drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Starosta, Oddalono skargę, II SAB/Ol 41/14 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2014-05-20, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Ol 41/14 - Wyrok WSA w Olsztynie

Data orzeczenia
2014-05-20 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2014-04-08
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Sędziowie
Adam Matuszak
Marzenna Glabas
Tadeusz Lipiński /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 2186/14 - Wyrok NSA z 2016-02-16
Skarżony organ
Starosta
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 2 ust. 1, art. 10
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 maja 2014 r. sprawy ze skargi I. Ż. na bezczynność Stowarzyszenia A w udzieleniu informacji publicznej oddala skargę.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że w dniu 2 marca 2014r. I. Z. zwrócił się drogą elektroniczną z wnioskiem o udzielenie określonych informacji na temat Stowarzyszenia A, dalej stowarzyszenie. Wnioskodawca wysłał wniosek na adres evemejor@wp.pl.

Następnie pismem z dnia 23 marca 2014r. I. Z. wywiódł skargę na bezczynność prezesa wspomnianego stowarzyszenia w sprawie udzielenia informacji publicznej na wniosek złożony zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W skardze strona wniosła o uznanie, że organ dopuścił się bezczynności w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi oraz zobowiązanie organu do wydania w określonym terminie informacji publicznych określonych wnioskiem. W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że do dnia dzisiejszego organ nie udzielił mu informacji, o które wnosił ani nie wydał stosownej decyzji. Stowarzyszenie zaś wielokrotnie otrzymywało środki finansowe od UM w ramach prowadzonej działalności, a tym samym znajduje się w gronie organizacji zobowiązanych do udzielenia informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę stowarzyszenie wniosło o umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami admninistracyjnymi. W ocenie stowarzyszenia w obecnym stadium postępowanie sądowe stało się bezprzedmiotowe z uwagi na fakt, że wniosek skarżącego nie mógł być dostarczony na wskazany przez niego adres mailowy ponieważ stowarzyszenie nie posiada adresu mailowego. Strona internetowa i adres mailowy są dopiero na etapie opracowania. Natomiast skarżący zna adres pocztowy stowarzyszenia, na który skierował skargę. Nieznany jest zaś fakt, dlaczego również nie skierował wniosku o informację publiczną na adres pocztowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest bezczynność Stowarzyszenia A w przedmiocie udzielenia określonych we wniosku skarżącego informacji publicznych na temat Stowarzyszenia A. Skarżący zarzucił, że zobowiązany podmiot nie udzielił żadnej odpowiedzi na przesłany przez niego drogą elektroniczną wniosek.

Stowarzyszenie zaś podniosło, że wniosek skarżącego nie mógł być dostarczony na wskazany przez niego adres mailowy ponieważ stowarzyszenie nie posiada adresu mailowego. Ponadto na rozprawie przed sądem w dniu 20 maja 2014r. pełnomocnik stowarzyszenia wniósł o odrzucenie skargi z uwagi na art. 58 pkt 6 ustawy ppsa. Podał przy tym, że strona nigdy nie otrzymała wniosku o uzyskanie informacji. Natomiast mail, na który miało wpłynąć żądanie informacji jest prywatny. Służył on do prywatnej korespondencji i nie był wykorzystywany do celów stowarzyszenia. Poza tym od pewnego czasu nie był sprawdzany (akta sądowe, k . – 27).

W pierwszej kolejności należało ocenić, czy skarga jest dopuszczalna. Orzecznictwo sądów administracyjnych w kwestii, czy skarga na bezczynność w udzieleniu informacji publicznej musi być poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, jest już utrwalone. Niejednokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny wypowiadał się, że: "skarga na bezczynność organu w przedmiocie udzielenia informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Wykładnia językowa art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi prowadzi bowiem do stwierdzenia, że przepis ten odnosi się do skarg na akty i czynności, a nie bezczynności w zakresie wydawania aktów. W przypadku, gdy ustawodawca uzależnia zaskarżenie bezczynności od wniesienia środka zaskarżenia, czyni to w sposób wyraźny, np. art. 37 kpa, art. 101 a ust 1 w zw. z art. 101 ust. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.). Konsekwencją powyższego stanowiska jest uznanie, że skarga na bezczynność w sprawie dostępu do informacji publicznej może być wniesiona do sądu administracyjnego bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa". (wyrok NSA z dnia 21 lipca 2011 r. I OSK 678/11, wyrok NSA z 30 sierpnia 2011r. sygn. akt I OSK 1048/11, wyrok z dnia z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt l OSK 601/05).

Skoro skarga okazała się dopuszczalna, to należało dokonać oceny, czy jest ona uzasadniona.

Przede wszystkim warto przypomnieć, że z bezczynnością organu administracji publicznej (innego zobowiązanego podmiotu) mamy do czynienia wówczas, gdy organ, zobowiązany do podjęcia przewidzianej prawem czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Celem wprowadzenia do systemu sądowej kontroli administracji skargi na bezczynność organu, było wyposażenie jednostki w środek prawny, którego zastosowanie skutkowałoby podjęciem przez organ przewidzianego prawem działania.

Zasady i tryb udostępniania informacji publicznej uregulowane zostały w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 1 powołanej ustawy, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, a od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego (art. 2 ust. 2 tej ustawy). Stosownie do art. 10 ww. ustawy, informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, jest udostępniana na wniosek. W takim przypadku złożenie wniosku jest zatem warunkiem realizacji prawa do informacji publicznej. Ustawodawca postanowił także w art. 10 ust. 2 powołanej ustawy, że informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku. Nie zawsze zatem konieczne jest złożenie wniosku w formie pisemnej. Zawsze jednak żądanie udostępnienia określonej informacji publicznej musi być organowi skutecznie przedstawione.

Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie ze skargi na bezczynność jest ustalenie, czy po stronie Stowarzyszenia istniał prawny obowiązek rozpatrzenia konkretnego wniosku w przewidzianej prawem formie, tj. zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o dostępie do informacji publicznej, albo w formie czynności materialno-technicznej w przypadku udzielenia informacji, albo - w razie odmowy jej udzielenia - w formie decyzji.

Wskazać należy, że w świetle konstytucyjnej zasady działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP), w państwie demokratycznym, w którym rządzi prawo, organy władzy publicznej mogą powstać tylko na podstawie prawnej, a normy prawne muszą określać ich kompetencje, zadania i tryb postępowania, wyznaczając tym samym granice ich aktywności. Oznacza to, iż w zakresie zadań, wykonywanych przez organy administracji publicznej, tzw. spraw urzędowych, organy te mogą wykorzystywać instrumenty prawne, których stosowanie przewidują przepisy prawa powszechnie obowiązującego. Do tej kategorii spraw należy zaliczyć także sprawy załatwiane z wniosku obywatela o udzielenie informacji publicznej. Dlatego też podanie (wniosek) w takiej sprawie będzie skutecznie złożone organowi, jeśli nastąpi ustnie do protokołu, zostanie wniesione w formie pisemnej w danym urzędzie, bądź w formie elektronicznej na adres poczty elektronicznej (z rozszerzeniem "gov.pl", zastrzeżonym dla organów administracji publicznej).

Tymczasem na gruncie niniejszej sprawy stowarzyszenie wskazało, że nie otrzymało wniosku o udzielenie informacji publicznej, na który w niniejszej sprawie powołuje się skarżący, email zaś, na który miało wpłynąć żądanie informacji jest prywatny. Służył on do prywatnej korespondencji i nie był wykorzystywany do celów stowarzyszenia. Poza tym od pewnego czasu nie był sprawdzany.

Ocena przez sąd administracyjny tego, czy na stowarzyszeniu ciążył obowiązek rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w przewidzianych prawem formach, byłaby możliwa tylko wówczas, gdyby wniosek taki został faktycznie złożony. Wniosek musi bowiem dotrzeć do zobowiązanego podmiotu, aby można było uznać, że na tym podmiocie ciąży obowiązek jego rozpatrzenia. Tylko zaś skuteczne złożenie wniosku o udostępnienie informacji publicznej stanowić może podstawę merytorycznego badania i ewentualnego stwierdzenia pozostawania w bezczynności przez dany podmiot. W sytuacji zaś gdy wniosek nie został skutecznie przedłożony stowarzyszeniu, nie można uznać, że pozostaje ono w bezczynności co do jego rozpoznania.

Sąd wprawdzie dostrzegł, że skarżący załączył do swojej skargi przedmiotowy wniosek o udzielenie informacji publicznej ale trzeba zaznaczyć, że stanowił on załącznik do skargi, a nie wniosek skierowany ponownie do organu. Dysponentem zaś skargi i elementów do niej załączonych nie jest organ. Jest on jedynie zobowiązany odpowiednimi regulacjami prawnymi do przekazania skargi wraz z aktami do sądu. Skarżący natomiast miał możliwość i ma ją nadal, żeby zwrócić się ze stosownym pisemnym wnioskiem (na adres pocztowy wskazany w skardze, a więc znany skarżącemu) do stowarzyszenia i wówczas będzie ono zobowiązane do jego rozpoznania. Jeżeli zaś jest już przygotowany ogólnodostępny adres emailowy stowarzyszenia, to strona może ponowić swój wniosek, wysyłając go na ten adres. Wówczas również stowarzyszenie będzie zobowiązane do jego rozpoznania. Nie można natomiast przyjąć, że wniosek strony skarżącej wysłany na prywatny i nieużywany adres poczty elektronicznej, dotarł skutecznie do organu i wywołał określone skutki prawne.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt