Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak Sędziowie Sędzia WSA Artur Adamiec Asesor WSA Magdalena Stępniak (spr.) Protokolant Starszy inspektor sądowy Anna Szyszka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2024 r. sprawy ze skargi A. K., D. P. i W. D. na uchwałę Rady Miejskiej w Pierzchnicy z dnia 27 marca 2023 r. nr XLVI/22/2023 w sprawie określenia przystanków oraz zasad korzystania przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych zlokalizowanych na terenie Gminy Pierzchnica oddala skargę.

Rada Miejska w Pierzchnicy podjęła 27 marca 2023 r. uchwałę

nr XLVI/22/2023 w sprawie określenia przystanków oraz zasad korzystania przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych zlokalizowanych na terenie Gminy Pierzchnica. W podstawie prawnej uchwały organ wskazał na przepisy art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2023 r. poz. 40) dalej "u.s.g." oraz art. 15 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r.

o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2022 r. poz.1343 i 2666) dalej "u.p.t.z.". W § 1 tej uchwały postanowiono, że określa się przystanki komunikacyjne, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina Pierzchnica, zgodnie z załącznikiem

Nr 1 do niniejszej uchwały. Z kolei w § 2 uchwalono, że określa się warunki i zasady korzystania z przystanków, o których mowa w § 1 o treści stanowiącym załącznik

Nr 2 do niniejszej uchwały.

Na powyższą uchwałę A. K., D. P. oraz W. D. złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, zaskarżając ją w części, tj. lokalizacji przystanku nr 260415-49 wymienionego

w załączniku Nr 1 do niniejszej uchwały w zakresie podanych współrzędnych określających miejsce do zatrzymywania się pojazdów w ramach wykonywania publicznego transportu zbiorowego tj. przy posesji ul. Rynek 28 w Pierzchnicy. Zarzucili naruszenie art. 40 ust. 2 pkt 4 u.s.g. w związku z art. 144 kodeksu cywilnego (k.c.) i przepisów dotyczących zasad lokalizacji przystanków autobusowych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że miasto Pierzchnica nie ma obwodnicy

i przebiega tędy droga powiatowa. Z roku na rok natężenie ruchu jest coraz większe. W Pierzchnicy przy ulicy Rynek domy są parterowe w układzie kamienicowym

z bramami przejazdowymi po bokach, w związku z czym odległość między bramami wyjazdowymi z tych posesji wynosi od 5 do 7 metrów. Brak zachowania wymaganej przepisami długości przystanku autobusowego (30 m) powodują, że autobusy zatrzymując się na przeciwko bram [pic]wyjazdowych blokują możliwość wyjazdu ich mieszkańcom. Już 1996 roku Wójt Gminy Pierzchnica pismem z 19 marca 1996 r. potwierdzał, że przystanek zlokalizowany jest po drugiej stronie ulicy Rynek przy kiosku.[pic] W tym celu w 2006 r. opracowany został projekt budowy parkingu w Rynku. Według projektu przy budynkach został zawężony chodnik i wykonano niewielki parking wzdłuż ulicy, a od strony parku został wykonany poszerzony parking dzięki czemu autobusy mogą zjeżdżać bliżej wiaty przystankowej. Obecne usytuowanie przystanku powoduje zagrożenie dla części podróżnych, którzy oczekując pod wiatą przystankową w ostatniej chwili przebiegają przez ulicę do autobusu, co grozi wypadkiem, ponieważ nie ma tu oznakowanego przejścia dla pieszych. Pokrzywdzeni mieszkańcy występowali w tej sprawie do Starostwa Powiatowego

w Kielcach, które pismami z 22 czerwca 2022 r. oraz z 24 kwietnia 2023 r. deklarowało powołanie komisji bezpieczeństwa w tej sprawie. Zaskarżona uchwała nie była poprzedzona uchwałą o wstępnej lokalizacji przystanków, w związku z czym nadal brak jest opinii komisji bezpieczeństwa, czy lokalizacja ta jest zgodna

z obowiązującymi przepisami. Dziennie jest około 80 kursów. Podróżni opierają się

o elewacje domów skarżących, które są ciągle dewastowane i nie ma sensu ich odnawiać. Zdarzają się też porachunki między podróżnymi. Chodzenie i stanie przed oknami jak również próby siadania na parapetach okien realnie narusza przestrzeń prywatną i intymną mieszkańców powodując dyskomfort. Nierzadko hałaśliwe zachowania oczekujących, w tym używane wulgaryzmy docierające z miejsca oczekiwania podróżujących do mieszkań zakłócają spokój domowy. Okna muszą być ciągle zasłonięte i nie można ich otworzyć (hałas, dym z papierosów i spaliny). Oczekujący podróżni oraz podjeżdżające autobusy blokują wjazdy. Na chodniku pozostawiane są śmieci. Te niedogodności wpływają bardzo niekorzystnie na zdrowie, życie i sen skarżących, zakłócając im spokój i komfort życia. Z art. 144 k.c. wynika, że prawo własności nie jest prawem absolutnym i doznaje ograniczenia

w obszarze prawa sąsiedzkiego, w związku z czym immisje nie powinny przekraczać przeciętnej miary. W ocenie skarżących Właściwe ustalenie miernika korzystania

z nieruchomości zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem wymaga także ustalenia, czy faktyczny sposób korzystania z niej jest zgodny

z obowiązującymi przepisami i posiada pozytywną opinię komisji bezpieczeństwa

w sprawie lokalizacji tego przystanku.

Skarżący ponadto wskazali, że mają interes prawny w zaskarżeniu uchwały

w części, bowiem są właścicielami nieruchomości, bezpośrednio przylegających do zlokalizowanego przystanku i roszczenia wynikające z art. 222 § 2 w zw. z art. 144 k.c. również ich dotyczą i powinny być przywrócone do stanu zgodnego z prawem.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie. W uzasadnieniu pisma wskazano, że zaskarżona uchwała została podjęta w oparciu o art. 15 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 p.t.d. Uchwała nie narusza interesu prawnego lub uprawnień skarżących i nie jest sprzeczna z prawem. Podniesiono, że sporny przystanek, którego usytuowanie kwestionują skarżący istnieje od lat. Adresatem uchwały są operatorzy i przewoźnicy wykonujący publiczny transport drogowy.

W ocenie organu skarżący nie wykazali, aby wskutek podjęcia zaskarżonej uchwały ich interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone, co uzasadnia odrzucenie skargi. Organ wskazał, że zaskarżona uchwała nie zmieniła lokalizacji przystanku

a została spowodowana zmianą w numeracji dróg powiatowych. Z kolei przepis

art. 144 k.c. ma zastosowanie do nieruchomości sąsiednich. Adresatem skargi powinien więc być powiat kielecki.

Zdaniem organu już usytuowanie domu mieszkalnego bezpośrednio przy drodze publicznej powoduje uciążliwość. Ponadto wspomniane przez skarżących uciążliwości w niczym nie zakłócają z korzystania z budynku w sposób trwały

a jedynie krótkotrwały, przemijający. Na zachowanie pasażerów gmina nie ma wpływu a w przypadku, naruszenia norm społecznych skarżący mogą domagać się interwencji policji. Ponadto jest nieprawdą, że dziennie jest ok. 80 kursów, bo faktycznie jest ich ok. 27 kursów dziennie. Dodatkowo organ podniósł, że część mieszkańców miasta jest przeciwna likwidacji przystanku, twierdząc że jego usytuowanie jest optymalne dla wszystkich osób z niego korzystających. Do urzędu wpłynęła lista 417 mieszkańców popierających pozostawienie przystanku

w dotychczasowym miejscu. Skarżący muszą mieć więc świadomość, że ich prawo własności musi podlegać ograniczeniom zgodnym z interesem społecznym

i uzasadnionym prawnie potrzebami społecznymi. Ponadto, usytuowanie przystanku było zatwierdzone w umowie Nr 1/Uż.Gr./2013 użyczenia gruntu w pasie drogowym oraz wykazie przystanków Gmina Pierzchnica — załączniku do umowy (dowód: kopia umowy dzierżawy gruntu wraz z wykazem przystanków).

W piśmie procesowym z 14 października 2024 r. skarżący wskazali, że organ w odpowiedzi na skargę sam sobie zaprzecza, że nie jest stroną postępowania, ponieważ lokalizacja przystanku jest na działce należącej do powiatu kieleckiego, a jednocześnie przedstawia umowę użyczenia gruntu w pasie drogowym na potrzeby zlokalizowania przystanków autobusowych.

Skarżący zarzucili, że organ nie przedstawił opinii komisji bezpieczeństwa

w tej sprawie i przytoczona wcześniejsza uchwała nr XXV/3/2013 Rady Gminy Pierzchnica z 11 lutego 2013 r. w sprawie określenia przystanków oraz zasad korzystania przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych zlokalizowanych na terenie Gminy Pierzchnica, ani skarżona obecnie uchwała w tej sprawie nie była poprzedzona podjęciem uchwały w sprawie wstępnej lokalizacji przystanku, co narusza art. 20fustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Potwierdzeniem tego są odpowiedzi ze Starostwa Powiatowego w Kielcach. Przystanek ten ponadto nie istnieje od 40 lat i nie ma wyznaczonej zatoczki. Skarżący wyliczyli też, że skoro kursów autobusów dziennie jest tylko 27, jak wskazuje organ, to czas blokowania wejść do przyległych budynków i zaglądania do okien przez oczekujących na odjazd pasażerów wyniesie od 9 do 13 godzin dziennie, więc trudno uznać, że uciążliwości te są krótkotrwałe i przemijające. W ocenie skarżących błędne jest też twierdzenie organu, że powołane uciążliwości nie są wywołane usytuowaniem przystanku ale usytuowaniem budynku mieszkalnego przy drodze powiatowej.

Skarżący wskazali, że w sprawie tej skargi 28 sierpnia 2024 r. odbyła się nadzwyczajna sesja Rady Miejskiej w Pierzchnicy, na której były bardzo rozsądne propozycje polubownego rozwiązania tego problemu np. poprzez przeniesienie obecnej lokalizacji tego przystanku o około 80 m w stronę Kielc gdzie jest niezabudowany teren, w związku z czym negatywne oddziaływanie na sąsiednie nieruchomości nie byłyby takie uciążliwe. Tam są warunki do zainstalowania wiaty przystankowej, miejsc do siedzenia dla podróżnych i kosza na śmieci, czyli prawdziwego przystanku jaki powinien być w mieście Pierzchnica.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne, obejmuje między innymi orzekanie w sprawach ze skarg na uchwały organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej, będące aktami prawa miejscowego (art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; j.t. Dz. U. z 2024 r., poz. 935 ze zm.) – dalej "p.p.s.a."

Skarga wniesiona została w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g., stanowiącego, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

Uprawnionym do wniesienia skargi w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. jest zatem każdy, w sytuacji naruszenia jego interesu prawnego lub uprawnienia kwestionowaną uchwałą organu gminy. Skarga uregulowana w art. 101 ust. 1 u.s.g. nie jest bowiem skargą powszechną (nie ma charakteru actio popularis). Dlatego w postępowaniu sądowoadministracyjnym prowadzonym ze skargi wniesionej w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g., skarżący musi wykazać się nie tylko własnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale i jednoczesnym jego naruszeniem. Natomiast sąd rozpoznający tego rodzaju skargę zobowiązany jest do zbadania, czy będąca przedmiotem skargi uchwała lub zarządzenie narusza chroniony interes prawny lub uprawnienie skarżącego. Dopiero wykazanie takiego naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia przez wnoszącego skargę na uchwałę organu otwiera drogę do merytorycznego jej rozpoznania, przy czym naruszenie to nie może mieć charakteru przyszłego, niepewnego, ale powinno być realne i aktualne (por. wyroki NSA

z 20 kwietnia 2007 r. II OSK 2019/06 oraz z 12 stycznia 2010 r., II OSK 1736/09, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Skarżący wiążą istnienie swojego interesu prawnego z przysługującym im prawem własności nieruchomości, wynikającym z treści art. 140 i art. 144 k.c.

Wymaga wyjaśnienia, że w orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie wskazywano, że interes prawny strony może wynikać nie tylko

z przepisów prawa materialnego administracyjnego, lecz także z prawa cywilnego (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 19 stycznia 1995 r. sygn. akt I SA 1326/93 i 19 stycznia 1982 r. sygn. akt SA/Kr 517/81, ONSA 1/82, poz. 11). Źródłem interesu prawnego może być bowiem, wynikające z art. 140 k.c. prawo własności, gdyż właściciel określonej nieruchomości ma prawo wymagać, aby sąsiednia zabudowa nie oddziaływała z naruszeniem prawa na jego nieruchomość.

Przedmiotem kontroli sądu jest uchwała Rady Miejskiej w Pierzchnicy

z 27 marca 2023 r. nr XLVI/22/2023 w sprawie określenia przystanków oraz zasad korzystania przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych zlokalizowanych na terenie Gminy Pierzchnica. Skarżący zaskarżyli ww. uchwałę w części, tj. lokalizacji przystanku nr 260415-49 wymienionego w załączniku Nr 1 do uchwały.

Zdaniem sądu skarżący są legitymowani do zaskarżenia ww. uchwały. Lokalizację przystanku autobusowego nr 260415-49 w sąsiedztwie nieruchomości skarżących, w których zamieszkują, niewątpliwie zakłócają korzystanie

z nieruchomości w różny sposób (np. blokowanie wyjazdu z bramy przez autobusy, zakłócanie spokoju i komfortu życia), co skarżący wykazali w skardze oraz w piśmie procesowym.

Trudno w takiej sytuacji przyjąć, że mamy do czynienia z oczywistym brakiem naruszenia interesu prawnego skarżących prowadzącym do odrzucenia skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a.

Samo stwierdzenie naruszenia postanowieniami zaskarżonej uchwały interesu prawnego skarżących nie daje jednak podstaw do wyeliminowania tej uchwały

z obrotu prawnego, lecz jedynie – w myśl art. 101 ust. 1 u.s.g. – umożliwia sądowi przeprowadzenie kontroli legalności tego aktu. Naruszenie przez uchwałę interesu prawnego skarżących nie jest bowiem jednoznaczne z uznaniem, że uchwała narusza porządek prawny, a dopiero łączne wystąpienie tych przesłanek daje podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały. Innymi słowy, uchwała w sprawie określenia przystanków oraz zasad korzystania przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych, która narusza interes prawny określonego podmiotu, może być zgodna z prawem, o ile uchwała nie została wydana z naruszeniem prawa.

Sąd uwzględniając skargę na uchwałę stwierdza jej nieważność w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jej nieważności (art. 147 § 1 p.p.s.a.).

Ustanawiając sankcję nieważności jako następstwo naruszenia przepisu prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa, które prowadziłoby do zastosowania tej sankcji. W tym zakresie należy odwołać się do przepisów ustawy

o samorządzie gminnym. Na gruncie przepisów u.s.g. przewidziane zostały dwa rodzaje naruszeń prawa, które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organy gminy: naruszenia istotne lub nieistotne (art. 91 u.s.g.). Brak jest jednak ustawowego zdefiniowania obu naruszeń, co stwarza konieczność sięgnięcia do stanowiska wypracowanego w tym zakresie w doktrynie

i w orzecznictwie. Za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie, prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do nich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. M. Stahl, Z. Kmieciak, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny, Samorząd Terytorialny 2001, z. 1-2, s. 101-102). W judykaturze za istotne naruszenie prawa, będące podstawą do stwierdzenia nieważności aktu, uznaje się takiego rodzaju naruszenia prawa jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenie procedury podjęcia uchwały (por. wyroki NSA: z 11 lutego 1998 r. sygn. akt II SA/Wr 1459/97, Lex nr 33805; z 8 lutego 1996 r. sygn. akt SA/Gd 327/95, Lex nr 25639). Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności

z określonym przepisem prawnym, co jest oczywiste i bezpośrednie oraz wynika wprost z treści tego przepisu. Z kolei naruszenia o charakterze nieistotnym są jedynie przesłanką do wskazania, że akt został wydany z naruszeniem prawa, ale nie stanowią przesłanki do stwierdzenia jego nieważności.

W niniejszej sprawie sąd nie stwierdził, że zaskarżona uchwała pozostaje

w wyraźnej sprzeczności z przepisami prawa, dającej podstawę do stwierdzenia jej nieważności.

Gmina jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.t.z. Do zadań gminy w zakresie publicznego transportu drogowego należą budowa, przebudowa i remont przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina; wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg (art. 18 u.p.t.z.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 6 u.p.t.z. organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega na określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów. W myśl art.15 ust. 2 u.p.t.z. następuje to w formie uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Powołane przepisy wymieniają sprawy dotyczące zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty należące do zadań własnych gminy, między innymi w zakresie: organizacji ruchu drogowego, lokalnego transportu zbiorowego oraz utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej. Mają więc charakter normy kompetencyjnej, której rozwinięcie następuje w przepisach szczególnych, a Gmina jest zobowiązana do realizacji zadań w tym przepisie wymienionych (zob. wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 września 2017 r., III SA/Kr 463/17, LEX nr 2352394).

Zdaniem sądu zaskarżona uchwała została podjęta zgodnie z przepisami prawa. Nie można uznać, jak chcą skarżący, że brak podjęcia uchwały o której mowa w art. 20f pkt 1 u.d.p. przesądza o nieważności uchwały podjętej na podstawie

art. 15 ust. 1 pkt 6 u.p.t.z.

Zgodnie z art. 20f pkt 1 u.d.p. zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2, jest obowiązany: uwzględniać uchwały rady gminy, w których dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców wskazane zostaną wstępne miejsca lokalizacji nowych przystanków komunikacyjnych; o ostatecznej lokalizacji takiego przystanku decyduje zarządca drogi, uwzględniając charakter drogi oraz warunki bezpieczeństwa ruchu drogowego. Ponadto, zarządca jest obowiązany udostępnić nieodpłatnie gminie na jej wniosek część pasa drogowego w celu budowy, przebudowy i remontu wiat przystankowych lub innych urządzeń służących do obsługi podróżnych (pkt 2).

Z powołanych przepisów nie wynika obowiązek organu gminy do podjęcia uchwały o wstępnych miejscach lokalizacji nowych przystanków. Przepis ten jest skierowany do zarządcy drogi. Niezależnie od powyższego należy jednak wskazać, że zaskarżona uchwała, nie wyznacza nowych przystanków, o których mowa

w art. 20f pkt 1 u.d.p. Z odpowiedzi na skargę wynika, że uchwała została podjęta

w związku z zmianą w numeracji dróg powiatowych, bo przystanek jest usytuowany w ciągu drogi powiatowej - był przy drodze Nr 0355T a po zmianie numeracji przy drodze 1344T.

Co istotne funkcję zarządcy drogi, przy której zlokalizowany jest sporny przystanek, pełni Powiatowy Zarząd Dróg w Kielcach, a usytuowanie przystanku było zatwierdzone w umowie z 21 stycznia 2023 r. nr 1/Uż.Gr./2013, której załącznik stanowi wykaz przystanków Gmina Pierzchnica. Umowa została zawarta na podstawie art. 20f pkt 2 u.d.p. pomiędzy Powiatowym Zarządem Dróg w Kielcach

a Gminą Pierzchnica i dotyczyła użyczenia gruntu w pasie drogowym, w obrębie przystanków autobusowych.

Wymaga podkreślenia, że ustawodawca przyznał radzie gminy jako organizatorowi publicznego transportu drogowego kompetencję do określenia przystanków komunikacyjnych, które są udostępniane dla operatorów

i przewoźników. O ostatecznej lokalizacji przystanku komunikacyjnego decyduje zarządca drogi mając na uwadze przesłanki wskazane w art. 20f pkt 1 u.d.p. (charakter drogi i warunki bezpieczeństwa ruchu drogowego). Interes publiczny polegający na zapewnieniu powszechnego (publicznego) transportu wymaga określenia lokalizacji przystanków komunikacyjnych, o ile nie narusza to przepisów prawa. Zdaniem sądu Rada Miejska w Pierzchnicy nie przekroczyła upoważnienia ustawowego zawartego w art. 15 ust. 1 pkt 6 u.p.t.z.

Skarżący niezgodności z prawem zaskarżonej uchwały upatrują

głównie w uciążliwościach związanych z faktycznym funkcjonowaniem przystanku komunikacyjnego zarzucając naruszenie art. 144 k.c. Zdaniem sądu, wskazane okoliczności nie są relewantne z punktu widzenia oceny legalności zaskarżonej uchwały. Sprawa dotycząca ewentualnych immisji na nieruchomość, jest sprawą

z zakresu prawa cywilnego, która może zostać rozstrzygnięta wyłącznie w toku postępowania przed właściwym sądem powszechnym. Z tych względów zarzut naruszenia art. 144 k.c. nie mógł mieć wpływu na treść rozstrzygnięcia. Z kolei zarzut naruszenia przepisów dotyczących zasad lokalizacji przystanków autobusowych został niesprecyzowany.

Z tych względów sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku