojazdu, która to znajdowała się poza granicami kraju.

2) naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 7 kpa zw. z art. 77 § 1 kpa i w zw. z art. 78 ust. 2 prd, a to niezebranie całości materiału dowodowego w sprawie, co doprowadziło do niezbadania okoliczności zgłoszenia zbycia przez(...), podczas gdy zgłoszenie przez zbywcę wyczerpałoby obowiązek informacyjny wobec organu i potwierdziłoby brak zawinienia po stronie nabywcy;

- art. 7 kpa w zw. z art. 77 § 1 kpa w zw. z art. 78 § 1 kpa, a to nieuwzględnienie w toku wyjaśniania okoliczności postępowania faktu znajdowania się pojazdu i jego dokumentacji za granicą kraju, co miało wpływ na brak realnej możliwości zgłoszenia nabycia pojazdu w terminie.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Opola na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm., zwanej dalej: ppsa).

Sąd I instancji stwierdził, że spór sprowadza się do dwóch kwestii: pierwsza dotyczy zasadności nałożenia przez organy kary pieniężnej na nabywcę pojazdu, druga dotyczy zasadności odmowy przez organy zastosowania w sprawie przepisów kpa, w tym art. 189f kpa dotyczącego odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej. WSA uznał, że w przypadku, gdy zawiadomienie złożone zostanie już przez jeden z podmiotów zobowiązanych (zbywcę bądź nabywcę), to zasadniczo cel zawiadomienia może być już osiągnięty, co jednak nie zwalnia drugiego z obowiązanych podmiotów z obowiązku zawiadomienia i nie powoduje, że wobec niego nie mają zastosowania przepisy dotyczące kar pieniężnych z art. 140 mb pkt 2 prd. Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 140n ust. 4 prd, ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia się:

a) zakres naruszenia,

b) powtarzalność naruszeń oraz

c) korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia ustawy.

Natomiast na podstawie art. 189f § 1 pkt 1 Kpa organ administracji publicznej w drodze decyzji odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa. W ocenie Sądu I instancji, na gruncie przedmiotowej sprawy nie sposób również przyjąć, że samodzielne wykonanie przez Skarżącą obowiązku zawiadomienia o zbyciu pojazdu półtora miesiąca po terminie, zwłaszcza w podawanych przez nią okolicznościach: jednostkowego przypadku, nie posiadania dokumentów, które były wraz z pojazdem poza granicami RP, ograniczeń w przemieszczaniu się, wywołało znaczne negatywne skutki w obszarze dóbr prawnie chronionych, jeżeli w ogóle takie skutki można dostrzec. Dalej WSA stwierdził, że nie sposób opóźnienia w zgłoszeniu nabycia pojazdu wynoszącego 41 dni i ewentualnych negatywnych skutków nie zestawić z czasem reakcji organu na powyższe naruszenie. Zgłoszenia nabycia samochodu Skarżąca dokonała 2 lutego 2021 r. natomiast decyzja nakładająca na niego karę pieniężną wydana została także po ponad 40 dniach od tego zgłoszenia, albowiem 24 marca 2021 r., na skutek postępowania wszczętego po upływnie miesiąca od zgłoszenia, albowiem 8 marca 2021 r. organ zawiadomił Spółkę o wszczęciu postępowania. Zdaniem Sądu organy winny rozważyć, jaki jest sens zaniechania odstąpienia od nałożenia kary i jej nakładania po tak długim czasie od samodzielnego dokonania zgłoszenia, zwłaszcza, że z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (art. 4 pkt 2) wynika, iż wprowadzone zmiany mają na celu poprawę warunków legalnego obrotu pojazdami i referencyjności danych gromadzonych w centralnej ewidencji pojazdów. W tych okolicznościach zasadnym jest wyjaśnienie stronie, czy opóźnienie w zawiadomieniu o nabyciu pojazdu, wobec dokonania tego zawiadomienia, rzeczywiście spowodowało negatywne skutki w obszarze dóbr prawnie chronionych i czy poprzestanie na pouczeniu pozwoli na spełnienie celów, dla których miałaby być nałożona administracyjna kara pieniężna. Zdaniem WSA w wypadku negatywnej oceny przesłanek z art. 189f § 1 kpa, organ rozważyć powinien przesłanki z art. 189f § 3 kpa. Sąd I instancji zarzucił, że organy wskazując na szczególne – w ocenie organów – cechy Skarżącej jako profesjonalnego uczestnika obrotu samochodami, dokonały także rozróżnienia podmiotowego, którego nie czyni ustawodawca, co z kolei może naruszać zasadę równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji), a także zasadę sprawiedliwości społecznej, pojmowaną nie w aspekcie socjalno-ekonomicznym, lecz odnoszoną również do społecznego poczucia sprawiedliwości, które w demokratycznym państwie prawnym nie powinno być ignorowane (art. 2 Konstytucji). WSA stwierdził, że przy wymierzaniu kary organ winien ocenić i uwzględnić wszystkie okoliczności, w jakich doszło do naruszenia, w tym powody zaniechania dopełnienia obowiązku. Tymczasem organy ograniczyły się do zawiadomienia o wszczęciu postępowania pismem z 8 marca 2021 r. – po uzyskaniu od strony zgłoszenia z 2 lutego 2021 r. o nabyciu pojazdu – i wydania 24 marca 2021 r. decyzji o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 220 złotych. Organy nie przeprowadziły analizy konkretnych zachowań, które winny skutkować zastosowaniem wobec strony władczej ingerencji w jej prawa. WSA wskazał na przepisy kpa dotyczące postępowania dowodowego, oraz na art. 7a kpa. Stwierdził, że organy obu instancji nie przeprowadziły całościowej analizy okoliczności uzasadniających nałożenie na Spółkę kary w określonej wysokości, a tym samym decyzje te nie spełniają normatywnych wymogów uzasadnienia decyzji, o których mowa w art. 107 § 3 kpa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu zaskarżyło omówiony wyrok w całości skargą kasacyjną. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciło:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie tj.:

1) art. 140mb pkt 2 prd poprzez przyjęcie, iż w sprawie nie wykazano zaistnienia przesłanek nałożenia administracyjnej kary pieniężnej z tytułu naruszenia przez Spółkę obowiązku zawiadomienia o nabyciu pojazdu zarejestrowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie do tego przewidzianym;

2) art. 189f § 1 pkt 1 kpa poprzez przyjęcie, że organy nie rozważyły w sposób dostateczny okoliczności warunkujących odstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej, w tym dokonały rozróżnienia podmiotowego, którego nie czyni ustawodawca;

3) art. 189f § 2 i § 3 kpa. poprzez niezasadne przyjęcie, iż w przypadku uznania, że w rozpoznawanej sprawie nie mogła znaleźć zastosowania przesłanka odstąpienia od ukarania określona w art 189f § 1 pkt 1 k.p.a., zasadnym było zbadanie czy w sprawie nie powinny były znaleźć zastosowania przesłanki określone w art. 189f § 2 i § 3 kpa;

II. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1) art. 145 §1 pkt 1 lit. c ppsa w zw. z art. 138 §1 pkt 1 kpa poprzez przyjęcie, iż organ drugiej instancji nieprawidłowo zastosował przywołaną regulację kpa i utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Opola nr (...) z dnia (...) r.;

2) art. 145 §1 pkt 1 lit. c ppsa. w zw. z art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 §3 kpa poprzez przyjęcie, iż organy obu instancji nie wyjaśniły dokładnie stanu faktycznego sprawy i nie rozpatrzyły jej w całokształcie oraz nie sporządziły należytego uzasadnienia decyzji, jak tez przyjęcie, iż organy nie oceniły i nie uwzględniły wszystkich okoliczności, w jakich doszło do naruszenia prawa, w tym powodów zaniechania dopełnienia obowiązku;

3) art. 145 §1 pkt 1 lit. c ppsa w zw. z art. 7a kpa poprzez niezasadne przyjęcie, iż norma powołanego przepisu znajduje zastosowanie w sprawie;

4) art. 141 § 4 ppsa poprzez udzielenie niejasnych wskazówek co do dalszego postępowania ograniczających się do nakazania ponownej oceny przesłanek normatywnych środka sankcjonującego w postaci nałożenia kary pieniężnej na Spółkę, przy jednoczesnym braku dookreślenia, jakie okoliczności faktyczne i prawne należy zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Podnosząc te zarzuty SKO wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Kolegium zrzekło się rozprawy.

(...) sp. z o.o. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania. Zrzekła się rozprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy wyjaśnić, że Naczelny Sąd Administracyjny zgodnie z dyspozycją art. 182 § 2 i 3 ppsa rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów. Skarżący kasacyjnie Organ zrzekł się bowiem rozprawy, a skarżąca Spółka w terminie czternastu dni od doręczenia odpisu skargi kasacyjnej, nie zażądała przeprowadzenia rozprawy.

Zgodnie z art. 183 § 1 ppsa Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym. NSA stwierdza, że w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek nieważności postępowania określonych w art. 183 § 2 ppsa, jak też nie zachodzą przesłanki wymagające uchylenia wydanego w sprawie orzeczenie oraz odrzucenia skargi lub umorzenia postępowania, o jakich mowa w art. 189 ppsa.

Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie zawiera zarzuty oparte na obydwu w art. 174 ppsa podstawach kasacyjnych. Przystępując do jej rozpatrzenia należy zauważyć, że Sąd I instancji uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ppsa, a więc ze względu na naruszenia przepisów postępowania, wskazując na wadliwość postępowania dowodowego naruszającego przepisy art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 kpa w zakresie rozważenia przesłanek do zastosowania art. 189f § 1 kpa i odstąpienia od nałożenia kary.

Stanowisko Sądu I instancji we wskazanym zakresie dotyczącym naruszeń art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 kpa należy uznać za prawidłowe. Organy administracji wydając decyzje w obu instancjach oparły się tylko na bezspornym ustaleniu faktycznym, że Skarżąca z przekroczeniem wyznaczonego prawem terminu zgłosiła nabycie samochodu. Uznając, że naruszenie prawa nie miało wagi znikomej w rozumieniu art. 189f § 1 kpa, organy oparły się na tym, że Skarżąca była spółką prawa handlowego i dokonywała profesjonalnego obrotu. Trafnie Sąd I instancji stwierdził, że był to argument niewystarczający, naruszający wręcz konstytucyjną zasadę równości wobec prawa. Słusznie też zauważył, że przy ocenie wagi naruszenia powinno się wziąć pod uwagę, to czy chronione przepisami prawa interesy publiczne zostały faktycznie naruszone wobec dokonania zgłoszenia przez zbywcę samochodu, co pozwalało już samo w sobie na odnotowanie w stosownych rejestrach zmiany właściciela pojazdu. Wreszcie zasadnie Sąd I instancji zauważył, że organy nie rozważyły znaczenia dla wagi naruszenia faktu niedostarczenia przez zbywcę dokumentów pojazdu. Trafność tych zarzutów stanowiących podstawę wydania zaskarżonego wyroku czyni niezasadnymi podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 podniesione w pkt. II. 1 petitum skargi kasacyjnej. Ponieważ Organ odwoławczy nie uchylił zawierającej wskazaną wadliwości decyzji Organu I instancji, lecz utrzymał ją w mocy na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa na podstawie, zatem i podniesiony w pkt. II. 1 petitum skargi kasacyjnej zarzut naruszenia tego przepisu należało uznać za niezasadny.

Zarzut podniesiony w pkt II. 3 petitum skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 7a kpa jest trafny. Zbędne było powoływanie się na ten przepis dotyczący wątpliwości co do treści normy prawnej mającej w sprawie zastosowania, gdyż wątpliwości co do wykładni przepisów prawa materialnego mających w sprawie zastosowanie – art. 140mb pkt 2 oraz art. 140n prd w sprawie nie wystąpiły. Na takie też wątpliwości nie wskazywał Sąd I instancji. Jednak zbędność powołania się na art. 7a nie czyni zaskarżonego wyroku naruszającym prawo, gdyż jego zgodność z prawem w zakresie uchylenia zaskarżonej decyzji wynikała z wyżej omówionym prawidłowo postawionych decyzji zarzutów naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia przepisów postępowania dotyczący naruszenia art. 141 § 4 ppsa. Sąd I instancji dał wyraźnie wskazówki co do konieczności rozważenia istnienia przesłanek do odstąpienia od nałożenia kary na podstawie art. 189f § 1 pkt 1 kpa z uwagi na znikomą wagę naruszenia w oparciu o wyczerpująco zebrany i wszechstronnie rozpatrzony materiał dowodowy. WSA trafnie wskazał (na str. 17-19 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), jakimi przesłankami powinien kierować się organ przy dokonywaniu oceny, czy w danej sprawie mamy do czynienia ze znikomym naruszeniem prawa. Trzeba wprawdzie przyznać skarżącemu kasacyjnie Organowi, że nietrafne było wskazanie na art. 189f § 2 i § 3 kpa. Przepisy te mają zastosowanie w przypadkach innych niż określone w art. 189f § 1 kpa. Słuszne przyjęcie więc przez Sąd I instancji, że w sprawie istniała potrzeba rozważenia zaistnienia przesłanek do odstąpienia od nałożenia kary określonych w art. 189f § 1 pkt 1 kpa wykluczało zastosowanie art. 189f § 2 i § 3 kpa, gdyż te ostatnie przepisy mają zastosowanie w przypadkach innych, niż wymienione w art. 189f § 1 kpa. Jednak ten błąd w uzasadnieniu nie czynił zaskarżonego wyroku naruszającym prawo w stopniu powodującym potrzebę jego uchylenia.

Tak więc zarzuty podniesione w pkt I.2 i I.3 petitum skargi, mimo częściowo trafnej argumentacji wskazującej na uchybienia Sądu I instancji w uzasadnieniu wyroku, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Nietrafny był też zarzut naruszenia art. 140mb pkt 2 prd (pkt I.1 petitum skargi kasacyjnej. Sąd i instancji nie zakwestionował istnienia podtsaw do zastosowania tego przepisu. Wskazał jedynie na konieczność rozważenia zastosowania art. 189f § 1 kpa. Zastosowaniu tego przepisu można rozważać dopiero po stwierdzeniu przesłanek do nałożenia kary administracyjnej, a więc w tym przypadku – wynikającej z art. 140mb pkt 2 prd. Stwierdzenie zaistnienia tych przesłanek przez Organy Sąd I instancji zaakceptował.

Biorąc po uwagę, że zasadnicze zarzuty skargi kasacyjnej nie zasługiwały na uwzględnienie, z zaskarżony wyrok mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, należało skargę kasacyjną oddalić na podstawie art. 184 ppsa.

O kosztach postępowania Naczelny Sad Administracyjny orzekł na podstawie art. 204 pkt 2 ppsa. w zw. z art. 205 § 2 ppsa. oraz § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265). Koszty te wynoszą 240 zł i obejmują wynagrodzenie pełnomocnika Skarżącej z tytułu sporządzenia i wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną z zachowaniem terminu przewidzianego w art. 179 ppsa.