Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz Sędziowie Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz Sędzia WSA del. Alina Rzepecka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 marca 2021 r. sygn. akt I SA/Po 741/20 w sprawie ze skargi M.O. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 września 2020 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o wydanie interpretacji oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z 25 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Po 741/20, w sprawie ze skargi M.O. (dalej: Skarżąca, Strona) na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS, organ) z 4 września 2020 r.

w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania wniosku o wydanie interpretacji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: WSA, Sąd pierwszej instancji) na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., zwana dalej: p.p.s.a.) uchylił zaskarżone postanowienie

i poprzedzające je postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 czerwca 2020 r. Wyrok (podobnie, jak i pozostałe orzeczenia powołane w niniejszym uzasadnieniu) jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa. gov.pl/.

W skardze kasacyjnej organ, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżył powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucił naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw.

z art. 14b § 1 i 3 w zw. z art. 14g § 1 w związku z art. 169 § 1 i w zw. z art. 14h ustawy

z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm. - dalej: "O.p.") przez niezasadne uwzględnienie przez Sąd pierwszej instancji skargi Skarżącej oraz uchylenie zaskarżonego postanowienia i postanowienia go poprzedzającego wskutek uprzedniego nieprawidłowego uznania, że w świetle niniejszej sprawy poniższe okoliczności nie stanowią elementów opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), lecz to organ w drodze postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego winien ustalić:

- czy wytwór pracy Skarżącej (zestaw makr) stanowi autorskie prawo do programu komputerowego i podlega ochronie na podstawie Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1231 z późn. zm., dalej: u.p.a.p.p.),

- czy autorskie prawo do rozwiniętego programu komputerowego Skarżącej podlega ochronie prawnej z art. 74 ustawy u.p.a.p.p.,

wobec czego - w ocenie Sądu - bezzasadnym było wydanie przez organ postanowienia o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia wskutek nieuzupełnienia przez Skarżącą jego braków w ww. zakresie;

b) art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw.

z art. 169 § 1 w zw. z art. 14h O.p. oraz art. 14g § 1 w zw. z art. 14b § 3 O.p. przez niezasadne uwzględnienie przez WSA skargi Skarżącej oraz uchylenie zaskarżonego postanowienia i postanowienia go poprzedzającego wskutek uprzedniego nieprawidłowego uznania, że wniosek Skarżącej spełniał przewidziane prawem wymogi formalne, a w konsekwencji Organ bezzasadnie postanowił o pozostawieniu go bez rozpatrzenia.

Sąd błędnie uznał, że niezasadnym było przyjęcie przez DKIS, że wskazanie, czy dokonane przez Skarżącą wytworzenie/ulepszenie stanowi autorskie prawo do programu komputerowego i podlega ochronie na podstawie u.p.a.p.p. oraz czy autorskie prawo do rozwiniętego programu komputerowego podlega ochronie z art. 74 u.p.a.p.p., jest warunkiem koniecznym do wskazania prawidłowego stanowiska

w sprawie przez organ. Należy wskazać, że w postępowaniu o wydanie interpretacji prawa podatkowego organ jest związany przedstawionym przez wnioskodawcę stanem faktycznym i nie ma prawa dokonywać w tym zakresie własnych ustaleń. Stanowisko Sądu pierwszej instancji, że ww. kwestie nie stanowią elementów stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), lecz powinny stanowić przedmiot oceny prawnej organu

w wydanej interpretacji indywidualnej, jest nieprawidłowe. W konsekwencji organ był uprawniony w trakcie postępowania interpretacyjnego do wezwania wnioskodawcy

o uzupełnienie stanu faktycznego o wskazanie okoliczności, od których zależało rozstrzygnięcie sprawy. Twierdzenie WSA, że Skarżąca w sposób, wyczerpujący odpowiedziała na wezwanie organu z 13 maja 2020 r., nie zasługuje na uwzględnienie. W zaskarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie Skarżąca sprostała wymogom wniosku określonym w art. 14b § 3 O.p., tj. w sposób wyczerpujący przedstawiła stan faktyczny, bowiem uzupełniła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w sposób adekwatny do treści wystosowanego przez organ wezwania. W ocenie WSA nie wystąpiły przesłanki do pozostawienia wniosku Skarżącej bez rozpatrzenia, a zamiast tego zachodziły podstawy do wydania przez organ interpretacji indywidualnej, gdyż przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest kompletny i wystarczający do wydania interpretacji indywidualnej.

c) art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw.

z art. 14b § 1 w zw. z art. 3 pkt 2 O.p. przez niezasadne uwzględnienie przez Sąd pierwszej instancji skargi Skarżącej oraz uchylenie zaskarżonego postanowienia

i postanowienia go poprzedzającego wskutek uprzedniego nieprawidłowego uznania, że przepisy u.p.a.p.p. stanowią przepisy prawa podatkowego, w konsekwencji czego podlegają interpretacji w trybie art. 14b § 1 O.p., podczas gdy przepisy u.p.a.p.p. nie podlegają wykładni w toku postępowania interpretacyjnego.

Organ nie podziela również stanowiska Sądu pierwszej instancji, że w realiach rozpoznawanej sprawy organ interpretacyjny powinien był dokonać analizy przepisów u.p.a.p.p., albowiem stosownie do art. 3 pkt 2 O.p., przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

W ocenie organu w niniejszej sprawie zachodziły podstawy do pozostawienia wniosku Skarżącej o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego bez rozpatrzenia z tego powodu, że wniosek o wydanie interpretacji nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 O.p. Ponadto należy wskazać również, że samo żądanie zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczyło interpretacji przepisów, które nie stanowią przepisów prawa podatkowego. Stanowisko Sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym organ dopuścił się naruszenia przepisów art. 14b

§ 1 w zw. z art. 3 pkt 2 O.p. oraz art. 169 § 1 w zw. z art. 14h O.p. praz art. 14g § 1

w zw. z art. 14b § 3 O.p., jest nieprawidłowe. Uchybienia jakich dopuścił się WSA

w zaskarżonym wyroku w sposób oczywisty doprowadziły do naruszenia przepisów postępowania i miały istotny wpływ na wynik sprawy. Gdyby WSA błędnie nie uznał, że organ naruszył wskazane przepisy Ordynacji podatkowej, mogłoby zapaść rozstrzygnięcie oddalające skargę na zasadzie art. 151 p.p.s.a.

Organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, rozpoznanie skargi

i jej oddalenie, ewentualnie jeżeli Naczelny sąd Administracyjny uzna, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA. Jednocześnie na podstawie art. 176 § 2 p.p.s.a. wniósł o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie oraz o zasądzenie od Skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Skarżąca przedstawiła stanowisko wobec zarzutów skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna okazała się niezasadna.

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Przechodząc do meritum sprawy należy wskazać, że istotą sporu jest kwestia zasadności wezwania Skarżącej przez organ do uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a w konsekwencji wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia, czy uzasadnione było stwierdzenie DKIS, że Skarżąca pomimo wezwania nie uzupełniła wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji

w sposób wskazany przez organ, wskutek czego wniosek pozostawiono bez rozpatrzenia. Rozstrzygając tę kwestię zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 14b § 3 O.p. składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Stosownie natomiast do art. 14h O.p.

w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio m.in. przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 165a oraz art. 169 § 1- 2 i 4 O.p., a nadto przepisy rozdziału 6 działu IV tej ustawy. Zgodnie z art. 169 § 1 O.p. jeżeli podanie nie spełnia wymogów określonych przepisami prawa, organ podatkowy wzywa wnoszącego podanie do usunięcia braków w terminie 7 dni, z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia. Postępowanie

w sprawach z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zasadniczo różni się od postępowania podatkowego. W szczególności organ interpretacyjny nie jest zobowiązany do podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego (art. 122 O.p. nie ma zastosowania), a wzywa wnioskodawcę do uszczegółowienia stanu faktycznego jedynie w sytuacji, gdy podany stan faktyczny lub opisane zdarzenie przyszłe uniemożliwia odpowiedź na pytanie zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (por. np. wyrok NSA

z 9 stycznia 2019r., sygn. akt II FSK 3537/15). Wymóg wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego realizuje się poprzez podanie wszystkich jego elementów, istotnych z punktu widzenia możliwości oceny stanowiska wnioskodawcy. W trybie żądania uzupełnienia braków formalnych pisma, jakim jest wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, organ podatkowy może żądać jedynie uzupełnienia wniosku o takie elementy, bez których nie jest możliwa ocena, czy stanowisko przedstawione we wniosku i ocena prawna są prawidłowe, czy też błędne. Elementy te organ podatkowy powinien precyzyjnie wskazać w wezwaniu, wyjaśniając dlaczego ich brak uniemożliwia wydanie interpretacji indywidualnej. Interpretacja indywidualna ma bowiem na celu uzyskanie stanowiska organu podatkowego

w zakresie rozumienia przepisów prawa podatkowego na gruncie przedstawionego przez wnioskodawcę, a nie ustalanego przez organ podatkowy, stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Wymaga podkreślenia, że wyczerpująco przedstawiony stan faktyczny (zaistniały bądź przewidywany), to taki na podstawie, którego można

w sposób pewny i nieuzasadniający żadnych przedmiotowych wątpliwości, udzielić informacji w zakresie możliwości zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji zasadnie stwierdził, że Skarżąca sprostała wymogom określonym w art. 14b § 3 O.p. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej szczegółowo przedstawiła opis zdarzenia przyszłego,

z którego wynika, że świadczy usługi w zakresie rozliczeń VAT przy pomocy aplikacji VBA, w której tworzy dla każdego klienta indywidualne zestawy makr. Podała też, że tworzy kody makr samodzielnie, bez jakiejkolwiek ingerencji, czy ograniczenia strony twórczej ze strony innych podmiotów. W związku z powyższym rozważa skorzystanie ze stawki 5% w odniesieniu do dochodu, który uzyskuje w związku z wynagrodzeniem za usługi na rzecz klientów w zakresie, w jakim przypada ono na przygotowanie rozliczeń i deklaracji VAT. Jednocześnie Skarżąca przedstawiła w sposób bardzo szczegółowy własne stanowisko w sprawie, w którym odwoływała się do Objaśnień Podatkowych Ministra Finansów z 15 lipca 2019 r. dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej – I.

Nadto, słusznie WSA ocenił, że skarżąca w sposób wyczerpujący odpowiedziała na wszystkie pytania organu sformułowane w wezwaniu z 13 maja 2020 r. Zaznaczenia także wymaga, że w udzielonej odpowiedzi z 3 czerwca 2020 r. skarżąca jednoznacznie akcentowała, że żądane od niej przez organ informacje (m.in. czy prowadzona przez nią działalność spełnia kryteria dla uznania tej działalności za prace rozwojowe, badawczo-rozwojowe, czy działalność ta obejmuje badania naukowe w rozumieniu

art. 5 pkt 38, 39 i 40 u.p.d.o.f., czy tworzone przez nią zestawy makr spełniają definicję autorskiego prawa do programu komputerowego) powinny stanowić przedmiot oceny prawnej organu w wydanej interpretacji indywidualnej, a nie są elementem stanu faktycznego (opisu zdarzenia przyszłego).

Ze stanowiska wielokrotnie wyrażanego w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że w postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy związany jest zakresem pytania sformułowanego przez wnioskodawcę w relacji do podanego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację indywidualną może się poruszać jedynie

w ramach tego pytania i stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego, które zakreślają przedmiot postępowania interpretacyjnego. Co istotne z punktu widzenia rozpoznawanej sprawy organ, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (art. 14b § 1 O.p.). Zatem kluczowe jest rozumienie pojęcia "przepisów prawa podatkowego". Należy podkreślić, że definicję przepisów prawa podatkowego zawiera art. 3 pkt 2 O.p., a są nimi przepisy ustaw podatkowych. W judykaturze ukształtowało się stanowisko, że

w przypadku indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wąskie rozumienie tych przepisów zniweczyłoby cel, jakiemu ta interpretacja służy. Wówczas niezbędne jest przeprowadzenie wykładni przepisów, które w definicji z art. 3 pkt 2 O.p. się nie mieszczą. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie tylko w ustawach podatkowych uregulowano kwestie, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość, zaś pod pojęciem prawa podatkowego należy rozumieć wszelkie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne, czyli przedmiotowe i podmiotowe podatku, a zatem także normy prawne nie znajdujące się w ustawach podatkowych (por. np. wyrok NSA

z 28 czerwca 2017 r., sygn. akt II FSK 1603/15). Podobne stanowisko, co do konieczności przeprowadzenia wykładni przepisów nie mieszczących się w definicji przepisów prawa podatkowego, zawartej w art. 3 pkt 2 O.p., a niezbędnych do wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił w wielu innych swoich orzeczeniach (por. np. wyrok NSA

z 5 listopada 2019 r., sygn. akt II FSK 1122/19; wyrok NSA z 15 marca 2017 r.,

sygn. akt II FSK 475/15; wyrok NSA z 14 listopada 2014 r., sygn. akt II FSK 2524/12; wyrok NSA z 27 listopada 2013 r., sygn. akt II FSK 27/12; wyrok NSA z 28 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1465/11). Sąd w składzie orzekającym w rozpatrywanej sprawie powyższy pogląd prawny w pełni podziela.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego przez Skarżącą stanu faktycznego trzeba zauważyć, że zawarte w wezwaniu organu z 13 maja 2020 r. pytania zmierzały de facto do samodzielnego ustalenia przez Skarżącą, czy tworzone przez nią zestawy makr spełniają definicję autorskiego prawa do programu komputerowego. Domaganie się przez organ interpretacyjny samodzielnych ustaleń przez Skarżącą wykracza poza zakres przedstawienia stanu faktycznego. DKIS niewłaściwie domagał się od Skarżącej subsumcji pod określony przepis prawa, do czego zobowiązany jest organ interpretacyjny. Celem interpretacji było potwierdzenie lub zaprzeczenie oceny prawnej Skarżącej, w świetle której wytwarzane przez nią zestawy makr stanowią programy komputerowe, objęte prawami autorskimi. Domaganie się przez organ wyjaśnienia, czy autorskie prawo do rozwiniętego programu komputerowego podlega ochronie prawnej z art. 74 u.p.a.p.p. było wezwaniem Skarżącej do samodzielnego ustalenia, czy tworzone przez nią zestawy makr mogą być uznane za programy komputerowe, a jeśli tak to na mocy powyższego przepisu podlegać będą ochronie prawnej. Zasadnie zatem Skarżąca w odpowiedzi na wezwanie stwierdziła, że ocena, czy zestawy makr stanowią programy komputerowe, jest elementem oceny prawnej, a nie stanu faktycznego. Na podstawie art. 74 ust. 2 u.p.a.p.a. ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie. Ustalenia od organu interpretacyjnego wymagało zatem, czy opisane przez Skarżącą makra są programem komputerowym biorąc pod uwagę ich charakterystykę. Ustaleń takich organ interpretacyjny nie dokonał, a niejako "przerzucił" ten obowiązek na Skarżącą wpisując go – w sposób nieuprawniony – w element stanu faktycznego.

Analiza uzasadnienia skargi kasacyjnej wskazuje, że jej autor nie zauważa, że pytania, jakie organ podatkowy skierował do Skarżącej są pytaniami, o jakich wyjaśnienie zwróciła się sama strona. W związku z tym DKIS stwierdzając brak uzupełnienia stanu faktycznego przez Skarżącą w sposób nieuprawniony uchylił się od wydania interpretacji podatkowej. W konsekwencji bezzasadne okazały się zarzuty skargi kasacyjnej i powoływane w ich kontekście argumenty, kwestionujące stanowisko WSA co do tego, że w/w kwestie (objęte wezwaniem organu) nie stanowią elementów stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), lecz powinny stanowić przedmiot oceny prawnej organu w wydanej interpretacji indywidualnej.

Na brak aprobaty ze strony Naczelnego Sądu Administracyjnego zasługują także rozważania zawarte w skardze kasacyjnej, a odnoszące się do rozumienia przez organ przepisów prawa podatkowego. Jak wskazano powyżej przyjęcie wąskiego rozumienia prawa podatkowego niweczyłoby sens istnienia interpretacji podatkowych. Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że art. 30ca ust. 2 u.p.d.o.f. wymieniając kwalifikowane prawa własności intelektualnej wprost odnosi się do patentu, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, topografii układu scalonego, prawa ochronnego do patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin, prawa z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu, wyłącznego prawa, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2021 r. poz. 213), autorskiego prawa do programu komputerowego - podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych (...). W związku z powyższym pojęcia te muszą być analizowane na gruncie właściwych im ustaw w relacji do stanu prawdnopodatkowego, gdyż ustawa podatkowa wprost odsyła do innych ustaw ich przepisów.

W kontekście powyższego ustalenie, czy dany wytwór pracy, spełnia definicję autorskiego prawa komputerowego, czy też nie, ma zasadnicze znaczenie dla określenia, czy Skarżąca ma prawo do zastosowania stawki 5% z tytułu uzyskiwania dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej. Regulacje zawarte

w przepisach ustawy o prawie autorskim podlegają zatem wykładni w toku postępowania interpretacyjnego o tyle, o ile wpływają na interpretację przepisów prawa podatkowego w zakreślonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym. Brak jest podstaw do pozostawienia wniosku Skarżącej bez rozpoznania w sytuacji, gdy konieczność analizy przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest niezbędna dla dokonania prawidłowej wykładni art. 30ca ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

i możliwości zastosowania tej regulacji przez stronę. Ocena stanowiska Skarżącej rzutuje na możliwość zastosowania przez nią stawki 5% z tytułu uzyskiwania dochodu

z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, mając tym samym znaczenie prawnopodatkowe. W tym stanie rzeczy bezzasadnym jest zarzut skargi kasacyjnej stawiany Sądowi pierwszej instancji, że błędnie uznał, że przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowią przepisy prawa podatkowego,

w konsekwencji czego podlegają interpretacji w trybie art. 14b § 1 O.p.

Odnosząc się natomiast do Objaśnień Ministra Finansów z 15 lipca 2019 r. dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej – I., Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę na treść art. 14a § 1 pkt 2 O.p., zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe, w szczególności: (...) wydając z urzędu ogólne wyjaśnienia przepisów prawa podatkowego dotyczące stosowania tych przepisów (objaśnienia podatkowe) – przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. A zgodnie z art. 14n § 4 pkt 1) O.p. w przypadku zastosowania się przez podatnika w danym okresie rozliczeniowym do objaśnień podatkowych, (...) - stosuje się odpowiednio przepisy

art. 14k–14m. Zasada nieszkodzenia określona w art. 14k-14n O.p. jest wspólnym elementem konstrukcyjnym interpretacji ogólnej i objaśnień podatkowych. Jakkolwiek nie są one wiążące per se ani dla podatników, ani dla organów podatkowych, ani

dla sądów administracyjnych, to przy spełnieniu pewnych warunków (tożsamości

stanu faktycznego z objaśnieniami) mogą one stanowić podstawę zasady nieszkodzenia, której beneficjentem jest podatnik (por. odpowiedź na interpelację

nr 29534 z 5 kwietnia 2019 r. Ministra Finansów, publ. https://orka2.sejm.gov.pl/ INT8.nsf/klucz/ATTBB3HKQ/%24FILE/i29534-o1.pdf).

Podsumowując Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w rozpatrywanej sprawie organ interpretacyjny nie miał podstaw, aby wzywać Skarżącą w trybie art. 169 § 1 O.p. do precyzowania informacji, które zostały przedstawione we wniosku stosownie do art. 14b § 3 O.p. Był zaś zobowiązany do oceny stanu faktycznego i zdarzeń przyszłych i udzielić odpowiedzi merytorycznej dotyczącej wątpliwości prawnych Skarżącej. Tym samym uznać należy, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił, że w sprawie doszło do nieprawidłowego zastosowania art. 14g w zw. z art. 14b § 3 O.p.,

a działanie DKIS zmierzało de facto do samodzielnej odpowiedzi Skarżącej na pytanie przedstawione w jej wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, uznając skargę kasacyjną organu za niezasadną, oddalił ją na podstawie art. 184 p.p.s.a.