Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak - Osetek (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Dorota Pawłowska Sędzia WSA Danuta Szydłowska Protokolant spec. Jarosław Kielczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2021 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską do celu łowieckiego oddala skargę

Decyzją z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] Komendant Główny Policji ("KGP", ,,Organ"), na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735, dalej: "k.p.a.") oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2020 r. poz. 955) , dalej: "u.b.a." lub "ustawa o broni i amunicji") po rozpatrzeniu odwołania S. K. (,,Skarżący", ,,Strona") od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. (,,Organ I instancji") z dnia [...] kwietnia 2021 r. nr [...]orzekającej o cofnięciu pozwolenia na broń palną myśliwską do celu łowieckiego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2020 r. Organ I instancji cofnął pozwolenie na broń palną myśliwską Skarżącemu, opierając się na tezie, że wstęp do wyliczenia z art. 15 ust. 1 pkt 6 u.b.a. stanowi odrębną i samodzielną przesłankę do cofnięcia pozwolenia na broń, a zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że Skarżący to osoba stanowiąca zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Pismem z dnia 9 lipca 2020 r. Skarżący wniósł odwołanie od decyzji Organu I instancji z dnia [...] czerwca 2020 r., wskazując, że nie spełnia przesłanki z art. 15 ust. 1 pkt 6 u.b.a., jako że norma ta dotyczy wyłącznie osób skazanych prawomocnym orzeczeniem sądu za określone w ww. przepisie czyny.

Decyzją z dnia [...] września 2020 r. KGP uchylił decyzję Organu I instancji z dnia [...] czerwca 2020 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując, że w sprawie zebrano niewystarczający materiał dowodowy.

Organ I instancji po ponownym rozpoznaniu sprawy Skarżącego decyzją z dnia [...] kwietnia 2021 r. ponownie orzekł o cofnięciu Skarżącemu pozwolenia na broń palną myśliwską do celu łowieckiego, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Pismem z dnia 6 maja 2021 r. Strona wniosła odwołanie do KGP, wskazując, że podstawą wydania decyzji jest błędnie dokonana subsumcja normy prawnej wynikającej z art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 u.b.a. Zdaniem Skarżącego, skutkiem prawidłowej subsumcji norm zawartych w przepisach byłoby umorzenie postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość, o co wnosił w ramach odwołania.

W decyzji z dnia [...] czerwca 2021 r. Organ wskazał, że Policja cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano stanowi zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Z woli ustawodawcy zagrożenie takie wynika wprost w stosunku do osób skazanych prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe (art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a u.b.a.) albo skazanych prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu lub przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości albo pod wpływem środka odurzającego, lub gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia (art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. b u.b.a.). Jak podkreślił KGP, zagrożenie to może także wynikać z innych okoliczności, niż wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a i b, np. jeśli posiadacz pozwolenia popełni czyn, za który nie nastąpiło skazanie, ale jego okoliczności w powiązaniu z dotychczasowym jego zachowaniem budzą obawy, że może on stworzyć zagrożenie, o którym mowa w ww. przepisie prawa.

Odnosząc się do zgromadzonego materiału dowodowego Organ wyjaśnił, że powodem zaliczenia Skarżącego do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 u.b.a., jest negatywna opinia o nim w miejscu zamieszkania, sporządzona przez Komendanta Powiatowego Policji w O., wskazująca, że Skarżący uchodzi za osobę porywczą, nadużywającą alkoholu i konfliktową, nie przestrzegającą porządku prawnego i zasad współżycia społecznego. KGP ustalił także, że wobec Skarżącego przeprowadzono dwie interwencje Policji- w dniu [...] czerwca 2019 r.- w związku z przebitymi oponami w autach, oraz w dniu [...] lipca 2020 r.- dotyczącą pobicia innej osoby. Powyższe okoliczności w powiązaniu z negatywną opinią o Skarżącym w miejscu zamieszkania (mimo pozytywnej opinii wśród osób z najbliższego otoczenia) zdaniem Organu, ujawniły takie cechy charakteru, jak niekontrolowane wybuchy agresji, nerwowość i nieprzewidywalność, które to wykluczają posiadanie pozwolenia na broń palną. W związku z powyższym w ocenie KGP istnieje obawa, że Skarżący posiadając zezwolenie na broń palną może stworzyć zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Organ podkreślił, że prawo do posiadania broni palnej jest szczególnym i wyjątkowym uprawnieniem. Osoby, które broń palną posiadają lub ubiegające się o nią winny gwarantować swoją postawą życiową, iż w sposób szczególny będą kontrolować swoje emocje. Strona, z uwagi na swoje zachowanie wobec innych osób, w opinii KGP takiej gwarancji nie daje.

Ponadto, odnosząc się do zawartego w odwołaniu wniosku Strony o umorzenie postępowania administracyjnego Organ uznał, że w niniejszej sprawie nie ma podstaw do takiego rozstrzygnięcia.

Skarżący nie zgodził się z powyższą decyzją. W skardze do Sądu zarzucił jej naruszenie:

- art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 i art. 20 u.b.a., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że wstęp do wyliczenia w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji stanowi samodzielną przesłankę cofnięcia i pozwolenia na broń;

- art. 6-7 k.p.a. poprzez działanie Organu bez podstawy prawa, skutkujące naruszeniem zasady praworządności, bezwzględnie nakazującej działać organowi na podstawie przepisów prawa;

- art. 8 k.p.a. tj. naruszenie zasady pogłębiania zaufania, gdyż Organ nie działał w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, kierując się zasadami proporcjonalności, bezstronności i równego traktowania, a wręcz przeciwnie- oparł rozstrzygnięcie na nieistniejącej podstawie prawnej.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, Skarżący wniósł o uwzględnienie skargi w całości przez KGP w trybie samokontroli oraz uchylenie decyzji i umorzenie postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość, a w przypadku przekazania skargi do rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny - o stwierdzenie nieważności decyzji, jako wydanej bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa, oraz ewentualnie- o uchylenie decyzji i przekazanie jej do ponownego rozpoznania KGP.

W odpowiedzi na skargę Organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami prawa procesowego. W myśl natomiast art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) dalej "p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając zaskarżoną w sprawie decyzję według powyższych kryteriów Sąd doszedł do przekonania, iż wniesiona przez Stronę skarga, nie zasługuje na uwzględnienie.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a u.b.a. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 38, poz. 195), zwanej dalej również "ustawą nowelizującą", która weszła w życie z dniem 10 marca 2011 r.

Prawidłowa wykładnia powołanych przepisów art.15 ust.1 pkt 6 w związku z art.18 ust.1 pkt 2 u.b.a. ma zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zgodnie z art.18 ust.1 pkt 2 u.b.a właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6; 1.

Z kolei art.15 ust.1 pkt 6 lit. a) i b) u.b.a stanowi, że pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, stanowiącym zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego:

a) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe,

b) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo:

– przeciwko życiu i zdrowiu,

– przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia.

Wykładnia powołanych przepisów była przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego, w aktualnym orzecznictwie np. w wyrokach: z dnia 19 lutego 2020 r. II OSK 973/18, z dnia 14 listopada 2019 r. II OSK 322/17, z 6 kwietnia 2017 r. II OSK 1549/15, w których wyrażono pogląd, iż osoba stanowiąca zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego to nie tylko osoba skazana za przestępstwa wymienione w art.15 ust.1 pkt 6 ustawy o broni.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie pogląd ten podziela. W ocenie Sądu powołany przepis należy rozumieć w ten sposób, że pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, które stanowią zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, przy czym uznaje się, że organy Policji są uprawnione do odmowy wydania pozwolenia na broń osobom, które stanowią zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, ale które nie zostały skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni, z tymże wówczas muszą wskazać na czym opierają stwierdzenie, że osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń stanowi zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Natomiast, jeżeli o pozwolenie na broń ubiega się osoba, która została prawomocnie skazana za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni, organy Policji są zobowiązane odmówić wydania pozwolenia na broń, i wystarczającym ustaleniem faktycznym uzasadniającym taką decyzję jest ustalenie, że osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń została prawomocnie skazana za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni.

Za taką wykładnią powołanych przepisów przemawiają przede wszystkim następujące względy.

Po pierwsze, uwzględnienie innych przepisów ustawy o broni i amunicji, w szczególności art. 10 ust. 1u.b.a. Zgodnie z tym przepisem właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Zatem, posługując się argumentem a contrario można stwierdzić, że organ Policji odmawia wydania pozwolenia na broń, jeżeli wnioskodawca stanowi zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Istotne jest przy tym, że w tym przepisie nie podaje się żadnych bliższych okoliczności, uzasadniających przyjęcie, że wnioskodawca stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Brak też podstaw, aby przyjąć, że funkcję objaśnienia użytego w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji zwrotu "stanowi zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego" pełni art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. W ustawie o broni i amunicji ustawodawca posłużył się techniką legislacyjną, polegającą na zdefiniowaniu zwrotu ustawowego, w odniesieniu do przesłanki udzielenia pozwolenia na broń, jaką jest w myśl art. 10 ust. 1 tej ustawy ważna przyczyna posiadania broni. Jednakże dał temu bardzo jednoznaczny wyraz poprzez użycie w art. 10 ust. 3 zwrotu "za ważną przyczynę, o której mowa w ust. 1, uważa się w szczególności". W ocenie Sądu podzielić należy stanowisko w powołanych wyżej wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego, że podobnego zabiegu ustawodawca nie użył w celu wyjaśnienia co rozumie przez zwrot "stanowi zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego".

Po drugie, uwzględnienie przepisów Prawa Europejskiego. Mające prawne znaczenie w rozpoznawanej sprawie brzmienie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji zostało ustalone ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz.U. nr 38, poz. 195 ze zm.), która wdrażała dyrektywę Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz.Urz. WE L 256 z 13 września 1991 r.) zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/51/WE z dnia 21 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE L 179.5 z 8 lipca 2008 r.). W powołanych dyrektywach ustalono minimalny poziom reglamentacji w zakresie nabywania i posiadania broni, dopuszczając uchwalenie przez państwa członkowskie surowszych przepisów w tym zakresie (art. 3 dyrektywy z 18 września 1991 r.). Jednym z takich minimalnych poziomów reglamentacji jest obowiązek zapewnienia przez państwa członkowskie, aby zezwolenia na nabycie i posiadanie broni było udzielane osobom spełniającym określone warunki, przy czym jeden z tych warunków został sformułowany w art. 5 dyrektywy z 18 września 1991 r. w brzmieniu wynikającym z dyrektywy z 21 maja 2008 r. tak: "państwa członkowskie zezwalają na nabywanie i posiadanie broni palnej wyłącznie osobom, które (...) nie stanowią zagrożenia dla samych siebie, dla porządku publicznego lub dla bezpieczeństwa publicznego; wyrok skazujący za popełnione umyślnie przestępstwo z użyciem przemocy uznaje się za element wskazujący na takie zagrożenie". Zatem, z powołanej dyrektywy wynika, że pozwolenie na broń nie może być udzielone osobie, która stanowi zagrożenie dla siebie lub porządku i bezpieczeństwa publicznego, zaś wyrok skazujący za popełnienie umyślnego przestępstwa uznaje się za okoliczność, która wskazuje, że osoba ta takie zagrożenie stanowi. Można więc przyjąć, że według dyrektywy pozwolenia na broń nie można wydać osobie, która stwarza zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, w tym osobie skazanej za przestępstwo umyślne z użyciem przemocy. W związku z tym przyjęcie wykładni art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, według której tylko osoby skazane za przestępstwa wymienione w tym przepisie stanowią zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, byłoby sprzeczne z powołaną dyrektywą i to w taki sposób, że doszłoby do wyinterpretowania normy łagodniejszej niż wynikającej z dyrektywy, co naruszałoby art. 3 dyrektywy. Według dyrektywy pozwolenia na broń nie można udzielić osobie, która stwarza zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego bez względu na to czy była skazana za przestępstwo, zaś według ustawy o broni i amunicji, przy przyjęciu wykładni proponowanej przez Skarżącego, nie można wydać pozwolenia na broń z tego powodu, że wnioskodawca stwarza zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego tylko wówczas, gdy byłby on skazany za przestępstwo określone w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Analiza art. 18 ust. 1 pkt 2 u.b.a. oraz art. 15 ust. 1 pkt 2-6 u.b.a prowadzi również w ocenie Sądu, do wniosku, że przesłanki "zagrożenie dla siebie, porządku i bezpieczeństwa publicznego" nie muszą występować łącznie, lecz każda z nich może stanowić oddzielną przesłankę cofnięcia pozwolenia na broń. Podobnie rzecz się ma z przesłankami zawartymi w pkt 6 lit. a) i b), które nie muszą występować łącznie z przesłankami "zagrożenie dla siebie, porządku i bezpieczeństwa publicznego". Reasumując, zagrożenie dla siebie, zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa publicznego, skazanie prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz skazanie prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, jak również skazanie prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia, są to przesłanki, które - zdaniem Sądu - każda oddzielnie, stanowi podstawę cofnięcia pozwolenia na broń. Z tego mianowicie powodu, że chociażby każde przestępstwo wymienione w pkt a) i b) samo w sobie i z jego istoty stanowi zagrożenie dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego, a zatem niecelowe, z punktu widzenia racjonalnego ustawodawcy, byłoby powtarzanie tego zagrożenia. Wobec powyższego chodzi tu o takie zdarzenia bądź fakty, które nie mając źródła w skazaniu w ogóle, bądź też za inne przestępstwa, stanowią takie zagrożenie w sposób niejako samoistny, tzn. niepowiązany z pkt a) i b) tegoż przepisu.

Taka sytuacja zachodzi w rozpoznawanej sprawie. Skarżący nie został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo wymienione w art. art. 15 ust. 1 pkt 6 u.b.a, jednakże przeprowadzone przez organy Policji postępowanie dowodowe wykazało, że S. K. dopuścił się czynów, które nie zakończyły się co prawda prawomocnym skazaniem, jednakże wypełniły przesłankę ustawową cofnięcia pozwolenia na broń tj. zagrożenia dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Prowadzone przez Policję czynności w sprawie naruszenia narządów ciała u A. P. przez S. K. w dniu [...] lipca 2019 r. zostały prawomocnie zakończone odmową wszczęcia dochodzenia (czynu ściganego z oskarżenia prywatnego) z uwagi na orzeczenie sądowo - lekarskie, stwierdzające o naruszeniu narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu. Mają one jednak istotne znaczenie w postępowaniu dotyczącym pozwolenia na broń. Z protokołu zawiadomienia o przestępstwie oraz przesłuchania w charakterze świadka A. P. z dnia [...] lipca 2019 r. wynika, że pokrzywdzony jednoznacznie wskazuje jako sprawcę przestępstwa S. K. i szczegółowo opisuje przebieg zdarzenia. Zgodnie z zeznaniem świadka został zaatakowany przez znanego mu osobiście S. K. i uderzony przez niego kilkukrotnie latarką w głowę, co spowodowało jego upadek, ale nie powstrzymało S. K., przed kontynuowaniem ataku, który nadal bił leżącego A. P., rękoma lub kopał nogą. Ponadto w czasie zajścia S. K. wyrwał lampę ze ściany, a następnie po przemieszczeniu się ofiary jego ataku, do wnętrza budynku kontynuował uderzenia w głowę. W wyniku badania sądowo - lekarskiego wykonanego w dniu [...] lipca 2019r. stwierdzono u A. P. trzy rany głowy, na które założono szwy chirurgiczne długości 1,5 cm, 1,5 cm oraz 2,5 cm, otarcia naskórka okolicy czołowej głowy, krwiaki okularowe obu oczodołów, drobne punkcikowate otarcia naskórka przedramienia prawego oraz drobne otarcia na szyi i lewym podudziu. Doprowadzony do wytrzeźwienia w dniu zdarzenia S. K. przyznał w obecności funkcjonariuszy, że to on spowodował obrażenia ciała A. P. w dniu [...] lipca 2021 r., a opis zdarzeń jakie przedstawił Skarżący Policji, są zgodne z zeznaniami A. P.

Ponadto w okresie od sierpnia 2019 r. do października 2020 r. Komendant Powiatowy Policji w O. trzykrotnie wydał kategorycznie negatywne opinie o Stronie z informacją, że opiniowany stanowi zagrożenie dla siebie, porządku i bezpieczeństwa publicznego. W ocenie Sądu ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że decyzja Komendanta Policji wydana w sprawie, nie została podjęta na podstawie jednego incydentu, ale zdarzeń zaistniałych w okresie, dwóch lat. Opinie te zostały poparte notatkami urzędowymi z przeprowadzonych wobec strony interwencji z dnia [...] czerwca 2019 r. i z dnia [...] lipca 2019 r. oraz notatkami sporządzonymi po przeprowadzonych rozmowach z sąsiadami strony, którzy wbrew wywodom skargi podali swoje dane osobowe w szczególności imiona i nazwiska.(k.197-199 akt adm.) Dwie z tych osób oceniły Skarżącego negatywnie, potwierdzając skłonności strony do zachowań porywczych i agresywnych, podkreślając, że nie chcą nawet rozmawiać ze Skarżącym. Znane im też były okoliczności pobicia A. P. oraz szarpaniny w miejscowości S. z udziałem Strony. Ponadto jedna z osób oświadczyła, że obawia się S. K. Kolejne dwie osoby zapytane o opinię na temat strony nie chciały wypowiadać się w tej sprawie.

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy został prawidłowo oceniony przez organy orzekające w sprawie i był wystraczający do podjęcia decyzji o cofnięciu Skarżącemu pozwolenia na broń. Prawidłowości tej oceny, nie zmienia okoliczność, że w miejscu zamieszkania znalazły się również osoby pozytywnie opiniujące Skarżącego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że Strona nie daje gwarancji co do przestrzegania prawa w posługiwaniu się bronią bowiem stanowi zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa publicznego.

Dodać ponadto w tym miejscu należy, że w polskim prawodawstwie uprawnienie do posiadania broni palnej nie należy do zakresu konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich. Wręcz przeciwnie, uprawnienie to stanowi odstępstwo od generalnej zasady, iż prawo do posiadania broni jest ściśle reglamentowane i zagwarantowane jedynie dla ogólnie ujmowanej grupy funkcjonariuszy służb mundurowych. Skoro więc omawiane uprawnienie stanowi wyjątek od reguły, to takie ustalenie prowadzi do konkluzji, iż przepisy regulujące przedmiotową kwestię winny być interpretowane w sposób wysoce restrykcyjny. Racjonalny ustawodawca założył, że prawo do broni może być wydane tylko w szczególnych okolicznościach i tylko przy spełnieniu restrykcyjnych wymogów ustawowych. Wobec tego nie dopuszcza do sytuacji, by dostęp do broni palnej miały osoby, które swym postępowaniem zagrażają porządkowi i bezpieczeństwu publicznemu, nawet jeżeli nie zostały skazane za popełnione czyny prawomocnym wyrokiem sądu karnego, ponieważ nie tylko takie przesłanki, jak już wyżej wskazano, zawiera art.15 ust.1 pkt 6 u.b.a. w związku z art.18 ust.1 pkt 2 u.b.a. stanowiące obligatoryjna podstawę do cofnięcia pozwolenia na broń, tak ja miało to miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Wobec powyższego - zdaniem Sądu - nie zasługują na uwzględnienie, zarzuty skargi dotyczące zarówno naruszenia przepisów prawa materialnego jak i przepisów postępowania.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji wyroku.