Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Konrad Łukaszewicz (spr.), Sędziowie WSA Stanisław Marek Pietras, Danuta Kania, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 14 lutego 2019 r. sprawy ze skargi A. D. na decyzję Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącego A. D. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej w niniejszej sprawie była decyzja Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (zwanego dalej: "Szefem Kancelarii") z dnia [...] lipca 2018 r. o numerze [...] w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

A.D. (zwany dalej: "Skarżącym") przesłał do Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – za pośrednictwem szynki elektronicznej ePUAP – wniosek z dnia [...] maja 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej poprzez przesłanie kopii treści (skanów) wszystkich umów zawartych przez Kancelarię w miesiącu 2017/10 wraz z ukryciem w umowach danych prywatnych tj. adresu zamieszkania i numer PESEL, ale z zachowaniem np. imion i nazwisk wykonawców, nazw przedsiębiorców, numerów NIP/REGON/KRS.

W odpowiedzi na wniosek, Zastępca Dyrektora Biura [...] Kancelarii Prezydenta RP sporządził pismo z dnia [...] lipca 2018 r. – zaadresowane do K. B. z dopiskiem w nawiasie: "oznaczający się także jako A. D." – w którym poinformował, iż udostępnia skany żądanych umów po dokonaniu anonimizacji niektórych danych obejmujących treści o charakterze wewnętrznym, roboczym i technicznym. Ponadto wskazał, iż w odniesieniu do pięciu umów wydana została decyzja administracyjna, w związku z ochroną danych osobowych w zakresie imion i nazwisk wykonawców tych umów.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2018 r. Szef Kancelarii odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie danych osobowych tj. imion i nazwisk osób fizycznych – wykonawców umów zlecenia i umów o dzieło, zawartych przez Skarb Państwa – Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o wskazanych numerach.

W podstawie prawnej decyzji przywołano przepisy art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1330 ze zm.; zwanej dalej: "u.d.i.p.") i art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.; zwanej dalej: "k.p.a."). Decyzja została skierowana do K. B. z dopiskiem w nawiasie "oznaczający się również jako A. D.".

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż bezspornym pozostaje, że wnioskowana informacja w postaci treści umów cywilnoprawnych, zawartych przez Skarb Państwa – Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiła informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p., w związku z czym, treść umów została Skarżącemu udostępniona w postaci skanów tych umów.

Natomiast w odniesieniu do umów objętych zaskarżoną decyzją, Szef Kancelarii zauważył, iż są to umowy zlecenia (3 umowy) oraz umowy o dzieło (2 umowy), które zostały zawarte z osobami nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Przedmiotem umów zlecenia było sporządzanie analiz, w tym statystycznych, na potrzeby funkcjonowania organu, z kolei umowy o dzieło miały za przedmiot określony rezultat pracy twórczej o charakterze artystycznym (wykonanie projektu kalendarza ściennego oraz pamiątkowych statuetek).

W ocenie organu, podejmowane przez wykonawców tych umów czynności nie wpływały bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub nawet pośrednio nie wpływały na przygotowywanie decyzji dotyczących tych osób. W konsekwencji, wykonawcy nie realizowali zadań publicznych, które nałożone zostały na Prezydenta RP, zatem nie można uznać, iż są to osoby pełniące funkcje publiczne, co miałoby wpływ na możliwość ograniczenia ochrony prywatności wykonawców, będących osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Zdaniem organu, umowne obowiązki wykonawców obejmowały wyłącznie wykonanie określonego zlecenia lub dzieła i nie przysługiwały im żadne kompetencje decyzyjne wykonywane przez Prezydenta RP, bądź też przez Szefa Kancelarii. Ponadto osoby, które zawarły sporne umowy, nie złożyły oświadczenia o wyrażeniu zgody na udostępnienie ich danych osobowych w postaci imienia i nazwiska.

Konkludując organ wskazał, iż wykonawcy spornych umów nie mogą być uznani za osoby pełniące funkcje publiczne, bowiem nie są podmiotami, których sfera chronionej prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji. Wniosek ten wynika z analizy charakteru czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów. Wobec tego dostęp do ich danych osobowych, w postaci imion i nazwisk, w kontekście zestawienia tych danych z danymi dotyczącymi wynagrodzenia otrzymanego z racji zawarcia umów oraz informacją o zakresie szczegółowych warunków umownych, na jakich dana osoba fizyczna zdecydowała się zawrzeć umowę, podlega ograniczeniu ze względu na prawo do prywatności wykonawców tych umów.

Szef Kancelarii wskazał nadto, iż na szczególne podkreślenie zasługuje okoliczność, iż wykonawcy umów objętych zaskarżoną decyzją nie wyrazili zgody na udostępnienie ich imion i nazwisk w przypadku ewentualnej realizacji wniosków o dostęp do informacji publicznej, w odróżnieniu od wykonawców wszystkich pozostałych decyzji, które zostały udostępnione Skarżącemu wraz z danymi wykonawców.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Szefa Kancelarii z dnia [...] lipca 2018 r. Skarżący wniósł o jej uchylenie w całości, przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia podmiotowi zobowiązanem, zasądzenie kosztów postępowania, a także rozpoznanie sprawy bez rozprawy. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przepis ten stanowi normatywną podstawę konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, poprzez nieuprawnione – bowiem zbyt daleko idące – ograniczenie prawa do informacji publicznej;

2) art. 5 ust. 1 u.d.i.p. w zakresie w jakim przepis ten chroni prywatność i dane osobowe, przez jego błędne zastosowanie.

Rozwijając zarzuty skargi Skarżący powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazujące na to, że dane osobowe osób, z którymi organy władzy publicznej zawierają umowy, nie podlegają ochronie przewidzianej w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Jego zdaniem, nie do zaakceptowania jest stanowisko, aby w zakresie swobody podmiotu publicznego (podmiotu dysponującego majątkiem publicznym) i kontrahenta (podmiotu przyjmującą korzyść z tego majątku) leżało całkowicie dowolne określenie czy informacja o określonej formie zagospodarowania środkami publicznymi podlega udostępnieniu. Osoba, kontrahent, który przyjmuje zlecenie publiczne, podlega ocenie publicznej, a przede wszystkim wybór tego kontrahenta przed podmiot publicznego. Dopiero znając wskazane dane możliwa jest pełna kontrola społeczna nad wydatkowaniem środków publicznych i przeciwdziałanie nieprawidłowościom. Dlatego też prywatność we wskazanym zakresie doznaje uzasadnionego uszczerbku w celu i w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla sprawowania społecznej kontroli przez obywateli bez względu na wolę stron umów.

W odpowiedzi na skargę Szef Kancelarii wniósł o jej odrzucenie, a w przypadku przyjęcia skargi do rozpoznania – o jej oddalenie w całości.

Uzasadniając wniosek o odrzucenie organ wskazał, iż stroną, która skierowała wniosek w sprawie był K. B. Organ nie miał co do tego wątpliwości, gdyż wniosek do Kancelarii Prezydenta RP został skierowany za pośrednictwem profilu zaufanego e-puap, ze skrytki [...], nazwa nadawcy została wskazana jako K. B. Wniosek został podpisany przez K. B. w dacie [...][...], profilem zaufanym, Pesel podpisującego: [...], Id użytkownika: [...]. Szef Kancelarii podniósł także, iż w treści samego wniosku K. B. oznaczył się pseudonimem A. D. Następnie organ zauważył, iż skargę do sądu administracyjnego złożył A. D. Zdaniem organu oznacza to, iż strona wnosząca skargę nie jest stroną w niniejszej sprawie, tj. adresatem decyzji. Nie jest bowiem stroną oznaczoną w decyzji. Stroną oznaczoną w decyzji jest K. B. W ocenie Szefa Kancelarii, fakt podania w nawiasie pseudonimu strony decyzji nie oznacza, że zmieniło się oznaczenie strony. Nie jest dopuszczalne wymienne stosowanie imienia i nazwiska oraz pseudonimu – na oznaczenie wnioskodawcy i skarżącego oraz używanie podpisu o treści wskazującej na różne osoby (elektronicznie jako K. B. – we wniosku, własnoręcznie jako A. D. – w skardze).

Motywując z kolei wniosek o oddalenie skargi, organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, które w sposób obszerny rozwinął.

Zarządzeniem z dnia [...] października 2018 r. Sąd wezwał Skarżącego do ustosunkowania się do stanowiska organu zawartego w odpowiedzi na skargę w zakresie twierdzenia, iż "A.D." to pseudonim K. B.

Pismem procesowym z dnia [...] października 2018 r. Skarżący wyjaśnił, iż "A.D." nie jest pseudonimem K. B., lecz jego nowym imieniem i nazwiskiem po zmianie dokonanej na mocy decyzji Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego, której kopię załączył do pisma. Ponadto wskazał, iż wystąpił do Ministerstwa Cyfryzacji o przeniesienie aktualnych danych z bazy PESEL do systemu ePUAP, natomiast nieprawidłowe działanie systemów w tym zakresie nie może obciążać strony. Dodatkowo zauważył, iż wniosek z dnia [...] maja 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej został złożony przez A. D., co wynika zarówno z jego nagłówka, jak również ze znajdującego się na końcu zwrotu "Z poważaniem A. D.".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, iż nie można było uwzględnić wniosku organu o odrzucenie skargi.

Zauważyć należy, iż wbrew stanowisku Szefa Kancelarii, imię i nazwisko "K. B." nie stanowiły "pseudonimu" Skarżącego. Jak wynika ze znajdującej się w aktach sądowych kopii decyzji Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w S. o numerze [...], w dniu [...] marca 2018 r. orzeczono zmianę imienia i nazwiska K. B. na imię "A." i nazwisko "D.". Oznacza to, że od tego dnia Skarżący ma prawo posługiwać się zmienionym imieniem i nazwiskiem, a nadto, że organy władzy publicznej mają obowiązek uwzględniać tę zmianę danych osobowych.

W konsekwencji Sąd stwierdza, iż zaskarżona decyzja została skierowana do tej samej osoby, która złożyła skargę, co czyni niezasadnym wniosek o jej odrzucenie.

Przechodząc do umotywowania podjętego rozstrzygnięcia przypomnieć należy, iż u.d.i.p. służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat działalności organów władzy publicznej, osób pełniących funkcje publiczne, organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (art. 61 ust. 1 Konstytucji RP). Ustawa reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Podkreślić jednocześnie należy, iż u.d.i.p. znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres przedmiotowy i podmiotowy, przy czym informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.), a obowiązane do jej udostępnienia są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, będące w posiadaniu takich informacji (art. 4 ust. 1 i 3 u.d.i.p.).

W pierwszej kolejności Sąd stwierdza, iż stan faktyczny niniejszej sprawy nie jest sporny, bowiem żądane przez Skarżącego informacje miały walor informacji publicznej, zaś Szef Kancelarii był podmiotem obowiązanym do ich udostępnienia.

Przedmiot sporu w niniejszej sprawie sprowadza się natomiast do ustalenia czy dane osobowe wykonawców umów cywilnoprawnych zawartych z Szefem Kancelarii podlegały ochronie z uwagi na prywatność osoby fizycznej, zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., a tym samym czy organ był uprawniony do odmowy ich udostępnienia, co znalazło swój wyraz w zaskarżonej decyzji.

Organ doszedł do przekonania, iż w odniesieniu do wskazanych umów zlecenia i umów o dzieło ochrona taka jest uzasadniona, wywodząc swoje stanowisko z analizy charakteru tych umów oraz rezultatów ich wykonania.

W ocenie Sądu stanowisko takie nie jest prawidłowe. Nie ulega wątpliwości, iż Skarżący wystąpił o udostępnienie treści umów zawartych z organem władzy publicznej. Stwierdzić zatem należy, iż przedmiotem wniosku Skarżącego nie było udostępnienie rezultatów spornych umów w postaci wykonanego zlecenia czy dzieła, a jedynie źródło stosunku cywilnoprawnego nawiązanego między Szefem Kancelarii a wykonawcą. W konsekwencji nie ma znaczenia dla rozpatrzenia wniosku Skarżącego jaki charakter miały sporne umowy oraz to, czy ich realizacja mieściła się w zakresie wykonywania zadań publicznych.

W ocenie Sądu, Szef Kancelarii dokonał nieprawidłowego założenia, zgodnie z którym, udostępnienie informacji publicznej w postaci zawartych umów zależało od zbadania ich przedmiotu oraz ustalenia, czy mieścił się on w pojęciu spraw publicznych, gdy tymczasem zasadnicze znaczenie w sprawie miała okoliczność zawarcia umowy z organem władzy publicznej. Zdaniem Sądu, okoliczność ta sama w sobie stanowiła podstawę objęcia obowiązkiem informacyjnym danych osobowych osób fizycznych, które były stronami umów zawartych z Szefem Kancelarii.

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela pogląd prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym, osobę, która zawarła umowę z organem władzy publicznej należy traktować jak osobę współpracująca z podmiotem publicznym, a co za tym idzie, której prywatność nie podlega ochronie z mocy art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

W tym zakresie odwołać należy się do stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2018 r. o sygn. I OSK 166/18, które w sposób kompleksowy odnosi się do tej kwestii. Jak to zauważył ten Sąd, dokonując wykładni pojęcia "osoby pełniącej funkcje publiczne" w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. należy mieć na uwadze, że stanowi ono element określający relacje pomiędzy dwoma konstytucyjnymi prawami podmiotowymi, tj. prawem do prywatności (art. 47 Konstytucji RP) i prawem do informacji publicznej (art. 61 ust. 1 Konstytucji RP). Z treści art. 5 ust. 2 u.d.i.p. zdanie pierwsze stanowiącego, że "Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej (...)" wynika, że ustawodawca przyjął zasadę ochrony prawa do prywatności w sytuacji jego kolizji z prawem do informacji publicznej. Jako wyjątek od tej zasady należy traktować unormowanie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. zdanie 2, zgodnie z którym "Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa". W przypadku wyżej wskazanych osób prawo do informacji publicznej nie podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Skoro idzie o wyważenie relacji pomiędzy dwoma konstytucyjnymi prawami podmiotowymi konieczne jest poszukiwanie kryteriów, które będą służyły uchwyceniu granic zakresowych pojęcia "osób pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji".

Poszukując owych kryteriów Sąd ten przywołał inne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego, w których podjęto próbę odkodowania pojęcia "osoby pełniącej funkcję publiczną". Wśród nich m. in. wyrok z dnia 15 czerwca 2015 r. o sygn. akt I OSK 3217/14, w którym wskazano, że omawiane pojęcie ma na gruncie u.d.i.p. autonomiczne i szersze znaczenie niż w art. 115 § 13 i § 19 Kodeksu karnego. Użyte w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. pojęcie "osoby pełniącej funkcję publiczną" obejmuje bowiem każdą osobę, która ma wpływ na kształtowanie spraw publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., tj. na sferę publiczną. Taka wykładnia odpowiada intencjom twórców u.d.i.p. oraz najpełniej urzeczywistnia dyrektywę konstytucyjną wynikającą z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP. Podobnie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 grudnia 2016 r. o sygn. akt I OSK 2060/16 stwierdzono, iż osoba kupująca nieruchomość od Skarbu Państwa, co prowadzi wszak do zubożenia zasobu nieruchomości w jego własności, wpływa na sprawę publiczną, tj. gospodarkę nieruchomościami publicznymi i w tym aspekcie jest "osobą pełniącą funkcję publiczną", o której mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Zdaniem tego Sądu, zaprezentowany kierunek orzeczniczy Naczelnego Sądu Administracyjnego, jest w pełni uzasadniony i zrozumiały. Dane o osobach współpracujących w szczególności z organami administracji publicznej, a więc o osobach mających choćby minimalny wpływ na kształtowanie się sposobu funkcjonowania tychże organów, jak też dane o kontrahentach tych podmiotów, takie jak imiona i nazwiska, podlegają udostępnieniu w trybie informacji publicznej – i nie podlegają wyłączeniu z uwagi na prywatność tych osób wskazaną art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (zob. wyrok SN z dnia 8 listopada 2012 r. o sygn. akt I CSK 190/12, OSNC 2013, nr 5, poz. 67; wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2014 r., o sygn. akt I OSK 213/14; orzeczenia sądów administracyjnych są dostępne również w internetowej bazie orzeczeń pod adresem: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Pozwala to bowiem przeciwdziałać takim patologiom życia publicznego jak np. nepotyzm, czy każde inne trwonienie środków publicznych (patrz wyrok NSA z dnia 4 lutego 2015 o sygn. akt I OSK 531/14).

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił też dominujący w orzecznictwie pogląd, że przy kolizji prawa do informacji publicznej z prawem do prywatności osób pełniących funkcje publiczne, należy przyznać priorytet prawu do informacji publicznej zważywszy na to, że w ramach gospodarki rynkowej nie istnieje przymus zawierania umów z podmiotami publicznymi. Dlatego podmiot (w tym osoba fizyczna) zawierając umowę cywilnoprawną z podmiotem publicznym nie może oczekiwać, że w zakresie takich danych jak imię i nazwisko lub firma, przedmiot umowy, wysokość wynagrodzenia, zachowa prawo do prywatności (por. wyrok NSA z dnia 4 lutego 2015 r. o sygn. akt I OSK 531/14).

Sąd ten wskazał nadto, iż przez sam fakt zawarcia takiej umowy z podmiotem publicznym osoba fizyczna pozbawia się częściowo prawa do prywatności. Prawo do prywatności obejmuje ochronę życia osobistego, rodzinnego, towarzyskiego człowieka. Wskazane dane zasadniczo należą do sfery prywatnej człowieka, jednak w pewnych sytuacjach stają się sprawą publiczną. Ma to miejsce wówczas, gdy osoba fizyczna decyduje się na zawarcie umowy z podmiotem publicznym, w wyniku której otrzyma wynagrodzenie ze środków publicznych. Umowa cywilnoprawna dotyczy wydatkowania publicznych środków, a zatem osoba, która zawiera taką umowę, powinna mieć świadomość, że w takiej sytuacji dane jej dotyczące mogą zostać ujawnione. Bez tej wiedzy treść umowy, a nawet informacja o wynagrodzeniu, jest niedostateczna. Jest to bowiem niezbędne, aby w pełni ocenić celowość wydatkowanych środków i prawidłowość realizowania zadań publicznych nałożonych na podmioty publicznoprawne.

Naczelny Sąd Administracyjny przypomniał również, że dostęp do informacji publicznej jest ważnym elementem faktycznego funkcjonowania demokracji jako ustroju, w którym obywatele mają realny wpływ na sprawy publiczne i rzeczywiście kontrolują podmioty publiczne. Prawo to wywodzi się ze statuowanego w art. 19 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz art. 10 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności prawa do poszukiwania i rozpowszechniania informacji, jest więc jednym z podstawowych praw człowieka. Prawo to może być zatem ograniczone tylko w wyjątkowych wypadkach. Kontrola społeczna, prawo do wpływu na działanie podmiotów publicznych wiąże się przede wszystkim z kontrolą wydatkowania publicznych środków. Cechą demokracji w jej współczesnym rozumieniu jest możliwość dysponowania własnym majątkiem przez obywateli. W ramach umowy społecznej obywatele godzą się ponosić ciężary publiczne, ale w zamian powinni posiadać narzędzia realnej kontroli nad sposobami ich wydatkowania. Dlatego też nie jest zasadne, aby dane osobowe osób, które podpisały umowy cywilnoprawne z podmiotami publicznymi, nie mogły zostać ujawnione. Dane osobowe osób, z którymi zawarto umowy cywilnoprawne, umożliwiają ocenę czy realizację umowy powierzono osobom posiadającym odpowiednią wiedzę i umiejętności pozwalające na jej wykonanie, a sama umowa nie była w istocie zakamuflowanym sposobem nieuprawnione o przepływu środków publicznych do prywatnych kieszeni. Tak więc w tego rodzaju sprawach wartość, jaką jest ochrona danych osobowych, powinna ustąpić przed interesem społecznym zmierzającym do kontrolowania, czy i jak zostały wydatkowane pieniądze podatników. Na to zagadnienie należy zatem spoglądać z punktu widzenia treści art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 u.d.i.p. Powinno się oczywiście przyjąć, że inne dane osobowe zawarte w umowie, takie jak adres zamieszkania, PESEL lub numer konta bankowego, nie są konieczne dla realizacji celów dostępu do informacji publicznej. Powyższe dane nie są bowiem informacją publiczną, ponieważ w żaden sposób nie dotyczą spraw publicznych, służą jedynie identyfikacji określonej osoby fizycznej po to, aby ułatwić jej działanie w obrocie prawnym i gospodarczym (tak: P. Szustakiewicz, Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2014 r. o sygn. akt I OSK 2499/13, ZNSA 2015/5/180; por. także wyroki NSA: z dnia 16 lutego 2018 r. o sygn. akt I OSK 657/16 z dnia 21 czerwca 2018 r. o sygn. akt I OSK 169/18).

Przywołane wyżej stanowisko znajduje odpowiednie zastosowanie w stanie faktycznym niniejszej sprawy i Sąd w składzie tu orzekającym, uznaje je za własne. Prowadzi to w konsekwencji do przyjęcia, iż Szef Kancelarii w sposób nieuprawniony odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie danych osobowych wykonawców umów wskazanych w sentencji zaskarżonej decyzji, czym naruszył przepisy art. 5 ust. 2 i art. 16 ust. 1 u.d.i.p. w związku z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP.

Rozpatrując sprawę ponownie, organ będzie obowiązany do załatwienia wniosku Skarżącego w zakresie dostępu do umów objętych uchyloną decyzją, przy uwzględnieniu wskazanej przez Sąd oceny prawnej.

Z wyłuszczonych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie – działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) – uchylił zaskarżoną decyzję, o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Zawarte w punkcie drugim sentencji wyroku postanowienie w przedmiocie kosztów sądowych oparte zostało na przepisie art. 200 p.p.s.a. Sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, stosownie do przepisu art. 119 pkt 2 p.p.s.a.