Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska (spr.), Sędziowie WSA Janusz Walawski, Piotr Borowiecki, Protokolant starszy specjalista Małgorzata Plichta, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2017 r. sprawy ze skargi E. W. na rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby - oddala skargę -

Komendant Główny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] października 2016 r. nr [...] wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, ze zm.), utrzymał w mocy rozkaz personalny Komendanta [...] Policji nr [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. w przedmiocie zwolnienia E.W. ze służby w Policji z dniem [...] września 2016 r. na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2015 r. poz. 355, z późn. zm.):

Komendant [...] Policji w dniu [...] lipca 2016 r., na wniosek Komendanta Rejonowego Policji [...], wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w celu zbadania zasadności zwolnienia E.W. ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji.

Komendant Centrum Szkolenia Policji w [...] rozkazem z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] działając na podstawie § 43 ust. 2 pkt 2 i § 44 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawodowego w Policji (Dz. U. Nr 126, poz. 877 ze zm.), usunął wymienionego z dniem [...] czerwca 2016 r. ze szkolenia zawodowego podstawowego oznaczonego symbolem [...] oraz wyłączył go ze stanu słuchaczy Centrum Szkolenia Policji w [...].

Pismem z dnia [...] lipca 2016 r. 1. dz. [...] organ zwrócił się o opinię w przedmiotowej sprawie do organizacji zakładowej związku zawodowego policjantów (Zarządu Wojewódzkiego NSZZ Policjantów Komendy [...] Policji).

Do dnia wydania przez Komendanta [...] Policji rozkazu personalnego nr [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nie wpłynęła do Komendanta [...] Policji opinia w tym zakresie.

Komendant [...] Policji rozkazem personalnym z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] zwolnił E.W. z dniem [...] września 2016 r. ze służby w Policji w trybie art. 41 ust. 2 pkt 5 w związku z art. 45 ust. 1 ustawy o Policji. Decyzji tej na podstawie art. 108 § 1 k.p.a. nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Funkcjonariusz złożył odwołanie od wskazanej decyzji, zarzucając jej rażące naruszenie art. 41 § 2 pkt 5 ustawy o Policji poprzez jego niezasadne zastosowanie, art. 101 par. 3 k.p.a. poprzez brak wydania postanowienia o zawieszenia postępowania administracyjnego. Strona zarzuciła również naruszenie § 3 ust. 1 pkt 1 w związku z § 4 ust. 1 pkt 2a w związku z § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie opiniowania służbowego policjantów, art. 8, art. 107 § 1, art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 109 § 1 k.p.a. oraz art. 108 § 1 k.p.a.

Funkcjonariusz wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz przywrócenie do służby.

W uzasadnieniu rozkazu personalnego z dnia [...] października 2016 r. nr [...] Komendant Główny Policji zaznaczył, iż pojęcie "ważnego interesu służby" występujące w treści art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji nie zostało bliżej określone. Na podstawie tego przepisu dokonuje się zwolnień takich funkcjonariuszy, którzy w ocenie przełożonych nie powinni z przyczyn pozamerytorycznych pełnić dalej służby. Zwolnienie ze służby w oparciu o ten przepis nie jest zatem ograniczone do przypadków naruszenia obowiązków służbowych i może być uzasadnione każdym innym zachowaniem policjanta, które uniemożliwia kontynuowanie służby bez uszczerbku dla jej ważnych interesów.

Użycie w przepisie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji zwrotu "można zwolnić" oznacza, że zwolnienie takie ma charakter fakultatywny i pozostawione zostało tzw. uznaniu administracyjnemu.

Przesłanka "ważnego interesu służby" oceniana być musi przez pryzmat zadań, do realizacji których powołana jest Policja, a także wymagań stawianych policjantom określonych w art. 25 ustawy o Policji.

W przedmiotowej sprawie istota zagadnienia sprowadzała się, zdaniem organu, do wyjaśnienia, czy skarżący może pełnić służbę w Policji i czy nie przeciwstawia się temu "ważny interes służby". W ocenie organów okoliczność nieuzyskania przez E.W. niezbędnych kwalifikacji zawodowych uniemożliwia dopuszczenie do wykonywania obowiązków służbowych i dalsze jego pozostawanie w służbie. W stosunku służbowym nie powinien pozostawać policjant, który nie posiada jakichkolwiek kwalifikacji zawodowych i nie może być mianowany na stanowisko służbowe.

Takiemu funkcjonariuszowi nie mogą zostać przydzielone zadania służbowe, a pomimo tego pobiera on uposażenie. Zadania przypisane stronie obciążają innych policjantów, co ujemnie wpływa na ważny interes służby, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa obywateli poprzez wykonywanie zadań przez wszystkich policjantów.

Organ rozróżnia również pojęcie usunięcia ze szkolenia podstawowego, i zwolnienia z takiego szkolenia. Wyłącznie w drugim ze wskazanych przypadków istnieje możliwość dokończenia przerwanego szkolenia, co nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie.

Zdaniem organu w niniejszej sprawie jedyną możliwą podstawą prawną rozwiązania ze stroną stosunku służbowego jest art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji. Brak jest możliwości zastosowanie innej podstawy zwolnienia ze służby, np. art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji (zwolnienie w przypadku nieprzydatności do służby, stwierdzonej w opinii służbowej w okresie służby przygotowawczej). Przełożony nie wydał opinii służbowej, bowiem brak było podstaw do opiniowania policjanta, który nie wykonuje żadnych zadań i czynności służbowych. Ponzdto rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie opiniowania służbowego policjantów (Dz. U. z 2013 r. poz. 883 ze zm.) nie obliguje organu do dokonania takiej oceny.

KGP podkreślił, że poza kompetencjami organu jest badanie okoliczności nieuzyskania przez stronę zaliczenia przewidzianego w programie szkolenia zawodowego podstawowego.

Organ nadmienił także, iż K[...]P w dniu [...] lipca 2016 r. wystąpił do Zarządu Wojewódzkiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów K[...]P o wydanie w terminie 7 dni opinii, jednak związek zawodowy do dnia [...] sierpnia 2016 r. nie udzielił w tym zakresie odpowiedzi.

KGP nadmienił, że w pełni podziela ustalenia faktyczne i prawne organu I instancji.

Reasumując stwierdził, iż służba w Policji jest szczególnym rodzajem służby publicznej. Pełniący ją funkcjonariusze podlegają określonym wymogom, a jeśli skarżący ich nie spełniał, to organ ma podstawy do przyjęcia, że ważny interes służby przemawia za podjęciem decyzji o zwolnieniu ze służby. E.W. jest funkcjonariuszem w służbie przygotowawczej, który nie posiada jakichkolwiek kwalifikacji zawodowych. W "interesie służby" jest wykluczenie funkcjonariuszy nie posiadających żadnych kwalifikacji zawodowych i tych, którzy kwalifikacji nie mogą uzyskać, co powoduje, że w konsekwencji nie mogą wykonywać żadnych zadań i czynności służbowych wiążących się z zawodem policjanta.

Organ II instancji wskazał, że Komendant [...] Policji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie administracyjne w sprawie zwolnienia skarżącego ze służby w Policji, zapewnił stronie czynny udział w postępowaniu oraz należycie informował ją o wszelkich istotnych dla niej okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy. Organ I instancji w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy oraz dokonał oceny dowodów z zachowaniem reguł określonych w ustawie – Kodeks postępowania administracyjnego. K[...]P słusznie nie uwzględnił złożonych przez stronę wniosków dowodowych, uznając je za niezasadne. Organ dysponował bowiem wystarczającym materiałem dowodowym pozwalającym na jednoznaczne rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy.

Odnosząc się do wniosku strony z dnia 10 sierpnia 2016 r. o zawieszenie postępowania na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., organ wskazał, iż na gruncie niniejszego postępowania doszło do naruszenia prawa procesowego poprzez nierozpoznanie tego wniosku w formie postanowienia. Pozbawia to bowiem stronę możliwości poddania kontroli stanowiska organu co do zasadności i ewentualnych podstaw zawieszenia. Jednak, zdaniem Komendanta Głównego Policji, powyższe uchybienie samodzielnie nie miało wpływu na wynik niniejszej sprawy. Opinia związku zawodowego nie stanowi zagadnienia wstępnego dla rozpatrzenia kwestii określonej w art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji.

Niniejsze postępowanie zostało wszczęte z urzędu przez K[...]P, zatem nie zaistniała przesłanka rozpoczęcia czynności procesowych w sprawie z inicjatywy strony, wobec czego przepis art. 98 § 1 k.p.a. również nie mógł mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Organ I instancji nadając rozstrzygnięciu rygor natychmiastowej wykonalności, miał na uwadze ważny interes społeczny przejawiający się szczególnym statusem i zadaniami Policji. Decyzja I instancji spełnia wymagania określone w art. 108 § 1 k.p.a., gdyż w jej uzasadnieniu przytoczono okoliczności wskazujące, że zachodzą przesłanki uzasadniające przedłożenie interesu społecznego nad indywidualny interes strony.

E.W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. nr [...]. Skarżący wniósł o wydanie postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego rozkazu personalnego.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu funkcjonariusz zarzucił:

‒ rażące naruszenie art. 41 ust 1 pkt 2 ustawy o Policji w związku z art. 46 ust. 2 rozporządzenia MSWiA z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawodowego w Policji (Dz. U. Nr.126, poz. 877 ze zm.) w związku z § 2 ust. 1 i § 3 ust. 1 pkt 1, ust. 5 pkt 2, §7 ust. 1 oraz punktem 1 rozdziału ll rozporządzenia MSWiA z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie opiniowania służbowego policjantów ( Dz. U. Nr 170, poz. 1145),

‒ rażące naruszenie art. 101 § 3 ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez brak wydania postanowienia w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego,

‒ naruszenie art. 8 k.p.a. poprzez naruszenie zasady równości wobec prawa, wyrażające się w tym, że w identycznych sytuacjach faktycznych, słuchacze szkolenia zawodowego podstawowego, usunięci ze szkolenia zawodowego podstawowego ze szkół policyjnych, po powrocie do jednostki, zostają po raz drugi skierowani na takie samo szkolenie, pomimo faktu, iż wykładnia przepisu art. 46 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawodowego w Policji, takich możliwości nie daje,

‒ naruszenie art. 108 § 1 k.p.a. poprzez dopuszczenie skarżącego do kontynuowania służby w Policji po dniu 30 sierpnia 2016 r. (data skutecznego doręczenia rozkazu personalnego o zwolnieniu ze służby), aż do [...] września 2016 r., co jest sprzeczne się z celem zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności,

‒ naruszenie § 2 pkt 1 in fine, § 3 ust. 1 pkt 1, § 6 ust. 2 oraz § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 sierpnia 2010 r. w sprawie opiniowania służbowego policjantów (Dz. U. Nr 170, poz. 1145), poprzez niesporządzenie opinii służbowej w stosunku do policjanta będącego w trakcie odbywania służby przygotowawczej, a w konsekwencji brak prawnych możliwości powtórnego skierowania na takie szkolenie,

‒ naruszenie art. 7, art. 77, art. 107 § 3 oraz art. 80 k.p.a. poprzez bezzasadne nierozpatrzenie złożonych wniosków dowodowych, wadliwą subsumcję materiału dowodowego, dowolną interpretację zebranych dowodów i brak właściwego uzasadnienia prawnego i faktycznego decyzji.

Skarżący nadmienił, że został relegowany z listy słuchaczy szkolenia zawodowego podstawowego w CSP w [...] na jeden dzień, przed przystąpieniem do egzaminu państwowego.

K[...]P naruszył podstawowe zasady prawa oraz zastosował wadliwą podstawę prawną zwolnienia wynikającą z art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji nie zaś formułę zwolnienia obligatoryjnego (art. 41 ust.1 pkt 2 ustawy).

Prawidłowa wykładnia § 46 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawodowego w Policji uprawnia do przyjęcia, iż skoro usuniętego ze szkolenia zawodowego podstawowego nie można skierować ponownie na takie samo szkolenie, to w dalszej kolejności powinien on być negatywnie zaopiniowany, co dałoby możliwość wniesienia odwołania. Dopiero na skutek ewentualnego nieuwzględnienia odwołania winno zostać wszczęte postępowanie administracyjne zmierzające do zwolnienia w trybie obligatoryjnym takiego funkcjonariusza. Zastosowany tryb fakultatywny zwolnienia stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Organ I instancji pominął ponadto dokument KGP L.dz [...] potwierdzający fakt, iż w skali każdego roku kilkudziesięciu słuchaczy kursów zawodowych podstawowych, usuniętych z takiego szkolenia, po raz kolejny jest kierowana na to samo przeszkolenie. Decyzji o zwolnieniu z Policji nadano rygor natychmiastowej wykonalności, dlatego niezrozumiałe pozostaje, iż po dniu 30 sierpnia 2016 r. skarżący był dopuszczony do czynności służbowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1066), dalej: "P.u.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), dalej: "P.p.s.a.", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (§ 2).

W ocenie Sądu skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu, albowiem zaskarżony rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. oraz utrzymany nim w mocy rozkaz personalny Komendanta [...] Policji z dnia [...] sierpnia 2016 r. w sprawie zwolnienia E.W. ze służby nie naruszają prawa.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowi art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji. Zgodnie z tym przepisem z policjantem można rozwiązać stosunek służbowy, gdy wymaga tego ważny interes służby. Skoro w art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji użyto zwrotu "policjanta można zwolnić ze służby", to nie ulega wątpliwości, że rozwiązanie stosunku służbowego na omawianej podstawie ma charakter fakultatywny, a decyzje w tym zakresie podejmowane są w ramach uznania administracyjnego przyznanego właściwym organom Policji. W orzecznictwie sądów administracyjnych powszechnie przyjmuje się, że kontrola decyzji opartej na uznaniu administracyjnym ma ograniczony zakres. Sprowadza się ona do zbadania, czy zaskarżona decyzja nie nosi cech dowolności, to jest, czy organ administracji wybrał prawnie dopuszczalny sposób rozstrzygnięcia oraz czy wyboru takiego dokonał po ustaleniu i rozważeniu okoliczności istotnych dla sprawy. Kontrola sądowoadministracyjna nie obejmuje natomiast oceny, w jaki sposób organy administracji, realizując określoną politykę stosowania prawa, wypełniają treść pozasystemowych kryteriów słusznościowych czy celowościowych (por. m. in. wyrok NSA z dnia 19 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 301/11). W konsekwencji w sprawach dotyczących fakultatywnego zwolnienia funkcjonariusza ze służby sądy administracyjne badają, czy decyzja o rozwiązaniu stosunku służbowego nie jest arbitralna lub czy nie została podjęta przy użyciu niedozwolonych kryteriów. Nie mogą natomiast wkraczać w kompetencje właściwych organów i przesądzać o tym, czy dana osoba powinna nadal pozostać policjantem, czy też słuszne było wykluczenie jej z grona funkcjonariuszy formacji.

Rozwiązanie stosunku służbowego na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji wymaga wykazania, że zastosowanie instytucji przewidzianej w tym przepisie było niezbędne z uwagi na "ważny interes służby". Omawiana ustawa nie definiuje pojęcia "ważny interes służby". W orzecznictwie powszechnie jednak przyjmuje się, że przy odczytywaniu treści powyższego zwrotu należy sięgnąć przede wszystkim do przepisów regulujących cele i zadania Policji oraz szczególny status funkcjonariuszy tej formacji, a ponadto że w rachubę może wchodzić jedna realnie istniejąca przyczyna albo szereg okoliczności czy zdarzeń świadczących o tym, że dalsze pozostawanie policjanta w służbie koliduje z ważnym interesem Policji, a zatem że funkcjonariusz ten dla dobra macierzystej formacji, z przyczyn pozamerytorycznych, nie powinien kontynuować służby.

W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie przesłanka zwolnienia skarżącego ze służby w Policji z uwagi na ważny interes służby w Policji została wystarczająco wykazana.

Z akt sprawy wynika, iż [...] E.W. został przyjęty do służby w Policji z dniem [...] grudnia 2015 r., a następnie skierowany na szkolenie zawodowe podstawowe oznaczone symbolem [...] do Centrum Szkolenia Policji w [...]. Działający z upoważnienia Komendanta Centrum Szkolenia Policji – Zastępca Komendanta Centrum Szkolenia Policji rozkazem nr [...] z dnia [...] czerwca 2016 r. usunął [...] E.W. ze szkolenia zawodowego podstawowego i wyłączył ze stanu słuchaczy Centrum Szkolenia Policji w [...] z dniem [...] czerwca 2016 r. W uzasadnieniu rozkazu wskazano, że usunięcie wymienionego ze szkolenia następuje z powodu nieuzyskania zaliczenia komisyjnego [...] – Pełnienie służby w konwojach i pomieszczeniach dla osób zatrzymanych/Pełnienie służby ochronnej w PDOZ, przewidzianego w programie szkolenia zawodowego podstawowego, wprowadzonego decyzją nr 697 Komendanta Głównego Policji z dnia 28 grudnia 2005 r. w sprawie wprowadzenia programu szkolenia zawodowego podstawowego (Dz. Urz. KGP 2006 r. Nr 1, poz. 4 ze zm.).

Kopię rozkazu z dnia [...] czerwca 2016 r. skarżący otrzymał w tym samym dniu. Od przedmiotowego rozkazu, jak trafnie zauważyły organy, stronie nie przysługuje środek odwoławczy.

Podkreślić należy, iż zgodnie z § 43 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawodowego w Policji (Dz. U. Nr 126, poz. 877 ze zm.), słuchacza usuwa się ze szkolenia, jeżeli nie uzyskał zaliczenia lub nie zdał egzaminu przewidzianego w programie szkolenia zawodowego policjantów. Ponadto, zgodnie z § 46 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, nie kieruje się ponownie na szkolenie policjanta usuniętego ze szkolenia podstawowego.

Stosownie natomiast do § 2 tego rozporządzenia policjant uzyskuje kwalifikacje zawodowe podstawowe po ukończeniu kursu szkolenia zawodowego podstawowego.

Skoro zatem skarżący usunięty został ze szkolenia zawodowego podstawowego a jednocześnie brak jest prawnych możliwości ponownego skierowania usuniętego ze szkolenia podstawowego policjanta na to szkolenie, to organy trafnie, w ocenie Sądu, przyjęły że w sprawie wystąpiła przesłanka ważnego interesu służby. Należy bowiem podzielić pogląd organów, iż niezbędnym warunkiem prawidłowego pełnienia służby jest uzyskanie przez funkcjonariusza odpowiednich kwalifikacji zawodowych.

W ocenie Sądu, nieuzasadniony jest również zarzut naruszenia przez organ art. 108 § 1 k.p.a. poprzez nadanie rozkazowi personalnemu z dnia [...] sierpnia 2016 r. rygoru natychmiastowej wykonalności. Zaznaczyć należy, że wykonanie decyzji nieostatecznej ma charakter wyjątkowy, dlatego też przesłanki nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności poddawane są wykładni ścisłej. Jedna z tych przesłanej jest "niezbędność" niezwłocznego wprowadzenia rozstrzygnięcia decyzji w życie. Odwołanie do pojęcia "niezbędności" może nastąpić wówczas, gdy w danym czasie i w danej sytuacji nie można się obejść bez wykonania praw lub obowiązków, o których rozstrzyga się w decyzji, ponieważ zwłoka w ich wykonaniu zagraża dobrom chronionym, określonym w art. 108 § 1 k.p.a. Organ I instancji, nadając wydanemu rozstrzygnięciu rygor natychmiastowej wykonalności, miał na uwadze ważny interes społeczny tożsamy w tym przypadku z interesem służby (dobrem służby), polegający na konieczności zapewnienia wykonywania zadań Policji przez funkcjonariuszy legitymujących się wymaganą wiedzą.

Podkreślić należy, że specyfika formacji jaką jest Policja, służącej społeczeństwu i przeznaczonej do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymywania porządku publicznego wymaga, aby istotne decyzje kadrowe były realizowane niezwłocznie. Przeciwne w tym względzie stanowisko mogłoby negatywnie wpłynąć na sposób funkcjonowania całej formacji, a w rezultacie na stan bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Przechodząc do kwestii konsultacji decyzji o zwolnieniu E.W. ze statutowymi organami Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 43 ust. 3 ustawy o Policji zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 tej ustawy może nastąpić po zasięgnięciu opinii organizacji zakładowej związku zawodowego policjantów.

W toku postępowania administracyjnego Komendant [...] Policji w dniu 29 lipca 2016 r. wystąpił do Zarządu Wojewódzkiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów Komendy [...] Policji o wydanie opinii. Związek Zawodowy jednak do dnia [...] sierpnia 2016 r. nie udzielił w danym zakresie żadnej odpowiedzi. W opisanej sytuacji Komendant Główny Policji trafnie przyjął, iż zaniechanie wydania przez organizację związkową opinii nie może paraliżować postępowania administracyjnego i uniemożliwiać wydania w terminie, określonym w art. 32 k.p.a. decyzji w sprawie. Ponadto organy nie dysponują prawnymi środkami mogącymi wyegzekwować wydanie przez związek zawodowy ww. opinii. Dlatego też brak odpowiedzi na pismo z dnia 29 lipca 2016 r. nie stanowi przeszkody do podjęcia zaskarżonych decyzji (por. wyrok NSA z dnia 9 stycznia 2015 r., sygn. akt I OSK 2149/13; z dnia 12 marca 2015 r, sygn. akt I OSK 723/14).

Z przepisu art. 43 ust. 3 ustawy o Policji wynika, że przewidziany w nim obowiązek konsultacji sprowadza się jedynie do obowiązku zwrócenia się do organizacji związkowej o udzielenie opinii w przedmiocie planowanego przez organ zwolnienia konkretnego policjanta ze służby. Dopuszczalność rozwiązania stosunku służbowego – wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej – nie wymaga ani osiągnięcia ze związkiem zawodowym porozumienia, ani nawet uzyskania od tej organizacji opinii. Zakres pojęciowy zwrotu "zasięgnięcie opinii" i "uzyskanie opinii" jest oczywiście różny. Nie można uzależniać działań organu zwolnieniowego od spełnienia warunków, których ustawodawca w tym zakresie wprost nie przewidział. Zasięgnięcie opinii jest obligatoryjne, ale wymóg ten oznacza jedynie, że organ planując zwolnienie policjanta, ma obowiązek uprzedzić o tym organizację związkową i umożliwić zajęcie jej w tym zakresie stanowiska. Żaden natomiast przepis prawa nie nakłada na związek zawodowy obowiązku udzielenia opinii, czyli związek ten ma prawo – bez podania przyczyn – uchylić się od jej wyrażenia. Organ zwolnieniowy nie może skutecznie domagać się udzielenia opinii, nie ma też obowiązku ponawiania swego wniosku o zajęcie przez związek stanowiska w sprawie ani oczekiwania na opinię, mimo upływu terminu na jej wydanie. Tym samym jeżeli organ wystąpił do organizacji związkowej o udzielenie opinii w sprawie zwolnienia policjanta ze służby, to niewyrażenie w zakreślonym terminie opinii nie oznacza, że obowiązek konsultacji, o jakim mowa w art. 43 ust. 3 ustawy o Policji, nie został zrealizowany. W takiej sytuacji brak opinii związku zawodowego nie wpływa na dopuszczalność skorzystania przez organ z przyznanych mu przez ustawodawcę kompetencji i rozwiązania z policjantem stosunku służbowego (tak NSA w ww. wyroku z dnia 12 marca 2015 r., sygn. akt I OSK 723/14, dostęp w CBOiSA).

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zaskarżony rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji oraz utrzymany nim w mocy rozkaz personalny organu I instancji odpowiadają prawu.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art.. 151 P.p.s.a., orzekł ja w sentencji wyroku.