Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski Protokolant: starszy asystent sędziego Anita Lewińska-Karwecka po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 64/17 w sprawie ze skargi A. Ż. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną myśliwską do celów łowieckich uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 5 grudnia 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 64/17, na skutek skargi A. Ż., uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] listopada 2016 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z [...] września 2016 r. o odmowie udzielenia skarżącemu pozwolenia na broń palną do celów łowieckich.

Komendant Wojewódzkiego Policji w [...], podejmując decyzję z [...] września 2016 r. o odmowie udzielenia skarżącemu pozwolenia na broń palną do celów łowieckich, powołał się na art. 10 ust. 1 i 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 2 ustawy o broni i amunicji.

W zakresie uzasadnienia faktycznego organ administracji wskazał na następujące okoliczności.

Na podstawie informacji z rejestru karnego stwierdził, że skarżący nie jest karany. Na podstawie uzyskanych z Sądu Rejonowego w [...] odpisów prawomocnych wyroków ustalił, że wyrokiem z 23 czerwca 2010 r., sygn. akt [...], skarżący został skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., przy czym m.in. orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na 3 lata, wyrokiem z 19 sierpnia 2013 r., sygn. akt [...], został ukarany karą grzywny za wykroczenie z art. 87 § 1 k.w., wyrokiem z 1 stycznia 2013 r., sygn. akt [...], został skazany za przestępstwo z art. 244 k.k. i wyrokiem z 18 stycznia 2016 r., sygn. akt [...], został ukarany karą grzywny oraz zakazem prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na sześć miesięcy za wykroczenie z art. 87 § 1 k.w.

Przytoczył negatywną opinię o skarżącym wydaną przez Komendanta Powiatowego Policji w [...] w wyniku wywiadu środowiskowego otrzymanego 25 maja 2016 r. oraz pozytywne opinie pracodawcy skarżącego, mianowicie Nadleśniczego Nadleśnictwa G., oraz prezesa Zarządu Koła Łowieckiego "[...]" w K., którego skarżący jest członkiem od 1991 r., otrzymane odpowiednio 10 czerwca 2016 r. i 13 maja 2016 r.

Powołał się na anonimowe pismo z 10 lutego 2016 r., w którym twierdzono, że skarżący nadużywa alkoholu oraz że mógł prowadzić polowanie pod wpływem alkoholu, co potwierdzono załączoną do pisma kopią artykułu prasowego.

Wskazał, że podjął działania w celu weryfikacji tej informacji i w związku z tym uzyskał pismo prezesa Zarządu Koła Łowieckiego "[...]" z 28 lipca 2016 r., w którym tych informacji nie potwierdzono.

Ponadto wskazał, że zwrócił się ponownie o przeprowadzenie wywiadu środowiskowego przez Komendanta Powiatowego Policji w [...] i taki wywiad uzyskał 17 sierpnia 2016 r. W wywiadzie tym stwierdzono, że skarżący ma negatywną opinię "jedynie [u] kilku mieszkańców D. oraz okolicznych rolników i wynika ona najprawdopodobniej z konfliktu jaki powstał przy wycenie szkód (...) spowodowanych przez zwierzynę łowną" przez skarżącego. Nadto w wywiadzie tym nie potwierdzono informacji o nadużywaniu przez skarżącego alkoholu oraz prowadzeniu przez niego polowań i pojazdów mechanicznych pod wpływem alkoholu lub w takim stanie wykonywania obowiązków służbowych. Organ administracji wskazał, że Komendant Powiatowy Policji w [...] w tym wywiadzie podał, że "nie można jednoznacznie stwierdzić czy są jakieś negatywne przesłanki do posiadania przez (...) [skarżącego] broni do celów łowieckich, a z zebranego materiału wynika, iż żadnych przeciwskazań nie ma".

Wskazał też, że 27 czerwca 2016 r. uzyskał informację z Miejskiej Komisji do Spraw Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, że nie zgłaszano, aby skarżący nadużywał alkoholu oraz że 19 lipca 2016 r. wpłynęło pismo podpisane przez 29 członków Koła Łowieckiego "Foka", w którym stwierdzono, że "pomówienia pod adresem (...) [skarżącego] zmierzają do zdyskredytowania wymienionego w oczach członków stowarzyszenia PZŁ, współmieszkańców i lokalnych służb".

W końcu organ administracji wskazał, że skarżący w latach 1981 – 2010 posiadał pozwolenie na broń palną myśliwską wydane w celach łowieckich, jednakże pozwolenie to zostało cofnięte decyzją organu administracji, a podstawą cofnięcia był wyrok Sądu Rejonowego w [...] z 23 czerwca 2010 r., sygn. akt [...].

Dokonując prawnej oceny wskazanych okoliczności organ administracji stwierdził, że świadczą one o lekceważącym stosunku skarżącego do obowiązujących norm prawnych "oraz do szkód i społecznych konsekwencji wyrządzonych (...) [jego] zachowaniem". Zdaniem organu administracji, postępowanie skarżącego pozwala na uznanie go za osobę, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Organ administracji m.in. stwierdził, że do przesłanek wskazujących na to, że skarżący stanowi zagrożenie dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego należy zaliczyć m.in. czyn, za popełnienie którego został skazany, a który w Kodeksie karnym jest zakwalifikowany jako przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji oraz dwukrotne popełnienie wykroczenia zakwalifikowanego w Kodeksie wykroczeń jako wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji.

Komendant Główny Policji decyzją z [...] listopada 2016 r., po rozpoznaniu odwołania skarżącego, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy podzielił ocenę prawną dokonanych przez organ administracji pierwszej instancji ustaleń. W szczególności wskazał na popełnione przez skarżącego przestępstwa i wykroczenia stwierdzając, że skarżący nie daje rękojmi, że będzie przestrzegał prawa także w zakresie posługiwania się bronią palną. Stwierdził też, że pozytywne opinie o skarżącym nie zmieniają tej oceny. Organ odwoławczy wskazał, że bierze pod uwagę "swego rodzaju trwanie (...) [skarżącego] przy popełnianiu czynów karalnych związanych z kierowaniem samochodem po użyciu alkoholu" i stwierdził, że "upłynęło zbyt mało czasu, by mieć pewność, że [skarżący] na stałe (...) [zmienił] swój stosunek do porządku publicznego". Komendant Główny Policji stwierdził, że opinie o skarżącym świadczą, że jest on na dobrej drodze, ale oczekuje, zważywszy, że broń jest szczególnie niebezpiecznym narzędziem, że co najmniej przez czas wymagany do uznania ostatniej karalności za niebyłą skarżący będzie postępował zgodnie z prawem. Zdaniem organu odwoławczego "wytrwanie w tej postawie we wskazanym okresie niewątpliwie przyczyni się do wyeliminowania obaw Policji co do bezpiecznego posiadania (...) broni [przez skarżącego]".

W skardze skarżący przede wszystkim zarzucił naruszenie art. 10 ust. 1 i 3 ustawy o broni i amunicji.

Sąd pierwszej instancji uznał, że w sprawie udzielenia pozwolenia na posiadanie broni do celów łowieckich organy administracji nie są uprawnione do badania innych przesłanek niż wymienione w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 2 ustawy o broni i amunicji. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, decyzja w takiej sprawie ma charakter decyzji związanej. Sąd pierwszej instancji dokonał też wykładni art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji przyjmując, że osobą stanowiącą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego jest osoba, która została skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe lub skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu lub przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia. Następnie stwierdził, że w sytuacji, w której skarżący nie został skazany prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo, nie było podstaw do tego, aby organ administracji ustalał, czy skarżący spełnia przesłankę udzielenia pozwolenia na posiadanie broni, jaką jest zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Nie było też, jak stwierdził, podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego w celu podważenia ustawowego domniemania, że skarżący spełnia warunki do uznania go za osobę stanowiącą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Zdaniem Sądu pierwszej instancji kwestię tę jednoznacznie przesądził ustawodawca wprowadzając w ustawie domniemanie, które jest domniemaniem niewzruszalnym.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając wyrok Sądu pierwszej instancji w całości, organ administracji zarzucił naruszenie prawa materialnego oraz przepisów postępowania.

W podstawach kasacyjnych dotyczących prawa materialnego zarzucono naruszenie:

- art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 2 ustawy o broni i amunicji poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że organy administracji nie są uprawnione do badania innych przesłanek poza wskazanymi w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 2 ustawy o broni i amunicji oraz że wydanie decyzji o pozwoleniu na posiadanie broni palnej nie opiera się na uznaniu organu administracji; w ocenie organu administracji organy administracji w sprawie udzielenia zezwolenia na posiadanie broni palnej posiadają luz decyzyjny, który jednakże nie może być utożsamiany ze swobodnym uznaniem,

- art. 10 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na niezastosowaniu art. 15 ust. 1 pkt 6; w ocenie organu administracji art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji powinien być stosowany w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, co powinno prowadzić do wniosku, że to ustawodawca rozstrzygnął, że sam fakt skazania za przestępstwo umyślne powoduje istnienie zagrożenia dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Z kolei w podstawach kasacyjnych dotyczących przepisów postępowania zarzucono naruszenie:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. polegające na wadliwej ocenie stanu faktycznego sprawy i błędnym przyjęciu, że wnioskodawca nie został skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne, a tym samym, że organy administracji nie miały podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego w celu podważenia domniemania, że skarżący spełnia warunki do uznania go za osobę stanowiącą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego; w ocenie organu administracji prawidłowa ocena stanu faktycznego sprawy oraz rozpoznanie sprawy w jej granicach prowadzi do ustalenia, że skarżący został trzykrotnie prawomocnie skazany za popełnienie przestępstwa umyślnego z art. 178a § 1 k.k. – raz w 2010 r. i dwa razy w 2013 r.; zdaniem skarżącego kasacyjnie organy administracji miały w związku z tym prawo prowadzić wskazane postępowanie dowodowe,

- art. 134 § 1 p.p.s.a. polegające na rozstrzygnięciu sprawy wyłącznie w oparciu o art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy o broni i amunicji i w związku z tym niezastosowanie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji; w ocenie organu administracji sąd administracyjny powinien wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia przepisów postępowania i prawa materialnego niezależnie od zarzutów podniesionych w skardze, bez wykraczania poza sprawę; w związku z tym prawidłowe zastosowanie art. 134 § 1 p.p.s.a. powinno było doprowadzić Sąd pierwszej instancji do zastosowania art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji i tym samym do przyjęcia, że przepis ten stanowił obowiązkową przesłankę odmowy wydania skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej m.in. podniesiono, że skarżący w toku postępowania administracyjnego powoływał się na zatarcie skazania za przestępstwa, jednakże zdaniem organu administracji przy ocenie osobowości osoby ubiegającej się o pozwolenie na posiadanie broni palnej istotne jest nie tylko skazanie za przestępstwo, ale dotychczasowe jej postępowanie. W związku z tym fakt uprzedniego popełnienia przestępstwa przez taką osobę i skazania za nie nie są w sprawie udzielenia pozwolenia na broń palną obojętne.

We wnioskach skargi kasacyjnej zażądano uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Skarżący na rozprawie przed NSA wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

W ocenie NSA w rozpoznawanej sprawie występują dwa istotne zagadnienia. Po pierwsze, możliwość uwzględnienia w sprawie o udzielenie pozwolenia na posiadanie broni palnej faktu popełnienia przez osobę ubiegającą się o udzielenie takiego pozwolenia przestępstwa, co do którego skazanie uległo zatarciu. Po drugie, wykładnia art. 10 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.).

Pierwsze ze wskazanych zagadnień nie zostało wyraźnie wskazane ani przez organy administracji obu instancji, ani przez Sąd pierwszej instancji. Jednakże organy administracji, jak się wydaje, uwzględniły zatarcie skazania skarżącego za popełnienie przestępstw z art. 178a § 1 k.k. oraz art. 244 k.k., gdyż nie oparły swoich decyzji na art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o broni i amunicji, ale jednocześnie ustaliły – mimo odmiennego stwierdzenia wynikającego z informacji z Krajowego Rejestru Karnego - że skarżący takie przestępstwa popełnił i za to został skazany. Z tego wynika, że organy administracji stoją na stanowisku, że zatarcie skazania nie wywołuje skutku w postaci obowiązku całkowitego pomijania faktu popełnienia przestępstwa, którego dotyczy zatarte skazanie, w postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na broń palną. Takie stanowisko wynika też z uzasadnienia skargi kasacyjnej.

Sąd pierwszej instancji, mimo że także wyraźnie nie odniósł się do zagadnienia możliwości uwzględnienia w sprawie o udzielenie pozwolenia na posiadanie broni palnej faktu popełnienia przez osobę ubiegającą się o udzielenie takiego pozwolenia przestępstwa, co do którego skazanie uległo zatarciu, jak się wydaje, stoi na stanowisku bezwzględnego zakazu uwzględniania faktu popełnienia takiego przestępstwa. Wynika to ze stwierdzenia tego Sądu, że skarżący nie został skazany za umyślne przestępstwo.

Drugie ze wskazanych zagadnień pojawia się wyraźniej przede wszystkim w wyroku Sądu pierwszej instancji i następnie w skardze kasacyjnej, i jest ono powiązane z pierwszym zagadnieniem, co umożliwia Sądowi odwoławczemu, związanemu granicami skargi kasacyjnej, rozważenia obu zagadnień.

Przede wszystkim zagadnienie dotyczące wykładni art. 10 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji polega na tym, czy z przepisów tych wynika, że osoba stanowiąca zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego to tylko i wyłącznie osoba skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe lub skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia, czy też, że za osobę stanowiącą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego może być uznany ktoś, kto nie został skazany za takie przestępstwa.

W ocenie NSA rozpoznającego sprawę rozstrzygając wskazane zagadnienie należy opowiedzieć się za drugą ewentualnością, czyli, że osoba stanowiąca zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego to nie tylko osoba skazana za przestępstwa wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Takie stanowisko jest już przyjmowane w orzecznictwie NSA, czego przykładem jest wyrok z 6 kwietnia 2017 r., sygn. akt II OSK 1549/15. NSA w wyroku tym uznał, że art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji należy rozumieć w ten sposób, że pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, które stanowią zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, przy czym uznaje się, że osoby skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwa wymienione w tym przepisie stanowią zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Tym samym organy Policji są uprawnione do odmowy wydania pozwolenia na broń osobom, które stanowią zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, ale które nie zostały skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, przy czym wówczas muszą wskazać na czym opierają stwierdzenie, że osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń stanowi zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Natomiast, jeżeli o pozwolenie na broń ubiega się osoba, która została prawomocnie skazana za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, organy Policji są zobowiązane odmówić wydania pozwolenia na broń, przy czym wystarczającym ustaleniem faktycznym uzasadniającym taką decyzję jest ustalenie, że osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń została prawomocnie skazana za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

NSA rozpoznający sprawę podziela stanowisko wyrażone w powołanym wyroku i przytoczoną w nim argumentację. Podkreślenia wymaga, że stanowisko to nie jest odosobnione, gdyż zostało też przyjęte w wyroku NSA z 14 listopada 2019 r., sygn. akt II OSK 3221/17.

Wskazana wykładnia art. 10 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji uzasadnia stwierdzenie, że nawet przyjęcie, że przestępstwa, za które skazanie uległo zatarciu nie mogą być brane pod uwagę w sprawie udzielenia pozwolenia na broń palną, nie uniemożliwiało organom administracji ustalenia, że skarżący z uwagi na inne okoliczności, np. ukaranie wyrokiem z 18 stycznia 2016 r. na karę grzywny oraz zakazem prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na sześć miesięcy za wykroczenie z art. 87 § 1 k.w., a więc za wykroczenie, za które ukaranie nie uległo jeszcze w chwili podejmowania zaskarżonej decyzji ([...] listopada 2016 r.) zatarciu (art. 46 ust. 1 i 3 k.w.), stanowi zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Niezależnie od powyższego NSA stoi na stanowisku, też już wyrażonym w orzecznictwie NSA (wyrok z 22 października 2019 r., sygn. akt II OSK 1479/19), że organy administracji są uprawnione do uwzględniania przestępstw, mimo że skazania za nie uległy zatarciu. Należy wskazać, że skutki zatarcia skazania nie są jednolicie oceniane przez doktrynę prawa karnego. W ocenie NSA rozpoznającego sprawę w większym stopniu przekonuje pogląd, że "(z)atarcie skazania nie dotyczy przestępstwa, aczkolwiek pozostaje z nim w związku, gdyż dotyczy skazania za nie. Przestępstwo pozostaje jako fakt społeczny, miało ono miejsce i wywołało określone skutki. Jest zdarzeniem faktycznym, wywołującym zazwyczaj określone zmiany w świecie zewnętrznym (...). Nie jest możliwe objęcie ich fikcją, że w ogóle nie miały miejsca. Żadna fikcja prawna nie jest w stanie usunąć przestępstwa ze świadomości społecznej ani usunąć jego następstw. Inaczej jest ze skazaniem, które jest zdarzeniem prawnym – w odniesieniu do niego jest możliwe wprowadzenie fikcji, że nie zaistniało". (Blanka Julita Stefańska. Przegląd sądowy, czerwiec 2014 r., str. 141.)

W ocenie NSA rozpoznawana sprawa jest dobrym przykładem zastosowania przytoczonego poglądu. Nie jest bowiem kwestionowane, że skarżącemu cofnięto pozwolenie na broń palną dlatego, że popełnił przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., za które skazanie uległo zatarciu. Następnie skarżący popełnił podobne do tego przestępstwa wykroczenia, mianowicie z art. 87 § 1 k.w. oraz przestępstwo związane z pierwszym przestępstwem, mianowicie z art. 244 k.k., za które ukarania i skazania też uległy zatarciu. W tych okolicznościach stosowanie bezwzględnego zakazu uwzględniania popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, za które skazanie lub ukaranie uległo zatarciu, jest nieracjonalne. Sprowadzając zagadnienie do absurdu można powiedzieć, że w rozpoznawanej sprawie dopuszczalne byłoby ustalenie, że skarżącemu cofnięto pozwolenie na broń, ale nie byłoby dopuszczalne ustalenie z jakiego powodu to uczyniono, gdyż przecież cofnięto je z powodu popełnienia przestępstwa, za które skazanie uległo zatarciu. Ponadto uwzględnienie faktów, które wypełniły znamiona przestępstw i wykroczeń, za które skarżący został skazany i ukarany, mimo że skazania i ukarania uległy zatarciu niewątpliwie pozwolę pełniej, z uwzględnieniem dobra powszechnego jakim jest zapewnienie, aby broń nie weszła w posiadanie osób, które nie gwarantują, że nie będzie to stanowić zagrożenia dla nich oraz dla bezpieczeństwa i porządku publicznego, ocenić przesłankę udzielenia pozwolenia na broń palną wymienioną w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, jaką jest to, że "wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego".

Powyższe oznacza, że skarga kasacyjna opiera się na usprawiedliwionych podstawach. Zasadne są przede wszystkim te podstawy kasacyjne, które sprowadzają się do zarzutu błędnej wykładni art. 10 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Pozostałe podstawy kasacyjne nie są zasadne. Zwrócić przy tym należy uwagę na istotny błąd, polegający na tym, że w skardze kasacyjne wbrew ustaleniom organów administracji obu instancji twierdzi się, że skarżący został trzykrotnie skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. Organy administracji ustaliły, że skarżący za takie przestępstwo został skazany raz. Dwa razy został ukarany za wykroczenie z art. 87 § 1 k.w. oraz raz skazany za przestępstwo z art. 244 k.k.

NSA uznał, że z uwagi na miejscami niezrozumiałe uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie sposób uznać, aby istota sprawy została dostatecznie wyjaśniona. W związku z tym NSA na podstawie art. 185 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd pierwszej instancji oceni zgodność z prawem zaskarżonej decyzji z uwzględnieniem sformułowanej przez NSA wykładni istotnych w sprawie przepisów prawa materialnego.