Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska (spr.) Sędzia WSA Maria Werpachowska Asesor WSA Jarosław Trelka Protokolant: Łukasz Pilip po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2006 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] sierpnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Decyzją nr [...], z dnia [...] sierpnia 2005 r. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, w związku z art. 127 § 3 i art. 5 § 2 pkt 4 kpa, w związku z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] w części odmawiającej panu M. W. zamieszkałemu w [...] w H. przy ul. [...], udostępnienia informacji publicznej zawierającej odpowiedzi na następujące pytania:

1. ile przydzielonych spraw miał sędzia Sądu Najwyższego Z. K. w okresie od otrzymania akt sprawy (o sygnaturze [...]) do dnia [...] kwietnia 2005 r., tj. do dnia wydania postanowienia o odmowie przyjęcia do rozpoznania kasacji wniesionej przez M. W. od Wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] o sygn. akt [...] oraz ile (w domyśle, w tym okresie) spraw załatwił przez postanowienie na posiedzeniu niejawnym i w jaki sposób: odrzucenia przyjęcia kasacji, przyjęcia kasacji, a także w ilu jeszcze sprawach toczących się w sądzie w tym czasie brał udział ten sędzia w formie rozpraw, a także w ilu orzeczeniach uczestniczył,

2. jaki był grafik zajęć obowiązków sędziego Z. K. w tym okresie czasu, tj. od otrzymania akt do czasu wydania decyzji, tj. do [...] kwietnia 2005 r. (w domyśle postanowienia o odmowie przyjęcia do rozpoznania kasacji zarejestrowanej pod sygnaturą akt [...]).

Na podstawie art. 113 § 1 kpa organ postanowił z urzędu sprostować oczywistą omyłkę, jaka znalazła się w pouczeniu zawartym w w/w decyzji z dnia [...] lipca 2005 r., to jest omyłkę polegającą na podaniu błędnego adresu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, przez zastąpienie adresu "ul. Jasna 6" adresem "ul. Jasna2/4" Organ wskazał, że w pouczeniu wystąpiła oczywista omyłka w rozumieniu art. 113 § 1 kpa w części zawierającej adres WSA w Warszawie, ponieważ Sąd ten mieści się przy ul. Jasnej 2/4, a nie przy ul. Jasnej 6 w Warszawie, co uzasadniało wydanie z urzędu rozstrzygnięcia w przedmiocie sprostowania o podanej treści.

Następnie w uzasadnieniu decyzji Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wskazał, że uznał kierując się art. 63 § 1 kpa, a także uwzględniając fakt prowadzenia od dłuższego czasu korespondencji z panem M. W., przede wszystkim drogą elektroniczną, iż w/w pismo zatytułowane "skarga", przesłane drogą elektroniczną w dniu [...] sierpnia 2005 r. do Sądu Najwyższego –Biura Studiów i Analiz, mimo braku opatrzenia tego pisma podpisem elektronicznym, rzeczywiście pochodzi od pana M. W., a w konsekwencji, konieczne było ustosunkowanie się do owej "skargi" w sposób prawem przypisany i uznanie, że w istocie jest to wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Następnie organ wskazał że decyzją z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] odmówił panu M. W., udostępnienia informacji publicznej zawierającej odpowiedzi na dwa cytowane pytania.

Organ na podstawie art. 105 § 1 kpa, jako bezprzedmiotowe umorzył postępowanie o udostępnienie informacji publicznej mającej polegać na udostępnieniu informacji publicznej i na udzieleniu odpowiedzi na pytania:

1. kiedy sprawa o sygnaturze akt [...] została przekazana SSN Z. K., jakie akta i o jakiej sygnaturze były dołączone do sprawy?

2. ilu sędziów wchodzi w skład II Wydziału Izby Cywilnej SN?

Jako podstawę materialnoprawną w/w decyzji w części odmawiającej udzielenia informacji podał art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm), w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Wskazał, że odpowiedź na dwa przytoczone na wstępie pytania, wymagałaby przygotowania informacji przetworzonej w rozumieniu cytowanego przepisu "co byłoby związane z wykonaniem znacznej pracy, której sens trudno ustalić".

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego nie uważa aby mogło być szczególnie istotne dla interesu publicznego przygotowanie przetworzonej informacji publicznej w kształcie zawierającym odpowiedzi na sformułowane przez skarżącego pytania 1 i 2.

Podkreślił, że nie podziela stanowiska pana M. W., że odmowa udostępnienia informacji publicznej może mieć miejsce jedynie w okolicznościach określonych w art. 5 w/w ustawy, a art. 3 ust. 1 pkt 1 nie może być interpretowany jako ograniczający prawo dostępu do informacji publicznej.

Art. 3 ustawy w sposób zamknięty mówi o uprawnieniach materialnoprawnych, jakie wchodzą w skład prawa podmiotowego, jakim jest prawo dostępu do informacji publicznej. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, że uprawnienie w zakresie dostępu do takiego rodzaju informacji publicznej jaką ustawa określa mianem "przetworzonej informacji publicznej", doznaje ograniczenia, przy czym, sama ustawa nie definiuje pojęcia "przetworzona informacja publiczna", zaznacza że uprawnienie w zakresie dostępu do przetworzonej informacji publicznej jest uwarunkowane istnieniem "szczególnie istotnego interesu publicznego", jaki by przemawiał za udostępnieniem, a więc i za przygotowaniem tego rodzaju informacji. Oznacza to, że przy interpretacji art. 3 ust. 1 pkt 1 należy kierować się przekonaniem, że "przetworzona informacja publiczna", nie może być odczytana w oderwaniu od pojęcia "szczególnie istotne dla interesu publicznego". Przy odczytaniu tego przepisu istotnym kryterium będzie sens przygotowania przetworzonej informacji publicznej wyrażający się w tym przypadku użytecznością danej informacji publicznej, przetworzonej "dla szczególnie istotnego interesu publicznego".

Składając wniosek o udostępnienie informacji publicznej pan M. W. nie wskazał by udostępnienie, a więc i przygotowanie przetworzonej informacji publicznej, było szczególnie istotne dla interesu publicznego. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego podkreślił, że interpretując określoną ustawę, wywodząc z niej swoje prawa i obowiązki, ma w pierwszej kolejności kierować się literą danej ustawy. Następnie organ podkreślił, że przedmiotem odmowy były informacje publiczne, których udostępnienie wymagałoby uprzedniego ich przetworzenia, wskazał również, że w danym przypadku przetworzenie pewnych informacji w celu ich udostępnienia nie mogło być uzasadnione istnieniem "szczególnie istotnego interesu publicznego".

Powyższa decyzja Pierwszego Prezesa Sadu Najwyższego z dnia [...] sierpnia 2005 r. stała się przedmiotem skargi pana M. W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że wobec treści art. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), decyzja jest nie uzasadniona, o ile nie sprzeczna z prawem. Wskazał, że żądanie uzasadnienia dlaczego informacje o których udostępnienie wystąpił mają znaczenie dla interesu publicznego jest sprzeczne z art. 2 pkt 2 ustawy. To obowiązkiem udzielającego informację publiczną byłoby wskazanie, że żądane informacje nie spełniają kryteriów szczególnego interesu publicznego.

Podkreślił również, że organ wydając decyzję nie wyjaśnił co rozumie pod pojęciem "szczególnie istotne dla interesu publicznego".

W odpowiedzi na skargę Pierwszy Prezes Sadu Najwyższego wniósł o jej oddalenie, przytaczając argumenty jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. –Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie, ale z powodów całkowicie odmiennych, aniżeli podnosi skarżący.

Zezwala na to treść art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), a mianowicie, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany granicami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Jednak Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego.

W dniu [...] sierpnia 2005 r. Pan M. W. złożył pismo zatytułowane "skarga" do Pierwszego Prezesa Sadu Najwyższego.

Zważyć należy, że przepisy kodeksu postępowania administracyjnego przyjęły zasadę ograniczonego formalizmu w zakresie formy i treści takich pism. Spełnienie jednak tych ograniczonych wymagań formalnych jest niezbędną przesłanką skuteczności prawnej danej czynności procesowej strony lub uczestnika postępowania. Zgodnie z treścią art. 63 § 2 kpa – podanie (wniosek), powinno zawierać co najmniej wskazanie osoby, od której pochodzi, jej adres i żądanie oraz czynić zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach szczególnych. Zgodnie z § 3 powołanego wyżej przepisu podanie powinno być podpisane przez wnoszącego. Podpis warunkuje, że podanie pochodzi od osoby określonej jako wnosząca podanie.

Podanie wniesione w dniu [...] sierpnia 2005 r. do Pierwszego Prezesa Sadu Najwyższego zatytułowane "skarga", nie zostało przez wnoszącego podpisane.

Wobec tego, że podanie było dotknięte brakiem formalnym, organ powinien pod rygorem art. 64 § 2 kpa (pozostawienie podania bez rozpoznania) wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia braku. Pomimo brzmienia cytowanego przepisu organ nie wezwał wnioskodawcy do uzupełnienia braku w trybie art. 64 § 2 kpa i rozpoznał podanie ("skargę") chociaż nie wywoływało ono skutków prawnych. Brak podpisu strony, gdy nie zostanie usunięty uniemożliwia wywołanie skutku prawnego wniesionego podania, tj. możliwość jego rozpoznania.

Wskazać należy, że Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie, nie podzielił stanowiska zawartego w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] sierpnia 2005 r. Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, w którym wyjaśnia, że od dłuższego czasu z panem M. W. była prowadzona korespondencja drogą elektroniczną i dlatego mimo braku opatrzenia pisma z dnia [...] sierpnia 2005 r. podpisem elektronicznym rzeczywiście pochodzi od pana M. W.

W ocenie Sądu, czy pismo pochodzi od danej osoby, można ustalić tylko przez zbadanie czy zostało przez nią podpisane, opatrzone podpisem elektronicznym lub zostało złożone w warunkach określonych w art. 63 § 3 kpa. W przedmiotowej sprawie żadna wskazana sytuacja nie zachodzi.

Przytoczone wyżej okoliczności wskazują, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wobec treści rozstrzygnięcia zbyteczne są rozważania w zakresie zarzutów podniesionych w skardze.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji.

Na podstawie art. 152 w/w ustawy stwierdzono, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.