Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Diana Trzcińska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Sędzia WSA Mariola Jaroszewska po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 lipca 2020 r. sprawy ze skargi Gminy na postanowienie Wojewody z dnia 21 lutego 2020 r., nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania w sprawie odszkodowania za nieruchomość przejętą pod drogę oddala skargę.

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wpłynęła skarga Gminy na postanowienie Wojewody z 21 lutego 2020 r., nr [...], stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Starosty z 31 grudnia 2019 r.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z 31 grudnia 2019 r. nr [..] Starosta ustalił na rzecz Skarbu Państwa - odszkodowanie w wysokości 114 522,00 zł za działki oznaczone numerami ewidencyjnymi [..] oraz [..], położone w obrębie G., gmina S., które na podstawie ostatecznej decyzji Starosty z 14 kwietnia 2009 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej polegającej na przebudowie ulicy P. w miejscowości G. przeszły na własność Gminy za odszkodowaniem i zobowiązał Wójta Gminy do wypłaty odszkodowania w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja stanie się ostateczna.

Odwołanie od tej decyzji złożył, pismem z 15 stycznia 2020 r., Wójt Gminy.

Wojewoda, postanowieniem z 21 lutego 2020 r., powołując się na art. 134 w zw. z art. 129 § 2 k.p.a. oraz art. 9a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2204), stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

W uzasadnieniu postanowienia Wojewoda ustalił, że z Urzędowego Poświadczenia Przedłożenia odbioru decyzji, skierowanej do Wójta Gminy, za pośrednictwem elektronicznej skrzynki podawczej ePUAP Starostwa Powiatowego wynika, że została ona odebrana w dniu 31 grudnia 2019 r. Zatem, ustawowy termin do wniesienia odwołania przez Wójta Gminy upłynął w dniu 14 stycznia 2020 r. Tymczasem, Wojewoda na podstawie koperty załączonej do odwołania przez Starostę oraz strony internetowej Poczty Polskiej, na której można śledzić przesyłki ustalił, że odwołanie zostało nadane w Urzędzie Pocztowym w dniu 15 stycznia 2020 r., a zatem po upływie ustawowego terminu do wniesienia środka odwoławczego.

W związku z tym organ odwoławczy uznał, że Wójt Gminy złożył odwołanie po terminie do jego wniesienia.

W skardze na powyższe postanowienie wniesionej do sądu zarzucono naruszenie art. 46 k.p.a. w zw. z art. 134 k.p.a., polegające na ich błędnej wykładni, względnie pominięciu art. 46 k.p.a. , to jest na przyjęciu, że wskazana w Urzędowym Poświadczeniu Przedłożenia (UPP) data i godzina stanowią potwierdzenie doręczenia decyzji Starosty z 31 grudnia 2019 r., a tym samym uznanie, że doręczenie decyzji nastąpiło 31 grudnia 2019 r., w sytuacji, gdy odebranie nastąpiło w dniu 2 stycznia 2020 r. Tym samym, datę i godzinę wskazaną w Urzędowym Poświadczeniu Przedłożenia można uznać wyłącznie za poświadczenie daty i godziny, w której Starosta otrzymał dokument UPP wygenerowany automatycznie w systemie informatycznym skarżącego. Powyższe, zdaniem skarżącej, doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego mającego istotny wpływ na wynik rozstrzygnięta, tj. uznania, że doręczenie decyzji Starosty nastąpiło 31 grudnia 2019 r, a nie 2 stycznia 2020 r., a w konsekwencji do przyjęcia, że nastąpiło uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Zarzucono również naruszenie art. 16 ust. 1a ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (dalej jako ustawa o informatyzacji) w zw. z § 11 ust 1 pkt 1 w zw. z § 15 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie sporządzania i doręczania dokumentów elektronicznych oraz udostępniania formularzy, wzorów i kopii dokumentów elektronicznych z dnia 14 września 2011 r., polegające na ich pominięciu i uznaniu, że wpływ decyzji Starosty na elektroniczną skrzynkę podawczą Gminy i automatyczne wygenerowanie Urzędowego Poświadczenia Przedłożenia stanowi potwierdzenie odbioru decyzji Starosty i tym samym uznanie, że bieg terminu do wniesienia odwołania od tej decyzji rozpoczął się z dniem 31 grudnia 2019 r., gdy z prawidłowej wykładni przepisów wynika, że dostarczenie podmiotowi publicznemu dokumentu elektronicznego musi wiązać się z opatrzeniem poświadczenia doręczenia podpisem elektronicznym, umożliwiającym identyfikację podpisującego i wydaniem przez ten podmiot urzędowego poświadczenie odbioru dokumentu, który to dokument dopiero potwierdza odbiór decyzji.

Wniesiono przy tym o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia Wojewody, zasądzenie zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, w tym kosztów sądowych, wstrzymanie wykonania w całości decyzji Starosty z 31 grudnia 2019 r., a także o przeprowadzenie dowodu z dokumentów: 1. Zarządzenia wewnętrznego nr [..] Wójta Gminy z 5 grudnia 2019 r. w sprawie skrócenia czasu pracy Urzędu Gminy w miesiącu grudniu 2019 r. 2. Decyzji Starosty z 31 grudnia 2019 r. wraz z pieczęcią potwierdzającą doręczenie z 2 stycznia 2020 r. 3. wydruku Urzędowego Poświadczenia Przyjęcia z 31 grudnia 2019 r. 4. wyciągu z rejestru zdarzeń z systemu elektronicznej skrzynki podawczej za okres 31 grudnia 2019 r. - 2 stycznia 2020 r. 5. księgi podawczej Urzędu Gminy z 2 stycznia 2020 r.

W uzasadnieniu wskazano, że z Urzędowego Poświadczenia Przedłożenia wynika, że decyzja Starosty została przesłana w dniu 31 grudnia 2019 r., a wpływ na elektroniczną skrzynkę podawczą Urzędu Gminy nastąpił o godzinie 12:51:22. Przy tym zgodnie z § 1 ust. 3 Zarządzenia wewnętrznego nr [...] Wójta Gminy z 5 grudnia 2019 r. w sprawie skrócenia czasu pracy Urzędu Gminy w miesiącu grudniu 2019 r. w dniu 31 grudnia 2019 r. czas pracy Urzędu Gminy ustalony został w godzinach 7:30-12:00. Niemożliwe więc jest, by o godzinie 12:51:22 faktycznie odebrana została korespondencja, która wpłynęła na elektroniczną skrzynkę podawczą Urzędu. Ponadto, zgodnie z ustawą z 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy dzień 1 stycznia 2020 r. był dniem ustawowo wolnym od pracy, w którym to dniu Urząd nie pracował. Pracownik odpowiedzialny za odbiór korespondencji mógł zatem zalogować się na platformie e-PUAP i pobrać korespondencję z systemu dopiero w dniu następnym. Z tych powodów, decyzja mogła więc zostać doręczona dopiero 2 stycznia 2020 r. - bowiem dopiero z tą datą strona świadomie mogła przyjąć przesyłkę. Wskazano, że również z księgi podawczej Urzędu Gminy wynika, że korespondencja ze Starostwa Powiatowego została odebrana 2 stycznia 2020 r. (numer korespondencji [..]). Znajduje to również potwierdzenie w rejestrze zdarzeń z systemu elektronicznej skrzynki podawczej Gminy. Ostatnia czynność w dniu 31 grudnia 2019 r. została wykonana o godzinie 11:34 (rekord zaznaczony na niebiesko w załączniku na stronie 8 - wyciągu z rejestru zdarzeń z systemu elektronicznej skrzynki podawczej za okres 31 grudnia 2019 r. - 2 stycznia 2020 r.). Korespondencja ze Starostwa Powiatowego wpłynęła o godzinie 12:51 (rekord zaznaczony na żółto w załączniku na stronie 71). Otwarcie nieodczytanego dokumentu, jego wizualizacja oraz wydruk nastąpił dopiero w dniu 2 stycznia 2020 r. o godzinie 14:21 (rekord zaznaczony na zielono w załączniku na stronie 5 i 6 załącznika). Potwierdza to więc zdaniem skarżącej, że dopiero w dniu 2 stycznia 2020 r., to jest w dniu otwarcia nieodczytanego dokumentu, w momencie jego zwizualizowania strona mogła najwcześniej zapoznać się z jego treścią.

W skardze powołano się ponadto na rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów w sprawie sporządzania i doręczania dokumentów elektronicznych oraz udostępniania formularzy, wzorów i kopii dokumentów elektronicznych z dnia 14 września 2011 r. (dalej: rozporządzenie), które w § 14- § 16 reguluje sposób tworzenia poświadczenia doręczenia. Doręczenie wymaga świadomego przyjęcia przesyłki przez adresata i dokonania potwierdzenia odbioru przez złożenie podpisu. Podpis elektroniczny, o którym mowa w § 15 rozporządzenia może być złożony z wykorzystaniem certyfikatu kwalifikowanego lub danych potwierdzonych profilem zaufanym ePUAP. Dopiero po opatrzeniu poświadczenia doręczenia podpisem elektronicznym system teleinformatyczny służący do obsługi doręczeń bezpośrednio po zakończeniu procesu weryfikacji podpisu elektronicznego adresata, udostępnia adresatowi do pobrania doręczany dokument elektroniczny wraz z podpisanym przez niego poświadczeniem doręczenia (§ 16). Właściwym dokumentem, który stanowi potwierdzenie doręczenia, może być urzędowe poświadczenie doręczenia, a nie jak przyjęto w sprawie urzędowe poświadczenie przedłożenia. Urzędowe poświadczenie przedłożenia potwierdza wyłącznie wpłynięcie pisma (dokumentu) na skrzynkę adresata, będącego podmiotem publicznym w rozumieniu ustawy o informatyzacji, przy założeniu, że jest to podmiot, który ma rozstrzygać w ramach swoich kompetencji określoną sprawę administracyjną zgodnie z żądaniem nadawcy pisma. Niewątpliwie zaś w niniejszej sprawie Gmina jest co prawda podmiotem publicznym, niemniej jednak występuje w tym postępowaniu jako strona postępowania. Wskazana na UPP data doręczenia jest wyłącznie datą doręczenia tego poświadczenia nadawcy, a więc datą, w której Starosta otrzymał dokument UPP wygenerowany automatycznie przez system teleinformatyczny skarżącej Gminy. Nie sposób uznać, by była to data doręczenia decyzji Gminie jako stronie postępowania. Oczywiste winno być zdaniem skarżącej, że w dniu 31 grudnia 2019 r. nie doszło do skutecznego doręczenia decyzji Starosty Gminie - stronie, a tym samym z tą datą nie rozpoczął się bieg terminu do wniesienia odwołania od decyzji Starosty z 31 grudnia 2019 r.

Wskazano także na art. 46 § 1 k.p.a., zgodnie z którym odbierający pismo potwierdza doręczenie mu pisma swoim podpisem ze wskazaniem daty doręczenia. W art. 46 § 3 k.p.a. wskazano, że w przypadku doręczenia pisma za pomocą środków komunikacji elektronicznej doręczenie jest skuteczne, jeżeli adresat potwierdzi odbiór pisma w sposób, o którym mowa w § 4 pkt 3. Zgodnie z art. 46 § 4 pkt 3 k.p.a., w celu doręczenia pisma w formie dokumentu elektronicznego organ administracji publicznej przesyła na adres elektroniczny adresata zawiadomienie zawierające pouczenie dotyczące sposobu odbioru pisma, a w szczególności sposobu identyfikacji pod wskazanym adresem elektronicznym w systemie teleinformatycznym organu administracji publicznej oraz informację o wymogu podpisania urzędowego poświadczenia odbioru w określony sposób. Sposób podpisania tego rodzaju dokumentu został określony w art. 20a ustawy o informatyzacji. Definicja urzędowego poświadczenia odbioru została zawarta w art. art. 3 pkt 20 ustawy o informatyzacji. Urzędowe poświadczenie odbioru jest wspólnym określeniem dla urzędowego poświadczenia przedłożenia (UPP, do którego odnosi się art. 3 pkt 20 lit. b) i urzędowego poświadczenia doręczenia (UPD, do którego odnosi się art. 3 pkt 20 lit. c). Jak wynika z § 11 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia poświadczenie przedłożenia generuje się automatycznie, bez udziału człowieka. Dokument ten jest generowany przez system teleinformatyczny podmiotu publicznego i przekazywany nadawcy. Sposób tworzenia poświadczenia doręczenia reguluje § 14, § 15 i § 16 rozporządzenia. Przebiega to w odmienny sposób, aniżeli tworzenie poświadczenia przedłożenia, gdyż dla doręczenia wymagane jest świadome przyjęcie przesyłki przez adresata.

Gmina podniosła, że niewątpliwie jest nie tylko podmiotem publicznym w rozumieniu ustawy, ale jednocześnie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie, i przysługują jej w związku z tym określone środki prawne, których wniesienie jest uzależnione od zachowania terminu. Tym samym, niedopuszczalne jest przyjęcie, by urzędowe poświadczenie przedłożenia mogło zostać uznane za dokument potwierdzający doręczenie decyzji. Dokumentem takim może być urzędowe poświadczenie doręczenia, a nie jak przyjął organ, UPP, które jak wskazała skarżąca potwierdza jedynie wpłynięcie pisma na skrzynkę podawczą adresata będącego podmiotem publicznym w rozumieniu ustawy o informatyzacji. Mając więc na względzie fakt, że Gmina jest w niniejszej sprawie przede wszystkim stroną postępowania, zgodnie z zapisami rozporządzenia - dopiero datę opatrzenia poświadczenia doręczenia podpisem elektronicznym można uznać za datę doręczenia dokumentu elektronicznego stronie, a w przypadku braku takiego podpisu zastosowanie winny znaleźć odpowiednio przepisy art. 46 § 5 i 6 k.p.a. Zatem decyzja Starosty mogła zostać skutecznie doręczona Gminie, będącej stroną postępowania, najwcześniej dopiero 2 stycznia 2020 r., bowiem dopiero z tym dniem strona zapoznała się z jej treścią. W tej zaś sytuacji należy uznać, że odwołanie zostało wniesione w terminie.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Spór w sprawie dotyczy daty doręczenia skarżącej Gminie decyzji pierwszoinstancyjnej w sytuacji elektronicznego obrotu dokumentów między Gminą jako stroną postępowania administracyjnego, a organem wydającym decyzję. Poza sporem pozostaje natomiast fakt, że obydwie strony postępowania sądowoadministracyjnego, tj. Gmina i organ, są podmiotami publicznymi, a zatem do obrotu dokumentami między nimi ma zastosowanie art. 392 k.p.a. Zgodnie z tą regulacją, w przypadku gdy stroną lub innym uczestnikiem postępowania jest podmiot publiczny obowiązany do udostępniania i obsługi elektronicznej skrzynki podawczej na podstawie art. 16 ust. 1a ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 346 ze zm., dalej jako ustawa o informatyzacji), doręczenia dokonuje się na elektroniczną skrzynkę podawczą tego podmiotu. Przepisu art. 391k.p.a. nie stosuje się. Oznacza to, że charakter organu i adresata decyzji organu (podmioty publiczne) wprowadza obowiązek wykonywania doręczeń na ich elektroniczną skrzynkę podawczą. Podkreślić przy tym trzeba istotną okoliczność, że skarżąca Gmina nie kwestionuje, że decyzja pierwszoinstancyjna została przekazana na jego skrzynkę elektroniczną w dniu 31 grudnia 2019 r. o godz. 12:51:22. Tego faktu dowodzi, zdaniem Gminy, wydruk UPP (Urzędowe Poświadczenie Przedłożenia), zgodnie z którym jest to czas dodania dokumentu na skrzynce Gminy. Skarżąca natomiast wywodzi, że faktycznie odebrała pismo 2 stycznia 2020 r., bowiem w dniu 31 grudnia 2019 r. nawet nie miała takiej możliwości ze względu na skrócony czas pracy urzędników gminnych do godz. 12.00. W konsekwencji, doręczenie nastąpiło 2 stycznia 2020 r., gdyż w tym dniu Gmina mogła skutecznie zapoznać się z treścią dokumentu oraz poświadczyć jego doręczenie. Biorąc powyższe pod uwagę, sąd uznał za bezsporny fakt, że decyzja wpłynęła na elektroniczną skrzynkę podawczą Gminy w dniu 31 grudnia 2019 r. o godz. 12:51:22, przy kwestionowaniu przez nią, w tym dniu doszło faktycznie do doręczenia.

Oceniając stanowisko skarżącej wskazać należy, że jej argumentacja nie zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 46 k.p.a., warunki techniczne i organizacyjne doręczenia pisma w formie dokumentu elektronicznego określają przepisy ustawy, o której mowa w § 4 pkt 3 (§ 9); doręczenie pisma w formie dokumentu elektronicznego do podmiotu publicznego w rozumieniu przepisów ustawy, o której mowa w § 4 pkt 3, następuje przez elektroniczną skrzynkę podawczą tego podmiotu, w sposób określony w tej ustawie (§ 10). Wyjaśnione zostało w orzecznictwie sądów administracyjnych, że przepisy art. 46 § 9 i § 10 k.p.a. nie zostały znowelizowane w sposób dostosowujący ich treść do aktualnej treści art. 46 § 4 pkt 3 k.p.a. W przepisie tym, w aktualnym jego brzmieniu, nie ma bowiem nawiązania do żadnej ustawy. Nie jest jednak sporne, że regulacje art. 46 § 9 i § 10 k.p.a. odsyłają do zasad określonych w ustawie o informatyzacji (por. uzasadnienie postanowienia z 24 lipca 2019 r., II OSK 1601/19, dostępne na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl, powoływanej dalej jako CBOSA).

Ustawa o informatyzacji określa zasady wymiany informacji drogą elektroniczną, w tym dokumentów, pomiędzy podmiotami publicznymi (art. 1 pkt 6). W art. 16 ust. 1, 1a i ust. 2 ustawy o informatyzacji wskazano na obowiązek podmiotu publicznego: stworzenia możliwości przekazywania danych również w postaci elektronicznej przez wymianę dokumentów elektronicznych związanych z załatwianiem spraw należących do jego zakresu działania, wykorzystując informatyczne nośniki danych lub środki komunikacji elektronicznej; udostępnienia elektronicznej skrzynki podawczej, spełniającej standardy określone i opublikowane na ePUAP przez ministra właściwego do spraw informatyzacji, oraz zapewnienia jej obsługi; prowadzenia wymiany informacji w postaci elektronicznej:

1) z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych, spełniających minimalne wymagania dla systemów teleinformatycznych;

2) zgodnie z minimalnymi wymaganiami dla rejestrów publicznych i wymiany informacji w postaci elektronicznej.

Mając powyższe na uwadze prawodawca upoważnił Prezesa Rady Ministrów do wydania aktu wykonawczego określającego:

1) warunki organizacyjno-techniczne doręczania dokumentów elektronicznych, w tym reguł tworzenia elektronicznej skrzynki podawczej,

2) formy urzędowego poświadczania odbioru dokumentów elektronicznych przez adresatów,

3) sposoby sporządzania i doręczania dokumentów elektronicznych,

4) sposoby udostępniania kopii dokumentów elektronicznych oraz warunków bezpieczeństwa udostępniania formularzy i wzorów dokumentów - uwzględniając minimalne wymagania dla rejestrów publicznych i wymiany danych w postaci elektronicznej oraz potrzebę usprawnienia i ujednolicenia obiegu dokumentów między podmiotami publicznymi (art. 16 ust. 3 ustawy o informatyzacji).

Wykonując upoważnienie, Prezes Rady Ministrów w dniu 14 września 2011 r. wydał rozporządzenie w sprawie sporządzania i doręczania dokumentów elektronicznych oraz udostępniania formularzy, wzorów i kopii dokumentów elektronicznych (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 180 ze zm.), dalej: rozporządzenie. Uregulowano w nim m.in. formę urzędowego poświadczania odbioru dokumentów elektronicznych przez adresatów oraz sposób sporządzania i doręczania dokumentów elektronicznych za pośrednictwem platformy e-PUAP. Pojęcie urzędowego poświadczenia odbioru (UPO) zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 20 ustawy o informatyzacji. Są to dane elektroniczne powiązane z dokumentem elektronicznym doręczonym podmiotowi publicznemu lub przez niego doręczanym w sposób zapewniający rozpoznawalność późniejszych zmian dokonanych w tych danych, określające:

a) pełną nazwę podmiotu publicznego, któremu doręczono dokument elektroniczny lub który doręcza dokument,

b) datę i godzinę wprowadzenia albo przeniesienia dokumentu elektronicznego do systemu teleinformatycznego podmiotu publicznego - w odniesieniu do dokumentu doręczanego podmiotowi publicznemu,

c) datę i godzinę podpisania urzędowego poświadczenia odbioru przez adresata z użyciem mechanizmów, o których mowa w art. 20a ust. 1 albo 2 - w odniesieniu do dokumentu doręczanego przez podmiot publiczny,

d) datę i godzinę wytworzenia urzędowego poświadczenia odbioru.

Należy przyjąć, że w art. 3 pkt 20 lit. b) ustawy o informatyzacji mowa jest o urzędowym poświadczeniu przedłożenia (UPP), zaś pod literą "c" tego przepisu – o urzędowym poświadczeniu doręczenia (UPD).

Przypomnieć należy, że w sprawie niniejszej skarżąca nie kwestionuje faktu wprowadzenia dokumentu zawierającego decyzję pierwszoinstancyjną do jego skrzynki elektronicznej w dniu 31 grudnia 2019 r. Wynika to ze złożonych na tę okoliczność wraz ze skargą dokumentów, także znajdujących się w aktach sprawy. Jak wynika z akt sprawy, decyzja została wysłana przez Starostę w dniu 31 grudnia 2019 r. o godz. 11:50:33 (k. 140 akt), zaś UPP zostało wygenerowane w tym samym dniu o godz. 12:51:22. Powyższe dowodzi w sposób niebudzący wątpliwości, że w 31 grudnia 2019 r. doszło do wprowadzenia dokumentu do elektronicznej skrzynki podawczej Gminy, a więc doszło do sytuacji opisanej w art. 3 pkt 20 lit. b) ustawy o informatyzacji, tj. do wprowadzenia dokumentu elektronicznego do systemu teleinformatycznego podmiotu publicznego. Nie nastąpiło to zatem, jak twierdzi Gmina, dnia 2 stycznia 2020 r.

Z przedłożonych przy skardze dokumentów wynika, że data 2 stycznia 2020 r. jest datą wygenerowania dokumentu elektronicznego, który faktycznie wpłynął do Gminy 31 grudnia 2019 r. Tego zresztą nie sposób podważyć. Natomiast, wbrew twierdzeniom skarżącej, to z wprowadzeniem dokumentu do systemu informatycznego podmiotu publicznego następują skutki ustawowe, tzn. równoważne ze złożeniem dokumentu w biurze podawczym podmiotu publicznego, nie zaś z jego wygenerowaniem.

Niewątpliwie, w aktach administracyjnych znajduje się wydruk Urzędowego Poświadczenia Przedłożenia (UPP), który zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, stanowi dowód wprowadzenia dokumentu elektronicznego do systemu teleinformatycznego podmiotu publicznego.

Nie zasługuje na uwzględnienie przedstawiony przez Gminę sposób rozumienia terminu "wprowadzenie do systemu informatycznego" oraz stanowisko o konieczności ustalenia daty doręczenia decyzji Gminy. Zdaniem sądu, wprowadzenie lub przeniesienie dokumentu elektronicznego do systemu teleinformatycznego podmiotu publicznego nie oznacza momentu, w którym pracownik organu w sposób świadomy potwierdzi otrzymanie dokumentu. Jak wyżej wskazano, zgodnie z art. 16 ust. 1a ustawy o informatyzacji, podmiot publiczny jest zobowiązany do obsługi elektronicznej skrzynki podawczej. Wprowadzenie dokumentu do elektronicznej skrzynki podawczej podmiotu publicznego jest równoznaczne z wprowadzeniem dokumentu do systemu elektronicznego podmiotu publicznego. Inne rozumienie powyższych przepisów niweczyłoby cel założony przez ustawodawcę w ustawie o informatyzacji, tj. usprawnienie obiegu dokumentów między podmiotami publicznymi (art. 16 ust. 3 ustawy o informatyzacji). Uzależnianie "wprowadzenia do systemu" np. od tego, kiedy pracownik otworzy elektroniczną skrzynkę podawczą i uaktywni dokument celem nadania mu biegu, nie skutkowałoby realizacją celu ustawy. W konsekwencji, bez znaczenia jest okoliczność, na jaką powołuje się skarżąca o skróceniu pracy Urzędu Gminy w dniu 31 grudnia 2019 r. do godz. 12:00. Podmiot publiczny jest bowiem obowiązany zapewnić taką organizację pracy Urzędu, by nie niweczyć celu ustawy, jakim jest także zobiektywizowanie terminów doręczeń pism za pomocą narzędzi elektronicznych. Wpływ dokumentów na elektroniczną skrzynkę podawczą podmiotu publicznego jest możliwy niezależnie od godzin pracy pracowników tego podmiotu. Celem informatyzacji obiektu dokumentów było usprawnienie tego obiegu i cel ten jest możliwy do osiągnięcia właśnie przez umożliwienie dostarczenia dokumentu do systemu informatycznego podmiotu niezależnie od godzin jego pracy.

Konieczne jest również wskazanie, że ustawodawca wyraźnie rozróżnił kiedy w przypadku obiegu elektronicznego konieczne jest potwierdzenie doręczenia (UPD) po uprzednim złożeniu podpisu elektronicznego w sposób nie automatyczny, ale przez wykonanie określonych czynności przez adresata. Nie jest ono wymagane, wbrew argumentacji skargi, w przypadku obiegu elektronicznego między podmiotami publicznymi, w odróżnieniu od obiegu dokumentów elektronicznych między podmiotem publicznym a podmiotem zewnętrznym niepublicznym (spoza systemu). Wynika to wprost m.in. z art. 3 pkt 20 lit. c) ustawy o informatyzacji. Zgodnie również z § 15 rozporządzenia, adresat dokumentu elektronicznego potwierdza jego odebranie przez podpisanie poświadczenia doręczenia kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP, albo przez zapewnienie możliwości potwierdzenia pochodzenia oraz integralności danych zawartych w tym poświadczeniu przy użyciu technologii, o których mowa w art. 20a ust. 2 ustawy. Innymi słowy, doręczenie podmiotowi niebędącemu podmiotem publicznym, nie następuje na elektroniczną skrzynkę podawczą i przez wprowadzenie do systemu teleinformatycznego tego podmiotu (automatycznie - § 13 ust. 1 rozporządzenia), ale w systemie informatycznym po podpisaniu poświadczenia doręczenia (§ 16 rozporządzenia). Wymaganie w korespondencji między podmiotami publicznymi wykazania doręczenia za pomocą UPD - jak w korespondencji elektronicznej między podmiotem publicznym a zewnętrznym - nie wynika z przepisów prawa.

Wskazać należy, że obowiązujące przepisy prawa dotyczące domniemania doręczenia (art. 46 § 3 k.p.a.) można odnieść do przypadku doręczenia elektronicznego. W sytuacji obiegu korespondencji między podmiotami publicznymi, za moment doręczenia należy uznać wprowadzenie korespondencji do systemu informatycznego adresata, kiedy to automatycznie następuje podpisanie urzędowego poświadczenia odbioru w sposób przyjęty w danym systemie teleinformatycznym (art. 46 § 4 pkt 3 k.p.a.). W sprawie niniejszej z treści wygenerowanego UPP wynika, że wprowadzenie korespondencji do systemu informatycznego adresata w taki właśnie sposób nastąpiło 31 grudnia 2019 r. Pozostałe dokumenty załączone przez skarżącą do skargi nie podważają tego ustalenia. Wskazują one, że 2 stycznia 2020 r. Gmina dokonała jedynie wygenerowania dokumentu elektronicznego, który już znajdował się na jej elektronicznej skrzynce podawczej.

Biorąc pod uwagę powyższe, okoliczność wpływu korespondencji na elektroniczną skrzynkę podawczą Gminy wynika jednoznacznie z dokumentów znajdujących się w aktach administracyjnych i sądowych. Niewątpliwie też, Gmina uchybiła terminowi wniesienia odwołania, co sprawia, że zastosowanie art. 134 k.p.a. również nie budzi wątpliwości wobec wykazanego faktu spóźnienia w złożeniu odwołania.

Sąd nie podziela argumentacji sformułowanej w skardze, a dotyczącej konieczności wygenerowania Urzędowego Podpisu Doręczenia pisma podmiotowi publicznemu. Jak wskazano powyżej, ani ustawa o informatyzacji ani rozporządzenie wykonawcze nie wymagają dla elektronicznego doręczenia pisma podmiotowi publicznemu występującemu jako strona postępowania - wygenerowania UPD dla wykazania tego doręczenia. Odbywa się bowiem ono automatycznie przez wprowadzenie lub przeniesienie dokumentu do systemu teleinformatycznego podmiotu publicznego (art. 3 pkt 20 lit. b) ustawy o informatyzacji).

Jedynie na marginesie wskazać należy, że odwołanie nie zawiera okoliczności wskazujących na brak winy strony w spóźnionym wniesieniu odwołania, jak również nie zawiera wniosku o przywrócenie terminu.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) orzeczono jak w sentencji wyroku.

Sąd orzekł na posiedzeniu niejawnym, gdyż upoważniał go do tego art. 119 pkt 3 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w postępowaniu uproszczonym, gdy przedmiotem skargi jest postanowienie, wydane w postępowaniu administracyjnym, kończące postępowanie.