Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Krystyna Anna Stec po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W.S od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 28 września 2022 r., sygn. akt II SA/Bk 626/22 oddalającego sprzeciw W S od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 29 lipca 2022 r., nr 407.151/F-7/22/2022 w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. uchyla zaskarżoną decyzję, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku na rzecz W S 1037 (jeden tysiąc trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonym wyrokiem z 28 września 2022 r., sygn. akt II SA/Bk 626/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił sprzeciw W. S. od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia [...] lipca 2022 r. w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie faktycznym oraz prawnym sprawy.

W dniu [...] kwietnia 2022 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku III Wydział Karny wydał wyrok nakazowy (...), którym uznał W.S. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 94 § 1 Kodeksu wykroczeń i na podstawie art. 94 § 3 tego kodeksu orzekł wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy.

W związku ze stwierdzeniem uprawomocnienia się wyroku z dniem [...] maja 2022 r., przy piśmie z 25 maja 2022 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku przesłał odpis tego wyroku do Urzędu Miejskiego w B. – Referatu Prawa Jazdy, celem wykonania środka karnego. Poinformowano, że środek karny biegnie od [...] maja 2022r.

W dniu [...] maja 2022 r. Prezydent Miasta B. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia W. S. uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie kat. A, B, B+, E. Następnie, decyzją z [...] czerwca 2022 r. cofnął te uprawnienia na okres sześciu miesięcy tj. od dnia [...] maja 2022 r. do dnia [...] listopada 2022 r. włącznie.

Postanowieniem z [...] czerwca 2022 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku przywrócił pełnomocnikowi W. S. termin do złożenia sprzeciwu od wyroku nakazowego tego Sądu z [...] kwietnia 2022 r.

W dniu [...] czerwca 2022 r. do Urzędu Miejskiego w Białymstoku wpłynęło pismo, w którym Sąd Rejonowy w Białymstoku poinformował, że zarządzeniem z [...] czerwca 2022 r. uchylono zarządzenie z [...] maja 2022 r. stwierdzające prawomocność wyroku nakazowego z [...] kwietnia 2022 r.

Prezydent Miasta B. postanowieniem z 15 czerwca 2022 r. wznowił postępowanie administracyjne w sprawie zakończonej decyzją z [...] czerwca 2022 r., a następnie decyzją z [...] czerwca 2022 r. nr [...] organ ten uchylił decyzję z [...] czerwca 2022 r. dotyczącą cofnięcia skarżącemu uprawnień i umorzył w całości postępowanie administracyjne w sprawie. Odwołanie od tej decyzji złożyła pełnomocnik skarżącego, podnosząc, że wznowić postępowanie można wyłącznie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną. W wyniku rozpoznania odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z [...] lipca 2022 r., nr [...] uchyliło powyższą decyzję Prezydenta Miasta Białegostoku i umorzyło postępowanie prowadzone w sprawie wznowienia postępowania administracyjnego. Kolegium przyznało rację pełnomocnikowi skarżącego, że z uwagi na brak przymiotu ostateczności decyzji, postępowanie nadzwyczajne jakim jest postępowanie wznowieniowe, nie mogło się toczyć.

Następnie, zaskarżoną do Sądu decyzją z [...] lipca 2022 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. uchyliło decyzję Prezydenta Miasta B. z [...] czerwca 2022 r. w całości i przekazało temu organowi sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu decyzji Kolegium przytoczyło treść art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2021 r., poz. 1212 ze zm.), art. 182 ustawy Kodeks karny wykonawczy i dokonując oceny stanu faktycznego sprawy stwierdził, że sprawa wymaga ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, który powinien rozpatrzyć zebrany w sprawie materiał dowodowy. Kolegium wskazało, że z uwagi na to, że sprawa ewentualnego zakazu prowadzenia pojazdów przez skarżącego jest zawisłą przed sądem, należy rozważyć zasadność zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia uprawnień.

Sprzeciw od powyższego rozstrzygnięcia Kolegium do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożyła pełnomocnik skarżącego. Decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mającej istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 138 § 2 w zw. z art. 105 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000, nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.) i art. 103 ust. 1 pk 4 ustawy o kierujących pojazdami, poprzez wydanie decyzji kasacyjnej przekazującej sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji z wytyczną zawieszenia postępowania, w sytuacji gdy postępowanie w przedmiocie cofnięcia uprawnień jest oczywiście bezprzedmiotowe, bowiem w obrocie prawnym nie funkcjonuje jakikolwiek zakaz prowadzenia pojazdów, który byłby orzeczony względem skarżącego, zaś rozstrzygnięcie sprawy nie zależy od zakończenia postępowania przed sądem powszechnym, jak błędnie wskazuje SKO.

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku sprzeciw oddalił.

W ocenie Sądu I instancji spór w sprawie dotyczył tego, w jaki sposób powinien procedować organ odwoławczy w sytuacji, gdy po wydaniu decyzji przez organ pierwszej instancji uzyskał on informację, że zarządzeniem z [...] czerwca 2022 r. uchylono zarządzenie z [...] maja 2022 r. stwierdzające prawomocność wyroku nakazowego z [...] kwietnia 2022 r., a który to wyrok był podstawą wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Jak wynika z akt sprawy, nastąpiło to w związku z przywróceniem pełnomocnikowi skarżącego terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku nakazowego z [...] kwietnia 2022 r.

Wskazał, że zgodnie z art. 506 § 3 ustawy Kodeks postępowania karnego, w razie wniesienia sprzeciwu wyrok nakazowy traci moc; sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych. Zatem z chwilą wniesienia sprzeciwu od wyroku nakazowego kończy się postępowanie nakazowe, co nie jest równoznaczne z końcem prowadzonego postępowania karnego (w sprawie o wykroczenie). Następuje bowiem uruchomienie postępowania pierwszoinstancyjnego przed sądem rejonowym. Jednakże, zdaniem WSA, utrata mocy wyroku nakazowego i przejście na tryb orzekania przez sąd rejonowy na zasadach ogólnych nie czyni bezprzedmiotowym prawidłowo wszczętego postępowania administracyjnego. Wystąpienie takiej sytuacji nie obliguje zatem organu do umorzenia tego postępowania. Uchylenie przez Kolegium decyzji Prezydenta Miasta B. z [...] czerwca 2022 r. skutkuje tym, że decyzja cofająca uprawnienia została wyeliminowana z obrotu prawnego. Jednocześnie nie może budzić wątpliwości, że w sytuacji, gdy zapadnie wyrok sądu karnego i zostanie orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, z uwagi na zakres rozstrzygnięcia, sprawa, przez wzgląd na zasadę dwuinstancyjności, będzie wymagała wydania decyzji przez organ pierwszej instancji. Dlatego należało przyjąć, że z uwagi na zakres rozstrzygnięcia sprawa musiała zostać przekazana organowi pierwszej instancji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący, zaskarżając go w całości i zarzucając mu, na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej: p.p.s.a.), naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 15aa § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 2 k.p.a, art. 105 § 1 k.p.a. i art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, poprzez błędne uznanie, że wydanie decyzji kasacyjnej, przekazującej sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji, z wytyczną zawieszenia postępowania, w sytuacji, gdy postępowanie w przedmiocie cofnięcia uprawnień jest oczywiście bezprzedmiotowe, bowiem w obrocie prawnym nie funkcjonuje jakikolwiek zakaz prowadzenia pojazdów, który byłby orzeczony względem Skarżącego, zaś rozstrzygnięcie sprawy nie zależy od zakończenia postępowania przed sądem powszechnym, nie prowadzi do naruszenia art. 138 § 2 k.p.a. i unikania ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy.

W związku z powyższym wniósł, na podstawie art. 188 p.p.s.a., o uchylenie całości zaskarżonego wyroku oraz będącej przedmiotem jego kontroli decyzji SKO w B. z [...] lipca 2022 r., a także o zasądzenie na rzecz skarżącego od organu kosztów postępowania kasacyjnego i pierwszoinstancyjnego, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Skarżący wniósł także o rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym. Z akt sprawy nie wynika, by zaskarżone orzeczenie zostało wydane w warunkach nieważności, z przyczyn określonych w ww. art. 183 § 2 pkt 1-6 p.p.s.a., nie zachodzą też przesłanki wymagające uchylenia wydanego w sprawie orzeczenie oraz odrzucenia skargi lub umorzenia postępowania na podstawie art. 189 p.p.s.a.

Z tych względów kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku sprowadzała się do oceny, czy narusza on przepisy wskazane w ramach podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia.

Rozpoznając sprawę w powyższych granicach Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zawarty w skardze kasacyjnej wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku zasługiwał na uwzględnienie. Za usprawiedliwiony bowiem należało uznać zarzut naruszenia art. 151a § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 2 k.p.a, art. 105 § 1 k.p.a. i art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, poprzez błędne uznanie, że wydanie decyzji kasacyjnej, przekazującej sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji, z wytyczną zawieszenia postępowania, w sytuacji, gdy postępowanie w przedmiocie cofnięcia uprawnień jest oczywiście bezprzedmiotowe, bowiem w obrocie prawnym nie funkcjonuje jakikolwiek zakaz prowadzenia pojazdów, który byłby orzeczony względem Skarżącego, zaś rozstrzygnięcie sprawy nie zależy od zakończenia postępowania przed sądem powszechnym, nie prowadzi do naruszenia art. 138 § 2 k.p.a. i unikania ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy.

Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu należy wskazać, że istotą dwuinstancyjnego postępowania administracyjnego - w rozumieniu art. 15 k.p.a. - jest dwukrotne rozstrzygnięcie tej samej sprawy. Zgodnie z tak rozumianą zasadą dwuinstancyjności organ odwoławczy nie może się zatem ograniczyć do kontroli zasadności środka odwoławczego i trafności zawartych w nim argumentów, nie może też poprzestać na kontroli decyzji organu pierwszej instancji. Na organie odwoławczym spoczywa obowiązek ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy - rozstrzygniętej przez organ pierwszej instancji - w sposób określony w art. 138 k.p.a.

Stosownie do art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Nie powinno przy tym budzić wątpliwości, że podjęcie rozstrzygnięcia przewidzianego cytowanym art. 138 § 2 k.p.a. jest wyjątkiem od merytorycznego załatwienia sprawy, wobec czego rozszerzająca wykładnia tego przepisu nie jest dopuszczalna.

W kwestii oceny przez organ odwoławczy przesłanki zastosowania art. 138 § 2 k.p.a. - tzn. co do zbadania, czy decyzja organu pierwszej instancji została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie - celowe jest wskazanie, że z zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej art. 7 i doprecyzowanej art. 77 § 1 k.p.a., wywieść należy, iż podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia oraz załatwienia sprawy wymaga w pierwszym rzędzie rozważenia, jakie fakty mają w sprawie znaczenie. O tym decyduje zaś norma prawa materialnego.

W rozpoznawanym przypadku podstawę materialnoprawną decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi stanowił art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami. Zgodnie z tym przepisem, właściwy organ wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów.

Bezsprzecznie zatem wydanie decyzji, o której stanowi przytoczony przepis, może mieć miejsce w razie prawidłowego poczynienia ustaleń faktycznych, że w stosunku do adresata decyzji prawomocnie orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów.

Nie ulega też kwestii, że organ pierwszej instancji - wszczynając postępowanie - dysponował odpisem wyroku nakazowego z klauzulą prawomocności.

Trafnie jednak zarzuca skarżący kasacyjnie, że WSA skupił się na podstawach wszczęcia postępowania przez organ pierwszej instancji z daty wszczęcia postępowania, pomijając stan faktyczny istniejący w dacie orzekania przez organ odwoławczy. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił zasady, że organ odwoławczy - rozstrzygając sprawę ponownie w ramach omówionego wyżej postępowania dwuinstancyjnego - jest obowiązany, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, uwzględniać nie tylko zmiany stanu prawnego, ale i stanu faktycznego sprawy zaistniałe po wydaniu zaskarżonej decyzji organu pierwszej instancji (por. np. wyrok NSA w Lublinie z 21.06.1988 r., SA/Lu 151/88, ONSA 1988/2, poz. 72).

Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał, że zgodnie z art. 506 § 3 ustawy Kodeks postępowania karnego, w razie wniesienia sprzeciwu wyrok nakazowy traci moc; sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych.

Z powyższej regulacji WSA nie wyprowadził jednak prawidłowych wniosków.

Otóż, na gruncie powołanego przepisu przyjąć należało, że przewidziana tym przepisem utrata mocy wyroku nakazowego - którym w rozpatrywanym przypadku uznano skarżącego kasacyjnie za winnego popełnienia wykroczenia z art. 94 § 1 Kodeksu wykroczeń - skutkuje fikcją prawną, że wyrok nie został wydany. To zaś znaczy, że według stanu faktycznego, z daty orzekania przez organ odwoławczy, brak było orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów, nie istniał tym samym przedmiot postępowania, którego materialnoprawną podstawę stanowi przytaczany wyżej art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami.

Aczkolwiek z punktu widzenia hipotetycznego stanu faktycznego zawartego w art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami okoliczność orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów jest istotna, wręcz decydująca dla oceny prawidłowego zastosowania wskazanego przepisu, to jednak w niniejszej sprawie niesporny fakt, że orzeczenia w tym przedmiocie nie wydano (jak wyżej wskazano - w konsekwencji regulacji z art. 506 § 3 ustawy Kodeks postępowania karnego) wskazuje, że w sprawie nie można mówić o koniecznym do wyjaśnienia zakresie sprawy, mającym istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie – w rozumieniu art. 138 § 2 k.p.a. Wobec regulacji z art. 136 § 1 k.p.a., i wobec bezspornego faktu braku orzeczenia o zakazie prowadzenia przez skarżącego kasacyjnie pojazdów, nie można mówić o okolicznościach, które muszą być przedmiotem ustaleń dokonywanych przez organ pierwszej instancji.

W tym stanie rzeczy zarzut wadliwej oceny przez Sąd pierwszej instancji co do możliwości wydania zaskarżonej decyzji na podstawie art. 138 § 2 p.p.s.a. jest zasadny.

Już z tych względów wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku zasługiwał na uwzględnienie.

W konsekwencji powyższego wskazać trzeba, że zgodnie z art. 188 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny, w razie uwzględnienia skargi kasacyjnej, uchylając zaskarżone orzeczenie, rozpoznaje skargę, jeżeli uzna, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona. Sprawę należy przy tym uznać za dostatecznie wyjaśnioną, gdy jest ona wyjaśniona w stopniu, w jakim - uwzględniając charakter postępowania odwoławczego przed NSA - sąd ten może prawomocnie zweryfikować dokonaną przez Sąd I instancji kontrolę legalności zaskarżonego aktu.

Taki stan wyjaśnienia sprawy ma miejsce w niniejszym przypadku.

Poczynione wyżej rozważania co wadliwego zastosowania przez Sąd pierwszej instancji art. 151a § 2 p.p.s.a. - wobec niedostrzeżenia naruszenia zaskarżoną decyzją art. 138 § 2 k.p.a. - uzasadniają także uwzględnienie sprzeciwu od decyzji oraz uchylenie decyzji, na podstawie art. 151a § 1 zdanie pierwsze p.p.s.a.

Z uwagi na to, że przedmiotem wypowiedzi Sądu pierwszej instancji była również kwestia możliwości umorzenia postępowania administracyjnego, a zarzut naruszenia art. 105 § 1 k.p.a. objęto podstawami kasacyjnymi, należy wskazać, że zgodnie z tym przepisem, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd pierwszej instancji wskazał, że utrata mocy wyroku nakazowego i przejście na tryb orzekania przez sąd rejonowy na zasadach ogólnych nie czyni bezprzedmiotowym prawidłowo wszczętego postępowania, zatem taka sytuacja nie obliguje organu do umorzenia postępowania.

Stanowisko to, na gruncie rozpoznawanej sprawy, uznać należy za błędne.

Co do zasady przedmiotem postępowania administracyjnego są prawa lub obowiązki wynikające z norm prawa materialnego. Ocena o ewentualnej bezprzedmiotowości może być zatem wyrażona w odniesieniu do podstawy materialnoprawnej, określającej te prawa lub obowiązki. W takiej sytuacji o bezprzedmiotowości postępowania można mówić, jeżeli w świetle prawa materialnego i ustalonego stanu faktycznego bezzasadne jest dalsze prowadzenie postępowania w związku z brakiem możliwości wydania decyzji pozytywnej lub negatywnej. Chodzi zatem o takie okoliczności, które czynią prawnie niemożliwym wydanie decyzji z uwagi na brak przedmiotu sprawy, w której organ jest władny i zobowiązany rozstrzygnąć na mocy przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu. Postępowanie wtedy jest/staje się bezprzedmiotowe, gdy brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę co do istoty.

Niewątpliwie należy odróżnić brak przesłanek uwzględnienia żądania od bezprzedmiotowość postępowania.

Uwagi jednak wymaga, że pierwotna bezprzedmiotowość ma miejsce, gdy w dacie wszczynania postępowania nie istniała sprawa administracyjna, którą organ administracji miałby rozstrzygnąć, a więc nie było podstaw do wszczęcia postępowania.

Taki stan rzeczy miał miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Należało mianowicie uwzględnić, że w dacie wszczęcia przedmiotowego postępowania przez organ pierwszej instancji brak było podstawy prawnej do jego wszczęcia - a to wobec braku orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów, od istnienia którego to orzeczenia uzależnione jest wszczęcie postępowania w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami. Za powyższym przemawia omówiona już wyżej fikcja prawna - wywodzona z treści powoływanego wyżej art. 506 § 3 Kodeksu postępowania karnego - że w razie wniesienie sprzeciwu od wyroku nakazowego przyjmuje się, że wyrok ten nie został wydany. Tak więc nastąpiło takie zdarzenie prawne, a w konsekwencji także faktyczne, które spowodowało, że nawet nie tyle, że po wszczęciu postępowania przestała istnieć, co – na zasadzie fikcji prawnej – w ogóle nie istniała szczególna relacja między faktem (sytuacją faktyczną danego podmiotu) a prawem (sytuacją prawną danego podmiotu), z którą prawo łączy obowiązek konkretyzacji normy w postaci wydania decyzji administracyjnej (por. wyrok NSA z 10 maja 2012 r., II GSK 467/11).

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 188 i art. 151a § 1 (zdanie pierwsze) p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt. 1 i 2 sentencji wyroku.

Postanowienie w przedmiocie kosztów postępowania (pkt 3) wydano na podstawie art. 203 pkt 1 i art. 200 p.p.s.a. Koszty te obejmują: wpis od sprzeciwu w wysokości 100 zł, wpis od skargi kasacyjnej w wysokości 100 zł, opłatę kancelaryjną za sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu I instancji w wysokości 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika: przed Sądem I instancji w wysokości 480 zł stosownie do § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), przed Naczelnym Sądem Administracyjnym za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej w wysokości 240 zł stosownie do § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.