Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kamieniecka (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Ludmiła Jajkiewicz, Sędzia WSA Zbigniew Łoboda, Protokolant Ewelina Bedyńska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi [...] S.A. w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2002r. oddala skargę.

Przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. z dnia [...] nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy G. z dnia [...] nr [...], określającą [...] Specjalnej Strefie Ekonomicznej Spółka S. A. z siedzibą w [...] zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2002 w kwocie 856.957,00 zł oraz stwierdzającą brak nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2002 i umarzającą postępowanie podatkowe w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2002 r. w kwocie 107.056,60 zł z uwagi na bezprzedmiotowość.

We wniosku z dnia [...] [...] Specjalna Strefa Ekonomiczna S. A. zwróciła się do Wójta Gminy G. o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2002 r. w kwocie 107.056,60 zł, składając jednocześnie korekty deklaracji w podatku od nieruchomości za ten rok. Uzasadniając wniosek, Spółka wyjaśniła, że błędnie zakwalifikowała grunty o powierzchni 227.780 m2, położone w zasięgu stref ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko, jako grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Powierzchnia pasa ochronnego autostrady, z uwagi na całkowite ograniczenie możliwości prowadzenia inwestycji, a tym samym działalności gospodarczej, została wyłączona z obszaru strefy jako teren nie objęty ulgami inwestycyjnymi. W posiadaniu [...] znajdują się grunty nie przydatne do inwestowania, w związku z czym spełniona została przesłanka "nieprowadzenia oraz niemożności prowadzenia działalności gospodarczej" i grunty te winny być zakwalifikowane jako "pozostałe".

Decyzją z dnia [...] nr [...] Wójt Gminy G. określił Spółce zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2002 r. w kwocie 865.542,60 zł. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. G. decyzją z dnia [...] nr [...].

Po rozpatrzeniu skargi [...] Specjalnej Strefy Ekonomicznej S. A., Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 25 lipca 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 1266/05 uchylił powyższe decyzje organów obu instancji, wyjaśniając w uzasadnieniu, że organy podatkowe nie rozpoznały złożonego przez podatnika wniosku o stwierdzenie nadpłaty, nie zamieściły bowiem w zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcia w tym zakresie. Sąd wskazał również, że prowadzonego postępowania nie poprzedzało wydanie i doręczenie stronie postanowienia o wszczęciu postępowania w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2002 r.

Po wszczęciu z urzędu postanowieniem z dnia [...] postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2002 r., Wójt Gminy G. decyzją z dnia [...] nr [...] określił [...] Specjalnej Strefie Ekonomicznej Spółka S. A. zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2002 w kwocie 856.957,00 zł oraz stwierdził brak nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2002 i umorzył postępowanie podatkowe w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2002 r. w kwocie 107.056,60 zł z uwagi na bezprzedmiotowość. Organ I instancji wskazał, że grunt o powierzchni 227.780 m2 nie stanowi użytków rolnych, zatem nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku rolnym. Natomiast wszelkie grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy, podlegające podatkowi od nieruchomości, są z mocy prawa uważane za grunty związane z działalnością gospodarczą. Nie jest też wykluczone prowadzenie działalności gospodarczej na spornych gruntach. Mogą być na nich usytuowane parkingi, place manewrowe, składy materiałów, magazyny. W związku z powyższym wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości jest bezzasadny.

W odwołaniu od decyzji Spółka wniosła o uchylenie decyzji Wójta Gminy G., zarzucając bezpodstawne zakwalifikowanie gruntów, usytuowanych w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko jako związanych z działalnością gospodarczą i pominięcie okoliczności, iż grunty na których nie mogą być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza z uwagi na zakazy wynikające z uregulowań prawnych, powinny zostać zakwalifikowane jako grunty pozostałe. Organ podatkowy nie ustosunkował się też władczo do wniosku strony o stwierdzenie nadpłaty, umarzając postępowanie jako bezprzedmiotowe.

Po rozpatrzeniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. G. decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Przedmiotowe grunty nie stanowią zarówno użytków rolnych, gdyż zgodnie z danymi w ewidencji gruntów i budynków stanowią tereny zabudowane i zurbanizowane, ani też nie można ich uznać za las, bowiem nie spełniają kryteriów definicji tego pojęcia zawartej w ustawie o lasach. Zasadnym jest opodatkowanie tych gruntów podatkiem od nieruchomości. Definicję gruntów związanych z działalnością zawiera art. 5 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, który za związane z działalnością gospodarczą uważa grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy. Bezsporne jest, że strona posiada status przedsiębiorcy. Podstawowym kryterium związku z działalnością gospodarcza jest więc samo posiadanie gruntów. Położenie gruntów w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko nie przesądza o zaliczeniu ich do kategorii gruntów pozostałych. Powoływane przez podatnika dokumenty w postaci decyzji Wojewody [...] z dnia [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji, decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...], zmieniającej decyzję Wojewody [...], miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] Specjalnej Strefy Ekonomicznej – obszar K. nie zawierają zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na spornym terenie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego [...] Specjalna Strefa Ekonomiczna S. A. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości. Zaskarżonej decyzji zarzucono:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich błędne zastosowanie:

- art. 5 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, że grunty powinny zostać zakwalifikowane jako związane z działalnością gospodarczą,

- art. 1 ust.1 pkt 2 w związku z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku rolnym poprzez zaaprobowanie przez organ II instancji powołanie w podstawie prawnej decyzji pierwszoinstancyjnej przepisów normujących kwestie zobowiązań podatkowych z tytułu podatku rolnego,

2) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich niezastosowanie:

- art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych poprzez pominięcie okoliczności, iż grunty na których nie mogą być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza z uwagi na zakazy spowodowane ich usytuowaniem w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko powinny zostać zakwalifikowane jako grunty pozostałe,

- art. 22 ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu drogowym wobec nieuwzględnienia okoliczności, że decyzja o ustaleniu lokalizacji autostrady pociąga za sobą konieczność respektowania przez organ podatkowy wprowadzonych decyzją unormowań w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, przesądzając o niemożności realizowania na gruntach zadań inwestycyjnych oraz prowadzenia działalności gospodarczej,

3) naruszenie przepisów postępowania:

- art. 75 w związku z art. 21 oraz art. 208 § 1 w związku z art. 235 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez przyjęcie bezpodstawnego założenia, że skorygowana deklaracja podatkowa nie jest prawidłowa oraz nieustosunkowanie się władczo organu I instancji do wniosku strony o stwierdzenie nadpłaty ( w drodze decyzji oddalającej wniosek o stwierdzenie nadpłaty ), umarzając wszczęte postępowanie jako bezprzedmiotowe,

- art. 72 i art. 73 ustawy Ordynacja podatkowa polegające na przyjęciu, że nie zostały spełnione przesłanki do uznania, że wystąpiła nadpłata,

- art. 74a ustawy Ordynacja podatkowa z uwagi na fakt, że w decyzji stwierdzającej brak istnienia nadpłaty nie może mieć zastosowania przepis dotyczący określenia wysokości nadpłaty,

- art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa z uwagi na wydanie przez organ II instancji decyzji naruszającej powszechnie obowiązujące przepisy prawa,

- art. 120, 121 i 124 ustawy Ordynacja podatkowa wobec powołania przepisów prawa podatkowego z ogólnikową formułą ich późniejszych zmian w decyzji organu I instancji oraz następczego zaaprobowania tej wadliwości przez organ odwoławczy oraz błędnego powołania w podstawie prawnej decyzji organu I instancji przepisów normujących kwestie zobowiązań z tytułu podatku rolnego,

- art. 187 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wyrażające się w pominięciu podniesionych przez stronę argumentów oraz przedłożonych dokumentów, z których wynika jednoznacznie, że grunty nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ani nie mogą być realizowane na nich żadne zadania inwestycyjne z uwagi na wynikające ze stosownych uregulowań prawnych wyłączenia spowodowane ich usytuowaniem w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko,

- art. 187 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa polegające na nieuwzględnieniu znanego organowi I instancji z urzędu faktu, że grunty są usytuowane w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko,

- art. 208 § 1 w związku z art. 72 i 73 oraz art. 235 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez uznanie zasadności umorzenia przez organ I instancji postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty,

- art. 210 § 1 pkt 4 i pkt 6 oraz § 4 w związku z art. 235 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez nieuwzględnienie przez organ odwoławczy okoliczności, że w uzasadnieniu prawnym decyzji organu I instancji nie podano wszystkich przepisów prawa, którymi organ ten kierował się przy wydaniu decyzji oraz ich wykładni odniesionej do ustalonego stanu faktycznego sprawy, nieustosunkowanie się przez organ odwoławczy do wszystkich podniesionych w odwołaniu zarzutów, w szczególności do zarzutu naruszenia przepisów prawa podatkowego, niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( zaniechanie zbadania, czy zachodzi związek przyczynowy pomiędzy istnieniem stref a możnością wykorzystania przez podatnika gruntów do prowadzenia działalności gospodarczej, brak ustaleń, czy grunty są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej lub wykorzystywane w celach związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej ),

- art. 233 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez utrzymanie w mocy naruszającej prawo decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm. ) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej ( ... ). Kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej ( art. 1 § 2 ).

Stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. ) uwzględnienie skargi następuje w przypadku: a) naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Działając w ramach przyznanych kompetencji Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę nie znalazł podstaw do uchylenia objętej skargą decyzji.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest kwestia zakwalifikowania gruntów Spółki o powierzchni 227.780 m2, położonych w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko do właściwej kategorii gruntów, ustalonej przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ( Dz. U. Nr 9, poz. 31 z późn. zm. ), zwanej dalej u.p.o.l., a w konsekwencji opodatkowania właściwą stawką podatku od nieruchomości. Według Spółki grunty te winny być zakwalifikowane do "pozostałych gruntów" i opodatkowane niższą stawką podatku od nieruchomości, natomiast w ocenie organów sporne grunty należy zakwalifikować do "gruntów związanych z działalnością gospodarczą inną niż działalność rolnicza lub leśna" i opodatkować wyższą stawką podatku od nieruchomości.

Przed przystąpieniem do rozstrzygnięcia spornej kwestii należy zbadać, czy rzeczywiście grunty te stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 3 i 4 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty nie objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym oraz grunty objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna ( ... ).

Istotne jest więc ustalenie, czy sporne grunty objęte są przepisami o podatku rolnym lub leśnym. Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym ( t. j.: Dz. U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 z późn. zm. ) opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają określone w ustawie grunty gospodarstw rolnych. Za gospodarstwo rolne dla celów podatku rolnego uważa się obszar użytków rolnych, gruntów pod stawami oraz, sklasyfikowanych w operatach ewidencyjnych jako użytki rolne, gruntów pod zabudowaniami związanymi z prowadzeniem tego gospodarstwa o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub o powierzchni użytków rolnych przekraczającej 1 ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej lub osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej. Jak wynika z akt sprawy, sporne grunty nie są zajęte na prowadzenie gospodarstwa rolnego, w związku z czym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem rolnym.

Opodatkowaniu podatkiem leśnym podlegają, stosownie do art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 1991 r. o lasach ( t. .j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 56, poz. 679 wszystkie lasy, z wyjątkiem nie związanych z gospodarką leśną, zajętych na ośrodki wypoczynkowe, działki budowlane i rekreacyjne, wyłączonych decyzjami administracyjnymi z gospodarki leśnej na cele inne niż leśne. Jak wynika z akt sprawy, sporne grunty nie stanowią lasu, w związku z czym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem leśnym.

Stosownie więc do art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. sporne grunty podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako grunty nie objęte przepisami ustawy o podatku rolnym lub leśnym.

Ustawodawca przyznał radzie gminy w art. 5 ust. 1 pkt 6 i 7 u.p.o.l. kompetencje do ustalenia wysokości stawek podatku od nieruchomości od gruntów, zastrzegając że podatek ten nie może przekroczyć rocznie od gruntów związanych z działalnością gospodarczą inną niż działalność rolnicza lub leśna, z wyjątkiem związanych z budynkami mieszkalnymi – 0,60 zł od 1 m2 powierzchni oraz od gruntów pozostałych – 0,09 zł od 1 m2 powierzchni. Dla potrzeb podatku od nieruchomości w art. 7 ust. 3 u.p.o.l. ustawodawca podał definicję gruntów związanych z działalnością gospodarczą oraz wymienił niektóre rodzaje tych gruntów.

Za grunty związane z działalnością gospodarczą uważa się grunty zabudowane i nie zabudowane, będące w posiadaniu przedsiębiorcy, a w szczególności:

1) grunty pod budynkami produkcyjnymi, magazynowymi, administracyjnymi, socjalnymi i hotelowymi,

2) grunty pod budowlami i urządzeniami,

3) grunty zajęte na drogi wewnętrzne i place manewrowe, place składowe, zieleńce oraz tereny, na których są lub mają być realizowane zadania inwestycyjne,

4) grunty wyłączone na cele nierolnicze lub nieleśne:

a) na skutek prowadzonej działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna albo na podstawie ostatecznej decyzji administracyjnej,

b) do czasu przywrócenia tym gruntom charakteru rolniczego lub leśnego.

Ustawodawca przyjął więc, że wszystkie grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy, podlegające podatkowi od nieruchomości, są związane z działalnością gospodarczą, w tym również grunty niesłużące w rzeczywistości do prowadzenia działalności gospodarczej. Należy zwrócić uwagę, że w ustępie 3 art. 5 u.o.p.l. podano przykłady gruntów związanych z działalnością gospodarczą. Przykłady te wskazują, że wymienione w nich grunty nie muszą być związane z prowadzeniem działalności gospodarczej ( z wyjątkiem pkt 4 ) i mogą spełniać w przedsiębiorstwie funkcje daleko odbiegające od tej działalności ( na przykład zieleńce, grunty pod budynkami hotelowymi ). Podatek od nieruchomości jest bowiem podatkiem majątkowym, istotna jest więc wielkość posiadanego przez dany podmiot zasobu majątkowego. Dla celów tego podatku nie ma znaczenia, czy grunt jest wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, a jeśli tak to jak intensywnie.

Pogląd ten został wyrażony w uchwale z dnia 2 kwietnia 2001 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt FPK 3/00, który Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni aprobuje.

Wobec powyższego wszystkie grunty będące w posiadaniu [...] Specjalnej Strefy Ekonomicznej stanowiące przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w tym również grunty położone w strefie oddziaływania autostrady na środowisko, podlegają opodatkowaniu według stawki ustalonej dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą. Dlatego też za nieuzasadniony należy uznać zarzut strony skarżącej odnośnie naruszenia przez organy orzekające w sprawie art. 5 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l. poprzez ich błędne zastosowanie, wyrażające się w bezpodstawnym, zdaniem strony skarżącej przyjęciu, że grunty te powinny zostać zakwalifikowane jako związane z działalnością gospodarczą.

W uzupełnieniu powyższych wywodów należy zauważyć, że nie znajduje potwierdzenia w zebranym przez organy materiale dowodowym twierdzenie strony skarżącej jakoby w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko istniał całkowity zakaz prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej i inwestowania. W decyzji Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji, zmienionej decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] nr [...] uznano za zasadne przyjęcie strefowania ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko oraz zasad ich zagospodarowania: strefa I o zasięgu do linii rozgraniczających, strefa II o zasięgu do 50,0 m, strefa III o zasięgu oddziaływania do 150,0 m. W celu zmniejszenia niekorzystnego wpływu autostrady na środowisko należy wybudować wymienione w decyzji urządzenia ochrony środowiska ( str. 5 decyzji ). Zgodnie z zasięgiem stref ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko w strefie I o zasięgu do linii rozgraniczającej pas drogowy autostrady należy zlikwidować wszystkie obiekty, w tym budynki bez względu na ich przeznaczenie, z wyłączeniem urządzeń infrastruktury autostrady oraz urządzeń służących ochronie środowiska. W strefie II zagrożeń o zasięgu do 50 m należy zlikwidować obiekty, w tym budynki, na żądanie ich właścicieli, niedopuszczalna jest lokalizacja nowych obiektów budowlanych z pomieszczeniami przeznaczonymi na stały pobyt ludzi, niedopuszcza się prowadzenia gospodarki rolnej z wyłączeniem produkcji roślin nasiennych lub przemysłowych i gospodarki leśnej. W strefie III uciążliwości o zasięgu 150 m należy zapewnić skuteczną ochronę istniejących obiektów, przeznaczonych na stały pobyt ludzi przed szkodliwym wpływem autostrady poprzez zastosowanie rozwiązań, środków i urządzeń technicznych pozwalających na maksymalną ochronę środowiska i zdrowia przed wszelkimi zagrożeniami i dotrzymanie obowiązujących normatywów, niedopuszczalna jest lokalizacja obiektów przeznaczonych na stały pobyt ludzi, z wyłączeniem terenów Miejsc Obsługi Podróżnych, urządzeń sportowych i rekreacyjnych, niedopuszczalne jest prowadzenie upraw warzyw i sytuowanie ogrodów działkowych. Natomiast zgodnie z § [...] uchwały [...] Rady Gminy G. z dnia [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] Specjalnej Strefy Ekonomicznej – obszar K. w 150- metrowym pasie uciążliwości autostrady wyznacza się tereny zieleni izolacyjnej. Zakłada się budowę wałów chroniących przed hałasem i spalinami na całej długości 150- metrowego pasa uciążliwości autostrady.

Z żadnego z przeanalizowanych powyżej dokumentów nie wynika całkowity zakaz prowadzenia działalności gospodarczej i inwestowania w strefach ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko. Organy rozpatrujące sprawę wskazały przykładowe rodzaje działalności gospodarczej, których prowadzenie jest dopuszczalne na gruntach będących w posiadaniu Spółki. Należy też zauważyć, że w dniu [...] przeprowadzono oględziny gruntów Spółki, usytuowanych w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko i nie stwierdzono rozpoczęcia prac związanych z przebudową autostrady, uniemożliwiających prowadzenie działalności gospodarczej. Stosownie natomiast do § [...] uchwały Rady Gminy G. z dnia [...] do czasu zagospodarowania terenów zgodnie z ustaleniami niniejszej uchwały zachowują one obecne użytkowanie.

Nietrafny jest więc zarzut strony skarżącej odnośnie naruszenia przez organy art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) u.p.o.l. poprzez niezakwalifikowanie gruntów do gruntów pozostałych, na których nie mogą być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza. Również nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 187 § 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( t. .j: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. ) i niewyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem z treści uzasadnień decyzji wynika, że organy miały na uwadze zarówno dowody zgromadzone przez organ w trakcie postępowania, jak i dokumenty przedłożone przez stronę skarżącą oraz fakty znane organowi odnośnie położenia spornych gruntów. Nie można też zarzucić organom naruszenia w postępowaniu podatkowym art. 22 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu drogowym ( t. j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 110, poz. 1192 ), określającego elementy decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady i nakładającego na wojewodę obowiązek doręczenia decyzji wnioskodawcy i zawiadomienia o jej wydaniu i treści pozostałych stron.

Wobec prawidłowego określenia przez organ I instancji wysokości podatku od nieruchomości i w konsekwencji zasadnego przyjęcia, że nie występuje nadpłata podatku nie można postawić zarzutu naruszenia art. 72, art. 73, art. 75 w związku z art. 21 oraz art. 208 § 1 w związku z art. 235 ustawy Ordynacja podatkowa. Odnośnie zarzutu strony skarżącej dotyczącego nieustosunkowanie się władczo przez organ I instancji do wniosku strony o stwierdzenie nadpłaty ( w drodze decyzji oddalającej wniosek o stwierdzenie nadpłaty ) oraz umorzenia wszczętego postępowania jako bezprzedmiotowego, należy przypomnieć, że niniejsza sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który w prawomocnym wyroku z dnia 25 lipca 2006 r. wyjaśnił, że "w przypadku wszczęcia postępowania w sprawie określenia zobowiązania podatkowego i wydania decyzji określającej zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2002 r., zależnie od ustaleń wynikających z przeprowadzonego postępowania należy także na podstawie art. 74a Ordynacji podatkowej określić wysokość nadpłaty lub w braku nadpłaty umorzyć postępowanie w sprawie nadpłaty wszczęte wnioskiem skarżącej Spółki." Stosownie do art. 153 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Wydając decyzję w obecnym kształcie, organ I instancji wykonał zalecenia Sądu zawarte w prawomocnym wyroku.

Nie znajduje również usprawiedliwionych podstaw prawnych zarzut strony skarżącej odnośnie naruszenia art. 210 § 1 pkt 4 i pkt 6 oraz § 4 w związku z art. 235 ustawy Ordynacja podatkowa, albowiem decyzje organów obu instancji zawierają wszystkie niezbędne elementy decyzji, w szczególności powołanie podstawy prawnej oraz uzasadnienie faktyczne i prawne. W uzasadnieniach decyzji wskazano fakty, które organy uznały za udowodnione i dowody na których się oparto, jak również wyjaśniono podstawę prawną decyzji i motywy, którymi kierowały się organy przy wydaniu decyzji.

Mając na uwadze powyższe wywody nieuzasadniony jest też zarzut naruszenia przez organ odwoławczy art. 120 i art. 233 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, bowiem organ działał na podstawie przepisów prawa w granicach przyznanych mu kompetencji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 120, 121 i 124 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez powołanie przepisów prawa podatkowego z ogólnikową formułą ich późniejszych zmian w decyzji organu I instancji oraz następczego zaaprobowania tej wadliwości przez organ odwoławczy, należy wskazać, że w orzecznictwie powszechnie przyjęte jest powoływanie miejsca publikacji aktów prawnych z ogólnym zaznaczeniem, że nastąpiły późniejsze zmiany danego aktu. Taki sposób powoływania aktów prawnych nie ma wpływu na wynik sprawy w niniejszej sprawie, ponieważ organy prawidłowo powołały treść przepisów prawa.

Należy zgodzić się ze stroną skarżącą odnośnie błędnego powołania w podstawie prawnej decyzji organu I instancji przepisów normujących kwestię zobowiązań z tytułu podatku rolnego, tj. art. 1 ust.1 pkt 2 w związku z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku rolnym, jednakże uchybienie to nie ma wpływu na wynik niniejszej sprawie. Również błędne powołanie w podstawie prawnej decyzji organu I instancji, stwierdzającej brak istnienia nadpłaty art. 74a ustawy Ordynacja podatkowa, nie miało wpływu na wynik sprawy, a co za tym idzie nie może skutkować uchyleniem decyzji przez sąd administracyjny.

Z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę oddalił.